Tong's culinaire recensies horeca Zaltbommel # 3

Paar jaar geleden ben ik begonnen als uitermate succesvol culinair recensent voor de horeca Zaltbommel. De allereerste recensie ging over Marktzicht. Inmiddels heb ik me zelf ontwikkeld en heeft Marktzicht een nieuwe uitbater. Lin, heet ie. Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man uit China. In de Tigo kun je uit de muur eten, bij Marktzicht smelt het cement van de muren. Het druipt er niet van het vet, oude jongens krentenbrood zijn we inmiddels wel. De vette lach van Lin doet wonderen.
'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag het is al bijna middag.'

Ik kwam er 40 jaar geleden al. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt.

Je kwam dan ouwe bekende tegen, hoewel oud ? Leeftijdsgenoten. Volgens mij heb ik er nog kaartjes gelegd met Gijs Damen, Henkie van der Veer, Ben Welbie en Kees van Tongerlo. Tegenwoordig zijn het ook leeftijdsgenoten. Vorige week Betty Versfeld nog. 'Hey Betty, wa zie de er goed uit. Mooi bruin.' 'Ja naar Playa de Wala geweest.' Zei ze. Het kwartje viel niet onmiddellijk. Effe geklept en de groeten aan Bryan gedaan.

Het personeel in Marktzicht is ook geweldig. Alsof ze vrijwilligerswerk zonder te betalen doen. Kwam er ook de zonen van Henny Linnenbank en Herman van Beurden tegen. Ik herkende ze uit duizenden. Twee goeie gasten in een mooi cafetaria op bezoek. Jurre ga ik volgen bij NIVO. Volgens zijn neef, die ik er ook al sprak nog beter dan Herman. Dat belooft wat.

Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal verkoopt. Dat is erg veel kan ik je vertellen. De verleiding is moeilijk te weerstaan, om zo'n heerlijke cheeseburger te kopen. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes.

Zwieberend naar huis fietsend rijd ik op zondag rond 12 uur dan langs Leen/Het Luifeltje. Moet ik uitkijken bij het nemen van de bocht. Ik wil altijd snel naar De Rat en Gerard de Heer zwaaien. Ze roepen dan altijd vanaf het terras: 'Eet smakelijk Herm.' Ik probeer richting te houden tegen het verkeer in, in de Boschstraat. Met een glimlach rijd ik naar m'n flatje. Hoef niet meer naar buiten om goed volk te zien. Met dank aan Lin en zijn gulle lach. En ondanks de Rat en Gerard. Ha ha ha.

In de jaren 80 bereikte de Nederlandstalige muziek zijn hoogtepunt. Er waren geen Toppers nodig om te scoren bij het grote publiek. Geen collectes voor het Goede Doel of bands die een toontje lager zongen in het voorprogramma van Doe Maar. Eric Mesie van de band Toontje Lager danste zelfs stiekem met je. Meisjes waren verliefd op Eric Mesie. Zoals de huidige jeugd droomt over Lionel Messi.

Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'

Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij. Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.

De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.

Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toon zingt definitief een toontje hoger.

Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek in Nederland. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.

Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de eet-muur zoals in cafetaria Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.

Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelschilmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'

Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.

Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken

Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet vermelden wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers.

Het ijs is ook al zo iets. Met van blauwe en roze spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet immers nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.