Typisch gevalletje 'He's just not that into you'? #2

quote:

Op zaterdag 17 maart 2012 19:31 schreef Poephoofd_ het volgende:
Wat ben ik met momenten toch een onzekere tuttebel. Over het algemeen kan ik de meeste dingen in perspectief plaatsen en ook wat relativeren, behalve als we het over het volgende materie gaan hebben. Liefde. Daar snap ik nu eens geen bal van.

Gistermiddag had ik een 'date' gepland staan, met bijzonder gezelschap. We hadden elkaar al een hele poos niet meer gezien wegens omstandigheden. Ik werd begroet met een 'massive squeeze', een minimalistisch, voorzichtig kusje op mijn mond, en een lieve, warme knuffel, die eindigde in een lift waar Patrick Swayze en Jennifer Grey nog een puntje aan konden zuigen, bij wijze van spreken. Er werd een lach van oor tot oor op mijn gezicht geplakt, en die heeft er de rest van de middag nog gezeten. Onbewogen en onvervaagd.

Ik heb met mijn bijzondere gezelschap heerlijk gewandeld door het park. Genoten van de natuur, van de rust en van de tastbare liefde die aanwezig was. We zijn bij een beekje gaan zitten, hebben gewandeld door het park met onze armen om elkaar heen geslagen of onze vingers in elkaar verstrengeld, op een houten bruggetje gezoend, we hebben samen steentjes en takjes in het water gegooid, genoten van het warme zonnetje op een terrasje en gelachen alsof het onze laatste dag samen was.

Een vriend kwam hem ophalen op het station, maar het afscheid vond ik een beetje .. ongemakkelijk, voor mijn gevoel. Weer een klein kusje, maar deze keer op mijn wang, terwijl hij me wel vastpakte bij mijn middel.

We hebben op het terrasje en tijdens onze romantische wandeling gepraat over vervlogen tijden, het heden en onze toekomstperspectieven. Het was zeker tof, maar ik voelde ook heel subtiel een 'kloof'. Hij reageerde wat precair, voor mijn gevoel. We hebben wel voor komende week nog een 'date' in de planning staan. Ik citeer: 'Ik zie het rooskleurig in.'

Na ons afscheid 's middags rond 5 uur, heb ik die dag niets meer van hem gehoord. Ik heb zelf ook geen initiatief genomen, though. Vanmorgen sprak hij me wel uit zichzelf aan op MSN, en hij benadrukte dat hij het echt reuze gezellig vond gisteren, en dat we dat echt snel moeten gaan herhalen! Ik heb hem benadrukt dat de complete planning en invulling van die date op zijn schouders rust, en dat ik me laat verrassen. Daarna liep ons gesprek van vanmiddag een beetje dood.

Net sprak ik hem even aan, maar hij ging koken en eten. We zouden elkaar straks nog wel even spreken, volgens hem, en ons gesprek eindigde van zijn kant met een eenvoudige 'doeii'.

Ik voel me echt een onzekere doos, die nu toch echt wel wat bevestiging nodig heeft van mensen die dit hele verhaal enigszins in perspectief kunnen zien. Ik kan er namelijk echt niet realistisch naar kijken.

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 10:54 schreef Poephoofd_ het volgende:
Zo slecht doe ik het nog niet, hoor!

Gisteravond elkaar weer even gesproken. Ik liet hem een trailer zien van een film die binnenkort uitkomt, en die me wel tof leek (Cabin in the Woods). Film krijgt op IMDb een tamelijk hoge rating. Hij bekijkt de trailer, en vraagt of dat een hint is. Sukkel dat ik ben zei ik: 'Neuh, hoor!' Zijn reactie daarop: 'Oh, ik wilde je al meevragen daarnaartoe.' Ka-ching! Dus ik vroeg zwart-op-wit of hij me nu officieel mee vroeg naar de film. Zijn reactie: 'Wil je met mij naar Cabin in the Woods?'



Oke, er is nog steeds geen concrete datum geprikt, maar er wordt gestaag vooruitgang geboekt. Film komt 19 april in Nederland uit, dus ik ben benieuwd.

Ook heb ik besloten dat ik vanmiddag gewoon ontzettend impulsief de trein ga pakken. Een uurtje reizen. Naar hem toe. Wat heb ik te verliezen? Ik neem een Wolkentoetje mee, en misschien nog een paar stukken los fruit. Daar ziet hij de humor vast wel van in. Ik krijg al kriebels en acute zweethandjes als ik deze hele impulsieve reis denk! Zou hij wel thuis zijn? Zou hij geen bezoek hebben? Op hoop van zegen, dan maar..

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 23:05 schreef Poephoofd_ het volgende:
Ik heb nog een poosje zitten wachten op een bankje bij de bushalte, maar zoals ik al had gepost, wilde ik absoluut niet naar huis gaan. Ik had verdomme geen 10 euro voor louter een lullig treinreisje betaald.

Ik was in gedachten verzonken, toen plots mijn telefoon ging. Het was hem! Hij was gaan sporten - - en was nu pas terug. Ik vertelde hem het verhaal, en al lachend zei hij dat hij me op kwam halen bij de bushalte. Elkaar tegenmoet gewandeld, en toen zagen we elkaar weer. We hadden beide een smile op ons gezicht plakken, gaven elkaar een kusje en gingen naar zijn appartement.

Er is niets seksueels gebeurd verder - dus Prins_Eerlijk, ik moet je teleurstellen - maar we hebben echt genoten samen. Gelachen, gepraat, geknuffeld, gekieteld, en toen. Plots.. Onze eerste, echt kus. We hebben samen boodschappen gedaan, en hij heeft voor me gekookt. Hij heeft me nog even naar bed gebracht, omdat ik echt heel moe was. Ondertussen dat hij aan 't koken was, heb ik dus een mini powernapje van enkele luttele minuutjes kunnen doen. Daarna dus samen gegeten, en daarna nog in elkaars armen gelegen en nagenoten van de dag. Een vriend van hem kwam nog even langs, en hij begon te lachen toen hij me zag. Hij vond het duidelijk echt tof dat ik er weer was! Hij is maar een paar minuutjes gebleven, want hij voelde toch wel aan dat we liever tijd met z'n tweetjes spendeerden.

Onzekere troela die ik in hart en nieren toch ben, heb ik me toen dus heel kwetsbaar opgesteld, en gezegd dat mijn grootste angst was dat ik hem leuker ging vinden dan hij mij. Hij knuffelde me en drukte me zachtjes tegen me aan, zonder een woord te zeggen. Wat later begon hij steeds te lachen. Echt, de verliefdheid, zoetsappigheid en 'obviousness' van zijn kant droop er nog nét niet af. En dat was het keerpunt. Die blik, zijn gedrag. Alles, het hele plaatje. Toen wist ik gewoon dat er wel een moment aanbreekt waarop ik weer zijn meisje word. Ik zei dus ook dat hij een complete zin nu uitsprak, zonder ook maar een woord hardop uit te zeggen. En dat ik wist dat het allemaal wel weer op zijn pootjes terecht komt tussen ons. En dat 'ie gewoon bewust zo heerlijk wazig doet naar mij toe, en dat 'ie gewoon minstens net zo verliefd is als ik. Zijn antwoord? 'Nou, waar maak je je dan nog druk om?' En dat zei hij met een lach op zijn gezicht. Daarna kreeg ik een kusje op mijn voorhoofd. Ik had mijn bevestiging nu wel!

Opeens stond hij op, zocht iets in zijn slaapkamer, en kwam terug. 'Doe er alsjeblieft voorzichtig mee, want ik ben er ontzettend gehecht aan geraakt. Als jij het gevoel hebt dat de juiste tijd weer is aangebroken, wil ik hem met alle liefde van de wereld weer dragen. Het was zijn dogtag met de woorden: 'Home is where the heart is. With you, I'm home. Poephoofd_'. Die dogtag heb ik hem twee jaar geleden met Kerst gegeven, en die zelfgekozen woorden heb ik er toen in laten graveren. Ik heb gezegd dat hij hem moet bijhouden op een mooi plaatsje, en dat ik hem weer persoonlijk bij hem om wil doen, als de tijd rijp is. Puur symbolisch.

Ik ben om iets over 8 weggegaan, maar alleen omdat het moest. Echt, wat een hel was dat. Hij is met me meegelopen naar de bushalte, en is pas weggegaan toen ik in de bus zat. En nu krijg ik net een berichtje op MSN: 'Kut, mijn longen. Het is alleen maar erger geworden sinds jij weg bent'. Mijn reactie: 'Oh, dus ik had langer moeten blijven?' Zijn antwoord daarop: 'Ja'.

Ook hebben we definitief afgesproken dat we komend weekend wat leuks gaan doen samen. Wat precies, dat weten we nog niet. Maar we gaan in elk geval een dag weer samen spenderen.

Ik heb dit verslag trouwens niet chronologisch geschreven. Er dwalen nu zoveel losse fladders door mijn hoofd, het is echt een warboel van ervaringen en momenten. Dus don't shoot me als ik van de hak op de tak spring.

Hoe schatten jullie mijn kansen nu in?

quote:

Op vrijdag 6 april 2012 09:59 schreef Copycat het volgende:
Kijk maar uit!
Kun je users zoeken op woonplaats?

quote:

Op zaterdag 7 april 2012 19:04 schreef Coco98 het volgende:
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats.