Zwanger... en dan gaat het mis #13

Zand, hopelijk gaat het "gewone leven" vandaag meevallen.

Wat zijn jullie lief .

Succes met de echo vandaag, Nikki.

MaLo, jij 'wist' dus ook van te voren al dat het niet helemaal goed zat? Ik wist het ergens diep van binnen ook, was eigenlijk helemaal niet verbaasd dat mijn echo niet goed bleek te zijn (wel verdrietig, uiteraard). Ik droomde ook al soms dat het mis ging, en had er helemaal geen goed gevoel bij. Op vakantie zeiden mensen: tot volgend jaar, dan met baby! En ik dacht alleen maar: dat zullen we nog wel zien. Ook de 'hoera wij zijn zwanger' mededeling naar onze families hebben we redelijk voorzichtig gebracht, veel minder 'vrolijk' dan gepland, en er steeds bij zeggen dat het nog mis kon gaan etc.
Ik heb het dus wel heel duidelijk aangevoeld, en ergens maakt me dat wel weer wat minder bang voor een volgende zwangerschap, want ik ben ervan overtuigd dat het dus ook gewoon wél goed kan voelen, als het met de zwangerschap wel in orde is .

quote:

Op maandag 22 oktober 2012 10:43 schreef zandsculptuur het volgende:
Wat zijn jullie lief .

Succes met de echo vandaag, Nikki.

MaLo, jij 'wist' dus ook van te voren al dat het niet helemaal goed zat? Ik wist het ergens diep van binnen ook, was eigenlijk helemaal niet verbaasd dat mijn echo niet goed bleek te zijn (wel verdrietig, uiteraard). Ik droomde ook al soms dat het mis ging, en had er helemaal geen goed gevoel bij. Op vakantie zeiden mensen: tot volgend jaar, dan met baby! En ik dacht alleen maar: dat zullen we nog wel zien. Ook de 'hoera wij zijn zwanger' mededeling naar onze families hebben we redelijk voorzichtig gebracht, veel minder 'vrolijk' dan gepland, en er steeds bij zeggen dat het nog mis kon gaan etc.
Ik heb het dus wel heel duidelijk aangevoeld, en ergens maakt me dat wel weer wat minder bang voor een volgende zwangerschap, want ik ben ervan overtuigd dat het dus ook gewoon wél goed kan voelen, als het met de zwangerschap wel in orde is .

Mja, ik denk dat het ook gewoon aan je persoonlijkheid ligt. Ben zelf vrij rationeel. Heb bij de eerste zwangerschap altijd een slag om de arm gehouden (omdat de kans op een miskraam nou eenmaal best groot is, iets van 10-15% tot aan de 12 weken, en 1/4 van alle vrouwen krijgt er in hun leven mee te maken), en toen ging het mis. Bij de tweede zwangerschap heb ik dat precies zo gehad, ben er zelfs (bij bloedverlies ronde de 6-7 weken) van overtuigd geweest dat het weer een miskraam was/werd. Maar toen zat ik er dus naast.

Oh, en daarnaast denk ik dat de meeste mensen wel eens een 'wat als' gevoel hebben, of zich zorgen maken. En áls het dan mis gaat, dan lijkt het dus alsof ze het van tevoren al aanvoelden.

Tenminste, dat is mijn theorie

Oh, en zand, zelfs met die insteek kan het ook gewoon goed voelen Dus wat dat betreft no worries.

Ja wie weet is het ook wel een beetje nuchterheid, we zullen het bij de volgende zwangerschap hopelijk zien

quote:

Op maandag 22 oktober 2012 10:54 schreef zandsculptuur het volgende:
Ja wie weet is het ook wel een beetje nuchterheid, we zullen het bij de volgende zwangerschap hopelijk zien

Daar gaan we vanuit!

_{Ik was bij de tweede zwangerschap overigens nog wat afwachtender. Dat is achteraf gezien misschien wel wat jammer, maar volgens mij ook wel logisch. Het is net wat minder vanzelfsprekend als het de eerste keer was, zeg maar.}

Hoe gaat het trouwens vandaag? Valt het 'gewone leven' een beetje mee, voel je je ok?

Dat lijkt me wel logisch ook, ja. De verloskundige zei tegen me dat we bij een volgende zwangerschap al met 8 weken een echo mogen! Maar dat was deze zwangerschap ook al zo . Ach, we zullen het allemaal wel zien. Ik ben wel een beetje nuchter als in; het is de natuur, en het loopt zoals het loopt (en mij valt niets te verwijten, ik heb me aan alle 'regels' gehouden, dit was gewoon domme pech).

Ik kan me wat lastig concentreren vandaag, gelukkig heb ik geen hele drukke dag gepland . Eigenlijk ben ik een beetje bang dat als ik er niet over praat, of er niet aan denk, ik het ga 'vergeten', dat het dan op de achtergrond raakt, en het net is alsof het nooit is gebeurd, alsof dit kindje er nooit is geweest . En die gedachte krijg ik maar niet uit mijn hoofd.

Bij mijn eerste zwangerschap heb ik geen moment gedacht dat het mis zou gaan. Ik voelde mij zó zwanger. En ik was toen jong, 24, ik stond toen ook anders in het leven dan nu. Bij deze zwangerschap dacht ik eerst dat ik me anders voelde omdat deze niet gepland was. Maar ook lichamelijk voelde ik me anders, minder "echt" zwanger. Ik was bij de echo niet verdrietig om mezelf, ik heb een mooi leven en een prachtige dochter, maar wel om het kindje, dat er nooit zou komen en dat ik ondanks mezelf wel een leven had gegund.

Je gaat je eerste zwangerschap en je eerste kindje echt niet vergeten hoor Zand. Maar je gaat er ook niet meer dagelijks aan denken. Dat hoeft ook niet. Net als bij andere overleden familieleden. Het slijt, maar verdwijnen gaat het nooit. Zo denk ik er tenminste over . Ik hoop, dat als er een hemel bestaat, wat ik zelf trouwens niet geloof, maar ik kan het mishebben dat dit kindje een mooi plekje krijgt bij mijn veel te jong overleden lieve tante.

Het kan óók misgaan bij een zwangerschap die wel goed voelt, maar ik denk dat die kans kleiner is dan als het al niet goed voelt. Vrouwelijke intuitie is sterk en moet niet onderschat worden .

Ik vind het trouwens heel fijn om in dit topic te posten en te lezen, heb ook wat vorige delen doorgenomen. Het helpt me wel bij het vinden van een plaatsje voor deze gebeurtenis.

En nu ga ik lekker aan de poets, heerlijk, herfstvakantie .

quote:

Op maandag 22 oktober 2012 11:14 schreef MaLo het volgende:
Ik vind het trouwens heel fijn om in dit topic te posten en te lezen, heb ook wat vorige delen doorgenomen. Het helpt me wel bij het vinden van een plaatsje voor deze gebeurtenis.

Ja he, ook de vorige delen... iedereen heeft dezelfde vragen, twijfels, onzekerheden, het is fijn te lezen dat je niet de enige bent die dit meemaakt (terwijl het wel soms zo voelt).

quote:

Op maandag 22 oktober 2012 11:17 schreef zandsculptuur het volgende:

[..]

Ja he, ook de vorige delen... iedereen heeft dezelfde vragen, twijfels, onzekerheden, het is fijn te lezen dat je niet de enige bent die dit meemaakt (terwijl het wel soms zo voelt).

Inderdaad, je ziet ook telkens dezelfde dingen terugkomen .

Ik ben geestelijk helemaal klaar voor de MK, het zou heel fijn zijn als het deze week kwam, omdat ik nu vakantie heb. Daarna ben ik weer gewoon aan het werk, en dan voelt het toch wel een beetje als een tijdbom. Straks gebeurt het op mijn werk . Ik weet niet of je het echt aan voelt komen op het 'moment supreme', dan zou ik nog tijdig naar huis kunnen gaan, of dat je er echt door overvallen wordt.

Geen idee, bij mij bleef het gewoon zitten tot ik de medicijnen kreeg.
Achteraf gezien vind ik eigenlijk dat ik er te lang mee heb rondgelopen, een volgende keer _{even afkloppen} zou ik toch eerder ingrijpen.
Heb jij al beeld van hoe lang je zou willen wachten tot het natuurlijk komt?

Ik had mijn echo donderdag, en als er woensdag nog niets gebeurd is bel ik de vlos voor een verwijzing naar de gyn. Ik wil dan het liefst de week erop "geholpen" worden. Ik wil geen weken wachten.
Hoelang heb jij alles bij elkaar doorgelopen?

Van 'foute echo' tot curettage heeft bij mij 3 weken geduurd. Ik heb 1 week gewacht tot het vanzelf kwam en werd toen ook doorgestuurd naar de gyn, maar ik wilde graag per sé eerst medicijnen proberen.

Ik wil ook zometeen even met de gyn doospreken wat nu de 'planning' wordt. Ik ben ineens eigenlijk best een beetje zenuwachtig voor de echo zometeen, terwijl er waarschijnlijk weinig op te zien zal zijn. Nu snel dochterlief aankleden en dan op naar het ziekenhuis.

Succes straks Nikki

Succes Nikki! Hopelijk krijg je toch een mooie echo!

Zand, volgens mij kom ik niet in aanmerking voor medicijnen, omdat ze dat tot 7 weken zwangerschap doen. Mijn vruchtje is met 8+1 gestopt met groeien. Anders had ik het ook wel eerst met medicatie willen proberen.

Dat is vreemd, want ze breken er ook wel eens zwangerschappen van 20+ weken mee af (kindjes die bijvoorbeeld na de SEO niet gezond bleken te zijn).
Hier in het ziekenhuis waren ze ook niet al te happig op medicijnen, maar ik wilde het zelf heel graag en toen zijn ze er in mee gegaan.

Misschien vergis ik me, ik meende dat ergens gelezen te hebben. Dat ze er niet happig op zijn begreep ik ook al, verhouding tussen succespercentage en pijn/lijden zou niet zo goed liggen.

Wat raar. Bij mij werd met 8 weken en 4 dagen geconstateerd dat er geen kloppend hartje was en dat het vruchtje bij 6 weken ongeveer gestopt was met groeien. Het vruchtzakje groeide wel door. Ik heb bij 10 weken dmv van medicatie (cytotec) de miskraam opgewekt.

quote:

Op maandag 22 oktober 2012 13:27 schreef MaLo het volgende:
Misschien vergis ik me, ik meende dat ergens gelezen te hebben. Dat ze er niet happig op zijn begreep ik ook al, verhouding tussen succespercentage en pijn/lijden zou niet zo goed liggen.

De succesratio is iets van 50-60% geloof ik.
Wat ik dan weer vreemd vind, is dat ze het niet (zoals bij een abortus, of een heel late miskraam/extreme vroeggeboorte) combineren met het hormoon mifepriston, want dan is de succesratio namelijk 98%. In het ziekenhuis konden ze mij hier geen antwoord op geven, dat deden ze gewoon niet.

Stom he. Alsof een missed abortion al niet ellendig genoeg is, doen ze ook nog niet alles om het voor vrouwen die het overkomt zo draaglijk mogelijk te maken.
Ik zal het eens navragen, als ik bij de gyn terecht kom .

De vermoeidheid die ik in het begin van de zwangerschap had, is helemaal weg, dat is wel fijn . Ik heb weer energie voor 10. Ben de hele dag al lekker bezig en lig ook niet meer 's avonds om half 9 al op apegapen.

Nouja, in het ziekenhuis hier was iedereen echt super lief voor me, maar qua behandeling vond ik het inderdaad allemaal niet heel erg doordacht. Ik vond vooral de tegenstelling zo groot; wekenlang verheug je je op iets wat gaat komen, ben je bezig met 'opbouwen', en dan ineens moet je nadenken over 'afbreken' en hoe je die mooie belofte weer je buik uit krijgt...

Oh, verminderde zwangerschapsklachten zijn wel fijn idd, ik hoef sinds twee dagen ook niet meer 's nachts mijn bed uit om te plassen en mijn babybuikje is weer zo geslonken dat ik weer fatsoenlijk in mijn jeans pas.
_{(Ik schrok gisteren wel ineens van mijn eigen silhouet in de spiegel, zo zonder buikje. Raar hoe snel je daar aan went.)}

quote:

Op maandag 22 oktober 2012 13:24 schreef zandsculptuur het volgende:
Dat is vreemd, want ze breken er ook wel eens zwangerschappen van 20+ weken mee af (kindjes die bijvoorbeeld na de SEO niet gezond bleken te zijn).
Hier in het ziekenhuis waren ze ook niet al te happig op medicijnen, maar ik wilde het zelf heel graag en toen zijn ze er in mee gegaan.

Ik had een kindje van bijna 17 weken in m'n baarmoeder zitten (die met 11 weken gestopt was met groeien, maar nog wel heeft doorgeleefd tot zeker na 13 weken) en ik kreeg ook medicijnen.
Ik ben 2 dagen nadat het geconstateerd werd een dagje opgenomen geweest en kreeg tabletten ingebracht en die wekten de 'bevalling' op. De avond voor het hele gebeuren moest ik een pil slikken welke het progesteron stopte oid.

Het ziekenhuis zei dat ik zelf kon wachten tot het zelf zou komen, of een curretage kon kiezen, maar ze raadden mij deze methode aan. En ik ben enorm dankbaar dat die mogelijkheid er was.

Mij lijkt het met medicijnen ook 'natuurlijker' dan zo'n currettage. Ik vraag het wel, mocht het zover komen