R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dag allemaal,
Het is eeuwen geleden dat ik hier heb gepost maar nu is het moment gekomen dat ik hoop hier allereerst gewoon van me af te kunnen schrijven en daarnaast wellicht wat tips kan krijgen. Let op, dit gaat een lang verhaal worden.
Het begin: op mijn 23e besloot ik alleen te gaan backpacken. Tijdens deze reis ontmoette ik een Canadees van 28. Een week lang was hij mijn vakantieliefde en dacht ik er verder niet te veel over na.
Na thuiskomst van mijn reis bleven we contact houden en vroeg hij of hij me mocht opzoeken in Nederland. Nog altijd vrij onverschillig, heb ik ja gezegd. Gevolg was dat we 2,5 maand samenleefden en ik daarna een maand naar Canada ben gegaan. Ik was knetterverliefd.
We besloten voor een relatie te willen gaan. De enige manier waarop dat kon (in onze ogen) was door te emigreren. Ik was net klaar met mijn studie en hij zou direct een baan kunnen krijgen om voor ons beiden te zorgen. Op mijn 24e verhuisde ik naar Montreal, een frans-talige stad in Canada. We gingen direct samenwonen.
Onze relatie was een sprookje. Niet eerder had ik zo'n bijzondere, wijze, aantrekkelijke en lieve man ontmoet.
Het eerste jaar was zwaar voor me: geen familie of vrienden. Mocht niet werken dus deed wat cursussen links en rechts. Sprak ook de taal niet en kon dus moeilijk contacten leggen. Mijn vriend was er altijd en onze liefde hielp me om door te zetten, ondanks de zware momenten. Ik was vaak eenzaam en wist niet goed meer wie ik was.
Een jaar later besloten we te verhuizen naar het engelstalige gedeelte van Canada. Dat was al een stuk makkelijker om contacten te maken en daarnaast had ik inmiddels een werkvergunning gekregen. Ik vond een leuke baan en begon langzaam wat vriendschappen op te bouwen. Wel had ik altijd het gevoel te moeten vechten om iets te bereiken. Onze relatie was nog altijd heel sterk en we steunden elkaar tijdens de moeilijke momenten.
Na 2,5 jaar in Toronto te hebben gewoond en 5 jaar relatie, begon het echte gemis aan thuis. Ik had een aardig leventje opgebouwd maar kon niet zeggen echt gelukkig te zijn. De relatie was ook een beetje in een sleur gekomen. We besloten om mijn hart te volgen en terug naar Europa te gaan om daar mijn geluk terug te vinden.
In februari 2011 zijn we vervolgens naar Brussel verhuisd. Vanwege de franse taal besloten we dat dat de kans op het vinden van werk voor mijn vriend (franstalig) zou verhogen en hij makkelijker contacten kon opdoen in zijn eigen taal. Ik dacht ook dat NL - Brussel een makkelijke afstand was om te overbruggen.
Vanaf Brussel is de relatie bergafwaarts gegaan. De eerste 6 maanden konden we niks anders dan werkweken van 60 uur maken, een appartement inrichten tijdens het weekend, en vrienden en familie in NL te zien. We kwamen onder druk te staan en begonnen onze frustraties op elkaar af te reageren. Dit escaleerde in juli 2011 toen ik mijn baan radicaal heb opgegeven omdat ik niks anders kon dan huilen. Mijn vriend zat er op dat moment ook helemaal doorheen en we hadden beiden niet de energie de ander te steunen.
Na 2 maanden thuis te hebben gezeten gingen we samen op vakantie naar Canada. Hier heeft de relatie een kleine boost gehad. Mijn vriend was in zijn eigen omgeving en was niet langer die depressieve man die thuis alleen maar negatief kon zijn.
We gingen verder. Kerst, weekendjes weg, 3 weken Azie. Echter, de relatie werd meer en meer een vriendschap. Intimiteit was er steeds minder omdat we nog altijd een laag energielevel hadden. Ik begon me ook te irriteren aan hem: ik vond onze communicatie langs elkaar heen gaan en begon soms bot tegen hem te reageren uit frustratie.
4 weken geleden is hij een week alleen op ijshockey-vakantie geweest. Tijdens die week werd het me pijnlijk duidelijk dat er iets toch echt mis was. Ik miste hem niet en moest steeds vaker denken aan een mogelijk einde van onze relatie. Bij thuiskomst kon ik dit ook niet voor me houden en hebben we er over gesproken. Hij had dezelfde gevoelens gehad en we schrokken er beiden enorm van. Na een zeer emotioneel en openhartig gesprek besloten we het even te laten rusten en later verder te spreken. Mijn conclusie was op dat moment zeker om een oplossing te zoeken en samen verder te gaan.
Vorig weekend ging hij een paar dagen naar London om een familielid te bezoeken. We hadden veel contact, er waren lieve woorden en hij kwam met cadeautjes terug.
Echter, afgelopen maandag kwam het hoge woord eruit. Na ruim 6 jaar zag hij het niet langer zitten. De relatie was al ruim een jaar niet ideaal en hij wilde een gezin gaan stichten en zich settlen. Wanneer hij aan onze toekomst dacht zag hij een grote grijze wolk. De hele relatie was complex vanwege alle issues die er bij kwamen vanwege het internationale verhaal. Na een optelsom kwam hij tot de conclusie dat de koek op was, hoeveel hij ook van me hield.
Voor mij kwam dit toch als verrassing. Ik was altijd overtuigd van zijn gevoelens en kon simpelweg ons niet zonder elkaar inbeelden.
Sinds afgelopen maandag ben ik een wrak. Vanochtend heb ik hem op het vliegtuig gezet naar Canada met de helft van zijn spullen. Over 2 weken komt hij terug om de rest te halenen dan is het klaar. We zullen elkaar nooit meer zien en hij gaat op zoek naar de toekomst die hij in eerste instantie met mij zag.
Ik kan momenteel niet helder denken. Huil al dagen aan een stuk. Heb wel besloten dat ik voorlopig in Brussel zal blijven. Enerzijds om niet alles in mijn leven tegelijk op zn kop te zetten, anderzijds ook omdat ik mijn baan financieel niet kan missen.
Wat ik met dit verhaal wil weet ik niet goed maar zou het al fijn vinden om wat meningen over ons verhaal te horen. Ik ben 29, plots alleen na 6 jaar en woon in een stad waar ik weinig mensen ken. Daarnaast ben ik bang voor mijn toekomst. Ik heb geleerd dat ik iemand ben met zeer hoge eisen aan mezelf en anderen. Mijn ex voldeed in rationeel opzicht aan alles en toch wist ik dingen te vinden die ik niet ok vond.
Vragen:
- heeft mijn ex het juiste besluit genomen?
- zal ik in Brussel blijven.
- blijf ik in ons appartement wonen of moet ik eruit ivm pijnlijke herinneringen?
- kan ik contact met hem blijven houden?
- hoe ontmoet je nieuwe mensen als je vrienden 150 km van je vandaan wonen en allemaal een relatie en kinderen hebben?
Het is eeuwen geleden dat ik hier heb gepost maar nu is het moment gekomen dat ik hoop hier allereerst gewoon van me af te kunnen schrijven en daarnaast wellicht wat tips kan krijgen. Let op, dit gaat een lang verhaal worden.
Het begin: op mijn 23e besloot ik alleen te gaan backpacken. Tijdens deze reis ontmoette ik een Canadees van 28. Een week lang was hij mijn vakantieliefde en dacht ik er verder niet te veel over na.
Na thuiskomst van mijn reis bleven we contact houden en vroeg hij of hij me mocht opzoeken in Nederland. Nog altijd vrij onverschillig, heb ik ja gezegd. Gevolg was dat we 2,5 maand samenleefden en ik daarna een maand naar Canada ben gegaan. Ik was knetterverliefd.
We besloten voor een relatie te willen gaan. De enige manier waarop dat kon (in onze ogen) was door te emigreren. Ik was net klaar met mijn studie en hij zou direct een baan kunnen krijgen om voor ons beiden te zorgen. Op mijn 24e verhuisde ik naar Montreal, een frans-talige stad in Canada. We gingen direct samenwonen.
Onze relatie was een sprookje. Niet eerder had ik zo'n bijzondere, wijze, aantrekkelijke en lieve man ontmoet.
Het eerste jaar was zwaar voor me: geen familie of vrienden. Mocht niet werken dus deed wat cursussen links en rechts. Sprak ook de taal niet en kon dus moeilijk contacten leggen. Mijn vriend was er altijd en onze liefde hielp me om door te zetten, ondanks de zware momenten. Ik was vaak eenzaam en wist niet goed meer wie ik was.
Een jaar later besloten we te verhuizen naar het engelstalige gedeelte van Canada. Dat was al een stuk makkelijker om contacten te maken en daarnaast had ik inmiddels een werkvergunning gekregen. Ik vond een leuke baan en begon langzaam wat vriendschappen op te bouwen. Wel had ik altijd het gevoel te moeten vechten om iets te bereiken. Onze relatie was nog altijd heel sterk en we steunden elkaar tijdens de moeilijke momenten.
Na 2,5 jaar in Toronto te hebben gewoond en 5 jaar relatie, begon het echte gemis aan thuis. Ik had een aardig leventje opgebouwd maar kon niet zeggen echt gelukkig te zijn. De relatie was ook een beetje in een sleur gekomen. We besloten om mijn hart te volgen en terug naar Europa te gaan om daar mijn geluk terug te vinden.
In februari 2011 zijn we vervolgens naar Brussel verhuisd. Vanwege de franse taal besloten we dat dat de kans op het vinden van werk voor mijn vriend (franstalig) zou verhogen en hij makkelijker contacten kon opdoen in zijn eigen taal. Ik dacht ook dat NL - Brussel een makkelijke afstand was om te overbruggen.
Vanaf Brussel is de relatie bergafwaarts gegaan. De eerste 6 maanden konden we niks anders dan werkweken van 60 uur maken, een appartement inrichten tijdens het weekend, en vrienden en familie in NL te zien. We kwamen onder druk te staan en begonnen onze frustraties op elkaar af te reageren. Dit escaleerde in juli 2011 toen ik mijn baan radicaal heb opgegeven omdat ik niks anders kon dan huilen. Mijn vriend zat er op dat moment ook helemaal doorheen en we hadden beiden niet de energie de ander te steunen.
Na 2 maanden thuis te hebben gezeten gingen we samen op vakantie naar Canada. Hier heeft de relatie een kleine boost gehad. Mijn vriend was in zijn eigen omgeving en was niet langer die depressieve man die thuis alleen maar negatief kon zijn.
We gingen verder. Kerst, weekendjes weg, 3 weken Azie. Echter, de relatie werd meer en meer een vriendschap. Intimiteit was er steeds minder omdat we nog altijd een laag energielevel hadden. Ik begon me ook te irriteren aan hem: ik vond onze communicatie langs elkaar heen gaan en begon soms bot tegen hem te reageren uit frustratie.
4 weken geleden is hij een week alleen op ijshockey-vakantie geweest. Tijdens die week werd het me pijnlijk duidelijk dat er iets toch echt mis was. Ik miste hem niet en moest steeds vaker denken aan een mogelijk einde van onze relatie. Bij thuiskomst kon ik dit ook niet voor me houden en hebben we er over gesproken. Hij had dezelfde gevoelens gehad en we schrokken er beiden enorm van. Na een zeer emotioneel en openhartig gesprek besloten we het even te laten rusten en later verder te spreken. Mijn conclusie was op dat moment zeker om een oplossing te zoeken en samen verder te gaan.
Vorig weekend ging hij een paar dagen naar London om een familielid te bezoeken. We hadden veel contact, er waren lieve woorden en hij kwam met cadeautjes terug.
Echter, afgelopen maandag kwam het hoge woord eruit. Na ruim 6 jaar zag hij het niet langer zitten. De relatie was al ruim een jaar niet ideaal en hij wilde een gezin gaan stichten en zich settlen. Wanneer hij aan onze toekomst dacht zag hij een grote grijze wolk. De hele relatie was complex vanwege alle issues die er bij kwamen vanwege het internationale verhaal. Na een optelsom kwam hij tot de conclusie dat de koek op was, hoeveel hij ook van me hield.
Voor mij kwam dit toch als verrassing. Ik was altijd overtuigd van zijn gevoelens en kon simpelweg ons niet zonder elkaar inbeelden.
Sinds afgelopen maandag ben ik een wrak. Vanochtend heb ik hem op het vliegtuig gezet naar Canada met de helft van zijn spullen. Over 2 weken komt hij terug om de rest te halenen dan is het klaar. We zullen elkaar nooit meer zien en hij gaat op zoek naar de toekomst die hij in eerste instantie met mij zag.
Ik kan momenteel niet helder denken. Huil al dagen aan een stuk. Heb wel besloten dat ik voorlopig in Brussel zal blijven. Enerzijds om niet alles in mijn leven tegelijk op zn kop te zetten, anderzijds ook omdat ik mijn baan financieel niet kan missen.
Wat ik met dit verhaal wil weet ik niet goed maar zou het al fijn vinden om wat meningen over ons verhaal te horen. Ik ben 29, plots alleen na 6 jaar en woon in een stad waar ik weinig mensen ken. Daarnaast ben ik bang voor mijn toekomst. Ik heb geleerd dat ik iemand ben met zeer hoge eisen aan mezelf en anderen. Mijn ex voldeed in rationeel opzicht aan alles en toch wist ik dingen te vinden die ik niet ok vond.
Vragen:
- heeft mijn ex het juiste besluit genomen?
- zal ik in Brussel blijven.
- blijf ik in ons appartement wonen of moet ik eruit ivm pijnlijke herinneringen?
- kan ik contact met hem blijven houden?
- hoe ontmoet je nieuwe mensen als je vrienden 150 km van je vandaan wonen en allemaal een relatie en kinderen hebben?
.
Ik mis wat achtergrondinformatie, wat voor werk doe je en op welk niveau? Wat voor hobby's heb je? Hoe is je Frans nu?
“Everyone wants to live at the expense of the state. They forget that the state lives at the expense of everyone.” ― Frédéric Bastiat
- jaquote:Op zondag 10 juni 2012 19:33 schreef Jeltje het volgende:
Vragen:
- heeft mijn ex het juiste besluit genomen?
- zal ik in Brussel blijven.
- blijf ik in ons appartement wonen of moet ik eruit ivm pijnlijke herinneringen?
- kan ik contact met hem blijven houden?
- hoe ontmoet je nieuwe mensen als je vrienden 150 km van je vandaan wonen en allemaal een relatie en kinderen hebben?
- nee
- eruit dus
- ja dat kan
- verhuizen
Sowieso emigreren voor de 'liefde' gaat nooit werken.
Vanwege beide een andere moedertaal blijft er altijd een afstand tussen elkaar.
5 Ferrari's op videoband!
En waar wonen je vrienden/familie? Is dat een leuke stad of een saai dorp ergens...
“Everyone wants to live at the expense of the state. They forget that the state lives at the expense of everyone.” ― Frédéric Bastiat
En wat betreft je appartement: herinrichten is het makkelijkste om pijnlijke herinneringen te voorkomen.
“Everyone wants to live at the expense of the state. They forget that the state lives at the expense of everyone.” ― Frédéric Bastiat
Wat een onzin dat dat nooit gaat werken.quote:Op zondag 10 juni 2012 19:44 schreef Ferrari_Tape het volgende:
Sowieso emigreren voor de 'liefde' gaat nooit werken.
Vanwege beide een andere moedertaal blijft er altijd een afstand tussen elkaar.
Jeltje, heel veel sterkte gewenst
Je zit nu nog in een emotionele achtbaan waarbij het moeilijk is dingen helder op een rijtje te zetten. Alles even laten bezinken en steun zoeken bij familie en vrienden. Jammer dat ze niet naast de deur wonen, maar gelukkig is er tegenwoordig internet
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Sorry, maar als ik je verhaal zo lees dan heb je 6 jaar lang fesstgevierd in allerhande landen en geen normaal werk kunnen vinden door een Canadese klaploper die niet het beste wilde voor zijn vrouw.
Nu kom je hier op FOK! om te kunnen lezen dat we je zielig vinden. Nou sorry, maar als je niet ziet aankomen dat je relatie gewoon niks meer is moet je achteraf niet gaan janken dat je kerel op het vliegtuig gaat.
Het klinkt allemaal een beetje hard, maar het lijkt er meer op dat je niet alleen kunt zijn. Je gaf zelf al aan dat je hem niet hebt gemist, en nu je alleen bent en het er naar uitziet dat je weer opnieuw moet beginnen komen de krokodillentranen.
Verman jezelf gewoon, ga naar je werk en probeer je leven weer op te pakken.
Nu kom je hier op FOK! om te kunnen lezen dat we je zielig vinden. Nou sorry, maar als je niet ziet aankomen dat je relatie gewoon niks meer is moet je achteraf niet gaan janken dat je kerel op het vliegtuig gaat.
Het klinkt allemaal een beetje hard, maar het lijkt er meer op dat je niet alleen kunt zijn. Je gaf zelf al aan dat je hem niet hebt gemist, en nu je alleen bent en het er naar uitziet dat je weer opnieuw moet beginnen komen de krokodillentranen.
Verman jezelf gewoon, ga naar je werk en probeer je leven weer op te pakken.
From feudal serf to spender.
Ik heb echt een totaal ander verhaal gelezen geloof ik.quote:Op zondag 10 juni 2012 19:50 schreef S1nn3rz het volgende:
Sorry, maar als ik je verhaal zo lees dan heb je 6 jaar lang fesstgevierd in allerhande landen en geen normaal werk kunnen vinden door een Canadese klaploper die niet het beste wilde voor zijn vrouw.
Nu kom je hier op FOK! om te kunnen lezen dat we je zielig vinden. Nou sorry, maar als je niet ziet aankomen dat je relatie gewoon niks meer is moet je achteraf niet gaan janken dat je kerel op het vliegtuig gaat.
Het klinkt allemaal een beetje hard, maar het lijkt er meer op dat je niet alleen kunt zijn. Je gaf zelf al aan dat je hem niet hebt gemist, en nu je alleen bent en het er naar uitziet dat je weer opnieuw moet beginnen komen de krokodillentranen.
Verman jezelf gewoon, ga naar je werk en probeer je leven weer op te pakken.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Het spijt me, maar ik niet.quote:
[..]
Ik heb echt een totaal ander verhaal gelezen geloof ik.
From feudal serf to spender.
Is het geen optie om wat minder hooi op de vork te nemen en zo aan de nodige rust en berusting te komen voor beide ? Dat zou ook nu nog kunnen wellicht. Als je ex vriend het ook zou willen om eens te kijken hoe het is na een rustperiode, in stress periode door vermoeidheid maak je vaak niet de beste keuzes.quote:Vanaf Brussel is de relatie bergafwaarts gegaan. De eerste 6 maanden konden we niks anders dan werkweken van 60 uur maken, een appartement inrichten tijdens het weekend, en vrienden en familie in NL te zien. We kwamen onder druk te staan en begonnen onze frustraties op elkaar af te reageren. Dit escaleerde in juli 2011 toen ik mijn baan radicaal heb opgegeven omdat ik niks anders kon dan huilen. Mijn vriend zat er op dat moment ook helemaal doorheen en we hadden beiden niet de energie de ander te steunen.
Kreeg ooit sprookjes te horen. Zit nu in therapie.
Waar is de TS?
Maar goed, troost je... met Brussel is het voor iedereen bergafwaarts gegaan.
Maar goed, troost je... met Brussel is het voor iedereen bergafwaarts gegaan.
“Everyone wants to live at the expense of the state. They forget that the state lives at the expense of everyone.” ― Frédéric Bastiat
quote:Op zondag 10 juni 2012 19:55 schreef teknomist het volgende:
Waar is de TS?
Maar goed, troost je... met Brussel is het voor iedereen bergafwaarts gegaan.
Kreeg ooit sprookjes te horen. Zit nu in therapie.
Op 
Lastig te zeggen, dit zijn emoties en persoonlijk verdriet. De een gaat daar ander mee om dan de ander. Er is dan ook niet een altijd geldende oplossing.
Wat ik je persoonlijk aanraad is het volgende: je bent redelijk impulsief compleet van leven gewisseld. Spannend, leuk en ik denk dat jullie ook echt wel lange tijd van elkaar gehouden hebben. Maar misschien was het net een stap te ver. Ik zou mijn oude (nederlandse) leventje weer wat opzoeken. Zoek je ouders een op (indien van toepassing), ga leuke dingen doen met je oude vrienden en bezoek de plekken waar je vroeger veel was. Hopelijk kun je zo weer even je voeten op bekende aarde krijgen en geestelijk settlen. Om verder te gaan met je leven moet je namelijk eerst een soort balans hebben waarop je stevig staat, waarop je jezelf af kunt zetten als het ware. Ik denk niet dat je dat (op korte termijn) in Brussel gaat vinden. En het zou mooi zijn als je kunt werken in de buurt van de mensen van wie je houdt, alhoewel dat tegenwoordig ook makkelijker gezegd dan gedaan is. Ik woon nu ergens waar ik me niet kan aarden en bijna 1,5 jaar later lukt het me nog steeds niet. Ik zou Brussel achter me laten in jouw situatie, mits natuurlijk financieel haalbaar.
Wat ik je persoonlijk aanraad is het volgende: je bent redelijk impulsief compleet van leven gewisseld. Spannend, leuk en ik denk dat jullie ook echt wel lange tijd van elkaar gehouden hebben. Maar misschien was het net een stap te ver. Ik zou mijn oude (nederlandse) leventje weer wat opzoeken. Zoek je ouders een op (indien van toepassing), ga leuke dingen doen met je oude vrienden en bezoek de plekken waar je vroeger veel was. Hopelijk kun je zo weer even je voeten op bekende aarde krijgen en geestelijk settlen. Om verder te gaan met je leven moet je namelijk eerst een soort balans hebben waarop je stevig staat, waarop je jezelf af kunt zetten als het ware. Ik denk niet dat je dat (op korte termijn) in Brussel gaat vinden. En het zou mooi zijn als je kunt werken in de buurt van de mensen van wie je houdt, alhoewel dat tegenwoordig ook makkelijker gezegd dan gedaan is. Ik woon nu ergens waar ik me niet kan aarden en bijna 1,5 jaar later lukt het me nog steeds niet. Ik zou Brussel achter me laten in jouw situatie, mits natuurlijk financieel haalbaar.
He created a new world of rave in which he gave rebirth to elements of melody and positivity.
He named this world: Forbidden Paradise
He named this world: Forbidden Paradise
Ik heb ook een ander verhaal gelezen dan S1nn3rz.
Overigens hoor ik van verschillende bekenden die in Brussel gewoond hebben, dat ze daar ook vrij eenzaam was. Brussel is geen goede stad om je op sociaal gebied te ontplooien, mede door een andere mentaliteit aldaar.
Mijn advies aan Jeltje. Spijtig dat je relatie uitgegaan is. Je gooit je hele leven toch niet weg voor een relatie dat op de klippen gelopen is? Even slikken en weer doorgaan. Verder kun je solliciteren naar vergelijkbare banen in evt. Brabant, maak gebruik van je internationale ervaring. Wanneer je beet hebt, absoluut verhuizen.
Je zou je gans van harte willen adviseren om naar steden als Breda, Den Bosch of Groningen te verhuizen. In andere steden is het moeilijker 'starten' (eigen ervaring).
Overigens hoor ik van verschillende bekenden die in Brussel gewoond hebben, dat ze daar ook vrij eenzaam was. Brussel is geen goede stad om je op sociaal gebied te ontplooien, mede door een andere mentaliteit aldaar.
Mijn advies aan Jeltje. Spijtig dat je relatie uitgegaan is. Je gooit je hele leven toch niet weg voor een relatie dat op de klippen gelopen is? Even slikken en weer doorgaan. Verder kun je solliciteren naar vergelijkbare banen in evt. Brabant, maak gebruik van je internationale ervaring. Wanneer je beet hebt, absoluut verhuizen.
Je zou je gans van harte willen adviseren om naar steden als Breda, Den Bosch of Groningen te verhuizen. In andere steden is het moeilijker 'starten' (eigen ervaring).
Mijn god zeg, ze is nog niet over haar eerste vent heen of de tweede biedt zich al aan.quote:
Mocht je overigens overwegen om in die contreien te willen vestigen, neem gerust contact op.
From feudal serf to spender.
Je moet je moment pakken wanneer het daar is hequote:
[..]
Mijn god zeg, ze is nog niet over haar eerste vent heen of de tweede biedt zich al aan.
Viespeuken aller landen, verenigt u.quote:
[..]
Mijn god zeg, ze is nog niet over haar eerste vent heen of de tweede biedt zich al aan.
“Everyone wants to live at the expense of the state. They forget that the state lives at the expense of everyone.” ― Frédéric Bastiat
Een rode draad die ik door je hele verhaal heen lees is het missen van vrienden en familie, mijn advies, recht je rug, sluit brussel&Canada af en ga naar huis, diep ademhalen en overnieuw beginnen, je bent pas 29, over een jaar kan je een compleet nieuw leven hebbenquote:
- hoe ontmoet je nieuwe mensen als je vrienden 150 km van je vandaan wonen en allemaal een relatie en kinderen hebben?
Jij bent echt een kutuserquote:
Are we not savages, innately destined to maim and kill?
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Op
Ik kan het missen, maar heeft iemand je verteld dat je geen mening op na mag houden?quote:
Op Nee dus.
Het gaat eerder om hoe je het brengt. Stel hé, je vader van 70 jaar overlijdt aan kanker. Zegt iemand vervolgens: "Ach, nou en. Hij was later toch nog doodgegaan." Nu mag dat een feit zijn. Maar is het nodig om dat zo te verwoorden?
Blijkbaar vind je dat toch wel nodig, om weer even lekker recalcitrant te zijn.
|
|
