Nee, ik kan me ook echt niet herinneren waarom hij bij mij bleef. Ik was destijds liever ongelukkig met iemand anders, dan ongelukkig alleen. Ik was zelf doodongelukkig, en echt niet leuk. En hij heeft mij tijdens en na de relatie bepaald niet goed behandeld, elke dag woorden en kritiek waardoor ik volledig lamsloeg tot hyperventilatie aan toe. Ik werd niet mishandeld maar hij en ik pasten bijzonder slecht bij elkaar. Eigenlijk neem ik het hem kwalijk dat hij het zo lang aan liet slepen, hij was 6 jaar ouder en veel volwassener dan ik. Ook neem ik hem kwalijk dat hij geprofiteerd heeft van mijn inkomsten, hij verdiende veel meer maar hij heeft mij 5 jaar evenveel laten bijdragen. En zo zijn er meer dingen waarbij hij duidelijk profiteerde. Hij leende geld bij mijn ouders voor een auto vlak voor hij de stekker eruit trok en ik kreeg het merendeel van de waardeloze spullen en ik moest de helft van die auto betalen. Hij ging vreemd. Ikzelf deed weinig in het huishouden volgens hem, hoewel ik me doorgaans aan de taakverdeling hield. Hij wilde een traditioneel grietje, terwijl ik dat helemaal niet ben. Ook snap ik nog steeds niet waarom hij mij vroeg om te trouwen en waarom hij een huis kocht met mij. Ik was een sociaal moeilijk geval, kon heel raar uit de hoek komen. Ik denk dat ik ook gewoon niet graag terug wil denken aan die tijd omdat ik dan ook met mezelf geconfronteerd word.
Ik weet nu wel dat ik inderdaad het huishouden echt niet met liefde doe, maar ik heb het wel veel beter onder controle in mijn huidige relatie. En het levert nu zelden problemen op, maar kan nog komen want we wonen nog niet lang samen. Ook kan ik soms ineens omslaan, gaan we naar een grotere supermarkt waardoor het winkelen ineens 1,5 uur duurt waarvan we een half uur doorbrengen in 5 gangpaden met koelers dus koud en chagerijnig. Dan kan ik de impuls om chagerijnig te zeggen dat ik naar huis wil niet onderdrukken, en hij snapt dat niet dus woorden op de terugweg. Die impulsiviteit heb ik nu minder maar bovenstaand voorbeeld zegt mij dat het er nog steeds is. Dus om mezelf vooruit te helpen wil ik werken aan mijn impulsiviteit in zijn algemeenheid.
Ach, tijdens de relatie en vlak na (voor de ruzies en verwijten beginnen) wil je elkaar nog helpen en zoals gezegd, de mantel der liefde. Waar het uiteindelijk om draait: leer je ervan, ja of nee? Ik ben nooit meer te lang in een relatie blijven hangen, ik ben nooit meer naief geweest in de zin van niet eens doorhebben dat iemand profiteert. En ik heb nog een uitdaging bij het tackelen van mijn impulsiviteit want die balans slaat soms gewoon door. Maar daarvoor heb ik de leuke herinneringen aan mijn ex gelukkig niet nodig.
Resistance is futile.