R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ooit geloofde ik in het gezegde dat niemand de waarheid in pacht heeft. Destijds heb ik dat geheel verkeerd geinterpreteerd waardoor mijn leven dermate minder werd. Ik ben nu herstellende maar wil het van me afschrijven en misschien hebben anderen er iets aan.
Ik begrijp nu dat de absolute waarheid enkel iets individueels is. Wat niet al te moeilijk te begrijpen is maar ik geloof of weet bijna zeker dat het hele mechanisme in de hersenen wat die individuele ervaring maakt afhangt van hoe het individu met de absolute waarheid omgaat. Een ieder maakt zijn of haar eigen waarheid, natuurlijk door datgene te kopieeren of imiteren wat al aanwezig was aan waarheden in de maatschappij wat zo'n persoon dan eigen maakt door ermee te leven en het te leren kennen.
Bij mij duurde het besluitvormingsproces wat langer. Na de waarheden in Nederland te hebben bekeken was ik er nog niet uit wat waarheid was en besloot verder te kijken naar andere culturen. Nadat ik daar ook op uitgekeken was heb ik nog jaren in dubio geleefd met wat nu werkelijkheid is en wat niet.
Maar ergens was het al te laat. Het voelde alsof ik de macht over mezelf was verloren, omdat ik zolang in twijfel leefde. De mensen om me heen hadden hun keuzes al gemaakt en als ik dan met hen praatte over koetjes en kalfjes dan leek het alsof wat ze zeiden echt waar was. Voor hen was het natuurlijk echt waar maar ergens in de interpretatie maakte ik dat voor mezelf ook waar op dat moment. Als dan het moment voorbij was, bv ik had een praatje gemaakt op het werk over iets banaals dan moest ik soms uren in de avond mezelf tegen spreken en mezelf weer overtuigen dat iets anders was dan diegene het zei of hoe ik dacht dat die ander het bedoelde.
Ik wist op dat moment niets beters te verzinnen, ook niet na sessies met een psycholoog. Ik heb er zelfs flinke psychoses aan overgehouden maar ook de mooiste ervaringen in mijn leven, van ontzettende mooie engelachtige figuren die dan het goede representeerden en verschrikkelijk vervelende demonische figuren die me vele nachten hebben gekweld. Het heeft relaties gekost, niet alleen de romantische maar ook familie, vrienden en werk. Voor mij is het nog best bizar hoe anders mensen op me reageerden, vroeger vond iedereen me vriendelijk en aardig en wilde me leren kennen, later vermeden mensen me en kreeg ik allerlei nare leugens over me heen.
Nu ik die absolute waarheid beter begrijp is de omgang ook weer makkelijker alhoewel nog niet zoals het vroeger was. Het was niet zo dat ik geen zelfcontrole meer had, alleen dat stukje wat ik 'hogere hersenfuncties' noem, daarover had ik een verminderde controle. Ik heb het meeste wel in goede banen kunnen leiden, behalve dan dat ik stukken minder intelligent overkwam of het leek mij alsof me mij minder intelligent zag dan dat ik van mezelf vond. Omdat ik zo in de knoop zat kon ik ook niet veel zinnigs zeggen of op zo'n manier dat die ander het gevoel had dat ik oprecht was omdat ik zo twijfelde over mijn eigen waarheid. Niet dat ik mezelf als hoogbegaafd beschouw overigens maar meer alsof ik VMBO nivo had terwijl ik Havo had gedaan. Ik ben in die jaren ook 1000 euro bruto achteruit gegaan en heb meerdere banen verloren, mede vanwege indrukken, hoe ik overkwam en niet vanwege de crisis. Gewoon omdat men mij zo inschatte en het werk wat ik deed niet zo belangrijk vond om er echt tijd aan te besteden, wat beter besteed kon worden aan WO collega's qua geld.
Het kost me inmiddels minder moeite doordat ik allerlei overtuigende modellen heb bedacht voor mezelf wat mijn houvast is en wat ik mezelf doe herinneren tijdens moeilijke momenten als ik in gesprek ben met mensen die nog niet die absolute waarheid begrijpen (en vooral subjectiviteit). Wat allemaal voornamelijk neerkomt op mezelf ervan te overtuigen dat ik niet tegen mezelf aan het praten ben maar dat het 'gewoon' onderlinge communicatie is tussen hersencellen, om een weerwoord te bedenken wat enigzins normaal overkomt.
Ik begrijp nu dat de absolute waarheid enkel iets individueels is. Wat niet al te moeilijk te begrijpen is maar ik geloof of weet bijna zeker dat het hele mechanisme in de hersenen wat die individuele ervaring maakt afhangt van hoe het individu met de absolute waarheid omgaat. Een ieder maakt zijn of haar eigen waarheid, natuurlijk door datgene te kopieeren of imiteren wat al aanwezig was aan waarheden in de maatschappij wat zo'n persoon dan eigen maakt door ermee te leven en het te leren kennen.
Bij mij duurde het besluitvormingsproces wat langer. Na de waarheden in Nederland te hebben bekeken was ik er nog niet uit wat waarheid was en besloot verder te kijken naar andere culturen. Nadat ik daar ook op uitgekeken was heb ik nog jaren in dubio geleefd met wat nu werkelijkheid is en wat niet.
Maar ergens was het al te laat. Het voelde alsof ik de macht over mezelf was verloren, omdat ik zolang in twijfel leefde. De mensen om me heen hadden hun keuzes al gemaakt en als ik dan met hen praatte over koetjes en kalfjes dan leek het alsof wat ze zeiden echt waar was. Voor hen was het natuurlijk echt waar maar ergens in de interpretatie maakte ik dat voor mezelf ook waar op dat moment. Als dan het moment voorbij was, bv ik had een praatje gemaakt op het werk over iets banaals dan moest ik soms uren in de avond mezelf tegen spreken en mezelf weer overtuigen dat iets anders was dan diegene het zei of hoe ik dacht dat die ander het bedoelde.
Ik wist op dat moment niets beters te verzinnen, ook niet na sessies met een psycholoog. Ik heb er zelfs flinke psychoses aan overgehouden maar ook de mooiste ervaringen in mijn leven, van ontzettende mooie engelachtige figuren die dan het goede representeerden en verschrikkelijk vervelende demonische figuren die me vele nachten hebben gekweld. Het heeft relaties gekost, niet alleen de romantische maar ook familie, vrienden en werk. Voor mij is het nog best bizar hoe anders mensen op me reageerden, vroeger vond iedereen me vriendelijk en aardig en wilde me leren kennen, later vermeden mensen me en kreeg ik allerlei nare leugens over me heen.
Nu ik die absolute waarheid beter begrijp is de omgang ook weer makkelijker alhoewel nog niet zoals het vroeger was. Het was niet zo dat ik geen zelfcontrole meer had, alleen dat stukje wat ik 'hogere hersenfuncties' noem, daarover had ik een verminderde controle. Ik heb het meeste wel in goede banen kunnen leiden, behalve dan dat ik stukken minder intelligent overkwam of het leek mij alsof me mij minder intelligent zag dan dat ik van mezelf vond. Omdat ik zo in de knoop zat kon ik ook niet veel zinnigs zeggen of op zo'n manier dat die ander het gevoel had dat ik oprecht was omdat ik zo twijfelde over mijn eigen waarheid. Niet dat ik mezelf als hoogbegaafd beschouw overigens maar meer alsof ik VMBO nivo had terwijl ik Havo had gedaan. Ik ben in die jaren ook 1000 euro bruto achteruit gegaan en heb meerdere banen verloren, mede vanwege indrukken, hoe ik overkwam en niet vanwege de crisis. Gewoon omdat men mij zo inschatte en het werk wat ik deed niet zo belangrijk vond om er echt tijd aan te besteden, wat beter besteed kon worden aan WO collega's qua geld.
Het kost me inmiddels minder moeite doordat ik allerlei overtuigende modellen heb bedacht voor mezelf wat mijn houvast is en wat ik mezelf doe herinneren tijdens moeilijke momenten als ik in gesprek ben met mensen die nog niet die absolute waarheid begrijpen (en vooral subjectiviteit). Wat allemaal voornamelijk neerkomt op mezelf ervan te overtuigen dat ik niet tegen mezelf aan het praten ben maar dat het 'gewoon' onderlinge communicatie is tussen hersencellen, om een weerwoord te bedenken wat enigzins normaal overkomt.
Of z'n antipsychotica innemen...quote:Op woensdag 29 augustus 2012 01:20 schreef LelijKnap het volgende:
Jij moet je gwn gaan verdiepen in filosofie en met name de logica.
Antipsychotica gaat niet helpen, niet dat ik dat ooit heb genomen. Ik weet niet, het leven lijkt me dan niet meer waard te leven omdat ik mezelf niet meer kan zijn alhoewel ik verwacht dat dat me dan ook niet meer kan schelen.
Dank voor de tip Lelijkknap, ik vind mijn logica anders prima werken voor mij. Filosofie ben ik nog altijd mee bezig. In mijn logica zit ook het hiernamaals verwoven, misschien dat je daarom geen logica herkent in mijn expressie.
Trebo, ergens heb je een punt, had ik minder geblowd in mijn leven dan was het anders geweest. Helaas voor mij vermoed ik dat het enkel een langere lijdensweg zou zijn, een beetje uitstel van executie. Overigens ben ik al een tijdje gestopt met blowen, waardoor deze problemen juist meer naar de voorgrond treden.
Ik weet zelf ook wel dat alles mijn eigen schuld is geweest en dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn huidige situatie. Ik vind het gewoon zo jammer dat ik vermoed dat ik niet alleen ooit het gevoel zal hebben mezelf te zijn, dat ik mezelf tenminste voor meer dan 50% het gevoel heb dat het beeld wat de ander van mij heeft overeenkomt met hoe ik mezelf wil zien maar ook dat ik enkel zulke reacties zal krijgen zoals in dit topic. Jammer maar helaas voor mij.
Dank voor de tip Lelijkknap, ik vind mijn logica anders prima werken voor mij. Filosofie ben ik nog altijd mee bezig. In mijn logica zit ook het hiernamaals verwoven, misschien dat je daarom geen logica herkent in mijn expressie.
Trebo, ergens heb je een punt, had ik minder geblowd in mijn leven dan was het anders geweest. Helaas voor mij vermoed ik dat het enkel een langere lijdensweg zou zijn, een beetje uitstel van executie. Overigens ben ik al een tijdje gestopt met blowen, waardoor deze problemen juist meer naar de voorgrond treden.
Ik weet zelf ook wel dat alles mijn eigen schuld is geweest en dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn huidige situatie. Ik vind het gewoon zo jammer dat ik vermoed dat ik niet alleen ooit het gevoel zal hebben mezelf te zijn, dat ik mezelf tenminste voor meer dan 50% het gevoel heb dat het beeld wat de ander van mij heeft overeenkomt met hoe ik mezelf wil zien maar ook dat ik enkel zulke reacties zal krijgen zoals in dit topic. Jammer maar helaas voor mij.
Als je in een psychose zit ben je toch juist niet jezelf, of zie jij dat wel zo?quote:
Antipsychotica gaat niet helpen, niet dat ik dat ooit heb genomen. Ik weet niet, het leven lijkt me dan niet meer waard te leven omdat ik mezelf niet meer kan zijn alhoewel ik verwacht dat dat me dan ook niet meer kan schelen.
probeer een nieuw leven te creeeren met de veranderingen die in je hersens en gedachtens zijn ontstaan, door blowe heb je een ander denkbeeld ontwikkeld, waarbij andere gedachtens komen en een ander uitlatingsgedrag, maar zie het positief, je vindt meer antwoorden op vragen die je je zelf stelt dan een mens die nooit geblowd heeft, het veruimd je denkbeeld maar je kan ook in elk denkbeeld vast blijven zitten omdat je meer vragen zoekt en meer antwoorden wil, jezelf zijn is alleen maar een gevoel, hoe jij je wil voelen zo ben jij, dat geldt voor iedereen, maar inderdaad door blowe kan je daarvan in de war raken, je bent niet de enigste
Je ziet dan dingen heel anders schijnbaar verruimend op een bepaalde manier... Dat is mij dan ooit eens verteld. Geloof er trouwens geen bal van maar dat terzijdequote:Op woensdag 29 augustus 2012 20:05 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Als je in een psychose zit ben je toch juist niet jezelf, of zie jij dat wel zo?
Zo kun je een grip op de realiteit verliezen ook mooi verwoorden...quote:
[..]
Je ziet dan dingen heel anders schijnbaar verruimend op een bepaalde manier... Dat is mij dan ooit eens verteld. Geloof er trouwens geen bal van maar dat terzijde
Daar heb ik 's nachts mijn dromen voor.
Juist dat maar dat wou de persoon in kwestie niet horen natuurlijkquote:
[..]
Zo kun je een grip op de realiteit verliezen ook mooi verwoorden...
Daar heb ik 's nachts mijn dromen voor.
ik vind wel, dat iemand die zo zijn probleem kwijt wil, nooit afgezeken mag worden, als iedereen op de wereld 1 iemand zou helpen zou iedereen bezig zijn met iets goeds en zou er vrede zijn, maar zou is iets net als als, en dat is de realiteit, zie op het nieuws of you tube, mensen doen elkaar de ergste dingen aan, dromen is het mooist, maar ieder moet er voor zorgen om de realiteit voor zich zelf zo mooi mogelijk en peacevol te creeren, be happy with your self dude,
Ik ervoer het zelf meer alsof mensen om me heen, familie en opgetrommelde gezondheidsmedewerkers mij ervan wilden overtuigen dat ik in een psychose zat. Ik ging er verder niet tegen in want het leek me nutteloos om mezelf proberen te verdedigen als men zegt dat ik daar niet in staat toe zou zijn, of tot wat dan ook.quote:
Als je in een psychose zit ben je toch juist niet jezelf, of zie jij dat wel zo?
Ik heb ze gedag gezegd en uit mijn leven verwijderd nadat ze begonnen te vermoeden dat ik mogelijk gewelddadig zou worden, tegen mezelf of anderen en de politie erbij kwam op hun verzoek.
Achteraf ben ik er wel blij om dat het gebeurt was, ik geloof dat ik mijn familie nu zie voor hoe ze zijn, een bijzonder negatief gezin waarvan ik al die jaren mezelf in allerlei geestelijke bochten heb gewrongen om ze toch als positief te zien vooral omdat zij de enigen waren die echt belangrijk voor me waren. Vrienden ook wel maar die komen en gaan nu eenmaal, mijn familie zag ik echt als mensen waar ik mijn hele leven mee zou omgaan.
Wat mij betreft ben ik in de kern altijd hetzelfde gebleven, ik ben ook maar een mens.
Afzeiken mag bij mij altijd, sommige mensen hebben het nu eenmaal nodig als onderdeel van hun eigen copings mechanisme en daar kan ik best respect voor hebben. Als m'n negatieve ervaringen dan nog iets bijdragen aan een ander zijn geluk dan vind ik het wel best.
Ik waardeer je post, trieste ervaring voor je. Hopelijk heb je nog leuke momenten met je zoontje ondanks je trauma. Ik zou zeker een leuke vrouw tegen willen komen maar ik wil liever eerst mezelf leren opknappen omdat ik bang ben dat het anders zo'n afhankelijkheids relatie zal worden waar ik op termijn niet gelukkig van zal worden. En anders, wie weet is er een volgend bestaan en ontmoet ik haar daar.
Ik waardeer je post, trieste ervaring voor je. Hopelijk heb je nog leuke momenten met je zoontje ondanks je trauma. Ik zou zeker een leuke vrouw tegen willen komen maar ik wil liever eerst mezelf leren opknappen omdat ik bang ben dat het anders zo'n afhankelijkheids relatie zal worden waar ik op termijn niet gelukkig van zal worden. En anders, wie weet is er een volgend bestaan en ontmoet ik haar daar.
Hoe deed je dan wat ze zo bezorgd maakten over jouw (en hun eigen) welzijn? Hoe uitte de psychose zich?quote:
[..]
Ik ervoer het zelf meer alsof mensen om me heen, familie en opgetrommelde gezondheidsmedewerkers mij ervan wilden overtuigen dat ik in een psychose zat. Ik ging er verder niet tegen in want het leek me nutteloos om mezelf proberen te verdedigen als men zegt dat ik daar niet in staat toe zou zijn, of tot wat dan ook.
Ik heb ze gedag gezegd en uit mijn leven verwijderd nadat ze begonnen te vermoeden dat ik mogelijk gewelddadig zou worden, tegen mezelf of anderen en de politie erbij kwam op hun verzoek.
Achteraf ben ik er wel blij om dat het gebeurt was, ik geloof dat ik mijn familie nu zie voor hoe ze zijn, een bijzonder negatief gezin waarvan ik al die jaren mezelf in allerlei geestelijke bochten heb gewrongen om ze toch als positief te zien vooral omdat zij de enigen waren die echt belangrijk voor me waren. Vrienden ook wel maar die komen en gaan nu eenmaal, mijn familie zag ik echt als mensen waar ik mijn hele leven mee zou omgaan.
Wat mij betreft ben ik in de kern altijd hetzelfde gebleven, ik ben ook maar een mens.
Ik luisterde niet meer naar mijn ouders, ik reageerde anders op ze. Dat wil zeggen, vroeger was ik open, eerlijk, spontaan tegen ze en hield ik nog van ze, ik had vaak contact. Ik was ook bezig met zingeving en ging met een spiritueel clubje om waardoor ik met mezelf geconfronteerd werd. Ik veranderde en ging me minder emotioneel afhankelijk gedragen en dat zinde vooral mijn dominante moeder niet zo denk ik achteraf.quote:
Hoe deed je dan wat ze zo bezorgd maakten over jouw (en hun eigen) welzijn? Hoe uitte de psychose zich?
Er was verder niets aan de hand, ik ben juist erg geweldloos. Heb ook geen strafblad, ik vermoed dat mijn ouders me vooral wilden vernederen en intimideren in de hoop dat ik weer naar ze zou gaan luisteren en me laten opnemen en/of medicatie nemen. Ik was ook direct weer vrijgelaten eenmaal op het politie buro na een gesprek met een psychiater van de crisisdienst. Het was eigenlijk zo dat zodra ik zei stemmen te horen (niet eens continu ofzo, af en toe) alles veranderde. Achteraf was het maar een fase, ik hoor nu al jaren geen stemmen meer zoals toen alleen nog een irritant hoog piepgeluid.
Kleine-pooier, ik zou schizotypisch en autistisch zijn. Ik hecht er zelf geen waarde aan, al was het maar omdat ik niet geloof dat het mogelijk is een fatsoenlijke diagnose te stellen in een paar uur. Ik ben in ieder geval niet erg onder de indruk van 'de psychiatrie', ik heb wat gesprekken gehad maar zag af van verder contact, ik vind mezelf wel prima, zij zijn in ieder geval niet goed voor me en het deed me vooral overkomen alsof het voornamelijk om het geld ging dan daadwerkelijk hulp en inzicht bieden. Ik zie in ieder geval geen stoornis in mijn persoonlijkheid en een ieder die me daarvan zou willen overtuigen zie ik maar als dat zo iemand mij zou willen neerhalen of in ieder geval doen twijfelen aan mezelf zodat ik makkelijker meega of buig.
Zonzeeenstrand, nooit een prive detective geprobeerd in te huren om je zoontje te vinden?
Op de stemmen na klinkt dit niet echt extreem. Je bent misschien wat apart. Maar blijft natuurlijk wel dat we enkel jouw kant van het verhaal weten, dus er valt moeilijk iets over te zeggen. Ik begrijp alleen niet helemaal waarom je ouders je zouden willen vernederen. Is dat een reële gedachte?quote:
[..]
Ik luisterde niet meer naar mijn ouders, ik reageerde anders op ze. Dat wil zeggen, vroeger was ik open, eerlijk, spontaan tegen ze en hield ik nog van ze, ik had vaak contact. Ik was ook bezig met zingeving en ging met een spiritueel clubje om waardoor ik met mezelf geconfronteerd werd. Ik veranderde en ging me minder emotioneel afhankelijk gedragen en dat zinde vooral mijn dominante moeder niet zo denk ik achteraf.
Er was verder niets aan de hand, ik ben juist erg geweldloos. Heb ook geen strafblad, ik vermoed dat mijn ouders me vooral wilden vernederen en intimideren in de hoop dat ik weer naar ze zou gaan luisteren en me laten opnemen en/of medicatie nemen. Ik was ook direct weer vrijgelaten eenmaal op het politie buro na een gesprek met een psychiater van de crisisdienst. Het was eigenlijk zo dat zodra ik zei stemmen te horen (niet eens continu ofzo, af en toe) alles veranderde. Achteraf was het maar een fase, ik hoor nu al jaren geen stemmen meer zoals toen alleen nog een irritant hoog piepgeluid.
Dat vind ik wel erg kwalijk. Zijn die diagnoses dan officieel? Persoonlijk dacht ik dat zeker het vaststellen van een persoonlijkheidsstoornis meestal een lange tijd in beslag neemt.quote:Kleine-pooier, ik zou schizotypisch en autistisch zijn. Ik hecht er zelf geen waarde aan, al was het maar omdat ik niet geloof dat het mogelijk is een fatsoenlijke diagnose te stellen in een paar uur.
[ Bericht 2% gewijzigd door -Strawberry- op 30-08-2012 18:34:45 ]
Het is niet mijn intentie anderen te overtuigen, ik heb me voorgenomen zoveel mogelijk dat spel te vermijden. Ik wilde het vooral van mezelf afschrijven, duidelijker maken en natuurlijk de reacties en meningen van anderen horen zodat ik een beter beeld krijg van wat me nog te wachten staat en hoe ik daar het beste me om kan gaan.quote:
Op de stemmen na klinkt dit niet echt extreem. Je bent misschien wat apart. Maar blijft natuurlijk wel dat we enkel jouw kant van het verhaal weten, dus er valt moeilijk iets over te zeggen. Ik begrijp alleen niet helemaal waarom je ouders je zouden willen vernederen. Is dat een reële gedachte?
Mijn ouders zouden me willen vernederen zodat mijn wil minder sterk wordt en ik beinvloed kan worden zodat ik weer in de pas loop die zij graag willen, omdat ze natuurlijk geloven dat dat het beste voor me is.
Ook vermoed ik dat mijn ouders het liefste zich zouden willen distantieren van mijn persoon en waar ik voor heb gekozen, beetje Tristan achtig verhaal want ja met een schizofreen weet je het maar nooit, die zijn onvoorspelbaar etc.
Ergens vermoed ik dat mijn moeder er geluk verkijgt uit de wetenschap dat haar zoon haar nodig heeft en niet zonder haar kan, alsof ze graag wil dat ik eeuwig het afhankelijke kind blijf. Maar dat zijn mijn vermoedens, ik heb het ze gevraagd maar dat wilden ze allemaal niet vertellen. Ook niet wat ze destijds tegen de politie hebben verteld toen ze me opsloten in hun huis en 112 belden. En ja, dan komt de politie die mij ziet als psychiatrisch patient en mijn ouders als brave burgers, dan kun je weigeren maar ik durfde niet weg te lopen, bang dat ze me zouden dwingen met geweld. Wat zij eraan hebben weet ik niet, misschien waren ze mij wel gewoon zat en was dit hun manier om mij dat te laten weten.
Ik zal dit alles wel nooit zeker weten of datgene reeel is maar ik heb mijn ouders verder opgegeven en heb ze bijna uit mijn gedachtes verbannen. Of tenminste, het hardnekkige beeld wat ik van ze had opgebouwd na al die jaren. Maar ik moet voor mezelf zorgen en zij dragen niets bij aan mijn geluk, ik kennelijk ook niet aan die van hen want ze laten het er zelf ook zo bij.
Ja ze zijn officieel en wat je zegt dacht ik ook altijd. Misschien heeft mijn broer die psychiater is van beroep zonder mijn medeweten contact gehad met hulpverleners, maar dat weet ik niet, ik zal het hem eens vragen. Ik had ook allerlei hersenscans verwacht maar het kwam in totaal neer op een paar uur met mij spreken en de conclusie was gemaakt, voor de rest van mijn leven helaas want men ziet het nu eenmaal als een ongeneeslijke ziekte. Ik heb nog wel een MRI scan gehad om tumoren uit te sluiten, dat gedeelte vond ik wel professioneel en alles.quote:Dat vind ik wel erg kwalijk. Zijn die diagnoses dan officieel? Persoonlijk dacht ik dat zeker het vaststellen van een persoonlijkheidsstoornis meestal een lange tijd in beslag neemt.
Zo, opgeschoond. Ik heb de posts van zonzeeenstrand verwijderd en hem verzocht een eigen topic te openen.
Gaat u verder.
[ Bericht 89% gewijzigd door #ANONIEM op 30-08-2012 20:44:52 ]
Gaat u verder.
[ Bericht 89% gewijzigd door #ANONIEM op 30-08-2012 20:44:52 ]
Wat ik vooral lees is dat jij de waarheid weet (nog steeds na alles gelezen te hebben geen enkel idee wat dat nou precies is), dat anderen die waarheid niet begrijpen en dat je denkt dat iedereen tegen je is en ongelijk hebben met diagnoses en hun gedrag.
Het punt is bij mensen zoals jou dat je ze wel kan vertellen dat er wat mis is maar ze geloven het toch niet zo. Jij ervaart het op die manier en als je dan gelooft dat je logisch nadenkt e.d. en toch vrij normaal reageert enzo dan geloof je dat niet van anderen. Maar juist de mensen met een afwijking kunnen minder goed inschatten hoe normale mensen denken. Net als een dom persoon, die voelt zich ook niet snel dom want hij denkt ook na over dingen en heeft niet door wat hij allemaal mist qua gedachtes om plaatjes correct te maken.
Na je vage topicstart lees ik vooral hierover. Dat je het niet gelooft e.d. en hoe anderen raar zijn eigenlijk. En vertel nu eens over die individuele waarheid? Je kan me dom vinden maar ik heb echt geen idee wat je bedoelt.
Het punt is bij mensen zoals jou dat je ze wel kan vertellen dat er wat mis is maar ze geloven het toch niet zo. Jij ervaart het op die manier en als je dan gelooft dat je logisch nadenkt e.d. en toch vrij normaal reageert enzo dan geloof je dat niet van anderen. Maar juist de mensen met een afwijking kunnen minder goed inschatten hoe normale mensen denken. Net als een dom persoon, die voelt zich ook niet snel dom want hij denkt ook na over dingen en heeft niet door wat hij allemaal mist qua gedachtes om plaatjes correct te maken.
Na je vage topicstart lees ik vooral hierover. Dat je het niet gelooft e.d. en hoe anderen raar zijn eigenlijk. En vertel nu eens over die individuele waarheid? Je kan me dom vinden maar ik heb echt geen idee wat je bedoelt.
we dan
Dit bedoel ik o.a. Het hele verhaal maar in dikgedrukt de essentie ervan. Mensen met zo'n stoornis geloven vaak niet dat ze zoiets hebben (ook al vertelt iedereen het ze, hebben ze alle pech van de wereld met sociale contacten, banen e.d.). Wat denk je nou dan? Dat je normaal bent ofzo?quote:
Kleine-pooier, ik zou schizotypisch en autistisch zijn. Ik hecht er zelf geen waarde aan, al was het maar omdat ik niet geloof dat het mogelijk is een fatsoenlijke diagnose te stellen in een paar uur. Ik ben in ieder geval niet erg onder de indruk van 'de psychiatrie', ik heb wat gesprekken gehad maar zag af van verder contact, ik vind mezelf wel prima, zij zijn in ieder geval niet goed voor me en het deed me vooral overkomen alsof het voornamelijk om het geld ging dan daadwerkelijk hulp en inzicht bieden. Ik zie in ieder geval geen stoornis in mijn persoonlijkheid en een ieder die me daarvan zou willen overtuigen zie ik maar als dat zo iemand mij zou willen neerhalen of in ieder geval doen twijfelen aan mezelf zodat ik makkelijker meega of buig.
we dan
Waarheid is het overeenkomen van de theorie of uitspraak met de werkelijkheid.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Hehe ga es naar Haushofer enz. terug jij. Zelfs hier weet jij nog iets wetenschappelijks te vinden om op te reagerenquote:
Waarheid is het overeenkomen van de theorie of uitspraak met de werkelijkheid.
we dan
|
|
