Het grote "rammelaars"-topic deel 38

Fijn om te horen dat je er vrede mee hebt, Gerbera. En jemig, ik wist wel dat de afgelopen tijd heftig was, maar niet dat het zó heftig was. Wat rot.

Ik denk wel weer serieus na over nog een kindje. Het was heel lang vanzelfsprekend voor me dat het er niet meer van zou komen, maar m'n gevoel is veranderd. Ik acht de kans onwaarschijnlijk dat het nog gaat gebeuren, vooral omdat mijn lief niet meer wil en ik ook blij ben dat ik me nu meer op mijn carrière kan richten. Maar ik sluit het niet uit.

Het hakt erin ja ik ben enorm blij dat ik nog tot januari verlof heb.. (was vooraf al ingepland ) dat helpt enorm, de tijd zeg maar...

Ik moet zeggen dat ik ook blij ben dat ik me nu echt weer kan richten op mezelf, en ons als gezin en niet meer zoveel bezig ben met eventueel nog een kindje en dat voelt fijn

Neemt niet weg dat het soms blijft steken dat het vóóral door het problematische zwanger worden en zijn komt. Want kon ik spontaan zwanger raken en had ik iets minder belastende zwangerschappen, dan was die 3e er ws wel gekomen

Die tafel vol, dat is iets wat meneer en ik allebei wel voor ogen hadden, ooit. En als die postcode loterij toch ooit hier komt, dan doen we het gewoon alsnog (want dan huur ik iemand in die mee kan helpen voor mijn meiden te zorgen bij de zwangerschap bijv.. ) maar die kans is nihil. Dus ik heb er vrede mee gesloten.

Heftig Gerbera. Jee. Heel dubbel kan ik me voorstellen. Maar met twee meiden heb je de eettafel wel vol, kan ik me zo voorstellen ;-).

Claudia, wat leuk om er toch weer over na te denken. ik ben benieuwd of je je man meekrijgt ;-).

Die tafel vol komt er ook wel, hoor! Als ze vriendjes mee naar huis slepen en zelf kinderen krijgen en zo.

Maar alle gekheid op een stokje: het is jammer dat het niet loopt zoals je je ooit voorgesteld had. Je bent natuurlijk ook heel rijk met twee mooie, gezonde meiden. Maar dat betekent niet dat het niet mag steken soms.

Voor mij voelt dat toch heel anders: ik heb nooit een grote kinderwens gehad of überhaupt een kinderwens gehad, dus ik heb geen ideaalbeeld om bij te stellen. Mijn verlangen naar nog een kindje overvalt me juist.

En wat is dat dan nu? Dat verlangen? Verlangen naar een groot gezin? Of juist nog eens die babytijd mee mogen maken?

Ik heb altijd gedacht moeder te worden van vier jongens. Ik ben blij dat we half op weg zijn (ook al is mijn oudste doerak een grietje ;-). Maar een groot gezin,... het blijft mijn mooiste beeld.

Ohh Gerbera krijg er gewoon een brok van in mijn keel... Fijn dat je verstand er vrede mee heeft.. en hopelijk mag jullie gevoel snel volgen!

En Claudia wat omschrijf je het mooi dat in de toekomst die tafel echt vol gaat komen...

Ik rammel... durf het alleen niet zo goed hardop aan mijzelf toe te geven..
Hier kan het gewoon niet nu... en het is de vraag of we ooit qua huis/financieen de ruimte voor een 2de krijgen.. Ik hoop het...

Ik weet het niet zo goed, Groofsken. Het lijkt me heel mooi om alles nog een keer mee te maken, ookal heb ik rotzwangerschappen gehad. En de bevallingen waren ookal geen pretje. Een groot gezin lijkt me ook fantastisch. En bovendien zou ik dan voor het eerst meemaken dat mijn kinderen min of meer bewust meekrijgen dat er een broertje of zusje komt. Dat lijkt me heel speciaal. Omdat Lena en Ivan zo dicht op elkaar zitten heb ik dat natuurlijk nooit gehad.

Maar ik ben absoluut niet bezig met mijn vriend overtuigen. Ik weet echt niet of ik de stap zelf nog eens wil nemen. Eerst nieuw werk vinden en dan zie ik wel weer. Dikke kans dat ik me dan te bezwaard voel om langere tijd weg te zijn.

Nou ja, toch wel heel erg leuk en spannend.

Toen ik zwanger was van de eerste rammelde ik de pan uit en wist ik dat, ondanks het gedoe dat we er voor over moesten hebben, ik nog een kindje wilde.
We hadden het altijd over een groot gezin maar daar zijn we wel van terug gekomen. We zouden het traject weer in gaan omdat ik graag een broertje of zusje wilde. Mijn man vond het zo wel best.
Nu dat we met grote schrik/verrassing zelf zwanger zijn geraakt kan een derde nog tot de mogelijkheden behoren maar we gaan nooit meer het traject in.
En mijn gevoel zegt dat het wel goed is zo maar wie weet hoe dat veranderd als de kleine er is.

Gerbera
Hoop dat je gevoel er snel vrede mee gaat krijgen!

Ik rammel gewoon niet. Best lekker
Ik sluit niet uit dat ik ooit weer ga rammelen maar op dit.moment is het prima zo. Het is zo genieten nu!
En zoals ik maar altijd zeg: heb alle.smaken, dus tja
Nee hoor, ook met.2 jongens was t nu goed geweest, denk ik tenminste
Dus ik ga hier snel weer weg
(al vind ik t idee dat ik nooit meer zo'n kleine baby zal hebben wel gek )

-knip-

Toch maar niet.

Wel herkenbaar Claudia

Sinds een aantal weken een stiekeme lurker hier _{(zit ook onder een andere naam op Fok!, maar ben bang voor meelezers)}

(laat ik eerlijk beginnen: ook ik dacht eerst dat dit een topic was voor rammelaars in de zin van het speelgoed.. )

Korte situatieschets:
Zelf 24, bijna 6 jaar samen met vriend (29), wonen bijna 4 jaar samen. Vriend heeft een goede baan, waar hij over 20 jaar waarschijnlijk nog zit, met tal van groeimogelijkheden. Zelf 2 jaar geleden afgestudeerd, maar ook veel moeite om een passende baan te vinden. Ben momenteel wel fulltime aan de slag bij een prima baan, maar is helaas maar tijdelijk ter vervanging van vaste krachten (en voorlopig nog geen uitzicht op verlenging hier).

Financieel dus niet perfect, maar zeker niet slecht. Hoewel ik wel graag zelf ook een vaste baan zou willen, maar goed, dat willen er meer!

We zijn al wel oom en tante (wauw, wat is dat al gaaf! ), maar ik merk dat het bij mij zelf ook steeds meer begint te kriebelen. Paar weken terug eens met vriendlief over gepraat en hij durft het niet goed hardop uit te spreken, maar ik denk dat het bij hem ook wel eens door zijn hoofd speelt. Als ik zie hoe hij met onze neefjes/nichtjes is.. !!

Geen concrete plannen dus, maar het voelt goed om het toch eens uit te spreken typen

Wat spannend, twinkle! Het lijkt me wel erg lastig dat jij nog geen passende baan hebt. Als vrouw zit je toch in een wat lastigere situatie. Raak je zwanger dan wordt het moeilijker een nieuwe baan te vinden. Heb je net een nieuwe baan, dan voel je je allicht bezwaard om snel zwanger te raken.

En zo is er altijd wel iets. De keuze voor een kind is zelden een eenvoudige. En toch is het ook weer een heel vanzelfsprekende keuze als het vurige verlangen er eenmaal is.

En toch hou ik mezelf altijd maar voor dat de arbeidsmarkt er over een tijdje heel anders uit kan zien (als écht alle babyboomers met pensioen zijn), en dat ik dan misschien wel een betere baan krijg.

Mijn carrière is allesbehalve om over naar huis te schrijven, maar toen ik begon aan kinderen was ik nog relatief jong, dus dan heb je in elk geval nog wat tijd om carrière te maken als je eenmaal kinderen hebt.

De wens was inderdaad zo sterk dat ik eigenlijk alles die kant op geredeneerd heb

@Claudia: inderdaad, dat zijn toch dingen waar je als vrouw altijd bij stil moet staan.
Het lastige is ook dat ik niet goed weet wat ik wil. In principe heb ik hele goede papieren als het om werk gaat, maar dan heb je het wel over hele competitieve omstandigheden waarbij je constant moet vechten voor een plekje en waarbij het wel even duurt voordat je echt stabiliteit hebt.
Ik begin nu steeds meer te twijfelen of dat wel is wat ik wil. Ook omdat ik niet fulltime wil blijven werken als er eventueel een mini komt ( !).

Ik vind het ook geen enkel probleem om een 'gewoon' goede baan te hebben (zonder glansrijke carriere enzo), maar ik loop er dus nu al tegenaan dat ik 'te hoog opgeleid' ben, omdat potentiele werkgevers bang zijn dat ik ineens naar het buitenland vertrek ofzo

Maar goed, het is voorlopige nog allemaal langetermijnplanning hier, omdat er ook nog genoeg dingen zijn die vriend en ik willen doen voor we mini's gaan maken!

Wat betreft het wachten op absolute zekerheid: ik denk dat daar wel een gulden middenweg te vinden is. Natuurlijk heb je nooit volledige zekerheid; ik kan m'n droombaan wel vinden en een week later arbeidsongeschikt raken terwijl m'n vriends baan wegbezuinigd wordt, dan hou je ook niks over.

Dat gezegd hebbende, vind ik het persoonlijk geen argument om dan maar aan kinderen te beginnen als je al in zo'n situatie zit. Da's in mijn ogen hetzelfde als maar standaard door rood rijden omdat je nooit zeker weet of je niet toch een ongeluk krijgt als je je wel aan de regels houdt...

Ook al heb je nooit absolute zekerheid, dan kun je nog steeds wel streven naar zoveel mogelijk zekerheid

Ja maar er is geen zekerheid, en zo zijn er altijd wel dingen die eerst nog moeten of waarom je liever even wacht.

Jups herkenbaar.. Wij zijn begonnen nadat ik een baan met een jaarcontract kreeg...
Dat ik heel snel zwanger was daarna was het risico dat wij namen.... Want idd mijn contract werd toen niet verlengd! We wilde zekerheid, maar wachten op een vaste baan zou jaren wachten betekenen... Dus we zijn voor de gulden middenweg van het jaarcontract gegaan toen....

Uiteindelijk geen dag zonder werk gezeten (alleen t eind van de zwangerschap + verlof via t uwv gehad) dus kwam vanzelf weer goed maar de angst van geen werk is er altijd idd... we konden wel op de vaste baan van mijn vriend varen..

Ik ben het er mee eens dat in die situatie terecht komen als je al lang en breed een kind hebt en je deze dus niet meer terug kunt stoppen heel anders is dan als je bewust aan kinderen begint terwijl je werkeloos bent en de ander maar een heel klein baantje heeft. Maar ieder zijn keuzes.

quote:

Op vrijdag 23 november 2012 16:38 schreef laziness het volgende:
Ik ben het er mee eens dat in die situatie terecht komen als je al lang en breed een kind hebt en je deze dus niet meer terug kunt stoppen heel anders is dan als je bewust aan kinderen begint terwijl je werkeloos bent en de ander maar een heel klein baantje heeft. Maar ieder zijn keuzes.

Eens. Ik vind het wel belangrijk om er zo "veilig" mogelijk in te gaan. En dan zit er naar mijn mening echt wel verschil tussen het wel of niet hebben van een (vaste) baan en helemaal geen baan te hebben. Ik vind een beetje financiële zekerheid wel zo fijn.

quote:

Op vrijdag 23 november 2012 17:01 schreef Kirb het volgende:

[..]

Eens. Ik vind het wel belangrijk om er zo "veilig" mogelijk in te gaan. En dan zit er naar mijn mening echt wel verschil tussen het wel of niet hebben van een (vaste) baan en helemaal geen baan te hebben. Ik vind een beetje financiële zekerheid wel zo fijn.

"Ik vind" zijn wel de sleutelwoorden, natuurlijk.

Er zijn legio mensen die bijvoorbeeld freelancen en daar helemaal niet veel of regelmatig inkomsten hebben, maar toch prima in staat zijn om daarmee te leven en te zien dat er wel degelijk ruimte is voor (een) kind(eren). Dat is denk ik gewoon een andere manier van in het leven staan.

quote:

Op vrijdag 23 november 2012 17:05 schreef miss_sly het volgende:

[..]

"Ik vind" zijn wel de sleutelwoorden, natuurlijk.

Er zijn legio mensen die bijvoorbeeld freelancen en daar helemaal niet veel of regelmatig inkomsten hebben, maar toch prima in staat zijn om daarmee te leven en te zien dat er wel degelijk ruimte is voor (een) kind(eren). Dat is denk ik gewoon een andere manier van in het leven staan.

Klopt. Wat voor mij belangrijk is, is voor een ander weer minder belangrijk. Heb ik ook heel bewust geschreven zo . Maar feit is wel dat kinderen gewoon geld kosten, en dat het wel lekker is als je iets achter de hand hebt toch? En niet de bijstand in hoeft o.i.d. (om het maar gelijk even extreem te maken).