quote:Op dinsdag 10 april 2012 09:14 schreef Lalin het volgende:
Morgen weer een belangrijke dag!
Voor de zevenduizendachthonderdtweeenvijftigste keer gaan we op de school van ons kind ‘praten’.
Weer proberen uit te leggen dat de rugzak toch echt noodzakelijk is.
Dat extra begeleiding toch echt noodzakelijk is.
Dat autisme niet overgaat.
Dat dyslexie niet overgaat.
quote:
quote:Op dinsdag 10 april 2012 20:17 schreef Faja-Lobi het volgende:
Mwana, zijn jouw kinderen ook niet gemengd? Donker getint bedoel ik. In mijn omgeving zijn het voornamelijk de donker getinte kinderen die eerder in de puberteit gaan dan de blanke. Misschien speelt dat ook mee. Mijn dochter moet nog 8 worden maar volgens de dokter is haar lichaam van binnen al druk bezig met vrouw worden en moet ik niet raar opkijken als zij op jonge leeftijd zal menstrueren. En ook de oudste van inmiddels 12 was rond zijn 8-9 al behaard op de intieme plekken.
quote:
[..]
Ja klopt en de vader is a) heel harig en b) schoor zich al op zijn twaalfde. Maar ik ben zelf ook gemengd van beide zijden (edoch uiterst blank uitgevallen) en mijn beide kanten van de familie kwam de puberteit juist extreem laat dus ik ken dit weer totaal niet. Maar wat jij zegt hou ik ook in mijn achterhoofd.
Zou het toch minder vinden voor mijn zoon want dat is al niet zo'n jochie wat blaakt van het zelfvertrouwen en dan heeft ie straks als enige al haar en wordt ie uiteindelijk niet zo groot plus nog eens al die onrust in het lijf en hoofd op jonge leeftijd.
Heb jij nog tips of echt symptomen bij jouw kinderen waar ik op moet letten?
Op school toont mijn kind sociaal wenselijk gedrag, wat in mijn optiek zijn overlevingsstrategie is.
Thuis voelt hij zich veilig en ontlaadt hij zich, dit uit zich in woede aanvallen, huilbuien, agressief gedrag naar hemzelf en ons.
De school houdt vast aan haar standpunt dat er bijna niets aan de hand is.
Ze stellen voor, voor ons kind een goede psychotherapeut te vinden die de kloof tussen het gedrag van ons kind tussen schooltijd en privétijd kan beslechten.
Enige tip die ik je kan geven is misschien een boek aan te schaffen over het lichaam dat veranderd en uitleggen dat het normaal is en helaas bij de 1 eerder begint dan bij een ander en dat je gewoon over al je zorgen kunt praten met je ouders. Wij hebben onze oudste gewoon meer privacy gegeven met badkamer gebruik en idd voor mijn dochter en haar broer staat er een boek in de kast over het lichaam dan veranderd. Kan nu even niet op de titel komen, staat thuis in de boekenkast en ik zit op kantoor. En je kan natuurlijk overleggen met de huisarts over evt haargroei en hormonen die sterk aanwezig zijn. Geloof dat er medicatie bestaat dat ervoor kan zorgen dat het lichaam nog niet de volwassenheid in schiet (heb ik mij laten vertellen door de moeder van mijn stiefzoon). Maar je moet dat maar willen, medicijnen. Persoonlijk laat ik mijn dochter haar lichaam gewoon doen wat het moet doen, ik wil er niet onnodig medicijnen tegen aan gooien en uiteindelijk gaat elk kinder de pubertijd in.
Het is een brief welke ik op 1 december 2011 op de school persoonlijk heb laten overhandigen door mijn man,
aan de directeur van de school.
Eerst zal ik de bewuste brief editen op gevoeligheden voor Internet.
In mijn ervaring zijn hulpverleners dus altijd wel bereid geweest om die brug tussen school en thuis te slaan. Dat zou voor jullie misschien ook een optie zijn.
En Troel, je zult toch voor een rugzak de medewerking van school moeten hebben. Je moet namelijk over de periode van minimaal een half jaar handelingsplannen van school indienen, waaruit blijkt dat de school al een langere periode handelingsverlegen is. Als die handelingsplannen er niet zijn, wordt de aanvraag afgewezen.
Dat is ons ook gebeurd omdat ik wel handelingsplannen over een periode van een half jaar in had gediend, maar de schoolvakanties werden weer van dat half jaar afgetrokken en toen kwamen wij net een maandje tekort en werd onze eerste aanvraag afgewezen.
Dit komt vaker voor bij kinderen met autisme, zeker bij hen die wat meer intellectuele capaciteit hebben. Die kinderen kunnen op school op het oog redelijk normaal functioneren. Wat men van de buitenkant alleen niet altijd ziet, is hoeveel energie dit kost en hoeveel spanning en frustratie dit oplevert.. Dat merk je alleen als ouder, doordat je kind thuis niet te genieten is.quote:
Het gesprek van gisteren heeft mij murw geslagen.
Op school toont mijn kind sociaal wenselijk gedrag, wat in mijn optiek zijn overlevingsstrategie is.
Thuis voelt hij zich veilig en ontlaadt hij zich, dit uit zich in woede aanvallen, huilbuien, agressief gedrag naar hemzelf en ons.
De school houdt vast aan haar standpunt dat er bijna niets aan de hand is.
Ze stellen voor, voor ons kind een goede psychotherapeut te vinden die de kloof tussen het gedrag van ons kind tussen schooltijd en privétijd kan beslechten.
Dit gedrag in de thuissituatie kan dus wel degelijk een aanwijzing zijn dat hij op school op bepaalde gebieden overvraagd wordt. Hierbij kan een rugzak heel nuttig zijn, júist om school bewust te maken van de manier waarop het kind school beleeft, en hoe zij hem of haar makkelijker kunnen maken. Als school niets doet omdat het nú goed gaat, riskeren zij meer problemen in de toekomst. Een kind kan dit namelijk misschien een paar jaar volhouden, maar niet zijn/haar hele schoolloopbaan.
Je zou school kunnen wijzen op de mogelijkheid van Preventieve Ambulante Begeleiding. Dat is een soort tussenstap tussen "niks" en de rugzak. Concreet houdt dat in dat er een ambulant begeleider van het REC cluster 4 komt meekijken op school, met school en jullie komt praten en handelingsadviezen geeft. Hij of zij kan dan als buitenstaander een blik op de situatie werpen en beoordelen of school jouw zoon voldoende begeleiding biedt, of dat er toch meer nodig is in de vorm van een rugzakje.
Veel succes en sterkte!
[ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 12-04-2012 20:34:05 ]
Het is gewoon ontzettend fijn dat hier mensen zijn die het klappen van de zweep vanaf de andere kant kennen en die kennis willen delen.
Jij en anderen: dank je wel daarvoor. Jullie weten niet half hoe fijn jullie berichtjes zijn
!mag ik dan ook wat kwijt?quote:Op donderdag 12 april 2012 20:48 schreef Troel het volgende:
Cantare, wat ik toch even kwijt moet. Ik vind het echt heerlijk dat je zo meedenkt in dit topic
Het is gewoon ontzettend fijn dat hier mensen zijn die het klappen van de zweep vanaf de andere kant kennen en die kennis willen delen.
Jij en anderen: dank je wel daarvoor. Jullie weten niet half hoe fijn jullie berichtjes zijn
ik lees hier ook graag mee. Sommige dingen zijn, ondanks dat ik nog geen vasstaande diagnose heb voor Jan, zo herkenbaar, dat óók ik baat heb bij sommige tips die hier gegeven worden. en daar ben ik dan weer blij mee 
voor alle ouders, en hun kindjes, hier !SPOILERGeachte heer Directeur, beste Directeur,
Naar aanleiding van ons gesprek van 24 november jl. zet ik hieronder een aantal zaken
op een rij. Ik wil er zeker van zijn dat er door de ruis die in ons gesprek ontstond geen informatie, verloren gaat.
Het is een chronologisch overzicht geworden wat er de afgelopen jaren gepasseerd is rond diagnoses van Naam Kind’s autisme, de daaropvolgende acties en de communicatie met school.
Voordat ik begin wil ik duidelijk stellen dat met alle hulp die wij vanaf november 2008 als ouders bij verschillende instanties en ook de school gezocht en aangewend hebben, onze enige prioriteit was om Naam Kind te helpen bij het begrijpen van de wereld om hem heen: de wereld thuis, de wereld buiten, de wereld op school. Voor ons als ouders en opvoeders,
is dit een taak die nooit stopt. Elk moment van de dag moeten wij ons bewust zijn
van het feit dat voor Naam Kind niets vanzelfsprekend is.
Ons uitgangspunt naast de opvoeding van Naam Kind, is hem veiligheid bieden, structuur aanbrengen in zijn hoofd en het stimuleren en gebruikmaken van zijn sterke punten en bijzondere interesses.
Een terugblik
In 2008 werden wij benaderd door de school. Naam Kind zat in groep 1. Naar aanleiding van een observatie van naam hulpverlener, pedagoog van Thuiszorg Naam Instantie spraken de leerkrachten hun zorg uit over het functioneren van Naam Kind. Wij hebben vervolgens onmiddellijk actie ondernomen. Hierbij kregen we ondersteuning van een pedagoog van Naam Instantie.
Na diverse onderzoeken is Naam Kind gediagnosticeerd als PDD-NOS. Vanaf dat moment is de hulp geïntensiveerd met en door de Casemanager van MEE.
Ook voor ons was dit een nieuwe wereld. De begeleiders van Naam Instantie en MEE gaven ons informatie, advies, training en, vooral: reikten ons handvatten aan om in deze afwijkende situatie ons gezin te managen. Daarnaast hebben we zelf gestudeerd, gelezen, geluisterd en geleerd maar vooral geaccepteerd.
Acceptatie noem ik als laatste maar is in dit traject de eerste en allerbelangrijkste factor om opbouwend verder te kunnen.
De leerkrachten in groep 1 zijn voor ons gevoel dit traject samen met ons aangegaan. De gesprekken hadden een open karakter en getuigden van wederzijds respect.
In februari 2009 heeft Naam Kind een uitgebreid psychologisch onderzoek ondergaan. Dit onderzoek werd uitgevoerd door drs. Naam, orthopedagoog bij MEE en drs. Naam, orthopedagoog / GZ-psycholoog. De uitkomst van dit onderzoek luidde dat Naam Kind op beneden gemiddeld niveau functioneert en dat er mogelijk aanwijzingen zijn voor een autisme spectrum stoornis (ASS).
Groep 2
In september 2009 (Naam Kind zit in groep 2) hebben wij besloten hem te laten diagnosticeren om een duidelijker beeld te krijgen welke richting de behandeling op zou moeten gaan. Bij de GGZ voerden Naam, orthopedagoog en Naam, klinisch psycholoog, nader specialistisch onderzoek uit naar ontwikkelingsstoornissen. Op 26 november 2009 werd op basis van dit onderzoek de diagnose PDD-NOS gesteld.
Er zijn in die tijd regelmatig gesprekken gevoerd met de intern begeleider op school en de leerkracht. Het ging niet goed met Naam Kind. Om rust voor hem te creëren besloten wij in overleg met onze casemanager dat Naam Kind alleen de ochtenden op school zal zijn.
Op 30 november 2009 voerden wij een tussentijds gesprek met Naam Kind’s leerkracht in groep 2. Ik heb toen laten doorschemeren dat de diagnose hoogstwaarschijnlijk richting ASS, ofwel autisme ging. De reactie van de leerkracht verbaast mij nog tot op de dag van vandaag: ‘Oh nee, niet nog een Naam Andere Autist in de klas’.
Wij waren erg geschokt door deze naar onze mening bijzonder onprofessionele en ook nog beledigende uitlating.
Nadat de diagnose was vastgesteld vond er op 16 december 2009 een gesprek plaats met de intern begeleider, leerkrachten, onze casemanager en mijzelf. Ook hier kregen we te maken met een vreemde reactie van een van de leerkrachten namelijk:‘Wat moeten wij met die diagnose’
Na de toelichting dat de diagnose een richting kan geven aan verdere hulp voor Naam Kind, voor ons, en ook voor school benadrukte de leerkracht nogmaals dat ze niet begreep wat zij met die diagnose aan moest: ‘De diagnose zou in de archieven van school en allerlei instanties terecht komen.’ Volgens haar stonden er ‘pertinente onwaarheden in’. Zij interpreteerde de diagnose als een smet op haar blazoen.
Nee, die diagnose daar konden ‘ze’ niets mee, die moest aangepast worden…
Mijn casemanager en ik zijn dit gesprek aangegaan met de bedoeling duidelijkheid te creëren rond Naam Kind zijn situatie en voorwaarden te scheppen voor de begeleiding die hij op school nodig heeft. Het is ons op dat moment heel duidelijk geworden dat dit geen prioriteit heeft.
Als reactie op de uitlatingen van de leerkracht hebben wij enkele dagen na het gesprek een email naar u / de directie van de school gestuurd. Om nogmaals aan te geven dat alle stappen die wij ondernemen in het belang zijn van Naam Kind, dat het ego van een leerkracht in dit traject niet ter zake doet en vooral geen constructieve bijdrage levert aan het proces. Een dergelijke instelling heeft niet alleen consequenties voor Naam Kind maar ook voor mogelijke andere leerlingen die meer hulp nodig hebben in de toekomst.
Tot op heden hebben wij van u / de directie op deze email geen reactie ontvangen.
De betreffende leerkracht daarentegen heeft op haar eigen subtiele manier goed laten merken dat zij niet gediend was van dit soort praktijken.
Op 2 en op 9 februari 2010, werd in overleg met onze casemanager en de school een sensomotorisch onderzoek uitgevoerd bij Naam Kind. Deze actie heeft geen opvolging gekregen of tot een aanpak geleid. Het rapport van de fysiotherapeut die het onderzoek uitvoerde hebben wij ondanks een verzoek daartoe nooit ontvangen.
Om de motorische achterstand van Naam Kind te onderzoeken zijn wij op advies van onze casemanager in februari 2010 een onderzoek en behandeling gestart bij Revalidatie Centrum Naam in Plaatsnaam. Uit het rapport van Revalidatie Centrum (maart 2010) blijkt dat de ontwikkelingsproblematiek, kort gezegd Naam Kind’s autisme, hem hindert in zijn motorische vaardigheden. In het rapport wordt geadviseerd preventieve ambulante begeleiding in te schakelen op school.
Onze casemanager bespreekt de adviezen uit het rapport met school.
De gesprekken tussen ons, onze casemanager en de leerkracht en intern begeleider gingen door. Wij vervolgen het traject met Naam Kind in Revalidatie Centrum Naam, Plaatsnaam.
De intern begeleider zei in maart 2010 toe dat wij op school gebruik konden maken van de ambulant begeleider van Revalidatie Centrum Naam. Wij waren blij met deze suggestie. Voor het eerst lijkt er draagvlak te zijn voor een constructieve benadering van Naam Kind’s situatie. Daarnaast was het voor ons een fijne oplossing omdat de reiskosten naar Revalidatie Centrum te Plaatsnaam niet worden vergoed door onze ziektekostenverzekering.
Met de toezegging van de intern begeleider zetten wij de behandeling van Naam Kind in Revalidatie Centrum te Plaatsnaam op een laag pitje. Toen ik na verloop van tijd informeerde wanneer de behandeling van Naam Kind bij deze ambulant begeleider zou starten kreeg ik de schokkende mededeling: ‘Eh… dat is al geweest, die is alweer weg, weten jullie dat niet?’.
Wij zijn wederom sprakeloos. De toegezegde extra hulp voor Naam Kind is op wonderbaarlijke wijze aan ons voorbij gegaan. Er wordt zelfs niet meer op terug gekomen. Voor ons gevoel was dit wederom een afslag naar een doodlopende weg.
Beste meneer Directeur, op zo’n moment denk je dat het niet erger kan maar helaas houdt het verhaal hier niet op… Buiten alle beledigingen (lees: ‘goedbedoelde adviezen’) kan het helaas nog erger.
Persoonsnaam
Persoonsnaam heeft Naam Kind in groep 2 geobserveerd. Misschien zelfs wel getest. Ik zeg ‘misschien’, want ik weet het niet. Ik weet ook niet wie er opdracht heeft gegeven en wie de gesprekken met Persoonsnaam heeft gevoerd. Persoonsnaam heeft een rapport geschreven. Wij hebben daar nooit een letter van gelezen, wij zijn er niet in gekend en we hebben er géén toestemming voor verleend.
De consequentie van dit rapport (dat wij niet kennen) en tegelijkertijd het trieste nadeel voor Naam Kind, is dat hij als donderslag bij heldere hemel ‘genezen is verklaard’ en geen ambulante begeleiding nodig heeft om over de rugzak maar te zwijgen.
Het ‘stukje’ voorbereidend schrijven voor groep 3, wat onder andere een taak was geweest voor de ambulant begeleider op school neem ik ondertussen thuis op mij.
Wij blijven oefenen met Naam Kind en hopen dat dit jaar op school snel voorbij is,
we slepen hem er wel doorheen.
Groep 3
Wij gaan groep 3 in met frisse moed: ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen’.
Naam Kind heeft weer energie door de vakantie, maar na de herfstvakantie blijkt wederom dat er flink bijgestuurd moet worden. Op 7 december is er overleg met de leerkracht. Er worden een paar aanpassingen gedaan. Als dit geen blijvend effect heeft zit ik in januari 2011 weer met de intern begeleider aan tafel. De hulpvraag blijft dezelfde: er moet iets gebeuren op school want het gaat niet goed met Naam Kind.
Voordat ik de kans krijg toe te lichten wat er met Naam Kind gebeurt, heeft de intern begeleider haar standpunt omtrent Naam Kind al in een betoog van 10 minuten uiteengezet. Een betoog dat bestaat uit: het toelichten van ‘hoe ingewikkeld het wel niet is een rugzak aan te vragen’, ‘dat zij geen last hebben van Naam Kind, ‘de kinderen in de klas geen last hebben van Naam Kind, dat ‘hij niet valt onder de gebreken in de clusters 1 tot en met 4’, dat ‘zij niet handelingsverlegen zijn’.
Dit verhaal ken ik zo langzamerhand en onze casemanager ook. Dat december een hele drukke periode is voor kinderen vanwege Sinterklaas heb ik vorig jaar ook al gehoord. Ik probeer desondanks toch weer uit te leggen dat Naam Kind een handicap heeft en wat dat met hem doet als daar niet adequaat mee wordt omgegaan.
Lezing
De gesprekken die ik voer op school bereiden we grondig voor met onze casemanager.
Ze hebben als doel Naam Kind zijn wereld op school begrijpelijk te maken.
Op basis van de eerdere ervaringen wilde ik voor zijn dat de school wederom op haar standpunt bleef staan zonder verdere adequate actie te ondernemen. Een van de methoden die gebruikt wordt bij de begeleiding van autistische kinderen is ‘Geef me de 5’ van Colette de Bruin. Ik stelde de intern begeleider voor dat het zinnig zou kunnen zijn als onze casemanager de leerkracht van Naam Kind, de intern begeleider en misschien ook de leerkracht van Naam Kind’s volgende groep zou informeren over deze methode. Hier is gehoor aangegeven. De afspraak is gemaakt tussen de intern begeleider en onze casemanager van dat moment.
Grote ontsteltenis wederom toen wij vervolgens in de Naam Wekelijks Schoolkrantje lazen dat alle geïnteresseerden van het onderwijzend personeel in Plaatsnaam uitgenodigd waren voor een lezing op school over autisme (16 maart 2011). Ik heb onze casemanager hierover moeten inlichten. Zij was niet op de hoogte van de mededeling in de Naam Wekelijks Schoolkrantje , noch van het feit dat zij voor dit publiek een algemene lezing zou geven over autisme. Haar lezing was specifiek gericht op de problematiek van Naam Kind. De lezing heeft zij aangepast.
Opvallend detail was de reactie van Dorpsbewoners die op de hoogte zijn van de situatie.
Na de mededeling in de Naam Wekelijks Schoolkrantje lieten zij me weten blij te zijn voor Naam Kind dat de school aandacht aan autisme besteedt. Dit kan voor iedereen een prettige bijkomstigheid zijn en is in de kern wel goed, maar ik weet wie deze lezing geregeld heeft en wat de werkelijke bedoeling was. Het doel voorbij geschoten…
Tot slot
Op 12 april 2011 vond er voor school een consult plaats bij Autisme Team N. met betrekking tot Naam Kind. Als onze casemanager ons hier niet op had gewezen hadden wij ook hier niets van geweten. Op aandringen van ons hebben wij het rapport van school ontvangen met de mededeling dat ‘dit alleen voor school was’.
Dit schooljaar ben ik twee maal een gesprek aangegaan met de leerkracht van Naam Kind.
Om wederom bij te sturen, tips en uitleg te geven.
Meneer Directeur. Het een lange en vermoeiende weg om al drie jaar met volle energie tegen de branding in te moeten zwemmen. Resulterend in het gevoel dat we geen centimeter opschuiven. Wij zullen ons blijven sterk maken voor Naam Kind’s begeleiding. Zijn ontwikkeling nu en in de toekomst is voor hem en daarmee voor ons belangrijk en staat op de eerste plaats.
Wij hopen eind volgend jaar iets positiever te kunnen zijn in de terugblik.
Vriendelijke groet,
Naam ouders.
Als ik zo terugkijk, realiseer ik me dat wij juist met veel zorg in contact zijn gekomen omdat school de hele tijd aan de bel trok in het begin. Toen was het bij ons juist zo dat het thuis wel goed ging, maar op school ging het fout.
En kennelijk is het vanuit een instantie als school toch makkelijker om hulp te krijgen.
Zou je niet overwegen een andere school te zoeken, Lalin.
Via die nieuwe wet "Weer Samen naar School" wordt aan scholen binnen een samenwerkingsverband een soort zorgprofiel toegekend (zo interpreteer ik het als leek in ieder geval). Zou er niet in jouw buurt een school zijn met een zorgprofiel die beter aansluit op de behoeften van je kind?
Wat een verhaal... Ik ben best wel geschockeerd eigenlijk.Ik zal maandag eens aan onze IB'er vragen of zij weet wat ouders kunnen doen als school de problemen niet (h)erkent en niet meewerkt. Wellicht heeft ze een zinnig advies.
Er is hier maar 1 school. En daar moeten we het mee doen.
Ik wil op het forum niet verder ingaan waarom dit zo is, als het echt niet begrepen wordt wil ik het wel toelichten maar dat zal dan via een andere weg moeten.
Maar goed, op de brief heb ik overigens nog geen enkele reactie gehad.
Er is ook een kopie verstuurd naar de Wethouder van Onderwijs, Huisarts, en Leerplichtambtenaar. Alleen de laatste had het fatsoen te reageren.
Vanmorgen heb ik contact gehad met onze (nieuwe, want andere leeftijdsgroep kind) Casemanager. Zij was gisteren ook aanwezig bij het gesprek.
Dat de school alleen denkt aan wat goed voor de school is en niet wat goed voor het kind is, was ook haar conclusie.
Ik weet dit dus al sinds 2008. Nu zij het ook weet kunnen we strategie en aanvalsplan 54 sub/b in werking stellen.
Als het niet linksom kan, niet rechtsom kan, dan gaan we nu maar dwars door het midden.
Het gesprek van gisteren met school en onze nieuwe casemanager, was om te kijken hoe de stand van zaken met school nu is.
Niets verandert dus.
Bedankt! Hier kan ik wat meequote:
Mwanatabu, ondanks de haargroei bij de oudste al op jonge leeftijd blijft hij doorgroeien, hij is serieus al een kop groter dan ik ben (en ik ben 1.68) dus denk niet dat een lichaam direct stopt met groeien. HIj gebruikt al sinds jaren (hoe lang weet ik niet want ben slechts de stiefmoeder) medicatie tegen ADHD en misschien hangt dat ook wel samen met de hormoonhuishouding. Maar mijn dochter heeft geen ADHD en gebruikt alleen medicatie voor haar astma en toch is haar lichaam al druk met vrouw worden.
Enige tip die ik je kan geven is misschien een boek aan te schaffen over het lichaam dat veranderd en uitleggen dat het normaal is en helaas bij de 1 eerder begint dan bij een ander en dat je gewoon over al je zorgen kunt praten met je ouders. Wij hebben onze oudste gewoon meer privacy gegeven met badkamer gebruik en idd voor mijn dochter en haar broer staat er een boek in de kast over het lichaam dan veranderd. Kan nu even niet op de titel komen, staat thuis in de boekenkast en ik zit op kantoor. En je kan natuurlijk overleggen met de huisarts over evt haargroei en hormonen die sterk aanwezig zijn. Geloof dat er medicatie bestaat dat ervoor kan zorgen dat het lichaam nog niet de volwassenheid in schiet (heb ik mij laten vertellen door de moeder van mijn stiefzoon). Maar je moet dat maar willen, medicijnen. Persoonlijk laat ik mijn dochter haar lichaam gewoon doen wat het moet doen, ik wil er niet onnodig medicijnen tegen aan gooien en uiteindelijk gaat elk kinder de pubertijd in.
We houden het hier in de gaten (niks is nog zeker) vandaar ook maar even naar de dok binnenkort voor de zekerheid.Lalin, steengoeie brief, m'n broek zakt van je verhaal af...quote:
Voor de duidelijkheid, de brief was naar aanleiding van een vruchteloos gesprek in november 2011.
Het gesprek van gisteren met school en onze nieuwe casemanager, was om te kijken hoe de stand van zaken met school nu is.
Niets verandert dus.
Sterkte!
Precies, en dat zien ze niet en zullen dat inzicht ook niet krijgen op deze manier.quote:
[..]
Dit komt vaker voor bij kinderen met autisme, zeker bij hen die wat meer intellectuele capaciteit hebben. Die kinderen kunnen op school op het oog redelijk normaal functioneren. Wat men van de buitenkant alleen niet altijd ziet, is hoeveel energie dit kost en hoeveel spanning en frustratie dit oplevert.. Dat merk je alleen als ouder, doordat je kind thuis niet te genieten is.
Daarom hou ik hem ook geregeld thuis.quote:Dit gedrag in de thuissituatie kan dus wel degelijk een aanwijzing zijn dat hij op school op bepaalde gebieden overvraagd wordt. Hierbij kan een rugzak heel nuttig zijn, júist om school bewust te maken van de manier waarop het kind school beleeft, en hoe zij hem of haar makkelijker kunnen maken. Als school niets doet omdat het nú goed gaat, riskeren zij meer problemen in de toekomst. Een kind kan dit namelijk misschien een paar jaar volhouden, maar niet zijn/haar hele schoolloopbaan.
PAB ook geregeld voor school, mooi rapportje uitgekomen, geen opvolging aan gegeven.quote:Je zou school kunnen wijzen op de mogelijkheid van Preventieve Ambulante Begeleiding. Dat is een soort tussenstap tussen "niks" en de rugzak. Concreet houdt dat in dat er een ambulant begeleider van het REC cluster 4 komt meekijken op school, met school en jullie komt praten en handelingsadviezen geeft. Hij of zij kan dan als buitenstaander een blik op de situatie werpen en beoordelen of school jouw zoon voldoende begeleiding biedt, of dat er toch meer nodig is in de vorm van een rugzakje.
Dank, jullie allemaal trouwens.quote:Veel succes en sterkte!
Onderwijsconsulent, onderwijsinspectie, onderwijsadvocaat.quote:
Jeetje, Lalin....
Ik zal maandag eens aan onze IB'er vragen of zij weet wat ouders kunnen doen als school de problemen niet (h)erkent en niet meewerkt. Wellicht heeft ze een zinnig advies.
Die gaan allemaal komen na strategie / aanvalsplan 54 sub-b!
Maar jammer dat het zo moet.
Bij ons had de onderwijsconsulent op een belangrijk moment net genoeg invloed om wat voor elkaar te krijgen. De onderwijsinspectie heeft tot nu toe nog niet veel gedaan, was te individueel. Wat misschien ook iets kan zijn is de kinderombudsman. Had ik zelf niet aan gedacht, maar die hadden best wel goede ideeën. Sterkte.
Even voor de goede orde; ik wilde jullie natuurlijk zeker niet bang maken met mijn verhaal over het puberen, maar wel even wat tegenwicht bieden aan de posts daarboven. Omdat ik het juist wel regelmatig tegenkom.
ik was ondertussen zo murw van alle ontkenningen daar dat ik het gevecht op het voortgezet maar niet meer aangegaan ben en niet verder gekomen ben met het melden dat mijn kind autistisch was.
ik moet zeggen: er is een wereld voor me opengegaan.
toen de schoolresultaten onder de maat begonnen te worden zijn de registers opengetrokken.
ik heb nu ondertussen diverse gesprekken gehad met begeleiders, mentoren en de zorgcoördinator en wat is het een veradememing alleen al als je hoort: we zien duidelijk dat hij autistisch is.
ze zien het!
alleen bij die bevestiging liepen me de tranen bijna over de wangen.
eindelijk voel ik me niet de lastige moeder die dr kind komt verdedigen
ineens kan er een rugzakje worden aangevraagd, wat op de basisschool ieder jaar weer geweigerd werd.
aankomende maandag zit hij al in een speciaal huiswerkbegeleidingsgroepje en voor dit jaar schijnt een soort minirugzak te kunnen worden aangevraagd, als er maar een diagnose beschikbaar is
nou die hebben we al een jaar of 8.
verbijsterd vertelde de zorgcoordinator de verslagen van de basisschool te hebben gelezen waarin stond dat het allemaal prima ging en het een sociaal en gewoon kind was.
hoe dat toch in vredesnaam kon, want hier konden ze in één oogopslag zien dat er wel degelijk een autistisch kind zat met de bijbehorende problemen.
er is een enorme last van me afgevallen.
ik voel me niet meer een roepende in de woestijn, maar begrepen.
alleen dat al maakt het een stuk dragelijker
nou ja, bij de afgelopen oudergesprekken had ik al gezegd dat ik L. meer zou gaan begeleiden. dat heeft ondertussen redelijk wat resultaat gehad. de cijfers gaan weer omhoog en L. heeft er weer zin in.quote:
Klinkt goed, Lady. Fijn dat jullie gehoord en gezien worden nu. Hopelijk niet te laat.
nu hoop ik dat school het wat van me over gaat nemen, want ik trek het niet meer zo. ik ben zelf ook nog met een opleiding bezig die aardig wat energie en tijd kost en ik heb nu een week vrij genomen omdat ik bezig was door mijn hoeven te gaan.
ik kan niet meer doen dan L. achter zijn broek zitten en overhoren. de rest moet van school komen.
wat hebben we dan aangemodderd op die klotebasisschool, het arme kind.
ik kan nog steeds boos worden op die meester met zijn: hij moet maar meedoen met de rest van de klas.
en : wordt hij gepest? dan moet hij maar leren van zich af te bijten.
ik zie nog de afhangende schouders en de verdrietige blik van mijn kind destijds.
ik kan die man nog steeds wel wat doen.
En wat jammer dus dat jullie niet naar een andere school kunnen uitwijken.
Ik hoop dat het op de een of andere manier toch lukt om de juiste ondersteuning te krijgen voor jullie kind.
Lady, fijn dat je nu gehoord wordt! Dat geeft vast een hoop rust, zowel voor jou (jullie als ouders) als voor L.
Als ik dit zo lees, kan ik me in mijn handjes knijpen dat we meteen een indicatie hebben gekregen voor speciaal basisonderwijs waar Eli zo goed begeleid en ondersteund wordt.
Ik opperde al iets van een brilletje zodat hij geen water in zijn ogen zou krijgen, maar ook dat leek hem niet echt wat. Toch gaat het echt om het water in zijn ogen.
Nou ja, en met brilletje mag je natuurlijk alsnog niet afzwemmen, maar ik heb nog steeds de hoop dat die angst in de loop der tijd wel afneemt.
Ik weiger toe te geven aan het niet naar zwemles gaan en ook het over een jaar pas opnieuw proberen zie ik niet zitten, juist omdat de rest van de zwemles wel goed gaat en hem plezier oplevert. Het op zijn rug drijven op zo'n plastic tube gaat hem prima af en dan doet hij ook niet onder voor zijn zwemgenootjes. Alleen het hoofd onder water is dus echt een probleem.
(En dit is dus typisch zoiets van "is dit het autisme of is het wat anders", maar als ik dan zie hoe panisch hij kan worden gok ik toch maar weer op het autisme?)
Heb je thuis een bad? Kun je daar niet een beetje speels oefenen?quote:
Ruben vindt de zwemles super, alleen blijft hij bang voor het met zijn hoofd onder water gaan. Zo bang, dat hij eigenlijk niet naar zwemles wil, omdat dat moet. Als dat niet hoeft, dan gaat hij graag. Net dus maar gebeld met het zwembad om te vragen of ze mee willen denken aan een oplossing, maar hebben jullie wellicht een idee?
Ik opperde al iets van een brilletje zodat hij geen water in zijn ogen zou krijgen, maar ook dat leek hem niet echt wat. Toch gaat het echt om het water in zijn ogen.
Nou ja, en met brilletje mag je natuurlijk alsnog niet afzwemmen, maar ik heb nog steeds de hoop dat die angst in de loop der tijd wel afneemt.
Ik weiger toe te geven aan het niet naar zwemles gaan en ook het over een jaar pas opnieuw proberen zie ik niet zitten, juist omdat de rest van de zwemles wel goed gaat en hem plezier oplevert. Het op zijn rug drijven op zo'n plastic tube gaat hem prima af en dan doet hij ook niet onder voor zijn zwemgenootjes. Alleen het hoofd onder water is dus echt een probleem.
(En dit is dus typisch zoiets van "is dit het autisme of is het wat anders", maar als ik dan zie hoe panisch hij kan worden gok ik toch maar weer op het autisme?)
Geen druk op de ketel zetten, gewoon speels. wil hij niet, dan niet het komt wel echt waar! sommige kinderen hebben gewoon meer tijd nodig.
Dan kijkt hij onder water, en het brilletje hoort bij het bad, en niet bij het zwembad?
SPOILERVandaag diagnose pdd-nos gekregen, ik keek er niet zo van op. Ik was ook eigenlijk wel de aanstichter van het hele traject... Papa kan zich nog niet vinden in de diagnose, maar is het vooralsnog wel eens met het verder kijken hoe en wat nu... Het is ook niet dat het er vanaf spat, maar er zijn wel te veel dingen waarbij ze uitvalt ten opzichte van "normaal", om maar even in de bewoordingen van de psychiater en psycholoog te spreken.
Gek he, je wéét als moeder dat er 'iets' is met je kind. Wel fijn dat het er niet 'vanaf spat'. En verder blijft jullie meiske gewoon jullie meiske natuurlijk. Herkent je man zich niet in de 'afwijkingen'? Of vindt hij het stempel niet oké?
en waar gaat de datum 20-04-2004 over. Mag ik je morgen ergens mee feliciteren
8 jaar.Moonah, idd fijn dat het er niet vanaf spat. Mijn man herkent niet zoveel als ik herken en hij houdt niet zo van etiketjes tenzij het onomstotelijk bewezen is. En dat is nou net ff lastig met zoiets. Hij gelooft liever dat ze gewoon verlegen is of dat het aan het slechte horen heeft gelegen (ze heeft onlangs buisjes gekregen en dat maakt idd qua horen een heel verschil).
Livelink, we hebben het gehad over deeltijd (met 1 of beide ouders erbij), 1 ochtend in de week. Maar vooralsnog eerst laten bezinken. Veel gevolgen nu niet echt. We moeten gaan zorgen dat we met de neuzen dezelfde kant op gaan komen en daar gaat later ook school in betrokken worden, maar vooralsnog eerst maar wat laten bezinken en ik hoop eigenlijk dat mijn man het toch ook gaat erkennen. Overigens staat hij wel achter de deeltijd, want het vergroten van haar vaardigheden ziet hij hoe dan ook als een verrijking dus dat is op zich wel mooi.
Lukas krijgt met ingang van volgende week Risperdal om zijn extreme pieken wat af te vlakken en ook omdat er het vermoeden is dat hij blijft hangen in zijn eigen fantasieën en angsten. Zo hopen we hem wat meer bij de echte wereld te betrekken. Verder gaat het goed, de afgelopen maand was elk weekend gewoon geweldig. Heel helder, open, goed aangeven wat hij wel of niet wilde, dat je weer voorzichtig denkt aan uitbreiding van de bezoekjes. Wel heel spannend of het goed blijft dus, het is niet niks.
Tigran is nu getest omdat er ook een vermoeden van een (lichte) autistische stoornis speelde op school, maar daar zagen ze echt heel weinig aanwijzingen voor. Trekjes heeft hij zeker, maar veel wordt ook veroorzaakt door onzekerheid, verlegenheid, zichzelf overschreeuwen etc. Heel beïnvloedbaar ook dus qua gedrag wel wat opvallend maar in steeds mindere mate.
Hij is "gewoon" een perfect gemiddeld kind qua begaafdheden blijkt, maar het gaat een beetje scheef bij het werkgeheugen en dan in het bijzonder als er afleiding is, hij twee dingen tegelijk moet doen of hij van taak moet switchen. Gelukkig zien ze heel veel insteken om hem daarbij te helpen. Op dit moment lijkt verder testen dus niet nodig, ze blijven met hem aan de slag en houden het in de gaten en dat doen wij ook want het blijft een aparte met een gebruiksaanwijzinkje van een pagina of miljoen. Maar op zich goede uitslag dus, best een opluchting.
Hij krijgt ook nog andere medicatie en het is voor ons lastig om te zien wat de risperdal voor of met hem doet. Van het andere medicijn is het ons allemaal duidelijk dat Job er baat bij heeft, maar met betrekking tot de risperdal weten we dat niet precies. Ik blijft het moeilijk vinden met die medicatie eigenlijk. Wel super dat de weekenden zo goed gaan! Bij ons gaat het allemaal weer wat moeizamer. Job is ook erg de lengte ingeschoten dus ik vermoed dat er ook een aanpassing nodig is qua medicatie.
Fijn dat je jongste in ieder geval niet die kant op hoeft qua medicatie en dat ze hem ook op een andere manier goed kunnen helpen.
Vandaag heb ik een gesprek gehad met zijn juf die nog nooit van pddnos heeft gehoord. Als ik hier dan lees over ontkenning vanuit de reguliere school, dan kan ik het wel plaatsen. Ze hebben er geen verstand van...
Ik vind het onderzoek wat komen gaat erg spannend en ik hoop dat er iets uit komt waar we wat mee kunnen. maakt mij dan niet eens uit wat voor naampje het heeft...
Ik vind het als moeder vreselijk om mijn kind zo te zien worstelen en hoe uitgeblust hij altijd uit school komt. Alsof alle energie weg en het hem heel erg veel energie kost allemaal....
Hij heeft cito toetsen gehad, allemaal heel erg ondermaats....
Citotoetsen bij een kind van 5, van de zotte eigenlijk...
Vandaag heeft hij me in de klas geslagen omdat ik hem een knuffel gaf. De woede in zijn ogen!Ik schrok me kapot en heb nog steeds pijn op de plek waar hij me sloeg. Er zat nogal wat kracht in.
Ik weet even niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik weet wel dat hij nooit knuffelig is, ook niet als baby en hij kan niet tegen aanrakingen en kusjes moet ie niks van weten. Ik heb vandaag dus de fout gemaakt hem toch onverwachts spontaan een flinke knuffel te geven.
kennelijk heb je alleen nog vermoedens over zijn autisme? dit gedrag zou wel in het plaatje passen, maar je kunt op basis van zo'n incident niet concluderen dat 't dus inderdaad wel autisme zal zijn. heb je al hulp/advies gezocht?
[edit]oh wacht, ik lees nu pas je vorige bericht. er is dus al 't een en ander in gang gezet. veel succes en ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt. het kan ontzettend veel schelen als je zijn gedrag beter kunt duiden (en er dus op kunt inspelen). wat vreemd dat die juf nog nooit van PDD-NOS gehoofd heeft trouwens.
met cito-toetsen op zich is niks mis, het is een manier om in de gaten te houden of kinderen zich redelijk gemiddeld ontwikkelen, of dat er misschien bijzonderheden zijn om rekening mee te houden. ze zijn er tegenwoordig inderdaad ook al voor relatief jonge kinderen, des te beter toch? als je 't alleen van de individuele inschatting van een leerkracht moet hebben ben je veel afhankelijker van diens achtergrondkennis. zie de juf waar jij 't over had.
[ Bericht 23% gewijzigd door trui op 25-04-2012 10:43:59 ]
Vanaf zijn geboorte hebben we al het gevoel dat er iets met hem was. Hij heeft altijd een hoog frustratatiegehalte gehad. Zijn flesje moest je precies om de 3 uur geven, anders was het hysterie (niet gewoon huilen, meer het idee van een speenvarken). Hij is altijd zo geweest, dat als hij heel ongemakkelijk wordt van niet op tijd drinken en eten. Het is er inmiddels ingeslopen om daar goed op te letten als ouder, om driftbuien te voorkomen. Ook als iets niet lukt, wordt hij snel boos.
de eenkennigheidsfase heeft hij nooit gehad. Het glimlachen met 6 weken niet, weinig oogcontact maken, niet reageren op zijn naam als baby, je niet volgen met de ogen. In het spel was hij erg beperkt. Je kon hem net zo goed een aantal uur neerzetten met een pollepel en dat was goed.
Wat ik me nog zo goed kan heugen is dat we wisselden van creche. De eerste dag zette ik m neer. Hij keek niet op of om. Reageerde niet op zijn naam of gedag zeggen. Je wezenloos aankijken en doodleuk met iets aan de gang gaan. Ik liep weg en en kwam later op de dag terug, maar geen reactie. Dus niet op het weg gaan maar ook niet als ik terugkwam. Dus vanaf zijn geboorte wist ik dat er iets was, maar gaf mezelf de schuld. Ik dacht: hij zal zich wel niet gehecht hebben aan mij.
Zijn spraak kwam pas na heel veel oefenen op gang na zijn tweede verjaardag, op aandringen van het CB. Vanaf twee jaar viel me op dat hij enorme moodswings had. Ik heb dat aangekaart bij het CB, ze konden het niet begrijpen. Kind van 2 met moodswings?
Daarmee bedoelde ik dat er iets kon gebeuren (al was het iets kleins, of iets wat ik niet eens zag) dat hem deed veranderen in een enorm gefrustreerd driftig kind.
Nu nog steeds krijg je nooit echt contact met hem. Hij kijkt je nooit aan, vertelt weinig uit zichzelf, heeft enorme oog voor details, is heel erg gevoelig, Kan hysterisch worden als zijn sok niet goed ziet of zijn trui kriebelt. Wordt mega boos als iets hem niet lukt. is verder in weinig dingen geinteresseerd (ja bierdoppen en dingen die lijken op pennen, met zijn overige speelgoed doet hij niet, tenzij het auto;s zijn). Hij wil nooit bij je zitten, met je knuffelen.
Verder denkbeeldige vriendjes, heel intens dromen, detailgericht, zeer snel afgeleid, hyperactief gedrag (wat nu sterk afneemt).
Nu komen de sociaal-emotionele aspecten veel naar voren. Hij heeft weinig zelfvertrouwen, faalangst, wil absoluut niks doen in groepen, heeft de juf in de klas heel hard nodig (die moet letterlijk naast hem staan steeds).
Laatst zei hij dat hij ergens anders wilde wonen, bij zijn oppas, want daar hebben ze een playstation. Dat is een opvallend typisch iets van hem: instrumenteel gedrag. Mensen zijn voor hem een middel tot een doel. ze verschaffen hem iets. Het gaat er dan niet om wie het is. Verder kan ie doodleuk bij een wildvreemde in de bus gaan zitten.
Weglopen zonder het besef dat hij ons kan kwijt raken. Etc. etc.
Ik ervaar het als zeer emotioneel, ook omdat zijn broertje zooo anders is. Dat is een knuffelkont ten top, een standaard normaal kind waar ik een heel intense band mee heb.
Verder hou ik zielsveel van mijn oudste zoon, ik maak me alleen zooo zorgen over zijn toekomst. Hij lijkt zich zo vaak eenzaam en afgewezen te voelen.
Het lijkt mij heel erg zwaar als je meerdere kinderen hebt met bv pddnos. Maar helaas zie je dat vaak, dat meerdere kinderen het hebben, omdat het zo erfelijk belast is.
Ik ben ook steeds mijn jongste id gaten aan het houden en die heeft heel soms toch trekken van de oudste en dan denk ik: nee he, ook niet hij.
misschien kom ik heel negatief over, mijn ik voel teleurstelling en verdriet en veel zorgen.
is dat gek?
mijn man kan er al helemaal niet mee overweg, die zoekt heil in zijn werk...
Hij is de grootste clown in de klas, de kinderen vinde dat geweldig totdat ze om hem lachen. dan wordt hij woest.
En heel soms, kan hij een doodnormaal kind lijken, met wie je even wel contact hebt en dan denk je: begin ik nu gek te worden?valt het allemaal toch wel mee.
maar het is dat onderbyuikgevoel wat je dan hebt als ouder...
sorry voor mijn uitgebreide verhaal, maar ik schrijf het even van me af.
quote:
Je hebt een positieve instelling en meestal sla je je overal wel doorheen!
Maar... soms heb je óók het gevoel dat je er wel erg alleen voor staat,
of word je moe van oordelen en onwetendheid van de omgeving.
Als je behoefte hebt aan steun, inspiratie, of informatie over de
mogelijkheden die er zijn kom dan naar een bijeenkomst om even lekker te praten,
luisteren, lachen en genieten in een omgeving met andere moeders!
MamaVita zet zich in voor de vrouwlijke verzorgsters van autistische kinderen.
Ze willen de vrouwen kracht geven om de verantwoordlijkheid voor een kind met autisme aan te kunnen.
Wij organiseren regelmatig een dagdeel met eventueel oppas voor de kinderen.
Wat volledig nieuw is voor Mamavita, is het jaarlijkse evenement wat dit jaar voor het eerste wordt verzorgt.
Met medewerking van:
Martine Delfos
(biopsychologe,wetenschappelijk onderzoeker,therapeut,docent en schrijfster)
Anneke Groot
(mede-oprichtser van Stichting HoriSon,geeft cursussen contact gericht spelen en leren)
Marjon Kuipers
(NMI register mediator,oprichter van Auti-Comm, autisme en communicatie, NLP trainer en coach)
Louise Dijkman
(Muzikant, percussioniste)
Met z'n allen maken we er een bijzondere dag van.
De hele dag wordt verzorgd met o.a een lekker lunch en je krijgt een persoonlijk kado mee naar huis.
Deze dag organiseren we om een platform te bieden. Zodat we elkaar kunnen ontmoeten en de regio´s kunnen uitbreiden.
En we dan elke maand een bijeenkomst kunnen organiseren. Na deze dag ga je met meer contacten en mogelijkheden naar huis
en je bent van harte welkom!
Laat even weten wat jullie hier van vinden en kijk voor meer informatie op de site : www.stichtingmamavita.nl
Jenna, het lijkt me ook erg belangrijk dat jullie samen de juiste begeleiding krijgen. Sterkte!quote:
mijn man kan er al helemaal niet mee overweg, die zoekt heil in zijn werk...
Trui, gaat het met Cato nog steeds goed?
En goede berichten van Mwana. Ook mooi!
Als je de tip gevonden hebt om dat op te lossen, hoor ik het ook graag van je.
Als je een oplossing tegenkomt voor het uitgeblust zijnquote:
(net ff niet dat bevlogene wat haar vorige juf had, die hadden we nu wel goed kunnen gebruiken ). Maar goed. Volgend jaar een andere... We gaan nu eerst zelf starten met de deeltijd met Kleuter en hoe dan verder dat zullen we dan wel horen.
Ja hij zit op school maar ik heb zelf bij de huisarts om onderzoek gevraagd en hierna op school nog een gesprek gehad met de juf die mijn vermoedens bevestigde dat hij ander gedrag vertoont dan de andere kinderen.En de huisarts heeft de verwijzing naar het GGZ gestuurd dat samenwerkt met het VU medisch ziekenhuis.quote:
@Faja-Lobi: Jullie doen een onderzoek via het GGZ?Gaat die van jou al naar school of nog niet?
Dit kan ik beamen. M'n zusje heeft pddnos en vindt het heerlijk met mij, mijn broertje of onze ouders te knuffelen. Maar alleen met mensen die ze goed kent. We zijn er trouwens ook pas vrij laat achtergekomen dat ze pddnos heeft. Mede vanwege tegenstrijdige dingen. Zo is ze heel sociaal, maar moet ze niks van drukte hebben. Boosheid kan ze niet mee omgaan, dan loopt ze weg van de situatie. En uit het niets ineens een flinke knuffel. Dat soort dingen.quote:
Ow en Jenna, ook een knuffelkontkind kan heel goed een autistische stoornis hebben.
Ze is trouwens wel het tofste zusje ooit. :-)
Ik las bij de pdd-nos dat het vaak erfelijk is. Nou lijken wij allebei wel wat trekjes te vertonen, maar het heeft volgens mijn psych pas zin om daarnaar te kijken als we dat allebei willen.
Ik herken Kleuter ook in best wel veel dingen van mezelf...
SPOILERpsych wil me wel doorsturen naar team ass, na intern... dus denk dat ze wel degelijk in de richting denkt
[ Bericht 1% gewijzigd door Nijna op 26-04-2012 13:54:47 ]
Echter zijn er bij een heleboel autisten wel complete stambomen aan te vinken als het gaat om mensen met autisme
.Maar ik dacht laat ik die sites ook even met jullie delen
http://www.uitgeverijpica.nl/index.php
http://www.recoost.nl/
misschien hebben jullie er ook wat aan.
Ik weet nooit precies wat ik daar mee aanmoet. Hetzelfde met zo'n soort autipas. Ik heb daar niet zo'n beleving bij wat dat dan zou helpen.
*breekt in*quote:
Wat voor een posters heb je dan besteld, Faja?
Ik weet nooit precies wat ik daar mee aanmoet. Hetzelfde met zo'n soort autipas. Ik heb daar niet zo'n beleving bij wat dat dan zou helpen.
een autipas is vooral voor onverwachte omstandigheden. Mocht iemand met autisme een ongeluk krijgen en in het ziekenhuis belanden, dan is dat natuurlijk best een behoorlijke klap voor ze. Er gebeuren dan heel veel dignen tegelijk waar ze geen controle over hebben en dat kan hun gedrag beinvloeden. Als hij/zij dan een autipas bij zich heeft weten de mensen in het ziekenhuis hoe dat komt en wie zij moeten bellen om die persoon te kalmeren. Is er geen autipas aanwezig, dan kunnen ze het gedrag niet verklaren en in extreme situaties zie je dan dat ze de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis inschakelen, wat meestal niet echt helpt.
*sluipt weer weg*
Ik heb dus zelfs voor mijzelf een autipas, just in case
Maar misschien moet ik hem toch maar aanvragen, dan.
Laat het alsjeblieft nooit nodig zijn maar op zo'n moment kan die pas fijn zijn.
kan worden afgesloten!Ik zal binnenkort mijn dagboek weer hier neerzetten (zo fijn dat dat kan!)
Dat zullen weer enorme epistels zijn
Ik ga mij nu beraden op strategie 55/a
En Lalin, ik begrijp dat het aanvalsplan niet met succes kan worden afgesloten? Dat is op zijn zachtst gezegd slecht nieuws.
We zouden sowieso de deeltijd gaan doen, ook omdat ik vaak het gevoel heb dat ik geen goede moeder ben, in eerste instantie zouden we met beide kinderen gaan, maar nu we voor de oudste die diagnose hebben, richten we ons eerst daar op. .
Gister maar met een klein groepje.
Vandaag gesprekje met juf van Kleuter.
Wij hebben vorige week een gesprek gehad met de kinderpsychater. Was niet heel hoopgevend allemaal. Ze wil hem en ons vaker zien en ze drong er wel erg op aan dat we zouden gaan kijken naar logeerhuizen of iets dergelijks om ons af en toe te ontlasten. Ik was verrast, want ik vind zelf dat we het allemaal nog wel goed aankunnen. Maar ja, als je verder kijkt dan zie je dat wij een beetje in een sociaal isolement komen omdat we eigenlijk nergens heen kunnen met Job en ook niet echt andere mensen bij ons thuis kunnen uitnodigen. En als we wel met Job ergens heen gaan of mensen uitnodigen, dan ben ik eigenlijk alleen maar bezig met Job en krijg helemaal geen kans om mensen te spreken. Dus ja, dan hoeft het voor mij ook eigenlijk niet. Maar een logeerhuis is toch ook wel weer een nieuwe stap waar wij nog niet helemaal aan toe zijn, geloof ik.
Hier waren tranen omdat het beste vriendje van school af is gegaan.
Livelink, misschien geen gek idee om te kijken... Kijken hoeft nog niet gelijk doen te zijn...
Aan de andere kant, je trekt het nu nog, maar moet je eerst door gaan tot je het niet meer redt of toch voor die tijd af en toe wat lucht happen zodat dat punt dat je het niet meer redt, niet of heel veel minder snel bereikt zal worden... Kijken kan altijd en wie weet vindt Job het wel prettig...
Maar lastige keuze en wel weer een hele stap denk ik.
Kreeg dat de school wel vaker met dit bijltje heeft gehakt. En mocht er van hun of onze kant iets zijn, dan trekken we aan de bel.
Op het moment red Kleuter zich wel goed op school en ze gaat na de zomer naar groep 2
.Kijk heel goed uit qua sociaal isolement want juist jij zult extra hulp nodig hebben van je omgeving soms omdat het nou eenmaal allemaal niet vanzelf gaat met een kind dat altijd extra zorg vraagt. Je kunt niet eens normaal op de koffie! Dat is echt zó herkenbaar, ik ging op een gegeven moment ook nergens meer heen voor mijn lol want het was toch niet leuk. En toen Lukas uit huis was kon het niet meer omdat een hoop mensen geen begrip hadden gehad voor de situatie en mij uit hun leven hadden geschrapt. Ja, je leert je echte vrienden kennen maar het richt gewoon onherstelbare schade aan in je sociale netwerk en dat blijft pijn doen, altijd.quote:
Klinkt goed, Nijna. Hopelijk helpt het jullie.
Wij hebben vorige week een gesprek gehad met de kinderpsychater. Was niet heel hoopgevend allemaal. Ze wil hem en ons vaker zien en ze drong er wel erg op aan dat we zouden gaan kijken naar logeerhuizen of iets dergelijks om ons af en toe te ontlasten. Ik was verrast, want ik vind zelf dat we het allemaal nog wel goed aankunnen. Maar ja, als je verder kijkt dan zie je dat wij een beetje in een sociaal isolement komen omdat we eigenlijk nergens heen kunnen met Job en ook niet echt andere mensen bij ons thuis kunnen uitnodigen. En als we wel met Job ergens heen gaan of mensen uitnodigen, dan ben ik eigenlijk alleen maar bezig met Job en krijg helemaal geen kans om mensen te spreken. Dus ja, dan hoeft het voor mij ook eigenlijk niet. Maar een logeerhuis is toch ook wel weer een nieuwe stap waar wij nog niet helemaal aan toe zijn, geloof ik.
Je moet niks he, maar je kunt altijd kijken. Het is goed dat je weet dat de mogelijkheid er is. Wij kregen pas door dat er zoiets bestond toen de maatschappelijk werker van het medisch kleuterdagverblijf toevallig een keertje langs kwam toen het even niet goed ging (Lukas was met zijn hoofd tegen een la gevallen terwijl ik er nota bene naast stond en ik voelde me schuldig, janken enzo) en even door me heen prikte (normaal was het "Nee joh, het gaat best, is niet anders, echt!"). Het eerste weekend dat ie wegging weer janken natuurlijk en ik voelde me schuldig en nog schuldiger toen ie terug kwam en ik doorkreeg hoe belastend het eigenlijk was als hij er was en dat we die timeouts gewoon echt nodig hadden.
het is heerlijk eens iets voor jezelf te kunnen doen, of juist eens helemaal niets moeten.
en je hoeft jezelf niet schuldig te voelen, want voor je kind wordt goed gezorgd.
Waarschuwing voor lang lezen maar wat is het heerlijk, een digitaal dagboek!
In het laatste gesprek op de school met onze Case Manager en de Intern Begeleider, is afgesproken dat wij hulp gaan zoeken bij een psychiater voor de kloof tussen school en thuis en dat wij samen met onze Case Manager bij Renn4 zelf een rugzak gaan regelen.
Dit soort gesprekken hakken er bij mij altijd in, na een aantal dagen heb ik ze weer op een rijtje en ga ik weer stapje voor stapje verder met een nieuwe strategie.
Onze Case Manager heeft mij een link gestuurd met alle info over Renn4 met de mededeling dat ze hoopt dat we er iets mee kunnen…
Wat mij als eerste opviel was dat een diagnose niet ouder mag zijn dan 2 jaar.
Dit zou betekenen dat ik eerst dat traject met ons kind in moet gaan en vervolgens weer naar Renn4.
De school speelt ook een grote rol bij de aanvraag en omdat die tot nu toe nog geen enkele medewerking verleent schreef ik een briefje naar onze Case Manager.
Daarop volgde dit antwoord;SPOILERHallo case manager ,
Ik heb de site waar je mij de link van hebt gestuurd even doorgenomen.
Over de volgende punten heb ik vragen:
- Geldigheidsduur diagnose
de site schrijft:
Geldigheidsduur diagnose
De diagnose mag niet ouder zijn dan twee jaar op het moment van indienen bij het Regionaal Expertisecentrum (REC). Wanneer de diagnose meer dan twee jaar geleden is gesteld, dan is een geactualiseerd beeld van de aard en de ernst van de problematiek noodzakelijk. Hieruit moet expliciet op te maken zijn op welk moment dit geactualiseerde beeld is vastgesteld.
Goed, de diagnose van Naam Kind is uit 2009...
Dit zou dus betekenen dat ik met Naam Kind dat traject in ga.
Ik heb het hier vorig jaar ook over gehad (via de mail) met onze vorige Case Manager en omdat school bij zijn standpunt bleef dacht ik toen:
Als ik nou voorstel Naam Kind opnieuw te laten diagnosticeren (omdat ze zo moeilijk deden over de diagnose) en de uitkomst van dat onderzoek SAMEN MET SCHOOL als startpunt van een nieuwe route voor Naam Kind neem...
Qua voorzienigheid zit ik dus nog steeds op het goede pad behalve dat het niet nodig zou moeten zijn.
Maargoed, stel, ik laat Naam Kind voor de RENN4 opnieuw diagnosticeren, dan heb ik uiteindelijk toch weer de school nodig.
School moet namelijk, van wat ik uit de site begrijp, aantonen dat ze handelingsverlegen is. (zie punt 5)
Dit schrijft de site:
1. Er is een stoornis aanwezig
2. De stoornis manifesteert zich integraal, zowel thuis als op school
3. Er is sprake (geweest) van geïndiceerde hulpverlening gericht op de stoornis
4. De stoornis leidt tot beperkingen in de onderwijsparticipatie
5. De (boven)schoolse zorg is ontoereikend gebleken, waardoor school handelingsverlegen is in het omgaan met de problematiek
Laat dat nou net hetgeen zijn waar ze absoluut niet aan mee willen werken want ze vinden zichzelf niet handelingsverlegen.
Dus, wat ik weten wil is, ga ik met Naam Kind WEER dit traject in om vervolgens wederom met m’n kop tegen de muur te knallen?
Of zit ik er naast, neemt school Naam Kind serieus en zijn ze op dit front bereidwillig om dit traject met ons in te slaan?
Het lijkt mij verstandig dit van te voren helder te krijgen.
Graag je advies,
Naam Moeder
Ja! Wat lezen we daar?SPOILERHallo Naam Moeder,
bedankt voor je bericht.
Ik heb contact gehad met Renn 4 Sensor, zij geven aan dat het handig is als je even persoonlijk contact met hen opneemt.
Het mondeling met elkaar bespreken heeft zo zijn voordelen.
Als je met hen belt moet je vragen naar het info punt.
Wat betreft de geldigheidsduur van de diagnose, dat is bij jonge kinderen inderdaad maar twee jaar. Maar ook dat zou je kunnen overleggen met Renn 4.
knipperdeknip
Ik heb contact gehad met school, zij geven aan jullie mogelijk aanvraag te ondersteunen met de benodigde papieren.
Rapportages, handelingsplannen en andere formulieren zullen zij aan jullie geven.
knipperdeknip
Ondersteuning voor op school moet via Renn4.
Ik hoop dat je hier weer even verder mee kan.
Met vriendelijke groet,
Case Manager
Onze aanvraag ondersteunen? Jazeker, dat staat er.
Dat klinkt positief!
Dus ik heb meteen Renn4 Sensor gebeld.
Wat er vervolgens is gebeurd lees je in onderstaande mail naar onze case manager.
SPOILERBeste Case manager,
Voor de voorjaarsvakantie heb ik contact opgenomen met Renn 4 Sensor en gesproken met mevrouw Naam van het Info Punt.
Zij vertelde mij dat het al sinds 2 jaar niet meer mogelijk is om als ouder een rugzak aan te vragen en dat de school de instantie is die dat wel mag doen.
Toen ik vertelde dat de school al 4 jaar lang niet genegen is om deze aanvraag te doen werd mij verteld dat dit de enige mogelijkheid was.
Hierna vroeg mevrouw Naam van het Info Punt welke school het betrof. Toen ik dit vertelde, kon zij mij meedelen dat Naam School een Ambulant Begeleider heeft van Renn 4 Sensor.
Mijn verbazing is enorm. Ik hoop dat je dit begrijpt.
Ten eerste is het dus al 2 jaar niet meer mogelijk om zelf een rugzak aan te vragen.
Ten tweede heeft Naam School frequent contact met een ambulant begeleider van Renn 4 Sensor .
Waarom weet jij dit niet en waarom heeft Intern Begeleider geen enkele moeite genomen ons dit mee te delen.
Waarom moet IK contact opnemen met Renn 4 Sensor terwijl de school daar al contact mee heeft?
Waarom worden wij wederom met Naam Kind van het kastje naar de muur gestuurd?
Nu wil het toeval dat Naam van het Info Punt wist dat Naam Ambulant Begeleider van Renn 4 Sensor in diezelfde week voor de voorjaarsvakantie weer naar Plaatsnaam zou gaan.
Mevrouw Naam van het Info Punt heeft een aantal dingen kortgesloten met Naam Ambulant Begeleider en heeft ervoor gezorgd dat Naam Kind ook op de agenda stond en de situatie besproken zou worden met Intern Begeleider school.
Mevrouw Naam van het Info Punt zou mij, als ze meer wist over het gesprek met Intern Begeleider school en Ambulant begeleider Renn4 Sensor, weer terugbellen.
Vrijdagmiddag voor de voorjaarsvakantie werd ik gebeld door Naam Directeur School.
Toen dacht ik; er is iets gebeurd want deze man belt mij niet zomaar.
Hij bood zijn excuses aan omdat hij niet had begrepen dat wij antwoord wilde op de brief van 2 november 2011.
Nou dat is mooi, dat is weer een klein stapje dacht ik...
Na een aantal minuten verviel hij weer in zijn oude gewoonte door alles te bagatelliseren maar daar kan deze arme man ook niets aan doen.
Hij drukte mij nog op het hart dat hij NIET wist wat er besproken was in het gesprek met Intern Begeleider school en Ambulant Begeleider Renn4 Sensor.
Dat neem ik dan maar met een korreltje zout...
Maar wel fijn dat Naam Directeur School weet dat er een Naam Ambulant begeleider Renn4 Sensor bestaat, toch?
Vandaag, woensdag 9 mei, werd ik gebeld door mevrouw Naam van het Info Punt.
Zij heeft mij een aantal dingen uit de doeken gedaan over het gesprek tussen Intern Begeleider school en Ambulant begeleider Renn4 Sensor.
In het kort komt het er op neer dat de school vindt dat zij niet handelingsverlegen is dus een rugzak kan dan niet aangevraagd worden en is ook absoluut niet nodig voor Naam Kind.
Ik vroeg niet voor niets in mijn vorige mail of deze actie zin zou hebben omdat de school gewoon zijn poot stijf houdt.
Dit hebben ze 4 jaar lang gedaan onder Naam vorige Case manager en nu gaan ze er gewoon mee door.
Wij, en jij, kunnen hoog en laag springen maar ze zeggen het een en doen het ander.
Het gaat hen niet om het welzijn van het kind. Zij hebben de kennis in huis, jawel, zij maken de dienst uit.
Beste Casemanager, ik ben klaar met deze achterlijke instantie.
Ik zou van jou graag willen weten welke stappen wij kunnen ondernemen om dat kleine beetje extra zorg voor Naam Kind op school te realiseren.
Groet,
Naam Moeder
Eufemisme... Je hebt er niets aan, maar toch een hart voor onder je riem.
Ik ben even kwijt, of wellicht heb je dat niet gemeld eerder, waarom jullie bij deze basisschool blijven?
Dat neemt niet weg dat ik blijf doorgaan, om alles op alles te zetten en te krijgen waar mijn kind recht op heeft.
Het verschil in inzicht is het hele probleem, vanaf het begin.
In hun ogen heb ik iets gedaan wat niet mag. Ik heb mijn kind thuisgehouden omdat hij flipte van school. Dit uitte zich o.a. in zelfverwonding. Mijn kind was toen 5 & 6 jaar.
Vanaf het moment dat ik hem thuis hield heb ik een probleem met deze school.
Als ouder heb je je namelijk te houden en conformeren aan hun regels en wetten en zogenaamde expertise.
De hele goegemeente hier volgt gedwee de school en vertrekt uiteindelijk uit Plaatsnaam om hun heil elders te zoeken.
Je kind boft maar dat hij jou heeft. Sterkte!Kim spuugt ineens in huis. Ik had juf gemaild erover of ze dat op school doet. Dat doet ze gelukkig niet.
Dit mailde juf oa : Kim is in de klas heel goed te spreken, ze is heel vrolijk en enthousiast.
Ze geniet ook zichtbaar van school.
Ze vertelde vanmorgen in de kring dat ze zo verschrikkelijk veel houdt van mama.
Dat vond ik zo mooi om te horen, kwam ook echt van haar zelf. Leuk is dat!
Dat is toch leuk om te horen!
Afgelopen maandag belde onze Case Manager.
Om excuses aan te bieden over het feit dat ze had geadviseerd zelf de rugzak aan te vragen.
(wat als 2 jaar niet meer mogelijk is)
Ze heeft overleg gehad met onze vorige Case Manager en die wist dit ook niet…,
(alsof ik daar iets mee kan) en op de site van Renn4 stond dat ook niet… (heel boeiend).
In haar overleg met onze vorige Case Manager is ze nu OOK tot de conclusie gekomen dat ze ons niet kan helpen.
De school blijft volhouden dat ze niet handelingsverlegen zijn.
Zolang ze dat blijven doen komt er geen rugzak. Zonder rugzak kan ik ook geen onderwijsconsulent inschakelen.
Ik heb afgelopen week met verscheidene instanties gebeld met de vraag wat je als ouder kan doen als de school zich niet meewerkend opstelt.
Het antwoord daarop is duidelijk; niets.
Het schrijnende is dat wij niet de enige ouders in dit land zijn waar het kind tussen de wal en schip belandt.
De instanties weten dat het niet klopt maar enige jurisprudentie of anderszins nuttige informatie voor deze gevallen bestaat er niet.
Als je goed kijkt en leest is alle informatie gebaseerd op de school, wat de school moet doen als ouders niet meewerken enzovoort.
Goed, dit is al 5 jaar lang een feit dus het verbaast mij niet maar begrijpen zal ik het nooit.
En nu? Andere school? Ergens begreep ik dat er maar 1 school in Plaatsnaam is?
Hoe lang moet je zoon nog naar deze school, Lalin? Lady-wrb zat min of meer in hetzelfde schuitje als jij, maar heeft met de middelbare school inmiddels wel goede afspraken kunnen maken.
In groep 2 is dit gestagneerd. Na de diagnose heb ik externe hulp ingeschakeld en de school heeft zich vanaf dat moment opgesteld zoals ze nu doen.
Ze zien het als ons probleem omdat het zich thuis afspeelt. Ze zien niet dat het gedrag thuis voortkomt uit de situatie op school.
Dat is het dus, ze zien het niet, letterlijk en figuurlijk.
Zelfs videobeelden van thuis worden gebagatelliseerd, het ligt voornamelijk aan mij, ik heb hulp nodig, dat is hun instelling.
Ze hopen dat ik ophoud en wegga. Ze houden niet van lastige ouders.
De school is net weer van hun zwakke school stempel af en willen dat graag zo houden. Het zwakke school stempel hadden ze overigens verdiend met hun falen in de omgang met kinderen die meer zorg nodig hebben.
Ik ben nu bezig met MoleMann. Daar gaan we een behandeling starten.
Als de school het niet doet doe ik het zelf wel.
Fijne voor mijn kind is dat ik hem dan van school weg kan houden, de dag van de behandeling en misschien nog wel een dag om weer bij te tanken.
Dit zal de school niet appreciëren maar dat zal mij een zorg zijn.
Zolang mijn kind liever in de gevangenis of dood wil in plaats van naar school zal de hele regelgeving mij ook een zorg zijn.
Zijn schoolresultaten worden dusdanig gemanipuleerd dus zitten blijven zal hij nooit doen.
Wij zijn indertijd ook diverse trajecten ingegaan omdat wij thuis handelingsverlegen waren.
Zo hebben we video-home training gehad, speltherapie en ouderbegeleiding. Dat was allemaal buiten school om.
Ingrid, wat fijn dat Kim het zo lekker op school doet. Wel balen van het spugen. In het in bepaalde situaties dat het gebeurt?
Vooral als ze boos is, of iets niet mag of iets niet lukt.quote:
Ingrid, wat fijn dat Kim het zo lekker op school doet. Wel balen van het spugen. In het in bepaalde situaties dat het gebeurt?
.So far so good... overigens merken ze er op school op dit moment niet zoveel van, Kleuter doet het goed.
Negeren is bij Lukas het toverwoord, maar hij doet het echt alleen om reactie uit te lokken, niet uit frustratie, dus ik weet niet of je hier iets aan hebt...quote:
[..]
Vooral als ze boos is, of iets niet mag of iets niet lukt.
Job heeft ook een tijd gespuugd, Ingrid. Dat is nu alweer een tijdje over, maar wel vervangen door andere dingen die ook naar zijn, maar gelukkig veel minder vies dan spugen. Bespuugd worden is echt heel erg. En ik kon het soms nog wel negeren, maar dat is heel moeilijk.
Nu is het schelden en obscene gebaren, daar kan ik beter tegen.
Gelukkig wel zonder spuug, dus eigenlijk alleen het spuuggeluid, waar soms een kleine spetter meevliegt, maar geen hele rochels 
Maar misschien is dit programma interessant voor lezers van dit topic? Vanavond op ketnet/canvas om 20.40 Louis Theroux: Extreme Love
Docuserie waarin televisiemaker Louis Theroux zich onderdompelt in merkwaardige milieus. Louis Theroux bezoekt een school in New Jersey die gespecialiseerd is in de begeleiding van autistische kinderen. Hij maakt er kennis met hun gespecialiseerde en innovatieve benadering van het syndroom. Uit onderzoek blijkt dat in Amerika bijna één kind op honderd aan autisme lijdt. Dat is een spectaculaire stijging vergeleken met pakweg 20 jaar geleden. Baby's en peuters worden tegenwoordig op grote schaal getest op deze mysterieuze hersenaandoening die zich vooral kenmerkt door moeilijke sociale contacten en communicatieproblemen. Louis gaat ook op bezoek bij families met een autistisch kind. Hoe ga je daarmee om? Kunnen zulke families en de kinderen zelf nog een normaal leven leiden? Uiteraard ontmoet hij ook een aantal autistische kinderen in verschillende fases van hun leven, van heel jong tot bijna volwassen. Daarbij stelt hij vast op welke manier zij naar de wereld om hen heen kijken.
En de tip om de kinderen tijdens de verhuizing zelf uit te besteden, zodat zij rust hebben.
En om Kim en Tyler zoveel mogelijk inspraak te geven over hun eigen kamertje misschien?
De vragen kwamen al snel, idd of er dan een bed is en een bank en tv. Is er wel eten en speelgoed, dat soort dingen.
Kim wil wel graag een elfjes / prinsessenkamer en Tyler een cars/piet piraat.
Dat komt vast wel goed! Geen tuin maar een balkon hebben zal ook enorm wennen zijn!
o daar zou ik toch zo mee uitkijken ivm met klimmen enzoquote:
Is het balkon een beetje geschikt om te kunnen spelen? Bijvoorbeeld met een waterbaan of een water/zandtafel?
Succes ingrid
daarom kom ik e.e.a. kindveilig makenquote:
[..]
o daar zou ik toch zo mee uitkijken ivm met klimmen enzo
uhuh! Ik vind het wel eng hoor, een balkon. (3 zelfs) Maar Simmu komt dus helpen!quote:
Nou ja, ik neem aan dat ze niet op het balkon mogen zonder dat Ingrid er bij is? Ik zou het ook eng vinden, maar ze moeten toch ook wel buiten kunnen spelen. En een waterbaan kunnen ze niet op klimmen.
En die trap he, ffff hoe lang zou het duren voordat de lol eraf is om op en neer te gaan?
Tis dus een bovenwoning. Ik ga iig een aftelkalender maken.
Waterbaan klinkt wel leuk! Maar ik zie alleen maar hele grote, brede.
Wat betreft het balkon, wij hebben indertijd de volgende oplossing bedacht.
Aan de binnenkant van het balkonhek (bij ons -muurtje, maar maakt niet uit) haken en daar kippengaas aan vastgemaakt. Dat ongeveer een halve meter hoger vastgemaakt aan de zijkanten. Je houdt wel de doorkijk, maar er kan niet op/over het hekje/muurtje geklommen worden. Randen van het kippengaas uiteraard wel bewerkt ivm scherpe uitsteeksels. Thies heeft altijd zonder toezicht kunnen spelen zonder dat er gevaar was. Hij kon op het bankje/glijbaan klimmen, maar niet op de balkonrand.
Wellicht heb je hier iets aan.
Tnx voor de tip Stiemie!
Tnx!Hier heb ik wel wat aan. ik hoorde Simmu ook al over kippengaas.quote:
Joh Ingrid, ik lees nu pas dat jullie uit elkaar gaan/zijn... Succes!
Wat betreft het balkon, wij hebben indertijd de volgende oplossing bedacht.
Aan de binnenkant van het balkonhek (bij ons -muurtje, maar maakt niet uit) haken en daar kippengaas aan vastgemaakt. Dat ongeveer een halve meter hoger vastgemaakt aan de zijkanten. Je houdt wel de doorkijk, maar er kan niet op/over het hekje/muurtje geklommen worden. Randen van het kippengaas uiteraard wel bewerkt ivm scherpe uitsteeksels. Thies heeft altijd zonder toezicht kunnen spelen zonder dat er gevaar was. Hij kon op het bankje/glijbaan klimmen, maar niet op de balkonrand.
Wellicht heb je hier iets aan.
Ik wil voor thuis eigenlijk een weekplanner, gewoon om e.e.a. te verduidelijken zoals wanneer psz, naar de gastouder etc.
Ik merk dat duidelijkheid gewoon vaak goed is en het lijkt me handig dit inzichtelijk te maken.
Nu heb ik er 1 gezien op gezinnig maar vanmiddag bij de xenos zag ik ok een handig magneetbord met de hele week en dan zal er vast op internet wel iets te downlaoden zijn qua picto's.
Maar hebben jullie anders nog tips van fijne weekplanners o.i.d.
Je hebt niet de ruimte om alles op een dag erin te zetten, maar er passen 2 magneetjes per hokje.
En er zitten ook kadertjes bij, daar kan je dan een pasfoto in stoppen. Kan je ook nog zien wie wat gaat doen.
linkje
Ze hebben bij Kleuter op school, kleuren voor de dagen van de week, Dat heb ik op onze planner ook zo gedaan. Ik ben er erg blij mee moet ik zeggen. En als ik geen icoontje heb dan teken ik zelf iets. Of we spreken af: dit icoontje is voor dat en dat (zo hebben de ene opa en oma het plaatje van het hondje, want die hebben een hond. Voor de andere opa en oma heb ik een jip en janneke sticker op een magneetje geplakt. Niet met een speciale reden, maar dat plaatje hoort nu bij opa en oma)
Die van onzinnig heeft ook een kleur per dag volgens de ........methode die vaak gelijk oploopt met de basisschool.
Tijn is best flexibel en makkelijk naar lijkt me soms fijn om het voor hem inzichtelijk/visueel te maken.
Dat is ook een werk Troel! Als het maar werkt!
En we hebben ook een lamineerapparaat inderdaad.
In het weekend en bij eventuele afwijkingen hebben we het wel nodig. Maar belangrijker nog dan het pictogram is dat we het ook tijdig vertellen en dat we het vaak herhalen en het hem ook laten herhalen.
Voor een dagritme met picto's, wanneer er op school ook picto's gebruikt worden lijkt me een gewoon whiteboard handiger.
Wij proberen hiermee overzicht te krijgen in 3 verschillende scholen met bijbehorende studiedagen, gymdagen, juffendagen, zwemdagen, geld mee voor vis op die dag, de ander geld mee voor tosti op die dag, dan die een boterham minder mee omdat er op school gekookt word, dan die een spelletje mee wegens spelletjes dag. Het is dat de buitenschoolse activiteiten nog mee vallen, maar die schoolplanning hier voelt soms al net als de SIRE reclame over te volle agenda's voor kinderen.
Dat bizzyboard ziet er mooi uit maar nu even neit voor die prijs
Het idee van Troel had ik in mijn hoofd toen ik de planner gister bij de xenos zag, dat bord en zelf picto's ergens downloaden , printen en event. lamineren en daarachter van de magneetband.
Dank jullie, dat wordt hem denk ik om te proberen.
Kleuter gaat naar gewone school, waar ze wel met dagritmekaarten werken, maar verder niet volgens mij.
En ach, zolang het Hema bord voldoet houden we daar maar mooi aan vast. Dat ze weet wanneer ze naar school en opvang gaat, wanneer papa werkt enz.
En als je het hier van tevoren verteld dat je iets gaat doen dan gaat dat over het algemeen goed.
Dat is fijn om te lezen.quote:
Troel, waar heb je die picto's vandaan?
En als je het hier van tevoren verteld dat je iets gaat doen dan gaat dat over het algemeen goed.
JA troel daar ben ik ook wel benieuwd naar.
Hier gaat het ook altijd wel goed en merk ook nog niet iets aan hem ofzo maar het lijkt me voor hem gewoon fijn om wat visueels te hebben en soms ook wta makkelijker om uit te leggen of aan te geven wanneer hij naar de psz gaat bijv.
Vanuit mijn eerdere werk veel met picto's gewerkt maar daar moesten we echt van activiteit tot activiteit op het pictobord of voorwerpenbord aangeven en merk dat ik soms nog wat trekjes over heb gehouden van uit mijn eerdere werk
Hier overigens goed nieuws: het is wachten op het rugzakje (maar dat moest geen problemen opleveren) (ok en een officieel ja van de basisschool, ook al is er al een officieus ja) en dan mag Ruben het na de zomervakantie in groep 2 van een gewone basisschool proberen, gewoon hier in het dorp
En daar ben ik blij om, want dan wordt er weer wat meer de nadruk gelegd op het normale kindje, dat gewoon op de fiets naar school gebracht wordt, in plaats van dat busje
Wij kregen het advies op youtube onze oudste te laten kijken naar het filmpje de zuster van einstein waarin duidelijk en op kinderlijke manier wordt uitgelegd wat autisme is.Misschien ook handig voor evt broertjes en zusjes van de kinderen hier op het forum.
[ Bericht 15% gewijzigd door Faja-Lobi op 01-06-2012 15:08:30 ]
Wij zaten de afgelopen periode weer in een dip. Woensdag een gesprek gehad met de psychologe die ons begeleidt en dat was wel fijn. Sindsdien kunnen we er weer wat beter tegen.
Fijn dat jullie na een gesprek met de psychologe er weer tegen aan kunnen.
Zijn jullie ook lid van de NVA (nederlandse vereniging voor autisme) en zo ja hebben jullie daar baat bij ?
Normaal ga ik mee, maar ik kon het even niet opbrengen. Het was ongeveer 18.00 toen.
Maar ja, ik zat toch ook wel in de zenuwen. Ik weet dat hij van lopen opknapt en ik vertrouw erop dat hij uit zichzelf ook wel weer terugkomt als hij gekalmeerd is, maar het duurde wel erg lang.
Werden we uiteindelijk gebeld door een moeder van een vriendinnetje van Katja. Ze had hem aan de andere kant van ons stadje zien lopen en hem maar in huis genomen. Het was inmiddels wel 19.30. Dus echt helemaal zeker weet ik nu nog niet dat hij uit zichzelf naar huis zou komen (hoewel hij mij verzekerde van wel), maar wel weet ik dat de sociale controle binnen onze stad goed werkt. Met een kind als Job is dat best wel een geruststellend idee.
Ik heb de indruk dat mijn wederhelft ook wat begint in te zien dat de observaties bij jeugd wel kloppen...
Hij vond het allemaal maar overdreven, maar nu op de deeltijd ziet hij het toch ook.
Op de deeltijd krijgen we concrete tips e.d., dat is wel prettig, maar ik vind een ochtend nog best lang en intensief. (maar ja, zelf ook niet helemaal lekker in mn vel, dus dat hakt er wel in).
Ik vind het eerlijk gezegd best een akelig idee dat Job helemaal aan de andere kant van de stad was, in zijn eentje. Was je niet geschrokken?
Goed om te horen dat die controle er is hoor livelink! Hopelijk gaat het snel weer de goede kant op!
Wij zijn gestopt met de antispychotica, omdat vooral J. er heel veel moeite mee had. Dus in overleg met de psychiater zijn we daarmee gestopt. Ik was er zelf geen voorstander van, maar ja, je doet het samen. En als één van de twee zulke enorme bezwaren heeft, daar kun je ook niet zomaar overheen stappen.
Ik vroeg nog wat het gevolg van het stoppen zou zijn en toen zei de psychiater ook dat zijn gedrag weer moeilijker zou worden. Nadat in één week een kast, een deel van de badkamerinventaris en een ruit is gesneuveld begrijp ik nu heel goed wat de gevolgen zijn.
Morgen maar even contact opnemen met de psychiater, want dit is ook niks. Wel is hij vanavond voor het eerst sinds weken weer eens op tijd gaan slapen. Sinds we gestopt zijn sliep hij niet voor 22.00 's avonds, dus dat was ook al niet fijn.
Dat wordt ook voor andere dingen gebruikt dan psychoses, al klinkt het natuurlijk wel meteen zwaar...
Lijkt me verstandig om contact op te nemen met de psychiater...
Anti-psychotica werkt naast tegen psychoses ook prikkelreducerend. Het maakt de buitenwereld voor sommige mensen een stuk behapbaarder als niet iedere detail daarvan op volle kracht binnen komt.
Hopelijk kunnen jullie samen met de psychiater de beste medicatie en begeleiding voor Job vinden.
Sterkte!
Maar ik kan me ook goed voorstellen dat het geven van zulke heftige medicijnen aan zo'n jong kind je niet echt lekker zit.
Wat een duivels dilemma is het dan eigenlijk...
hoop dat wij die nooit hoeven te gaan maken...Voor J. is dit alleen maar een bewijs dat het goed is dat we gestopt zijn. Hij ziet het als ontwenningsverschijnselen. Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. De psychiater moet morgen maar eens meedenken, ik weet het zo ook niet direct.
Ik lees al een tijdje mee en kon niet laten om mee te komen praten.
Mijn dochtertje is een schat van een meid en 4,5 en weet al heel lang al dat ze iets "anders" is dan andere kinderen. Heb dus ook al jarenlang strijd gevoerd om haar onderzocht te krijgen en hulp te krijgen en je zou denken het systeem is daar ook op ingericht maar het tegendeel heb ik mogen maken en werd meer tegen gewerkt dan met me mee gedacht. Gelukkig is dat inmiddels veranderd en word ze momenteel onderzocht of ze een gedragstoornis heeft.
Ze zit sinds een halfjaar op school en dat gaat alles behalve goed. Ze zijn haar liever ook kwijt dan rijk. Iig dat idee krijg ik vaak want de meewerking is 0,0 en heb 2wekelijks wel een gesprek met de juf over haar en moet zeggen het is zo vermoeind allemaal dat ik soms zoiets heb van laat maar ik laat haar lekker thuis want dit schiet ook niet op!
Gelukkig klikt het wel met de logepedist waar ik haar zelf maar naar toe heb gehaald en dat gaat ook nu met sprongen vooruit. Ze heeft een enorme woordenschat maar eruit kwam het niet. Ze heeft babybrabbel aangehouden tot ze 3,5 was en begon toen pas beetje met praten. Op school heeft ze dus ook een flinke achterstand met taal maar het gaat steeds beter.
Ik denk persoonlijk dat ze wel autisme heeft maar wat voor variant en verder heb ik geen idee van en hoop daar binnenkort achter te komen.
Ze kan bijv heel slecht tegen veranderingen en kan dan in een woede/paniek aanval gaan. Alles hebben we inmiddels in een heel strakke routine gezet en als daar ook maar enigzins van af geweken word gaat het fout! Het is ook dan ook altijd drama met vrije dagen/vakanties/dagjes uit etc.
Ze is dan ook heel extreem met alles. Of extreem blij en dan huppelt ze en knuffelt ze je de hele tijd of extreem verdrietig/boos en dan komt ze erook heel moeilijk uit. Er is geen gebied tussen wat het dus soms best lastig maakt. Vroeg me af of jullie dat dus ook op dagelijkse basis meemaken?
Dat extreme zie ik hier niet zo, het is veel subtieler hier. Maar herken een heleboel van mezelf in haar, zodoende gaan ze nu bij mij ook kijken...
Het klinkt misschien vreemd maar ik voel mij zo opgelucht! En ook dat degene die haar testen mijn zorgen deelde over haar huidige school. Heb dan ook groen licht gekregen om naar een sbo school te kijken.
We hebben al een goede school op het oog maar hij zit best ver weg en zal vervoer nodig zijn. Volgende week ga ik het allemaal regelen en hopen dat het nog gaat lukken aangezien we best laat zijn voor overplaatsing. En ben ook bang dat de gemeente ons geen vervoer wil toekennen omdat er 2 andere sbo scholen hier zijn die dichterbij zitten.
En die opluchting snap ik ook, eindelijk bevestiging van je eigen gevoel!
Overigens lukt het hier so far gewoon op school gelukkig. Maar de directeur begon te mopperen dat we haar (groep 1) een halve dag van school houden om naar de deeltijd te gaan... Nu viel het nog wel mee, maar straks in groep 2 zou ze volgens hem teveel missen... Mocht het dan nog nodig zijn dan gaan we vlak voor of straks na de zomervakantie maar even persoonlijk bij meneer de directeur langs...
Als wij die deeltijd belangrijk vinden (ze wordt pas 5 in oktober ook nog eens) dan gaan we daar dus gewoon heen...
Bij sbo zijn ze veel strenger met vergoedingen. Je moet naar de dichtstbijzijnde en je moet een hele goede verklaring hebben waarom je kind niet zelf kan gaan en dan krijg je een tegemoetkoming in de kosten.
Voor het so wordt het volledig vergoed en ben je vrij in het maken van de keuze. In onze gemeente dus, ik kan me voorstellen dat elke gemeente zijn eigen regels heeft wat dat betreft.
) sorry! Dat wist ik niet.Maar het instituut waar mn meisje nu word getest gaat een brief maken voor ons waarom ze juist op die school moet gaan. Ik hoop dat daarmee alsnog gaat lukken anders moeten we heel snel gaan kijken naar andere mogelijkheden want ik wil haar voor geen extra dag nog op deze school hebben.
Hier trouwens helemaal geen probleem met het vervoer, maar over anderhalve maand zal ik blij zijn als we eraf zijn
Helaas constateerden zij toendertijd dat Job niet bij het sbo, maar bij een cluster 4 school thuis hoorde.
Het zou wel heel fijn zijn geweest als Job gewoon in onze eigen plaats bij het sbo terecht had gekund. Dan hadden we ook helemaal geen vervoer nodig gehad.
Lovelyjubbly1, hoe zit dat bij jullie? Wij konden echt alleen maar terecht bij het sbo via een positieve beslissing van die zorgcommissie (of commissie leerlingenzorg). Rechtstreeks aanmelden op een andere manier was niet mogelijk.
Verder weet ik niets van een zorginstelling of iets in die richting. Enkel dat mij verteld is dat school ook moet inzien dat ze beter af is op een sbo en daar bepaalde papieren voor moeten inleveren en dan het via die de indicatie regelt moeten inschakelen maar dat hoeven ze in mijn geval niet te doen aangezien ik en het instituut waar ze nou getest word er al achteraan zitten.
En verder kan je zelf niet zomaar zeggen " ik wil mijn kind op een sbo", was niet eens bij mij opgekomen tot het instituut zij dat het beter voor haar zou zijn. Ik ben vorige week toen ook naar de sbo school gegaan voor een gesprek om te zien met eigen ogen en ben er nu ook overtuigd van dat het haar heel veel goeds kan doen.
Verder betreft het vervoer het is dat wij zelf geen auto hebben anders had ik daar liever zelf voor gezorgd dus het is echt noodzaak.
Gemeentes, bureaucratie en schoolvervoer
Het bleek hier bureaucratisch gewoon onmogelijk te zijn om zonder vertraging na een verhuizing naar een andere gemeente weer schoolvervoer te hebben.
Dat leverde dus voor de ene 3 weken meivakantie op en voor de andere 4.
En vonden ze het heel logisch op nr 2 om 8.30 op te halen, want die moet om 9.00 op school zijn. Dat dat logistiek toch uitdagingen geeft omdat Pepijn om 8.30 op school moet zijn dat probleem zagen ze echt niet. Gelukkig kon de route iets omgelegd en word hij nu 8.15 opgehaald.
maar goed dat is offtopic want geen autisme of cluster IV, maar cluster 3 onderwijs. Daarvoor krijg je in principe zonder problemen schoolvervoer.
Nog even voor de volledigheid mijn informatie + bron.
Aanmelden bij speciaal basisonderwijs (sbo)
U meldt uw kind aan bij een school voor sbo door een aanvraag in te dienen bij de Permanente Commissie Leerlingenzorg (PCL). Deze PCL maakt onderdeel uit van het samenwerkingsverband dat de school van uw kind heeft met andere scholen in het kader van het project Weer Samen Naar School (WSNS). Informeer bij de school van uw kind hoe u de PCL kunt bereiken.
De PCL onderzoekt of uw kind beter af is op een sbo-school of dat uw kind op een andere manier is te helpen. Dit doet de PCL op basis van een testrapport en het onderwijskundig rapport dat de school over uw kind aanlevert. U ontvangt van deze rapporten een kopie. De PCL brengt een advies uit. Uiteindelijk bepaalt de school voor speciaal basisonderwijs of ze uw kind toelaten.
Aanmelden bij speciaal onderwijs (so) en voortgezet speciaal onderwijs (vso)
Voor de aanmelding van uw kind bij een school voor speciaal onderwijs of voortgezet speciaal onderwijs, neemt u contact op met het Regionaal Expertise Centrum (REC) in uw regio. Uw kind krijgt bij het REC een indicatie van een Commissie voor de Indicatiestelling (CvI). Dit betekent dat een onafhankelijke commissie bekijkt of uw kind op basis van landelijk vastgestelde normen in aanmerking komt voor speciaal onderwijs of voortgezet speciaal onderwijs. De CvI kijkt hierbij naar:
welke stoornis of handicap uw kind heeft;
de problemen die deze stoornis op school oplevert;
de zorg die geboden wordt in het reguliere onderwijs en of deze zorg voldoende is.
Uw kind ontvangt een indicatie als de CvI beslist dat het aan de criteria voldoet. Hiermee heeft uw kind toegang tot het speciaal onderwijs of voortgezet speciaal onderwijs.
bron
Wij hebben beide procedures doorlopen en in mijn ervaring is het precies zo gegaan zoals hier staat. En bij ons heette de PCL dan zorgcommissie, maar het was inderdaad vanuit een samenwerkingsverband van de openbare scholen in onze gemeente.
Moet even spuien maandag ging de klas naar een kinderboederij. Nou leuk zou je denken maar ik zag al weer vanalles fout gaan en heb ik de juf gevraagd mn dochter goed in de gaten te houden en bij haar te houden.
Nou dat was goed al had ze liever of ik mee ging. Maar vriendlief moest werken en ik heb veel pijn door zwangerschap dus dat ging niet.
Blijkt nou hadden ze haar achter gelaten op de kinderboederij. Shira( mijn dochter dus ) was zoals ik al voorspeld had niet geinteresseerd in de dieren en alleen de speeltuin leuk vond. De juf vond dat goed maar derest van de kinderen wilde bij de dieren kijken natuurlijk dus die is zich daarop gaan richten en toen ze iedereen bij elkaar riep zijn ze terug gegaan. Shira heeft niet geluisterd en vond het veel ste leuk in de speeltuin en bleef daar. Gevolg dat ze alleen gelaten daar was en iemand die daar werkte de school heeft opgebelt dat ze een kindje waren vergeten.
Ik kon me niet meer inhouden en was woest. Heb een klacht ingediend tegen de juffen en een gesprek erover gehad. Ze hebben hun excuzes aangeboden, maar echt kan niet wachten tot ze hier weg is!
. En dat terwijl juf het zelfs belooft om extra op te letten... Je telt de kinderen toch ook voor je weer terug gaat?Maar omdat ik naar de tandarts moest, moest hij echt toch naar school. Geen ontsnappingsclausule, zeg maar.
Hij is net weer thuis en hij heeft het zo super gehad. Gek genoeg hebben ze hem juist helemaal alleen losgelaten daar. "Ga maar spelen en als je een fluitje hoort, betekent dat dat je moet komen".
Dat was de boodschap en toen mocht hij verder zijn gang gaan. En juist van die vrijheid heeft hij zo genoten. Ook wel een leerpuntje voor mij, want ik ben altijd heel bang om hem zo maar alleen los te laten. Ik zie dan allemaal beren op de weg. En nu zie ik dus dat het wel werkt binnen een afgebakend terrein.
Hij had het fluitje voor het eten niet eens gehoord, zo enthousiast was hij. Maar gelukkig ging een leerkracht hem toen wel even zoeken.
Nu ze leert klokkijken kan ik met haar afspreken wanneer ze terug moet zijn van haar rondje. Dat helpt me.
We hebben vandaag ook een mailtje gestuurd naar het taxibedrijf met een pleidooi voor de taxichauffeur en het verzoek dat Job dezelfde taxichauffeur mag houden (vooraf natuurlijk wel besproken met de chauffeur zelf). Hoe dat uitpakt weten we nog niet, maar hun eerste reactie was zeker niet negatief.
Zijn lerares zei vanavond ook nog dat Job zo boft met zijn chauffeur en zij ziet natuurlijk heel veel chauffeurs, dus dat zegt wel wat.
In mijn regio is een groot MKD . Ik werk met hen samen vanuit een schoolbestuur voor cluster 4. Naar het MKD komen kinderen uit een grote straal dagelijks met speciaal busvervoer; kinderen tot 4 jaar worden vervoerd door een taxibedrijf dat wordt betaald door de zorganisatie, kinderen vanaf 5 door het gemeentelijk leerlingvervoer.
Vorig jaar besloot de zorganisatie die het MKD aanstuurt dat er een dependance moest worden geopend om kinderen die ver van de hoofdlocatie wonen minder tijd met reizen kwijt te laten zijn. Omdat er nogal wat kinderen van 5 en ouder (en dus met leerplicht) meeverhuisden naar die nieuwe locatie ging er ook een klas mee. Helaas liep er in het regelen van de randvoorwaarden nogal wat mis. Eén van de grootste missers was dat 'vergeten' was bij de gemeente te vragen of op de plek waar de dislocatie zou worden gevestigd een onderwijsbestemming lag; is dat niet zo, dan mag de gemeente niet vervoeren naar die plek. De zorganisatie heeft toen een jaar lang ook de taxikosten van de kinderen die eigenlijk met leerlingvervoer zouden moeten worden gehaald en gebracht betaald. Nu stoppen ze daarmee, omdat het probleem niet alleen van hen was maar ook van de onderwijsstichting waar ik voor werk. Grote schrik bij de ouders van de kleuters waar het om ging natuurlijk! Het vraagt nogal wat om je kind elke dag 20km heen en terug te moeten brengen en later ook weer halen.
Na lang zoeken en nadenken blijven er nu 2 kinderen over die niet door hun ouders kunnen worden gebracht en gehaald. De stichting heeft de ouders nu de optie geboden de kinderen naar een andere school te doen (nog 20 km verder...). Niet echt vanuit onze zorgpositie gedacht, als je weet dat het hier om twee autistische kleuters gaat. De directeur van de stichting heeft nu aangegeven liever een klacht te krijgen van beide ouderparen dan geld uit te geven aan het vervoer van de kinderen.
Ik vind het schandálig. Wat kan ik doen?
Ik zou helaas niet weten wat je kunt doen. Soms helpt het om in dit soort gevallen de pers erbij te halen.
Ik heb zelf geen kinderen, maar ben oom van een 6 jarig meisje met autisme. Wat ze precies heeft weten we nog niet, het zou wel in het autisme spectrum moeten zijn, ook doordat ze nog steeds niet echt kan communiceren is het lastig. Ze loopt flink achter in d'r ontwikkeling, m'n neefje van 3 is al een stuk verder in z'n ontwikkeling. Het is een onwijs lief moppie, en gelukkig heeft ze verder weinig frustraties of woede, en is ze over het algemeen erg vrolijk. Maar het is wel moeilijk natuurlijk, al gaan m'n broer en z'n vriendin er hartstikke goed mee om.
Ze zat een tijdje op een school voor autisten, maar omdat ze te ver achter liep in d'r ontwikkeling zit ze nu op een speciale school met kinderen met diverse aandoeningen. Ik merk wel dat ze bepaalde sociale dingen wel wil doen, maar gewoon niet kan. Zo waren we gister uit eten, en bij het restaurant was een speeltuin. En dan wil ze wel naar de speeltuin toe, maar dan kijkt ze meer rond dan dat ze echt meedoet. Of als ik haar voor het eerst zie, rent ze wel naar me toe maar eenmaal bij me houdt ze toch afstand. Elke keer moet ik ook weer minimaal een uur ofzo bij d'r in de buurt doorbrengen voordat ze zich helemaal op d'r gemak voelt en uit eigen initiatief naar me toe komt en durft aan te raken enzo.
Dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn, maar ik vind het wel jammer dat ik niet enigszins hetzelfde contact met haar kan hebben dat ik ook heb met m'n neefje van 3. Ik begin steeds meer tijd met hem door te brengen, maar met haar is dat lastig helaas.
Ik ben verder gewoon nog vrijgezel, en echt nog niet toe aan kinderen enzo. Maar desondanks geniet ik wel echt van de tijd die ik doorbreng met die kinderen, en hebben ze ook echt een nieuwe dimensie aan m'n leven toegevoegd.
Ik dacht ik drop even een berichtje hier, zie nu pas dat hier een topic over is. Is interessant om te lezen hoe anderen hier mee om gaan, en soms moet je je ei gewoon even kwijt.
[ Bericht 0% gewijzigd door BankAardappel op 03-07-2012 14:17:41 ]
Ik moest vanochtend met Job naar de psychiater. Hij heeft daar een hekel aan en de vorige bezoeken liepen bepaald niet goed. Hij kondigde dus ook al aan dat hij absoluut niet mee zou gaan en tot overmaat van ramp kon J. ook niet. Ik hing dus gisteren helemaal gestressed aan de telefoon met de psychiater omdat ik niet dacht dat het me zou lukken om Job mee te krijgen. De psychiater zei dat ik daarover niet moest stressen en dat ik gewoon alleen kon komen als het niet zou lukken. En toen gaf ze me als tip dat ik tegen Job moest zeggen dat ik dan over hem ging praten met haar. Job kennende zou hij dan toch wel komen, dacht ze.
Dus dat meldde ik hem gisteravond en Job was heel stellig dat ik niet het recht had om zomaar over hem te gaan praten. Ik zei dus dat ik weinig keus had omdat hij zelf niet wilde gaan. Nou, dan ging hij toch wel mee. Dan ging hij het zelf wel even vertellen. Dus is hij vanochtend braaf meegegaan in de bus en ook braaf meegegaan met de psychiater en daarna is hij zelfs braaf alleen in de wachtkamer gebleven toen ik met haar moest praten (met heel veel dank aan de onbekende oma, die spelletjes met hem ging doen
)En hij heeft inderdaad precies gedaan wat hij beloofd had. Hij heeft de psychiater gezegd dat hij haar stom vond en dat hij nooit meer wilde komen en dat hij zijn oude pilletje terug wilde hebben. En nadat hij dat gezegd had heeft hij voor de rest keurig meegewerkt
Wat mij betreft is ze geslaagd als kinderpsychiater. Het was de perfecte tip! En ze heeft ook nog melatonine voorgeschreven. Oh, ik hoop dat het gaat helpen.
Dréigen met de media was voldoende: het vervoer voor volgend jaar is geregeld. Ben zó blij!quote:
[blabla]
De directeur van de stichting heeft nu aangegeven liever een klacht te krijgen van beide ouderparen dan geld uit te geven aan het vervoer van de kinderen.
Ik vind het schandálig. Wat kan ik doen?
Hier zijn we overigens nog druk bezig de indicatie te krijgen maar het vervoer kunnen we waarschijnlijk op ons buik schrijven. Het is nog allemaal afwachten maar blijf hoop houden.
Ook met school lig ik constant mee overhoop lijkt elke dag wel wat te zijn nou
Maar afgesproken dat ze vanaf volgende week maar halve dagen meegaat ter voorbereiding op de zomer vakantie.Volgende week advies gesprek dus ben zeer benieuwd wat daar uit gaat komen.
Hoe zouden jullie dit doen? Ik vind het lastig, het is natuurlijk al heel wat om nu dan ook de middagen te moeten, aan de andere kant, misschien wil het juist door het overblijven wel beter, krijgt ze niet zo'n tussen de middag dip zeg maar...
Maar jij kunt het toch denk ik zelf het beste beoordelen.
MrsPoez, goed nieuws dus
maar hier is de tussenpauze precies even lang als bij jullie, en dan kunnen ze na 't eten toch nog lekker even spelen voor we weer naar school moeten. als maar duidelijk genoeg is op welke dag ze 1 of 2 x naar school moeten, en waar er geluncht wordt, hoeft 't allemaal niet zo erg te zijn.
Wordt een beetje moe van achter allerlei instanties aan te moeten zitten (niet alleen voor mijn zoon, maar ook voor mijn wederhelft). Ik wil gewoon even vakantie en niks moeten regelen. Alleen wat er op tafel komt en wat we die dag voor leuks gaan doen. Nog even doorbijten want pas eind juli heb ik vakantie, de kinderen al 20 juli.
Hij gaf het wel zelf aan. Na een maand school wilde hij het proberen, en dat ging dus prima.
En qua moeheid merk ik het verschil niet.
we hebben hier nog een ander probleem.
L. schrijft vreselijk slecht, houterig en langzaam. ik kan het soms echt niet lezen, maar als ik hem erop wijs dat het voor de leraar toch echt leesbaar moet zijn, kan je er helemaal je brood naast opeten zo langzaam als het gaat.
ik zit erover te dubben om misschien een speciale pen te kopen. maar wie weet is dat ook de oplossing niet. dus mijn vraag: is er hier iemand met ervaring met hetzelfde probleem en werkt zo'n speciale pen?
en ik moet het etui gaan controleren of alles nog in elkaar zit. L. friemelt alles uit elkaar, dus wie weet moet ik op zoek naar pennen die niet uit elkaar kunnen. (hoewel, die hadden we in het begin en toen kostte het me een aantal passers
)Is het een optie om L. zijn werk op een laptop te laten maken en ergotherapie ernaast te nemen voor zijn schrijven?
is ook een idee. maar voordat we zoiets drastisch als laptops gaan gebruiken, wil ik toch eerst andere mogelijkheden bekijken. ergo is een goeie. die hou ik in gedachtequote:
Ik heb een kind in de klas gehad dat ook onleesbaar schreef... in eerdere klassen hadden ze dat opgelost door hem op de laptop te laten werken maar omdat dat niet mag (of mocht, toen tenminste) op het examen heb ik hem het laatste jaar weer laten schrijven,. Hij kreeg drie keer in de week een kwartier schrijftraining van de ergo, die hem allerlei dingen geleerd heeft, vooral voor het ontspannen van zijn armen en handen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat hij opstellen en dergelijke, grote schrijfopdrachten, nog wel deed met de tekstverwerker. Aan het eind van het jaar heeft hij zijn examens met de hand geschreven en ze waren best leesbaar én binnen de tijd af!
Is het een optie om L. zijn werk op een laptop te laten maken en ergotherapie ernaast te nemen voor zijn schrijven?
dit vond ik trouwens op gezondheidsweb, heel herkenbaar hier. letters zijn soms gewoon onherkenbaar. ook het probleem met lezen speelt hier.quote:Kinderen met autisme kunnen als gevolg van motorische storing soms niet goed schrijven
Nieuw onderzoek associeert schrijfproblemen bij autistische kinderen met motorische problemen
Kinderen met autisme hebben vaak problemen met lezen, zeker wanneer ze meer dan normaal begaafd zijn. Het fenomeen werd voor het eerst vastgesteld door Hans Asperger, de naamgever van het gelijknamige syndroom. Asperger slaagde er echter niet in om de oorzaak van die schrijfproblemen te achterhalen.
Ouders van kinderen met autisme hebben waarschijnlijk al vaker vastgesteld dat hun kind - ook al is het minstens even begaafd als andere kinderen van dezelfde leeftijd - moeite hadden met schrijven. Naarmate de kinderen hun autisme hadden overwonnen, verbeterden de problemen. Letters en woorden kunnen bij kinderen met autisme dikwijls problemen opleveren. Ze kennen meestal wel de tekens, maar krijgen die niet exact weergegeven. Een nul zal bijvoorbeeld niet op een nul lijken, een cirkel niet op een cirkel en sommige letters staan op papier anders dan ze er zouden moeten staan. Daardoor kunnen de resultaten op school van kinderen met autisme vaak tegenvallen.
Mogelijk zijn de oorzaken van die problemen nu gekend. Kinderen met autisme kunnen als gevolg van motorische storing soms niet goed schrijven, zo blijkt uit een zopas verschenen studie. Het nieuwe onderzoek associeert schrijfproblemen bij autistische kinderen met motorische problemen en dat is een volledig nieuw gegeven. De link tussen de schrijfproblemen en het autisme was tot dusver namelijk nog niet gelegd.
Amy J. Bastian, dokter, professor aan Baltimore's Kennedy Krieger Institute en auteur van het onderzoek, kwam tot de vaststelling dat kinderen met autisme en met een normale intelligentie evenals gewone kinderen perfect in staat waren om letters te aligneren en ruimtelijk in te schatten. Het probleem was echter dat ze er niet in slaagden om de letters te vormen, hetgeen suggereert er sprake was van een gebrekkige motorische controle. Normaliter wordt dit probleem niet met autisme geassocieerd.
De finetuning om de letters exact neer te schrijven ontbrak bij kinderen met autisme als gevolg van het motorisch probleem. Een letter D kan bij kinderen met autisme bijvoorbeeld een dakje missen, waarvoor ze voor buitenstaanders moeilijk herkenbaar is. Stukjes van letters en cijfers vallen met andere woorden weg.
Het motorisch probleem bij kinderen met autisme is overigens niet louter en alleen een schrijfprobleem, ook bijvoorbeeld het gebrekkig hanteren van eetgerei kan het gevolg zijn van motorische problemen. Een kant-en-klare oplossing bestaat voor het probleem evenwel niet, wel is er hoop. Een aantal kinderen met autisme uit het het onderzoek van Bastian zag hun geschrift in de loop van het onderzoek verbeteren, zij het dat dit heel wat moeite kostte.
school heeft al geopperd dat de diagnose van L. waarschijnlijk niet goed is. zij vinden hem echt typisch asperger en geen pdd-nos, iets wat ik ook al eens gevraagd heb bij lucertis.
ik ga er toch maar weer eens werk van maken, want wie weet moet de diagnose wel gewijzigd worden.
Welkom in de rest van je levenquote:
Wordt een beetje moe van achter allerlei instanties aan te moeten zitten
nou inderdaad. ik zou er maar snel aan wennen, want beter wordt het nietquote:
hij had het liefst in de bus willen slapen, zo moe, maar zijn medebusgenoten vonden het noodzakelijk hem constant aan te tikken, lastig te vallen enz. dus hij kwam lichtelijk over de zeik thuis.
we hebben hem uitgelegd dat hij door te gaan slapen wel weer heel erg opviel en dat dat gedrag van zijn busgenoten wel een soort van logisch was omdat hij zich anders dan de rest gedroeg, maar dat het wel heel vervelend voor hem was.
hij gaat zo lekker in bad liggen en dan naar bed.
En over het asperger vs pdd-nos. Maakt dat nog zoveel uit dat je de diagnose zou laten wijzigen? Ik ga er toch van uit dat ze uiteindelijk naar L. zelf kijken en naar wat hij nodig heeft, ongeacht de diagnose. De diagnose zie ik dan vooral als een middel om de extra aandacht en hulp te krijgen.
Wij hebben vandaag voor het eerst melatonine (2 mg) gebruikt. Het effect was ongelooflijk. Om 18.30 gegeven en vanaf 19.30 begon hij te gapen en wilde hij naar bed. Om 20.00 was hij diep in slaap. Echt super.
Het gaat hier best kut, ik hoop heel hard dat het door de scheiding en nieuw huisje komt. (Bovenwoning met dank aan Djeez. )
Kim is mega hyper, begint Tyler weer te slaan, schoppen etc. En mij ook. Heeft een grote bek, gooit met van alles. En telkens weer zeuren om eten. Pfff! Naar bed gaan is weer een drama.
En niks helpt. Ik word er moedeloos van.
Gelukkig gaat er ook wel iets goed en kan ze wel lief zijn en leuk spelen met Tyler of zelf, maar het negatieve overheerst enorm.
Een vriendin belde net, die komt nu langs. Das wel fijn!
Aan mijn zusje en nieuwe, prille vriend heb ik ook wel veel steun.
Maar ik zit er aardig doorheen op het moment.
Wauw! Klinkt goed!quote:
Fijn dat hij het in ieder geval leuk heeft gehad, Lady.
En over het asperger vs pdd-nos. Maakt dat nog zoveel uit dat je de diagnose zou laten wijzigen? Ik ga er toch van uit dat ze uiteindelijk naar L. zelf kijken en naar wat hij nodig heeft, ongeacht de diagnose. De diagnose zie ik dan vooral als een middel om de extra aandacht en hulp te krijgen.
Wij hebben vandaag voor het eerst melatonine (2 mg) gebruikt. Het effect was ongelooflijk. Om 18.30 gegeven en vanaf 19.30 begon hij te gapen en wilde hij naar bed. Om 20.00 was hij diep in slaap. Echt super.
en over die diagnose. dat wat jij zegt was dus ook mijn reaktie.
maar de mensen van school vonden het wel degelijk een heel verschil. zij hadden het over een verschil van benadering en een verschil met de uiteindelijke mogelijkheden.
En dat zou ik heel snel los laten. Het is niet anders, je zult het ermee moeten doen, laat het jouw leven, maar ook dat van de kinderen niet vergallen. Ook op een bovenwoning kan je prima en gezellig wonen. En als je de hele tijd blijft gooien met dat hij het veroorzaakt heeft, breng je dat, ongewenst, ook over op je kinderen en dat moet je gewoon voorkomen.quote:
Voor de rest is het ook een ontzettend moeilijke situatie. Het is natuurlijk ook nog eens het einde van het schooljaar. Heb je tijdens de vakantie wel hulp voor Kim?
Ik ben juf in het REC4 en ik lees voordat ik het schooljaar begin bewust géén dossiers. Een kind leer je het beste kennen door met ze te werken en we (mijn assistent en ik) beginnen met alle kinderen op dezelfde ZIGAmanier, ook al zijn we een GGAgroep. Je merkt snel genoeg welke kinderen minder sturing en duidelijkheid nodig hebben. Pas na een week of twee pak ik alle dossiers erbij en kijk ik of wat ik doe klopt met wat er staat. Is dat niet zo dan ga ik mee in het dossier maar observeer extra nauwkeurig om te ontdekken of dan wel mijn conclusie niet goed was dan wel er een nadere bestudering van dit kind nodig is.quote:
ik heb bij L. ook melatonine gebruikt, maar hij werd er overdag hyperactief van.
en over die diagnose. dat wat jij zegt was dus ook mijn reaktie.
maar de mensen van school vonden het wel degelijk een heel verschil. zij hadden het over een verschil van benadering en een verschil met de uiteindelijke mogelijkheden.
Een diagnose wordt makkelijk als stempel gebruikt met allerlei gevolgtrekkingen eraan vast en dat vind ik, zeker bij jongere kinderen, niet terecht.
Het zou ook kunnen, Ingrid, dat het juist door de rust komt die er nu weer is, na alle gedoe. Positief denken!quote:
Fijn dat hij het wel leuk heeft gehad verder!
Het gaat hier best kut, ik hoop heel hard dat het door de scheiding en nieuw huisje komt. (Bovenwoning met dank aan Djeez. )
Kim is mega hyper, begint Tyler weer te slaan, schoppen etc. En mij ook. Heeft een grote bek, gooit met van alles. En telkens weer zeuren om eten. Pfff! Naar bed gaan is weer een drama.
En niks helpt. Ik word er moedeloos van.
Gelukkig gaat er ook wel iets goed en kan ze wel lief zijn en leuk spelen met Tyler of zelf, maar het negatieve overheerst enorm.
Een vriendin belde net, die komt nu langs. Das wel fijn!
Aan mijn zusje en nieuwe, prille vriend heb ik ook wel veel steun.
Maar ik zit er aardig doorheen op het moment.
Prille verkering? Leuk! Geniet ervan!
En ik weet niet hoe het met Kim is, maar Job is bijvoorbeeld heel erg gevoelig voor sfeer. Als één van ons niet lekker in zijn vel zit, dan pikt hij dat op en lijkt hij wel een versterker van alle negativiteit. Voor je het weet zit je in een negatieve spiraal. Als J. en ik ruzie hebben, raakt hij totaal overstuur en vliegt hij meteen uit de bocht qua gedrag. Aan de andere kant kan hij dus ook enorm genieten van gezelligheid.
Wat je tot nog toe schreef over Kim, zie ik heel veel gelijkenis met Job. Misschien kun je toch een soort gezelligheid in huis te creeren (heel moeilijk, ik begrijp het). Bijvoorbeeld een picknick organiseren op het balkon of spelletjes doen of zo. Of lekker naar buiten om te wandelen of zo.
Wat Troel zegt klopt ook natuurlijk. Maar geloof me, ik weet hoe moeilijk het is om je zelf tot gezelligheid en vrolijkheid te forceren terwijl je dat niet zo voelt. Ik leer het steeds meer omdat ik zie hoeveel baat Job er bij heeft.
En daarnaast denk ik dat het heel goed is als je in deze periode wat extra hulp zou kunnen krijgen voor Kim.
Nee niks.quote:
[..]
En dat zou ik heel snel los laten. Het is niet anders, je zult het ermee moeten doen, laat het jouw leven, maar ook dat van de kinderen niet vergallen. Ook op een bovenwoning kan je prima en gezellig wonen. En als je de hele tijd blijft gooien met dat hij het veroorzaakt heeft, breng je dat, ongewenst, ook over op je kinderen en dat moet je gewoon voorkomen.
Voor de rest is het ook een ontzettend moeilijke situatie. Het is natuurlijk ook nog eens het einde van het schooljaar. Heb je tijdens de vakantie wel hulp voor Kim?
Heel pril en heel langzaam, 1x kids ontmoet onder het mom van klushulp wat ook voor het grootste gedeelte zo was.quote:
Ingrid, het is ook wel heel erg veel allemaal. Scheiding, verhuizing, papa nieuwe vriendin, mama nieuwe vriend (?), bijna vakantie.
En ik weet niet hoe het met Kim is, maar Job is bijvoorbeeld heel erg gevoelig voor sfeer. Als één van ons niet lekker in zijn vel zit, dan pikt hij dat op en lijkt hij wel een versterker van alle negativiteit. Voor je het weet zit je in een negatieve spiraal. Als J. en ik ruzie hebben, raakt hij totaal overstuur en vliegt hij meteen uit de bocht qua gedrag. Aan de andere kant kan hij dus ook enorm genieten van gezelligheid.
Wat je tot nog toe schreef over Kim, zie ik heel veel gelijkenis met Job. Misschien kun je toch een soort gezelligheid in huis te creeren (heel moeilijk, ik begrijp het). Bijvoorbeeld een picknick organiseren op het balkon of spelletjes doen of zo. Of lekker naar buiten om te wandelen of zo.
Wat Troel zegt klopt ook natuurlijk. Maar geloof me, ik weet hoe moeilijk het is om je zelf tot gezelligheid en vrolijkheid te forceren terwijl je dat niet zo voelt. Ik leer het steeds meer omdat ik zie hoeveel baat Job er bij heeft.
En daarnaast denk ik dat het heel goed is als je in deze periode wat extra hulp zou kunnen krijgen voor Kim.
En papa´s nieuwe vriendin is er meteen bij in getrokken.
Nee, Boddaert is afgesloten.quote:
Is er sowieso nog een vorm van hulp, Ingrid? Is er vanuit Boddaert nog nazorg of hebben jullie nog gesprekken met psychologen/psychiaters/gezinszorg of zo?
Gezinshulp is er nog wel, die komt vrijdag. Dan is mijn vriend er ook, die wil graag met haar praten.
Accare let op de kleintjes is een indicatie voor, maar ze stopt ermee omdat het studiejaar is afgelopen.
Dus daar maar weer achteraan.
Mijn ouders en zusje helpen ook veel, maar die wil ik niet telkens lastig vallen.
En qua straffen helpt niks bij Kim en das heel lastig!
En anders de zaak echt heel eerlijk aankaarten bij de gezinshulp, als je je echt zorgen maakt. En even een kleine waarschuwing van mijn kant; laat niet je vriend de regie over dat gesprek overnemen. Het blijft jouw gezin waar het om gaat.
Toevallig gisteren bij mijn ouders beloningsdinges uitgeprint voor het naar bed gaan drama.quote:
Nee, dat straffen niet helpt en eerder averechts werkt is heel herkenbaar. Bij ons begint belonen wel steeds meer te helpen. Misschien is Kim daar nu ook weer wat gevoeliger voor?
En anders de zaak echt heel eerlijk aankaarten bij de gezinshulp, als je je echt zorgen maakt. En even een kleine waarschuwing van mijn kant; laat niet je vriend de regie over dat gesprek overnemen. Het blijft jouw gezin waar het om gaat.
Enne tnx hij heeft vragen en mag zn zegje doen. Ik hou het wel in de gaten!
"Geef mij m maar een weekje..."quote:
OK, ik heb helaas al te vaak mensen ontmoet die na een paar uurtjes met Job alles al beter lijken te weten. En een partner die daar gevoelig voor is
"Als het mijn kind was dan..."
En de ergste: "ADHD/autisme is ook maar een modeterm bij gebrek aan opvoeding..."
Kan lastig inslapen ook gerelateerd zijn aan ass? Kleuter ligt vaak lang wakker of is nog op haar kamer bezig. Vroeg weer wakker en dan halverwege de dag geeft ze aan dat ze zo moe is... We zijn een beetje zoekend wat dan helpt. Proberen iets later naar bed, half uurtje gaan we nu doen. Gewoon maar uitproberen denk ik...
we hebben verduisteringsrolgordijnen opgehangen, zodat het goed donker in zijn kamer en als het echt niet lukt doe ik ook wel zachtjes de radio aan.
Ja precies. En toen ik las dat de nieuwe vriend van Ingrid met gezinszorg wilde spreken, gingen al mijn alarmbellen af op dat punt. Zo vermoeiend altijd.quote:
[..]
"Geef mij m maar een weekje..."
"Als het mijn kind was dan..."
En de ergste: "ADHD/autisme is ook maar een modeterm bij gebrek aan opvoeding..."
Hier is slapen altijd een drama geweest. Heb het ook heel vaak van andere ouders gehoord dus het klinkt mij heel bekend in de oren. Wat bij Lukas helpt zijn duidelijke fysieke grenzen. Hij had dus een schuifje op de deur en sliep op een hoogslaper zodat hij niet uit bed "kon". Bij kinderen met meer zelfredzaamheid die wat hoger functioneren werken stickers op de klok, kookwekkers etc (van horen zeggen hoor). Ik heb een zoon met wat "trekjes" die ook lang wakker ligt en daarbij wil melatonine goed helpen. We zijn nu aan het priegelen met warme melk, dat schijnt hetzelfde stofje te triggeren maar ik vind het niks helpen.quote:
Ingrid, sterkte. Woelige periode zitten jullie in.
Kan lastig inslapen ook gerelateerd zijn aan ass? Kleuter ligt vaak lang wakker of is nog op haar kamer bezig. Vroeg weer wakker en dan halverwege de dag geeft ze aan dat ze zo moe is... We zijn een beetje zoekend wat dan helpt. Proberen iets later naar bed, half uurtje gaan we nu doen. Gewoon maar uitproberen denk ik...
Is juist positief, om te horen hoe hij er het beste mee om kan gaan. Ookal ziet hij ze niet meteen heel veel.quote:
[..]
Ja precies. En toen ik las dat de nieuwe vriend van Ingrid met gezinszorg wilde spreken, gingen al mijn alarmbellen af op dat punt. Zo vermoeiend altijd.
Eerst lekker voor jezelf de boel op de rit krijgen, en rustig aan doen met je nieuwe lover lijkt mij geen kwaad kunnen iig
Hier gaat oudste eigenlijk zo lekker dat ik niets te melden heb over hem
Basisschool is afgesloten met eindfeest, musical en dikke tranen
Bij z`n nieuwe school is hij al een paar keer langs geweest voor een kennismaking enzo..voelt als een warm bad daar, heel fijn We hebben onlangs zijn begeleiding vanuit centrum autisme afgerond, was ook niet meer nodig.
Gaat gewoon lekker zo, eigenlijk
Ook goed om eens wat positiefs te horen van scholen uit Het kan ook anders weet ik Die melatonine, is dat gewoon van de drogist of heb je dat dan via psychiater?
Ik weet niet zo goed, maar het staat me tegen om dat zomaar te gaan proberen, we hebben het er wel over gehad. En gaan het komende week op de deeltijd ook maar eens vragen.
Misschien is eerder slapen ook wel eerder wakker worden... We gaan vanavond proberen om haar nog even mee naar beneden te nemen voor ze naar bed gaat, zonder kleine zus. Kijken of dat wat helpt misschien...
TF, wat fijn om te horen!
Ja doe ik ook. 1e en enige keer was voornamelijk vanwege het klussen dat hij er was toen de kinderen er waren. Nu zit er 3 weken tussen dat we elkaar kunnen zien, juist omdat de kinderen dan bij mijn ex zijn.quote:
Zou je hem sowieso niet beter de eerste tijd ff weghouden van ze Ingrid? Ik bedoel, papa en mama uit elkaar, papa samenwonen met iemand anders, verhuisd..tis toch al hectisch genoeg voor ze zo?
Eerst lekker voor jezelf de boel op de rit krijgen, en rustig aan doen met je nieuwe lover lijkt mij geen kwaad kunnen iig
Hier gaat oudste eigenlijk zo lekker dat ik niets te melden heb over hem
Basisschool is afgesloten met eindfeest, musical en dikke tranen
We hebben onlangs zijn begeleiding vanuit centrum autisme afgerond, was ook niet meer nodig.
Gaat gewoon lekker zo, eigenlijk
Hij ziet ze dan wel heel eventjes nog met wegbrengen.
Misschien en idee?
Wat ik nu bij Bep doe is een schemerlampje op een tijdschakelaar. Als het lampje uit is moet ze in bed blijven en als het lampje aan gaat mag ze er uit.
Enige lastige is dat als ze zomaar wakker wordt, ze geen idee heeft of ze nog moet gaan slapen of dat ze kan gaan wachten tot het lampje aan gaat.
Daar moeten we nog eens iets op verzinnen
Nijna, wij zijn hier gisteren begonnen met Melatonine. Was een groot succes, maar vandaag heeft Job geweigerd ze in te nemen. Hij heeft niet zo'n goede dag, zullen we maar zeggen.
"Ik heb niet gevraagd om dat pilletje", "het is mijn lichaam", "ik heb er geen last van dat ik niet slaap, alleen jullie hebben daar last van, dus je neemt het pilletje maar lekker zelf. Dan gaan jullie slapen en dan blijf ik wel wakker".
Dat was ongeveer wat ik te horen kreeg net.
Ze blijft wel netjes op haar kamer en slapen kan je volgens mij ook niet echt afdwingen... tenminste denk ik.
Of ze slaapt net, gaat die klok
dat is zonde.TF, dat is wel een goed idee, maar idd lastig dat ze dan nog geen indicatie heeft of het lampje gauw aangaat of niet.
Livelink, super dat het een groot succes was, alleen jammer dat Job ze vandaag heeft geweigerd...
De nieuwe vriend waar Ingrid het over heeft ben ik en ik heb jullie reacties daar over gelezen en wil daarom ook zelf even reageren.
Mijn reden om een gesprek te hebben met de gezinshulp is dat ik 0 ervaring heb met autisme en ik/we de kinderen absoluut voorop stellen.
Via dat gesprek wil ik me laten informeren hoe ik het beste kan handelen of dingen aanpakken.
Ben er absoluut niet op uit om controle te krijgen maar wil juist voor de kinderen informatie hebben.
Ze zijn gewoon kwetsbaar en ik wil geen dingen doen of zeggen die hun beschadigen.
Beschadigen is nl. snel gebeurd maar of je dat weer goed krijgt is natuurlijk maar de vraag.
Verder zal ik in de nabije toekomst de kinderen niet of nauwelijks zien, juist om de redenen die al in dit topic genoemd zijn.
Ze hebben al heel veel te verwerken gehad dus rustig aan is nu het devies.
Kinderen op de 1e plek en dan pas wij, daar staan we allebei achter.
Ik hoop zo wat duidelijkheid en antwoorden te hebben gegeven en blijf zeer zeker meelezen!
Wat ik heb begrepen dat ze tot die tijd een aantal dingen mogen doen die rust brengen, zoals lezen. Is de tijd om, dan zelf lampje uit doen en binnen bed blijven. Maar goed, ik heb dus zelf geen ervaring hiermee.quote:
Mwana, maar stickers op de klok of kookwekker met dan de tijd dat ze "moeten" gaan slapen ofzo? Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Ik heb het bij de drogist gehaald. Heel voorzichtig begonnen want ik wil ook niet zomaar wat in mijn kind gooien. Er zitten hele kleine pilletjes in zo'n potje, en je begint met eentje en kijkt of dat effect heeft. Mijn zoon heeft er drie nodig en dan slaapt hij binnen een uur waar hij eerst tot 11 uur wakker lag (en overdag niet te genieten wasquote:Die melatonine, is dat gewoon van de drogist of heb je dat dan via psychiater?
Ik weet niet zo goed, maar het staat me tegen om dat zomaar te gaan proberen, we hebben het er wel over gehad. En gaan het komende week op de deeltijd ook maar eens vragen.
...
). Lees je inderdaad in en vraag het aan iemand met verstand van dat soort dingen. Mijn ervaring is positief. Ik gebruik het zelf ook want ik kan ook gerust 3 uur wakker liggen soms. Mijn zusje heeft het ook weleens geprobeerd (ook een moeilijke slaper) en die vindt het a) niet helpen en b) dat het haar naar doet voelen.
ik zal een eea gaan lezenIk herken het moeilijk / agressief gedrag. Jen was zeker in het laatste stuk dat m en ik nog wel bij elkaar waren maar gewoon heel moeilijk zaten heel dwars. Ze voelde het feilloos aan. Toen we uit elkaar gingen werd dat in het begin erger. Zelfs op zo'n punt dat ik er serieus over gedacht heb om haar voorlopig bij haar vader te laten omdat jen en ik ook vreselijk botsten. We zijn nu bijna een jaar verder en pas nu kan ik zeggen dat er ook rust in de tent komt.
Slapen was ook een enorm drama. We logeerden een half jaar bij opa en oma en dus sliep ze bij me, en nu moet ze gewoon weer op haar kamer. Hier hielp ook belonen. Ze mocht elke ochtend dat ze op haar kamer had geslapen een sticker plakken en bij 5 stickers een kadootje uitzoeken. Als een trein.
Introduceren van nieuwe vriend is wat sneller gegaan dan gewild, toen ik bij m'n ouders woonde zagen we elkaar elke 2 weken als de kinderen het weekend bij m waren. Heel soms nam ik ze mee en dan gingen we iets leuks doen. Sinds ik op mezelf woon kwam j vaker langs. En bleef hij wel eens slapen. Maar eigenlijk nu j hier heel vaak is gaat het ook goed. J werd er ook maar voorgezet, vanuit niets naar een 4 jarige, die ook nog eens niet de makkelijkste is. Positief benaderen en 1 op 1 aandacht verbrak hier echt de negatieve spiraal. Spelletje UNO of puzzelen.
@ingrid Mijn vriend was eigenlijk hetzelfde en draaide pas echt bij toen hij gesproken had met de instellingen. Al moet ik wel zeggen dat ik veeel langer de tijd had genomen en dat is gewoon een persoonlijke keus. Mijn vriend en ik hebben eerst een jaar gedate en kwam ie enkel op de koffie om te zien hoe mijn dochter op hem reageerde. Na een jaar kwam ie bij ons wonen en ook toen had ik het laatste woord en bemoeide hij zich nouwelijks ermee dat was aan mij. Daarna gaf hij wel aan dat hem dat best frustreerde omdat hij niet de vader kon zijn die hij wilde zijn voor haar. Dat begreep ik wel en gaf ik hem een proefperiode dat ik me er niet mee bemoeide enkel als het uit de hand liep. Het heeft ons een hele tijd toen nog gekost om er uit te komen samen omtrend haar maar het is wel gelukt. Nu heb ik er geen omkijken meer naar. Ik denk dat mannen hierin anders zijn als vrouwen en daarbij hebben wij mbt een nieuwe vriend al veel langer te stellen met de veranderingen van ons kindje. Dat moet je hem ook gunnen maar natuurlijk niet tegen elke prijs. Uiteindelijk gaan je kindjes altijd voor!
Verder bij mij thuis is het nog steeds een rollercoaster met ups end downs. Inmiddels met school afgesproken dat ze vanaf aankomende week alleen nog maar halfe dagen draait ter voorbereiding van de zomervakantie. Aanstaande vrijdag krijgen we ook adviesgesprek van hoe nu verder.. ben zeer benieuwd!
wij zijn kortgeleden ook begonnen met melatonine, en zijn nu ook bij een dosering van 3 pilletjes aangekomen. veel verschil heb ik nog niet gemerkt, maar we moeten ze misschien ook iets vroeger geven dan we nu doen.quote:
Ik heb het bij de drogist gehaald. Heel voorzichtig begonnen want ik wil ook niet zomaar wat in mijn kind gooien. Er zitten hele kleine pilletjes in zo'n potje, en je begint met eentje en kijkt of dat effect heeft. Mijn zoon heeft er drie nodig en dan slaapt hij binnen een uur waar hij eerst tot 11 uur wakker lag (en overdag niet te genieten was
nog even over die hoeveelheden: die pilletjes zijn toch 0,1mg per stuk als ik 't goed begrepen heb (de versie die je onder de tong moet leggen).
livelink, hebben jullie de melatonine op recept gekregen? want ik kan me niet voorstellen dat je job 20 van die pilletjes onder de tong laat stoppen 's avonds. (je schreef immers 2 mg?) Lois had 't ook al over veel grotere doseringen voor Eva dan die je standaard bij de drogist kunt kopen. Om hoeveel gaat het dan?
http://sleepzz.nl/producten/melatonine-forte/
'hij fmelk nog niek hoor mama'. maar goed, die moesten dus ook met water worden ingenomen, en dat lukte niet. nou heb ik ook niet zo lang doorgezet, want ik wilde die onder-de-tong-pilletjes dus ben de volgende dag de goede gaan halen.
misschien zijn ze wel in water oplosbaar, die 'forte' pillen. maar voor ik tot zulke doseringen over zou gaan zou ik wel eerst gaan overleggen met de huisarts hoor.
Ik was eerst gewoon naar de apotheek gegaan, maar toen ik uitlegde waarvoor ik de melatonine nodig had, zeiden ze daar dat de 0,1 mg geen enkel effect zou hebben op Job. Daarom heb ik het bij de psychiater gevraagd.
Job had ook zo'n moeite met het slikken van pilletjes, Trui.
In het UMC haalden ze in het begin halsbrekende toeren uit om die reden. De apotheek daar moest alle moeite doen om pilletjes in vloeibare vorm te verkrijgen. Maar inmiddels slikt hij pilletjes zonder moeite weg. En de melatoninepilletjes zijn zo klein dat hij ze niet eens met water hoefde weg te slikken. Hij nam ze wel met water, maar hij had het niet nodig om ze weg te krijgen.
[ Bericht 20% gewijzigd door livelink op 08-07-2012 11:34:33 ]
je wilt niet dat je meteen veel te grote hoeveelheden gaat geven mocht dat niet nodig zijn. nou betaal ik dat met liefde hoor maar zoals Jeroen altijd zegt "ze lijken wel gekoppeld aan de goudprijs" ze worden steeds duurder.Eva kan ook heel moeilijk pillen slikken maar deze zijn heel klein en lukken steeds beter.
Over de goudprijs gesproken, daar stelde Cato van de week nog wel een leuke vraag over. 'waarom is goud eigenlijk zoveel waard?'.
) pil en slokje wat in je mond, hoofd voorover buigen en dan in je nek gooien. De beweging leidt af van het moeten slikken maar om de een of andere manier komt de pil dan precies op de goede plek uit en kan ie makkelijker doorgeslikt worden.Dit is overigens alleen bij mij, bij Jeroen slaapt Eva zonder melatonine inmiddels en soms zelfs tot 4 uur.
En dat is ook prima.
Ruben is kauwvitamines gewend en kauwt dus op alle pilletjes. Zijn hooikoortsmedicatie was een drankje en dat vond hij maar niets, dus pilletjes geregeld, maar die kreeg hij dus niet weg. Dus toch maar weer terug naar het drankje.
Hier is de indicatie binnen, voor 3 jaar
Is dat dan puur ook een verschil in omgeving? Andere geluiden, ander licht, noem maar op?quote:
Nee dat wordt niet vergoed, maar een beetje nachtrust (eva slaapt hierop tot ca 2 uur) is me een hoop waard hoor.
Dit is overigens alleen bij mij, bij Jeroen slaapt Eva zonder melatonine inmiddels en soms zelfs tot 4 uur.
En dat is ook prima.
Het feit dat hij zo heftig anti dit pilletje is doet me vermoeden dat hij zich niet zo fijn heeft gevoeld bij die 2 mg.
Ik kom er echter niet achter wat het dan precies was.
Oh, en nog even een bericht van algemene orde: "kunnen we de zomervakantie niet afschaffen"
Ik geloof niet dat wij dit 6 weken gaan volhouden.
Thanks!!!quote:Op zondag 8 juli 2012 18:56 schreef Logician78 het volgende:
Vannelle, ik heb ingrid een pm gestuurd. Als je wilt zijn jullie welkom om te bellen of mailen.
Ik hoop dat hij er goed op blijft slapen. De vakantie is voor jullie al begonnen geloof ik toch? Zijn er dingen waar je het ergst tegenop ziet?
Vandaag was een goede dag! Mag ook wel eens gezegd worden.
De vakantie is inderdaad begonnen. Het probleem is dat Job aan de ene kant niet thuis wil blijven, maar tegelijkertijd ook nergens naartoe wil. Het liefst zou hij gewoon de hele dag met vriendjes overal rondstruinen, maar de vriendjes in de buurt zijn dit weekend vertrokken naar hun vakantieadres en daarbij regende het vandaag de hele dag. En dan wordt hij boos. Hij wil niet thuiszitten, hij wil niet weg, hij wil dan helemaal niks meer. Hopelijk knapt het weer snel op en kan hij in ieder geval lekker naar buiten.quote:
Grappig he, hoe goed kinderen sommige dingen zelf aanvoelen
Zijn er dingen waar je het ergst tegenop ziet?
En vannelle, fijn dat je zo geinteresseerd bent.
(Nooit meer dan 2 opties geven bij welke keuze dan ook, dan maak je het te overzichtelijk/groot).
Vind het niet meer dan logisch eerlijk gezegd.quote:
En vannelle, fijn dat je zo geinteresseerd bent.
Zoals ik eerder al zei vinden we allebei dat de kinderen op de 1e plaats moeten staan en dat gaat ook gewoon gebeuren.
Ingrid weet al heel veel natuurlijk omdat ze er al jaren mee bezig is maar voor mij is het nu belangrijk om in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk informatie te krijgen én dat correct toe te passen.
Zal er iig alles aan doen om het zo goed mogelijk te doen.
het achterover gooien van je hoofd is bij mij nooit werkzaam gebleken, ik dacht dat dat ook een beetje een achterhaalde tip was (want je sluit de doorgang juist een beetje af daardoor)? bij mezelf merk ik dat 'pil redelijk ver achtop de tong leggen, en dan juist naar beneden knikken tijdens 't slikken' veel gemakkelijker weg-slikt.quote:Op zondag 8 juli 2012 13:33 schreef littledrummergirl het volgende:
klein trucje voor pillen slikken wat soms werkt ( maar misschien niet bij echt hardnekkige pillenhaters
ik heb begrepen dat het ook meer iets psychologisch is, dat je jezelf afleidt doordat je overtuigd bent dat de move helptquote:
[..]
het achterover gooien van je hoofd is bij mij nooit werkzaam gebleken, ik dacht dat dat ook een beetje een achterhaalde tip was (want je sluit de doorgang juist een beetje af daardoor)? bij mezelf merk ik dat 'pil redelijk ver achtop de tong leggen, en dan juist naar beneden knikken tijdens 't slikken' veel gemakkelijker weg-slikt.
zoiets. een verpleegkundige in het ziekenhuis heeft het me een keer uitgelegd toen ik er was met een cliënt die ook niet wilde slikken. voorover kan op precies dezelfde manier werken lijkt me
ja volgens Eva zelf wel. Bij Jeroen slaapt ze gewoon in haar oude vertrouwde kamer, geluidstil en pikdonker door rolluiken. Bij mij ruikt, klinkt en voelt alles anders. Dat moet nog veilig gaan worden.quote:
[..]
Is dat dan puur ook een verschil in omgeving? Andere geluiden, ander licht, noem maar op?
Livelink wat bijzonder van Job!
Qua prestaties zou ze prima op regulier onderwijs kunnen.
Ze heeft totaal geen zin in de werkjes, bv leren schrijven, gooit ze met de pet naar. Creatieve dingen vind ze wel heel leuk en doet ze heel goed haar best op.
In de taxi gaat het juist slecht. En dat moet je dan van de juf horen. Maar schooljaar zit er bijna op. Daar heb ik gemengde gevoelens over.
Gemengde gevoelens over de vakantie kan ik me goed voorstellen. Hebben jij en Djeez al een vakantieplanning gemaakt?
En sinds 2 maanden en thuis pas een week moet ze ineens erg veel boeren. Juf valt het op dat het na het brood eten is. En heeft niet het idee dat het om aandacht trekken is.
Ik heb wel een indicatie voor de taxi, maar ik vraag me af of dat wel klopt. Ze gaat dan naar de ´grote´ school. Nu zaten ze bij een andere school in.
En die zit een stuk dichterbij. Ik gok een kwartier fietsen. dus daar bel ik nog achteraan.
Mocht het wel kloppen ga ik misschien een paar keer brengen en halen en een paar keer taxi doen.
Ze krijgt een andere juf, 2 kindjes uit de klas gaan mee. Volgende week kennismaking.
Djeez wil nog niet meteen 3 weken de kinderen. 2 weken gaan ze naar hem en zijn vriendin toe. En hij had het over een week in de kerstvakantie.
zo dat is even lekker. dus alles komt op jou neer. in zijn vorige leven had hij elke dag de kinderen. het zijn geen voorwerpen die je als je er zin in hebt tevoorschijn haalt en als je er geen zin in hebt, lekker in de kast laat liggenquote:
Ja best positief. Ze pulkt overal aan, bijt op haar vingers, haalt zeer ranzig slijm uit haar mond om ermee te spelen zeg maar.
En sinds 2 maanden en thuis pas een week moet ze ineens erg veel boeren. Juf valt het op dat het na het brood eten is. En heeft niet het idee dat het om aandacht trekken is.
Ik heb wel een indicatie voor de taxi, maar ik vraag me af of dat wel klopt. Ze gaat dan naar de ´grote´ school. Nu zaten ze bij een andere school in.
En die zit een stuk dichterbij. Ik gok een kwartier fietsen. dus daar bel ik nog achteraan.
Mocht het wel kloppen ga ik misschien een paar keer brengen en halen en een paar keer taxi doen.
Ze krijgt een andere juf, 2 kindjes uit de klas gaan mee. Volgende week kennismaking.
Djeez wil nog niet meteen 3 weken de kinderen. 2 weken gaan ze naar hem en zijn vriendin toe. En hij had het over een week in de kerstvakantie.
vette pech voor hem zou ik zo zeggen. ieder de helft is ieder de helft.
wat vind je er zelf van?
Normale regeling? Om de dag. En kinderopvang.quote:
die snap ik niet. waar laat je ze dan die andere twee weken?