R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Schattige UIquote:Op vrijdag 5 oktober 2012 19:19 schreef hoos het volgende:
@tammepiet en @Danielle83: bedankt voor jullie positieve reactie!
Jij hebt anders ook een heel schattige UI.quote:
Op 
De berichten van Hoos zijn inderdaad prachtig.
Hoe het hier gaat. Nog steeds last van somberheid. Al hoop ik heel erg dat de medicatie dit weekend begint te werken (positief blijven!
).Verder ga ik nu de Notenkraker en het Zwanenmeer van Tchaikovsky luisteren.
Vrolijk, vrolijke muziek!
Dank uquote:
[..]
Jij hebt anders ook een heel schattige UI.
De berichten van Hoos zijn inderdaad prachtig.
Hoe het hier gaat. Nog steeds last van somberheid. Al hoop ik heel erg dat de medicatie dit weekend begint te werken (positief blijven!
Verder ga ik nu de Notenkraker en het Zwanenmeer van Tchaikovsky luisteren.
Vandaag een hele goede dag gehad. Zit nu op 2,5 week met Citalopram.
5 telefoontjes gepleegd waar ik al weken tegen aanhik.
Van alles in en om het huis gedaanen barst nu nog van de energie.
Heb mezelf 1 of 2 biertjes morgenavond beloofd eens kijken hoe dat valt bij mij.
5 telefoontjes gepleegd waar ik al weken tegen aanhik.
Van alles in en om het huis gedaanen barst nu nog van de energie.
Heb mezelf 1 of 2 biertjes morgenavond beloofd eens kijken hoe dat valt bij mij.
Heb hier ruim een jaar geleden ook al een keer gevraagd over depressie en de huisarts. De stap om daadwerkelijk naar de huisarts te stappen heb ik dus al die tijd uitgesteld. Ook had ik soms het gevoel dat het beter ging. Maar het gaat niet beter. Ik ben erg afgevlakt en lusteloos. Ook heb ik het gevoel dat ik niet geholpen zal worden door een psycholoog, dat houdt me erg tegen om hulp te zoeken.
Hoe hebben jullie die stap gezet?
Hoe hebben jullie die stap gezet?
Vandaag mijn oma begraven, ik moet zeggen als je zelf al een beetje obsessief met sterfelijkheid bezig bent is dat best wel nasty.
En van alle angsten is dat zo'n beetje de enige realistische. Ik weet dat het door een mind setting komt, maar het overkomt me recent vaak dat ik inslaap en dan na een kwartier waker schiet omdat ik zit te dromen/denken aan het idee van er niet meer zijn. En het idee dat iedereen om mij heen ook een keer overlijd.
Ik ben wel nuchter genoeg om te constateren dat iedereen een keer gaat, dat je het niet tegen houdt en dat elke seconde die je er over nadenkt verspilde tijd is. Maar dit laat zich niet echt sturen.
Tijd dat die lexapro de scherpe randjes er vanaf gaat halen
En van alle angsten is dat zo'n beetje de enige realistische. Ik weet dat het door een mind setting komt, maar het overkomt me recent vaak dat ik inslaap en dan na een kwartier waker schiet omdat ik zit te dromen/denken aan het idee van er niet meer zijn. En het idee dat iedereen om mij heen ook een keer overlijd.
Ik ben wel nuchter genoeg om te constateren dat iedereen een keer gaat, dat je het niet tegen houdt en dat elke seconde die je er over nadenkt verspilde tijd is. Maar dit laat zich niet echt sturen.
Tijd dat die lexapro de scherpe randjes er vanaf gaat halen
Betrek je ouders erin. Vrees niet om met in mijn geval je moeder naar de arts / pschyoloog te gaan.quote:
Heb hier ruim een jaar geleden ook al een keer gevraagd over depressie en de huisarts. De stap om daadwerkelijk naar de huisarts te stappen heb ik dus al die tijd uitgesteld. Ook had ik soms het gevoel dat het beter ging. Maar het gaat niet beter. Ik ben erg afgevlakt en lusteloos. Ook heb ik het gevoel dat ik niet geholpen zal worden door een psycholoog, dat houdt me erg tegen om hulp te zoeken.
Hoe hebben jullie die stap gezet?
Edit: net een biertje of 2 op bij Citalopram totaal geen last maar nietiets om wekelijks te herhalen.
Heel mooi gezegd!quote:
[..]
Patrick,
Geluk kan alleen uit jezelf komen, niet van anderen. Zolang je dat niet inziet, ga je het echte geluk niet vinden. Natuurlijk kan bijv. seks je een fijn gevoel geven, maar dat is altijd heel tijdelijk. En als je in een vaste relatie zit waarbij de andere verantwoordelijk is voor jouw geluk, dan kan het alleen maar fout gaan (been there, done that). Als je nu een drastisch besluit neemt om te leren hoe je echt gelukkig kan zijn, hoe je echt jezelf kunt zijn (mindfulness training werkt voor mij), dan staat je een heel fijn leven te wachten. Als je het gewoon wat laat doorkabbelen, passief blijft in de hoop dat anderen/externe factoren het wel zullen oplossen, dan ga je bedrogen uitkomen. Geloof me, er zijn zoveel mensen die hun hele leven ongelukkig zijn, gewoon omdat ze niet weten dat hun onbewustheid de oorzaak is van alle ellende. Het heeft bij mij een half leven gekost om daar uit te komen. Gelukkig heb ik de tweede helft nog om er echt iets van te maken. Begin bijvoorbeeld door het boek te lezen dat ik ook aan Snikch heb aangeraden ("Mindfulness en bevrijding van depressie, voorbij chronische ongelukkigheid"), neem de moeite om het te begrijpen en op je eigen leven toe te passen. Natuurlijk is dat moeilijk en natuurlijk kost dat veel zelf-discipline, maar het leven is zo ontzettend de moeite waard! Veel te veel om zomaar passief voorbij te laten gaan.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Kappen met uitstellen en met denken dat niks helpt.quote:
Heb hier ruim een jaar geleden ook al een keer gevraagd over depressie en de huisarts. De stap om daadwerkelijk naar de huisarts te stappen heb ik dus al die tijd uitgesteld. Ook had ik soms het gevoel dat het beter ging. Maar het gaat niet beter. Ik ben erg afgevlakt en lusteloos. Ook heb ik het gevoel dat ik niet geholpen zal worden door een psycholoog, dat houdt me erg tegen om hulp te zoeken.
Hoe hebben jullie die stap gezet?
Opstaan voor jezelf, en besluiten dat het nu klaar is met passief afwachten of het misschien over gaat.
En ook niet denken dat je je aanstelt. Je voelt je kut en je verdient het om gelukkiger te worden en jezelf tof te vinden. Ga ervoor!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb toendertijd de huisarts overgeslagen.quote:
Heb hier ruim een jaar geleden ook al een keer gevraagd over depressie en de huisarts. De stap om daadwerkelijk naar de huisarts te stappen heb ik dus al die tijd uitgesteld. Ook had ik soms het gevoel dat het beter ging. Maar het gaat niet beter. Ik ben erg afgevlakt en lusteloos. Ook heb ik het gevoel dat ik niet geholpen zal worden door een psycholoog, dat houdt me erg tegen om hulp te zoeken.
Hoe hebben jullie die stap gezet?
Ik heb via de GGZ met een psychiater gesproken en was toen op zo'n moment dat het gewoon niet langer meer ging gewoon. Het was of medicatie, of een kuttijd hebben en ik koos toen voor het eerste.
Ik bedacht me de vraag: Wat heb ik te verliezen?
Hey 3Dino. Ik ben wel via de huisarts bij een psychiater terechtgekomen. Het probleem van die dokter was helaas dat hij vrijwel standaard medicatie voorschreef, terwijl ik zo graag iets wilde doen aan de oorzaken van mijn probleem, ipv de symptomen te bestrijden. Ik heb wel een tijd medicatie genomen, maar ben daar (onder begeleiding) weer mee gestopt. Uiteindelijik zijn veel van mijn klachten dmv Mindfulness training sterk verminderd.quote:
Heb hier ruim een jaar geleden ook al een keer gevraagd over depressie en de huisarts. De stap om daadwerkelijk naar de huisarts te stappen heb ik dus al die tijd uitgesteld. Ook had ik soms het gevoel dat het beter ging. Maar het gaat niet beter. Ik ben erg afgevlakt en lusteloos. Ook heb ik het gevoel dat ik niet geholpen zal worden door een psycholoog, dat houdt me erg tegen om hulp te zoeken.
Hoe hebben jullie die stap gezet?
Het is wel een belangrijke stap om je te realiseren dat je hulp nodig hebt en dan ook echt hulp te zoeken.
Hoi allemaal. Ik zou jullie zo graag duidelijk maken waarom Mindfulness training bij mij zo heeft geholpen. Het heeft zo'n ontzettend positieve invloed gehad op mijn leven en heeft een einde gemaakt aan depressie en overdreven angstgevoelens. Maar het is zo moeilijk om anderen ervan te overtuigen om het serieus te gaan proberen. En dat komt omdat het veel moeite, inzet en zelf-discipline vraagt. Het is een soort van kip-en-ei probleem. Je moet eerst een aantal weken (minimaal 8) dagelijks gaan mediteren, voordat je resultaat voelt. Velen (zoals ik zelf) nemen daarom de beslissing om te gaan mediteren pas in een veel later stadium, ten einde raad, omdat al het andere niet bleek te werken. Het vraagt vertrouwen in een positieve uitkomst, zonder een 100 procent garantie. Maar het is het beste kado dat je jezelf kunt geven. Ik kan het jullie allemaal aanraden.
Ik heb vanmorgen geprobeerd om eens op te schrijven hoe het volgens mij allemaal werkt, gebaseerd op mijn eigen ervaringen en op inzichten die ik heb gekregen na het lezen van veel boeken over het onderwerp:
***
Velen van ons leven voornamelijk in onze gedachten, zijn “gevangen” in onze gedachten. Als je van jezelf weet dat je veel dagdroomt (zei de juf vroeger ook altijd tegen je dat je niet zo moest zitten dromen?) en veel piekert, dan ben je veel vatbaarder voor depressie, angststoornissen en andere nare dingen.
We staan continu bloot aan een onophoudelijke stortvloed van gedachten. En je geest springt moeiteloos van de ene naar de andere gedachte. Vaak zijn dat gedachten over de toekomst: “wat als dit gebeurt, wat zou dat vreselijk zijn.. en wat als dit, wat als dat….” En zo gaat het maar door.
Het probleem met dit soort negatieve gedachtenstromen is dat het een directe invloed heeft op onze emoties. Als je bijvoorbeeld veel nadenkt over hoe erg het wel niet zou zijn om een vreselijke ziekte op te lopen, of om iemand te verliezen waarvan je zielsveel houdt, dan veroorzaakt dat direct angstgevoelens of droefheid. Je lichaam verstijft van angst, je hart gaat sneller kloppen, je wilt misschien vluchten. En dat alles terwijl je gewoon maar wat in je bed ligt te piekeren, op een veilige plek. Terwijl er op dat moment niets is waar je bang voor hoeft te zijn. Toch geven je hersenen je lichaam dezelfde waarschuwingssignalen die ze zouden geven als er een beer vlak voor je zou staan, klaar om je te verscheuren….
Wat velen niet weten (en het is ook niet echt gemakkelijk om tot dat inzicht te komen) is dat wij veel meer zijn dan die gedachtenwaterval. Het is mogelijk om het volledig stil te laten zijn in je hoofd. Het is mogelijk om de werkelijkheid te zien zoals hij echt is.
Als je wel eens op vakantie in de bergen bent geweest, dan heb je vast wel eens meegemaakt dat een uitzicht zo indrukwekkend was, dat je, al was het maar voor een korte tijd, je heel gelukkig voelde, je één met dat indrukwekkende landschap voelde. Of dat je (ook op vakantie) ’s nachts op je rug op de grond lag om naar de sterren te kijken en datzelfde overweldigende gevoel over je heen kwam. Weet je waarom je je dan zo voelt? Omdat alle prikkels/informatie die je zintuigen opvangen (wat je ziet, voelt, ruikt, hoort) direct bij je binnenkomen, zonder dat je er over nadenkt, zonder dat je geest er een interpretatie aan geeft, er een verhaaltje bij bedenkt. Dat directe, interpretatieloze waarnemen van de dingen om ons heen, (en ook van onze gedachten en emoties!) is cruciaal voor onze geestelijke gezondheid.
Vanaf onze geboorte beginnen we met het construeren van onze eigen werkelijkheid in onze geest. We vormen een beeld van onszelf, meten onszelf een identiteit aan. We leren onszelf aan wat goed is en wat slecht. Waar we een hekel aan hebben, wat we aangenaam vinden. We conditioneren ons eigen gedrag. Op de ene situatie reageren we afwijzend, op de andere positief. Niet omdat situaties op zich negatief of positief kunnen zijn, we zijn gewoon gewend om er een positieve of negatieve interpretatie aan te geven, we kunnen vaak niet neutraal reageren (of er voor kiezen om helemaal niet te reageren). Een bekend voorbeeld van hoe je gedachten een neutrale gebeurtenis in iets negatiefs kunnen veranderen is het volgende: Je ziet een vriend aan de overkant van de straat lopen. Je probeert oogcontact te zoeken, je steekt je hand op om hem te begroeten, maar de ander regeert niet en loopt stug door. In gedachten gaan we dan een betekenis geven aan die situatie: “Hè wat raar, hij negeert me. Waarom? Misschien komt het omdat ik vorige week geen tijd had om hem te helpen, hij zal nu wel kwaad op me zijn, niet meer met me om willen gaan. Nou als de zaken er zó voor staan, dan hoeft die vriendschap van mij ook niet meer, eigenlijk heb ik hem altijd een beetje raar gevonden, etc. etc.”. Op zo’n manier kan je negatieve gevoelens ontwikkelen die helemaal niets met de werkelijkheid te maken hebben. Die vriend had jou helemaal niet gezien. Hij was waarschijnlijk zelf in gedachten verzonken, of was z’n bril die dag vergeten.
Zo werkt het ook vaak met negatieve gedachten over ons eigen leven. We cultiveren ons negatieve verhaal. We identificeren onszelf met onze depressieve “ik” en creëren zo onze eigen werkelijkheid.”. Een werkelijkheid die helemaal niets te maken heeft met de realiteit. Maar het heeft wel vreselijke gevolgen voor ons mentale welzijn.
Als we onszelf trainen in het direct waarnemen van alles wat er om ons heen en in ons gebeurt, zonder inmenging van onze gedachten, zodat we open kunnen staan voor al onze waarnemingen “in real-time”, net als toen we zo onder de indruk waren van dat prachtige vergezicht in de bergen, dan is de kans groot dat we uiteindelijk onze depressie en angstgevoelens achter ons kunnen laten en gelukkig kunnen zijn.
Door middel van Mindfulness meditatie kun je dat direct waarnemen van wat er gebeurt op dit moment (ook wel “leven in het Nu” genoemd) trainen. Na een paar maanden oefenen ga je begrijpen wat ze toch bedoelen met dat “ontwaken”. Je gaat langzamerhand inzien dat jij niet je gedachten bent maar dat jij “de waarnemer”, het bewustzijn bent. Ook al heb je je leven lang in je gedachten gevangen gezeten, op een zeker moment kun je er gewoon voor kiezen om alles vanuit een andere dimensie te gaan bekijken, als het ware “uit je gedachten te stappen”. Je observeert wat je ziet, voelt, ruikt, proeft, hoort, maar ook wat je denkt! Je gaat steeds beter in staat zijn om je gedachten van een zekere afstand te bekijken. Je “ziet” wat je denkt en hoe je je gedraagt. Je gaat steeds minder worden meegesleept door je gedachtenstroom. Van sommige gedachten ga je zeggen:” Oh, dat is niet zo nuttig, die gedachte moet ik maar niet al te serieus nemen.” En je laat die gedachte gewoon voorbij drijven en besteedt er geen aandacht meer aan. Van andere gedachten ga je zeggen, “Ja dat is een goed idee, daar ga ik iets mee doen”. En meer en meer ga je je hersenen gebruiken waarvoor ze bedoeld zijn: als een ontzettend nuttig instrument dat, mits goed gebruikt, je heel veel goeds in je leven kan brengen. Niet als een op-hol-geslagen gedachtenmachine die immens veel schade kan veroorzaken.
[ Bericht 0% gewijzigd door hoos op 07-10-2012 19:17:46 ]
Ik heb vanmorgen geprobeerd om eens op te schrijven hoe het volgens mij allemaal werkt, gebaseerd op mijn eigen ervaringen en op inzichten die ik heb gekregen na het lezen van veel boeken over het onderwerp:
***
Velen van ons leven voornamelijk in onze gedachten, zijn “gevangen” in onze gedachten. Als je van jezelf weet dat je veel dagdroomt (zei de juf vroeger ook altijd tegen je dat je niet zo moest zitten dromen?) en veel piekert, dan ben je veel vatbaarder voor depressie, angststoornissen en andere nare dingen.
We staan continu bloot aan een onophoudelijke stortvloed van gedachten. En je geest springt moeiteloos van de ene naar de andere gedachte. Vaak zijn dat gedachten over de toekomst: “wat als dit gebeurt, wat zou dat vreselijk zijn.. en wat als dit, wat als dat….” En zo gaat het maar door.
Het probleem met dit soort negatieve gedachtenstromen is dat het een directe invloed heeft op onze emoties. Als je bijvoorbeeld veel nadenkt over hoe erg het wel niet zou zijn om een vreselijke ziekte op te lopen, of om iemand te verliezen waarvan je zielsveel houdt, dan veroorzaakt dat direct angstgevoelens of droefheid. Je lichaam verstijft van angst, je hart gaat sneller kloppen, je wilt misschien vluchten. En dat alles terwijl je gewoon maar wat in je bed ligt te piekeren, op een veilige plek. Terwijl er op dat moment niets is waar je bang voor hoeft te zijn. Toch geven je hersenen je lichaam dezelfde waarschuwingssignalen die ze zouden geven als er een beer vlak voor je zou staan, klaar om je te verscheuren….
Wat velen niet weten (en het is ook niet echt gemakkelijk om tot dat inzicht te komen) is dat wij veel meer zijn dan die gedachtenwaterval. Het is mogelijk om het volledig stil te laten zijn in je hoofd. Het is mogelijk om de werkelijkheid te zien zoals hij echt is.
Als je wel eens op vakantie in de bergen bent geweest, dan heb je vast wel eens meegemaakt dat een uitzicht zo indrukwekkend was, dat je, al was het maar voor een korte tijd, je heel gelukkig voelde, je één met dat indrukwekkende landschap voelde. Of dat je (ook op vakantie) ’s nachts op je rug op de grond lag om naar de sterren te kijken en datzelfde overweldigende gevoel over je heen kwam. Weet je waarom je je dan zo voelt? Omdat alle prikkels/informatie die je zintuigen opvangen (wat je ziet, voelt, ruikt, hoort) direct bij je binnenkomen, zonder dat je er over nadenkt, zonder dat je geest er een interpretatie aan geeft, er een verhaaltje bij bedenkt. Dat directe, interpretatieloze waarnemen van de dingen om ons heen, (en ook van onze gedachten en emoties!) is cruciaal voor onze geestelijke gezondheid.
Vanaf onze geboorte beginnen we met het construeren van onze eigen werkelijkheid in onze geest. We vormen een beeld van onszelf, meten onszelf een identiteit aan. We leren onszelf aan wat goed is en wat slecht. Waar we een hekel aan hebben, wat we aangenaam vinden. We conditioneren ons eigen gedrag. Op de ene situatie reageren we afwijzend, op de andere positief. Niet omdat situaties op zich negatief of positief kunnen zijn, we zijn gewoon gewend om er een positieve of negatieve interpretatie aan te geven, we kunnen vaak niet neutraal reageren (of er voor kiezen om helemaal niet te reageren). Een bekend voorbeeld van hoe je gedachten een neutrale gebeurtenis in iets negatiefs kunnen veranderen is het volgende: Je ziet een vriend aan de overkant van de straat lopen. Je probeert oogcontact te zoeken, je steekt je hand op om hem te begroeten, maar de ander regeert niet en loopt stug door. In gedachten gaan we dan een betekenis geven aan die situatie: “Hè wat raar, hij negeert me. Waarom? Misschien komt het omdat ik vorige week geen tijd had om hem te helpen, hij zal nu wel kwaad op me zijn, niet meer met me om willen gaan. Nou als de zaken er zó voor staan, dan hoeft die vriendschap van mij ook niet meer, eigenlijk heb ik hem altijd een beetje raar gevonden, etc. etc.”. Op zo’n manier kan je negatieve gevoelens ontwikkelen die helemaal niets met de werkelijkheid te maken hebben. Die vriend had jou helemaal niet gezien. Hij was waarschijnlijk zelf in gedachten verzonken, of was z’n bril die dag vergeten.
Zo werkt het ook vaak met negatieve gedachten over ons eigen leven. We cultiveren ons negatieve verhaal. We identificeren onszelf met onze depressieve “ik” en creëren zo onze eigen werkelijkheid.”. Een werkelijkheid die helemaal niets te maken heeft met de realiteit. Maar het heeft wel vreselijke gevolgen voor ons mentale welzijn.
Als we onszelf trainen in het direct waarnemen van alles wat er om ons heen en in ons gebeurt, zonder inmenging van onze gedachten, zodat we open kunnen staan voor al onze waarnemingen “in real-time”, net als toen we zo onder de indruk waren van dat prachtige vergezicht in de bergen, dan is de kans groot dat we uiteindelijk onze depressie en angstgevoelens achter ons kunnen laten en gelukkig kunnen zijn.
Door middel van Mindfulness meditatie kun je dat direct waarnemen van wat er gebeurt op dit moment (ook wel “leven in het Nu” genoemd) trainen. Na een paar maanden oefenen ga je begrijpen wat ze toch bedoelen met dat “ontwaken”. Je gaat langzamerhand inzien dat jij niet je gedachten bent maar dat jij “de waarnemer”, het bewustzijn bent. Ook al heb je je leven lang in je gedachten gevangen gezeten, op een zeker moment kun je er gewoon voor kiezen om alles vanuit een andere dimensie te gaan bekijken, als het ware “uit je gedachten te stappen”. Je observeert wat je ziet, voelt, ruikt, proeft, hoort, maar ook wat je denkt! Je gaat steeds beter in staat zijn om je gedachten van een zekere afstand te bekijken. Je “ziet” wat je denkt en hoe je je gedraagt. Je gaat steeds minder worden meegesleept door je gedachtenstroom. Van sommige gedachten ga je zeggen:” Oh, dat is niet zo nuttig, die gedachte moet ik maar niet al te serieus nemen.” En je laat die gedachte gewoon voorbij drijven en besteedt er geen aandacht meer aan. Van andere gedachten ga je zeggen, “Ja dat is een goed idee, daar ga ik iets mee doen”. En meer en meer ga je je hersenen gebruiken waarvoor ze bedoeld zijn: als een ontzettend nuttig instrument dat, mits goed gebruikt, je heel veel goeds in je leven kan brengen. Niet als een op-hol-geslagen gedachtenmachine die immens veel schade kan veroorzaken.
[ Bericht 0% gewijzigd door hoos op 07-10-2012 19:17:46 ]
Heel mooi beschrevenquote:
Het is voor veel mensen erg moeilijk te geloven dat ze niet die verzameling van gedachten over zichzelf zijn, ook omdat we in een maatschappij leven die gebaseerd is op het geïdentificeerd zijn met het denken terwijl denken iets is wat gewoon gebeurt, wat er gewoon is en eigenlijk los van je staat. Het is natuurlijk erg droevig wanneer dat ongelukkige ik-je het enige is wat iemand nog lijkt te hebben en daar aan vast houdt maar daar zit de oplossing niet in, de oplossing zit in loslaten, je hoofd uit en het leven in.
Het is uiteindelijk de bedoeling dat je gedachten gebruikt om je leven te vormen, niet dat je leven door gedachten gevormd wordt
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Je slaat de spijker op z'n kop Canillas, en je hebt er niet zo veel woorden voor nodig als ik!quote:
[..]
Heel mooi beschreven
Het is voor veel mensen erg moeilijk te geloven dat ze niet die verzameling van gedachten over zichzelf zijn, ook omdat we in een maatschappij leven die gebaseerd is op het geïdentificeerd zijn met het denken terwijl denken iets is wat gewoon gebeurt, wat er gewoon is en eigenlijk los van je staat. Het is natuurlijk erg droevig wanneer dat ongelukkige ik-je het enige is wat iemand nog lijkt te hebben en daar aan vast houdt maar daar zit de oplossing niet in, de oplossing zit in loslaten, je hoofd uit en het leven in.
Het is uiteindelijk de bedoeling dat je gedachten gebruikt om je leven te vormen, niet dat je leven door gedachten gevormd wordt
Mooi beschreven inderdaad.
Het is bij mij niet dat hoe ik hier overkom, ik altijd overkom. Het lijkt vaak alsof ik een "alterego" lijk te hebben. (Ik weet niet of dat het juiste woord is.)
Ondanks dat ik mezelf veel problemen aantrek, ben ik aan de andere kant ook heel luchtig. Ik hou van droge humor en zelfspot. Dan denk ik vaak "Ach, al die "probleem" mensen stellen zich aan", terwijl ik er zélf één ben!
Vaak snap ik dat niet goed... Misschien kan ik het er eens over hebben bij de psychologe volgende week.
Hier op FOK! bv. post ik dan ook graag regelmatig mee in KLB en ONZ en gebeurt het dat ik letterlijk luidop zit te lachen. Het gebeurt vaak dat als ik met mensen praat (zowel IRL als op internet) ik heel luchtig overkom (hangt ook wat af van het karakter van die persoon misschien) waardoor men waarschijnlijk denkt dat ik een luchtig karakter heb (wat niet zo is, dat geef ik toe).
Ik ben ook voor vrijemeningsuiting en heb een hekel gekregen aan moraalridders. Alleen is het jammer dat veel mensen dat nog steeds niet lijken te aanvaarden. (Dat is ook een deel van mijn frustratie.) Op pure psychologische forums is dit ook nog wat van toepassing heb ik de indruk (ja, ik heb op zo'n forum gezeten, maar m'n account vooral voor deze reden laten verwijderen). Hier wordt er tenminste nuchter gereageerd op mensen hun problemen en geen 10 slijmknuffels uitgedeeld...
Soms denk ik wel eens; wie ben ik nu? Ben ik die luchtige,sterke persoon met een eigen mening, of die depressieve die niet weet wat ze moet aanvangen?
Dan komt er ook nog bij dat ik, met mijn 19 jaar, terug wat meer kinds lijk te worden... Als ik speelgoed zie in een winkel; zou ik het soms zo terug willen meenemen. Waarom weet ik niet. Het lijkt wel alsof ik het opnieuw wil beleven; dat kind zijn. (Het is niet zo dat ik toen nog geen problemen had, helaas.) Alleen ken je als kind veel algemene problemen nog niet...
Het is bij mij niet dat hoe ik hier overkom, ik altijd overkom. Het lijkt vaak alsof ik een "alterego" lijk te hebben. (Ik weet niet of dat het juiste woord is.)
Ondanks dat ik mezelf veel problemen aantrek, ben ik aan de andere kant ook heel luchtig. Ik hou van droge humor en zelfspot. Dan denk ik vaak "Ach, al die "probleem" mensen stellen zich aan", terwijl ik er zélf één ben!
Vaak snap ik dat niet goed... Misschien kan ik het er eens over hebben bij de psychologe volgende week.Hier op FOK! bv. post ik dan ook graag regelmatig mee in KLB en ONZ en gebeurt het dat ik letterlijk luidop zit te lachen. Het gebeurt vaak dat als ik met mensen praat (zowel IRL als op internet) ik heel luchtig overkom (hangt ook wat af van het karakter van die persoon misschien) waardoor men waarschijnlijk denkt dat ik een luchtig karakter heb (wat niet zo is, dat geef ik toe).
Ik ben ook voor vrijemeningsuiting en heb een hekel gekregen aan moraalridders. Alleen is het jammer dat veel mensen dat nog steeds niet lijken te aanvaarden. (Dat is ook een deel van mijn frustratie.) Op pure psychologische forums is dit ook nog wat van toepassing heb ik de indruk (ja, ik heb op zo'n forum gezeten, maar m'n account vooral voor deze reden laten verwijderen). Hier wordt er tenminste nuchter gereageerd op mensen hun problemen en geen 10 slijmknuffels uitgedeeld...
Soms denk ik wel eens; wie ben ik nu? Ben ik die luchtige,sterke persoon met een eigen mening, of die depressieve die niet weet wat ze moet aanvangen?
Dan komt er ook nog bij dat ik, met mijn 19 jaar, terug wat meer kinds lijk te worden... Als ik speelgoed zie in een winkel; zou ik het soms zo terug willen meenemen. Waarom weet ik niet. Het lijkt wel alsof ik het opnieuw wil beleven; dat kind zijn. (Het is niet zo dat ik toen nog geen problemen had, helaas.) Alleen ken je als kind veel algemene problemen nog niet...
Hoe zit het bij jullie eigenlijk in 'een leven na een depressie'?
Op mijn 19de zwaar depressief geweest na de dood van mijn vader en hoewel het nu zeer goed gaat met mij, merk ik dat ik nog altijd momenten heb dat ik tegen die donkere gedachten moet vechten.
Ik heb natuurlijk nog verdriet om mijn vader's overlijden, maar ik merk toch dat als het bijvoorbeeld moeilijk gaat (liefde, werk, familiaal), ik altijd diep zit, en dat het mij dan weer veel moeite kost om tegen deze negatieve gevoelens te vechten.
Zijn er nog die na een depressie merken dat tegenslagen hen altijd meer pijn doen dan zou mogen, Alsof die depressieve gevoelens tocch nog ergens ver weg aanwezig zijn en soms opnieuw worden aangewakkerd?
Op mijn 19de zwaar depressief geweest na de dood van mijn vader en hoewel het nu zeer goed gaat met mij, merk ik dat ik nog altijd momenten heb dat ik tegen die donkere gedachten moet vechten.
Ik heb natuurlijk nog verdriet om mijn vader's overlijden, maar ik merk toch dat als het bijvoorbeeld moeilijk gaat (liefde, werk, familiaal), ik altijd diep zit, en dat het mij dan weer veel moeite kost om tegen deze negatieve gevoelens te vechten.
Zijn er nog die na een depressie merken dat tegenslagen hen altijd meer pijn doen dan zou mogen, Alsof die depressieve gevoelens tocch nog ergens ver weg aanwezig zijn en soms opnieuw worden aangewakkerd?
Kielse,quote:
Hoe zit het bij jullie eigenlijk in 'een leven na een depressie'?
Op mijn 19de zwaar depressief geweest na de dood van mijn vader en hoewel het nu zeer goed gaat met mij, merk ik dat ik nog altijd momenten heb dat ik tegen die donkere gedachten moet vechten.
Ik heb natuurlijk nog verdriet om mijn vader's overlijden, maar ik merk toch dat als het bijvoorbeeld moeilijk gaat (liefde, werk, familiaal), ik altijd diep zit, en dat het mij dan weer veel moeite kost om tegen deze negatieve gevoelens te vechten.
Zijn er nog die na een depressie merken dat tegenslagen hen altijd meer pijn doen dan zou mogen, Alsof die depressieve gevoelens tocch nog ergens ver weg aanwezig zijn en soms opnieuw worden aangewakkerd?
Ik heb zelf (nog) niet ervaren dat een ouder is overleden, dus ik kan hier niet uit ervaring spreken. Wat ik wel weet is dat je hersenen als reactie op bepaalde gebeurtenissen en emoties automatisch terugkijken naar gebeurtenissen in het verleden, waarbij je een vergelijkbaar gevoel had. In het boek "Mindfulness en bevrijding van depressie, Voorbij Chronische Ongelukkigheid" van Mark Williams, John Teasdale e.a. staat een uitstekende wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen. Ik heb het in het engels, maar het is ook vertaald in het nederlands.
Een citaat: "Over the past few years, psychologists have discovered something really important about how our emotional states can have such pervasive effects on our minds. A mood can function as an internal context; (.......) bringing back memories and patterns of thinking that are associated with times when we were in that mood, (....). When we return to that mood, thoughts and memories related to whatever was going on in our mind or world to make us unhappy will come back automatically, whether we want it to happen or not. When the mood comes up again, so do the thoughts and memories connected with it, including the thinking patterns that created that mood.
De schrijvers leggen uit dat wanneer je probeert deze gedachten weg te drukken, of er tegen te vechten (zoals jij doet), dit contraproductief werkt, m.a.w. het maakt het alleen maar erger.
Beter is om je gevoelens te accepteren en er aandacht aan te geven, dan verdwijnen ze vanzelf weer. Vaak manifesteren die gevoelens zich ook in je lichaam, bv door kramp in je maag, een rotgevoel in je keel, etc. Bij mij helpt het dan om aandacht te geven aan dat gevoel, zonder mij er tegen te verzetten. "Er bij blijven" met je aandacht.
Ik kan hier natuurlijk niet het hele boek gaan uitleggen. Ik kan je sterk aanraden om het te lezen. Het zal je ongetwijfeld helpen.
Little_Dolls: "Hoe je overkomt" zou je eigenlijk niet moeten bezig houden. Het zijn maar gedachten. Vaak ben je bezig hele verhalen te verzinnen over hoe anderen wel niet over je zullen denken. Na een tijdje ga je je eigen verzinsels geloven. In werkelijkheid zullen veel mensen gewoon helemaal geen mening over jou hebben; En als ze dat wel doen, waarom zou je je daarover druk maken?quote:
Mooi beschreven inderdaad.
Het is bij mij niet dat hoe ik hier overkom, ik altijd overkom. Het lijkt vaak alsof ik een "alterego" lijk te hebben. (Ik weet niet of dat het juiste woord is.)
Ondanks dat ik mezelf veel problemen aantrek, ben ik aan de andere kant ook heel luchtig. Ik hou van droge humor en zelfspot. Dan denk ik vaak "Ach, al die "probleem" mensen stellen zich aan", terwijl ik er zélf één ben!
Hier op FOK! bv. post ik dan ook graag regelmatig mee in KLB en ONZ en gebeurt het dat ik letterlijk luidop zit te lachen. Het gebeurt vaak dat als ik met mensen praat (zowel IRL als op internet) ik heel luchtig overkom (hangt ook wat af van het karakter van die persoon misschien) waardoor men waarschijnlijk denkt dat ik een luchtig karakter heb (wat niet zo is, dat geef ik toe).
Ik ben ook voor vrijemeningsuiting en heb een hekel gekregen aan moraalridders. Alleen is het jammer dat veel mensen dat nog steeds niet lijken te aanvaarden. (Dat is ook een deel van mijn frustratie.) Op pure psychologische forums is dit ook nog wat van toepassing heb ik de indruk (ja, ik heb op zo'n forum gezeten, maar m'n account vooral voor deze reden laten verwijderen). Hier wordt er tenminste nuchter gereageerd op mensen hun problemen en geen 10 slijmknuffels uitgedeeld...
Soms denk ik wel eens; wie ben ik nu? Ben ik die luchtige,sterke persoon met een eigen mening, of die depressieve die niet weet wat ze moet aanvangen?
Dan komt er ook nog bij dat ik, met mijn 19 jaar, terug wat meer kinds lijk te worden... Als ik speelgoed zie in een winkel; zou ik het soms zo terug willen meenemen. Waarom weet ik niet. Het lijkt wel alsof ik het opnieuw wil beleven; dat kind zijn. (Het is niet zo dat ik toen nog geen problemen had, helaas.) Alleen ken je als kind veel algemene problemen nog niet...
Ik heb me heel lang afgevraagd wie ik was, waarom ik in dit lichaam zat, etc. Nu weet ik dat die "ik" eigenlijk helemaal niet bestaat. Die identiteit construeren we zelf in onze gedachten. Je werkelijke natuur komt pas naar boven wanneer je juist NIET nadenkt maar handelt vanuit je hart/intuitie.
Ik heb helemaal niet gezegd dat ik me druk maak om hoe mensen om me denken! Waar zie jij dat staan? Ik vraag me gewoon af waarom mijn karaktertrekken zo tegengesteld zijn...quote:
[..]
Little_Dolls: "Hoe je overkomt" zou je eigenlijk niet moeten bezig houden. Het zijn maar gedachten. Vaak ben je bezig hele verhalen te verzinnen over hoe anderen wel niet over je zullen denken. Na een tijdje ga je je eigen verzinsels geloven. In werkelijkheid zullen veel mensen gewoon helemaal geen mening over jou hebben; En als ze dat wel doen, waarom zou je je daarover druk maken?
Ik heb me heel lang afgevraagd wie ik was, waarom ik in dit lichaam zat, etc. Nu weet ik dat die "ik" eigenlijk helemaal niet bestaat. Die identiteit construeren we zelf in onze gedachten. Je werkelijke natuur komt pas naar boven wanneer je juist NIET nadenkt maar handelt vanuit je hart/intuitie.
Dat zie ik hier staan: "Het is bij mij niet dat hoe ik hier overkom, ik altijd overkom". Als je spreekt over hoe je overkomt, dan lees ik dat als "hoe anderen over mij denken". Maar als ik je verkeerd heb begrepen, mijn excuses.quote:
[..]
Ik heb helemaal niet gezegd dat ik me druk maak om hoe mensen om me denken! Waar zie jij dat staan? Ik vraag me gewoon af waarom mijn karaktertrekken zo tegengesteld zijn...
Dat heb je inderdaad verkeerd begrepen. Ik wil gewoon dat jullie weten dat ik ook een andere kant heb, en dat is zonder bijbedoelingen.quote:
[..]
Dat zie ik hier staan: "Het is bij mij niet dat hoe ik hier overkom, ik altijd overkom". Maar als ik je verkeerd heb begrepen, mijn excuses.
Mooi gezegd, ik weet inderdaad dat het geluk uit jezelf moet komen, maar dit is nou eenmaal een periode in mijn leven dat alles verkeerd lijkt te gaan, dus is het logisch dat je onzeker word en dat er gedachte problemen ontstaan lijkt mij. Telkens als ik positief ben en weet wat me te doen staat komt er altijd weer een dag waarbij ik mezelf weer helemaal verlies in negatieve gedachte. Diep van binnen weet je dat het onzin is, maar toch word je ermee lastig gevallen.quote:
[..]
Patrick,
Geluk kan alleen uit jezelf komen, niet van anderen. Zolang je dat niet inziet, ga je het echte geluk niet vinden. Natuurlijk kan bijv. seks je een fijn gevoel geven, maar dat is altijd heel tijdelijk. En als je in een vaste relatie zit waarbij de andere verantwoordelijk is voor jouw geluk, dan kan het alleen maar fout gaan (been there, done that). Als je nu een drastisch besluit neemt om te leren hoe je echt gelukkig kan zijn, hoe je echt jezelf kunt zijn (mindfulness training werkt voor mij), dan staat je een heel fijn leven te wachten. Als je het gewoon wat laat doorkabbelen, passief blijft in de hoop dat anderen/externe factoren het wel zullen oplossen, dan ga je bedrogen uitkomen. Geloof me, er zijn zoveel mensen die hun hele leven ongelukkig zijn, gewoon omdat ze niet weten dat hun onbewustheid de oorzaak is van alle ellende. Het heeft bij mij een half leven gekost om daar uit te komen. Gelukkig heb ik de tweede helft nog om er echt iets van te maken. Begin bijvoorbeeld door het boek te lezen dat ik ook aan Snikch heb aangeraden ("Mindfulness en bevrijding van depressie, voorbij chronische ongelukkigheid"), neem de moeite om het te begrijpen en op je eigen leven toe te passen. Natuurlijk is dat moeilijk en natuurlijk kost dat veel zelf-discipline, maar het leven is zo ontzettend de moeite waard! Veel te veel om zomaar passief voorbij te laten gaan.
Maar wat zijn nou stappen om te ondernemen om meer eigenwaarde te krijgen, is dat dan puur bewust worden dat je je gedachte niet bent en een beeld creëert wat niet waar is? Of kan het wel degelijk zo zijn dat de dingen die je denkt wel kloppen en dat je toch daar verandering in moet brengen?
Dat mindfulness zal ik eens gaan bekijken als dat de moeite waard is zoals je in een verdere post heb omschreven.
Dit gedeelte snap ik toch niet helemaal. Er is toch weldegelijk een 'ik' waarvan mensen een bepaald beeld hebben? Mensen die jou vaker tegenkomen, zien hoe je je gedraagt en zo en hebben daar waarschijnlijk ook een mening over, dat het je niet moet interesseren is een ander verhaal. Overigens klopt het wel als je zegt dat mensen geen waarde hechten aan de mening over jou. Waarom bestaat de 'ik' dan niet, in de loop van je leven creëren je toch wel je eigen identiteit?quote:Little_Dolls: "Hoe je overkomt" zou je eigenlijk niet moeten bezig houden. Het zijn maar gedachten. Vaak ben je bezig hele verhalen te verzinnen over hoe anderen wel niet over je zullen denken. Na een tijdje ga je je eigen verzinsels geloven. In werkelijkheid zullen veel mensen gewoon helemaal geen mening over jou hebben; En als ze dat wel doen, waarom zou je je daarover druk maken?
Ik heb me heel lang afgevraagd wie ik was, waarom ik in dit lichaam zat, etc. Nu weet ik dat die "ik" eigenlijk helemaal niet bestaat. Die identiteit construeren we zelf in onze gedachten. Je werkelijke natuur komt pas naar boven wanneer je juist NIET nadenkt maar handelt vanuit je hart/intuitie.
Ik laat me inderdaad teveel beinvloeden door prikkels vanuit de maatschappij, zonder die prikkels zou ik me beter voelen denk ik, dat ik mijn gedachten niet ben is dan iets waaraan ik moet gaan werken. Maar alles wat je doet vormt toch een bepaald beeld in je gedachten, dus meestal zit er wel een kern van waarheid in?quote:Het is voor veel mensen erg moeilijk te geloven dat ze niet die verzameling van gedachten over zichzelf zijn, ook omdat we in een maatschappij leven die gebaseerd is op het geïdentificeerd zijn met het denken terwijl denken iets is wat gewoon gebeurt, wat er gewoon is en eigenlijk los van je staat. Het is natuurlijk erg droevig wanneer dat ongelukkige ik-je het enige is wat iemand nog lijkt te hebben en daar aan vast houdt maar daar zit de oplossing niet in, de oplossing zit in loslaten, je hoofd uit en het leven in.
[ Bericht 28% gewijzigd door patrickpsv op 08-10-2012 11:53:40 ]
Hoi Patrick,quote:
[..]
Mooi gezegd, ik weet inderdaad dat het geluk uit jezelf moet komen, maar dit is nou eenmaal een periode in mijn leven dat alles verkeerd lijkt te gaan, dus is het logisch dat je onzeker word en dat er gedachte problemen ontstaan lijkt mij. Telkens als ik positief ben en weet wat me te doen staat komt er altijd weer een dag waarbij ik mezelf weer helemaal verlies in negatieve gedachte. Diep van binnen weet je dat het onzin is, maar toch word je ermee lastig gevallen.
Maar wat zijn nou stappen om te ondernemen om meer eigenwaarde te krijgen, is dat dan puur bewust worden dat je je gedachte niet bent en een beeld creëert wat niet waar is? Of kan het wel degelijk zo zijn dat de dingen die je denkt wel kloppen en dat je toch daar verandering in moet brengen?
Dat mindfulness zal ik eens gaan bekijken als dat de moeite waard is zoals je in een verdere post heb omschreven.
Geloof me, ik weet precies hoe dat gaat. Ik heb er zo lang last van gehad. Het klinkt inderdaad te simpel om waar te zijn, maar het is een kwestie van bewustzijn, je los kunnen maken van je gedachten. De moeilijkheid is dat je het probleem niet "al denkend" kunt oplossen. Je kunt dat diepere bewustzijn niet met je gedachten vatten.Dat kan niemand. En het is ook onmogelijk om iemand van deze werkelijkheid met woorden te overtuigen. Dat kun je alleen door het zelf te ervaren. Via mindfulness meditatie is dat mogelijk. Wat ik zo moeilijk vind is om anderen te overtuigen dat ze er gewoon eens een paar maanden van hun leven in moeten investeren. Gewoon om te zien of het werkt. Maar wel met overtuiging er voor gaan. Na die tijd kun je altijd nog beslissen dat het niets voor jou is. Maar naar alle waarschijnlijkheid ga je er mee door en ben je jezelf dankbaar dat je er mee bent begonnen.
Ikzelf moest heel lang niets hebben van al dat zweverige gedoe. Uit pure wanhoop (niets anders hielp) ben ik er toen, als experiment, mee begonnen. Het bleek dat ik er een totaal verkeerd beeld van had. Het is niets zweverig. Het is gewoon een techniek die je jezelf aanleert en onderhoudt. Het heeft mijn leven veranderd.
Ookal komt de meditatietechniek uit het Boeddhisme, het is niets meer dan het trainen van je hersenen in aandacht hebben voor het huidige moment. Daardoor wordt je je bewust van alles wat er in het nu gebeurt, inclusief je gedachten.
Als je het een serieuze kans wilt geven, dan kun je altijd bij mij terecht voor tips.
OK, nog even hierover: Ja, dat is inderdaad de ingewikkeldste vraag die er is. Ik vind dat zelf ook moeilijk om uit te leggen. Ik ben ook nog maar een beginner m.b.t. mindfulness en meditatie (ik mediteer sinds februari van dit jaar), maar ik begin het wel te begrijpen.quote:
[..]
Dit gedeelte snap ik toch niet helemaal. Er is toch weldegelijk een 'ik' waarvan mensen een bepaald beeld hebben? Mensen die jou vaker tegenkomen, zien hoe je je gedraagt en zo en hebben daar waarschijnlijk ook een mening over, dat het je niet moet interesseren is een ander verhaal. Overigens klopt het wel als je zegt dat mensen geen waarde hechten aan de mening over jou. Waarom bestaat de 'ik' dan niet, in de loop van je leven creëren je toch wel je eigen identiteit?
Ben je wel eens zo geconcentreerd met iets bezig geweest dat je je achteraf realiseerde dat je geen moment hebt nagedacht, maar volledig gefocust was op wat je aan het doen was? Dat is wat je traint met meditatie. Dat je veel vaker en langer van dat soort momenten meemaakt. Op die momenten bestaat er geen ik, alleen maar aandacht.
Het probleem is inderdaad dat we ons denken - en met name bepaalde denkpatronen - veel te veel respect geven.
We gaan er bijna automatisch vanuit dat alle gedachten die in onze kop rondspoken ook waar zijn.
Hoe meer je je ertoe weet te brengen om al die gedachtes objectief te inspecteren - alsof het maar gedachtes zijn, en niet per se jouw gedachtes - hoe meer je gaat inzien dat veel van die gedachtes volstrekte lulkoek zijn. Dat je veel meer bent dan een verzameling gedachtes en denkpatronen alleen. Dat achter al die gedachtes een altijd aanwezige natuurlijke rust en ruimte te vinden is.
( Uiteindelijk heeft geen enkele ervaring een gedachte nodig.
Kijken, luisteren, voelen, etc... Daar hoef je niks voor te doen.
De ervaring is er al. De gedachte komt erna. )
Maar het is inderdaad niet altijd even makkelijk om je ervan los te weken, omdat je na al die jaren bent gaan geloven in die gedachtes. Je bent er een verhouding mee aangegaan, en nu zijn ze een onderdeel geworden van je identiteit.
We gaan er bijna automatisch vanuit dat alle gedachten die in onze kop rondspoken ook waar zijn.
Hoe meer je je ertoe weet te brengen om al die gedachtes objectief te inspecteren - alsof het maar gedachtes zijn, en niet per se jouw gedachtes - hoe meer je gaat inzien dat veel van die gedachtes volstrekte lulkoek zijn. Dat je veel meer bent dan een verzameling gedachtes en denkpatronen alleen. Dat achter al die gedachtes een altijd aanwezige natuurlijke rust en ruimte te vinden is.
( Uiteindelijk heeft geen enkele ervaring een gedachte nodig.
Kijken, luisteren, voelen, etc... Daar hoef je niks voor te doen.
De ervaring is er al. De gedachte komt erna. )
Maar het is inderdaad niet altijd even makkelijk om je ervan los te weken, omdat je na al die jaren bent gaan geloven in die gedachtes. Je bent er een verhouding mee aangegaan, en nu zijn ze een onderdeel geworden van je identiteit.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
