Ik moet even iets kwijt.

Op aanraden van kingtoppie toch maar een topic gemaakt. En alvast sorry voor het lange topic, want ik het zo het idee dat dit best lang gaat worden. Ik moet gewoon even m'n ei kwijt.

Laat ik maar bij het begin beginnen. Moeders kwam er al vroeg achter dat ik slimmer was dan de rest. Ik bleek haar boeken te lezen op 3-jarige leeftijd, en ik kon toen ook al schrijven.Dit ging dus gepaard met een aantal probleempjes.

Ik heb op 4 verschillende basisscholen gezeten. Vanaf de derde basisschool, in groep 5 ging het fout.

Daar had ik dus een lerares die de pik op me had. Wat ik ook deed, het was nooit goed. Ik mocht niet in groepjes zitten (want ik was toch maar tijdelijk), mijn werk was altijd onvoldoende. Ik moest nablijven zonder reden. Ik mocht soms niet met andere kinderen spelen. 1 keer is het zelfs lichamelijk geworden We kwamen van gym, dat aan de overkant van de straat lag. Nou, op basisschool #1 en #2 was het normaal dat we hand in hand liepen, dus ik dacht dat dat daar ook zo was. Niet dus. Juffrouw kneep in m'n hand en trok/sloeg mijn arm weg. Dat kon ook normaal.

In 2002 ben ik ingetrokken bij stiefpa, dus naar een andere school.
De kinderen vonden me maar een rare snuiter, want ik was niet gelovig. De juf vond me al helemaal vreemd, en een beetje achterlijk, want ik geloofde niet.
Groep 6, nieuwe leerling in de klas en een nieuwe meester. De nieuwe leerling (Aap zegmaar) en de meester waren met mekaar, maar ik en Aap, of ik en de meester juist niet. Eerste week van school: Aap en zijn vriendjes stonden me op te wachten na school, om me in mekaar te slaan. 4 tegen 1. En dat ging zo dus het hele jaar door, minstens 1 keer per week. De meesters, juffen en ouders stonden erbij te kijken alsof ze ervan genoten, niemand heeft ooit ingegrepen. Zelfs mijn eigen familie deed er niks tegen. Bijna geen gesprekken over gehad met de leerkrachten, omdat ik alles verzweeg (zo zit dat hier in de familie), maar nee hoor, als ik een gesprek had, het was altijd mijn schuld, ik moest het niet uitlokken.

Een klein poosje later, vonden die gasten dat mijn hoofd jeukte... ik had roos. Maar nee, alles wat ik ook deed, het was de schuld van de hoofdluis. Al snel werd ik 'Luis' of 'Vlo' genoemd, en dat ging de hele school door. Van groep 1 t/m 8. Iedereen was bang van me en niemand wilde vrienden zijn

Zo ging dit een hele tijd door, tot begin groep 8. In groep 7 is er overigens wel een 'hoogtepunt' geweest Ik werd door een groep van plusminus 300 man (dit is een ruwe schatting, kan meer, maar ook minder zijn geweest.) achternagezeten. Het heeft 3 dagen geduurd in totaal. Ik begrijp je hartstikke goed als je dit niet gelooft, het lijkt ook ongelofelijk. Maar zelfs hier werd niks aan gedaan door de leerkrachten. En ik kreeg uiteindelijk de schuld van alle pesterijen, wat bevestigd werd door m'n moeder.

Laatste half jaar van groep 8 begonnen sommige mensen in mijn klas me een beetje te respecteren, en uiteindelijk naar het atheneum gegaan. Dat komt zo wel.

In de jaren 2002 t\m 2007 heb ik op de Zeekadetten gezeten. Wat een stel zwakzinnige mensen zijn dat zeg. Niet alle, maar de meeste mensjes daar toch wel.. Ik werd ook daar gepest. Elke keer ging ik daar met tegenzin naartoe, soms zelfs jankend. Een officier, mocht mijn broer niet, dus automatisch mij ook niet. Ik werd uitgesloten van bepaalde dingen, en moest na een paar jaar bijna elke week de wacht lopen (= heel de dag staan en bepaalde dingen in de gaten houden). Dus geen (relatief) leuke dingen.

Een bootsman, een leidinggevende, mocht me ook niet en liet dat duidelijk te merken door mijn arm om te draaien, mij grof vast te pakken zonder reden, me uit te schelden als ik 1 ding verkeerd deed, of hard naar me te snauwen.

Over de kadetten zelf: ze sloten me uit, vonden me een mietje, praatten niet met me, en maakten denigrerende opmerkingen over me. Het was altijd afzeiken geblazen, het liefst waar ik bij stond. Omdat ik niet sterk en stoer genoeg was ofzo.

Zomer/voorjaars/najaarskampen waren steevast drama voor mij, maar ik moest. Door een van die kampen heb ik slaapverlammingen gekregen, waarvan ik eerst dacht dat ik ziek in m'n hoofd was, omdat het stemmen waren wat ik hoorde. (je bent kut, ga dood, spring voor een trein, je bent niks waard, ga zo door). Ik herinner me een keer dat we moesten ontbijten, het was voor een grote 'vergadering' cq 'intro' van het nationale zomerkamp, er waren veel korpsen bij. En het werd heet, 31 graden.

Ze wilden me dus geen melk geven. Iedere kadet pakte voor m'n neus de kan voor m'n neus vandaan. Had ik het te pakken, trokken ze het uit m'n klauwen. Uiteindelijk werd er met een trollface een lege kan voor m'n neus neergezet. Dat resulteerde dus dat ik tijdens die vergadering flauwviel. 'Had ik maar wat moeten drinken', niks te maren. Niemand heeft het gestopt, ook al heb ik het aangegeven bij een leidinggevende, toen het gebeurde.

Nou, soms, als ik in een 'zwakke' bui was, zei ik dat tegen m'n moeder, maar die zei dat ik stoer en sterk moest zijn. En na een tijdje zou ik dan een echte stoere en sterke meid worden. Dus ik mocht er niet af. Ze was er heilig van overtuigd. In 2007 was ik het zo zat, dat ik mijn uniform inleverde. Ze keek me een paar weken niet meer aan. En des te meer bewondering had ze voor m'n stiefpa en broer, die daar ook zaten.

Sinds ik van de Zeekadetten af ben, is het pesten opgehouden. Maar in de jaren 2002 - 2007 heb ik wel suicidale neigingen gehad. Het werd steeds meer, maar ik moest sterk en stoer blijven, anders kon ik helemaal niet meer op steun rekenen. Mijn familie dus. Ik heb dus zowat alles verzwegen.

--

Dit is nog niet alles

In 2009, naaste familie is op vakantie. Gaat de bel. Staat een oom voor de deur. Dat 'ie een cadeautje voor me had. Meerdere zelfs! Hij liep naar binnen, en gaf het pakketje aan mij. Ik doe de doos open en zie dat er een string inzit. Zo'n hele lelijke. Wat moet ik hiermee? Die kerel kijkt me glunderend aan: "Er zit nog iets in". Okee. Ik pak dat andere ding uit de doos, blijkt het een dildo te zijn.

What. The. Fuck. Wat moet ik hiermee? Ben je gek ofzo? Hij: "Omdat ik weet dat je ook seksuele gevoelens hebt " Flikker op gast, ik heb al iemand. Althans, dat had ik hem wijsgemaakt, want ik wist echt niet wat ik moest zeggen. Hij raakte een beetje in paniek, maar knuffelde me. "Je bent en blijft mijn favoriete nichtje" en hij ging weg. Die zooi gelijk in de vulles gegooid. 2,5 jaar lang heeft niemand het geweten.

In die tijd heb ik een paar keer seks gehad, en dat ging met grote moeite. Ik was gespannen en angstig. Terwijl mijn eerste keer, juist heel goed ging. Alleen was dat voor het voorval met m'n oom.

Hij heeft me op facebook ook nog lastiggevallen met seksueel getinte berichtjes en daar werd ik nog minder blij van. Ik heb het pas begin 2012 verteld aan iemand, die zei dat dit niet normaal was. M'n ouders weten het niet en hoeven het niet te weten. Ze nemen me toch niet serieus.

Ondertussen verhuisd (2009), en ruzie gekregen met mijn enige vriendinnen (begin 2010). Even daarvoor waren er ook kleine spanningen tussen ons drieën, daar werd ik ook niet vrolijk van.

Omdat ik toen officieel vriendloos was kwam ik in een diep dal terecht. En daar waren de suïcidale neigingen weer, en de negatieve gedachten. Als ik naar R'dam CS liep, dan kwam ik dus door de stad heen. Overal stelletjes, overal vriendinnen die met mekaar naar de stad gingen. En dan liep ik daar in mijn eentje. Het is overigens goedgekomen.

Afijn, de examens (2011). Ik werd 2 weken voor de examens, op mijn laatste officiële schooldag naar de directie geroepen. Samen met mijn ouders. Omdat ik te weinig voldoendes zou hebben (ik had 2 onvoldoendes) vonden ze het beter dat ik op havoniveau examen ging doen. Nee. Gewoon nee. Na een tijdje werd ik het zat en moest ik janken Kan daar niet tegen. M'n ouders stelden toen voor dat als ik nu havo ging doen, dat ik dan het jaar daarna weer vwo mocht doen. Dom dat ik was stemde ik toe.

Vlak nadat ik het contract had ondertekend kreeg ik spijt. Mijn examens heb ik overigens gehaald zonder te leren. Eerst iedereen trots doen, dat ik geslaagd was, en kreeg ik het vrolijke woord te horen "Nu kan je lekker gaan werken!". Eh wat? Je had me vwo beloofd? Mam? Jezus. Alsjeblieft.

In de week na mijn examens werd mijn moeder chagrijniger, botter, en we kregen ruzie. Ik mocht het vwo in mijn reet steken, dat stelt toch niks voor, je gaat maar gewoon werken voor de kost. Ik had een baan gevonden, maar de ruzies bleven. Het werd na een tijd wel beter, maar ondanks dat het een vakantiebaantje was (althans dat hoopte ik), kon ik het vwo toch echt vergeten.
Nou, hbo dan. Maar oh wee als ik dat ging doen! Dan was ik het huis uit geschopt, dat heeft ze me gezegd. Dan mocht ik het uitzoeken met mijn achterlijke studies. Maakt niet uit wat voor studie, ik werd toch wel het huis uitgeflikkerd.

Ik moest me maar omhoog werken. Later stonden ze wel toe dat ik mbo1 ging doen. Ja dag Maar dan had ik wél veel praktijk en daar kom je mee omhoog. Het was of mbo 1, of niks. Dan maar niks.
Op mijn werk voelde ik me ook slecht, ik werd slecht behandeld, vooral door m'n baas. Betalingen bleven achter, duurde soms wel 2 maanden voordat ik eindelijk wat geld zag.

Begin februari van dit jaar de brui eraan gegeven, en pissig dat m'n ouders waren. Want nu heb ik geen werk meer! Ze praatten niet meer tegen me, en stresten alleen maar. Er werd tegen me gekat, gescholden, en alleen maar omdat ik geen werk had. In de eerste week van mijn werkloosheid was het al: Binnen een week geen werk? Dan het huis uit. Gelukkig is het niet zover gekomen.

Daarbij, waar ik ook erg ongelukkig van word, is dat ik ben opgevoed met de gedachte dat je niks voor jezelf mag doen, alleen iets voor anderen. Zodra ik 1 keer iets laat afweten ben ik een egoïst, moet ik wel iets voor mijn familie overhebben. Nu ik een vriend heb krijg ik te horen dat ik alle vrienden om me heen moet laten vallen, want ik moet voor mijn vriend leven, hij moet mijn alles zijn en ik zijn slaafje. (Zo komt het erop neer.) Hijzelf is niet zo, gelukkig.

Maar deze gebeurtenissen hebben er dus voor gezorgd dat ik me dus best kut voel. 1 voor 1 komen deze gebeurtenissen weer bovendrijven, met de achterliggende gedachte dat dit helemaal niet had gehoeven, dat dit anders had kunnen zijn. En het gevoel dat ik niks voorstel, niks ben in deze wereld. Ik word er serieus een beetje kierewiet gaan.

Nogmaals sorry voor het lange bericht, maar het lucht wel zo op.