Hoi allemaal!
Een tijdje weggeweest, wel meegelezen. Steeds enorme last gehad van diarree. Werd er niet goed van.
Constant strompelen naar het toilet (want rennen kan ik niet
). Kennelijk was het een virus of bacterie, mijn moeder had er ook last van en mijn broer en zijn vrouw ook. En vorige week stak ik meneer Fratz ook nog aan dus die heeft ook nog een week voor pampus gelegen. Juist nu ik lekker meer energie had en meer dingen wilde doen, bah! Op de dag dag ik weer een chemo moest was het natuurlijk weer feest en begon het in alle hevigheid, blegh. Met een doos immodium de volgende dag gelukkig wel chemo kunnen doen. Wel zo slap als een vaatdoek. Oh ja, nog enorm moeten lachen toen ik een keertje naar het winkelcentrum wou!
We waren nog geen 100 meter binnen toen het wiel van mijn rolstoel raar ging doen..
Toen ging het -KLAPBAM- Lekke band!
het was alsof er iemand met een pistool schoot! Nog nooit zo geschrokken (en daarna in een deuk gelegen). Nou maar weer naar huis toen.
Gister zijn we met mijn ouders uit eten geweest. Het was voor het eerst in maanden dat ik dat heb gedaan.
Maar ik wou het zo graag! Volgestopt met pijnstillers ging het hartstikke goed en we hebben er enorm van genoten.
Ik moet zeggen dat ik het er af en toe moeilijk mee heb om dit topic te lezen. (en daarom ook even niet hier was). Ik vind het superfijn om te lezen dat het steeds beter met iedereen gaat, ook al zijn de meeste wegen daarnaartoe bobbelig en hobbelig. Maar het laat me ook steeds weer beseffen dat genezing voor mij er niet in zit. En eigenlijk besef ik dan ook dat het me meer raakt dan dat ik dacht. Niet dat ik bij de pakken ga neerzitten hoor! Alleen meer dat er bij mij altijd wat bij komt en niet weggaat. Pappen en nathouden.
Ik hoop dan ook zo van harte dat bij jullie alles aanslaat en dat het niet meer terug komt!
There are no secrets in life, just hidden truths that lie beneath the surface.