Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Heel veel nagedacht over waar ik nu toch zo enorm mee zit. Volgens mij is het niet dat ik nog niet gelijk verder kan voor een tweede. Ik weet ook niet of ik dat zo snel al zou kunnen ook al hadden we dat wel als plan staan voor als het geen mola bleek te zijn bij de revisie. Ik denk dat het vooral is dat ik door alle wisselende diagnoses, wendingen en spanningen, maar ook het steeds alert moeten zijn op wat er nu weer aan de hand is, het zelf allles moeten weten, niet zomaar alles aannemen, ik toch m'n gevoel weer weg heb gestopt. Al wilde ik dat voorkomen. Ik heb buiten het eerste moment dat het mis leek te zijn niet genoeg ruimte gehad (van mezelf) voor dat verdriet. Ben ook bang dat mensen de emoties niet zullen begrijpen en mag het van mezelf ook niet tonen. Dat hangt ook wel samen met de goedbedoelde maar o zo nare reacties als: je bent nog jong, ik ken iemand die ook een miskraam heeft gehad en die kreeg daarna toch snel een kindje, je hebt al een dochter geniet van haar enzo. Ik kan m'n gevoel zelf al moeilijk kwijt, maar ik wil dat ook alleen doen als iemand het echt "begrijpt". Zelfs m'n man begrijpt het niet, maar daar is in deze reeks door diverse mensen al over geschreven. Ik mag wel tegen 'm blijven praten en praten (en nu is ie een weekend weg met z'n sportteam
). Ik heb nog niet geaccepteerd dat deze zwangerschap echt echt over is en vind het lastig om er steeds weer mee geconfronteerd te worden door een zeer bekken bij teveel inspanning of te lang stil staan en door het slikken van de pil. Dat had nu helemaal niet gehoeven; ik zou al over de helft zijn nu. Zo'n schril contrast. Wel gelezen dat acceptatie, afscheid nemen, het verwerken van een miskraam bijvoorbeeld makkelijker zou gaan door het kindje een naam te geven. Dat lukt me niet. Er was geen kindje, van de bevruchting af aan zou het nooit een kindje kunnen worden...en om nu een tumor, naar alle waarschijnlijkheid genetisch gezien een meisje, een naam te geven. Het wil niet. Wat moet ik herinneren? De zwangerschap, de curettage van tumorweefsel? Ik weet het niet.
Coco opperde het al: lotgenotencontact. Moeilijk denk ik; er is geen patientenvereniging en ervaringsdeskundigen zijn ook niet op iedere straathoekte vinden en daarnaast vind ik contact leggen vreselijk moeilijk (op Fok schrijven was een enorme drempel, maar nu is het wel een uitlaatklep). Ik vind het erg fijn dat er hier toch nog steeds mensen op me reageren en ook uit "onverwachte" hoek. Dat Kolonia en Klumsy hier posten vind ik enorm dapper. Ik had er ook al over nagedacht om in het andere topic te posten om users die heel wat anders meemaken, maar wel steeds weer hun wens moeten uitstellen of zelfs afstellen door het mislukken van pogingen of door vroeggeboorte, te "spreken". Ik durfde het niet. Sorry Kolonia en Klumsy dat ik het hier vreselijk kort door de bocht neerzet, maar ik waardeer het zeer dat jullie je hier laten zien en vind het enorm jammer voor jullie dat jullie mijn gevoelens herkennen. Voor mij is het "fijn"; ik ben niet gek. Verdriet is normaal in zulke omstandigheden.
Inhoudelijk op de andere verhalen reageren gaat nog steeds moeilijk. Ik hoop dat jullie het met professionele hulp of met praten met mensen in de omgeving (langzaam) een plaats kunnen geven. Een nieuwe zwangerschap kan heel snel komen, kijk maar naar Fieder (dan hier maar echt een felicitatie!), maar kan ook een tijd op zich laten wachten. In beide situaties moet de miskraam toch echt een plekje krijgen. Dat je al een toekomst voor het kindje wat er helaas niet mocht komen had uitgedacht of in ieder geval veranderingen in je eigen leven hebt aangebracht die (helemaal) samenhangen met de komst van een kleine maakt het wel wel weer heel lastig. Herinneringen.
Ik denk aan jullie.
Ik ben bang voor morgen, weer werken. Ik zie op tegen het moment, m'n reactie.