F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Maar wat nu al er een meritocratie bestaat zonder kapitalistische denkbeelden, waarbij hoger en meer niet beter zijn. Een denkwijze waarmee je anderen accepteert met het talent (ongeacht groot of klein) die ze van nature hebben en dat waardeert aan diegene. En dat ook kenbaar maakt (dat is belangrijk).
Bijvoorbeeld: een timmerman heeft skills die ik niet heb en daarvoor waardeer ik hem wanneer hij mijn kozijnen timmert. Hierdoor krijgt de timmerman erkenning voor zijn talent en voelt hij zich een gelijk mens.
Het huidige probleem, om bij het voorbeeld te blijven, is dat de timmerman een laag sociaal aanzien zou hebben omdat hij van het MBO zou komen, een lager salaris zou hebben of een lager IQ zou hebben. Of om welke (psycho-sociaal-economische) reden dan ook krijg hij niet vaak de persoonlijke erkenning die zijn talent verdient. Echter kijkt de baas (en vaak wijzelf ook) naar de cijfers, is er wel genoeg verdiend of gewerkt vandaag?
Bijvoorbeeld: een timmerman heeft skills die ik niet heb en daarvoor waardeer ik hem wanneer hij mijn kozijnen timmert. Hierdoor krijgt de timmerman erkenning voor zijn talent en voelt hij zich een gelijk mens.
Het huidige probleem, om bij het voorbeeld te blijven, is dat de timmerman een laag sociaal aanzien zou hebben omdat hij van het MBO zou komen, een lager salaris zou hebben of een lager IQ zou hebben. Of om welke (psycho-sociaal-economische) reden dan ook krijg hij niet vaak de persoonlijke erkenning die zijn talent verdient. Echter kijkt de baas (en vaak wijzelf ook) naar de cijfers, is er wel genoeg verdiend of gewerkt vandaag?
Het kapitalisme is al zo'n meritocratie. De beloning die je krijgt, wordt alleen bepaald door de marktwaarde van je bijdrage, en niemand dicteert de marktwaarde. Een MBO zou meer kunnen verdienen dan een hoog opgeleide vertaler. Als je tevreden met met het inkomen dat je verdient met 3 dagen werken, dan hoef je ook niet meer te doen. Dat hoger en meer beter is, is een ideologische toevoeging.quote:Op zondag 5 augustus 2012 15:56 schreef woordgrap het volgende:
Maar wat nu al er een meritocratie bestaat zonder kapitalistische denkbeelden, waarbij hoger en meer niet beter zijn. Een denkwijze waarmee je anderen accepteert met het talent (ongeacht groot of klein) die ze van nature hebben en dat waardeert aan diegene. En dat ook kenbaar maakt (dat is belangrijk).
Bijvoorbeeld: een timmerman heeft skills die ik niet heb en daarvoor waardeer ik hem wanneer hij mijn kozijnen timmert. Hierdoor krijgt de timmerman erkenning voor zijn talent en voelt hij zich een gelijk mens.
Het huidige probleem, om bij het voorbeeld te blijven, is dat de timmerman een laag sociaal aanzien zou hebben omdat hij van het MBO zou komen, een lager salaris zou hebben of een lager IQ zou hebben. Of om welke (psycho-sociaal-economische) reden dan ook krijg hij niet vaak de persoonlijke erkenning die zijn talent verdient. Echter kijkt de baas (en vaak wijzelf ook) naar de cijfers, is er wel genoeg verdiend of gewerkt vandaag?
The view from nowhere.
Het huidige kapitalisme heeft m.i. inderdaad meritocratische invloeden. Bijvoorbeeld diploma's om bepaalde functies te bekleden. Toch zie je vaak dat de beste mensen niet op de posities zitten die ze zouden kunnen bekleden, ondanks dat zij (en anderen) dit wel zouden willen. Meer dan eens is te zien dat het netwerk waar in men zich begeeft belangrijker is dan de uiteindelijke kwaliteiten/talenten voor die functie. Wat het dus niet tot een meritocratie maakt.
Een ander voorbeeld is een erfenis. Als je een grote erfenis krijgt, heb je meer kansen en mogelijkheden dan iemand die weinig geld heeft. Je hebt er niks voor hoeven te doen en toch zijn de kansen en mogelijkheden groter, wat ongelijkheid impliceert.
Een ander voorbeeld is een erfenis. Als je een grote erfenis krijgt, heb je meer kansen en mogelijkheden dan iemand die weinig geld heeft. Je hebt er niks voor hoeven te doen en toch zijn de kansen en mogelijkheden groter, wat ongelijkheid impliceert.
Dat komt omdat een kapitalistische samenleving zijn mond vol heeft over de markt, maar nooit over macht. De economie is misschien wel beter te begrijpen als een machtsspel dan een ideale markt. De samenleving functioneert niet werkelijk volgens het model uit een boekje.quote:
Het huidige kapitalisme heeft m.i. inderdaad meritocratische invloeden. Bijvoorbeeld diploma's om bepaalde functies te bekleden. Toch zie je vaak dat de beste mensen niet op de posities zitten die ze zouden kunnen bekleden, ondanks dat zij (en anderen) dit wel zouden willen. Meer dan eens is te zien dat het netwerk waar in men zich begeeft belangrijker is dan de uiteindelijke kwaliteiten/talenten voor die functie. Wat het dus niet tot een meritocratie maakt.
Een ander voorbeeld is een erfenis. Als je een grote erfenis krijgt, heb je meer kansen en mogelijkheden dan iemand die weinig geld heeft. Je hebt er niks voor hoeven te doen en toch zijn de kansen en mogelijkheden groter, wat ongelijkheid impliceert.
Ik denk dat mensen onvoldoende door hebben dat onze markt economie meer is dan economisch model:
1. Het model beschijft de werkelijkheid niet.
2. De politiek maakt er een ideologie van
3. Er is ook veel machtsspel en corruptie.
Als jij een beter model weet, dan moet je er bij vertellen hoe je ervoor zorgt dat mensen zich ook volgens jouw model gedragen.
The view from nowhere.
Lutherse Christenen hebben ook lang niet zoveel bloed aan hun handen.quote:
[..]
Klopt, maar boeddhisten hebben lang niet zoveel bloed aan hun handen als christenen, moslims en zionistische joden.
Gegroet
Kijk even hoe ze met de katholieken omgingen.quote:
[..]
Lutherse Christenen hebben ook lang niet zoveel bloed aan hun handen.
De wereld is er om te respecteren, omdat het ons een plaats en de kans om te leven heeft gegund.
Maar niet zoveel als katholieken en moslims. Wel minder als boeddhisten denk ik. Procentueel gezien.quote:
[..]
Kijk even hoe ze met de katholieken omgingen.
Gegroet
Sommigen welquote:
Lutherse Christenen hebben ook lang niet zoveel bloed aan hun handen.
http://en.wikipedia.org/wiki/Ludwig_M%C3%BCller
Deze OP impliceert eigenlijk dat er buiten Europa en het Midden-Oosten vanaf de geboorte van Abraham nooit voorbeelden van ernstig geweld zijn geweest. Dat is, zacht geformuleerd, onzin.
Hoe zat het ook alweer met de Azteken?
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
TS heeft ongelijk, het Jodendom slaag juist, ik zie geen foute zaken die de Joodse staat heeft gemaakt. Verder is een staat die de bevolking iets wil opleggen, of dat nou religieus of atheïstisch is, slecht bezig en daarom heeft de Joodse staat Israël in principe een seculiere opvatting op het gebied van politiek en zullen ze de bevolkingsgroepen binnen de eigen grenzen qua religie en opvattingen niet iets opleggen.
Is Israel een Joodse staat?quote:
TS heeft ongelijk, het Jodendom slaag juist, ik zie geen foute zaken die de Joodse staat heeft gemaakt. Verder is een staat die de bevolking iets wil opleggen, of dat nou religieus of atheïstisch is, slecht bezig en daarom heeft de Joodse staat Israël in principe een seculiere opvatting op het gebied van politiek en zullen ze de bevolkingsgroepen binnen de eigen grenzen qua religie en opvattingen niet iets opleggen.
The view from nowhere.
Hoe is men op het idee gekomen van een algoede, almachtige en alwetende God? Ik denk dat deze voorstelling van God de logisiche consequentie is, van het dogma dat God een absolute garantie is dat de wereld goed is.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 10-08-2012 14:39:21 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 10-08-2012 14:39:21 ]
The view from nowhere.
Je verband en conclusie slaan nergens op.quote:
De laatste godsdienst in dit rijtje, het jodendom, heeft zijn kans gehad na 1948 na de stichting van Israël. Israël heeft oorlogen gevoerd tegen andere landen en gebieden geannexeerd die men niet mocht annexeren volgens internationale afspraken, Joodse zionisten hebben in Dar Yassin een bloedbad aangericht in 1948 en Palestijnen worden behandeld als oud vuil, onder andere omdat Joden op allerlei gebieden voor worden getrokken, terwijl Palestijnen altijd aan het kortste eind trokken. De conclusie is dus dat het jodendom ook heeft gefaald.
Seculiere staat onder atheisme. Frankrijk, 1792, 4 jaar na de Franse revolutie.
De Eerste Franse Republiek werd opgericht op 22 september 1792, door de nieuw opgerichte Nationale Conventie. De Eerste Republiek duurde tot de verklaring van het Eerste Franse Keizerrijk in 1804 onder Napoleon Bonaparte. Deze periode wordt gekenmerkt door de val van de monarchie, de oprichting van de Nationale Conventie en de beruchte Terreur, de oprichting van het Directoire en de Thermidorische Reactie en uiteindelijk, de creatie van het Consulaat en de rijzing van de macht van Napoleon Bonaparte.
De Terreur (Frans: la Terreur, letterlijk vertaald "schrikbewind", met een hoofdletter), is een concept dat door historici gebruikt wordt om twee periodes in de Franse Revolutie aan te duiden waarin Frankrijk werd geregeerd door een uitzonderlijke uitvoerende macht die berustte op kracht, illegaliteit en repressie.[1]
De datering en definitie ervan blijven onzeker.[2] Toch kan men twee fases onderscheiden in de Terreur:[3] de eerste gaat van de afzetting van de koning op 10 augustus 1792 tot de uitroeping van de Franse Republiek op 21 september 1792. In deze periode werd de instelling gecreëerd die de politiek van de Terreur zou aanwenden: een tribunal criminel extraordinaire wordt op 17 augustus 1792 ingesteld, maar haar gebrek aan ijver om de royalisten, die het volk irriteren, te straffen, leidt tot de septembermoorden in de gevangenissen. De tweede periode gaat van de eliminatie van de girondijnse afgevaardigden op 2 juni 1793[4] tot de arrestatie van Robespierre op 27 juli 1794.
Tussen de zomer van 1793 en de lente van 1794 bereikt de verzwakking van de staat, begonnen in 1789-'90, haar hoogtepunt, die al het geweld en opbod toeliet; het Comité de salut public, gebonden aan de persoon van Robespierre, wordt geconfronteerd met concurrentie van het Comité de sûreté générale, dat de politie leidde, en van de Commune van Parijs, die sinds 10 augustus 1792 de militaire macht had en gelieerd is met de sansculottes, die in feite het ministerie van Oorlog controleerden. Het is pas in maart 1794 dat men met een versterking van de staat begint onder leiding van het Comité de salut public.[5] De Terreur wordt onder druk van de radicaalste revolutionairen ingesteld door de revolutonaire regering; meerdere vrijheden worden opgeschort en een politiek van strijd tegen de interne en externe gevaren, die de Republiek bedreigen, treedt in werking. De opvallendste personages van de Terreur, ook wel 'terroristen' genoemd, zijn in het bijzonder Robespierre, Saint-Just, Couthon, Collot d'Herbois, Fouché en Billaud-Varenne. De periode wordt eveneens gekenmerkt door pogingen tot economische, sociale en culturele hervormingen. Naar schatting verloren ruim 40.000 mensen hun leven ten gevolge van de Terreur.
Sovjet-Unie.
De Sovjet-Unie (vertaald "Radenunie"), voluit Unie van Socialistische Sovjetrepublieken (Russisch: ; Sojoez Sovjetskich Sotsialistitsjeskich Respoeblik) of afgekort USSR (; SSSR), was een communistische staat in Eurazië tussen 1922 en 1991.
De Sovjet-Unie was een eenpartijstaat geregeerd door de Communistische Partij vanaf de oprichting in 1922 tot het uiteenvallen in 1991.[3] Hoewel de Sovjet-Unie officieel een unie van 15 subnationale Sovjetrepublieken was, waren de overheid en economie sterk gecentraliseerd.
De Russische Revolutie van 1917 veroorzaakte de ondergang van het Russische Rijk. Na de Russische Revolutie, was er een strijd om de macht tussen de bolsjewistische partij, onder leiding van Vladimir Lenin, en de anticommunistische Witte beweging. In december 1922 hadden de bolsjewieken de burgeroorlog gewonnen, en werd de Sovjet-Unie opgericht door de fusie van de Russische Socialistische Federatieve Sovjetrepubliek, de Transkaukasische Socialistische Federatieve Sovjetrepubliek, de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek en het Wit-Russische Socialistische Sovjetrepubliek.
Na de dood van Vladimir Lenin in 1924 kwam Jozef Stalin aan de macht,[4] hij heeft de Sovjet-Unie geleid door middel van een grootschalig industrialisatie-programma. Stalin ontwikkelde een geplande economie en onderdrukte politieke oppositie tegen hem en de communistische partij.[4][5]
In juni 1941 viel nazi-Duitsland met zijn bondgenoten de Sovjet-Unie binnen, waarmee nazi-Duitsland het niet-aanvalsverdrag brak dat beide landen hadden ondertekend in 1939. Na vier jaar won de Sovjet-Unie de oorlog, en werd een van de twee grootmachten van de wereld, tegenover de Verenigde Staten.
De Sovjet-Unie en haar Oost-Europese satellietstaten waren na de Tweede Wereldoorlog verwikkeld in de Koude Oorlog, een langdurige wereldwijde ideologische en politieke strijd tegen de Verenigde Staten en haar westerse bondgenoten, die uiteindelijk voor economische problemen zorgde.[6][7] In de late jaren 80 probeerde de laatste Sovjetleider Michail Gorbatsjov de staat te hervormen met zijn beleid van perestrojka en glasnost, maar de Sovjet-Unie stortte in elkaar en werd officieel ontbonden in december 1991 na de mislukte Augustusstaatsgreep in Moskou.[8] De Russische Federatie nam haar rechten en verplichtingen over.[9]
Opbouw van het Sovjet-communisme
Zie ook artikel Geschiedenis van de Sovjet-Unie (1927-1953)
Een intensieve herstructurering van de economie, industrie en de politiek van het land begon in de vroege dagen van de Sovjet-macht in 1917. Een groot deel hiervan werd gedaan op basis van de bolsjewistische documenten, ondertekend door Vladimir Lenin. Een van de meest prominente doorbraken was het GOELRO plan, dat een belangrijke herstructurering van de Sovjet-economie voorstelde die gebaseerd was op de totale elektrificatie van het land. Het plan is ontwikkeld in 1920 en bedekt 10-tot 15 jaar. Het plan omvatte de bouw van een netwerk van 30 regionale elektriciteitscentrales, waaronder tien grote waterkrachtcentrales, en tal van elektrisch aangedreven grote industriële ondernemingen.[15] Het plan werd het prototype voor de volgende vijfjarenplannen en werd vervuld in 1931.[16]
Stalin en Nikolaj Jezjov, het hoofd van de NKVD. Nadat Jezjov was geëxecuteerd werd hij spoorloos verwijderd uit deze afbeelding.
Vanaf het begin was de regering in de Sovjet-Unie gebaseerd op de een-partij heerschappij van de Communistische Partij (bolsjewieken).[17] Na het economische beleid van het oorlogscommunisme tijdens de Russische Burgeroorlog, had de Sovjet-regering toegestaan dat er een aantal private onderneming bestonden naast de genationaliseerde industrie in de jaren 20 en de totale voedsel vordering op het platteland werd vervangen door een levensmiddel belasting (zie Nieuwe Economische Politiek).
Sovjet-leiders stelden dat een-partij heerschappij noodzakelijk was om ervoor te zorgen dat "kapitalistische uitbuiting" niet kon terugkeren naar de Sovjet-Unie en dat dankzij het democratisch centralisme waarop de partijorganisatie was gebaseerd, garandeerde dat de partij de wil van de burgers vertegenwoordigde. Het debat over de toekomst van de economie verstrekte de achtergrond voor een machtsstrijd in de jaren na de dood van Lenin in 1924. In eerste instantie zo
[ Bericht 10% gewijzigd door Ali_Kannibali op 10-08-2012 14:22:19 ]
De Eerste Franse Republiek werd opgericht op 22 september 1792, door de nieuw opgerichte Nationale Conventie. De Eerste Republiek duurde tot de verklaring van het Eerste Franse Keizerrijk in 1804 onder Napoleon Bonaparte. Deze periode wordt gekenmerkt door de val van de monarchie, de oprichting van de Nationale Conventie en de beruchte Terreur, de oprichting van het Directoire en de Thermidorische Reactie en uiteindelijk, de creatie van het Consulaat en de rijzing van de macht van Napoleon Bonaparte.
De Terreur (Frans: la Terreur, letterlijk vertaald "schrikbewind", met een hoofdletter), is een concept dat door historici gebruikt wordt om twee periodes in de Franse Revolutie aan te duiden waarin Frankrijk werd geregeerd door een uitzonderlijke uitvoerende macht die berustte op kracht, illegaliteit en repressie.[1]
De datering en definitie ervan blijven onzeker.[2] Toch kan men twee fases onderscheiden in de Terreur:[3] de eerste gaat van de afzetting van de koning op 10 augustus 1792 tot de uitroeping van de Franse Republiek op 21 september 1792. In deze periode werd de instelling gecreëerd die de politiek van de Terreur zou aanwenden: een tribunal criminel extraordinaire wordt op 17 augustus 1792 ingesteld, maar haar gebrek aan ijver om de royalisten, die het volk irriteren, te straffen, leidt tot de septembermoorden in de gevangenissen. De tweede periode gaat van de eliminatie van de girondijnse afgevaardigden op 2 juni 1793[4] tot de arrestatie van Robespierre op 27 juli 1794.
Tussen de zomer van 1793 en de lente van 1794 bereikt de verzwakking van de staat, begonnen in 1789-'90, haar hoogtepunt, die al het geweld en opbod toeliet; het Comité de salut public, gebonden aan de persoon van Robespierre, wordt geconfronteerd met concurrentie van het Comité de sûreté générale, dat de politie leidde, en van de Commune van Parijs, die sinds 10 augustus 1792 de militaire macht had en gelieerd is met de sansculottes, die in feite het ministerie van Oorlog controleerden. Het is pas in maart 1794 dat men met een versterking van de staat begint onder leiding van het Comité de salut public.[5] De Terreur wordt onder druk van de radicaalste revolutionairen ingesteld door de revolutonaire regering; meerdere vrijheden worden opgeschort en een politiek van strijd tegen de interne en externe gevaren, die de Republiek bedreigen, treedt in werking. De opvallendste personages van de Terreur, ook wel 'terroristen' genoemd, zijn in het bijzonder Robespierre, Saint-Just, Couthon, Collot d'Herbois, Fouché en Billaud-Varenne. De periode wordt eveneens gekenmerkt door pogingen tot economische, sociale en culturele hervormingen. Naar schatting verloren ruim 40.000 mensen hun leven ten gevolge van de Terreur.
Sovjet-Unie.
De Sovjet-Unie (vertaald "Radenunie"), voluit Unie van Socialistische Sovjetrepublieken (Russisch: ; Sojoez Sovjetskich Sotsialistitsjeskich Respoeblik) of afgekort USSR (; SSSR), was een communistische staat in Eurazië tussen 1922 en 1991.
De Sovjet-Unie was een eenpartijstaat geregeerd door de Communistische Partij vanaf de oprichting in 1922 tot het uiteenvallen in 1991.[3] Hoewel de Sovjet-Unie officieel een unie van 15 subnationale Sovjetrepublieken was, waren de overheid en economie sterk gecentraliseerd.
De Russische Revolutie van 1917 veroorzaakte de ondergang van het Russische Rijk. Na de Russische Revolutie, was er een strijd om de macht tussen de bolsjewistische partij, onder leiding van Vladimir Lenin, en de anticommunistische Witte beweging. In december 1922 hadden de bolsjewieken de burgeroorlog gewonnen, en werd de Sovjet-Unie opgericht door de fusie van de Russische Socialistische Federatieve Sovjetrepubliek, de Transkaukasische Socialistische Federatieve Sovjetrepubliek, de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek en het Wit-Russische Socialistische Sovjetrepubliek.
Na de dood van Vladimir Lenin in 1924 kwam Jozef Stalin aan de macht,[4] hij heeft de Sovjet-Unie geleid door middel van een grootschalig industrialisatie-programma. Stalin ontwikkelde een geplande economie en onderdrukte politieke oppositie tegen hem en de communistische partij.[4][5]
In juni 1941 viel nazi-Duitsland met zijn bondgenoten de Sovjet-Unie binnen, waarmee nazi-Duitsland het niet-aanvalsverdrag brak dat beide landen hadden ondertekend in 1939. Na vier jaar won de Sovjet-Unie de oorlog, en werd een van de twee grootmachten van de wereld, tegenover de Verenigde Staten.
De Sovjet-Unie en haar Oost-Europese satellietstaten waren na de Tweede Wereldoorlog verwikkeld in de Koude Oorlog, een langdurige wereldwijde ideologische en politieke strijd tegen de Verenigde Staten en haar westerse bondgenoten, die uiteindelijk voor economische problemen zorgde.[6][7] In de late jaren 80 probeerde de laatste Sovjetleider Michail Gorbatsjov de staat te hervormen met zijn beleid van perestrojka en glasnost, maar de Sovjet-Unie stortte in elkaar en werd officieel ontbonden in december 1991 na de mislukte Augustusstaatsgreep in Moskou.[8] De Russische Federatie nam haar rechten en verplichtingen over.[9]
Opbouw van het Sovjet-communisme
Zie ook artikel Geschiedenis van de Sovjet-Unie (1927-1953)
Een intensieve herstructurering van de economie, industrie en de politiek van het land begon in de vroege dagen van de Sovjet-macht in 1917. Een groot deel hiervan werd gedaan op basis van de bolsjewistische documenten, ondertekend door Vladimir Lenin. Een van de meest prominente doorbraken was het GOELRO plan, dat een belangrijke herstructurering van de Sovjet-economie voorstelde die gebaseerd was op de totale elektrificatie van het land. Het plan is ontwikkeld in 1920 en bedekt 10-tot 15 jaar. Het plan omvatte de bouw van een netwerk van 30 regionale elektriciteitscentrales, waaronder tien grote waterkrachtcentrales, en tal van elektrisch aangedreven grote industriële ondernemingen.[15] Het plan werd het prototype voor de volgende vijfjarenplannen en werd vervuld in 1931.[16]
Stalin en Nikolaj Jezjov, het hoofd van de NKVD. Nadat Jezjov was geëxecuteerd werd hij spoorloos verwijderd uit deze afbeelding.
Vanaf het begin was de regering in de Sovjet-Unie gebaseerd op de een-partij heerschappij van de Communistische Partij (bolsjewieken).[17] Na het economische beleid van het oorlogscommunisme tijdens de Russische Burgeroorlog, had de Sovjet-regering toegestaan dat er een aantal private onderneming bestonden naast de genationaliseerde industrie in de jaren 20 en de totale voedsel vordering op het platteland werd vervangen door een levensmiddel belasting (zie Nieuwe Economische Politiek).
Sovjet-leiders stelden dat een-partij heerschappij noodzakelijk was om ervoor te zorgen dat "kapitalistische uitbuiting" niet kon terugkeren naar de Sovjet-Unie en dat dankzij het democratisch centralisme waarop de partijorganisatie was gebaseerd, garandeerde dat de partij de wil van de burgers vertegenwoordigde. Het debat over de toekomst van de economie verstrekte de achtergrond voor een machtsstrijd in de jaren na de dood van Lenin in 1924. In eerste instantie zo
[ Bericht 10% gewijzigd door Ali_Kannibali op 10-08-2012 14:22:19 ]
In eerste instantie zou Lenin worden vervangen door een "trojka", bestaande uit Grigori Zinovjev van Oekraïne, Lev Kamenev van Moskou, en Jozef Stalin van Georgië.
Op 3 april 1922 werd Stalin de Secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Lenin benoemde Stalin tot het hoofd van de 'Arbeiders en Boeren' Inspectie, dat Stalin veel macht gaf. Door geleidelijk aan de consolidatie van zijn invloed en het isoleren en uit-te manoeuvreren van zijn rivalen binnen de partij, werd Stalin de onbetwiste leider van de Sovjet-Unie aan het eind van de jaren 20. In oktober 1927 werden Grigori Zinovjev en Leon Trotski verbannen uit het Centraal Comite en gedwongen in ballingschap te gaan.
In 1928 introduceerde Stalin het Eerste Vijfjarenplan voor de opbouw van een socialistische economie. Het plan omvat het internationalisme van Lenin in de Revolutie, maar het plan was ook gericht op het bouwen van socialisme in een land. In de industrie nam de staat de controle over van alle bestaande bedrijven en ondernam een intensief programma voor industrialisatie. In de landbouw werden collectieve boerderijen opgericht in het hele land. Gedwongen confiscatie van landbouwproducten leidde in 1932-1933 tot een grote hongersnood in de Oekraïne ('Holodomor'), die 2,7[18] tot 10[19] miljoen levens eiste en tegenwoordig wel aangeduid wordt als de Oekraiense holocaust. De lage productiviteit van de gecollectiviseerde landbouw is altijd een achilleshiel van de Sovjet-Unie gebleven.[bron?]
De Grote Zuivering vanaf 1934 leidde tot de executie of de aanhouding van vele 'Oude Bolsjewieken' die bij de Oktoberrevolutie mee hadden geholpen met Lenin. Stalin vond dit nodig om zijn eigen machtspositie onaantastbaar te maken. Volgens de vrijgegeven Sovjet-archieven, heeft de NKVD in 1937 en 1938 meer dan anderhalf miljoen mensen gearresteerd, van wie er 681.692 werden doodgeschoten - een gemiddelde van 1.000 executies per dag.[20] Maar ondanks de onrust van de jaren 30 heeft de Sovjet-Unie een aanzienlijke industriële ontwikkeling doorgemaakt in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog.
In december 1936 onthulde Stalin een nieuwe Sovjet-grondwet. De grondwet werd gezien als een persoonlijke triomf voor Stalin, die bij deze gelegenheid door Pravda werd beschreven als een "genie van de nieuwe wereld, de wijste man van het tijdperk, de grote leider van het communisme."
China
Communistisch China
Na 1945 werd de burgeroorlog weer hervat en in 1949 gewonnen door de communisten onder leiding van Mao Zedong. Het Kwomintang-regime vluchtte naar Taiwan, waar het zich handhaafde. Op 1 oktober 1949 werd de Volksrepubliek China uitgeroepen.
Al kort daarna raakte de Volksrepubliek betrokken in de Koreaanse Oorlog, toen de Westerse VN-troepen na enkele maanden oorlog de overhand kreeg en richting het noorden trok. Men vreesde voor een vijandig buurland en uitbreiding van de oorlog tot het eigen territorium. Ook werden gebieden die tijdens het keizerrijk onder China's macht vielen en de onafhankelijkheid hadden uitgeroepen, door Japan waren ingenomen of onder invloed van de Sovjet-Unie ook het communisme hadden ingevoerd weer onder het centrale gezag van Peking geplaatst.
Met hulp van de Sovjet-Unie begon Mao de Chinese economie, met nadruk op zware industrie, te ontwikkelen. Mao initieerde in 1958 een economisch en sociaal plan, de Grote Sprong Voorwaarts. Het mislukte en misoogsten leidden tot een geschat aantal doden van tussen de 20 en 40 miljoen. Hierna besloot Mao tot de Culturele Revolutie, waarin hij brak met oude tradities en cultuur en waarin hij zichzelf ophemelde. Het Culturele Revolutie beleid bleek desastreus en leidde tot chaos in het hele land. Rond die tijd verslechterden de betrekkingen met de Sovjet-Unie, zowel om ideologische redenen als uit traditionele geopolitieke motieven. In 1972 zocht premier Zhou Enlai daarom toenadering tot de Verenigde Staten, met als gevolg dat de Volksrepubliek een zetel in de VN-Veiligheidsraad kreeg, ten koste van Taiwan.
Republiek China 1949-heden
Zie Geschiedenis van Taiwan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Aan het einde van de Chinese Burgeroorlog in 1949 vluchtte de Kwomintang, Chinese nationalisten, nadat de communisten de oorlog gewonnen hadden, naar Taiwan. Ruim 700.000 vertegenwoordigers van de KMT elite en zo'n 800.000 KMT militairen stromen in op een oorspronkelijke bevolking van 6 miljoen inwoners. Deze 'mainlanders' vestigden een harde KMT dictatuur. De Kwomintang bleef het gezag over het "ondeelbare China", de Republiek China, opeisen. Het nu over het vasteland van China regerende communistische regime eiste hetzelfde op onder de naam Volksrepubliek China, maar beide regimes slaagden er niet in Taiwan en het vasteland van China onder één regering en vlag te brengen.
Dat zijn de belangrijkste denk ik.
Op 3 april 1922 werd Stalin de Secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Lenin benoemde Stalin tot het hoofd van de 'Arbeiders en Boeren' Inspectie, dat Stalin veel macht gaf. Door geleidelijk aan de consolidatie van zijn invloed en het isoleren en uit-te manoeuvreren van zijn rivalen binnen de partij, werd Stalin de onbetwiste leider van de Sovjet-Unie aan het eind van de jaren 20. In oktober 1927 werden Grigori Zinovjev en Leon Trotski verbannen uit het Centraal Comite en gedwongen in ballingschap te gaan.
In 1928 introduceerde Stalin het Eerste Vijfjarenplan voor de opbouw van een socialistische economie. Het plan omvat het internationalisme van Lenin in de Revolutie, maar het plan was ook gericht op het bouwen van socialisme in een land. In de industrie nam de staat de controle over van alle bestaande bedrijven en ondernam een intensief programma voor industrialisatie. In de landbouw werden collectieve boerderijen opgericht in het hele land. Gedwongen confiscatie van landbouwproducten leidde in 1932-1933 tot een grote hongersnood in de Oekraïne ('Holodomor'), die 2,7[18] tot 10[19] miljoen levens eiste en tegenwoordig wel aangeduid wordt als de Oekraiense holocaust. De lage productiviteit van de gecollectiviseerde landbouw is altijd een achilleshiel van de Sovjet-Unie gebleven.[bron?]
De Grote Zuivering vanaf 1934 leidde tot de executie of de aanhouding van vele 'Oude Bolsjewieken' die bij de Oktoberrevolutie mee hadden geholpen met Lenin. Stalin vond dit nodig om zijn eigen machtspositie onaantastbaar te maken. Volgens de vrijgegeven Sovjet-archieven, heeft de NKVD in 1937 en 1938 meer dan anderhalf miljoen mensen gearresteerd, van wie er 681.692 werden doodgeschoten - een gemiddelde van 1.000 executies per dag.[20] Maar ondanks de onrust van de jaren 30 heeft de Sovjet-Unie een aanzienlijke industriële ontwikkeling doorgemaakt in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog.
In december 1936 onthulde Stalin een nieuwe Sovjet-grondwet. De grondwet werd gezien als een persoonlijke triomf voor Stalin, die bij deze gelegenheid door Pravda werd beschreven als een "genie van de nieuwe wereld, de wijste man van het tijdperk, de grote leider van het communisme."
China
Communistisch China
Na 1945 werd de burgeroorlog weer hervat en in 1949 gewonnen door de communisten onder leiding van Mao Zedong. Het Kwomintang-regime vluchtte naar Taiwan, waar het zich handhaafde. Op 1 oktober 1949 werd de Volksrepubliek China uitgeroepen.
Al kort daarna raakte de Volksrepubliek betrokken in de Koreaanse Oorlog, toen de Westerse VN-troepen na enkele maanden oorlog de overhand kreeg en richting het noorden trok. Men vreesde voor een vijandig buurland en uitbreiding van de oorlog tot het eigen territorium. Ook werden gebieden die tijdens het keizerrijk onder China's macht vielen en de onafhankelijkheid hadden uitgeroepen, door Japan waren ingenomen of onder invloed van de Sovjet-Unie ook het communisme hadden ingevoerd weer onder het centrale gezag van Peking geplaatst.
Met hulp van de Sovjet-Unie begon Mao de Chinese economie, met nadruk op zware industrie, te ontwikkelen. Mao initieerde in 1958 een economisch en sociaal plan, de Grote Sprong Voorwaarts. Het mislukte en misoogsten leidden tot een geschat aantal doden van tussen de 20 en 40 miljoen. Hierna besloot Mao tot de Culturele Revolutie, waarin hij brak met oude tradities en cultuur en waarin hij zichzelf ophemelde. Het Culturele Revolutie beleid bleek desastreus en leidde tot chaos in het hele land. Rond die tijd verslechterden de betrekkingen met de Sovjet-Unie, zowel om ideologische redenen als uit traditionele geopolitieke motieven. In 1972 zocht premier Zhou Enlai daarom toenadering tot de Verenigde Staten, met als gevolg dat de Volksrepubliek een zetel in de VN-Veiligheidsraad kreeg, ten koste van Taiwan.
Republiek China 1949-heden
Zie Geschiedenis van Taiwan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Aan het einde van de Chinese Burgeroorlog in 1949 vluchtte de Kwomintang, Chinese nationalisten, nadat de communisten de oorlog gewonnen hadden, naar Taiwan. Ruim 700.000 vertegenwoordigers van de KMT elite en zo'n 800.000 KMT militairen stromen in op een oorspronkelijke bevolking van 6 miljoen inwoners. Deze 'mainlanders' vestigden een harde KMT dictatuur. De Kwomintang bleef het gezag over het "ondeelbare China", de Republiek China, opeisen. Het nu over het vasteland van China regerende communistische regime eiste hetzelfde op onder de naam Volksrepubliek China, maar beide regimes slaagden er niet in Taiwan en het vasteland van China onder één regering en vlag te brengen.
Dat zijn de belangrijkste denk ik.
selecteren, rechtermuisknop-}kopieren
Rechtermuisknop-} plakken
Heb je geen toetsenbord Ali en werk je enkel met een muis?
Rechtermuisknop-} plakken
Heb je geen toetsenbord Ali en werk je enkel met een muis?
"Bettler aber sollte man ganz abschaffen! Wahrlich, man ärgert sich ihnen zu geben und ärgert sich ihnen nicht zu geben."
Friedrich Nietzsche
Friedrich Nietzsche
Dat lijkt mij een onwerkbare definitie voor een staat.quote:
[..]
Ja.................................................................
The view from nowhere.
Kennelijk werkt het al enige jaren.quote:
[..]
Dat lijkt mij een onwerkbare definitie voor een staat.
|
|
