Na 6 jaar weer alleen

Dag allemaal,

Het is eeuwen geleden dat ik hier heb gepost maar nu is het moment gekomen dat ik hoop hier allereerst gewoon van me af te kunnen schrijven en daarnaast wellicht wat tips kan krijgen. Let op, dit gaat een lang verhaal worden.

Het begin: op mijn 23e besloot ik alleen te gaan backpacken. Tijdens deze reis ontmoette ik een Canadees van 28. Een week lang was hij mijn vakantieliefde en dacht ik er verder niet te veel over na.

Na thuiskomst van mijn reis bleven we contact houden en vroeg hij of hij me mocht opzoeken in Nederland. Nog altijd vrij onverschillig, heb ik ja gezegd. Gevolg was dat we 2,5 maand samenleefden en ik daarna een maand naar Canada ben gegaan. Ik was knetterverliefd.

We besloten voor een relatie te willen gaan. De enige manier waarop dat kon (in onze ogen) was door te emigreren. Ik was net klaar met mijn studie en hij zou direct een baan kunnen krijgen om voor ons beiden te zorgen. Op mijn 24e verhuisde ik naar Montreal, een frans-talige stad in Canada. We gingen direct samenwonen.

Onze relatie was een sprookje. Niet eerder had ik zo'n bijzondere, wijze, aantrekkelijke en lieve man ontmoet.

Het eerste jaar was zwaar voor me: geen familie of vrienden. Mocht niet werken dus deed wat cursussen links en rechts. Sprak ook de taal niet en kon dus moeilijk contacten leggen. Mijn vriend was er altijd en onze liefde hielp me om door te zetten, ondanks de zware momenten. Ik was vaak eenzaam en wist niet goed meer wie ik was.

Een jaar later besloten we te verhuizen naar het engelstalige gedeelte van Canada. Dat was al een stuk makkelijker om contacten te maken en daarnaast had ik inmiddels een werkvergunning gekregen. Ik vond een leuke baan en begon langzaam wat vriendschappen op te bouwen. Wel had ik altijd het gevoel te moeten vechten om iets te bereiken. Onze relatie was nog altijd heel sterk en we steunden elkaar tijdens de moeilijke momenten.

Na 2,5 jaar in Toronto te hebben gewoond en 5 jaar relatie, begon het echte gemis aan thuis. Ik had een aardig leventje opgebouwd maar kon niet zeggen echt gelukkig te zijn. De relatie was ook een beetje in een sleur gekomen. We besloten om mijn hart te volgen en terug naar Europa te gaan om daar mijn geluk terug te vinden.

In februari 2011 zijn we vervolgens naar Brussel verhuisd. Vanwege de franse taal besloten we dat dat de kans op het vinden van werk voor mijn vriend (franstalig) zou verhogen en hij makkelijker contacten kon opdoen in zijn eigen taal. Ik dacht ook dat NL - Brussel een makkelijke afstand was om te overbruggen.

Vanaf Brussel is de relatie bergafwaarts gegaan. De eerste 6 maanden konden we niks anders dan werkweken van 60 uur maken, een appartement inrichten tijdens het weekend, en vrienden en familie in NL te zien. We kwamen onder druk te staan en begonnen onze frustraties op elkaar af te reageren. Dit escaleerde in juli 2011 toen ik mijn baan radicaal heb opgegeven omdat ik niks anders kon dan huilen. Mijn vriend zat er op dat moment ook helemaal doorheen en we hadden beiden niet de energie de ander te steunen.

Na 2 maanden thuis te hebben gezeten gingen we samen op vakantie naar Canada. Hier heeft de relatie een kleine boost gehad. Mijn vriend was in zijn eigen omgeving en was niet langer die depressieve man die thuis alleen maar negatief kon zijn.

We gingen verder. Kerst, weekendjes weg, 3 weken Azie. Echter, de relatie werd meer en meer een vriendschap. Intimiteit was er steeds minder omdat we nog altijd een laag energielevel hadden. Ik begon me ook te irriteren aan hem: ik vond onze communicatie langs elkaar heen gaan en begon soms bot tegen hem te reageren uit frustratie.

4 weken geleden is hij een week alleen op ijshockey-vakantie geweest. Tijdens die week werd het me pijnlijk duidelijk dat er iets toch echt mis was. Ik miste hem niet en moest steeds vaker denken aan een mogelijk einde van onze relatie. Bij thuiskomst kon ik dit ook niet voor me houden en hebben we er over gesproken. Hij had dezelfde gevoelens gehad en we schrokken er beiden enorm van. Na een zeer emotioneel en openhartig gesprek besloten we het even te laten rusten en later verder te spreken. Mijn conclusie was op dat moment zeker om een oplossing te zoeken en samen verder te gaan.

Vorig weekend ging hij een paar dagen naar London om een familielid te bezoeken. We hadden veel contact, er waren lieve woorden en hij kwam met cadeautjes terug.

Echter, afgelopen maandag kwam het hoge woord eruit. Na ruim 6 jaar zag hij het niet langer zitten. De relatie was al ruim een jaar niet ideaal en hij wilde een gezin gaan stichten en zich settlen. Wanneer hij aan onze toekomst dacht zag hij een grote grijze wolk. De hele relatie was complex vanwege alle issues die er bij kwamen vanwege het internationale verhaal. Na een optelsom kwam hij tot de conclusie dat de koek op was, hoeveel hij ook van me hield.

Voor mij kwam dit toch als verrassing. Ik was altijd overtuigd van zijn gevoelens en kon simpelweg ons niet zonder elkaar inbeelden.

Sinds afgelopen maandag ben ik een wrak. Vanochtend heb ik hem op het vliegtuig gezet naar Canada met de helft van zijn spullen. Over 2 weken komt hij terug om de rest te halenen dan is het klaar. We zullen elkaar nooit meer zien en hij gaat op zoek naar de toekomst die hij in eerste instantie met mij zag.

Ik kan momenteel niet helder denken. Huil al dagen aan een stuk. Heb wel besloten dat ik voorlopig in Brussel zal blijven. Enerzijds om niet alles in mijn leven tegelijk op zn kop te zetten, anderzijds ook omdat ik mijn baan financieel niet kan missen.

Wat ik met dit verhaal wil weet ik niet goed maar zou het al fijn vinden om wat meningen over ons verhaal te horen. Ik ben 29, plots alleen na 6 jaar en woon in een stad waar ik weinig mensen ken. Daarnaast ben ik bang voor mijn toekomst. Ik heb geleerd dat ik iemand ben met zeer hoge eisen aan mezelf en anderen. Mijn ex voldeed in rationeel opzicht aan alles en toch wist ik dingen te vinden die ik niet ok vond.

Vragen:
- heeft mijn ex het juiste besluit genomen?
- zal ik in Brussel blijven.
- blijf ik in ons appartement wonen of moet ik eruit ivm pijnlijke herinneringen?
- kan ik contact met hem blijven houden?
- hoe ontmoet je nieuwe mensen als je vrienden 150 km van je vandaan wonen en allemaal een relatie en kinderen hebben?

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:40 schreef zarGon het volgende:
Ahww... Sterkte. .

Dank.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:42 schreef teknomist het volgende:
Ik mis wat achtergrondinformatie, wat voor werk doe je en op welk niveau? Wat voor hobby's heb je? Hoe is je Frans nu?

Tis me niet volledig duidelijk hoe dit relevant is maar werk in HR voor een van de big4. Opleiding is master en werk op hbo niveau.

Hobbies zijn vooral sociaal bezig zijn met vrienden (vind veel leuk), sporten, werken (ja, ik werk graag), dieren/milieu (allerlei vrijwilligerswerk gedaan), reizen.

Frans is nu van een heel goed niveau. Heb het in Brussel ook nodig op m'n werk.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:44 schreef teknomist het volgende:
En waar wonen je vrienden/familie? Is dat een leuke stad of een saai dorp ergens...

Vrienden en familie wonen in en rondom Eindhoven. Voel me daar echt thuis.

Mijn idee is dat ik in de toekomst ook terug ga naar mn thuisbasis maar ik voel dat ik nu mn werk (en dus Brussel) nodig heb als houvast.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:50 schreef S1nn3rz het volgende:
Sorry, maar als ik je verhaal zo lees dan heb je 6 jaar lang fesstgevierd in allerhande landen en geen normaal werk kunnen vinden door een Canadese klaploper die niet het beste wilde voor zijn vrouw.

Nu kom je hier op FOK! om te kunnen lezen dat we je zielig vinden. Nou sorry, maar als je niet ziet aankomen dat je relatie gewoon niks meer is moet je achteraf niet gaan janken dat je kerel op het vliegtuig gaat.

Het klinkt allemaal een beetje hard, maar het lijkt er meer op dat je niet alleen kunt zijn. Je gaf zelf al aan dat je hem niet hebt gemist, en nu je alleen bent en het er naar uitziet dat je weer opnieuw moet beginnen komen de krokodillentranen.

Verman jezelf gewoon, ga naar je werk en probeer je leven weer op te pakken.

Wow, dat is ook een mening.

Laat ik wel zeggen dat ik de afgelopen 6 jaar alles heb gedaan behalve feesten. Mijn ex is daarnaast een fantastische persoon met een zeer stabiele baan die me altijd financieel heeft gesteund toen het nodig was. Ik ben juist enorm trots op hoe we samen een hoop obstakels hebben kunnen overwinnen. Klinkt niet alsof je enige ervaring hebt in hoeveel karakter zoiets juist vraagt.

Dat laatste probeer ik ook. Topic is geplaatst om van me af te schrijven en advies te krijgen. Niks meer of minder.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:54 schreef Gertje-Plongers het volgende:

[..]

Is het geen optie om wat minder hooi op de vork te nemen en zo aan de nodige rust en berusting te komen voor beide ? Dat zou ook nu nog kunnen wellicht. Als je ex vriend het ook zou willen om eens te kijken hoe het is na een rustperiode, in stress periode door vermoeidheid maak je vaak niet de beste keuzes.

Wil hij helaas niet. Hij was erg ongelukkig in Brussel : geen familie/vrienden, een baan die hij niet leuk vond, en dan een relatie die niet lekker loopt. Voor zijn gevoel heeft hij ook alle opties (verhuizen, ander werk, vrienden zoeken, etc) geprobeerd.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:56 schreef twiFight het volgende:
Lastig te zeggen, dit zijn emoties en persoonlijk verdriet. De een gaat daar ander mee om dan de ander. Er is dan ook niet een altijd geldende oplossing.

Wat ik je persoonlijk aanraad is het volgende: je bent redelijk impulsief compleet van leven gewisseld. Spannend, leuk en ik denk dat jullie ook echt wel lange tijd van elkaar gehouden hebben. Maar misschien was het net een stap te ver. Ik zou mijn oude (nederlandse) leventje weer wat opzoeken. Zoek je ouders een op (indien van toepassing), ga leuke dingen doen met je oude vrienden en bezoek de plekken waar je vroeger veel was. Hopelijk kun je zo weer even je voeten op bekende aarde krijgen en geestelijk settlen. Om verder te gaan met je leven moet je namelijk eerst een soort balans hebben waarop je stevig staat, waarop je jezelf af kunt zetten als het ware. Ik denk niet dat je dat (op korte termijn) in Brussel gaat vinden. En het zou mooi zijn als je kunt werken in de buurt van de mensen van wie je houdt, alhoewel dat tegenwoordig ook makkelijker gezegd dan gedaan is. Ik woon nu ergens waar ik me niet kan aarden en bijna 1,5 jaar later lukt het me nog steeds niet. Ik zou Brussel achter me laten in jouw situatie, mits natuurlijk financieel haalbaar.

Bedankt voor je reactie. Het kan zeker kloppen dat het een stap te ver is geweest. Het lijkt dat we veel zaken impulsief gedaan hebben maar buiten mijn eerste emigratie is dit toch zeker niet zo geweest. Wel hebben we geprobeerd het geluk na te streven en zijn we heel wat hobbels op de weg tegengekomen die eigenlijk altijd oorzaak hadden buiten onze relatie om.

Ik ga Brussel in de toekomst ook verlaten maar ben bang zoveel verandering tegelijkertijd niet aan te kunnen. Ook niet in financieel opzicht. Wel zal ik in de weekenden in NL zijn met familie en vrienden.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 20:01 schreef KeimpeHart het volgende:
Mocht je overigens overwegen om in die contreien te willen vestigen, neem gerust contact op.

Das lief aangeboden. Dank je.

Zal in mijn geval dan Eindhoven gaan zijn aangezien ik me er thuis voel. Maar eerst even deze grote levensverandering accepteren voordat ik de volgenda ga opzoeken.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 21:08 schreef S1nn3rz het volgende:

[..]

Neen, dan mis je mijn punt. TS heeft al een hele tijd kunnen zien aankomen dat haar relatie niet lekker liep. Ze doet hier of dat als een complete verrassing komt terwijl ze dit natuurlijk al veel langer wist. Ze miste hem immers niet eens op een van zijn vele reisjes over de globe.

Maar he, ga jij in alle R&P topics maar lekker achter de internetwijffies aan hoor.

Agree, maar dat betekent niet dat ik de relatie had opgegeven of dacht dat hij dat ging doen. Dacht oprecht dat we er wel uit gingen komen.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 22:30 schreef Frag_adder het volgende:

[..]

ik sluit mij hier bij aan.
Maar qua nieuwe vrienden ontmoeten TS, ik ben zelf twee jaar geleden gaan wonen waar ik nu woon met mijn vrienden minstens een uur van me af. Wat ik deed? Meteen bij een sportclub gegaan (groepsverband geen fitness) daar wat mensen leren kennen waar ik nu steeds vaker ook buiten de sportclub mee om ga!
En verder ga wat doen met je hobbies en zorg dat je daarmee ook mensen leert kennen! Het is een kwestie van doen ze komen niet van zelf

Allemaal al gedaan. Had in Canada ook een grote groep mensen om me heen en genoeg te doen. Weet perfect wat er nodig is om contacten op te doen maar Brussel valt wat dat betreft echt tegen. Kan niet goed verklaren waarom het zo moeilijk is maar weet wel dat mijn energie-level op een gegeven moment op het nulpunt was aangekomen.

quote:

Op maandag 11 juni 2012 00:21 schreef Eva4Evah het volgende:
Jeetje, naar verhaal zeg. Kan me voorstellen dat je er even doorheen zit. Sterkte iig!

Dank je.

quote:

Op maandag 11 juni 2012 01:11 schreef TheThirdMark het volgende:
Vragen:
- heeft mijn ex het juiste besluit genomen?
Een einde maken aan een 6 jarige relatie is meestal niet iets dat je beslist na 1 nacht. Of hij dan ook daadwerkelijk het juiste besluit genomen heeft is niet aan ons om te zeggen eigenlijk maar ik mag aannemen dat hij er goed over nagedacht heeft.

- zal ik in Brussel blijven.
Als je daar een goede baan kan vinden, vrienden kan maken ed waarom niet? Mocht dit niet lukken, meteen weer terug naar NL gaan. Aan je fotoboek te zien ben je een erg mooie meid en aan je verhaal te horen ben je ook geen saaie grijze muis. Dus in eigen land kan je je geluk makkelijker vinden dan in den vreemde (ook al is dat maar 150km verderop).

- blijf ik in ons appartement wonen of moet ik eruit ivm pijnlijke herinneringen?
Zie bovenstaande. Als je daar een reden vind om te blijven, gewoon lekker in die woning blijven. Maar maak die woning je dan wel helemaal eigen. Pijnlijke herinneringen blijven toch wel (denk aan feestdagen of andere belangrijke (voor jou) data.

- kan ik contact met hem blijven houden?
Dat ligt aan hem. Onthoudt wel dat jullie 6 jaar met elkaar geleefd hebben en meer meegemaakt hebben dan andere stellen in zo'n korte tijd of zelfs in het algemeen. Zoals je zelf al aangeeft was het aan het eind voornamelijk een goede vriendschap ipv een relatie. Als jij contact wil blijven houden vooral doen, maar houdt er wel rekening mee dat je dan ook dingen te horen krijgt die je niet wil horen (andere relatie, eventuele toekomstige kinderen etc). Maar als je zelf openstaat voor een vriendschappelijke relatie, vooral doen.

- hoe ontmoet je nieuwe mensen als je vrienden 150 km van je vandaan wonen en allemaal een relatie en kinderen hebben?

Leef in de stad waarin je leeft! Bezoek een sportschool (of een vereniging die je leuk lijkt), ga eens naar een lokale kroeg/bar/café. Het is inderdaad vrij lastig om andere mensen te ontmoeten als je de 30 nadert maar dat hoeft niet te zeggen dat je nooit iemand kan ontmoeten!.

Ik wens je veel succes met dit gebeuren! Hoop dat je ons een beetje op de hoogte houdt

Bedankt voor deze fijne en uitgebreide reactie.

Mijn plan is ook om ons appartement volledig te veranderen zodra hij zijn laatste spullen heeft opgehaald. Ik mag alle meubels houden dus daar zitten wel herinneringen aan maar heb weinig keus wat dat betreft. Kan het me financieel sws niet permitteren om alles nieuw te kopen.

Het nieuws is inmiddels een week oud en ik ben nogal van het type over-analyseren. Tegelijkertijd probeer ik ook wat in het moment te leven en te doen wat goed voelt. Ik denk dat ik toch wel contact wil houden tot het moment komt dat hij er geen zin meer in heeft of het gewoon verwaterd. Het zijn sws 6 heftige jaren geweest waarin we beiden veel zijn gegroeid als mens en iemand die dat zelf niet
heeft meegemaakt begrijpt het vaak toch niet helemaal.

Ik probeer ook echt in Brussel te gaan leven. Vanwege mn lage energie-level koos ik de laatste maanden vaak voor de makkelijkste weg door samen thuis te blijven. Zat wel bij een sportteam maar voelde me altijd die Hollander tussen de Vlamingen en dat trok ik op een gegeven moment niet meer.

De gedachtes aan de toekomst schieten natuurlijk ook voorbij. Kom ik wel ooit iemand tegen en hoe? Weet dat ik eerst mn voeten weer terug op de grond moet gaan hebben voordat er uberhaupt ruimte is in mijn leven voor een ander. Anderzijds ben ik mezelf ook gaan waarderen de laatste tijd en verwacht ik straks ook alleen gelukkig te kunnen zijn.

Wat trouwens heel fijn is, is dat mijn werkgever super flexibel is. Ik zou bv ook vanuit Antwerpen mogen werken of vanuit thuis. Dit is dezelfde werkgever als waar ik 7 mnd terug ben weggegaan toen ik alles niet meer aan kon. Ze hebben me met open armen terug ontvangen .

quote:

Op maandag 11 juni 2012 01:17 schreef Kabolter het volgende:
Naar mijn idee kan TS redelijk makkelijk aan nieuw werk komen. Op de 1 of andere manier vindt ze elke keer wel wat. Ik zou gewoon kijken waar je nu behoefte aan hebt, behalve naar je (ex)vriend.

Ik snap wel dat ze nu alles wil beetpakken wat ze maar beet kan pakken. Omdat ze misschien het idee heeft dat ze totaal geen grip meer heeft, maar ik ben bang dat dat niet gaat werken. Vooral als het op relaties aankomt. Ik heb helaas ook het idee dat die Canadees niet over 1 dag ijs is gegaan. Dat is helemaal niet erg, heleboel mensen komen helaas op zo'n punt in de relatie.

Ondanks dat ze een vechter is had zij misschien die keuze wel 2 maanden later gemaakt. Dat hij hem maakt is gevoelsmatig erg zwaar. Dus kies nu gewoon even voor wat je zelf graag wil. Laat je leven draaien, hoe langzaam dat nu voor je gevoel misschien wel niet gaat. Maar blijf vooral niet daar plakken waar je nu niet wil zijn. De hele OP leest alsof je het, hoe dan ook, op rationele gebieden toch wel voor elkaar krijgt. Ik zou mij daar in ieder geval niet druk over maken.

Dank voor je reactie.

Ik kan idd vrij makkelijk aan werk komen maar vind wel niet alle banen interessant. Ik heb nu werk waarin ik gelukkig ben en dat wil/durf ik niet meteen op te geven.

Denk niet dat ik de keuze had durven maken. Dit is wel een levensles over mijzelf aangezien het misschien toch een zwakte is: ik vind het moeilijk om te accepteren als iets me niet lukt en kies er dan vaak voor om het OF volledig uit de weg te gaan OF er net zo lang voor te vechten totdat iets me wel lukt.

Mocht ik over een paar maanden Brussel nog steeds niet als thuis zien dan kan ik alsnog naar ander leuk werk in Eindhoven uitkijken en mn spullen pakken. Wat wel zo is, is dat we elkaar vaak beperkt hebben in het iets opbouwen in Brussel. Ik ging minder naar vrienden/kennissen want dan zat hij alleen thuis en vice versa. Wellicht dat ik nu wat meer dingen kan ondernemen omdat er thuis niemand op me zit te wachten.

Vandaag is het een zware dag.

De afgelopen dagen heb ik me heel sterk weten te houden. Had veel afleiding en daarnaast nog steeds veel contact met mijn ex. Het contact met mijn ex doet me goed, waarschijnlijk omdat ik dan toch het gevoel heb dat het nog niet definitief is ofzo. Hij gebruikt ook nog altijd mijn koosnaampjes waardoor het lijkt alsof hij gewoon eventjes op vakantie is en dan weer terug gaat komen om verder te gaan.

Ik denk dat ik mezelf een beetje voorbij aan het lopen ben doordat ik vind dat ik sterk moet zijn en afleiding moet zoeken. Ga proberen de dag toch nog door te komen zonder te breken en dan heb ik morgen een vrije dag waarin het eruit mag komen. Pff...

Wat me ook erg dwars begint te zitten is dat ik voel alsof ik me opdring aan de mensen om me heen. Ik wil graag bezig zijn en vraag dus continu om af te spreken. Echter, tijdens deze afspraken vind ik dan ook dat ik gezellig moet zijn en speel ik dus een toneelstukje. En zo geniet ik dan weer niet van het bezig zijn...

Blegh.