TTKLPT - ons publiek verschuilt zich in het donker

Laat ik nu maar eens wat serieuse LITERATUUR gaan schrijven. Elke anderhalve zin zal het luiden van: 'KUT.' Die Nederlanders, die kunnen voor geen reet schrijven. Amerikanen en Japanners, daar houdt het wel bij op. Kut, lul, neuken, poep, pies, een biertje erbij en dan nog wat vagina's. Wat valt daar nu tegen te zeggen? Niets. Daar valt nu niets tegen te zeggen. Op moment van schrijven zijn er drie vrouwen in mijn huis. Wellicht vier, maar dat alleen omdat ik mijzelf niet zeker van mijn geslacht ben. Een Japse, mijn vrouw, haar zus, en een vriendinnetje van het stel die dakloos is geraakt. Dat wordt weer neuken, jongens en meisje! Dat wordt weer godverdomme tot half negen 's avond in bed de zonden liggen overpeinzen voor een goedkoop orgasme. Lieve God; wanneer ik dan eenmaal dood en begraven ben hoop ik dat het op mijn grafsteen luiden zal: 'Hier ligt uw dankbare diennaar, JAM.'; want dankbaar ben ik, voor dit ongelooflijke lijden waar ik elke dag weer deelgenoot aan ben. Een ander uitzicht dan dat grote sterven heb ik niet en wanneer dat mij overkomen zal doe ik het met een glimlach in de gelukkige veronderstelling dat ik er eindelijk vanaf ben; zie daar mijn dankbaarheid. 'Het is wel mooi geweest. Dank jullie wel, allemaal. Poppetje gezien, kastje dicht. Mocht ik dan toch nog ergens spijt van hebben, dan is het niet op tijd geantwoord te hebben op een wielerprijsvraag waarmee ik zeker een gesigneerd shirtje gewonnen zou hebben. Ach, die had ik nu toch niet meegenomen.' Amen, amen, gegroet aan de eendimensonaliteit.

Ja, een dagje ruilen lijkt me wel wat.

Ik sprak met een vrouw in een kroeg; ze stond me niet aan. Dat wil zeggen; het was een lelijke vrouw. Ze vroeg me mijn naam, favoriete eten en favoriete film. Mijn naam laat zich raden, het eten was iets met makreel omdat ik dat juist deze avond gegeten had en bij de film twijfelde ik tussen HEAT en STARSHIP TROOPERS omdat dat beide werkelijk wel zulke grandioze films zijn dat ik ernstig twijfel tussen dewelke nu de betere van het stel is. Ik neig naar HEAT, maar alleen omdat ik die het meest recentelijk (ook al een keer of vijftig, zo niet honderd keer) gezien heb.
'Wat ben jij doorzichtig.', zei die vrouw. 'Kijk dan eens door me heen. Wat zie je dan?' vroeg ik haar. Doorzichtig ben ik namelijk helemaal niet, hoogstens doodsaai. Vooral wanneer in gesprek met blonde, ietwat mollige vrouwen die dan mij wel in mijn broekje willen voelen maar mij geen enkele illusie en daarmee ook geen enkel verlangen laten wat er in het hunne te voelen zal. Voordat ze antwoord had kunnen geven op mijn vraag werd ze alweer onderbroken door haar nog vele malen onaantrekkelijke vriendin die er zowaar nog veel minder doekje omheen wond dan haar. Die nam mijn wan

Juist was ik aan het tikken en toen drukte ik al per ongeluk op invoeren. LAAT MAINPORT HET MAAR NIET ZIEN.

Wisten jullie trouwens dat Mainport voor geen reet kan schrijven? Dat dat wel zulk een navelstarende kankeridioot is dat het nooit wat met hem worden zal, literair gezien dan? Hij zal vast wel een keer ergens in een kantoor naast de snelweg op vijftigjarige leeftijd een incontinentieluier volschijten en daar dan een kortverhaal met titel: 'Die ene keer dat ik diaree op kantoor kreeg' aan wijden wat vast het genoegen van het een of andere lokale (Vlaamse dus) tijdschrift voor jonge en actuele, nieuwe literatuur zal smaken - MET ALLE CONSEQUENTIES VANDIEN, maar daar houdt het dan ook wel bij op.

wandelschoen in haar mond?
wandversiering nauwlettend op?
wanten voor kennisgeving aan?
wankele tred lankmoedig op?

Nu heb ik daadwerkelijk geen idee meer waar het over gaat.

Ik was gewoon benieuwd hoe je verhaal afliep.

Voor de liefhebber zal ik er vanavond eens een kort kortverhaal uitpersen. Ik noem het 'Die ene keer dat ik diarree op kantoor kreeg.

Die ene keer dat ik diarree op kantoor kreeg.

Op het patentbureau had ik drie collega's. Een van hen was meneer Plop. Zijn kantoortje was twee verdiepingen boven en drie gangen door van mij verwijderd. Het zou mijn baas kunnen zijn geweest, ware het niet dat hij niet bij machte was mij te ontslaan. Daarvoor had hij eerst langs personeelszaken moeten gaan wat zich vijf verdiepingen en nog vele gangen meer van zijn kantoor verwijderd was, zodoende dat het daar nooit van kwam.
Eens in de vier weken moest ik bij hem op kantoor komen. Dan moest ik hem vertellen waar ik mij de vier weken daarvoor mee bezig gehouden had. Dan zei ik: 'Patenten enzo,- en alle wat daarmee samenhangt.' 'Goed zo jongen.', zei meneer Plop dan en daar bleef het ook bij. Meneer Plop had andere zorgen. Meneer Plop's zorgen bestonden uit de dagelijkse file tussen de afslag Rijswijk en het knooppunt Prins Clausplein en of het deze week aan hem of zijn vrouw was om de vitrages in de was te zetten en of er vandaag de dag nog voor een redelijke prijs LSD verkrijgbaar was. delaatste ik enkel vermelden wilde om de lezer niet het idee te geven dat meneer Plop de een of andere stoffige kantoorlul was,- nee, meneer Plop was okay. Meneer Plop zat net als ik in een gouden kooitje de hele dag achter zijn bureau met zijn pik te spelen en wat je zoal nog meer met jezelf achter een bureau kan doen met een goed salaris zonder belastingafdracht aan de staat der Nederlander omdat het patentbureau nu eenmaal een internationale organisatie is.
De andere was meneer Vandenbroecke. Dat was een Belg. Meneer Plop ging een keer op vakantie; om hem te vervangen werd er een meneer Vandenbroeke aangesteld. Die deed hetzelfde als meneer Plop. Dat wil zeggen; hij had dezelfde functie. Eens in de vier weken moest ik bij hem langs om te vertellen wat ik de vier weken daarvoor had gedaan. 'Patenten enzo.', zei ik. 'Amai,' zei meneer Vandenbroecke dan, 'dat noemt bij ons nen brevet.', zei hij dan. Daar had ik dan niet zoveel op te zeggen. Meneer Vandenbroecke kon het allemaal net zo weinig schelen waar ik mee bezig was als meneer Plop dat schelen kon. Nu was hij wel wat jonger en had hij in tegenstelling tot meneer Plop kinderen. Een van zijn kinderen, hij had er een stuk of zes, was op de leeftijd gekomen dat het van staatswege in de gelegenheid was gekomen om zelf ook zijn of haar steentje bij te dragen aan het wel en wee van de samenleving. Dat wil zeggen; het mocht gaan werken. Zijn dochter dus werd aangesteld als mijn hulp, mijn secretaresse, mijn assistente, wat God er dan ook van maken wilde.
Veel was er niet mis met dat meisje. Ze was jong, vrolijk, actief, intelligent, schoon. Laat me dat nog een keer opmerken. Als ik geen andere zorgen had gehad had ik haar beslist in de kut geknepen en daar solliciteerde ze ook openlijk naar. Ze noemde me consequent bij mijn achternaam. Daar hoef ik niet verder over uit te wijden. Iedereen die weleens zijn achternaam aan een meisje dat niets anders op de agenda dan een druipende pik van een ouwe smeerkees in haar mond heeft toevertrouwd weet hoe dat soort meisjes achternamen uitspreken. Ik stoorde me daar in het bijzonder aan omdat ik mijzelf ervan had weten te overtuigen dat ik er niet verstandig aan zou doen haar in haar kut te knijpen. Dan zou ik namelijk binnen een tijdsbestek van vier weken bij haar vader moeten erkennen me met iets anders bezig gehouden te hebben dan brevetten, danwel patenten.
Zulks was natuurlijk niet doorslaggevend. Dat baantje daar kon me niet zoveel schelen. Buiten dat om begon ik me al heel snel aan haar te ergeren, werkelijk mijzelf op te vreten, omdat dat zij er, in tegenstelling tot ik, een stuk meer moeite mee had de luttele uurtje tussen aankomst op kantoor en vertrek daarvan wat achter het bureau met de eigen geslachtsorganen te spelen, enveloppen vol te schijten en deze per interne post naar de directeur van het hele gebeuren te sturen.
Meisje, Margriet, Maite, Josephine, Jacqueline, Poepkut, weet ik veel hoe ze heette, deed een daadwerkelijke poging haarzelf in de kantoortijd in te spannen voor het wel en wee van het patentbureau. Nu had zij natuurlijk geen idee hoe ze dat ooit vorm kon geven. Dat had ik ook niet, maar ze meende het wel mijn taak om dat te doen.
Ik heb haar toen alle patenten die ik zelf behandeld en van een nummertje, EEN NUMMERTJE, voorzien had laten hernummeren. Van jaartal/landvanoorsprong/onderwerp/specificatie naar specificatie/landvanoorsprong/onderwep/jaartal. Toen ze daar eenmaal mee klaar was - iets waarvan ik had gedacht dat het zeker twee weken in beslag zou nemen maar wat ze in een dag of vier klaarspeelde - zei ik haar: 'Nieuwe richtlijnen, alles moet weer terug.' Ze slaakte een zucht en begon in haar oprechte slavenmentaliteit aan het terughernummeren. Tegen die tijd was ik wel zo depressief van haar aangezicht geworden dat de enige troost die ik nog vinden kon mijzelf aftrekken op het genterneutrale, rookvrije toilet en elke dag mijn pink een stukje verder in mijn neus te steken om zo te onderzoeken hoe ver ik zou kunnen gaan eerdat ik een hersenbloeding zou krijgen was.
De derde collega was mevrouw Choi. Dat was een hele dikke, van oorsprong Koreaane, lesbische vrouw die zich net als de vrouw van meneer Plop vreselijke zorgen maakte over wie deze week de vitrages in de was moest zetten. Haar liefhebbende, haar minnares, haar vrouw, werkte ook op het patenbureau, zelfs indezelfde kamer als ik. Die was een weekje na mijn aanstelling alweer verdwenen. Mevrouw Choi was mijn assistente. Haar vrouw was haar assistente. Mevrouw Choi werd vervangen door jongedame Vandenbroecke. Mevrouw Choi werd op betaald verlof gestuud totdat mevrouw Vandenbroecke genoeg geld bij elkaar verdiend had om haar vakantie met haar vriendinnetjes naar het een of andere kutgehucht aan de Middelandse Zee waar allerhande meneertjes en mevrouwtjes Vanderbroecke samenkomen te betalen. Mede daarom had ik een werkelijke kankerhekel aan mevrouw Vanderbroecke.
Toen zij eenmaal klaarwas met het terughernummeren van de patentpapieren kreeg ik een keer diarree. Heftige spuitpoep.

[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 22-07-2012 05:02:01 ]

quote:

Op zondag 22 juli 2012 06:27 schreef Mainport het volgende:
Plichtmatig en generiek. Je moet je horizon verbreden; ik ben bijvoorbeeld aan het dichten geslagen.

Een kind van zes
Rijg ik aan mijn mes

.

PLK WVTTKL T PP, deel 128@!07!&*(!92.

Hij viel ook al in herhaling met Flaubert.

quote:

Op zondag 22 juli 2012 04:31 schreef JAM het volgende:
Voor de liefhebber zal ik er vanavond eens een kort kortverhaal uitpersen. Ik noem het 'Die ene keer dat ik diarree op kantoor kreeg.

Die ene keer dat ik diarree op kantoor kreeg.

Op het patentbureau had ik drie collega's. Een van hen was meneer Plop. Zijn kantoortje was twee verdiepingen boven en drie gangen door van mij verwijderd. Het zou mijn baas kunnen zijn geweest, ware het niet dat hij niet bij machte was mij te ontslaan. Daarvoor had hij eerst langs personeelszaken moeten gaan wat zich vijf verdiepingen en nog vele gangen meer van zijn kantoor verwijderd was, zodoende dat het daar nooit van kwam.
Eens in de vier weken moest ik bij hem op kantoor komen. Dan moest ik hem vertellen waar ik mij de vier weken daarvoor mee bezig gehouden had. Dan zei ik: 'Patenten enzo,- en alle wat daarmee samenhangt.' 'Goed zo jongen.', zei meneer Plop dan en daar bleef het ook bij. Meneer Plop had andere zorgen. Meneer Plop's zorgen bestonden uit de dagelijkse file tussen de afslag Rijswijk en het knooppunt Prins Clausplein en of het deze week aan hem of zijn vrouw was om de vitrages in de was te zetten en of er vandaag de dag nog voor een redelijke prijs LSD verkrijgbaar was. delaatste ik enkel vermelden wilde om de lezer niet het idee te geven dat meneer Plop de een of andere stoffige kantoorlul was,- nee, meneer Plop was okay. Meneer Plop zat net als ik in een gouden kooitje de hele dag achter zijn bureau met zijn pik te spelen en wat je zoal nog meer met jezelf achter een bureau kan doen met een goed salaris zonder belastingafdracht aan de staat der Nederlander omdat het patentbureau nu eenmaal een internationale organisatie is.
De andere was meneer Vandenbroecke. Dat was een Belg. Meneer Plop ging een keer op vakantie; om hem te vervangen werd er een meneer Vandenbroeke aangesteld. Die deed hetzelfde als meneer Plop. Dat wil zeggen; hij had dezelfde functie. Eens in de vier weken moest ik bij hem langs om te vertellen wat ik de vier weken daarvoor had gedaan. 'Patenten enzo.', zei ik. 'Amai,' zei meneer Vandenbroecke dan, 'dat noemt bij ons nen brevet.', zei hij dan. Daar had ik dan niet zoveel op te zeggen. Meneer Vandenbroecke kon het allemaal net zo weinig schelen waar ik mee bezig was als meneer Plop dat schelen kon. Nu was hij wel wat jonger en had hij in tegenstelling tot meneer Plop kinderen. Een van zijn kinderen, hij had er een stuk of zes, was op de leeftijd gekomen dat het van staatswege in de gelegenheid was gekomen om zelf ook zijn of haar steentje bij te dragen aan het wel en wee van de samenleving. Dat wil zeggen; het mocht gaan werken. Zijn dochter dus werd aangesteld als mijn hulp, mijn secretaresse, mijn assistente, wat God er dan ook van maken wilde.
Veel was er niet mis met dat meisje. Ze was jong, vrolijk, actief, intelligent, schoon. Laat me dat nog een keer opmerken. Als ik geen andere zorgen had gehad had ik haar beslist in de kut geknepen en daar solliciteerde ze ook openlijk naar. Ze noemde me consequent bij mijn achternaam. Daar hoef ik niet verder over uit te wijden. Iedereen die weleens zijn achternaam aan een meisje dat niets anders op de agenda dan een druipende pik van een ouwe smeerkees in haar mond heeft toevertrouwd weet hoe dat soort meisjes achternamen uitspreken. Ik stoorde me daar in het bijzonder aan omdat ik mijzelf ervan had weten te overtuigen dat ik er niet verstandig aan zou doen haar in haar kut te knijpen. Dan zou ik namelijk binnen een tijdsbestek van vier weken bij haar vader moeten erkennen me met iets anders bezig gehouden te hebben dan brevetten, danwel patenten.
Zulks was natuurlijk niet doorslaggevend. Dat baantje daar kon me niet zoveel schelen. Buiten dat om begon ik me al heel snel aan haar te ergeren, werkelijk mijzelf op te vreten, omdat dat zij er, in tegenstelling tot ik, een stuk meer moeite mee had de luttele uurtje tussen aankomst op kantoor en vertrek daarvan wat achter het bureau met de eigen geslachtsorganen te spelen, enveloppen vol te schijten en deze per interne post naar de directeur van het hele gebeuren te sturen.
Meisje, Margriet, Maite, Josephine, Jacqueline, Poepkut, weet ik veel hoe ze heette, deed een daadwerkelijke poging haarzelf in de kantoortijd in te spannen voor het wel en wee van het patentbureau. Nu had zij natuurlijk geen idee hoe ze dat ooit vorm kon geven. Dat had ik ook niet, maar ze meende het wel mijn taak om dat te doen.
Ik heb haar toen alle patenten die ik zelf behandeld en van een nummertje, EEN NUMMERTJE, voorzien had laten hernummeren. Van jaartal/landvanoorsprong/onderwerp/specificatie naar specificatie/landvanoorsprong/onderwep/jaartal. Toen ze daar eenmaal mee klaar was - iets waarvan ik had gedacht dat het zeker twee weken in beslag zou nemen maar wat ze in een dag of vier klaarspeelde - zei ik haar: 'Nieuwe richtlijnen, alles moet weer terug.' Ze slaakte een zucht en begon in haar oprechte slavenmentaliteit aan het terughernummeren. Tegen die tijd was ik wel zo depressief van haar aangezicht geworden dat de enige troost die ik nog vinden kon mijzelf aftrekken op het genterneutrale, rookvrije toilet en elke dag mijn pink een stukje verder in mijn neus te steken om zo te onderzoeken hoe ver ik zou kunnen gaan eerdat ik een hersenbloeding zou krijgen was.
De derde collega was mevrouw Choi. Dat was een hele dikke, van oorsprong Koreaane, lesbische vrouw die zich net als de vrouw van meneer Plop vreselijke zorgen maakte over wie deze week de vitrages in de was moest zetten. Haar liefhebbende, haar minnares, haar vrouw, werkte ook op het patenbureau, zelfs indezelfde kamer als ik. Die was een weekje na mijn aanstelling alweer verdwenen. Mevrouw Choi was mijn assistente. Haar vrouw was haar assistente. Mevrouw Choi werd vervangen door jongedame Vandenbroecke. Mevrouw Choi werd op betaald verlof gestuud totdat mevrouw Vandenbroecke genoeg geld bij elkaar verdiend had om haar vakantie met haar vriendinnetjes naar het een of andere kutgehucht aan de Middelandse Zee waar allerhande meneertjes en mevrouwtjes Vanderbroecke samenkomen te betalen. Mede daarom had ik een werkelijke kankerhekel aan mevrouw Vanderbroecke.
Toen zij eenmaal klaarwas met het terughernummeren van de patentpapieren kreeg ik een keer diarree. Heftige spuitpoep.

TL;DR

Here I am,
broken hearted,
tried to shit,
but only farted.

Daarnet zag ik een caissière met een naambordje: Analfabeet. Ik dacht, dat zal ik niet goed hebben gelezen.

[ Bericht 16% gewijzigd door Ringo op 22-07-2012 17:20:13 ]

Fijn dat de bijval voor JAM in de poll hem tot meer postings geïnspireerd heeft.

Ik heb trouwens op mezelf gestemd, dat jullie het maar weten

Je staat wel bovenaan JAM, maar vóór aanvang van de poll had je een betere balans van kwaliteit en kwantiteit.

quote:

Op zondag 22 juli 2012 23:16 schreef Mainport het volgende:
"Is dit nou het beste Nederlandse boek van de afgelopen vijf jaar?"

Mainport over Bonita Avenue

Je moet je ook niet blindstaren op Nederlandse literatuur.

Er hebben al 25 mensen gestemd!

Groot gelijk heb je, LXIV, dat had ik ook gedaan.

quote:

Op zaterdag 21 juli 2012 19:23 schreef Mainport het volgende:
Ik vraag me af hoe je bij de douane kunt aantonen dat 35 sloffen Dunhill voor eigen gebruik zijn

Röntgenfoto's van je longen.

Omdat mijn kinderen zich bijna dagelijks aan brandnetels prikken heb ik ze daar een eenvoudig trucje voor geleerd: een blaadje weegbree fijnkauwen en dat op de blaasjes smeren. Niks bijzonders



Nu gingen we gisteren wandelen en zaten even op een picknickbankje. Er kwam een echtpaar aangelopen dat er bij kwam zitten en die vrouw begon te klagen dat ze geprikt was door de brandnetels. De jongste van mij (links) kwam nieuwsgierig naar haar been kijken, liep weg, zocht een blaadje weegbree, kauwde het fijn en smeerde het op de bultjes.

Die vrouw was helemaal verbaasd en vond het heel bijzonder. Zeker toen na 3 minuten de pijn weg was. Ze vroeg me hoe Fleur dat gedaan had. Ik vertelde haar dat ze al van zeer jonge leeftijd af aan instinctief wist welke kruiden en planten iemand nodig had. Dat ze ook eens een bepaald kruid had geplukt voor haar opa, toen die buikkrampen had, etc.

De vrouw was buitengewoon onder de indruk en wilde alles weten. Wij deden alsof we het allemaal heel normaal vonden en niet snapten wat er nu zo bijzonder aan was. "Ieder kind kan toch wel iets, etc". Het had niet veel gescheeld of de vrouw was ook nog haar aura gaan lezen, etc, want zo'n typje was het wel.

Het ging mij er ook nog niet eens om die vrouw voor de gek te houden of zo. Zij heeft ons verlaten met de gedachte dat er nog van alles mogelijk was tussen hemel en aarde en dat er toch nog op een heel gewone dag hele bijzondere dingen kunnen gebeuren.