In Memoriam #5

quote:

Op zondag 23 september 2012 19:48 schreef trovey het volgende:
Zo te lezen heb je er alles aan gedaan om het zo lang als maar mogelijk is geweest een goed leven te geven. Het is dan ook alleen maar goed om dan ook op het juiste moment te beslissen dat het genoeg is geweest en dat leven lijden is geworden. Blijft moeilijk die stap maar geeft alleen maar voldoening en troost na het onvermijdelijke einde.

Ik spring echt van t realisme naar de andere hoek... Sorry...

Ik weet dat ik alles heb gedaan maar toch... Had ik maar dit of had ik maar dat... spookt ondanks alles door je hoofd... Voel me zelfs schuldig door dat ik de knoop voor hem heb door gehakt... Hij was zo ontzettend lief en verdiend alles wat ik geprobeerd heb maar voor mn gevoel was dat nog niet genoeg!!! Waarom nu al? Waarom nou juist hij...

Ik weet dat zn lichaam aan het einde was maar toch... hij wilde zelf ook nog zo graag... Dat zag je aan alles...

Ik weet er gaan katten of andere dieren op een triestere manier. Toch, waarom nou verdomme Wodan?

quote:

Op zondag 23 september 2012 18:43 schreef Outpost76 het volgende:
Bedankt voor t medeleven mensen.

Ik mis m zo ontzettend maar na zoveel strijd en wetende dat hij al jaren heeft geleefd in tijd die hij in de natuur nooit had gehad (hij was diabeet en ik moest m 2x per dag 3 eenheden insuline spuiten). Heb ik er ergens wel vrede mee.... Het doet pijn, het gemis en de knuffels maar zijn leven was geen goed en leuk leven meer voor hem... (de laatste anderhalve week dan) Hij zat woensdag bij zn water bakje en miauwde naar me zonder te kunnen drinken.... Ik heb m toen ook 'dwangmatig' water en eten gegeven... in de hoop dat hij er weer boven op kwam... Maar hoe graag hij zelf ook wilde, wilde zn lichaam (zn nieren) niet meer.... Tja als je dan in zn ogen kijkt en je ziet de beroerdheid.... (zelfs na dagen bij de DA aan t infuus) Hoe moeilijk t ook is... Dan moet je kiezen, ook al wil je m niet kwijt. Het was een lange strijd en uiteindelijk hebben we verloren maar het maakt t wel makkelijker voor me. Ik weet dat ik 100% alles heb gedaan om m er weer boven op te krijgen zonder de kwaliteit voor zijn leven uit t ogen te verliezen.

Bedankt voor de steun en de lieve posts Fokkers!

Je had em ook al 10 jaar ofzo?
Moet wel eenzaam zijn nu

-dubbel-

Outpost, heel veel sterkte.

quote:

Op zondag 23 september 2012 20:42 schreef Outpost76 het volgende:

[..]

Ik spring echt van t realisme naar de andere hoek... Sorry...

Ik weet dat ik alles heb gedaan maar toch... Had ik maar dit of had ik maar dat... spookt ondanks alles door je hoofd... Voel me zelfs schuldig door dat ik de knoop voor hem heb door gehakt... Hij was zo ontzettend lief en verdiend alles wat ik geprobeerd heb maar voor mn gevoel was dat nog niet genoeg!!! Waarom nu al? Waarom nou juist hij...

Ik weet dat zn lichaam aan het einde was maar toch... hij wilde zelf ook nog zo graag... Dat zag je aan alles...

Ik weet er gaan katten of andere dieren op een triestere manier. Toch, waarom nou verdomme Wodan?

De juiste beslissing maakt het niet minder moeilijk helaas, heel veel sterkte

Noooooes, niet wodan
ik heb die kat nog insuline gegeven, het was echt een hele toffe kat.

Sterkte, outpost

Veel sterkte Outpost. Wat een mooierd was Wodan, en wat een lieve foto van jullie samen

Heel veel sterkte Outpost!

Ik herken je gedachten/verwijten naar jezelf ('had ik maar dit, had ik maar dat.....') maar meer dan uit liefde met je dier meevechten, en uiteindelijk de moeilijkste beslssing moeten nemen, kun je niet doen. En dat is een stuk moeilijker te accepteren dan dat ik het hier nu neer zet hoor, daf weet ik.

Ik kan je hooguit de 'tip' geven, om bij elke twijfel of elk verwijt naar jezelf toe, jezelf even 'tot de orde' te roepen en aan een mooi moment uit Wodan's leven te denken, want dat heb je ook voor hem (mede) mogelijk gemaakt. (En zelf voelt het voor mij toch een stuk fijner om juist om het gemis van die mooie momenten te moeten huilen, dan om twijfels en verwijten. Omdat het eerste over - in mijn geval Puk, in jouw geval Wodan - gaat, en het laatste over mijn eigen angsten/'falen'/onmacht. )

Je mag mijn 'tip' ook gerust naast je neerleggen hoor, maar misschien heb je er ergens wat aan. Ik herkende je gevoelens en heb zojuist deze week 'besloten' dat ik Puk op een andere manier wilde herdenken dan ik de afgelopen weken voornamelijk heb gedaan; ik liet 17 jaar aan mooie herinneringen overspoelen door enkele nare momenten...vond ik toch ergens wel zonde.

Bellefleur heeft vandaag haar spuitje gekregen. 19 jaar(foto is al wat van langer geleden, maar dit is een van mijn favo foto's ).
Het was gewoon op. Kwam ik thuis uit school/universiteit was de eerste die aan kwam lopen Bellefleur . Eigenwijze en lieve bange poes.

Toch een mooie leeftijd Borisz. Was het een moeilijke beslissing?

quote:

Op maandag 24 september 2012 21:42 schreef computergirl het volgende:
Toch een mooie leeftijd Borisz. Was het een moeilijke beslissing?

Nee. Alle signalen stonden op overlijden. Ze at niet meer, zwaar afgevallen, dronk nauwelijks, zocht de kleine plekjes op en kon niet echt meer lopen.

Ach ja. Nou ja, plekje in poezenhemel heeft ze verdiend na bijna 20 jaar trouwe 'dienst'

Awwww... veel sterkte borisz!

Heel veel sterkte Borisz.

ocherm, sterkte borisz!

Ooit heb ik deze post gepost:

[Centraal] Katten mét foto's deel 21

En nu is mijn lieve tijger er niet meer...

Donderdagnacht is hij (waarschijnlijk) aangereden. Hij leek niets te hebben totdat ik vrijdag ontdekte dat hij in zijn eigen urine lag. Met de gebruikelijke moeite in de reismand gekregen (de krassen zitten nog op mijn armen) en naar de dierenarts gegaan.
Toen ik daar zat te vissen naar goed nieuws maar de dierenarts niets wilde zeggen besefte ik dat het waarschijnlijk echt mis was. Zijn staart was verlamd maar zo hoog dat ook zijn blaas en darmen niet werkten.
Hij moest worden opgenomen voor het weekend en zou een katheter krijgen. Na een weekend met kraag en katheter in een klein hokje bleken gisteren de medicijnen totaal niet aan te slaan. Daarnaast liet hij, of eigenlijk zijn lichaam, het niet toe zijn blaas leeg te drukken. Na second opinion van de faculteit dierengeneeskunde bleek de prognose niet goed. Maanden revalideren in een klein hokje met kraag en katheter zonder duidelijke verbetering.

Mijn tijger was mijn tijger niet meer in zo'n hokje, hij zag er slecht uit, zijn vacht was dof en spontaan op plekken grijs (of eigenlijk wit, hij was al grijs) geworden. Hij was ongelukkig. We hebben besloten om hem gisteren maar gelijk in te laten slapen. We hadden hem ook nog drie dagen langer met katheter kunnen laten zitten, maar voor hem is het niets en dan zouden we waarschijnlijk drie dagen later alsnog dezelfde keuzen hebben moeten maken.

Terwijl ik hem aaide is hij rustig in zijn hele diepe slaap gevallen.Ik mis hem verschrikkelijk, vooral als ik zo door huis loop, bedenk dat ik mijn dochtertje graag samen met hem groot had willen zien lopen of toen ik vanochtend wakker werd in een houding waarbij hij tussen mijn benen zou slapen als hij er nog geweest was.

Het is de eerste keer dat ik een huisdier dat me zo nabij stond heb verloren; ik kom er wel overheen, maar wat een leegte laat het na. Iedereen veel sterkte; laten we vooral aan de leuke herinneringen blijven denken!

Mijn allerliefste Tijgertje is niet meer. 1 september is hij aangereden door een auto in de straat. Ik was zelf niet thuis, maar de overbuurman heeft hem bij ons voor het perkje gelegd. De aanrijder heeft aangebeld bij de buurman waardoor hij hem vond. Hij had nog gebeld met de dierenabulance en dierenarts maar het was met een paar minuten al gedaan. Hij heeft de leeftijd van 10 gehaald.Maar dat is veel te jong natuurlijk.
Ik mis hem verschrikkelijk, en heb natuurlijk de nodige "had ik maar" en "als ik nou" gedachten gehad, maar uiteindelijk is het wat het is. Vanmorgen op de fiets naar het werk, lieflijk liedje op de radio, ineens weer hard moeten huilen (en nu bijna weer).
Als ik thuis kom, roep ik altijd de namen van alle katjes. En dan soms roep ik Tijgertje, en dan besef ik het weer.



Tijgertje, ofwel Spinmaster. T. Omdat hij zo hard en intens tevreden kon spinnen. Een enorme kroelkont waar je alles mee kon doen. Hoeveel tranen ik wel niet in zijn vacht heb gehuild. En hij wist het als het nodig was, hij bleef net zolang in mn armen tot ik getroost was. En juist toen ik zo hard moest huilen en hem nodig had, was het om hem. Hij vocht nooit met de katten maar was wel de baas in huis. Als de andere katten knokten, kwam hij langzaam aangelopen om eens te zorgen dat het nou eens afgelopen was. Mijn vriend is van katten gaan houden door Tijgertje, hij is degene die hem heeft gevonden, hem een mooie begrafenis heeft gegeven, en later zo voorzichtig mogelijk mij heeft geinformeerd, Ik was zelf feesten bij vrienden waar vriend mee heen had gebracht.




RIP liefste Tijgertje.

Heel veel sterkte Borisz, Zatoichi en miek

Ik zit hier met dikke tranen in mijn ogen te lezen...


Lieve baasjes, heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde dieren!

Kennen jullie ook het verhaal van de regenboog brug? Een beetje klef, maar ik kan het momenteel niet lezen zonder flink te moeten huilen. De gedachte erachter is erg mooi.

En nu moet ik even flink huilen bij het liedje hierboven. Dieren geven ontzettend veel liefde, maar afstaan op wat voor manier dan ook, maar vooral bij overlijden doet zoveel pijn.

Weer dit topic omhoog

Iedereen heel veel sterkte.

Dank allen, het is voor mij, gelukkig, lang geleden dat ik me zo rot heb gevoeld. Je gaat zo'n beest op de gekste momenten nog het meest missen. Vanochtend toen om zes uur de wekker ging en ik dus niet een half uur eerder van de kat die per se wilde eten wakker werd. Soms kon ik het beest wel vervloeken en nu mis ik hem alleen maar. Hopelijk slijt het nare gevoel een beetje snel.

Ik bedenk me net dat het vandaag bijna op de kop af 8 jaar geleden is dat onze hond Nikky is ingeslapen.



Op dezelfde dag als Andre Hazes

Het was een Cairn Terriėr en hij was ubertof