CUL Culinesse à gogo
Het forum voor al je culinaire uitspattingen, hoogstandjes en rampen, en voor al je kook-gerelateerde vragen.
Cafetaria TIGO
Leuke zaak, iets te weinig stoelen om een mooie ambiance te maken, maar verder is de aankleding gezellig.
Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank, maar er is ook een keuze om in de eetmuur een kroketje te nemen of een frikandel. Net wat je wil.
Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog, man en vrouw dus afwisseling. De man was erg bezig het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de bak. Erg leuk om dat live te mogen zien.
De dame was druk met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze caferaria en was de dame die elke friettent zich wenst.
Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld.
Ik en mijn partner haden het bescheiden gehouden en hadden de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een liamboutje met maionaisse. M'n Partner nam een patatje oorlog.
Alles was perfect op warmte. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg.
Als aperatief nam mijn partner een ijsje van citroen en aardbei. Volgens haar was dit een delicatesse voor de tong. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren slaatje.
Dat was even wennen na de patat stoofvlees. Maar achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje.
Al bij al een aanbeveling na ons eerste bezoek. Een dikke 8
Leuke zaak, iets te weinig stoelen om een mooie ambiance te maken, maar verder is de aankleding gezellig.
Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank, maar er is ook een keuze om in de eetmuur een kroketje te nemen of een frikandel. Net wat je wil.
Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog, man en vrouw dus afwisseling. De man was erg bezig het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de bak. Erg leuk om dat live te mogen zien.
De dame was druk met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze caferaria en was de dame die elke friettent zich wenst.
Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld.
Ik en mijn partner haden het bescheiden gehouden en hadden de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een liamboutje met maionaisse. M'n Partner nam een patatje oorlog.
Alles was perfect op warmte. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg.
Als aperatief nam mijn partner een ijsje van citroen en aardbei. Volgens haar was dit een delicatesse voor de tong. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren slaatje.
Dat was even wennen na de patat stoofvlees. Maar achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje.
Al bij al een aanbeveling na ons eerste bezoek. Een dikke 8
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Chinees restaurant Happy Garden
Vorige week een ongeëvenaarde avond.
Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje.
Het was niet druk. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten.
En wat een avond werd het.
De Chineze gastvrouw was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden.
We bestelden het witbier dat ze in huis hadden. Er werd ons geen wijn opgedrongen.
Mijn partner bestelde een Babi Pagjang ik een Foe Jong Heij.
Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen.
Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje.
Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na een kwartier stond het eten al voor onze neus.
Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes.
Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht.
Zelden zo'n Foe Jong Heij geproeft. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst.
Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pagjang steeds wilde aanprijzen.
'Tong dit moet je proeven' zei ze.
En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken.
Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chineze muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij iedere maaltijd.
Dit was iets om van te genieten. Dat deden we ook. We bestelden dan ook nog Gamba's en garnalen.
Nou dit overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel.
We hoefden ze zelf niet te pellen en ze gingen erin als koek.
Ze zeiden dat familieleden ze zelf hadden gevangen in de Chineze zee. Ik geloof ze direct.
Ik hoef niemand meer te vertellen dat het toetje bestond uit gele vanille vla met Yoghurt om de Nederlandse gasten zich thuis te laten voelen.
Dit was na de Tigo en Markzicht alweer een 8.
Wat een stad is Bommel toch op eetgebied.
Vorige week een ongeëvenaarde avond.
Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje.
Het was niet druk. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten.
En wat een avond werd het.
De Chineze gastvrouw was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden.
We bestelden het witbier dat ze in huis hadden. Er werd ons geen wijn opgedrongen.
Mijn partner bestelde een Babi Pagjang ik een Foe Jong Heij.
Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen.
Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje.
Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na een kwartier stond het eten al voor onze neus.
Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes.
Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht.
Zelden zo'n Foe Jong Heij geproeft. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst.
Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pagjang steeds wilde aanprijzen.
'Tong dit moet je proeven' zei ze.
En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken.
Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chineze muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij iedere maaltijd.
Dit was iets om van te genieten. Dat deden we ook. We bestelden dan ook nog Gamba's en garnalen.
Nou dit overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel.
We hoefden ze zelf niet te pellen en ze gingen erin als koek.
Ze zeiden dat familieleden ze zelf hadden gevangen in de Chineze zee. Ik geloof ze direct.
Ik hoef niemand meer te vertellen dat het toetje bestond uit gele vanille vla met Yoghurt om de Nederlandse gasten zich thuis te laten voelen.
Dit was na de Tigo en Markzicht alweer een 8.
Wat een stad is Bommel toch op eetgebied.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dinsdag visdag in Zaltbommel.
Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.
Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.
Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes.
Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden.
Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt.
Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden.
Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.
De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt.
Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt een nieuwe dimentie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet.
Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen.
De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.
De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en Kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar.
Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat.
Voor de echte visliefhebber is er voor mijn geen andere dan Jaap met zijn kraam.
Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het niet eens over de paling heb gehad.
Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.
Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.
Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes.
Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden.
Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt.
Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden.
Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.
De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt.
Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt een nieuwe dimentie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet.
Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen.
De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.
De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en Kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar.
Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat.
Voor de echte visliefhebber is er voor mijn geen andere dan Jaap met zijn kraam.
Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het niet eens over de paling heb gehad.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Cafetaria Marktzicht
Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid.
Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonnenschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt nuttigen.
En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk.Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op.
Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.
We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup.
Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog.
Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren.Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v dat het aan het tafeltje werd bezorgd.
Maar goed een kniesoor.
Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect.
De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof.
Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien.
Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken.
De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.
Na de Tigo is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een cafetaria.
Net als bij de Tigo een dikke 8. Ik ben nog aan het bijkomen
Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid.
Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonnenschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt nuttigen.
En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk.Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op.
Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.
We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup.
Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog.
Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren.Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v dat het aan het tafeltje werd bezorgd.
Maar goed een kniesoor.
Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect.
De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof.
Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien.
Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken.
De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.
Na de Tigo is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een cafetaria.
Net als bij de Tigo een dikke 8. Ik ben nog aan het bijkomen
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Shoarma-zaak Ramses
De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte.
Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren.
Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getollereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.
Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champion was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.'
En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.
Ramses krijgt een dikke 9 van me.
De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte.
Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren.
Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getollereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.
Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champion was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.'
En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.
Ramses krijgt een dikke 9 van me.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Chinees Restaurant Bommel Wok.
Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt.Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius.Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen,slapjes en snel moe.Naar de huisarts geweest,die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde.Ik moest er snel iets aan gaan doen.Meer bewegen het liefst door te gaan sporten,gezonder en gevariëerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen.Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen.De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf.Ik was liever gaan schaken,maar mocht niet te hard van stapel lopen.Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.
Nu nog gevariëerder eten en genoeg drinken.Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg.
Gevariëerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk.Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard,het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chineze restaurants.Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn.Je beweegt terwijl je gevariëerd eet.
Ik op pad naar Bommelwok,lopend natuurlijk.Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan.
Eerst gebeld of ik moest reserveren.Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon.
Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen.Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren.Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten.Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen.Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.
Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster.Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier.De stoute schoenen aangetrokken en opweg naar de mooi gestalde voederbakken.Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten.Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen,er is zoveel keus dat je gaat twijfelen.Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming.Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord.Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.
Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt,alles was herkenbaar.Nu nog kijken of het eetbaar is.En of het eetbaar was.De nasi was lekker pittig,de Chineze garnalenkroketjes om op te vreten,de mini loempiaatjes vol tauché en groentes.Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen.Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.
Op naar de tweede ronde.Voelde me wel een beetje dizzy,beetje wankel.Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek.Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt.Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad.Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries.Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan.Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was.Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg.Aan tafel begon mijn tweede expeditie.En weer was alles geweldig.De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in,de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork,de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.
Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer.Gasten aan de aanpallende tafel keken verbouwereerd op.Maar die weten niks van de Chineze cultuur.Bommel had het weer voor elkaar.Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan.Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog.Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts.Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest.Wankelend liep ik naar huis.Toch iets te veel gegeten denk ik.Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in.Maar ik ben op de goede weg.
Een acht en een half.
Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt.Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius.Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen,slapjes en snel moe.Naar de huisarts geweest,die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde.Ik moest er snel iets aan gaan doen.Meer bewegen het liefst door te gaan sporten,gezonder en gevariëerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen.Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen.De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf.Ik was liever gaan schaken,maar mocht niet te hard van stapel lopen.Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.
Nu nog gevariëerder eten en genoeg drinken.Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg.
Gevariëerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk.Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard,het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chineze restaurants.Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn.Je beweegt terwijl je gevariëerd eet.
Ik op pad naar Bommelwok,lopend natuurlijk.Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan.
Eerst gebeld of ik moest reserveren.Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon.
Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen.Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren.Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten.Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen.Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.
Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster.Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier.De stoute schoenen aangetrokken en opweg naar de mooi gestalde voederbakken.Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten.Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen,er is zoveel keus dat je gaat twijfelen.Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming.Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord.Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.
Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt,alles was herkenbaar.Nu nog kijken of het eetbaar is.En of het eetbaar was.De nasi was lekker pittig,de Chineze garnalenkroketjes om op te vreten,de mini loempiaatjes vol tauché en groentes.Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen.Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.
Op naar de tweede ronde.Voelde me wel een beetje dizzy,beetje wankel.Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek.Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt.Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad.Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries.Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan.Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was.Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg.Aan tafel begon mijn tweede expeditie.En weer was alles geweldig.De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in,de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork,de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.
Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer.Gasten aan de aanpallende tafel keken verbouwereerd op.Maar die weten niks van de Chineze cultuur.Bommel had het weer voor elkaar.Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan.Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog.Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts.Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest.Wankelend liep ik naar huis.Toch iets te veel gegeten denk ik.Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in.Maar ik ben op de goede weg.
Een acht en een half.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tafeltje-Dek-Je Gameren, gemeente Zaltbommel.
Jullie favoriete Culinaire recensent is nog steeds een beetje slecht ter been. Lange afstanden lopen of fietsen zit er dus nog niet in. Daarom leek Tafeltje-Dek-Je me een prima alternatief.
De maaltijd wordt thuis bezorgd op een zelf uit te kiezen tijdstip, het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.
Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze zomer betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een kampbewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga bleef maar commanderen en had wel erg veel noten op haar zang. Dat ik 50 word dit jaar wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Ik ben Golfer niet.
Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst.
Jullie zullen je afvragen, 'waarom niet via internet' ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers.
Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op.
Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool en als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker.
Precies op de afgesproken tijd ging de bel. Ingrid, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, de post is meestal later.'
Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. Ik had wel de neiging om mijn tong uit te steken. Maar dat zou verkeerd opgevat kunnen worden. 'Doe de groetjes aan Henk, Ingrid.' riep ik nog toen ze wegging.
Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect.
Stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen.
Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de wang. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot.
De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden.
De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd.
Het was in één woord heerlijk. Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe.
Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest.
Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je had ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt.
Dit was voor herhaling vatbaar. Op naar mijn 50ste verjaardag, dan mag ik een gratis maaltijd uitkiezen. Dan neem ik als toetje een sorbet met rietje en een vlaggetje. Jong van geest, je weet.
Dikke 8.
Jullie favoriete Culinaire recensent is nog steeds een beetje slecht ter been. Lange afstanden lopen of fietsen zit er dus nog niet in. Daarom leek Tafeltje-Dek-Je me een prima alternatief.
De maaltijd wordt thuis bezorgd op een zelf uit te kiezen tijdstip, het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.
Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze zomer betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een kampbewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga bleef maar commanderen en had wel erg veel noten op haar zang. Dat ik 50 word dit jaar wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Ik ben Golfer niet.
Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst.
Jullie zullen je afvragen, 'waarom niet via internet' ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers.
Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op.
Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool en als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker.
Precies op de afgesproken tijd ging de bel. Ingrid, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, de post is meestal later.'
Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. Ik had wel de neiging om mijn tong uit te steken. Maar dat zou verkeerd opgevat kunnen worden. 'Doe de groetjes aan Henk, Ingrid.' riep ik nog toen ze wegging.
Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect.
Stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen.
Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de wang. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot.
De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden.
De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd.
Het was in één woord heerlijk. Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe.
Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest.
Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je had ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt.
Dit was voor herhaling vatbaar. Op naar mijn 50ste verjaardag, dan mag ik een gratis maaltijd uitkiezen. Dan neem ik als toetje een sorbet met rietje en een vlaggetje. Jong van geest, je weet.
Dikke 8.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Morgen Pannenkoekenhuis De Waterpoort.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
'Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan.'
quote:Op zondag 5 augustus 2012 08:37 schreef Yi-Long het volgende:
Tong is wel verdomd kritisch, zo te lezen...(!)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er worden met achten en negens gestrooid alsof het niks kost.quote:
Tong is wel verdomd kritisch, zo te lezen...(!)
Ik vermoed dat de plaatselijke horeca bevend de recensies van deze meester-criticus afwacht...quote:Op zondag 5 augustus 2012 08:57 schreef Specularium het volgende:
[..]
Er worden met achten en negens gestrooid alsof het niks kost.
Een soort 'Anton Ego' van de Nederlandse Horeca. Zijn oordeel altijd scherp maar eerlijk, but extremely hard to please...!
Het kost over het algemeen dan ook niet duur. Ben blij dat hier mijn huis woont.quote:
[..]
Er worden met achten en negens gestrooid alsof het niks kost.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Daarom zette ik er 'woont mijn huis' achter. Ironie is namelijk niet iedereen gegeven.quote:
Iets kost veel, of iets is duur. Iets kost duur klopt niet.
Ik denk, ik zeg het even.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wat mij bedroeft is de ambiance in de laagdrempelige horeca tengevolge van veranderingen in de wetgeving / het gemeentebeleid enigermate verschraald. Vroeger trof je overal een eigenaardig meubel aan waarvan één kant grotendeels bestond uit glazen panelen waarachter zich allerhande lampjes en een aantal bewegende - van fleurige plaatjes voorziene - trommels bevonden. Tegen een kleine vergoeding liet zo'n machine die trommels even draaien en de lichtjes 'dansen'; zelf vond ik dat voor één keertje wel amusant, maar op veel personen oefende het een wellicht enigermate hypnotiserende aantrekkingskracht uit. Die konden úren in een vrijwel bevroren toestand aan het meubel gekluisterd staan, slechts bewegend om meer muntgeld te offeren en semi willekeurig verlichte knopjes in te drukken.
Humor ook niet.quote:
[..]
Daarom zette ik er 'woont mijn huis' achter. Ironie is namelijk niet iedereen gegeven.
Goed idee. Kom bijna dagelijks in de HEMA. Woon er 100 meter vandaan. Heb er nog nooit gegeten.quote:Op zondag 5 augustus 2012 11:15 schreef Dagkaart het volgende:
Wordt het Hema restaurant ook meegenomen?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dan MOET je gewoon die broodjes van ze proberen - en nee, dan niet suggestief aan een halve worst gaan lurken maar die donkere broodjes in 'n kartonnen bakkie.
Wat moet je dagelijks in de HEMA?quote:
[..]
Goed idee. Kom bijna dagelijks in de HEMA. Woon er 100 meter vandaan. Heb er nog nooit gegeten.
Ik vecht met zwervers voor mijn plezier. Binnenkort ook op YouTube!
