Hoi mama’s en papa’s,
Even voorstellen…
Ik ben mama van een lieve jongen van bijna 2,5.
Hij kwam in de zomer van 2010 na een lange, niet eenvoudige bevalling ter wereld.
Een jaar geleden kreeg hij tijdens een infectie een eerste koortsstuip. Men vertelde ons dat dit waarschijnlijk maar éénmalig zou zijn.
Echter in februari kreeg hij 2 virale infecties ineens, de griep en de windpokken. Hij begon weer aanvallen te krijgen (en verschillende types), en het was toen officieel; epilepsie.
Het was even zoeken naar de juiste medicatie, maar sinds april is hij goed onder controle. Tot nu toe werd nog geen oorzaak gevonden, de neuroloog denkt aan een genetische mutatie maar het is mogelijk dat we dit nooit weten.
Ons zoontje was altijd al niet van ‘de snelste’, maar hij haalde zijn mijlpalen binnen de aanvaardbare tijdsmarges.
Het was ook een baby die enorm snel geprikkeld was. Hij sliep bv. nooit of te nimmer in zijn box beneden en wilde continue aandacht of op de arm. Ook toen hij wat ouder werd kon hij geen 5 min. in zijn box zitten, wilde continue aandacht en zeurde bijna een ganse dag door. Op zijn buikje wilde hij al helemaal niet liggen. Toen hij op 15 maand leerde stappen werd het iets beter, maar het zeuren en aandacht trekken was nog altijd sterk aanwezig. Toen na het uitbreken van de epilepsie de taalontwikkeling achterbleef, werd hij op aanraden van de neuroloog getest in een centrum voor ontwikkelingsstoornissen.
Ik was bang voor de diagnose autisme, want als ik erover las herkende ik toch meerdere zaken, en ook de onthaalmoeder die hem op woensdag opvangt, had er al aan gedacht. Meerbepaald het wapperen van enthousiasme, soms z’n handen op z’n oren als er veel lawaai is. De onthaalmoeder waar hij de andere dagen van de week is, merkte dan weer niets wat in die richting zou wijzen.
De conclusie van het COS was (hij was toen 2 jaar); momenteel geen autisme en ook nog geen sprake van ‘risico op’. Hij vertoont een te sterk sociaal gedrag, deelt plezier, is nieuwsgierig, maakt oogcontact,..Hij had enkele maanden ontwikkelingsachterstand, en dan vooral uitgesproken in taal.
Maar nu een half jaar later blijf ik mij zorgen maken. Het gaat goed met zijn epilepsiecontrole, hij leert duidelijk bij en zijn taal gaat traag maar zeker vooruit (hij begint zelfs 2 woord zinnetjes te maken).
De uitspraak laat nog te wensen over, maar je verstaat het wel. Maar dat autisme – spookje blijft mij toch achtervolgen. Het gezeur is beter geworden sinds hij wat kan praten, maar hij probeert nog continue onze aandacht te trekken, alleen spelen kan hij dus totaal niet. Het handenwapperen bij enthousiasme is ook iets wat niet tot rust komt. Hij legt soms z’n handen op z’n oren, doet dan z’n handen weg en begint te lachen (is het een spelletje?). Als hij iets leuk vindt, kan hij het wel 100x na elkaar doen. Hij houdt van glijbanen bijvoorbeeld, hij kan dus 100x na elkaar de glijbaan beklimmen en afglijden, ook al ligt het vol met ander leuk speelgoed rond hem. Het ene moment is hij terughoudend, het andere moment vreselijk ongeremd. Als hij iets ziet wat hem interesseert, rent hij er naartoe zonder voor of om te kijken. Best wel gevaarlijk in bepaalde situaties. Hij is ook té sociaal naar vreemden toe. In de wachtkamer bij de dokter bv gaat hij op vreemden hun schoot klimmen, of zoentjes geven. Dat vinden we minder leuk. Maar komt hij bij oma en opa thuis, dan kan hij gerust aan mijn broek blijven hangen en verlegen zijn. Hij kan zo’n ander kind zijn van het ene moment op het andere. Wat hij de laatste tijd ook begin te doen is de te volgen weg aanwijzen als we gaan wandelen. Of in de auto wil hij soms een andere richting uit. Dan zeurt hij daar eventjes kort over maar niet dat hij er boos over wordt of zo. Voor de rest is het wel een typische peuter; hij kan heel lief zijn, maar heeft nu en dan een driftbui, knuffelt graag, is graag bejubeld en deelt graag plezier met ons. Hij houdt van zingen, dansen, liedjes die je kan uitbeelden, lekker eten en pretparken, speeltuinen, voetballen, zwemmen,... Fijnere dingen zoals knutselen en kleuren interesseren hem weinig, boekjes ook niet. Hij heeft al altijd gehouden van draaiende dingen, of dingen te doen draaien. Soms gebruikt hij speelgoed waarvoor het effectief dient, maar soms ook niet.
Wat vreemd is dat hij bij de onthaalmoeder bijna nooit wappert, een stuk rustiger is en ook veel gevarieerder speelt. Daar vraagt hij niet continue om aandacht en zeurt ook niet (maar juist misschien omdat het daar niet pakt?). Hij kan zich zeer moeilijk concentreren en als er iets niet lukt, geeft hij onmiddellijk op. Is ook zeer snel afgeleid. Aan vuile handjes heeft hij ook een hekel.
Van het COS werd ons aangeraden hem te laten starten in het normale onderwijs. Toch blijf ik dingen bemerken aan zijn gedrag waar ik me zorgen over maak. Wij hebben maar één kind dus veel vergelijken kunnen we niet, maar wanneer ik dan leeftijdsgenootjes zie van hem dan merk ik toch dat die een pak rustiger zijn en veel geremder zijn. Ook banger van vreemden.
Sinds hij anti-epileptische medicatie neemt is hij ook wel wat drukker en ongeremder geworden. Maar hierdoor weet je natuurlijk niet meer wat zijn karakter is, of wat de medicatie veroorzaakt.
Hij speelt nog niet met kinderen, maar speelt wel tussen hen, hoewel ik soms merk dat hij het tegenovergestelde doet. Bv. 3 kindjes zijn bezig de balletjes in het ballenbad te gooien, dan gaat Xander ze er weer uitgooien. Dan merk je dat de kindjes roepen dat hij dat niet mag niet, maar dat begrijpt hij niet. De ene keer laat hij zich dan weer doen door de andere kinderen, maar soms geeft hij hen gewoon ook een duw uit het niets.
Ik twijfel nu sterk of ik terug naar het COS moet stappen met mijn zorgen, of heeft dit niet veel zin als het nog maar een half jaar geleden is?
Kan je op 2 jaar een kleine kans op autisme hebben en het op 2.5jaar toch duidelijk zien? Een vriendin van mij werkt met kinderen met een handicap en zij vindt dat hij al kenmerken had sinds hij baby was, maar dat het daarom nog niet zo hoeft te zijn. Maar ik wil eigenlijk weten; is het zo of is het niet zo?? Waarschijnlijk zal enkel de tijd de waarheid aan het licht brengen, maar ik ben hier zo vreselijk ongeduldig in, zou gewoon graag weten wat er boven ons hoofd hangt.
Ik weet dat niemand hier op papier een diagnose kan stellen, maar even mijn hart luchten, bij mensen die weten wat het is, helpt ook al heel wat
Vele groetjes
An