Hoi fokkers,
Even een uiteenzetting van de situatie. Ik ben nog een jonge gup (onder de dertig), en ik kom net uit een relatie. Dit was mijn eerste echt serieuze vriend, en we zijn heel snel gaan samenwonen (na een paar maandjes, en we woonden een ruim jaar samen). Achteraf gezien geen goed idee geweest, maar a la, al doende leert men. Na gesluimer van gezeur in de relatie (uiteindelijk leed ik fysiek en mentaal onder de relatie) besloot ik er een einde aan te breien. Dat is de laatste maandjes langzaam opgekomen. Nu is het op zich redelijk goed uit gegaan, althans, voor zover dat natuurlijk kan. Hij was behoorlijk overdonderd, hoewel ik wel duidelijk heb uitgelegd waarom ik ervoor koos. Spullen verhuisd naar mijn eigen stekkie, en we kunnen nu goed praten. Ik ben in ieder geval over hem heen, maar eerlijk is eerlijk, ik heb ook veel langer hier over nagedacht, al ruim voor ik het uitmaakte.
Maar, daar komt de clou: ik ben nu al smoorverliefd. Ik snap er helemaal niets van. De man in kwestie (voor het gemak noem ik hem even 'N') ken ik al véél langer dan mijn ex, het is een schat van een vent. Eerlijk, voor de relatie met mijn ex vond ik hem al leuk, maar nooit aan toegegeven. Toen een tijd niet gezien, kwam mijn ex tegen (was mijn ex dan opvulling?), nu wel weer. Tijdens de relatie met mijn ex is er niets met N gebeurd, maar toen het uit was sloeg de knop vrij snel om. Ik ben verliefd, en goed ook.
En het mooie: deze 'N' heeft laten weten zelf ook smoorverliefd te zijn op mij. Hij bleek het echter al veel langer te zijn, maar durfde niets te zeggen tijdens mijn relatie.
Mooie boel.
Maar! Ik weet mijn hemel niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest op iemand, en ik voel me helemaal thuis bij hem. Het is alleen zo snel na mijn vorige relatie dat ik twijfel of ik er goed aan doe. Als ik eerlijk naar mezelf kijk: ik ben helemaal over mijn ex heen. Maar, zoals gezegd was dat een vervelende kerel en heb ik daar gedurende het eind van die relatie de tijd voor gehad. Slecht of niet.
Alleen ben ik zo bang dat ik het verkeerd doe. Ik zie met N meer dan even een 'opvangrelatie', zoals nogal eens gebeurd. Ik ben ook niet zo bang dat het gebeurt, maar, mensen om mij heen? Ik ben als de dood dat die dat denken (logisch), en dat dat roet in het eten gooit. Of houd ik mezelf voor de gek?
Dus, ik wil niet dat dit verkeerd uitpakt. Fokkers, wat vinden jullie?