R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit wordt een superlang verhaal, maar ik moet het echt even van me aftypen. In de hoop dat mensen die zich vervelen het misschien willen lezen en wat constructieve tips hebben ofzo 
De vriend waarmee ik het afgelopen half jaar heb gelopen heeft aangegeven toch nog niet klaar te zijn voor een relatie. Hij heeft van z'n 13e constant een relatie gehad (zelfs 3 jaar getrouwd geweest, met een dochter van 5), en hij heeft er spijt van dat hij vrij snel na de scheiding een relatie met mij heeft opgebouwd. Hij wil mij niet kwijt uit zijn leven, want we zijn en blijven goed voor elkaar en we hebben het super leuk met elkaar, maar hij wil zich gewoon niet binden. Hij wil die vrijheid nog even ervaren die hij al die tijd heeft gemist, rekening te hoeven houden met niemand en aan niemand verantwoording af te hoeven leggen (behalve z'n dochter dan).
Voor mij keihard balen dat hij daar nu eigenlijk pas echt achter komt, want ik ben nog steeds zó smoorverliefd dat ik met mijn vrouwelijke hormonen al bijna toekomstplannen uit aan het stippelen was enzo.
Die beslissing is een week of 2 geleden al genomen, maar het 'kickt' nu pas in eigenlijk. Omdat we de afgelopen 2 weken nog steeds veel met elkaar praatte en nog gewoon gezellig en lief deden tegen elkaar, en aan het grappen waren dat hij stiekem nog wel een beetje verliefd was op z'n beste vriendin enzo. Zo ongelukkig voelde ik me daar dus niet over.
Maar ik merk dat dat veel kletsen alsnog niet is wat hij wil, en dat hij daardoor steeds afstandelijker naar me doet. Waardoor ik weer meer onzeker raak enzo. Gister aan de praat geraakt en we waren er over uit dat ik te hoge verwachtingen van hem heb (over zijn gedrag naar mij toe enzo) en eigenlijk doe alsof we nog steeds een relatie hebben, en dat hij wil dat ik 'm gewoon als vriend behandel. Met iets extra's dan, want m'n vrienden spreek ik niet zo veel eigenlijk
Dan komt dus nu voor mij het besef dat ik écht alleen ben. Na 4 jaar.
Want voor hem had ik 3,5 jaar lang een relatie (afgelopen zaterdag zou dat 4 jaar geweest zijn), met iemand die eigenlijk juist te 'clingy' en bezitterig naar mij toe was. Ik heb het zelf uitgemaakt met hem, omdat mijn échte verliefdheid over was en ik gewoon gek werd van zijn jaloerse gedrag, maar ik besef nu dat dat was omdat hij zó bang was om mij kwijt te raken, en ik het enige was waar hij aan dacht. Dat heb ik nu dus met die recente relatie. Ik moet hem gewoon met rust laten, want ik weet wat voor gevoel mijn vorige ex mij gaf (ook al was het goed bedoeld) en dat benauwde gevoel wil ik hem niet geven, ook al doe ik dat eigenlijk al.
Maar die 3,5 jaar in die vorige relatie werd er dus constant aandacht aan mij besteed, werd mij duidelijk gemaakt dat er van me gehouden werd en dat ik gewaardeerd werd en had ik iemand om alles mee te delen. Na die relatie óók weer, en daar nog eens het gevoel erbij dat ik echt m'n soulmate heb gevonden (dat gevoel hebben we allebei nog steeds, maar als vrienden kun je ook soulmates zijn ). Maar ook hij was superverliefd op mij en wilde alles van me weten en gaf complimentjes enzo.
Omdat dat allemaal in het vakje "relatie" hoort (dat doe je met je partner, niet met je vrienden), is dat nu allemaal weggevallen. Want ik besef me nu dat ik écht geen relatie meer héb.
En alle kleine dingetjes die ik met hem wil delen, kan niet meer, want dat wordt hem te veel en wordt hij nog steeds gek van mij dat ik zo veel met hem bezig ben.
Hij wil mij niet kwijt, en hij wil mij ook nog blijven zien en blijven spreken, maar met de knop een héél stuk teruggedraaid. En voor mij gaat die overstap niet zo makkelijk, ik moet iets hebben om van te houden, en ik wil dat gevoel weer terug dat iemand gelukkig van mij wordt en aandacht aan mij wil besteden enzo.
Ik klink echt als een attentionwhore, maar misschien ben ik dat ook wel.
Na 4 jaar besef ik me wat ik nu eigenlijk mis, en ik betwijfel of ik me ooit zó klote heb gevoeld als nu.
Mensen zeggen "Ga wat doen, ga uit met vrienden etc", maar zo makkelijk is dat niet.
Sowieso heb ik helemaal niet zo veel vrienden waar je gewoon tegen kunt zeggen "hee, zullen we wat doen vanavond?", aangezien 99% ergens anders woont. Mijn financiele situatie is zó verschrikkelijk bagger dat we hier thuis zelfs niet eens dagelijks geld voor eten hebben. Dus een treinritje naar een vriend/vriendin en geld voor een borrel heb ik al helemáál niet.
Daar komt ook nog eens bij dat ik door die financiele situatie afgelopen jaar mijn studie heb moeten stopzetten, omdat ik te veel in de problemen kwam met het betalen van collegegeld enzo. Ik werk nu, en plan om volgend jaar weer verder te gaan met dezelfde studie. Maar al mijn oud-studiegenootjes zie ik nu van het leven genieten en ik hoor er niet meer bij. Ik werk nu meer voor extra geld, en ik heb een superleuk team, maar daar zie ik mezelf ook niet echt gauw mee afspreken buiten werktijd.
Ik voel me echt enorm eenzaam en zielig en triest en ik háát mezelf dat ik zo zielig zit te doen en zwelg uit zelfmedelijden enzo Heb echt een hekel aan dat soort mensen vaak..
Maar ik weet gewoon echt even niet wat ik moet doen om hieruit te komen.
De hoop dat ik de relatie terugkrijg moet ik laten vliegen. Die kans is er zeker wel, dat we weer bij elkaar terugkomen, zijn we het allebei over eens, maar daar moet ik écht niet op gaan wachten. Want dat kan een half jaar duren, kan een jaar duren, en als ik echt op hem blijf wachten wordt hij alleen maar krankzinnig van me dat hij me straks uitkotst. Dus ik moet hem echt beschouwen als mijn ex.
Daar komt ook nog eens bij dat bij mijn vorige ex (die van 3,5 jaar) we het nooit normaal hebben kunnen afsluiten. Eerst was hij aan het huilen en huilen dat hij me niet kwijt wilde, en kon ik niet normaal met hem praten, hoewel ik dat wel wilde want het deed mij ook pijn om hem pijn te doen. Maar daarna maakte hij ineens een switch en haatte me om van alles en nog wat, verzon leugens, spreidde die rond, alles om mij zwart te maken en voor zichzelf te bewijzen dat ik toch niet goed voor 'm ben geweest (wat écht niet zo is). Hierdoor heb ik ook nooit normaal met hem kunnen praten over wat er spaak is gelopen, en we zijn toch opgegroeid samen eigenlijk, we waren 16 en 17 toen we kregen, en 19 en 20 toen het uitging, dan raak je toch uit de puberteit samen. Ik wil af en toe nog wel contact met zo iemand hebben, ook al heeft hij mij dingen geflikt die ik hem nooit hoef te vergeven.
Eerst was ik gelukkig nadat het uit was, en hij diep in de shit en op zoek naar zichzelf.
Nu is híj gelukkig, hij heeft alles, vrienden, gaat regelmatig uit (toen wij samen hadden wilde hij nooit mee omdat hij niet zo'n stapmens was, nou hij gaat nu 5x per week ofzo, hij is ook DJ). Hij is wel keihard aan het rondsletten, maar hij krijgt wel aandacht van de meisjes, dus hij mist die aandacht die hij van mij kreeg in ieder geval niet meer.
Maar nu is híj dus gelukkig, en zit ik aan de grond. Ergens gun ik hem wel het geluk (hoewel hij mijn geluk niet gunde op een of andere manier, maar ik ben niet zo zwart-wit als hij), maar toch voelt het wel kut...
Ik had het afgelopen zaterdag eigenlijk al best moeilijk, omdat ik dan 4 jaar zou hebben met mijn ex-ex.
En ik bedacht me ook al "jeetje, vorige jaren hebben we ook telkens samen Sinterklaas gevierd", en met mijn recente ex had ik al leuke plannen bedacht om samen naar een kerstmarkt te gaan enzo...
Met die ex-ex van 3,5 jaar zal sowieso niks meer terecht komen aan normaal contact, hij is gewoon psychisch niet helemaal 100 ofzo. Dat wist ik al wel, maar toch hoop ik dat we nog een keertje normaal kunnen praten, zodat ik ook dingen achter me kan laten.
Maar ik ben benieuwd wat er met m'n recente ex van terecht komt. Want we zijn nog wel 'beste vrienden' of hoe je het wil noemen (maar serieus, zo voelt hij zich ook naar mij toe, omdat ik de enige ben die echt naar zijn verhaal luistert als hij wat kwijt moet enzo, zijn eigen woorden), en beste vrienden kunnen toch ook gezellig naar de kerstmarkt gaan en samen eten?
Ik zit mezelf ook zo gek te maken dat ik gewoon met hem wil praten.
Maar ik moet mezelf echt dwingen om hem niks te sturen. Ik weet 100% zeker dat hij mij echt wel mist, zodra ik gewoon maar even een dagje m'n bek hou en alles van zijn kant laat komen. Hij wil ook graag met mij praten, maar ik dring mezelf te veel op. Het is te makkelijk voor hem.
Ik weet dit allemaal al lang, en toch doet het zo veel pijn om mezelf in te houden.
Maar nu heb ik dus ineens gewoon niks meer. Ik heb alleen 3 dagen in de week werk, en verder kan ik hier in huis een beetje opruimen en schilderijen maken enzo, en zit ik verder te verpieteren achter de laptop.
Ik ben 4 jaar lang gewend geweest om op dagen dat je niks te doen hebt gewoon te kletsen met iemand waarbij je de kleine dingen kwijt kan van "pff mijn vader zit te zeuren joh" of "auw ik heb net zo hard m'n teen gestoten!". En hij wil wel met me whatsappen, maar dan maar 1x per dag een half uurtje ofzo, en soms gewoon hele dagen niet. Dat gaat mij te snel. Het komt voor mij echt in een klap dat ik alleen ben en niemand heb om iets mee te delen.
Ik wil dolgraag met mijn vriendinnen gaan stappen, maar daar is het geld gewoon niet voor. Ik probeer met ze af te spreken, maar zij studeren nog wél en hebben het drukker dan ik.
Ik wil mezelf bezig houden zodat ik niet meer hele dagen aan hem denk en me zit op te vreten van binnen, maar omdat je je zo down voelt heb je eigenlijk ook weer nergens zin in.
Ik zit zó met mezelf in de knoop, wat de fuck moet ik doen om mezelf hier uit te slepen?
Ik kan ook wel aan de rebound gaan, maar ik voel nog veel te veel voor hem om bezig te gaan met andere mannen.
Ik moet nu na al die jaren ineens weer leren om van mezelf te houden en mezelf bezig te houden en mezelf te vermaken. En maar in mezelf te gaan praten als m'n vader aan het zeuren is of ik keihard m'n teen gestoten heb, ipv het aan iemand te whatsappen?
Sorry voor dit tyfuslange bericht, als je het te lang vindt om te lezen, sorry, maar ik kan dit niet echt samenvatten En ik moet het gewoon even kwijt.
Ik hoop dat sommigen nog even de moeite nemen om dit bericht te lezen, en zich misschien herkennen in mijn gevoel. En tips hebben voor kleine praktische stapjes die ik kan nemen om me weer beter te voelen.
Ik heb namelijk echt het gevoel dat ik niet meer dieper kan zinken dan dit...
[ Bericht 0% gewijzigd door Moira op 27-11-2012 22:16:06 ]
De vriend waarmee ik het afgelopen half jaar heb gelopen heeft aangegeven toch nog niet klaar te zijn voor een relatie. Hij heeft van z'n 13e constant een relatie gehad (zelfs 3 jaar getrouwd geweest, met een dochter van 5), en hij heeft er spijt van dat hij vrij snel na de scheiding een relatie met mij heeft opgebouwd. Hij wil mij niet kwijt uit zijn leven, want we zijn en blijven goed voor elkaar en we hebben het super leuk met elkaar, maar hij wil zich gewoon niet binden. Hij wil die vrijheid nog even ervaren die hij al die tijd heeft gemist, rekening te hoeven houden met niemand en aan niemand verantwoording af te hoeven leggen (behalve z'n dochter dan).
Voor mij keihard balen dat hij daar nu eigenlijk pas echt achter komt, want ik ben nog steeds zó smoorverliefd dat ik met mijn vrouwelijke hormonen al bijna toekomstplannen uit aan het stippelen was enzo.
Die beslissing is een week of 2 geleden al genomen, maar het 'kickt' nu pas in eigenlijk. Omdat we de afgelopen 2 weken nog steeds veel met elkaar praatte en nog gewoon gezellig en lief deden tegen elkaar, en aan het grappen waren dat hij stiekem nog wel een beetje verliefd was op z'n beste vriendin enzo. Zo ongelukkig voelde ik me daar dus niet over.
Maar ik merk dat dat veel kletsen alsnog niet is wat hij wil, en dat hij daardoor steeds afstandelijker naar me doet. Waardoor ik weer meer onzeker raak enzo. Gister aan de praat geraakt en we waren er over uit dat ik te hoge verwachtingen van hem heb (over zijn gedrag naar mij toe enzo) en eigenlijk doe alsof we nog steeds een relatie hebben, en dat hij wil dat ik 'm gewoon als vriend behandel. Met iets extra's dan, want m'n vrienden spreek ik niet zo veel eigenlijk
Dan komt dus nu voor mij het besef dat ik écht alleen ben. Na 4 jaar.
Want voor hem had ik 3,5 jaar lang een relatie (afgelopen zaterdag zou dat 4 jaar geweest zijn), met iemand die eigenlijk juist te 'clingy' en bezitterig naar mij toe was. Ik heb het zelf uitgemaakt met hem, omdat mijn échte verliefdheid over was en ik gewoon gek werd van zijn jaloerse gedrag, maar ik besef nu dat dat was omdat hij zó bang was om mij kwijt te raken, en ik het enige was waar hij aan dacht. Dat heb ik nu dus met die recente relatie. Ik moet hem gewoon met rust laten, want ik weet wat voor gevoel mijn vorige ex mij gaf (ook al was het goed bedoeld) en dat benauwde gevoel wil ik hem niet geven, ook al doe ik dat eigenlijk al.
Maar die 3,5 jaar in die vorige relatie werd er dus constant aandacht aan mij besteed, werd mij duidelijk gemaakt dat er van me gehouden werd en dat ik gewaardeerd werd en had ik iemand om alles mee te delen. Na die relatie óók weer, en daar nog eens het gevoel erbij dat ik echt m'n soulmate heb gevonden (dat gevoel hebben we allebei nog steeds, maar als vrienden kun je ook soulmates zijn
). Maar ook hij was superverliefd op mij en wilde alles van me weten en gaf complimentjes enzo.Omdat dat allemaal in het vakje "relatie" hoort (dat doe je met je partner, niet met je vrienden), is dat nu allemaal weggevallen. Want ik besef me nu dat ik écht geen relatie meer héb.
En alle kleine dingetjes die ik met hem wil delen, kan niet meer, want dat wordt hem te veel en wordt hij nog steeds gek van mij dat ik zo veel met hem bezig ben.
Hij wil mij niet kwijt, en hij wil mij ook nog blijven zien en blijven spreken, maar met de knop een héél stuk teruggedraaid. En voor mij gaat die overstap niet zo makkelijk, ik moet iets hebben om van te houden, en ik wil dat gevoel weer terug dat iemand gelukkig van mij wordt en aandacht aan mij wil besteden enzo.
Ik klink echt als een attentionwhore, maar misschien ben ik dat ook wel.
Na 4 jaar besef ik me wat ik nu eigenlijk mis, en ik betwijfel of ik me ooit zó klote heb gevoeld als nu.
Mensen zeggen "Ga wat doen, ga uit met vrienden etc", maar zo makkelijk is dat niet.
Sowieso heb ik helemaal niet zo veel vrienden waar je gewoon tegen kunt zeggen "hee, zullen we wat doen vanavond?", aangezien 99% ergens anders woont. Mijn financiele situatie is zó verschrikkelijk bagger dat we hier thuis zelfs niet eens dagelijks geld voor eten hebben. Dus een treinritje naar een vriend/vriendin en geld voor een borrel heb ik al helemáál niet.
Daar komt ook nog eens bij dat ik door die financiele situatie afgelopen jaar mijn studie heb moeten stopzetten, omdat ik te veel in de problemen kwam met het betalen van collegegeld enzo. Ik werk nu, en plan om volgend jaar weer verder te gaan met dezelfde studie. Maar al mijn oud-studiegenootjes zie ik nu van het leven genieten en ik hoor er niet meer bij. Ik werk nu meer voor extra geld, en ik heb een superleuk team, maar daar zie ik mezelf ook niet echt gauw mee afspreken buiten werktijd.
Ik voel me echt enorm eenzaam en zielig en triest en ik háát mezelf dat ik zo zielig zit te doen en zwelg uit zelfmedelijden enzo
Heb echt een hekel aan dat soort mensen vaak..Maar ik weet gewoon echt even niet wat ik moet doen om hieruit te komen.
De hoop dat ik de relatie terugkrijg moet ik laten vliegen. Die kans is er zeker wel, dat we weer bij elkaar terugkomen, zijn we het allebei over eens, maar daar moet ik écht niet op gaan wachten. Want dat kan een half jaar duren, kan een jaar duren, en als ik echt op hem blijf wachten wordt hij alleen maar krankzinnig van me dat hij me straks uitkotst. Dus ik moet hem echt beschouwen als mijn ex.
Daar komt ook nog eens bij dat bij mijn vorige ex (die van 3,5 jaar) we het nooit normaal hebben kunnen afsluiten. Eerst was hij aan het huilen en huilen dat hij me niet kwijt wilde, en kon ik niet normaal met hem praten, hoewel ik dat wel wilde want het deed mij ook pijn om hem pijn te doen. Maar daarna maakte hij ineens een switch en haatte me om van alles en nog wat, verzon leugens, spreidde die rond, alles om mij zwart te maken en voor zichzelf te bewijzen dat ik toch niet goed voor 'm ben geweest (wat écht niet zo is). Hierdoor heb ik ook nooit normaal met hem kunnen praten over wat er spaak is gelopen, en we zijn toch opgegroeid samen eigenlijk, we waren 16 en 17 toen we kregen, en 19 en 20 toen het uitging, dan raak je toch uit de puberteit samen. Ik wil af en toe nog wel contact met zo iemand hebben, ook al heeft hij mij dingen geflikt die ik hem nooit hoef te vergeven.
Eerst was ik gelukkig nadat het uit was, en hij diep in de shit en op zoek naar zichzelf.
Nu is híj gelukkig, hij heeft alles, vrienden, gaat regelmatig uit (toen wij samen hadden wilde hij nooit mee omdat hij niet zo'n stapmens was, nou hij gaat nu 5x per week ofzo, hij is ook DJ). Hij is wel keihard aan het rondsletten, maar hij krijgt wel aandacht van de meisjes, dus hij mist die aandacht die hij van mij kreeg in ieder geval niet meer.
Maar nu is híj dus gelukkig, en zit ik aan de grond. Ergens gun ik hem wel het geluk (hoewel hij mijn geluk niet gunde op een of andere manier, maar ik ben niet zo zwart-wit als hij), maar toch voelt het wel kut...
Ik had het afgelopen zaterdag eigenlijk al best moeilijk, omdat ik dan 4 jaar zou hebben met mijn ex-ex.
En ik bedacht me ook al "jeetje, vorige jaren hebben we ook telkens samen Sinterklaas gevierd", en met mijn recente ex had ik al leuke plannen bedacht om samen naar een kerstmarkt te gaan enzo...
Met die ex-ex van 3,5 jaar zal sowieso niks meer terecht komen aan normaal contact, hij is gewoon psychisch niet helemaal 100 ofzo. Dat wist ik al wel, maar toch hoop ik dat we nog een keertje normaal kunnen praten, zodat ik ook dingen achter me kan laten.
Maar ik ben benieuwd wat er met m'n recente ex van terecht komt. Want we zijn nog wel 'beste vrienden' of hoe je het wil noemen (maar serieus, zo voelt hij zich ook naar mij toe, omdat ik de enige ben die echt naar zijn verhaal luistert als hij wat kwijt moet enzo, zijn eigen woorden), en beste vrienden kunnen toch ook gezellig naar de kerstmarkt gaan en samen eten?
Ik zit mezelf ook zo gek te maken dat ik gewoon met hem wil praten.
Maar ik moet mezelf echt dwingen om hem niks te sturen. Ik weet 100% zeker dat hij mij echt wel mist, zodra ik gewoon maar even een dagje m'n bek hou en alles van zijn kant laat komen. Hij wil ook graag met mij praten, maar ik dring mezelf te veel op. Het is te makkelijk voor hem.
Ik weet dit allemaal al lang, en toch doet het zo veel pijn om mezelf in te houden.
Maar nu heb ik dus ineens gewoon niks meer. Ik heb alleen 3 dagen in de week werk, en verder kan ik hier in huis een beetje opruimen en schilderijen maken enzo, en zit ik verder te verpieteren achter de laptop.
Ik ben 4 jaar lang gewend geweest om op dagen dat je niks te doen hebt gewoon te kletsen met iemand waarbij je de kleine dingen kwijt kan van "pff mijn vader zit te zeuren joh" of "auw ik heb net zo hard m'n teen gestoten!". En hij wil wel met me whatsappen, maar dan maar 1x per dag een half uurtje ofzo, en soms gewoon hele dagen niet. Dat gaat mij te snel. Het komt voor mij echt in een klap dat ik alleen ben en niemand heb om iets mee te delen.
Ik wil dolgraag met mijn vriendinnen gaan stappen, maar daar is het geld gewoon niet voor. Ik probeer met ze af te spreken, maar zij studeren nog wél en hebben het drukker dan ik.
Ik wil mezelf bezig houden zodat ik niet meer hele dagen aan hem denk en me zit op te vreten van binnen, maar omdat je je zo down voelt heb je eigenlijk ook weer nergens zin in.
Ik zit zó met mezelf in de knoop, wat de fuck moet ik doen om mezelf hier uit te slepen?
Ik kan ook wel aan de rebound gaan, maar ik voel nog veel te veel voor hem om bezig te gaan met andere mannen.
Ik moet nu na al die jaren ineens weer leren om van mezelf te houden en mezelf bezig te houden en mezelf te vermaken. En maar in mezelf te gaan praten als m'n vader aan het zeuren is of ik keihard m'n teen gestoten heb, ipv het aan iemand te whatsappen?
Sorry voor dit tyfuslange bericht, als je het te lang vindt om te lezen, sorry, maar ik kan dit niet echt samenvatten
En ik moet het gewoon even kwijt.Ik hoop dat sommigen nog even de moeite nemen om dit bericht te lezen, en zich misschien herkennen in mijn gevoel. En tips hebben voor kleine praktische stapjes die ik kan nemen om me weer beter te voelen.
Ik heb namelijk echt het gevoel dat ik niet meer dieper kan zinken dan dit...
[ Bericht 0% gewijzigd door Moira op 27-11-2012 22:16:06 ]
Fuck the EBU.
- Schrijf dat maar in je dagboek. -
[ Bericht 82% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2012 16:30:21 ]
[ Bericht 82% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2012 16:30:21 ]
Voegt hoogtepunten toe aan jullie druilerige bestaan.
Gelezen. Heb nu pijn in me nek van naar beneden kijken op het scherm van m'n mobiel.
Hearing voices from afar, Join the madness when the curtain falls.
We are the ones, To ignite the darkened skies.
We are the ones, To ignite the darkened skies.
helemaal gelezen, en sommige stukken waren wel herkenbaar 
wat helpt is gewoon nieuwe contacten proberen op te bouwen en er schijt aan hebben ... Uiteindelijk gaat het wel weer beter
zelf heb ik ook nog de neiging om tegen mijn ex te gaan praten op FB enzo, maar dat laat ik tegenwoordig achterwege. Zelf praat ze ook niet uit zichzelf tegen mij, dus tja ...
wat helpt is gewoon nieuwe contacten proberen op te bouwen en er schijt aan hebben ... Uiteindelijk gaat het wel weer beter
zelf heb ik ook nog de neiging om tegen mijn ex te gaan praten op FB enzo, maar dat laat ik tegenwoordig achterwege. Zelf praat ze ook niet uit zichzelf tegen mij, dus tja ...
Wǒ shì dá hóng, of the Eggman, of the Walrus
quote:Op dinsdag 27 november 2012 16:19 schreef pl4kkie het volgende:
Gelezen. Heb nu pijn in me nek van naar beneden kijken op het scherm van m'n mobiel.
quote:
quote:
Constructief jongens! Daar zit ze op te wachten..... 
YouTube
Holding on to anger is like grasping a hot coal with the intent of throwing it at someone else; you are the one who gets burned.
Holding on to anger is like grasping a hot coal with the intent of throwing it at someone else; you are the one who gets burned.
Ik heb niet alles gelezen, maar over dat stuk dat je niet kunt stappen met vriendinnen omdat je geen geld hebt -> je hoeft toch niet de hele avond gaan zuipen? Een paar drankjes en je kunt ook een leuke avond hebben.
All she wants and needs is just a little taste..
Helemaal gelezen *aai over mijn bol*
Dat gezegd:
Je werkt 'maar' drie dagen in de week, en je zit in financiele problemen. Kan je dat niet verhogen tot het normale 40 uur/5 dagen in de week werken? meer geld, meer sparen, en misschien wat meer leuke dingen doen.
Al de tijd dat je thuis zit niets te doen, kan je ook werken (zij het in een supermarkt) en geld verdienen. Waardoor je volgend jaar WEL je studie kan gaan doen, en nu WEL af en toe afspreken met je vriendinnen, en WEL eens iets gaan drinken...
Verder met de mentale issues, succes sterkte en alles, maar daar heb ik geen kaas van gegeten
Dat gezegd:
Je werkt 'maar' drie dagen in de week, en je zit in financiele problemen. Kan je dat niet verhogen tot het normale 40 uur/5 dagen in de week werken? meer geld, meer sparen, en misschien wat meer leuke dingen doen.
Al de tijd dat je thuis zit niets te doen, kan je ook werken (zij het in een supermarkt) en geld verdienen. Waardoor je volgend jaar WEL je studie kan gaan doen, en nu WEL af en toe afspreken met je vriendinnen, en WEL eens iets gaan drinken...
Verder met de mentale issues, succes sterkte en alles, maar daar heb ik geen kaas van gegeten
Wooow veel tekst, ik zou je niet te veel opdringen aan die man. Dan gaat ie je vervelend vinden
-Er valt elke dag wel wat te klagen. :)
Ik wil dolgraag nieuwe contacten opbouwen en ik ben ook echt spontaan en sociaal aangelegd enzo. Maar in de situatie waar ik nu in zit is dat echt heel lastig. Zoals ik al zei; het enige wat ik heb is werk. En de leuke mensen die daar werken wonen ook heel ergens andersquote:Op dinsdag 27 november 2012 16:19 schreef AldoTheApache het volgende:
helemaal gelezen, en sommige stukken waren wel herkenbaar
wat helpt is gewoon nieuwe contacten proberen op te bouwen en er schijt aan hebben ... Uiteindelijk gaat het wel weer beter
zelf heb ik ook nog de neiging om tegen mijn ex te gaan praten op FB enzo, maar dat laat ik tegenwoordig achterwege. Zelf praat ze ook niet uit zichzelf tegen mij, dus tja ...
Ik ben daar wel echt m'n best op aan het doen though. Mensen benaderen of ze een keer wat willen drinken of gewoon even samen de stad in, ook al heb ik eigenlijk meer zin om in m'n hol met de gordijnen dicht onder de dekens te gaan zitten janken
Ik weet zeker dat contact wel van zijn kant komt als ik het niet van mij af laat komen. Want ik weet wel wat hij nog voor mij voelt en dat hij mij ook mist enzo. Alleen laat ik het alsnog te veel van mijn kant komen. En dat besef ik me, en daar hou ik mee op. Maar dat doet eigenlijk alleen nog maar meer pijn, nog meer 'eenzame tijd' dat ik mezelf van binnen zit op te vreten
Dat is ook zo, maar ik heb 0,00 'vrij uit te geven', dus ook geen 2 euro voor een biertje of colaatjequote:
Ik heb niet alles gelezen, maar over dat stuk dat je niet kunt stappen met vriendinnen omdat je geen geld hebt -> je hoeft toch niet de hele avond gaan zuipen? Een paar drankjes en je kunt ook een leuke avond hebben.
En ik durf er nooit vanuit te gaan dat de vrienden waarmee ik ben alles betalen, hoewel ze wel vaak voorschieten gelukkig 
En hier in mijn woonplaats stappen, dat doet niemand boven de 18 meer geloof ik. Dus dan zullen we naar bijv. Arnhem of Nijmegen moeten. Nijmegen heb ik in gestudeerd, en hoogstwaarschijnlijk ga ik daar binnenkort nog wel even de beest uit hangen met oud-studiegenootjes.
Alleen het probleem daar is weer; mijn vorige ex is dus DJ en die draait bijna alle dagen wel op de leuke plekken in Arnhem en Nijmegen, hij liet laatst al weten dat hij Nijmegen echt z'n nieuwe thuis vindt aanvoelen. Wat mij ook weer pijn doet, want Nijmegen was 'mijn' studentenstad, waar ik hem in heb geïntroduceerd en dankzij mij draait hij daar nu.
Onze verstandhouding nu is zo awkward dat we elkaar niet eens normaal kunnen aankijken, en het de hele sfeer verpest mocht ik hem ergens tegenkomen. Was laatst ook al na een leuke avond; hij verscheen op het einde van de avond en het was gelijk kut
Fuck the EBU.
Heel kort maar.
Iets anders is altijd beter
Iets anders is altijd beter
You think you get it, which isn't the same as actually getting it. Get it?
What in the name of what's-its-name are you doing?
ik stop pas als de dame volledig bevredigd is
What in the name of what's-its-name are you doing?
ik stop pas als de dame volledig bevredigd is
Ik heb een 12-30 urencontract. Ze kennen mijn financiele situatie daar dus ze proberen me zo veel mogelijk in te zetten. Maar op z'n best heb ik dan 4 dagen in de week een werkdag van 9 uur.quote:Op dinsdag 27 november 2012 16:24 schreef Prof_Hoax het volgende:
Helemaal gelezen *aai over mijn bol*
Dat gezegd:
Je werkt 'maar' drie dagen in de week, en je zit in financiele problemen. Kan je dat niet verhogen tot het normale 40 uur/5 dagen in de week werken? meer geld, meer sparen, en misschien wat meer leuke dingen doen.
Al de tijd dat je thuis zit niets te doen, kan je ook werken (zij het in een supermarkt) en geld verdienen. Waardoor je volgend jaar WEL je studie kan gaan doen, en nu WEL af en toe afspreken met je vriendinnen, en WEL eens iets gaan drinken...
Verder met de mentale issues, succes sterkte en alles, maar daar heb ik geen kaas van gegeten
Ik heb op zo veel verschillende plekken m'n CV achtergelaten en achteraan gebeld, tot op vandaag is de plek waar ik nu werk de enige die me kon gebruiken. Skeere tijden, jwz.
Volgend jaar zal ik sowieso wel weer kunnen studeren, nadat ik m'n schulden heb afbetaald kan ik wat meer van mijn loon overhouden om te sparen. En als ik dan nog niet genoeg heb, dan maar een lening. Maar vorig jaar was ik ook te veel ziek, waardoor ik het jaar niet had gehaald. Dus dit tussenjaar was ook deels bedoeld om mezelf weer op de rit te krijgen. En hoewel ik emotioneel nu echt aan de grond zit, gaat het fysiek wel weer beter met me, dus ik denk dat dat volgend jaar wel goed komt
Fuck the EBU.
of men probeert het nog een tijdje en dan gaat het alsnog stukquote:
Wǒ shì dá hóng, of the Eggman, of the Walrus
Je komt nooit echt bij elkaar.quote:Op dinsdag 27 november 2012 16:35 schreef AldoTheApache het volgende:
[..]
of men probeert het nog een tijdje en dan gaat het alsnog stuk
Ik kan je maar 1 tip geven, focus je het komende jaar op jezelf, en niet op een relatie.
Ga je studie afmaken, ontdek nieuwe hobbies, spaar voor een reis etc etc etc.
Ga je studie afmaken, ontdek nieuwe hobbies, spaar voor een reis etc etc etc.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
quote:
Ik kan je maar 1 tip geven, focus je het komende jaar op jezelf, en niet op een relatie.
Ga je studie afmaken, ontdek nieuwe hobbies, spaar voor een reis etc etc etc.
Wǒ shì dá hóng, of the Eggman, of the Walrus
Thanks guys!
En eigenlijk denk ik dat contact met hem houden helemaal niet zo slecht is. Voor mij is het nu even pijnlijk, omdat het niet gaat zoals ik dat wil (ik wil gewoon een relatie), maar géén contact met hem zou mij echt kapot maken.
We kennen elkaar al behoorlijk lang en die klik die er tussen ons is die was er toen al en die is er nog steeds, we kunnen als personen bij elkaar gewoon ontzettend leuk met elkaar opschieten, en ook zonder relatie ken ik niemand met wie ik het zo leuk heb als met hem.
Dat is er nu ook nog wel, alleen ik moet die stomme kutrelatie uit m'n kop krijgen
En eigenlijk denk ik dat contact met hem houden helemaal niet zo slecht is. Voor mij is het nu even pijnlijk, omdat het niet gaat zoals ik dat wil (ik wil gewoon een relatie), maar géén contact met hem zou mij echt kapot maken.
We kennen elkaar al behoorlijk lang en die klik die er tussen ons is die was er toen al en die is er nog steeds, we kunnen als personen bij elkaar gewoon ontzettend leuk met elkaar opschieten, en ook zonder relatie ken ik niemand met wie ik het zo leuk heb als met hem.
Dat is er nu ook nog wel, alleen ik moet die stomme kutrelatie uit m'n kop krijgen
Fuck the EBU.
Geen ander nuttig advies behalve dat het echt tijd is om voor jezelf te gaan leven, maar dat weet je zelf ook wel.
En een dikke
En een dikke
Sla je de spijker mee op z'n kop, maar ik zit met m'n handen in het haar wat betreft "hoe?!"quote:
Geen ander nuttig advies behalve dat het echt tijd is om voor jezelf te gaan leven, maar dat weet je zelf ook wel.
En een dikke
terug hihi
Fuck the EBU.
daar is helemaal niks mis mee. zouden meer mensen moeten doen, ipv van de ene in de andere relatie te hoppen. gun jezelf eens wat tijd zeg.quote:Ik moet nu na al die jaren ineens weer leren om van mezelf te houden en mezelf bezig te houden en mezelf te vermaken.
Weet ik ook, ik wil ook echt weer leren leven zonder een relatie nodig te hebben.quote:Op dinsdag 27 november 2012 16:54 schreef dawg het volgende:
[..]
daar is helemaal niks mis mee. zouden meer mensen moeten doen, ipv van de ene in de andere relatie te hoppen. gun jezelf eens wat tijd zeg.
Maar ik ben momenteel dus even kwijt hóé. En dat ligt er niet per se aan dat het nu uit is, want dat is sowieso kut, maar mijn leven eromheen is ook een beetje compleet uiteen gevallen. En ik doe m'n best om wat stukjes weer op te rapen, maar dat is echt lastig. En veel kost ook gewoon geld als je vrienden in andere steden studeren.
Fuck the EBU.
Tja het gaat lastig worden maar je moet er toch ff doorheen. Zou voorlopig ff geen relatie aangaan als ik jou was.
Er van bewust zijn is de eerste stap en dat alleen al kan best lastig zijn als je in bepaalde patronen hebt gezeten.quote:
[..]
Sla je de spijker mee op z'n kop, maar ik zit met m'n handen in het haar wat betreft "hoe?!"
De volgende stap is om nu langzaam aan meer (sociale) onafhankelijkheid op te bouwen zodat je ook prima zonder het (gemis) contact kan. Misschien bepaald vrijwilligerswerk? Of een bijbaantje in de horeca..
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2012 17:03:27 ]
daarom ook jezelf tijd gunnen. je kunt niet verwachten dat volgende week je leven weer helemaal op de rails is, en dat hoeft ook niet. als je jezelf die tijd gunt dus. stap voor stap, en probeer je te bedenken dat jij zelf die stappen neemt, zonder hulp van een partner. blijf positief.quote:
[..]
Weet ik ook, ik wil ook echt weer leren leven zonder een relatie nodig te hebben.
Maar ik ben momenteel dus even kwijt hóé. En dat ligt er niet per se aan dat het nu uit is, want dat is sowieso kut, maar mijn leven eromheen is ook een beetje compleet uiteen gevallen. En ik doe m'n best om wat stukjes weer op te rapen, maar dat is echt lastig. En veel kost ook gewoon geld als je vrienden in andere steden studeren.
Hoe kan ik het beste dan die (sociale) onafhankelijkheid opbouwen dan?quote:Op dinsdag 27 november 2012 17:00 schreef Logician het volgende:
[..]
Er van bewust zijn is de eerste stap en dat alleen al kan best lastig zijn als je in een bepaalde patroon hebt gezeten. De 2e stap is om nu langzaam aan meer (sociale) onafhankelijkheid opbouwen zodat je ook prima zonder het (gemis) contact kan.
Wat past in mijn thuissituatie enzo..
Sorry dat ik zo doorvraag, maar concrete dingen waar ik mezelf echt aan kan proberen te houden is momenteel wel fijn, hihi
Fuck the EBU.
Thanksquote:
[..]
daarom ook jezelf tijd gunnen. je kunt niet verwachten dat volgende week je leven weer helemaal op de rails is, en dat hoeft ook niet. als je jezelf die tijd gunt dus. stap voor stap, en probeer je te bedenken dat jij zelf die stappen neemt, zonder hulp van een partner. blijf positief.
Fuck the EBU.
stel een lijstje samen met de dingen die je over een maand of 3 bereikt wilt hebben. en zorg dat het haalbare doelen zijn. om eens mee te beginnen.quote:
[..]
Hoe kan ik het beste dan die (sociale) onafhankelijkheid opbouwen dan?
Wat past in mijn thuissituatie enzo..
Sorry dat ik zo doorvraag, maar concrete dingen waar ik mezelf echt aan kan proberen te houden is momenteel wel fijn, hihi
zie editquote:
[..]
Hoe kan ik het beste dan die (sociale) onafhankelijkheid opbouwen dan?
Wat past in mijn thuissituatie enzo..
Sorry dat ik zo doorvraag, maar concrete dingen waar ik mezelf echt aan kan proberen te houden is momenteel wel fijn, hihi
(via gsm is niet handig typen)Maar zoek bijv. een bijbaantje in de horeca, verdien je wat extra, je komt nieuwe mensen tegen en je bent er lekker uit
ps: leuk detail is dat je nu advies krijgt van twee exen
En idd. ga voor jezelf na "wat jij nodig hebt" om (zonder partner of je ex) te bereiken "wat jij wil".
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2012 17:08:21 ]
En idd. ga voor jezelf na "wat jij nodig hebt" om (zonder partner of je ex) te bereiken "wat jij wil".
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2012 17:08:21 ]
Dat is wel een goed idee inderdaad, zal even kijken of daar wat in te vinden is. Heb al vaker achter de bar gestaan dus biertjes tappen is voor mij geen probleemquote:
[..]
zie edit
Maar zoek bijv. een bijbaantje in de horeca, verdien je wat extra, je komt nieuwe mensen tegen en je bent er lekker uit
Hoe bedoel je dat ik advies krijg van twee exen?quote:Op dinsdag 27 november 2012 17:05 schreef Logician het volgende:
ps: leuk detail is dat je nu advies krijgt van twee exen
En idd. ga voor jezelf na "wat jij nodig hebt" om (zonder partner of je ex) te bereiken "wat jij wil".
Jij en dawg hebben gedate?
En zal daar wel even over na denken, een lijstje maken met 'things to do' of 'goals to reach' ofzo is voor mij met mijn chaotische bolle kop ook geen slecht idee
Bedankt voor de goede, praktische tips, guys! Van die kleine dingetjes die ik vrij simpel in de praktijk kan brengen, daar heb ik wat aan
Fuck the EBU.
Wow exenshock!!
OT: als ik het goed begrijp studeerde je vorig jaar zonder IB lening. Mijn advies: ga sowieso wat lenen als je weer met je studie begint. Niet max, maar wel een bijdrage waardoor je ook nu leuk kunt leven. Je bent maar 1 keer jong en nu is 100 euro per maand al heel veel geld dat je extra te besteden hebt, maar als je straks werkt is het relatief veel "minder" en je kunt het gespreid tegen lage rente terugbetalen. Liever een lening bij de IB dan bij de bank
(ok dit heeft niks met je exen te maken, maar ontneemt je wellicht wel 1 zorg straks)
OT: als ik het goed begrijp studeerde je vorig jaar zonder IB lening. Mijn advies: ga sowieso wat lenen als je weer met je studie begint. Niet max, maar wel een bijdrage waardoor je ook nu leuk kunt leven. Je bent maar 1 keer jong en nu is 100 euro per maand al heel veel geld dat je extra te besteden hebt, maar als je straks werkt is het relatief veel "minder" en je kunt het gespreid tegen lage rente terugbetalen. Liever een lening bij de IB dan bij de bank
(ok dit heeft niks met je exen te maken, maar ontneemt je wellicht wel 1 zorg straks)
Sarcasme. Herken het.
Ik denk dat je hierop terug gaat komen naarmate de tijd verstrijkt en hij nog steeds geen interesse in je heeft. Er is een klik, het is zo leuk, we kunnen met elkaar opschieten... Het zijn de woorden van een persoon die verliefd is. Elke keer als er contact zal zijn, worden de kleine stapjes die je gemaakt hebt weer teniet gedaan. Vind het overigens van zijn kant ook slap. Je kan niet zomaar verwachten dat iemand een knop omzet en je als vriend gaat zien, dat station is allang gepasseerd. Het vriendjes blijven is niets meer dan een doekje voor het bloeden en zachte heelmeesters maken stinkende wonden.quote:
Thanks guys!
En eigenlijk denk ik dat contact met hem houden helemaal niet zo slecht is. Voor mij is het nu even pijnlijk, omdat het niet gaat zoals ik dat wil (ik wil gewoon een relatie), maar géén contact met hem zou mij echt kapot maken.
We kennen elkaar al behoorlijk lang en die klik die er tussen ons is die was er toen al en die is er nog steeds, we kunnen als personen bij elkaar gewoon ontzettend leuk met elkaar opschieten, en ook zonder relatie ken ik niemand met wie ik het zo leuk heb als met hem.
Dat is er nu ook nog wel, alleen ik moet die stomme kutrelatie uit m'n kop krijgen
De enige manier waarop je hier doorheen komt is het simpelweg ondergaan. Het dal door, die gifbeker leeg. En dat kan je alleen zelf doen i.c.m. tijd. Vergeet die gast nou gewoon, want hij staat je nu alleen in de weg.
Uitgelaten geeft het publiek een staande ovulatie.
15jr geleden oid idd 
spirit toch!En idd wat Valk zegt, hoe klote dat nu ook voelt
[ Bericht 24% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2012 17:15:40 ]
Hoe kut het ook klinkt, het is ook makkelijker om het contact af te kappen dan jezelf steeds weer met hem te confronteren. Wellicht over een paar weken/maanden weer contact zoeken, maar nu zou ik echt het contact afbreken zodat je echt los van hem kunt komen.
Sarcasme. Herken het.
die goeie ouwe tijd, toen fok nog niet bestond.quote:
moira, over zo'n lijstje: belangrijk is dat je haalbare doelen stelt die je over niet al te lange tijd behaald wilt hebben. dat zorgt ervoor dat je overzicht behoudt, en dat je gemotiveerd blijft. als je doelen over een langere tijd stelt heb je die voordelen veel minder.
en bedenk dat altijd alles goed komt.
Ik snap ergens wel dat veel mensen zo denken, maar sinds wanneer is het in alle gevallen uit den boze om nog goed contact te houden met je ex?quote:
[..]
Ik denk dat je hierop terug gaat komen naarmate de tijd verstrijkt en hij nog steeds geen interesse in je heeft. Er is een klik, het is zo leuk, we kunnen met elkaar opschieten... Het zijn de woorden van een persoon die verliefd is. Elke keer als er contact zal zijn, worden de kleine stapjes die je gemaakt hebt weer teniet gedaan. Vind het overigens van zijn kant ook slap. Je kan niet zomaar verwachten dat iemand een knop omzet en je als vriend gaat zien, dat station is allang gepasseerd. Het vriendjes blijven en niets meer dan een doekje voor het bloeden en zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
De enige manier waarop je hier doorheen komt is het simpelweg ondergaan. Het dal door, die gifbeker leeg. En dat kan je alleen zelf doen i.c.m. tijd. Vergeet die gast nou gewoon, want hij staat je nu alleen in de weg.
Ik typ het misschien, en ja, ik ben nog smoorverliefd (verliefder dan hij op mij is, dat sowieso). Maar het zijn zíjn woorden.
Hij was juist bang dat ik geen contact meer met hém wou nadat hij zei dat hij nog niet klaar was voor een relatie.
Hij heeft nog steeds gevoelens voor mij die hij ook niet expres zal wegstoppen ofzo, het is niet zo dat hij het uit maakt omdat hij niet meer verliefd is.
Het kan zijn dat ik later inzie dat contact houden me meer pijn doet dan geen contact houden, maar dan stoot ik tegen die tijd m'n eigen kop daar wel tegenaan. Ik waardeer hem als persoon zéér in mijn leven en op het moment ben ik ontzettend blij dat ik dat niet kwijt ben, en als ik hem op zijn woord kan geloven (en dat doe ik) is dat andersom precies hetzelfde.
Ik vind het geen slechte keuze van hem, want hij heeft zichzelf jarenlang weggecijferd en nu kiest hij eindelijk weer eens echt voor zichzelf. Daar ben ik trots op voor hem, want ik geef om hem. Alleen balen voor mij dat ik daar nu net de dupe van ben, maarja.
Het gaat mij niet per se om mijn verstandhouding met hem. Het gaat mij er meer om dat ik me los moet maken van het idee 'relatie' en zoals eerder genoemd weer voor mezelf moet gaan leven, en daar heb ik het meeste moeite mee.
Fuck the EBU.
Nee klopt, dit soort tips zijn ook van harte welkomquote:
Wow exenshock!!
OT: als ik het goed begrijp studeerde je vorig jaar zonder IB lening. Mijn advies: ga sowieso wat lenen als je weer met je studie begint. Niet max, maar wel een bijdrage waardoor je ook nu leuk kunt leven. Je bent maar 1 keer jong en nu is 100 euro per maand al heel veel geld dat je extra te besteden hebt, maar als je straks werkt is het relatief veel "minder" en je kunt het gespreid tegen lage rente terugbetalen. Liever een lening bij de IB dan bij de bank
(ok dit heeft niks met je exen te maken, maar ontneemt je wellicht wel 1 zorg straks)
Al bestond het hele begrip 'liefde' niet, dan was ik waarschijnlijk als nog niet gelukkig in mijn huidige situatie. Want fuck, wat zijn geldproblemen kut, zeg..
Vorig jaar had ik wel zo'n maximale collegegeldkrediet lening, dat is net anders volgens mij, en scheelt rente ofzo, ik weet niet precies hoe dat werkt. Maar in combinatie met andere dingen die ik moest betalen (mijn ouders betalen niks voor me, alleen het dak boven m'n hoofd en brood en noodlesoepjes enzo, dat geld hebben zij ook niet) kwam ik daar alsnog niet goed mee uit. Van wat er maandelijks binnenkwam kon ik precíés mijn collegegeld betalen. Al het geld waar ik voor werkte ging dan op aan rekeningen en boodschappen, en als ik ziek was kreeg ik dat niet uitbetaald, dus minder loon, dus kwam ik ook weer in de problemen met rekeningen/collegegeld. Dat was me gewoon allemaal net iets te krap aan om echt te kunnen genieten van je studententijd, en aangezien ik dus ook veel ziek was heb ik er toen voor gekozen om er even een jaartje tussenuit te gaan.
Momenteel ben ik er niet veel gelukkiger op, want ik mis dat sociale van studeren enórm! Maar ik denk dat het me wel helpt om volgend jaar zowel financieel als fysiek wat sterker op de been te staan.
En zal volgend jaar me idd ook wat beter verdiepen in welke leningen er zijn en welke er het beste voor mij is, bedankt!
Fuck the EBU.
Ja, das allemaal leuk en aardig, maar exen kunnen alleen vriendschappelijk contact houden als er geen gevoelens meer zijn en zelfs dan is het tricky omdat je elkaar zo goed kent, maatjes bent. Maar nu ineens is daar die onzichtbare grens van vriendschap. Als je dan een ex hebt die nog wel gevoelens heeft voor die ander, dan gaat dat geheid gezeik en pijn opleveren.quote:
[..]
Ik snap ergens wel dat veel mensen zo denken, maar sinds wanneer is het in alle gevallen uit den boze om nog goed contact te houden met je ex?
Ik typ het misschien, en ja, ik ben nog smoorverliefd (verliefder dan hij op mij is, dat sowieso). Maar het zijn zíjn woorden.
Hij was juist bang dat ik geen contact meer met hém wou nadat hij zei dat hij nog niet klaar was voor een relatie.
Hij heeft nog steeds gevoelens voor mij die hij ook niet expres zal wegstoppen ofzo, het is niet zo dat hij het uit maakt omdat hij niet meer verliefd is.
Het kan zijn dat ik later inzie dat contact houden me meer pijn doet dan geen contact houden, maar dan stoot ik tegen die tijd m'n eigen kop daar wel tegenaan. Ik waardeer hem als persoon zéér in mijn leven en op het moment ben ik ontzettend blij dat ik dat niet kwijt ben, en als ik hem op zijn woord kan geloven (en dat doe ik) is dat andersom precies hetzelfde.
Ik vind het geen slechte keuze van hem, want hij heeft zichzelf jarenlang weggecijferd en nu kiest hij eindelijk weer eens echt voor zichzelf. Daar ben ik trots op voor hem, want ik geef om hem. Alleen balen voor mij dat ik daar nu net de dupe van ben, maarja.
Het gaat mij niet per se om mijn verstandhouding met hem. Het gaat mij er meer om dat ik me los moet maken van het idee 'relatie' en zoals eerder genoemd weer voor mezelf moet gaan leven, en daar heb ik het meeste moeite mee.
Maar wat kan jij nou nog met jouw gevoelens? Of met zijn gevoelens? Niemand heeft hier toch wat aan? Een relatie is alles of niets, ongeacht of er 100 nuanceringen zijn. En nu is het niets en met dat gegeven moet jij helaas verder. Jij hebt hoop op meer in de toekomst en zolang je dat hebt verwerk je niets maar blijf je liefdevol afwachten tot meneer wel klaar is voor een relatie. En of dat dan met jou is, valt nog te bezien. Zet je jezelf en je gevoel dan ff op hold totdat echt duidelijk is dat dit niets meer wordt?
Verder vind ik het raar dat hij wel gevoelens heeft, je niet kwijt wil, maar ook geen relatie wil. Wat is het nou? Dit is een spreekwoordelijk lijntje waar jij aan vast zit gemaakt en zolang dat lijntje er is, wordt het voor jou moeilijk om je los te maken. Maargoed, dit is mijn bescheiden mening
Succes!
Uitgelaten geeft het publiek een staande ovulatie.
Het is inderdaad nooit wat iemand wil horen die net uit een relatie komt waarin hij/zij gelukkig was. Maar in dit geval ga ik toch echt de naieve huppelkut uithangen en niet bewust en expres het contact afkappen. Momenteel heb ik het gevoel dat we daar allebei alleen maar ongelukkiger van worden.quote:
Hoe kut het ook klinkt, het is ook makkelijker om het contact af te kappen dan jezelf steeds weer met hem te confronteren. Wellicht over een paar weken/maanden weer contact zoeken, maar nu zou ik echt het contact afbreken zodat je echt los van hem kunt komen.
Zo'n situatie is voor iedereen anders, en ik ben van mening dat contact verbreken niet voor iedereen het beste is.
Mocht dat voor ons wel het beste zijn geweest, dan ga ik vanzelf wel op m'n bek en heb weer geleerd van mijn eigen naieve fouten
Zal ik zeker gaan doenquote:
[..]
moira, over zo'n lijstje: belangrijk is dat je haalbare doelen stelt die je over niet al te lange tijd behaald wilt hebben. dat zorgt ervoor dat je overzicht behoudt, en dat je gemotiveerd blijft. als je doelen over een langere tijd stelt heb je die voordelen veel minder.
en bedenk dat altijd alles goed komt.
Echt serieus bedankt voor de goede tips (ook al sla ik die ene van contact verbreken -nu nog- in de wind, sorry
).Ik opende dit topic huilend maar ik voel me serieus wel beter nu
Fuck the EBU.
Ik snap je punt zeker, en je hebt ook wel gelijk.quote:
[..]
Ja, das allemaal leuk en aardig, maar exen kunnen alleen vriendschappelijk contact houden als er geen gevoelens meer zijn en zelfs dan is het tricky omdat je elkaar zo goed kent, maatjes bent. Maar nu ineens is daar die onzichtbare grens van vriendschap. Als je dan een ex hebt die nog wel gevoelens heeft voor die ander, dan gaat dat geheid gezeik en pijn opleveren.
Maar wat kan jij nou nog met jouw gevoelens? Of met zijn gevoelens? Niemand heeft hier toch wat aan? Een relatie is alles of niets, ongeacht of er 100 nuanceringen zijn. En nu is het niets en met dat gegeven moet jij helaas verder. Jij hebt hoop op meer in de toekomst en zolang je dat hebt verwerk je niets maar blijf je liefdevol afwachten tot meneer wel klaar is voor een relatie. En of dat dan met jou is, valt nog te bezien. Zet je jezelf en je gevoel dan ff op hold totdat echt duidelijk is dat dit niets meer wordt?
Verder vind ik het raar dat hij wel gevoelens heeft, je niet kwijt wil, maar ook geen relatie wil. Wat is het nou? Dit is een spreekwoordelijk lijntje waar jij aan vast zit gemaakt en zolang dat lijntje er is, wordt het voor jou moeilijk om je los te maken. Maargoed, dit is mijn bescheiden mening
Maar ik vind dus dat het aan mij is om mijn gevoel voor hem dusdanig te verminderen tot 'vriendschap', snappie? Ik heb er ook vertrouwen in dat dat wel gaat lukken, alleen moet ik echt even wennen aan het idee dat er dus geen relatie meer is.
Én dat ik dus ook niet meer hoop dat het nog goed komt. Ja, nu hoop ik dat natuurlijk nog wel. Maar ik besef me maar al te goed dat ik daar niet op moet wachten. We vinden nog steeds allebei dat we de potentie samen hebben op een langdurige relatie, maar dat zien we dan allemaal wel, om mezelf achteraf niet teleur te stellen gaan we er maar vanuit dat die er nooit meer zal komen.
Dus in mijn ogen is het geen hopeloos geval om nog samen een mooie vriendschap te hebben, zoals we die altijd hebben gehad (voor we een relatie begonnen).
Hij wil geen relatie omdat hij niet gebonden wil zijn op dit moment, ik merk zelf ook dat hij echt die vrijheid nodig heeft en alles op z'n gemak en eigen tempo moet bezien, zonder dat hij iemand heeft om rekening mee te moeten houden en verantwoording aan af te moeten leggen.
Dat heeft niks te maken met wat hij voor mij voelt, of dat hij mij niet kwijt wil.
Hij kan ook vrij zijn en met niemand rekening hoeven te houden mét mij in zijn leven. Namelijk als goed contact bij wie je je shit kwijt kan en met wie je leuke bier-en-wijn-(en seks
) weekenden houdt.
Fuck the EBU.
Je moet gewoon doen wat goed voelt joh. Als jij er nog niet klaar voor bent om hem los te laten, dan moet je dat niet doen. Mooi in ieder geval dat je je nu al iets minder verdrietig voelt maar bedenk wel dat dat gevoel de komende weken terug blijft komen en misschien nog erger wordt.
Reden voor contact verbreken is niet alleen afstand nemen, maar ook jezelf beschermen. Wat nou als hij zaterdagavond gaat stappen bijvoorbeeld? Ga je je dan niet opvreten over wat hij misschien gaat doen? Ik noem maar iets hoor, maar dit zijn voor mij redenen geweest om geen contact meer met exen te willen, JUIST als er nog gevoelens waren, die zelfkwelling... huuu
maar bedenk wel dat dat gevoel de komende weken terug blijft komen en misschien nog erger wordt. Reden voor contact verbreken is niet alleen afstand nemen, maar ook jezelf beschermen. Wat nou als hij zaterdagavond gaat stappen bijvoorbeeld? Ga je je dan niet opvreten over wat hij misschien gaat doen? Ik noem maar iets hoor, maar dit zijn voor mij redenen geweest om geen contact meer met exen te willen, JUIST als er nog gevoelens waren, die zelfkwelling... huuu
Sarcasme. Herken het.
Jawel, maar ik heb bijvoorbeeld geen contact meer met mijn vorige ex, en toch weet ik hoe geweldig goed het met hem gaat en met wie hij allemaal aan het flirten is enzo. Nu boeit het me niet dat hij seks heeft enzo, want ik heb geen gevoelens meer voor hem, maar toch voelt het kut dat hij zich wel goed voelt en ik nietquote:
Je moet gewoon doen wat goed voelt joh. Als jij er nog niet klaar voor bent om hem los te laten, dan moet je dat niet doen. Mooi in ieder geval dat je je nu al iets minder verdrietig voelt
Reden voor contact verbreken is niet alleen afstand nemen, maar ook jezelf beschermen. Wat nou als hij zaterdagavond gaat stappen bijvoorbeeld? Ga je je dan niet opvreten over wat hij misschien gaat doen? Ik noem maar iets hoor, maar dit zijn voor mij redenen geweest om geen contact meer met exen te willen, JUIST als er nog gevoelens waren, die zelfkwelling... huuu
al helemaal nadat hij zo'n klootzak tegen mij is geweest.Dus ook als ik het contact verbreek, weet ik nog wel wat hij ongeveer doet en laat, dus ik zal me sowieso opvreten
En ook als ik dat níét weet, zal ik me opvreten van "omg wat zal hij nu toch aan het doen zijn" ofzo, dus ik denk dat ik me either way kut voel Maar dan voel ik me liever kut terwijl we 'on the side' nog wel leuke tijden hebben samen en goed met elkaar kunnen praten, snappie
Dan vertrouw ik erop dat die 'relatie-gevoelens' die ik naar hem heb vanzelf wegebben omdat ik me dáár juist kut om voel, en later alleen nog maar het leuke van de vriendschap overblijft.Besef me ook zeker wel dat die depri gevoelens met vlagen in bepaalde hevigheid komen, dat heb ik ook al wel gemerkt. Maarja, daar ontkom je toch niet aan. En wat opbouwende tips van wildvreemden op het internet is wel fijn, merk ik zo
Fuck the EBU.
eens met spirit en logi voor wat betreft je ex en wel of geen contact. wel kan ik me niet aan de indruk onttrekken (aan de hand van je posts) dat hij je aan het lijntje houdt. dus wees er voorzichtig mee, mocht je contact houden. en focus je op jezelf, niet op je ex.
Ja, dat komt door de manier waarop ik typ. Hij houdt mij niet echt aan het lijntje, ik doe het lijken alsof door mijn wanhopigheidquote:
eens met spirit en logi voor wat betreft je ex en wel of geen contact. wel kan ik me niet aan de indruk onttrekken (aan de hand van je posts) dat hij je aan het lijntje houdt. dus wees er voorzichtig mee, mocht je contact houden. en focus je op jezelf, niet op je ex.
Ik ben echt kansloos wat hem betreft Maar zal er op letten, just in case
Thanks
Fuck the EBU.
Hoezo ben je écht alleen? Dat je geen relatie meer hebt, betekent niet automatisch dat je écht alleen bent.
EDIT: oh ik zie het al, ook niet echt vriendinnen waarmee je contact hebt, hmm ja dat is wel lastig inderdaad.. Ik zou zeggen probeer zelf wat afleiding te zoeken, ga sporten oid of probeer nieuwe contacten te krijgen (alhoewel dat makkelijker gezegd is dan gedaan).
EDIT: oh ik zie het al, ook niet echt vriendinnen waarmee je contact hebt, hmm ja dat is wel lastig inderdaad.. Ik zou zeggen probeer zelf wat afleiding te zoeken, ga sporten oid of probeer nieuwe contacten te krijgen (alhoewel dat makkelijker gezegd is dan gedaan).
Ja inderdaad, maar ga m'n best doen om er wat op te vinden. Hoewel ik bang ben dat 't nog wel even duurt voor ik een 'nieuw sociaal leven' heb opgebouwdquote:
Hoezo ben je écht alleen? Dat je geen relatie meer hebt, betekent niet automatisch dat je écht alleen bent.
EDIT: oh ik zie het al, ook niet echt vriendinnen waarmee je contact hebt, hmm ja dat is wel lastig inderdaad.. Ik zou zeggen probeer zelf wat afleiding te zoeken, ga sporten oid of probeer nieuwe contacten te krijgen (alhoewel dat makkelijker gezegd is dan gedaan).
Dus ik heb eigenlijk nog iets anders nodig om me in de tussentijd minder kut door te voelen
Fuck the EBU.
Toen mijn relatie stuk liep ben ik als een malle gaan sporten, dat hielp bij mij welquote:
[..]
Ja inderdaad, maar ga m'n best doen om er wat op te vinden. Hoewel ik bang ben dat 't nog wel even duurt voor ik een 'nieuw sociaal leven' heb opgebouwd
Terwijl ik daarvoor totaal niet van sporten hield!
Ja, ik heb alleen een blessure aan m'n knieën waardoor ik eigenlijk niet mag sporten, maar was anders wel een goed idee geweest jaquote:
[..]
Toen mijn relatie stuk liep ben ik als een malle gaan sporten, dat hielp bij mij wel
Fuck the EBU.
Niet in die negativiteit blijven hangen en z.sm. verder gaan.
Treuren en hopen dat het weer wordt zoals het was (terwijl dat toch niet gebeurt) is zonde van je tijd, en zelfmedelijden al helemaal. Het is normaal om je een paar dagen kut te voelen door zoiets, maar op een gegeven moment moet je de knop om (willen) zetten.
Steek je energie in dingen waar je je beter van gaat voelen. Zoek bijv. een leuke sport/vereniging om je sociale kring uit te breiden.
Edit: Contact niet verbreken, dat lost niets op en is alleen maar pijnlijk voor beide partijen. Deal met de situatie, accepteer het en geniet van wat je nog wel samen hebt.
[ Bericht 8% gewijzigd door 16meter op 28-11-2012 17:47:46 ]
Treuren en hopen dat het weer wordt zoals het was (terwijl dat toch niet gebeurt) is zonde van je tijd, en zelfmedelijden al helemaal. Het is normaal om je een paar dagen kut te voelen door zoiets, maar op een gegeven moment moet je de knop om (willen) zetten.
Steek je energie in dingen waar je je beter van gaat voelen. Zoek bijv. een leuke sport/vereniging om je sociale kring uit te breiden.
Edit: Contact niet verbreken, dat lost niets op en is alleen maar pijnlijk voor beide partijen. Deal met de situatie, accepteer het en geniet van wat je nog wel samen hebt.
[ Bericht 8% gewijzigd door 16meter op 28-11-2012 17:47:46 ]
Mjah, dit wel.quote:
[..]
Ja, das allemaal leuk en aardig, maar exen kunnen alleen vriendschappelijk contact houden als er geen gevoelens meer zijn en zelfs dan is het tricky omdat je elkaar zo goed kent, maatjes bent. Maar nu ineens is daar die onzichtbare grens van vriendschap. Als je dan een ex hebt die nog wel gevoelens heeft voor die ander, dan gaat dat geheid gezeik en pijn opleveren.
Maar wat kan jij nou nog met jouw gevoelens? Of met zijn gevoelens? Niemand heeft hier toch wat aan? Een relatie is alles of niets, ongeacht of er 100 nuanceringen zijn. En nu is het niets en met dat gegeven moet jij helaas verder. Jij hebt hoop op meer in de toekomst en zolang je dat hebt verwerk je niets maar blijf je liefdevol afwachten tot meneer wel klaar is voor een relatie. En of dat dan met jou is, valt nog te bezien. Zet je jezelf en je gevoel dan ff op hold totdat echt duidelijk is dat dit niets meer wordt?
Verder vind ik het raar dat hij wel gevoelens heeft, je niet kwijt wil, maar ook geen relatie wil. Wat is het nou? Dit is een spreekwoordelijk lijntje waar jij aan vast zit gemaakt en zolang dat lijntje er is, wordt het voor jou moeilijk om je los te maken. Maargoed, dit is mijn bescheiden mening
Het kan alleen wel moeilijk zijn als je nog gevoelens hebt (weet ik helaas).
I've got 99 problems, but a bitch ain't one.
Daar stopte ik met lezen.quote:
Dit wordt een superlang verhaal, maar ik moet het echt even van me aftypen. In de hoop dat mensen die zich vervelen het misschien willen lezen en wat constructieve tips hebben ofzo
De vriend waarmee ik het afgelopen half jaar heb gelopen heeft aangegeven toch nog niet klaar te zijn voor een relatie. Hij heeft van z'n 13e constant een relatie gehad (zelfs 3 jaar getrouwd geweest, met een dochter van 5), en hij heeft er spijt van dat hij vrij snel na de scheiding een relatie met mij heeft opgebouwd. Hij wil mij niet kwijt uit zijn leven, want we zijn en blijven goed voor elkaar en we hebben het super leuk met elkaar, maar hij wil zich gewoon niet binden. Hij wil die vrijheid nog even ervaren die hij al die tijd heeft gemist, rekening te hoeven houden met niemand en aan niemand verantwoording af te hoeven leggen (behalve z'n dochter dan).
Voor mij keihard balen dat hij daar nu eigenlijk pas echt achter komt, want ik ben nog steeds zó smoorverliefd dat ik met mijn vrouwelijke hormonen al bijna toekomstplannen uit aan het stippelen was enzo.
Die beslissing is een week of 2 geleden al genomen, maar het 'kickt' nu pas in eigenlijk. Omdat we de afgelopen 2 weken nog steeds veel met elkaar praatte en nog gewoon gezellig en lief deden tegen elkaar, en aan het grappen waren dat hij stiekem nog wel een beetje verliefd was op z'n beste vriendin enzo. Zo ongelukkig voelde ik me daar dus niet over.
Maar ik merk dat dat veel kletsen alsnog niet is wat hij wil, en dat hij daardoor steeds afstandelijker naar me doet. Waardoor ik weer meer onzeker raak enzo. Gister aan de praat geraakt en we waren er over uit dat ik te hoge verwachtingen van hem heb (over zijn gedrag naar mij toe enzo) en eigenlijk doe alsof we nog steeds een relatie hebben, en dat hij wil dat ik 'm gewoon als vriend behandel. Met iets extra's dan, want m'n vrienden spreek ik niet zo veel eigenlijk
Dan komt dus nu voor mij het besef dat ik écht alleen ben. Na 4 jaar.
Want voor hem had ik 3,5 jaar lang een relatie (afgelopen zaterdag zou dat 4 jaar geweest zijn), met iemand die eigenlijk juist te 'clingy' en bezitterig naar mij toe was. Ik heb het zelf uitgemaakt met hem, omdat mijn échte verliefdheid over was en ik gewoon gek werd van zijn jaloerse gedrag, maar ik besef nu dat dat was omdat hij zó bang was om mij kwijt te raken, en ik het enige was waar hij aan dacht. Dat heb ik nu dus met die recente relatie. Ik moet hem gewoon met rust laten, want ik weet wat voor gevoel mijn vorige ex mij gaf (ook al was het goed bedoeld) en dat benauwde gevoel wil ik hem niet geven, ook al doe ik dat eigenlijk al.
Maar die 3,5 jaar in die vorige relatie werd er dus constant aandacht aan mij besteed, werd mij duidelijk gemaakt dat er van me gehouden werd en dat ik gewaardeerd werd en had ik iemand om alles mee te delen. Na die relatie óók weer, en daar nog eens het gevoel erbij dat ik echt m'n soulmate heb gevonden (dat gevoel hebben we allebei nog steeds, maar als vrienden kun je ook soulmates zijn
Omdat dat allemaal in het vakje "relatie" hoort (dat doe je met je partner, niet met je vrienden), is dat nu allemaal weggevallen. Want ik besef me nu dat ik écht geen relatie meer héb.
En alle kleine dingetjes die ik met hem wil delen, kan niet meer, want dat wordt hem te veel en wordt hij nog steeds gek van mij dat ik zo veel met hem bezig ben.
Hij wil mij niet kwijt, en hij wil mij ook nog blijven zien en blijven spreken, maar met de knop een héél stuk teruggedraaid. En voor mij gaat die overstap niet zo makkelijk, ik moet iets hebben om van te houden, en ik wil dat gevoel weer terug dat iemand gelukkig van mij wordt en aandacht aan mij wil besteden enzo.
Ik klink echt als een attentionwhore, maar misschien ben ik dat ook wel.
Na 4 jaar besef ik me wat ik nu eigenlijk mis, en ik betwijfel of ik me ooit zó klote heb gevoeld als nu.
Mensen zeggen "Ga wat doen, ga uit met vrienden etc", maar zo makkelijk is dat niet.
Sowieso heb ik helemaal niet zo veel vrienden waar je gewoon tegen kunt zeggen "hee, zullen we wat doen vanavond?", aangezien 99% ergens anders woont. Mijn financiele situatie is zó verschrikkelijk bagger dat we hier thuis zelfs niet eens dagelijks geld voor eten hebben. Dus een treinritje naar een vriend/vriendin en geld voor een borrel heb ik al helemáál niet.
Daar komt ook nog eens bij dat ik door die financiele situatie afgelopen jaar mijn studie heb moeten stopzetten, omdat ik te veel in de problemen kwam met het betalen van collegegeld enzo. Ik werk nu, en plan om volgend jaar weer verder te gaan met dezelfde studie. Maar al mijn oud-studiegenootjes zie ik nu van het leven genieten en ik hoor er niet meer bij. Ik werk nu meer voor extra geld, en ik heb een superleuk team, maar daar zie ik mezelf ook niet echt gauw mee afspreken buiten werktijd.
Ik voel me echt enorm eenzaam en zielig en triest en ik háát mezelf dat ik zo zielig zit te doen en zwelg uit zelfmedelijden enzo
Maar ik weet gewoon echt even niet wat ik moet doen om hieruit te komen.
De hoop dat ik de relatie terugkrijg moet ik laten vliegen. Die kans is er zeker wel, dat we weer bij elkaar terugkomen, zijn we het allebei over eens, maar daar moet ik écht niet op gaan wachten. Want dat kan een half jaar duren, kan een jaar duren, en als ik echt op hem blijf wachten wordt hij alleen maar krankzinnig van me dat hij me straks uitkotst. Dus ik moet hem echt beschouwen als mijn ex.
Daar komt ook nog eens bij dat bij mijn vorige ex (die van 3,5 jaar) we het nooit normaal hebben kunnen afsluiten. Eerst was hij aan het huilen en huilen dat hij me niet kwijt wilde, en kon ik niet normaal met hem praten, hoewel ik dat wel wilde want het deed mij ook pijn om hem pijn te doen. Maar daarna maakte hij ineens een switch en haatte me om van alles en nog wat, verzon leugens, spreidde die rond, alles om mij zwart te maken en voor zichzelf te bewijzen dat ik toch niet goed voor 'm ben geweest (wat écht niet zo is). Hierdoor heb ik ook nooit normaal met hem kunnen praten over wat er spaak is gelopen, en we zijn toch opgegroeid samen eigenlijk, we waren 16 en 17 toen we kregen, en 19 en 20 toen het uitging, dan raak je toch uit de puberteit samen. Ik wil af en toe nog wel contact met zo iemand hebben, ook al heeft hij mij dingen geflikt die ik hem nooit hoef te vergeven.
Eerst was ik gelukkig nadat het uit was, en hij diep in de shit en op zoek naar zichzelf.
Nu is híj gelukkig, hij heeft alles, vrienden, gaat regelmatig uit (toen wij samen hadden wilde hij nooit mee omdat hij niet zo'n stapmens was, nou hij gaat nu 5x per week ofzo, hij is ook DJ). Hij is wel keihard aan het rondsletten, maar hij krijgt wel aandacht van de meisjes, dus hij mist die aandacht die hij van mij kreeg in ieder geval niet meer.
Maar nu is híj dus gelukkig, en zit ik aan de grond. Ergens gun ik hem wel het geluk (hoewel hij mijn geluk niet gunde op een of andere manier, maar ik ben niet zo zwart-wit als hij), maar toch voelt het wel kut...
Ik had het afgelopen zaterdag eigenlijk al best moeilijk, omdat ik dan 4 jaar zou hebben met mijn ex-ex.
En ik bedacht me ook al "jeetje, vorige jaren hebben we ook telkens samen Sinterklaas gevierd", en met mijn recente ex had ik al leuke plannen bedacht om samen naar een kerstmarkt te gaan enzo...
Met die ex-ex van 3,5 jaar zal sowieso niks meer terecht komen aan normaal contact, hij is gewoon psychisch niet helemaal 100 ofzo. Dat wist ik al wel, maar toch hoop ik dat we nog een keertje normaal kunnen praten, zodat ik ook dingen achter me kan laten.
Maar ik ben benieuwd wat er met m'n recente ex van terecht komt. Want we zijn nog wel 'beste vrienden' of hoe je het wil noemen (maar serieus, zo voelt hij zich ook naar mij toe, omdat ik de enige ben die echt naar zijn verhaal luistert als hij wat kwijt moet enzo, zijn eigen woorden), en beste vrienden kunnen toch ook gezellig naar de kerstmarkt gaan en samen eten?
Ik zit mezelf ook zo gek te maken dat ik gewoon met hem wil praten.
Maar ik moet mezelf echt dwingen om hem niks te sturen. Ik weet 100% zeker dat hij mij echt wel mist, zodra ik gewoon maar even een dagje m'n bek hou en alles van zijn kant laat komen. Hij wil ook graag met mij praten, maar ik dring mezelf te veel op. Het is te makkelijk voor hem.
Ik weet dit allemaal al lang, en toch doet het zo veel pijn om mezelf in te houden.
Maar nu heb ik dus ineens gewoon niks meer. Ik heb alleen 3 dagen in de week werk, en verder kan ik hier in huis een beetje opruimen en schilderijen maken enzo, en zit ik verder te verpieteren achter de laptop.
Ik ben 4 jaar lang gewend geweest om op dagen dat je niks te doen hebt gewoon te kletsen met iemand waarbij je de kleine dingen kwijt kan van "pff mijn vader zit te zeuren joh" of "auw ik heb net zo hard m'n teen gestoten!". En hij wil wel met me whatsappen, maar dan maar 1x per dag een half uurtje ofzo, en soms gewoon hele dagen niet. Dat gaat mij te snel. Het komt voor mij echt in een klap dat ik alleen ben en niemand heb om iets mee te delen.
Ik wil dolgraag met mijn vriendinnen gaan stappen, maar daar is het geld gewoon niet voor. Ik probeer met ze af te spreken, maar zij studeren nog wél en hebben het drukker dan ik.
Ik wil mezelf bezig houden zodat ik niet meer hele dagen aan hem denk en me zit op te vreten van binnen, maar omdat je je zo down voelt heb je eigenlijk ook weer nergens zin in.
Ik zit zó met mezelf in de knoop, wat de fuck moet ik doen om mezelf hier uit te slepen?
Ik kan ook wel aan de rebound gaan, maar ik voel nog veel te veel voor hem om bezig te gaan met andere mannen.
Ik moet nu na al die jaren ineens weer leren om van mezelf te houden en mezelf bezig te houden en mezelf te vermaken. En maar in mezelf te gaan praten als m'n vader aan het zeuren is of ik keihard m'n teen gestoten heb, ipv het aan iemand te whatsappen?
Sorry voor dit tyfuslange bericht, als je het te lang vindt om te lezen, sorry, maar ik kan dit niet echt samenvatten
Ik hoop dat sommigen nog even de moeite nemen om dit bericht te lezen, en zich misschien herkennen in mijn gevoel. En tips hebben voor kleine praktische stapjes die ik kan nemen om me weer beter te voelen.
Ik heb namelijk echt het gevoel dat ik niet meer dieper kan zinken dan dit...
Ik zwaai naar dieren.
Richt je op de positieve dingen:
1.) Je ex is weer vrij en doet weer wat 'ie wil, lekker zijn gang gaan met anderen
2.) Jij ervaart spannende top- en dal gevoelens van verlangen naar je ex
3.) Je ex-ex heeft zich losgemaakt van je, en heeft heel veel plezier met heel veel andere vrouwen
4.) Je ziet in dat je het eigenlijk goed had bij je ex-ex en dat het bij een ander toch niet altijd beter is
5.) Jij leert als zelfbenoemde 'attentionwhore' - dat de wereld niet alleen om jou draait
Iedereen wint, wat mooi!!! En ga wat doen, ga uit met vrienden. Succes!!!
1.) Je ex is weer vrij en doet weer wat 'ie wil, lekker zijn gang gaan met anderen
2.) Jij ervaart spannende top- en dal gevoelens van verlangen naar je ex
3.) Je ex-ex heeft zich losgemaakt van je, en heeft heel veel plezier met heel veel andere vrouwen
4.) Je ziet in dat je het eigenlijk goed had bij je ex-ex en dat het bij een ander toch niet altijd beter is
5.) Jij leert als zelfbenoemde 'attentionwhore' - dat de wereld niet alleen om jou draait
Iedereen wint, wat mooi!!! En ga wat doen, ga uit met vrienden. Succes!!!
Je gaat je juist een attention whore voelen doordat je steeds met iemand geconfronteerd wordt die half contact houdt maar je toch steeds op een afstand houdt. Nadat hij al een relatie was begonnen, maar nu terugkrabbelt.
Na je vorige relatie die te clingy was, voelde je je misschien wel aangetrokken tot iemand die afstandelijker was. Mogelijk herkende hij dat ook in jou. Hij wil zich niet binden, maar wel contact hebben zodra het hem eens uitkomt.
Maar jij wilt gewoon meer(en dat was er eerst ook). Dat maakt je niet een AW vind ik. Dat je 'teveel zou verwachten van hem', ligt niet aan jou, maar aan het feit dat hij een relatie is begonnen en opeens terugkrabbelt.
Steeds geconfronteerd worden met een (impliciete) afwijzing, of afstand moeten houden als het hem weer eens zo uitkomt, maakt dat je steeds negatiever over jezelf zal gaan denken.
Ik zou helemaal kappen. Want hij zal anders doorgaan met 'verwachtingen' bij je op te roepen (hoe hard hij ook roept dat er niks is tussen jullie).
Na je vorige relatie die te clingy was, voelde je je misschien wel aangetrokken tot iemand die afstandelijker was. Mogelijk herkende hij dat ook in jou. Hij wil zich niet binden, maar wel contact hebben zodra het hem eens uitkomt.
Maar jij wilt gewoon meer(en dat was er eerst ook). Dat maakt je niet een AW vind ik. Dat je 'teveel zou verwachten van hem', ligt niet aan jou, maar aan het feit dat hij een relatie is begonnen en opeens terugkrabbelt.
Steeds geconfronteerd worden met een (impliciete) afwijzing, of afstand moeten houden als het hem weer eens zo uitkomt, maakt dat je steeds negatiever over jezelf zal gaan denken.
Ik zou helemaal kappen. Want hij zal anders doorgaan met 'verwachtingen' bij je op te roepen (hoe hard hij ook roept dat er niks is tussen jullie).
Thanks guys! Bedankt voor de wijze woorden (van sommigen, althans )
Anderhalve week geleden hadden we nog wel een superleuk weekend samen, dus de keren dat we elkaar zien zijn wel gewoon super leuk (en dan is hij ook echt heel blij dat ik er ben, dat merk je gelijk aan 'm).
Mja gister toch weer in een gesprekje gerold en hij zei ook al dat ik er beter vanuit kon gaan dat het gewoon nooit meer goed komt tussen ons, dan zou ik 'm makkelijker kunnen loslaten en kan het alleen maar meevallen als het wél weer goed komt.
Ik weet alleen niet zo goed hóé, ik hou me zo kansloos vast aan het idee dat we samen oud zullen worden enzo
Na de feestdagen wil ik misschien een weekje houden dat we elkaar helemaal niet spreken (nu whatsappen we nog wel minstens 1x per dag), misschien dat dat me wat helpt.
)Anderhalve week geleden hadden we nog wel een superleuk weekend samen, dus de keren dat we elkaar zien zijn wel gewoon super leuk (en dan is hij ook echt heel blij dat ik er ben, dat merk je gelijk aan 'm).
Mja gister toch weer in een gesprekje gerold en hij zei ook al dat ik er beter vanuit kon gaan dat het gewoon nooit meer goed komt tussen ons, dan zou ik 'm makkelijker kunnen loslaten en kan het alleen maar meevallen als het wél weer goed komt.
Ik weet alleen niet zo goed hóé, ik hou me zo kansloos vast aan het idee dat we samen oud zullen worden enzo
Na de feestdagen wil ik misschien een weekje houden dat we elkaar helemaal niet spreken (nu whatsappen we nog wel minstens 1x per dag), misschien dat dat me wat helpt.
Fuck the EBU.
For what it's worth:
Ik wil graag mijn situatie kort met je delen, omdat ik denk dat het enigzins te vergelijken is en ik je van daaruit misschien raad kan geven. De fase waar ik het gevoel heb dat jij nu in zit begin ik net langzaam 'uit te rollen'.
Mijn vriendin heeft het anderhalve maand geleden uitgemaakt omdat ze niet meer verliefd was op mij. We hadden twee en half jaar een relatie en ik besef me achteraf dat ik veel te weinig tijd gestopt hebt in leuke dingen doen samen. Zij geeft dit ook als 'reden' aan voor het weggaan van haar verliefdheid. Ik besef me dus heel goed dat het niet om mij als persoon gaat, maar om 'omstandigheden'.
In de weken voordat ze het uitmaakte heeft ze vaak huilend in mijn armen gelegen. Ze riep dat ze me niet kwijt wilde maar dat ze ook niet wist wat ze met de relatie wilde. Na de relatie zei ze letterlijk: Ik wil alles nog, maar zonder de "extra's". (Dus eigenlijk: sex etc.). Alsof ze nog steeds dezelfde hamburger wilde bestellen, maar dit keer zonder augurk.
Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad. Ik dacht, als de verliefdheid weg is door omstandigheden en niet door persoonlijkheden, waarom zetten we het dan niet recht? Als je nog steeds van me houd en om me geeft (wat ze letterlijk zei) en het nog steeds heel prettig vind om bij me te zijn, waarom leren we dan niet van onze fouten en maken we er wat van?
Ik denk dat onze verhalen op bepaalde punten van elkaar verschillen maar ook samen een rode draad delen. Jij en ik moeten allebei iemand missen die zegt nog steeds gevoelens te hebben ('verliefdheid' even daargelaten) maar er is een reden waarom er nu geen relatie kan zijn. Toch zijn we allebei voor die ander speciaal en 'uniek'. Het voelt dan heel wrang dat het over is en ik denk uit je verhaal te begrijpen dat je de ander terug wilt, want dat zou toch moeten kunnen? Het hoeft toch niet zo te lopen? We kunnen toch gewoon samen zijn? Dan noemen we het maar gewoon geen relatie. What's in the name?
In ieder geval. Iets wat ik me gerealiseerd heb is: Je kan pas iets terug krijgen als het ook echt weg is. Tot die tijd zal het alleen maar voortzetten zijn van iets wat niet werkt. Dus als je hem 'terug' wilt in je leven, op een manier die jullie beiden écht fijn vinden, laat hem dan eerst gaan.
Ik zit nu ook in de fase dat ik mijn ex echt niet los wil laten, zeker omdat ik dus ook weet dat zij nog heel erg graag contact wilt. Maar zoals anderen hier ook al zeggen, op den duur ga jij jezelf pijn blijven doen en gaat hij je vervelend vinden. Je maakt dan meer kapot dan 'heel'. Ik heb haar afgelopen vrijdag verteld dat ze op kon flikkeren en ben bij haar weggelopen. Natuurlijk meende ik dat niet en heb er nu nog heel veel spijt van, maar ik weet dat het de enige manier is om haar nu los te laten. Als het écht zo goed zit tussen ons als zij en ik beweren, dan gaat het hiermee niet stuk. Gaat het hiermee wel stuk, jammer dan. Dan zat het dus toch niet zo goed als we dachten.
Ik wil graag mijn situatie kort met je delen, omdat ik denk dat het enigzins te vergelijken is en ik je van daaruit misschien raad kan geven. De fase waar ik het gevoel heb dat jij nu in zit begin ik net langzaam 'uit te rollen'.
Mijn vriendin heeft het anderhalve maand geleden uitgemaakt omdat ze niet meer verliefd was op mij. We hadden twee en half jaar een relatie en ik besef me achteraf dat ik veel te weinig tijd gestopt hebt in leuke dingen doen samen. Zij geeft dit ook als 'reden' aan voor het weggaan van haar verliefdheid. Ik besef me dus heel goed dat het niet om mij als persoon gaat, maar om 'omstandigheden'.
In de weken voordat ze het uitmaakte heeft ze vaak huilend in mijn armen gelegen. Ze riep dat ze me niet kwijt wilde maar dat ze ook niet wist wat ze met de relatie wilde. Na de relatie zei ze letterlijk: Ik wil alles nog, maar zonder de "extra's". (Dus eigenlijk: sex etc.). Alsof ze nog steeds dezelfde hamburger wilde bestellen, maar dit keer zonder augurk.
Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad. Ik dacht, als de verliefdheid weg is door omstandigheden en niet door persoonlijkheden, waarom zetten we het dan niet recht? Als je nog steeds van me houd en om me geeft (wat ze letterlijk zei) en het nog steeds heel prettig vind om bij me te zijn, waarom leren we dan niet van onze fouten en maken we er wat van?
Ik denk dat onze verhalen op bepaalde punten van elkaar verschillen maar ook samen een rode draad delen. Jij en ik moeten allebei iemand missen die zegt nog steeds gevoelens te hebben ('verliefdheid' even daargelaten) maar er is een reden waarom er nu geen relatie kan zijn. Toch zijn we allebei voor die ander speciaal en 'uniek'. Het voelt dan heel wrang dat het over is en ik denk uit je verhaal te begrijpen dat je de ander terug wilt, want dat zou toch moeten kunnen? Het hoeft toch niet zo te lopen? We kunnen toch gewoon samen zijn? Dan noemen we het maar gewoon geen relatie. What's in the name?
In ieder geval. Iets wat ik me gerealiseerd heb is: Je kan pas iets terug krijgen als het ook echt weg is. Tot die tijd zal het alleen maar voortzetten zijn van iets wat niet werkt. Dus als je hem 'terug' wilt in je leven, op een manier die jullie beiden écht fijn vinden, laat hem dan eerst gaan.
Ik zit nu ook in de fase dat ik mijn ex echt niet los wil laten, zeker omdat ik dus ook weet dat zij nog heel erg graag contact wilt. Maar zoals anderen hier ook al zeggen, op den duur ga jij jezelf pijn blijven doen en gaat hij je vervelend vinden. Je maakt dan meer kapot dan 'heel'. Ik heb haar afgelopen vrijdag verteld dat ze op kon flikkeren en ben bij haar weggelopen. Natuurlijk meende ik dat niet en heb er nu nog heel veel spijt van, maar ik weet dat het de enige manier is om haar nu los te laten. Als het écht zo goed zit tussen ons als zij en ik beweren, dan gaat het hiermee niet stuk. Gaat het hiermee wel stuk, jammer dan. Dan zat het dus toch niet zo goed als we dachten.
ook niet.
Heel herkenbaar idd, bedanktquote:
For what it's worth:
Ik wil graag mijn situatie kort met je delen, omdat ik denk dat het enigzins te vergelijken is en ik je van daaruit misschien raad kan geven. De fase waar ik het gevoel heb dat jij nu in zit begin ik net langzaam 'uit te rollen'.
Mijn vriendin heeft het anderhalve maand geleden uitgemaakt omdat ze niet meer verliefd was op mij. We hadden twee en half jaar een relatie en ik besef me achteraf dat ik veel te weinig tijd gestopt hebt in leuke dingen doen samen. Zij geeft dit ook als 'reden' aan voor het weggaan van haar verliefdheid. Ik besef me dus heel goed dat het niet om mij als persoon gaat, maar om 'omstandigheden'.
In de weken voordat ze het uitmaakte heeft ze vaak huilend in mijn armen gelegen. Ze riep dat ze me niet kwijt wilde maar dat ze ook niet wist wat ze met de relatie wilde. Na de relatie zei ze letterlijk: Ik wil alles nog, maar zonder de "extra's". (Dus eigenlijk: sex etc.). Alsof ze nog steeds dezelfde hamburger wilde bestellen, maar dit keer zonder augurk.
Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad. Ik dacht, als de verliefdheid weg is door omstandigheden en niet door persoonlijkheden, waarom zetten we het dan niet recht? Als je nog steeds van me houd en om me geeft (wat ze letterlijk zei) en het nog steeds heel prettig vind om bij me te zijn, waarom leren we dan niet van onze fouten en maken we er wat van?
Ik denk dat onze verhalen op bepaalde punten van elkaar verschillen maar ook samen een rode draad delen. Jij en ik moeten allebei iemand missen die zegt nog steeds gevoelens te hebben ('verliefdheid' even daargelaten) maar er is een reden waarom er nu geen relatie kan zijn. Toch zijn we allebei voor die ander speciaal en 'uniek'. Het voelt dan heel wrang dat het over is en ik denk uit je verhaal te begrijpen dat je de ander terug wilt, want dat zou toch moeten kunnen? Het hoeft toch niet zo te lopen? We kunnen toch gewoon samen zijn? Dan noemen we het maar gewoon geen relatie. What's in the name?
In ieder geval. Iets wat ik me gerealiseerd heb is: Je kan pas iets terug krijgen als het ook echt weg is. Tot die tijd zal het alleen maar voortzetten zijn van iets wat niet werkt. Dus als je hem 'terug' wilt in je leven, op een manier die jullie beiden écht fijn vinden, laat hem dan eerst gaan.
Ik zit nu ook in de fase dat ik mijn ex echt niet los wil laten, zeker omdat ik dus ook weet dat zij nog heel erg graag contact wilt. Maar zoals anderen hier ook al zeggen, op den duur ga jij jezelf pijn blijven doen en gaat hij je vervelend vinden. Je maakt dan meer kapot dan 'heel'. Ik heb haar afgelopen vrijdag verteld dat ze op kon flikkeren en ben bij haar weggelopen. Natuurlijk meende ik dat niet en heb er nu nog heel veel spijt van, maar ik weet dat het de enige manier is om haar nu los te laten. Als het écht zo goed zit tussen ons als zij en ik beweren, dan gaat het hiermee niet stuk. Gaat het hiermee wel stuk, jammer dan. Dan zat het dus toch niet zo goed als we dachten.
Hij had ook al aangegeven dat het voor mij uiteindelijk misschien makkelijker was als we gewoon proberen even helemaal géén contact te hebben. Maar ik voel me al zo alleen met de feestdagen dus ik zei al dat ik dat in het nieuwe jaar misschien wel een weekje wil proberen.
Gewoon even kijken waar ik sta als hij er echt helemaal niet meer is. Misschien heb ik dat dan zelf wel nodig van "Zie je? Ik heb deze week overleefd zónder hem." en dat hij misschien dan wel ziet dat hij contact met mij toch wel heel erg mist ofzo.
Maar jij hebt nu dus helemaal geen contact meer met 'r?
Hoe verloopt dat tot nu toe?
Fuck the EBU.
Het definitieve verbreken van het contact is afgelopen vrijdag gebeurd, het is nu nog maar de vraag of ik het volhoud natuurlijk.
Het is elke dag mezelf 'dwingen' om niets te laten horen. Tegelijk denk ik: wat wil ik dan laten horen? Gewoon hoe mijn dag was? Dat wil ik wel, maar tegelijk weet ik dat het me als ik het eenmaal doe het meer gaat frustreren dan dat het 'goed' voelt. Ook dingen als excuses aanbieden of vertellen hoe verdrietig ik ben gaat niet helpen. Dus kortom: Ik wil contact om het hebben van contact, niet omdat ik haar daadwerkelijk iets te vertellen heb. En het contact omwille van contact wil ik juist omdat het niet meer kan nu. Toen we nog wel wat hadden konden we elkaar alleen in het weekend zien en waren er soms weken dat we elkaar nauwelijks spraken tussen de weekenden door. Destijds was dat helemaal niet 'erg'. Dat gebeurde gewoon. Nu kan het niet meer op dezelfde manier en dan is het opeens vervelend. Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent.
Omdat ik bij haar weg heb moeten gaan met de 'leugen' dat ik haar nooit meer wilde zien (andere manier ging echt niet lukken) voel ik me heel schuldig. Ook dat is 'vechten' voor mij nu, het liefst zou ik haar weer mijn excuses aanbieden daarvoor. Maar wat is het dan waard geweest? Eerst iets vervelends moeten doen wat wel leidt tot het 'gewenste effect' en er dan weer op terugkomen. Dan had ik dat vervelende net zo goed niet kunnen doen.
Kortom: het is elke dag heel lastig voor mij om niets te laten horen. Ik heb haar nummer zelfs uit mijn telefoon moeten gooien en ik moet me dwingen helemaal niet op facebook te komen bijvoorbeeld. Tegelijk weet ik dat dit echt nodig is en dat elke keer als ik er op terug kom en toch weer contact zoek, alle pijn en moeite om het tot dat moment vol te houden voor niets is geweest.
Zoals ik al eerder zei: Ze wil nog steeds dezelfde hamburger, maar dan zonder de augurk. Dat zou moeten kunnen, maar bij de MacDonalds vragen ze er dan nog steeds dezelfde prijs voor. Zij kan dezelfde prijs als voorheen (relatie) niet betalen nu, dus weet ik dat hoe graag ik ook wil, ik haar die hamburger ook zonder augurk niet kan geven. Als ik het niet kan, moet ik het ook niet proberen, hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan haar beter nu de winkel uitsturen en wachten of ze terug komt voor een hele andere hamburger die ik haar wel kan geven. Of in het mooiste geval dat ze nog steeds dezelfde hamburger wil, maar nu wel met augurk en dat ze ook bereid is de volle prijs er voor te betalen. Misschien lastige vergelijking, hoop dat je hem snapt
[ Bericht 1% gewijzigd door bamischijf op 19-12-2012 19:13:51 ]
Het is elke dag mezelf 'dwingen' om niets te laten horen. Tegelijk denk ik: wat wil ik dan laten horen? Gewoon hoe mijn dag was? Dat wil ik wel, maar tegelijk weet ik dat het me als ik het eenmaal doe het meer gaat frustreren dan dat het 'goed' voelt. Ook dingen als excuses aanbieden of vertellen hoe verdrietig ik ben gaat niet helpen. Dus kortom: Ik wil contact om het hebben van contact, niet omdat ik haar daadwerkelijk iets te vertellen heb. En het contact omwille van contact wil ik juist omdat het niet meer kan nu. Toen we nog wel wat hadden konden we elkaar alleen in het weekend zien en waren er soms weken dat we elkaar nauwelijks spraken tussen de weekenden door. Destijds was dat helemaal niet 'erg'. Dat gebeurde gewoon. Nu kan het niet meer op dezelfde manier en dan is het opeens vervelend. Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent.
Omdat ik bij haar weg heb moeten gaan met de 'leugen' dat ik haar nooit meer wilde zien (andere manier ging echt niet lukken) voel ik me heel schuldig. Ook dat is 'vechten' voor mij nu, het liefst zou ik haar weer mijn excuses aanbieden daarvoor. Maar wat is het dan waard geweest? Eerst iets vervelends moeten doen wat wel leidt tot het 'gewenste effect' en er dan weer op terugkomen. Dan had ik dat vervelende net zo goed niet kunnen doen.
Kortom: het is elke dag heel lastig voor mij om niets te laten horen. Ik heb haar nummer zelfs uit mijn telefoon moeten gooien en ik moet me dwingen helemaal niet op facebook te komen bijvoorbeeld. Tegelijk weet ik dat dit echt nodig is en dat elke keer als ik er op terug kom en toch weer contact zoek, alle pijn en moeite om het tot dat moment vol te houden voor niets is geweest.
Zoals ik al eerder zei: Ze wil nog steeds dezelfde hamburger, maar dan zonder de augurk. Dat zou moeten kunnen, maar bij de MacDonalds vragen ze er dan nog steeds dezelfde prijs voor. Zij kan dezelfde prijs als voorheen (relatie) niet betalen nu, dus weet ik dat hoe graag ik ook wil, ik haar die hamburger ook zonder augurk niet kan geven. Als ik het niet kan, moet ik het ook niet proberen, hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan haar beter nu de winkel uitsturen en wachten of ze terug komt voor een hele andere hamburger die ik haar wel kan geven. Of in het mooiste geval dat ze nog steeds dezelfde hamburger wil, maar nu wel met augurk en dat ze ook bereid is de volle prijs er voor te betalen. Misschien lastige vergelijking, hoop dat je hem snapt
[ Bericht 1% gewijzigd door bamischijf op 19-12-2012 19:13:51 ]
ook niet.
Je moet genoeg afleiding zoeken zodat je minder met hem bezig bent. Ga op een clubje bijv, als je er geen geld voor hebt kun je ook ergens paar uur vrijwilligers werk ofzo gaan doen, naast nieuwe mensen zal je een goed gevoel over jezelf krijgen.
Ja ik snap je wel haha.quote:
Het definitieve verbreken van het contact is afgelopen vrijdag gebeurd, het is nu nog maar de vraag of ik het volhoud natuurlijk.
Het is elke dag mezelf 'dwingen' om niets te laten horen. Tegelijk denk ik: wat wil ik dan laten horen? Gewoon hoe mijn dag was? Dat wil ik wel, maar tegelijk weet ik dat het me als ik het eenmaal doe het meer gaat frustreren dan dat het 'goed' voelt. Ook dingen als excuses aanbieden of vertellen hoe verdrietig ik ben gaat niet helpen. Dus kortom: Ik wil contact om het hebben van contact, niet omdat ik haar daadwerkelijk iets te vertellen heb. En het contact omwille van contact wil ik juist omdat het niet meer kan nu. Toen we nog wel wat hadden konden we elkaar alleen in het weekend zien en waren er soms weken dat we elkaar nauwelijks spraken tussen de weekenden door. Destijds was dat helemaal niet 'erg'. Dat gebeurde gewoon. Nu kan het niet meer op dezelfde manier en dan is het opeens vervelend. Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent.
Omdat ik bij haar weg heb moeten gaan met de 'leugen' dat ik haar nooit meer wilde zien (andere manier ging echt niet lukken) voel ik me heel schuldig. Ook dat is 'vechten' voor mij nu, het liefst zou ik haar weer mijn excuses aanbieden daarvoor. Maar wat is het dan waard geweest? Eerst iets vervelends moeten doen wat wel leidt tot het 'gewenste effect' en er dan weer op terugkomen. Dan had ik dat vervelende net zo goed niet kunnen doen.
Kortom: het is elke dag heel lastig voor mij om niets te laten horen. Ik heb haar nummer zelfs uit mijn telefoon moeten gooien en ik moet me dwingen helemaal niet op facebook te komen bijvoorbeeld. Tegelijk weet ik dat dit echt nodig is en dat elke keer als ik er op terug kom en toch weer contact zoek, alle pijn en moeite om het tot dat moment vol te houden voor niets is geweest.
Zoals ik al eerder zei: Ze wil nog steeds dezelfde hamburger, maar dan zonder de augurk. Dat zou moeten kunnen, maar bij de MacDonalds vragen ze er dan nog steeds dezelfde prijs voor. Zij kan dezelfde prijs als voorheen (relatie) niet betalen nu, dus weet ik dat hoe graag ik ook wil, ik haar die hamburger ook zonder augurk niet kan geven. Als ik het niet kan, moet ik het ook niet proberen, hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan haar beter nu de winkel uitsturen en wachten of ze terug komt voor een hele andere hamburger die ik haar wel kan geven. Of in het mooiste geval dat ze nog steeds dezelfde hamburger wil, maar nu wel met augurk en dat ze ook bereid is de volle prijs er voor te betalen. Misschien lastige vergelijking, hoop dat je hem snapt
Maar je kan haar toch evt ook je excuses aanbieden voor hoe je weg bent gegaan, dat je dat niet meende, maar dat je wel denkt dat het beter is geen contact te hebben (iig voor even) en dat zo te houden? Dan zit wat dat betreft jouw gevoel ook weer recht
Dat contact willen om het contact komt me ook wel bekend voor, vaak hebben we idd maar niks te melden. Of iig híj niet. En dan is dat voor mij ook weer 'bewijs' dat 't echt over is, want eerst (toen hij écht nog smoorverliefd op mij was en al die emoties ook naar me uitte) konden we dágenlang over vanalles door praten. We waren zo uren aan het bellen en we vroegen onszelf af hoe het kwam dat we nou maar nooit uitgepraat waren
Dat is er nu dus niet meer, en ik moet idd ook niet willen dat we maar gewoon zo'n gesprek hebben van "hee hoe gaat het, ja goed met jou, ja goed, oke fijn haha, haha ja idd" enzo. Hij zei zelf ook al als we nou gewoon een keer een dag niet praten hebben we elkaar daarna tenminste wat te vertellen.Dus wat dat betreft ligt 'het probleem' wel bij mij
Vandaag hebben we elkaar ook eigenlijk niet gesproken, rond 9 uur even kort. Wel gewoon normaal en leuk en gezellig enzo, maar er zijn nou 'omstandigheden' bij hem (z'n ex, moeder van z'n dochter dus, heeft beetje medische complicaties en moet morgen misschien geopereerd worden) waardoor hij niet zo spraakzaam kan zijn. Ik pak deze kans dan gelijk om er maar aan te wennen
Ben idd al op zoek gegaan naar zulke activiteiten ofzo in mijn omgeving waar het me leuk lijkt om aan mee te doen, maar al helemaal met dit seizoen is er vrij weinig aanbodquote:
Je moet genoeg afleiding zoeken zodat je minder met hem bezig bent. Ga op een clubje bijv, als je er geen geld voor hebt kun je ook ergens paar uur vrijwilligers werk ofzo gaan doen, naast nieuwe mensen zal je een goed gevoel over jezelf krijgen.
Maar zal zeker verder zoeken, want lijkt me wel een goede optie Thanks!
Fuck the EBU.
Heel herkenbaar trouwens van jou en bamischijf ' het steeds contact willen zoeken' ik vind t ook altijd lastig om er in 1 keer een punt achter te zetten. Met 1 ex had ik een heel bijzondere klik , Ik heb toen gezegd dat ik geen vrienden wilde blijven omdat ik dat denk ik niet kan . Wel jammer eigenlijk want sommigen kunnen na afloop wel vrienden blijven.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 19-12-2012 23:24:35 ]
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 19-12-2012 23:24:35 ]
In principe wel. Het punt is echter dat er na de zomer totdat het uitging een aantal zaken zijn gebeurd waar ik heel boos over ben en tijdens onze relatie was ze niet bereikbaar om daar over te praten. Ik hou ondanks dit alles absoluut niets minder van haar en deze zaken had ik dan ook nadat het uitging graag alsnog met haar willen uitpraten, tezamen met de kleine problemen die we tijdens onze gehele relatie al gehad hebben maar nooit echt aandacht aan besteed hebben. Op basis van dat gesprek, of een aantal van die gesprekken, had ik dan samen met haar willen beslissen: Wat doen we? Geven we onze relatie nog een kans, proberen we verder te gaan als vrienden of gaan we op een goede manier definitief uit elkaar. Geen van die drie opties was zonder zo'n gesprek mogelijk. Op de dag dat het uitging gaf ze me ook echt het gevoel dat zo'n gesprek (of iig zo'n periode met gesprekken en 'aftasten') mogelijk zou zijn. Een paar dagen later hebben we hier zelfs nog een telefoongesprek over gevoerd en bevestigde ze het opnieuw. Om verschillende redenen bleek dit echter niet mogelijk. Het betekent wel dat ik aan de ene kant heel boos op haar ben, maar aan de andere kant nog heel graag bij haar ben. Ik heb meerdere keren geprobeerd dan maar gewoon aan haar te vertellen wat me dwars zat. "Face to face" ging dit dus echter niet dus heb ik het per mail geprobeerd. Ze heeft ook aangegeven in eerste instantie dat fijn te vinden. Een paar dagen later voelde ik me dan echter weer schuldig of was ik bang dat ik het verkeerd verwoord had en bood ik weer mijn excuses aan en probeerde het opnieuw met een nieuwe mail. DIt is zo een tijdje doorgegaan en is achteraf best stom geweest. Als ik echter nu dus weer mijn excuses aan ga bieden lijkt het alsof afgelopen vrijdag niet anders was, terwijl het voor mij wel anders was. Ik wil haar nog wel zien, maar op deze manier gaat het niet. En zo lang deze situatie dus zo is, dat ik niet normaal met haar kan praten over onze problemen (wel over dingen die niets met "ons" te maken hebben), wil ik haar ook niet meer zien. Dan kan ik nog zo balen van hoe ik dat heb moeten zeggen, maar het verandert niets aan de situatie zelf natuurlijk. Ik wil haar heel graag zien en spreken, maar zoals ze nu doet kan dat niet.quote:
[..]
Ja ik snap je wel haha.
Maar je kan haar toch evt ook je excuses aanbieden voor hoe je weg bent gegaan, dat je dat niet meende, maar dat je wel denkt dat het beter is geen contact te hebben (iig voor even) en dat zo te houden? Dan zit wat dat betreft jouw gevoel ook weer recht
[ Bericht 0% gewijzigd door bamischijf op 19-12-2012 23:32:01 ]
ook niet.
ik denk dat je het idd beter even kunt laten rusten BAMISCHIJF want anders gedraag je je steeds wisselvallig. door je emoties spring je van de hak op de tak . Zo heb je kans dat wat er nog is tussen jullie kapot maakt. Na een tijdje wanneer het wat gesleten is kun je misschien weer contact met haar zoeken voor vriendschap.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 19-12-2012 23:32:59 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 19-12-2012 23:32:59 ]
Lastige situatie idd.. Maar klinkt wel alsof je de goede beslissing hebt genomen voor nuquote:
[..]
In principe wel. Het punt is echter dat er na de zomer totdat het uitging een aantal zaken zijn gebeurd waar ik heel boos over ben en tijdens onze relatie was ze niet bereikbaar om daar over te praten. Ik hou ondanks dit alles absoluut niets minder van haar en deze zaken had ik dan ook nadat het uitging graag alsnog met haar willen uitpraten, tezamen met de kleine problemen die we tijdens onze gehele relatie al gehad hebben maar nooit echt aandacht aan besteed hebben. Op basis van dat gesprek, of een aantal van die gesprekken, had ik dan samen met haar willen beslissen: Wat doen we? Geven we onze relatie nog een kans, proberen we verder te gaan als vrienden of gaan we op een goede manier definitief uit elkaar. Geen van die drie opties was zonder zo'n gesprek mogelijk. Op de dag dat het uitging gaf ze me ook echt het gevoel dat zo'n gesprek (of iig zo'n periode met gesprekken en 'aftasten') mogelijk zou zijn. Een paar dagen later hebben we hier zelfs nog een telefoongesprek over gevoerd en bevestigde ze het opnieuw. Om verschillende redenen bleek dit echter niet mogelijk. Het betekent wel dat ik aan de ene kant heel boos op haar ben, maar aan de andere kant nog heel graag bij haar ben. Ik heb meerdere keren geprobeerd dan maar gewoon aan haar te vertellen wat me dwars zat. "Face to face" ging dit dus echter niet dus heb ik het per mail geprobeerd. Ze heeft ook aangegeven in eerste instantie dat fijn te vinden. Een paar dagen later voelde ik me dan echter weer schuldig of was ik bang dat ik het verkeerd verwoord had en bood ik weer mijn excuses aan en probeerde het opnieuw met een nieuwe mail. DIt is zo een tijdje doorgegaan en is achteraf best stom geweest. Als ik echter nu dus weer mijn excuses aan ga bieden lijkt het alsof afgelopen vrijdag niet anders was, terwijl het voor mij wel anders was. Ik wil haar nog wel zien, maar op deze manier gaat het niet. En zo lang deze situatie dus zo is, dat ik niet normaal met haar kan praten over onze problemen (wel over dingen die niets met "ons" te maken hebben), wil ik haar ook niet meer zien. Dan kan ik nog zo balen van hoe ik dat heb moeten zeggen, maar het veranderd niets aan de situatie zelf natuurlijk. Ik wil haar heel graag zien, maar zoals ze nu doet kan dat niet.
En ook erg knap van je dát je die beslissing hebt genomen, ik denk dat ik dat niet zou kunnen/durven
Fuck the EBU.
Hmhm, dat klopt madeliefff. Het lastige is dat al mijn vorige exen allemaal tienerliefdes waren. Dit was het eerste meisje waarbij ik zelf merkte ook toe te zijn aan een volwassen relatie. Dat is dan heel lastig los te laten.
Moira, ik dacht ook dat ik het niet zou kunnen. Ik moest echter denken aan iets anders: Ik was een keer op vakantie en toen was er aan de rand van een meer een hele hoge klif (meter of 15). Veel van mijn vriendjes daar vonden het leuk om daar vanaf in het water te springen. Nu heb ik nogal last van hoogtevrees en toen ik daar op de rand stond kon ik dus niet springen. Ik heb daar heel lang gestaan en toen dacht ik: Om te doen wat ik niet durf hoef ik alleen maar iets te doen wat ik wél durf. Namelijk: "springen". Als daar geen diepte was geweest van 15 meter had ik het wel gekund, waarom zou ik precies dezelfde lichamelijke actie nu niet kunnen? Ik dacht: "fuck it!" en ik deed het gewoon. De hele weg naar beneden was het eng en voelde het kut, maar toen ik in het water lag was dat een super gevoel!
Het punt is: Iets zeggen tegen iemand dat kan je. Maar onder bepaalde omstandigheden lijk je het opeens niet te kunnen. De handeling blijft echter hetzelfde, alleen de context is anders. Vrijdag ging ik naar mijn ex om weer te proberen het uit te praten. Ik heb echter tegen mezelf letterlijk gezegd: Als dat niet lukt, dan zeg je gewoon tegen haar dat je haar niet meer wilt zien. Ik zat daar en het moment was daar dat heel duidelijk was dat het niet ging werken. Ik dacht: ook al meen ik het niet, de specifieke handeling van het zeggen van die specifieke woorden en de deur uit lopen kan ik wel. Dus weer dacht ik: "fuck it!" en heb het gedaan. Nu ben ik, om in de vergelijking te blijven, van die klif aan het vallen, 15 meter omlaag. Het is vet eng en het geeft een kutgevoel in mijn maag, maar ik weet dat als ik straks beneden ben ik met een blij gevoel weer omhoog kan klimmen. Daar hou ik me aan vast.
Moira, ik dacht ook dat ik het niet zou kunnen. Ik moest echter denken aan iets anders: Ik was een keer op vakantie en toen was er aan de rand van een meer een hele hoge klif (meter of 15). Veel van mijn vriendjes daar vonden het leuk om daar vanaf in het water te springen. Nu heb ik nogal last van hoogtevrees en toen ik daar op de rand stond kon ik dus niet springen. Ik heb daar heel lang gestaan en toen dacht ik: Om te doen wat ik niet durf hoef ik alleen maar iets te doen wat ik wél durf. Namelijk: "springen". Als daar geen diepte was geweest van 15 meter had ik het wel gekund, waarom zou ik precies dezelfde lichamelijke actie nu niet kunnen? Ik dacht: "fuck it!" en ik deed het gewoon. De hele weg naar beneden was het eng en voelde het kut, maar toen ik in het water lag was dat een super gevoel!
Het punt is: Iets zeggen tegen iemand dat kan je. Maar onder bepaalde omstandigheden lijk je het opeens niet te kunnen. De handeling blijft echter hetzelfde, alleen de context is anders. Vrijdag ging ik naar mijn ex om weer te proberen het uit te praten. Ik heb echter tegen mezelf letterlijk gezegd: Als dat niet lukt, dan zeg je gewoon tegen haar dat je haar niet meer wilt zien. Ik zat daar en het moment was daar dat heel duidelijk was dat het niet ging werken. Ik dacht: ook al meen ik het niet, de specifieke handeling van het zeggen van die specifieke woorden en de deur uit lopen kan ik wel. Dus weer dacht ik: "fuck it!" en heb het gedaan. Nu ben ik, om in de vergelijking te blijven, van die klif aan het vallen, 15 meter omlaag. Het is vet eng en het geeft een kutgevoel in mijn maag, maar ik weet dat als ik straks beneden ben ik met een blij gevoel weer omhoog kan klimmen. Daar hou ik me aan vast.
ook niet.
|
|
