Mijn vader heeft keelkanker

Deze morgen heb ik telefoon gehad. Mijn vader was helder toen ik arriveerde en hij vond het vreemd dat ik er ineens was. Ik heb gezegd dat ik een dag verlof had. Ze hebben deze morgen de euthanasie procedure in gang gezet om hem niet méér nodeloos te laten lijden (Hij blijkt die papieren dus getekend te hebben). Ze waren begonnen met zijn pijnen weg te nemen door verdovende middelen.

Ongeveer een uurtje geleden hebben ze hem dan een middel gegeven om hem te doen inslapen. Ze hebben eerst nog gevraagd of hij pijn had maar hij zei van niet. Ik heb dan mijn vader gekust en 'tot de volgende keer!' gezegd. Ik heb er wél niet bijgezegd dat dit pas voor over 50 jaar zal zijn. Want dit waren mijn laatste woorden aan hem. Hij glimlachte en zei tot zaterdag!

Ik krijg telefoon als hij gaat overlijden en dan rijd ik nog wel naar hem toe. Maar dat kan nog langer dan 24 uur duren zeiden ze, dus het had géén zin om te wachten. Mijn vader zou zich vragen hebben beginnen stellen én dat moesten we dus vermijden. Hij besefte wel dat het op zijn einde liep, maar vandaag beseft hij denk ik niet dat het DE DAG is.

Mijn moeder zal al die tijd wél bij hem blijven. Ondertussen is hij dus in slaap gevallen en vermoedelijk gaat hij ook niet méér wakker worden.

Mijn vader zijn ergste vrees was om ooit te sterven zoals zijn vader (mijn grootvader). In die tijd gaven ze nog géén morfine. Hij lag te schreeuwen van de pijn en heeft toen zijn polsen overgesneden. Het ziekenhuispersoneel heeft toen mijn grootvader gered van zelfmoord en hem nog 3 weken laten schreeuwen van de pijn tot hij de pijp uit ging. Was echt heftig.

Mijn vader zijn laatste wens was dan ook, vredig heen te gaan en NIET zoals zijn vader. Ondanks dat hij 6 jaar eerder zal dood gaan (68 vs 74j), zal die laatste wens ten minste ingewilligd worden.

quote:

Op donderdag 19 juli 2012 11:42 schreef trovey het volgende:

[..]

Niet over nadenken want hoe cru het ook klinkt het was een kwestie van tijd. Je moet er niet over nadenken of hij wellicht een paar dagen langer zou hebben gehad als dingen anders waren gedaan, schiet je niets mee op en verpest alleen maar de tijd die jullie nog hebben.

Had deze operatie gelukt, dan had hij nog een paar extra weken/maanden gehad. Maar het was een tikkende tijdbom. Je hebt gelijk. Vroeg of laat had hij wéér iets gekregen.

Het belangrijkste is dat hij comfortabel dood gaat (als je het comfortabel kunt noemen?) en géén pijnen lijdt.

Na een strijd van 8 weken tegen een schimmelinfectie ten gevolge van chemotherapie (Gemiddeld sterft men bij deze infectie binnen de 7 dagen - mijn vader heeft dus echt wel hard gevochten!), is mijn vader jammer genoeg overleden. Hij is afgelopen nacht na een lange slepende ziekte (keelkanker), rustig uit het leven gegleden. Ik zal hem héél hard missen. Hij was namelijk mijn grote voorbeeld in dit aardse leven. Mijn aardse 'HERO' zoals ze dat zeggen. Ik hou véél van mijn moeder, alsook van mijn vrouw (nee ik heb géén kinderen), maar hoe raar dit ook mag klinken, mijn vader was toch dé hoofdreden dat ik effectief leefde zoals ik leef.

Over het algemeen haat ik deze planeet gewoon, maar mijn vader gelukkig zien hield me telkens recht en schepte me nog het meeste plezier. En nu heeft mijn grote voorbeeld, ons verlaten. Ik voel me nu toch wel leeg. Vanaf nu zal mijn leven nooit méér hetzelfde zijn. Kinderen wil ik niet denk ik. Hen laten voelen wat ik nu voel is de grootste nachtmerrie. 1 positieve noot. Ik heb tot nu toe altijd bang gehad om te sterven. Maar nu dat mijn vader er niet meer is, heb ik het gevoel dat de wereld best zonder mij verder kan. De schrik is ineens verdwenen. Een last valt van mijn schouders nu dat mijn vader er niet meer is. Ik kon namelijk niet sterven zolang hij leefde, want dat kon ik hem toch niet aan doen?

Maar we moeten voort. Ik heb mijn vader beloofd verder te leven en door te gaan. Mijn hoofddoel is nu zijn herinnering levende houden. Die herinningen zijn, zijn tweede leven in feite. Die verdwijnen niet zolang ik leef en die wil ik koesteren. Ik wil tegen dat ik 120 jaar wordt tegen de media zeggen: Ik leef nog steeds - niet voor mezelf- maar, opdat mensen zouden beseffen wat voor een vader ik had. 1 uit de duizenden!

[ Bericht 4% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 07:47:43 ]

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 07:57 schreef Faithz het volgende:
Kinderen brengen je iets heel moois. En ook al lijkt het voor jou nu niet zo, dit gevoel wordt minder. Je komt hier echt wel doorheen, daar ben je sterk genoeg voor.

Heel veel sterkte met alles.

Wonden genezen uiteindelijk wel, maar echt helen zullen ze nooit doen. Maar ja, ik moet verder blijven gaan, al is het maar om zijn herinnering levende te houden.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 11:46 schreef Oognip het volgende:
Gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst
Ben je erbij geweest toen je vader stierf?

Totdat ze een spuit gaven om hem in coma te brengen, enkele uren voor zijn dood. Daarna is enkel mijn moeder er tot de laatste seconde bijgebleven.

Ik belde mijn vader op, op zijn mobieltje. Hij neemt niet op. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik wandel zijn huis binnen. Zet mij in zijn zetel. Ik roep zijn naam. Ik hoor niets. Ik wandel door zijn tuin. Ik roep zijn naam. Maar al wat ik hoor is stilte. Ik wandel naar zijn stoel vanwaar hij naar mij keek als ik het gras voor hem afreed. Ik schreeuw zijn naam. Plots haar ik gekraak. Er is blijkbaar iemand in huis. Ik roep: Vader!!! Maar niemand antwoord. Ik ga naar de keuken en zet mij in zijn stoel. Ik staar naar boven. Maar er is niemand. Ik zie zijn pet liggen. Ik trek die over mijn hoofd. Zijn horloge. Die doe ik aan en ik kijk naar het uur. Ik zie zijn laatste splinternieuwe jas hangen. Ik trek die aan. Verbazend genoeg past die jas terwijl een jas van hem mij NOOIT paste. Heeft hij bewust mijn maat gekozen beseffende dat hij er niet meer ging zijn en wilde hij dat ik dat jasje zou hebben? Evenwel het is en blijft gewoon stil aan de andere kant. Er is niemand meer om tegen té praten. Nu ben IK de spreekbuis. Mijn moeder vraagt raad aan mij, want mijn vader is er niet meer. Toekomstige kinderen zullen raad vragen aan mij. Want ik kan het niet meer vragen aan mijn vader. Zelf hoor ik echter enkel nog de stilte en ik begin het te beseffen: Mijn vader is niet meer. En zal er ook nooit meer zijn.

Mijn vader deelde ook nooit zijn kennis. Een stoel in elkaar zetten. Dat kan ik niet. Mijn vader deed dat! Een vogelkastje in elkaar zetten. Dat kan ik niet, dat deed mijn vader. Iets stom: De meter van de mazoetketel controleren. Dat dat hij. Ik heb geen flauw idee hoe dat dat moet. En toch ben IK nu mijn vader. En mijn vader zijn nu de herinneringen die ik van hem heb. Zo leeft een deel van hem voort in zijn zoon. Ik vind het alleen jammer dat hij zijn ervaringen nooit wilde delen. Maar misschien .. wilde mijn vader dat niet. Het is het deel van hem dat van hem was. Dat niemand hem kon afpakken. Ja zoon het is goed zo. Wat ik wil dat je over mij zegt in de toekomst is hetgeen ik wil hoe andere mensen mij zullen herinneren. Al de rest neem ik mee in mijn graf. Ja het is goed zo zoon. Tot ziens.

[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 21-07-2012 11:31:16 ]

Het ergste vind ik dat ik denk dat hij tot stof vergaan is. Ja misschien is er 'iets' na de dood. Maar hoe kan ik dit 100% zeker weten? Niet dus. In tegendeel. De natuur kennende is de kans véél groter dat er gewoon niets meer is na de dood. We zijn immers maar kleine atoompjes binnen het lichaam van de natuur. Volgens mij is is hij dus echt gewoon opgelost in de eeuwigheid. En het ergste van alles. Hij kon genieten van de allerkleinste dingen. Gewoon nog maar zijn zoon zien en zijn dag was gewoon de beste dag die hij kon beleven. Even van de soep nippen. Meteen een glimlach op zijn gezicht. Of eens de lucht insnuiven. Het was allemaal éénder. Hij genoot 500% van alle kleine pietluttigheden in het leven. Hij was een simplistisch maar zéér gelukkige mens. Maar al die kleine dingen lijken nu helemaal niet meer evident. Het zijn dingen die hij nooit of te nimmer meer zal meemaken. Hij is gewoon tot stof en as vergaan En dat is zéér moeilijk om mee te dragen. Ja, mijn vader bestaat gewoon niet meer. Gevoel, verdriet, allerhande emoties. Zelf het woord vader. Bestaat in feite enkel nog in de herinneringen. In praktijk bestaat zelfs dat niet meer.

En misschien nog erger. Zijn doodsstrijd die 3 dagen duurde. Waarom moest hij daar doorheen gaan? Want mentaal wist hij waarschijnlijk nog tot de allerlaatste seconde dat hij ging sterven. En voor wat? Als er na de dood niets meer is, waarom moet je daarvoor dan nog zoveel afzien. Hij had tijd om nog na te denken. Wat dacht hij toen. Ik moet mijn zoon achterlaten en ik ga er gewoon nooit meer voor hem zijn? Erg hoor ..

Hoe kan je nu verder leven als je beseft dat de allerliefste vader die alles betekende voor jou, gewoon nooit méér bestaat of zal bestaan? En dat de hemel in het slechtste geval gewoon dikke onzin is? Ik weet het niet .. Maar dan denk ik: Hoe heeft mijn vader zijn vader verwerkt? Gewoon door van zijn zoon te houden én hem een goed leven te geven en er niet te veel over na te denken. Er is slechts één verschil. Ik heb géén kinderen. Is dit een teken? Wil mijn vader misschien dat ik kinderen krijg én hen bijbreng wat hij mij bijbracht? Ik heb het gevoel dat de enige manier om zonder mijn vader verder te kunnen is, om een kindje te kopen en mijn liefde door te geven? Want hoe verwerk je dit anders?

[ Bericht 2% gewijzigd door makila_avatar op 21-07-2012 11:20:46 ]

Ik moet me gewoon optrekken aan het feit dat mijn vader wel degelijk een waardig afscheid heeft gekregen. In december is hij ziek gevallen en toen hadden we afgesproken dat we nog samen een volledige dag samen zouden spenderen, vooraleer het té laat zou zijn.

Eind mei had ik mijn eerste vakantie én we keken beiden uit naar die dag. Nét op de eerste dag van mijn vakantie werd hij ziek en een week later lag hij op sterven. De dag samen dreigde in het water te vallen.

Maar hij heeft héél hard gevochten én hij heeft de strijd toen (tijdelijk) gewonnen. Begin juli had ik opnieuw verlof én net dat weekend mocht hij naar huis. Zaterdag en zondag heeft hij véél tijd met mijn moeder gespendeerd en er nog echt van genoten. En maandag hebben we dan samen onze dag gehad. Een beter afscheid kon hij zich niet wensen.

Dinsdag is hij dan spijtig genoeg, terug hervallen en toen is het zéér snel gegaan. Amper 2.5 weken later was hij er niet meer. En ja zijn doodstrijd was véél te lang, en mensonwaardig en dat verdiende hij absoluut niet. Maar hij heeft uiteindelijk toch zijn afscheidsdagen nog gehad, dat kan ook niet iedereen zeggen én zijn gezin heeft tot zijn laatste adem ook aan zijn zijde gestaan. En dat was voor hem héél belangrijk.