Het peutertopic (2-4 jaar) deel 106

Ze werd vanzelf wakker. Getroost in dr kamertje en nu slaapt ze weer. Ik dacht ooit ergens gelezen te hebben dat je een kind beter de droom kunt laten afmaken.

Tico, pm je adres ff, dan snor ik die broeken voor je op.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 21:34 schreef Vicky het volgende:
ik ook..

Tess net ook hard aan het huilen.. Ik kreeg dr niet getroost. Ff mee naar dd woonkamer genomen, ze heeft warme melk gedronken en nu ligt ze weer in bedje

Van de week hoorde ik leyla onwijs zielig huilen in dr slaap. Al voordat ik bij haar was werd ze wakker vol verdriet. Maar hoe sneller ze dan doorhebben dat het ok is, des te sneller gaan ze ook weer slapen.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 21:38 schreef -Spring het volgende:
Ze werd vanzelf wakker. Getroost in dr kamertje en nu slaapt ze weer. Ik dacht ooit ergens gelezen te hebben dat je een kind beter de droom kunt laten afmaken.

Tico, pm je adres ff, dan snor gezegd broeken voor je op.

Zit misschien ook wel wat in.


Oh en zit mobiel te pielen. Ik pm je morgen.
Ik aai zachtje over de rug zodat ze niet in 1x wakker worden.

Ik lees altijd mee hier, maar post weinig. Nu toch even wel.. de laatste weken kampen wij hier ook met een soortgelijk vraagstuk.

Mette heeft anderhalve week geleden in het ziekenhuis gelegen omdat ze vanwege buikgriep haast uitgedroogd was. Ze hield niet eens een slokje water binnen en moest aan de sonde.
Dat heeft waarschijnlijk een flinke impact op haar gehad (logisch natuurlijk), maar sindsdien is dus ineens echt aggressief. Vooral als ze moe is of als er iets niet goed is, dan reageert ze dat vooral af op mij. Ik ben al gebeten, geschopt en geslagen. Ik keur het gedrag natuurlijk af en maak haar het duidelijk. Ik blijf kalm, doch resoluut en probeer de kern van haar frustratie te achterhalen.
Maar het komt nog niet aan bij haar lijkt. Ze blijft het herhalen.
Sinds een paar dagen begint ze ook testerig Wies te schoppen en slaan. Niet hard maar wel echt met die intentie.

Ik vind het moeilijk wat ik er het beste mee kan, ik hoop nog steeds dat het gedrag snel weer afneemt.

Op het kdv doet ze dit niet, alleen thuis.

Het heeft tijd nodig Wicky helaas, Roy had dat ook heel erg.
Wij probeerden er heel rustig mee om te gaan, iets anders leek hier niet te werken en na een paar weken was het over.
Ik hoop dat het bij jullie ook zo geruisloos overgaat, hoe lastig het nu ook is.
Kun je wel met haar knuffelen? anders haar dat soort extra aandacht geven.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 23:05 schreef wickie het volgende:

Op het kdv doet ze dit niet, alleen thuis.

Ik herken het wel. Ivan is dus een tijdje geleden begonnen met tuffen, en hij doet dat welbewust als hij boos op mij is, om mij boos te maken. Hij heeft ook een kort lontje als het om Lena gaat, hij probeert mij wel eens te slaan, hij kan niets hebben van zijn vader. Gister trapte hij voor m'n neus een soepstengel kapot omdat hij wist dat ik dat niet leuk zou vinden.

Hij heeft het duidelijk momenteel wat moeilijker en dat uit zich op deze manier. Het is niet leuk, ik heb er alle begrip voor, corrigeer hem waar nodig en verder lijkt het een kwestie van uitzitten. Mijn idee is dat het warmere weer een rol speelt*. Hij lijkt vermoeider te zijn dan normaal en dat maakt hem onredelijker en baldadiger. Gisteren hadden we een uitje van het kinderdagverblijf en de leidsters zeiden dat ze hem nog nooit zo hadden meegemaakt. Het was een heel vermoeiende ochtend voor hem en omdat ik erbij was stortte hij volledig in. Ik vond het heel sneu om te zien, want ze zijn op deze leeftijd ook nog zo machteloos.

_{* En het is natuurlijk ook vrij zwaar voor hem om weer naar het kinderdagverblijf te gaan, zo na onze vakantie.}

Ik lees steeds 'stoeptegel', Claudia. Zie dan een tierende Hulk-Ivan voor me die een stoeptegel aan gruzelementen stampt.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2012 20:29 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

Ik zou zeggen dat ze tegen D moet zeggen dat hij niet mag duwen, en dan er zelf weer opklimmen. Hoeft D niet voor geduwd te worden, zeg maar.

Helemaal mee eens! Je kunt ook echt prima voor jezelf opkomen met woorden. Ik merk wel, ook aan mijn eigen kind, die snel fysiek wordt (afpakken van speelgoed, trekken aan speelgoed of anderszins fysiek gedrag om het andere kind te doen loslaten) als hij voor zich opkomt. En dat ondanks dat ik een kind heb, dat verbaal heel sterk is. Een andere moeder die ik sprak met een kind op dezelfde groep op het kdv beweert dat het door andere kinderen op die groep komt waarvan ze dit gedrag af kijken.

Ik denk dat ze echt moeten leren welke oplossingen er zijn. Dat maak je het beste duidelijk door in eerste instantie de oplossingen aan te dragen. En ruzie om een speelgoed betekent nou ook niet per se dat maar een iemand het kan hebben, afwisselen ermee of samen ermee spelen zijn ook mogelijkheden waarvan ik merk dat de meeste kinderen er vaak niet aan denken. Ik vraag me af hoe dat komt?

Ymme in jouw geval had ik er idd wat van gezegd tegen het andere kind. Afhankelijk van de leeftijd had ik hem duidelijk gemaakt dat dat niet mag en het goed laten maken door een aai of een verontschuldiging aan mijn kind. Dat doe ik ook als het mijn kind was die een ander kind heeft geduwd.

Bij Leander is het momenteel heel verschillend hoe ie reageert als een ander kindje hem slaat ofzo. Bij de ene zegt ie dat dat niet mag en dat diegene sorry moet zeggen en bij een ander (2 kindjes hier in de straat die altijd maar slaan en schoppen) slaat ie meteen terug. Alsof ie weet dat praten toch niet helpt. Dat vind ik dan ook niet erg. Toen ie nog niet zo goed kon praten sloeg hij ook meteen. Maar dat was ineens over toen kinderen hem begrepen.
Als ik zie dat hij ruzie heeft laat ik het hem meestal wel zelf uitzoeken. Als het tenminste met een kindje van zijn eigen leeftijd is. Dat lost zichzelf altijd meteen weer op. Heeft ie ruzie met een ouder kindje (die 2 kindjes hier in de straat 4 en 5 jaar) dan zeg ik er wel wat van. De ene moeder vind dat niet leuk want die is helemaal trots dat haar zoon van zich af bijt terwijl ze niet ziet dat hij degene is die altijd begint. met dat kindje wil ook niemand meer spelen nu. Bij dat andere kindje vinden die ouders het prima als ik er wat van zeg (of een andere buurvrouw die het toevallig ziet) wat die weten dat hun zoontje nou eenmaal een driftkikker is en ze kunnen niet alles zien.
Ik vind het ook niet erg als iemand Leander aanspreekt als ze zien dat ie ruzie maakt of iets doet wat niet mag. Maar het gaat me wel op de manier waarop. Gisteren bv zat er een moeder hier in de speeltuin wiens dochter van de draaimolen viel. Die moeder deed niks en Leander draaide aan de draaimolen. Niet eens bewust van dat dat kindje zich zeer had gedaan. Dus kindje begint nog harder te schreeuwen. Zegt die moeder tegen Leander: Goh jij hebt ook wel met je oren vandaag of niet!! Ik hoorde het toevallig en heb er der op aan gesproken dat Leander het niet extra heeft gedaan en dat ik er niet van gediend ben dat ze op zo'n manier mijn zoon aanspreekt. Ze ziet hem net 10 minuten dus niet oordelen over een hele dag. Ze werd er rood van.
Later hoorde ik van de buurvrouw dat ze had gezegd dat Leander niet moet draaien als haar dochter er huilend aan hangt. Mijn buurvrouw had nog maar gezegd dat zij dan maar meteen moet reageren als har dochter valt en niet dom door moet gaan staan lullen terwijl er 10 kinderen bij die draaimolen staan te kijken. Was ze daar weer boos over!

Net ff op de opvang gevraagd welke rol L in de groep heeft.

Ze de jongste van de peutergroep, maar dat is niet te merken, vertelde de leidster. Omdat ze de leiding heeft, initiatieven neemt en zich goed verwoordt, vergeten ze dit zelfs vaak. Ze is degene die gekke dingen bedenkt, zoals ergens op klimmen

Scherm vol of zo.

Maar goed. Conclusie was dus dat ze leading en vooral érg nieuwsgierig en ondernemend is.

En ik hoef me ook heen zorgen te maken omdat ze niet van zich af zou bijten.
Voortaan dus maar vertellen dat ze eerst naar de juf moet als ze gemept wordt.

Opvallend trouwens, bedenk ik me nu. Als ik r 's ochtends breng is ze altijd erg verlegen. Moet ik r naar binnen dragen, samen een spelletje uitzoeken en wil ze in dr eentje aan tafel zitten.

Haha Spring . Dat klinkt goed, zoals ze haar beschrijven. Leuk om te horen lijkt me.

Ik zou zelf echt nooit zeggen 'sla maar terug'. Ook niet 'ga maar naar de juf' trouwens. S leert op school nu wel een hele goed vind ik. Als iemand iets doet wat ze niet leuk vinden moeten ze heel duidelijk zo'n stophand opsteken met daarbij kort en duidelijk "Stop, hou op!" Dat alleen werkt al als een tierelier. Je zet iemand bijna letterlijk buiten je territorium met die hand en de woorden zijn voor de kinderen onmiskenbaar. Het doorbreekt alles.

Als er conflicten zijn (ze willen met hetzelfde spelen ofzo) dan mogen ze niet meteen hulp vragen bij de juf, maar moeten ze eerst kijken of ze het zelf kunnen oplossen. Het zinnetje dat ze daarbij uitspreken (om een gesprek te openen en mogelijk te maken) is 'Hoe gaan we dit zelf oplossen?'.

Twee hele goede dingen, vind ik zelf.

Wickie,

ik zit te denken hè. Misschien hoef je op zoiets als bijten wel helemaal niet 'rustig' te reageren. Ik zelf zou echt schrikken en vrij fel reageren denk ik. Ze mag best schrikken van jouw (oprechte) reactie toch? Dan ziet ze ook dat ze echt iets ergs doet. Mijn duo heeft nog nooit gebeten, maar als ze iets doen waar ik echt boos om ben of echt van schrik dan zet ik ze (echt wel boos) meteen op hun stoel aan tafel. Dan mogen ze daar blijven zitten totdat ik kan verwoorden waarom ik boos ben . Dan gebeurt het hier echt niet zomaar nog een keer. Ze schrikken dan echt van mij.

We waren laatst op een feest en een klein kindje beet R met volle kracht in de hand. R schrok heel erg en had echt veel pijn. Ik zag het gebeuren en vanuit mijn moederhart zei ik hard en fel tegen dat meiske; "Maar dat mag niet! Je mag iemand niet bijten!". De ouders reageerden rustig, maar dat voelde voor mij heel gek eerlijk gezegd.

R heeft nog dagen gezegd: Kindje mij opeten, magniet!

Wat naar dat ze zich zo voelt trouwens sinds haar opname. En wat moeilijk voor jullie om te zien dat ze blijkbaar zo gefrustreerd is ofzo.

Ik bedoel ook helemaal niet te zeggen dat ik dat meisje verder iets kwalijk neem hoor. het was een klein dropke en dit soort dingen gebeuren. Mijn kinderen doen ook dingen die niet kunnen of mogen, dus dat bedoel ik er niet mee te zeggen. Puur dat ik er juist vrij fel op zou reageren als zoiets gebeurt.

Goed gesproken, Groof!

Wat een fijne posting, Groofsken! Ik doe er zelf ook weer ideeën door op. Het samen zoeken naar een oplossing komt hier al best veel voor en daar zou ik wat systematischer op kunnen voortbouwen. De stophand ga ik ook onthouden.

En ik begrijp je felle reactie wel. Het is sowieso goed als kinderen duidelijk merken wat echt onacceptabel gedrag is.

In het geval van Mette vraag ik me af of het de oplossing is. Een kind dat het echt moeilijk heeft , bijvoorbeeld omdat het moe is, is niet voor rede vatbaar. Dat neemt niet weg dat je best duidelijk mag maken wat je grenzen zijn.

Oh en Spring, wat goed dat je er even met de leidsters over gebabbeld hebt!

Groof erg bedankt voor je post!
Reageren zoals jij omschrijft heb ik ook gedaan, vrij geregeld vorige week. Maar telkens verzandde dat ik oeverloze huilbuien die niet ophielden en dat je dan nog verder verwijderd bent van de kern.
Ik heb zelfs 1x gecontroleerd en vooraangekondigd en gevraagd 'teruggebeten' zodat ze voelde wat het is. Dat was helemaal een groot onrecht wat haar werd aangedaan, maar ik moet eerlijk zeggen dat ze sindsdien niet meer gebeten heeft iniedergeval.
Maar het is dus vooral haar onmacht die naar boven komt, echt boos worden heeft dan totaal geen impact hebben we gemerkt. Als ze aan het testen is heeft dat wel impact.

Volgens mij gaat het elke dag wel een stapje beter, ze is vanavond ook weer voor het eerst snel in slaap gevallen in plaats van er 2 uur over te doen. Ik denk dat het vertrouwen weer terugkomt.

Het is ook wel behoorlijk wat geweest, er werd een slang in haar neus geduwd zonder dat ze zich kon verweren, daar was ze te slap voor. De volgende ochtend werd ze wakker met dat ding in haar neus en toen met wat meer energie, dat is natuurlijk best schrikken

Ze flipt momenteel gewoon bij situaties waar ze weet dat ze iets moet wat ze niet leuk vindt. Zoals net met haren wassen, ze begon aan tafel al 'ik wil niet haren wassen' en in bad klampte ze zich helemaal vast aan de rand onder luid gekrijs. Maar wassen moest echt omdat er zand in zat. Alles is nu gewoon even wat uitvergroot en dat is eigenlijk alles al als peuter beleving.

Maar het komt wel goed.

Fijn dat het stapje voor stapje wat beter gaat. En jeetje ja, als je het zo omschrijft, wat moet dat overweldigend geweest zijn, zo'n ziekenhuisbezoek.

Ik las toevallig mee Wickie, wat sneu dat je meisje zich zo voelt. Het inbrengen van een sonde is ook traumatisch voor een kind, als je je er dan ook nog eens niet tegen kan verweren dan is dat dubbel zo naar.

Het komt op mij over alsof ze de regie over zichzelf kwijt was en dat weer wil terugkrijgen. Door stelling te nemen tegen dingen die ze niet wil en door de grens op te zoeken in wat toelaatbaar is en wat niet.
Wellicht helpt het door haar even op veel momenten wel een keuze te laten maken, met broodbeleg, bordje waar ze van eet, kledingstukken of iets leuks wat jullie gaan doen. Dan krijgt ze wellicht weer sneller het idee dat zij ook de regie in handen heeft (al moet dat ook weer niet doorslaan) en laat ze het ongewenste gedrag weer achterwege.

quote:

Op woensdag 27 juni 2012 20:40 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Wickie,

ik zit te denken hè. Misschien hoef je op zoiets als bijten wel helemaal niet 'rustig' te reageren. Ik zelf zou echt schrikken en vrij fel reageren denk ik. Ze mag best schrikken van jouw (oprechte) reactie toch? Dan ziet ze ook dat ze echt iets ergs doet. Mijn duo heeft nog nooit gebeten, maar als ze iets doen waar ik echt boos om ben of echt van schrik dan zet ik ze (echt wel boos) meteen op hun stoel aan tafel. Dan mogen ze daar blijven zitten totdat ik kan verwoorden waarom ik boos ben . Dan gebeurt het hier echt niet zomaar nog een keer. Ze schrikken dan echt van mij.

We waren laatst op een feest en een klein kindje beet R met volle kracht in de hand. R schrok heel erg en had echt veel pijn. Ik zag het gebeuren en vanuit mijn moederhart zei ik hard en fel tegen dat meiske; "Maar dat mag niet! Je mag iemand niet bijten!". De ouders reageerden rustig, maar dat voelde voor mij heel gek eerlijk gezegd.

R heeft nog dagen gezegd: Kindje mij opeten, magniet!

En dat werkt helaas ook niet bij alle kinderen zo
Roy heeft het hier weer volop gemunt op de haren van mij, keihard trekken en echt keihard, ik trek gewoon terug, meneer gaat lachen sterker nog hij krijgt de slappe lach
Die methode werkt echt niet.
Ik pak hem stevig aan een arm vast en zet hem elders neer, Roy huilen, flink geschrokken, zoekt mij vervolgens op en begint weer van voor af aan.
Dit bleek dus ook niet te werken.
Ik ben Roy voor en pak zijn handen vast en maak er klap eens in je handjes van, Roy vind het even leuk, maar pakt alsnog mijn haar, ik word boos, zeg heel duidelijk Roy niet aan de haren trekken, ik geef hem een tik op zijn vingers en loop naar bv de keuken.
Roy kijkt beetje vreemd op, gaat spelen, tot ik na een tijd weer terug bij hem in de buurt kom, we spelen leuk samen tot hij ineens mijn haren ontdekt....

Wat we ook doen, Roy vind het alleen maar leuk en grappig

We hebben dit ook aangekaart op het Tjasker en die hebben tot op heden nog niet echt tips.