Het grote "rammelaars"-topic deel 36

Nou hier is mn 2e bevalling echt wel de reden dat ik geen derde wil.
Hier werd ook gezegd dat t een.tweede keer niet zo hoefde te gaan als de eerste keer. Nou ging t niet precies t zelfde, maar wel bijna.
T gevoel dat k toen had wil k geen derde keer. Ben dolblij met mn 2 gezonde kindjes en geloof dat we wel compleet zijn zo.

Pvoessss, als je het niet hebt over alle klachten die ik noem, waar heb je het dan wel over (je noemde trouwens zelf de bekkenklachten als voorbeeld)?

Welke reden je ook hebt om te twijfelen, dat is je goed recht toch? Te klein wonen, zware zwangerschap en/of bevalling, lange nasleep, het is allemaal zo persoonlijk..

Net als 'kiezen' hoeveel tijd je tussen kindjes wilt hebben. Zelf vind ik 2-2,5 jaar ideaal, anderen 1,5 jaar of juist langer.
Het is allemaal niet niks, (opnieuw) moeder worden en voor zo'n kleintje zorgen.

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 13:43 schreef Pvoesss het volgende:
Ik zei alleen kon je bij de 1 niet meer lopen van de bekkenklachten dat het nu niet meer zo hoeft te zijn. Ik heb het niet in het algemeen over alle klachten

Het is me nog steeds een raadsel aan wat voor klachten je nu denkt, maar blijkbaar heb je geen zin om je standpunt wat concreter te maken, dus laat maar zitten.

Pvoesss sorry maar ik denk dat je bepaalde dingen te rooskleurig ziet.. En ook met "alleen maar" braken kun je fysiek best flinke gevolgen hebben..'.

Ja soms moet je een risico nemen maar soms ook niet !!

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 13:43 schreef Pvoesss het volgende:
Ik zei alleen kon je bij de 1 niet meer lopen van de bekkenklachten dat het nu niet meer zo hoeft te zijn. Ik heb het niet in het algemeen over alle klachten

[..]

Dat zou voor mij de reden zijn om er hulp bij te zoeken.
Eventueel extra gesprekken met een gyn of het bevalplan op de vorige zwangerschap afstellen.
Gesprekken met een psycholoog of meer controles.
Maar bepaalde dingen van een eerste zwangerschap hoeven niet altijd te herhalen.
En alleen een keuze maken uit angst bijvoorbeeld vind ik jammer.

Dat ik die mening heb is dan toch prima, ik ben niet degene die de keuzes maakt en ook maar een beetje zeggenschap heeft.

Ik onderschrijf heel erg wat je zegt dat keuzes maken uit angst zonde is, ik zou zéker niet zwanger zijn nu als ik me door angst had laten leiden. Echter, er speelt ook een afweging mee: weegt het opzij zetten van de angst op tegen wat je ervoor terugkrijgt? Ik heb ooit gezegd dat ik 3 kindjes heel heel mooi zou vinden, maar geloof mij dat zodra dit kindje levend en wel geboren is, mijn lief direct een afspraak gaat maken met de arts voor een ingreep. De droom van nog een kindje erbij weegt voor ons niet meer op tegen de eventuele ellende, de angst, de spanning en de druk die dit alles op ons gezin legt bij een eventuele volgende zwangerschap. Als dit kindje er gezond en wel mag komen ben ik, net als Son, volmaakt gelukkig

/toevallige passant

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 15:38 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

En jij neemt de woorden alleen maar braken in je mond en niet ik..
En dat wat jij zegt heb ik ook nooit tegen gesproken

Ik heb het idee dat jullie nu denken in extremen maar er zijn ook minder extreme dingen, of bepaalde angsten die zich niet hoeven te herhalen en dan zou ik het daar niet zomaar op af laten ketsen er zijn namelijk prima dingen te voorkomen of dingen die anders kunnen zonder dat je dat zelf weet. Wat ik zeg is een bevalling kan zo anders gaan.. En dat ik dat eerst even los van de beslissing zou laten.

Maar jij kunt op basis van één post toch niet bepalen of deze bevalling wellicht extreem was?

Bovendien vind ik, zoals ik al eerder postte, dat als iemand dat wel een legitieme reden vindt voor zichzelf, dat goed genoeg is.

Bij de eerste 2 heel ziek geweest maar dat heeft me er gelukkig nooit van weerhouden om nog een keer zwanger te worden. Nu en de vorige keer helemaal nergens last van gehad.

Nog ter aanvulling: als iemand bijvoorbeeld bekkenklachten heeft en het risico niet wil lopen dit verhevigd terug te krijgen vanwege de problemen die dat meebrengt, vind ik dat je niet kunt spreken van 'een keuze uit angst' maar van een weloverwogen keuze op basis van realiteitszin.

Ik heb nooit gezegd dat jij dat gemeld hebt.

Om het maar even vaag te blijven houden.

Zo er barst nogal wat los na mijn post haha, net even alles doorgelezen.

Ik ga er niet te extreem op in want dat is zoooo'n lang verhaal maar het komt er op neer dat voor mij persoonlijk de keuze om weer zwanger te worden gewoon hoe zeg je dat?, best hoog zit. Ik zie mezelf (voorlopig....) echt niet nog een kind baren. Het was me gewoon TE zwaar en te heftig. Dat staat echt wel op 1. Ik mag sowieso al niet meer 'gewoon' thuis bevallen of wat ook, Moet tijdens de zwangerschap al via de gynaecoloog en niet bij de vk-praktijk, dat is al duidelijk. Dat is natuurlijk ook fijn om te weten, dat zij dat van mij weten dus dan kijk je er sowieso al heel anders tegenaan. Dan weet je van te voren dat er rekening gehouden kan worden met de problemen van toen. Tuurlijk helpt dat maar ik sta er niet zo makkelijk in van 'we gaan ervoor en zien wel hoe het loopt!'.

Dat we een groter huis willen maar eigenlijk hier in deze straat willen blijven wonen zijn maar kleine dingetjes, maar toch. Voor veel mensen geen tegens maar hier spelen alle factoren gewoon mee. Misschien denk ik daar volgend jaar of wanneer dan ook wel heel anders over hoor! We willen sowieso een 2e kindje en we hebben totaal geen haast dus het geeft allemaal niets.

Zie mezelf uberhaupt niet op korte termijn met 2 kinderen ik vind het allemaal best zwaar! Zo dacht ik vanmiddag nog toen we op visite bij mijn ouders waren en onze dochter wat aan het uittesten was op ons, ietsje vervelend (ze is 2...), wat als ik nu ook nog een mini baby moest gaan voeden? Hoe vermaak ik die 2 tegelijk hahaha, dat went natuurlijk ook wel weer en dat leer je vanzelf maar het lijkt mij makkelijker als onze dochter wat ouder/zelfstandiger is.

Ben lichamelijk ook niet fit. 2 slechte knieeen, slechte rug. Dat speelt ook mee.
Maar daarom zei ik ook al, er zijn zoveel factoren op dit moment waarbij ik denk, we wachten nog terwijl ik aan de andere kant denk, oh my.... BABY hebben hebben hebben!

Oh, en ik ben niet depressief geraakt of whatever, 3 dagen na de bevalling toen ik weer thuis was stond ik alweer heerlijk het huishouden te regelen en te doen en alles ging heerlijk. Maar die bevalling, to much! Duurde 3 dagen.....
Zwangerschap was zoals ik zei meer ziek dan beter. Misselijk ben ik niet geweest. Ik was gewoon enorm zwak. Ben tijdens m'n zwangerschap 12 kilo afgevallen en was continu ziek. Van een kleine verkoudheid tot zware 'buikgriep', veel migraine en de laatste 5 maanden kreeg ik kinkhoest (2e keer in m'n leven)..... Nou doe dat op het laatst maar eens met zo'n dikke buik en midden in de weeen. Ik was echt een zwak zielig eendje, blugh.

Zo, meer info misschien dan ook wat beter te begrijpen.
Andere mensen denken misschien van, ach, we zien wel hoe de 2e keer verloopt maar zo denk ik dus absoluut niet!

Het is toch heel persoonlijk hoe een zwangerschap ervaren wordt? Voor een ander oordelen hoe ernstig/heftig iets is lukt toch niet? Al helemaal niet via geschreven tekst op internet.

ChillayD, ik gun het je om nog voor een tweede te gaan als jij het daar de tijd voor vindt. Hopelijk in een betere gezondheid en met een gunstiger verloop van de bevalling. Daarvan weet je gelukkig al hoe het met begeleiding gaat.

Voor mezelf wil ik ook wel op deze discussie inhaken. Ik las het vanmiddag op m'n werk al, maar daar kan ik niet reageren. Heb tot nu nagedacht over wat ik zou willen schrijven, maar ik weet het niet precies. Daarom een poging die misschien wat onsamenhangend is (waarom twijfel ik toch zo aan m'n schrijfkwaliteiten).

Bij ons is de wens voor een tweede heel groot. Ik heb er heel lang tegenop gezien om aan die tweede te beginnen. Ik was vreselijk bang voor herhaling van wat er bij de eerste is gebeurd. Flinke bekkenklachten (echt niets meer kunnen), een op zich aardige bevalling (helaas medisch in plaats van thuis) maar wel eentje met een naar staartje...losse placenta is met de hand uit m'n baarmoeder gevist , fluxus. Helaas zeer slechte/bijna geen begeleiding gehad bij m'n bevalling, niet serieus genomen, en daar heb ik het meer dan twee jaar later nog steeds vreselijk moeilijk mee. Herstel na bevalling wilde niet, nog steeds flink bekkenklachten en daar bovenop een depressie en andere psychische problemen. Een jaar later ging het lichamelijk weer en was ik niet meer depressief, maar nog wel een flinke tijd in therapie. Ondanks dat geen zwangerschap en bevalling gelijk zijn was ik wel vreselijk bang voor herhaling. Voor we voor een tweede gingen zijn we bij de verloskundige langsgeweest om over m'n bevalling te praten en over wat zij voor me zou kunnen betekenen (ook als ik weer overgedragen moet worden; sowieso indicatie voor ziekenhuis). Dat gaf wel wat geruststelling. Ik had de hoop dat ik bij de therapie genoeg geleerd zou hebben om niet weer in een depressie te zakken als m'n lijf echt niet meer zou willen (ik heb nooit de diagnose ppd gehad, ondanks dat m'n dochter pas 3,5 maand oud was op moment van intake, wel dus oa depressie). Bekkenklachten had ik al ingecalculeerd.

We hebben ondanks al mijn angst niet verder uitgesteld, want ik had het idee dat die eigenlijk alleen meer groter werd. Dat ik er met de tijd weer steeds meer tegenop ging zien. Al snel was ik zwanger en koersten we ook nog af op een leeftijdsverschil dat wij wel aardig vonden. En toch al na een paar dagen heftige paniekaanvallen. Doodsbang. Vooral ook dat anderen niet zouden kunnen begrijpen dat ik het toch durfde te proberen en dat niemand me zou willen helpen. Dat het echt een hele foute beslissing was. Gelukkig met een psycholoog over kunnen praten en dat gaf rust. Voor de zes weken was ik al wat beperkt door bekkenklachten en kon ik de wandelwagen niet meer duwen en naar m'n werk fietsen was eigenlijk geen optie meer (maar om het niet op te laten vallen dan toch maar niet met de trein gaan ). Ik had het idee dat het zwaar zou gaan worden, maar dat ik het wel aan zou kunnen.....en toen bloedverlies, een missed abortion....zelfs een molazwangerschap... een enorme achtbaan.

Voor nu is er ivm het volgtraject voor de mola een verbod op een zwangerschap tot december. Ik zou zo graag willen dat ik daarna weer verder zou kunnen, maar ik ben weer bang, vreselijk bang. Ik zit nu slecht in m'n vel, door het verdriet, alle heisa, onbegrip, ik begrijp mezelf niet. Ik vind dat ik me eind van het jaar weer goed moet voelen, want anders kunnen we niet verder. Eind augustus hebben we een afspraak in het ziekenhuis om ook daar alsnog over de bevalling te praten. De gynaecoloog gaat m'n dossier doornemen, maar op basis van wat ik haar verteld heb, kon ze maar één ding zeggen: schokkend. Zo kan het echt niet. En dat terwijl ik toch altijd mezelf vanalles heb verweten. Ik hoop zo dat "durf" het gaat winnen van de angst.

Mensen kunnen niet oordelen over hoe het voor de ander is geweest!
Ik en mijn partner willen graag een kindje, en nu met alles nog open zeggen we dat 2 of 3 kindjes ons geweldig lijkt, maar ik kan nu ook nog niet vertellen hoe mijn lijf op een zwangerschap reageert! En misschien komt er daarna nooit een 2e!

Dw opmerking die ik heel treffend vond was dat je ook rekening dient te houden met de rest van het gezin, als je een zware nasleep hebt gehad of een postnatale depressie dan is er een kans op herhaling, Dan moet je ook denken aan het 1e kindje of andere kinderen! Om nog maar niet te spreken over je relatie en eigen welzijn!

Tussen willen en kunnen ligt soms een te diepe oceaan van pijn en verdriet!

Rekening houden met andere betrokkenen (man, kind, (groot)ouders, werk) is hier ook een flink issue. Wat doe ik mezelf en anderen aan voor zo'n lange tijd...alles beredeneren, afwegen. Het is geen formule, ik kom er niet uit wat wijsheid is, ik weet alleen wat ik graag zou willen, maar ik heb geen idee van wat ik kan. En wat is wijsheid?

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2012 22:21 schreef Kursor het volgende:
Rekening houden met andere betrokkenen (man, kind, (groot)ouders, werk) is hier ook een flink issue. Wat doe ik mezelf en anderen aan voor zo'n lange tijd...alles beredeneren, afwegen. Het is geen formule, ik kom er niet uit wat wijsheid is, ik weet alleen wat ik graag zou willen, maar ik heb geen idee van wat ik kan. En wat is wijsheid?

de enige raad die ik kan geven is om met de tijd alles rustig op een rijtje te zetten,heel planmatig naar de mogelijkheden kijken voor wat als....

Al hoop ikmet heel mijn hart dat iedereen die een traumatische bevalling/zwangerschap/na periode heeft gehad ook een keer de andere kant mag meemaken, de kant waar je WEL altijd over leest!

En even ot: mn man is een hork! Net nu ik niet zo hard rammel omdat we over 9 mnd trouwen en ik mn jurk aan wil kunnen komt ie naast me liggen en zegt: zullen we een kindje maken? Dan zijn we op de bruiloft met z'n 3en! *zucht*

gezellig hier zeg


ik snap soms juist het tegenovergestelde niet
mensen die net 3 maanden op zichzelf wonen , of 5 maanden een relatie hebben, of mensen die ab-so-luut geen financiele basis hebben, maar toch een kind willen..

Willen kan prima, voor een kind gaan is een tweede

Wij hebben bij de eerste ook heel bewust voor een kind 'gekozen' op het moment dat al onze praktische zaken op orde waren. Koophuis, ik een vast contract, enz. En bij een tweede wachten we tot N. zijn avondopleiding heeft afgerond en we een stuk op het huis hebben gebouwd. Vooral N. hecht veel waarde aan een stevige praktische en financiele basis.

Toch heb ik ook veel begrip voor mensen die daar minder waarde aan hechten en het prima toeven vinden in een éénkamerappartement met twee kinderen. Praktische zaken zijn praktisch maar niet (enkel?) de basis voor een fijn en liefdevol gezin.

Ieder z'n meug.

Precies! Praktisch is ook voor iedereen anders.
Een stabiele, liefdevolle relatie en voldoende financiële armslag om je kind(eren) normaal gezond te eten te geven, zijn denk ik de belangrijkste zaken. Een eigen kamer, nieuwe meubels, nieuwe (merk)kleding, veel speelgoed, een tuin, vakanties zijn leuk om te kunnen geven, maar ik denk dat er voldoende ouders zijn die dat niet als overweging meenemen, omdat ze daar niet veel waarde aan hechten. En ik vind dat helemaal niet verkeerd.

Goed gezegd miss sly

Oh enne......rammel!

'Maar we halen toch binnenkort ons nieuwe poesje op?'

Ja, nee, uhuh, dat is net zoiets als een kindje. Nu ben ik wel weer een paar jaar zoet.

Wat een belediging.