Vragen voor Christenen #3

quote:

Op donderdag 23 februari 2012 22:10 schreef MasterJapie het volgende:
Neem alsjeblieft even de tijd om het hele topic te lezen voor je reageert. Alvast bedankt

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Ik weet niet of ik ooit echt in God heb geloofd. Ik denk het niet. Ik denk dat het mij met de paplepel werd ingegoten en dat ik er nooit reden voor zag om er iets tegenin te brengen. Maar ik werd steeds sceptischer over het geloof sinds m'n 12e, en sinds m'n 16e kan ik mij er niet meer toe brengen om in God te geloven. Ik ben nu 20 jaar en in het 2e jaar van m'n studie geneeskunde. Ik durfde het nooit eerder tegen m'n ouders te vertellen, maar gisteren ging ik ervoor. Ik sta nu immers op mijn eigen benen en ik woon al een tijd op mezelf, maar ik vond het voor mij persoonlijk belangrijk om mijn ouders te vertellen hoe ik echt in het leven sta. Na een korte stilte leek het alsof m'n moeder ging ontploffen. Waar het op neer komt is dat ik dus uiteindelijk zal branden in de hel en dat ze heeft gefaald als een moeder en dat ik bij hen thuis nooit meer welkom ben tot ik "het licht van God" heb gezien. Het was onmogelijk om met haar te praten over hoe ik erover denk, om te zien of ik haar kon kalmeren, maar ze bleef schreeuwen waardoor ik het maar opgaf en naar huis ging. Daarom vraag ik het nu maar hier, aan jullie:

Geloven jullie dat goede mensen in de hel belanden? Ik heb de bijbel 4x van kaft tot kaft gelezen. Ik ben nu aan mijn 5e keer en elke keer kom ik weer nieuwe dingen tegen. Maar 1 ding is steeds weer duidelijk: Niemand komt tot de vader dan door Mij. Hier werd bijna elke week in de kerk over gezongen. "Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de vader dan door Hem". Dit zou betekenen dat als ik mijn hele leven zou wijden aan het helpen van mensen in arme gebieden, ik uiteindelijk in de hel beland omdat ik niet geloof in God, en dus ook Jezus niet accepteer als mijn verlosser en heer. Als ik in God zou geloven en mijn leven lang dood en verderf achter me liet, zou ik op mijn sterfbed om vergeving kunnen vragen en een mooi plekje in de hemel kunnen krijgen. Zelfs al zou ik in God geloven, dan zou ik mijzelf haten om het feit dat ik dit zou accepteren.

Als God bestaat heeft Hij mij een gedachtegang gegeven die veel te nieuwsgierig is om religie te accepteren. Ik kan de mysteries van het leven simpelweg niet bestempelen als "God heeft het gedaan". Als mensen beweren dat ze medische wonderen hebben ervaren, dan wil ik die "wonderen" ontrafelen om te zien wat er daadwerkelijk is gebeurd, zodat ik met die kennis andere mensen kan helpen die met dezelfde ziekte zitten. Als ik het zou bestempelen als "daad van God" en er niet meer naar zou omkijken, dan zou ik nooit verder in het leven komen.

Twee weken geleden was er darmkanker geconstateerd bij mijn vader. Ze zijn er nog maar net op tijd bij geweest en het is volgens de dokters nog te genezen. Maar afgelopen zondag gingen mijn ouders naar een genezingsdienst. Ik vroeg waarom ze daarheen gingen als pap nog gewoon genezen kan worden. Ze zeiden dat er zo een grotere kans was dat hij geneest. Dit lijkt me sterk, dus vraag ik het maar aan jullie: Waarom zijn er genezingsdiensten? Geeft God voorrang aan zieken waar massaal voor word gebeden? Heeft mijn vader meer kans op een plotselinge, miraculeuze genezing als er voor hem word gebeden door honderden mensen tegelijk, dan een klein, terminaal ziek meisje die stilletjes voor zichzelf bid in haar kamer van het ziekenhuis?

Waarom bidden mensen eigenlijk om genezing in de eerste plaats? Ik kan begrijpen dat het op een emotioneel en spiritueel niveau behulpzaam is. Zo is het ook behulpzaam om je problemen met anderen te delen en niet alles op te kroppen. Daar is het hele beroep van een psychiater op gebaseerd. Maar waarom denken mensen dat bidden zou helpen met de fysieke aspecten van het leven? God is almachtig en alwetend. Als mijn vader zou genezen van kanker, dan was dat al die tijd deel van God's plan. God weet al of mijn vader zal genezen of niet. Zo weet Hij van alle mensen al of hun ziekte geneest of dat ze eronder zullen bezwijken. Dus waarom denken mensen dat hierom bidden helpt? Als mijn vader geneest en men zou denken dat het door bidden kwam, dan betekent dat dus dat ze ook denken dat als ze niet hadden gebeden, dat hij zou zijn overleden. Dat zou betekenen dat God in een kamer zit, vol met touwtjes die het leven van alle zieke mensen op aarde voorstellen. Elk touwtje heeft een schaar dat langzaamaan dichtklapt. En God houd die schaar pas tegen als er voor je gebeden word. Zo niet dan ben je op jezelf aangewezen, en het medische team dat voor je zorgt. Als je zegt dat iemand geneest dankzij gebed, dan kan je niet ontkennen dat iemand zal sterven als er juist een gebrek aan gebed is. Dus waarom bidden mensen nog steeds voor fysiek herstel als God alwetend is?

Ik heb erg lang geprobeerd om in God te blijven geloven. Elke gedachte die mij anders probeerde te overtuigen wierp ik van me af. En ik vroeg me een hele lange tijd af waarom dat zo was. Maar nu begrijp ik het. Ik was (ben) bang voor mijn sterfelijkheid. De gedachte dat er na dit leven op aarde niks meer is. En in plaats van deze gedachten simpelweg te verwerpen vroeg ik mij af waarom ik bang ben voor de dood. Het is omdat ik nog jong ben. Ik heb nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven, zoveel dingen die ik nog wil ontdekken, dat de dood mij een soort oerangst inboezemt. Maar ik denk dat als ik oud en moe ben dat ik de dood veel beter zal kunnen accepteren. Zolang ik maar alles heb bereikt wat ik wilde bereiken, en een positieve invloed heb gehad op anderen zodat ik voort zal leven in hun herinneringen. Het feit dat het leven uiteindelijk zal eindigen bemoedigt mij juist om het leven tot het uiterste te leven. Als het leven oneindig zou zijn zou het alle waarde verliezen.

Het idee van een eeuwig leven na de dood vind ik nu dus beangstigender dan de dood zelf. Op aarde begrijp ik het verschil tussen blijheid en verdriet, omdat beiden aanwezig zijn. In de hemel zou men verdriet niet eens kennen. Hoe kan je blijheid waarderen zonder verdriet te kennen? Waarom zou ik een eeuwigheid in de hemel willen doorbrengen waar iedereen altijd een glimlach op zijn of haar gezicht heeft, en iedereen altijd blij en vrolijk is. De gedachte alleen al maakt me gek. Ik zou mijn opa en oma weer terug zien. Maar ik weet dat zij een gelukkig en vol leven geleid hebben hier op aarde. Ik wist dat ze uiteindelijk moe waren, en vonden dat hun tijd erop zat. Maar nu zouden ze dus voor eeuwig in de hemel zijn...voor eeuwig... Eeuwig is erg moeilijk om te bevatten, dus ik heb mezelf een gedachte experiment aangeleerd om een klein deel ervan te bevatten. Stel dat er in de hemel een groot blok ijzer zweeft van 1 bij 1 meter. Elke aardse dag zweeft er een veertje langs, die een onmerkbaar kleine corrosie aanricht. Pas als dit blok ijzer tot stof is gecorrodeerd zal de eerste dag van de eeuwigheid voorbij zijn. En zo gaan jaren van eeuwigheid voorbij, en mensen in de hemel zijn er omdat ze er zijn. Geen pijn en verdriet meer. Dus ook geen genot en blijheid. Ze bestaan alleen maar... Hoe zien jullie een eeuwig leven in de hemel voor je?

Ik heb heel lang met deze vragen gezeten, omdat ik het nooit met mijn familie heb kunnen bespreken. Als ik het erover probeerde te hebben dan moest ik maar gaan bidden voor antwoorden. Ik hoop dat ik hier wat meer antwoorden kan krijgen dan van boven, want daar bleef het stil.