Het grote "rammelaars"-topic deel 39

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 13:47 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Punt is: je weet het gewoon niet. En ik denk dat ik me niet met zulke overwegingen bezig zou houden. Als een kind gewenst is door de ouders, is het goed, toch? Dat geldt voor een eerste, maar ook voor de tiende. Broers of zussen krijg je ook maar gewoon; fijn als het klikt en als dat niet zo is, zoek je je heil bij vriendjes en vriendinnetjes.

wat zij zegt ja.

Ik merkte het aan mijn kleinste ook, zodra er een baby in de buurt is is ze niet weg te slaan. Ze wilde niet buiten spelen alleen maar de baby kijken, bij Lizzie ook idd, knuffelen, aaien, toch steeds weer even komen kijken, heerlijk <3

Bij ons is de wens voor een derde er sowieso, maar die derde zal op zn vroegst pas geboren worden als de jongste op school zit. Liefst zou ik nu al zwanger zijn maar het is niet anders, en hoe langer het duurt, hoe meer ik ook berust in dat leeftijdsverschil en de voordelen ga zien, idd je handen vrij hebben, meer rust en tijd voor en met een baby etcetera. Ik geniet nu nog even van de drukte met twee zonder dat het complete losgeslagen chaos wordt (ik ken mezelf ) en op zn tijd komt die derde er ook en dan heb ik daar ook weer de tijd voor.

hoop ik

Het is niet te voorspellen idd, denk ik.

Maar stel nou, Claudia, dat het wél te voorspellen zou zijn en je zou nu zeker weten dat een derde minder aansluiting zou vinden bij Ivan en Lena, zou je het dan niet doen? Ook dan wordt hij of zij vast een gelukkig persoon.

Ik wil er ook drie. Over vijf jaar kan ik stoppen met werken, dan heb ik daar best tijd voor. Ik zal het alvast eens in de week gaan leggen thuis.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 12:46 schreef Soempie het volgende:

Voor nu is het zo goed, maar ik kan me voorstellen dat je graag de optie open had willen hebben? In een korte tijd kan er nog best veel veranderen natuurlijk. Misschien dat M over een aantal jaar dan toch nog een broertje of zusje krijgt? Ik weet natuurlijk niet precies je situatie en hoe je erover denkt.

Maar ik kan me wel voorstellen dat het je raakt als anderen nadenken over nog een kindje. Dat had ik al met Kyara, terwijl ik toen helemaal niet rammelde en ik ook niet zeker wist of het er ooit nog van zou komen.

Een half jaar geleden rammelde ik ook niet en nu is de drang nog steeds niet overweldigend. Dat maakt misschien de keuze bij ons ook wel moeilijker, omdat de ratio zo meespeelt nu.

Op dit moment is de situatie zo dat ik een (prille) nieuwe relatie heb waar ik heel veel vertrouwen heb, alleen kan ik met mijn nieuwe partner geen kinderen krijgen Althans, niet zonder kunstgrepen. Maar kiezen voor die relatie betekende dus dat er geen tweede komt, en hoewel ik daar 100% achter sta, is het soms best even slikken. Of we moeten toch op de kunstgrepen over gaan, maar daar zijn we nog niet over uit. Voorlopig is het nog lang niet zo ver.

Ach, ik ben soms gewoon verdrietig dat we het niet gered hebben. Het is soms lastig om te zien dat andere stellen er nog wel vertrouwen in hebben. Dat gun ik iedereen enorm, en zo moet het ook zijn. Maar de saamhorigheid van het gevoel er (nog een keer) voor te gaan, dat mis ik wel.

Claudia, ik denk dat 4-5 jaar ertussen absoluut ook voordelen heeft. Je jongste deelt dan misschien geen creche- of schoolervaring met Ivan en Lena, maar wel een boel andere dingen. Ik heb het al wel eens eerder verteld, mijn zusje is ruim 5 jaar jonger en we hebben zelfs nauwelijks de basisschool gedeeld daardoor (toen zij naar groep drie ging, ging ik naar de de middelbare school), maar ik weet nog hoe mijn moeder zwanger was, hoe het was om mijn zusje een paar uur na de geboorte vast te houden, haar flesjes in bed te mogen geven, de eerste fruithap, hoe ze het liefst oefende met lopen aan mijn handen omdat die kleiner en dichterbij de grond waren, hoe we samen woorden oefenden en hoe ik haar heb leren duiken Genoeg voer voor gezamelijke herinneringen dus.

Ik denk dat je moet waken dat je jongste niet altijd het 'kleintje' blijft en geen verantwoordelijkheden hoeft te nemen (ik vond het irritant dat ik op mijn zevende moest helpen met de afwas want 'dat was de regel', terwijl mijn zusje de dans jarenlang ontsprong 'want ze was nog zo klein' ) en Ivan en Lena niet altijd de oudste en de wijste moeten zijn, terwijl ze ook maar gewoon nog kinderen zijn.

Clubsoda, wat klinkt dat geweldig. Ik moet er gewoon een beetje van huilen.

En wie weet wat de toekomst jou en je nieuwe partner brengt! Met wat tijd ziet het er misschien helemaal anders uit en wie weet wat de kunstgrepen dan brengen! Blij zijn met wat je hebt en een beetje fantaseren over de toekomst, dat vind ik voor mezelf een prima balans.

Tussen oudste en middelste zit op 6 weken na 2 jaar. Tussen jongste en middelste zit bijna 3 jaar. (2,5 jaar bedenk ik me nu ) oudste en jongste hebben nu even niet zoveel aan elkaar maar kunnen wel goed met elkaar opschieten. Middelste trok eerst meer naar zijn jongere broertje maar nu zijn hormonen meer aantrekken past hij beter bij zijn oudere broer. Ze kunnen sowieso alledrie goed met elkaar opschieten ook al hebben ze wel eens een meningsverschil. Benieuwd hoe het volgend jaar gaat met jongste als hij nog de enige basisschoolleerling is.

Ik ben 8 jaar ouder dan mijn zus en zij scheelt 1 jaar met onze derde zus. Toch heb ik met haar een betere band dan zij beide met elkaar hebben. Mijn zus heeft zich altijd verantwoordelijk gevoeld voor mijn jongste zusje en ook het feit dat ze 'dus' samen uitgingen enzo vond ze gewoon erg vervelend. T is als ouder ook oppassen dat je een goede band projecteert denk ik dan.

Bij mijn eigen jongens wil ik dat ze vriendelijk tegen elkaar zijn maar ze hoeven niet elkaars vriend te zijn. Ze hebben tenslotte niet om elkaar gevraagd. Mijn oudste hoeft volgend jaar ook niet op zijn broer te 'passen' of met hem mee te fietsen tenzij ze dat zelf allebei willen. Vooralsnog gaat dit heel goed.

Wat in debuurvrouws post terugkomt herken ik wel bij mijn neefjes en nichtjes: hoe goed kinderen met elkaar op kunnen schieten kan door de jaren heen best verschillen.

Claudia, jouw situatie met een derde zou dan erg lijken op die van mijn neefjes en nichtje waar ik regelmatig een hele dag oppas.

Bang zijn dat er één altijd buiten valt hoef je niet te zijn. Dat kan wel gebeuren, maar dat ligt dan (volgens mij) niet per se aan leeftijd. Dat kan ook aan geslacht liggen, maar nog veel vaker aan karakter. En bij karakter kun je het van te voren ook niet inschatten, sommige kinderen verschillen heel erg en botsen daardoor weinig, terwijl anderen daardoor juist veel ruzie hebben.

[ Bericht 44% gewijzigd door Lot_1 op 16-01-2013 15:00:39 ]

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 14:05 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Op dit moment is de situatie zo dat ik een (prille) nieuwe relatie heb waar ik heel veel vertrouwen heb, alleen kan ik met mijn nieuwe partner geen kinderen krijgen Althans, niet zonder kunstgrepen. Maar kiezen voor die relatie betekende dus dat er geen tweede komt, en hoewel ik daar 100% achter sta, is het soms best even slikken. Of we moeten toch op de kunstgrepen over gaan, maar daar zijn we nog niet over uit. Voorlopig is het nog lang niet zo ver.

Ach, ik ben soms gewoon verdrietig dat we het niet gered hebben. Het is soms lastig om te zien dat andere stellen er nog wel vertrouwen in hebben. Dat gun ik iedereen enorm, en zo moet het ook zijn. Maar de saamhorigheid van het gevoel er (nog een keer) voor te gaan, dat mis ik wel.

Claudia, ik denk dat 4-5 jaar ertussen absoluut ook voordelen heeft. Je jongste deelt dan misschien geen creche- of schoolervaring met Ivan en Lena, maar wel een boel andere dingen. Ik heb het al wel eens eerder verteld, mijn zusje is ruim 5 jaar jonger en we hebben zelfs nauwelijks de basisschool gedeeld daardoor (toen zij naar groep drie ging, ging ik naar de de middelbare school), maar ik weet nog hoe mijn moeder zwanger was, hoe het was om mijn zusje een paar uur na de geboorte vast te houden, haar flesjes in bed te mogen geven, de eerste fruithap, hoe ze het liefst oefende met lopen aan mijn handen omdat die kleiner en dichterbij de grond waren, hoe we samen woorden oefenden en hoe ik haar heb leren duiken Genoeg voer voor gezamelijke herinneringen dus.

Ik denk dat je moet waken dat je jongste niet altijd het 'kleintje' blijft en geen verantwoordelijkheden hoeft te nemen (ik vond het irritant dat ik op mijn zevende moest helpen met de afwas want 'dat was de regel', terwijl mijn zusje de dans jarenlang ontsprong 'want ze was nog zo klein' ) en Ivan en Lena niet altijd de oudste en de wijste moeten zijn, terwijl ze ook maar gewoon nog kinderen zijn.

wat schrijf je dat mooi op

als ik nog geen derde wilde had k em nu wel gewild

Oh dat vond ik ook zo prachtig om te zien bij (vooral) mijn nichtje toen haar broertje geboren werd! Ze was toen zes en ze vond het gewéldig.. ze straalde helemaal toen hij net geboren was en later kreeg ze 'm regelmatig stil als hij aan het mopperen was door liedjes te zingen of gekke bekken te trekken.

Ik las in mijn studieboek eens dat het in andere culturen gebruikelijk is als kinderen vanaf een jaar of 6 de volledige zorg voor hun broertjes/zusjes op zich namen en dat leek me altijd zo onwaarschijnlijk. Maar toen ik mijn nichtje met mijn neefje zag geloofde ik het wel, zij had prima een dag voor hem kunnen zorgen. Ze wist precies hoe ze met hem om moest gaan, echt bijzonder om te zien

haha, daar heb je helemaal gelijk in Misschien projecteer ik ook teveel, ik had als kind héééél graag een kleiner broertje of zusje gehad maar ik moest het doen met de 5 jongere neefjes/nichtjes die op loopafstand woonden

Sowieso probeer ik me wel te bedenken dat het ook minder ideaal kan verlopen. Mijn schoonzusje heeft het met haar tweeling niet gemakkelijk (te vroeg geboren, huilbabies, ontwikkelingsachterstand, misschien speciaal onderwijs binnenkort, enz) en dat zet me ook altijd wel weer terug op aarde nadat ik heb gezwijmeld over hoe onze kinderen oh zo schattig zullen zijn. Maar helaas verminderd dat het gerammel maar een klein beetje.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 14:44 schreef miss_sly het volgende:

[..]

en ik wilde helemaal geen broertje of zusje, en toen scheepten ze me er toch mee op. Hier helemaal iets liefs en romantisch, hoor. Ik wilde er niet veel van weten, vond het alleen maar lastig dat er zo'n klein wicht bij kwam.

Ik heb geen (levende) broers of zussen en heb er als kind nooit naar getaald. Nú wel juist.

Dat heb ik ook, Lot. Ik stel me wel degelijk voor hoe het zou zijn, niet alleen praktisch maar ook emotioneel. Dat ben je ook wel verplicht aan de kinderen die je al hebt, vind ik. En het gaat ook gewoon volautomatisch. Je kunt toch niet anders dan fantaseren over de toekomst, daar soms wat bij romantiseren en soms misschien te veel beren op de weg zien?

De dingen die je schrijft vind ik heel verhelderend. Ik kan het me helemaal voorstellen dat het onderlinge contact ook weer zwakker en later sterker kan worden, dat het niet iets onveranderlijks is, en dat het nu eenmaal loopt zoals het loopt. En wat je schrijft over de positie van de jongste zie ik nu heel sterk bij Lena. Die laat het heel goed merken als ze iets niet wil, als ze afstand wil. Ze zoekt haar eigen plek.

Ik had heel graag nog een broertje of zusje gewild, maar ik had ookal een boel neefjes en nichtjes. Ik vind het wel eens jammer dat families tegenwoordig niet meer zo groot zijn.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 14:52 schreef Claudia_x het volgende:
Ik had heel graag nog een broertje of zusje gewild, maar ik had ookal een boel neefjes en nichtjes. Ik vind het wel eens jammer dat families tegenwoordig niet meer zo groot zijn.

Ook die had ik nauwelijks. Dwz, die had ik wel maar daar had m'n vader het contact mee verbroken.

Pleegbroers en -zussen had ik wel. Een stuk of 50. Maar die bleven nooit zo lang.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 14:52 schreef Claudia_x het volgende:
Ik had heel graag nog een broertje of zusje gewild, maar ik had ookal een boel neefjes en nichtjes. Ik vind het wel eens jammer dat families tegenwoordig niet meer zo groot zijn.

Doe er wat aan

Nouja goed ach, dat krijg je toch wel een beetje in een tijd waarin het normaler is dat alles moet kunnen en ieder kind een eigen kamer moet enz enz enz, tel daarbij de stijgende kosten voor levensonderhoud bij op en je komt op gemiddeld 1,7 kind.

De kraamvisite die me tot nu toe het meest is bijgebleven was van een vrouw die bevallen was van haar 7e kind, een jongetje. En ze zat te stralen in haar kraambed, ze was zó blij met haar kind, ze zat echt minstens zo te stralen als een vrouw die haar eerste had gekregen. Het blijft bijzonder een kind krijgen, ook als het de zevende is. Dat zei ze, en dat heb ik maar in mn oren geknoopt. Op de een of andere manier had ik namelijk wel min of meer verwacht dat het voor haar allemaal al wel bekend terrein zou zijn en dat ze er wat minder van in de zevende hemel zou zijn als van een eerste kind. Stom achteraf

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 14:54 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Nu ben ik ook blij met mijn zusje, nog steeds niet met mijn broertje.
Het kan heel fijn zijn, zowel jong als oud, maar het hoeft niet. Er kan geen band zijn, of zelfs ernstige onenigheid of wat dan ook. Ik denk dat je broertjes of zusjes voor je kind niet te roze of te zwart moet zien.

Snap ik, hoor. En zie het ook in mijn eigen familie. Mijn moeder voelt zich altijd benadeeld door haar broer en zus. Ze is de jongste en vindt dat ze nooit serieus genomen wordt. Ze mocht ook als enige niet (meer) studeren bijv. want het geld was op.

N daarentegen kan het enorm goed vinden met z'n twee broers maar lijkt dat niet zo goed te beseffen/bijzonder te vinden. Hij had best enig kind willen zijn, zegt ie.

Ik heb echt helemaal niks met mijn broer, we schelen 3 jaar. Ik heb vorig jaar het contact verbroken. Het heeft bij mij wel meegespeeld in de overwegingen of we een tweede wilden. Wat als dat nou ook zo zou gaan als bij mij en mijn broer?
Maar bij mijn man in de familie (hij heeft 2 broers en 1 zus) gaat het heel goed. Dus hebben we besloten dat we er wel voor zouden gaan. Zo kan het dus ook gaan!
Tot nu toe gaat het nog niet echt lekker tussen Luuk en Sofie. Maar Luuk is er natuurlijk nog maar pas.

Ik had een partner moeten kiezen die graag een groot gezin wil. Maarja, een jaar of vijf geleden wou ik überhaupt geen kinderen.

Hoe is dat zo veranderd Claudia? Je bent nu ook bezig met nadenken over een derde, terwijl je nog niet heel lang geleden best stellig was over het 'af' zijn van je gezin.

quote:

Op woensdag 16 januari 2013 14:58 schreef -Spring het volgende:

[..]

Snap ik, hoor. En zie het ook in mijn eigen familie. Mijn moeder voelt zich altijd benadeeld door haar broer en zus. Ze is de jongste en vindt dat ze nooit serieus genomen wordt. Ze mocht ook als enige niet (meer) studeren bijv. want het geld was op.

N daarentegen kan het enorm goed vinden met z'n twee broers maar lijkt dat niet zo goed te beseffen/bijzonder te vinden. Hij had best enig kind willen zijn, zegt ie.

B. kan ook héél goed overweg met zijn broertje.
Volgens mn schoonmoeder ligt dat aan de opvoeding