Elke week krijgen we psycho-educatie, met elke week weer een ander thema. Vandaag ging het over ouderschap en psychische problemen. We kregen te horen wat voor gevolgen psychische problemen kunnen hebben voor de opvoeding van je kind. Ook kregen we te horen wat je als ouder kunt doen om zo goed mogelijk op te voeden en kregen we informatie over speciale KOPP-groepen.
Deze voorlichting heeft me erg aan het denken gezet. We willen namelijk heel graag kinderen, maar ik ben na deze voorlichting erg gaan twijfelen of dat in mijn geval wel zo verstandig is. Als ik depressief ben lig ik bijvoorbeeld de hele dag op bed. Hoe kan ik dan een baby/kind wel structuur bieden? En zo zijn er nog wel meer dingen waar ik me van af vraag hoe dat zou moeten als ik depressief ben. Maar aan de andere kant kan een baby/kind ook weer voor positieve gevoelens zorgen natuurlijk.
Ik zou graag ervaringen van ouders willen horen die zelf psychische klachten hebben (gehad) of andere meningen hierover
Ik wil geen kind om van mijn depressie af te komen hoor. Maar ik zal mijn verdere leven dus nog wel vaker depressief zijn aangezien ik dus een recidiverende depressie heb. Maar het is niet van te voren bekend hoe vaak, hoe lang en hoe ernstig die depressies zullen zijn. Het kan ook een aantal jaren goed gaan.quote:Op woensdag 7 maart 2012 21:37 schreef kikoooooo het volgende:
Los eerst je problemen op. Een kind gaat je niet helpen.
Misschien kun je een hond nemen, dan word je toch enigszins gedwongen tot een dagstructuur en verplicht naar buiten gaan, maar daar hoef je niet 24/7 mee bezig te zijn.
Als jij depressief bent en de hele dag op bed ligt als je een kind hebt ben je dom bezig. Je kan ook depressief zijn, maar nog wel de verantwoording nemen voor je kind en dus op een andere manier met je depressies omgaan. Als je nu al denkt dat je niet op een andere manier met je depressies om kan gaan en dus de hele dag in bed blijft liggen terwijl je een kindje hebt, zou ik het niet doen. Hoe moeilijk ook.Nouja, ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken. Ik weet niet hoe het zal gaan als ik een baby heb, kan best zijn dat ik dan wel de verantwoording kan nemen. En kan sowieso ondersteuning krijgen als het moet zeiden ze.quote:Op woensdag 7 maart 2012 21:58 schreef Oognip het volgende:
Het ligt er ook aan hoe je met je depressie omgaat natuurlijk
Je zal tijdens de voorlichting al veel gehoord hebben neem ik aan, maar het lijkt mij goed om na te gaan denken over de periode dat je depressief bent. Zoals je zelf al aan geeft, hoe ga je dan bijv. een baby verzorgen, hoe is je vangnet e.d.
Aangezien je op dit moment nog een deeltijdbehandeling volgt weet je natuurlijk nog niet helemaal hoe je daar uit gaat komen. Wie weet sta je versteld van hoe stabiel je over een paar jaar bent.
Zelf werk ik in de ambulante psychiatrie. Er zijn ook veel cliënten bij met kinderen, enkele met thuiswonende kinderen, maar ook kinderen die in een pleeggezin zitten of die uit huis geplaatst kunnen worden.
Laat het eerst even bezinken en denk er vooral goed over na, niet alleen als je je stabiel voelt maar ook in sombere periodes.
Je kan ook niet in de toekomst kijken, maar je kan wel een inschatting maken van jezelf natuurlijkquote:
[..]
Nouja, ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken. Ik weet niet hoe het zal gaan als ik een baby heb, kan best zijn dat ik dan wel de verantwoording kan nemen. En kan sowieso ondersteuning krijgen als het moet zeiden ze.
Dankjewel voor je reactie en dat zal ik zeker doenquote:
Dat je er uberhaupt over na bent gaan of het in jouw geval wel goed zal zijn vind ik erg goed.
Je zal tijdens de voorlichting al veel gehoord hebben neem ik aan, maar het lijkt mij goed om na te gaan denken over de periode dat je depressief bent. Zoals je zelf al aan geeft, hoe ga je dan bijv. een baby verzorgen, hoe is je vangnet e.d.
Aangezien je op dit moment nog een deeltijdbehandeling volgt weet je natuurlijk nog niet helemaal hoe je daar uit gaat komen. Wie weet sta je versteld van hoe stabiel je over een paar jaar bent.
Zelf werk ik in de ambulante psychiatrie. Er zijn ook veel cliënten bij met kinderen, enkele met thuiswonende kinderen, maar ook kinderen die in een pleeggezin zitten of die uit huis geplaatst kunnen worden.
Laat het eerst even bezinken en denk er vooral goed over na, niet alleen als je je stabiel voelt maar ook in sombere periodes.
Ik heb zelf geen last van depressies en heb een lief en makkelijk kind en een partner, en ik vind het zelfs al pittig af en toe, besef dat een kind een impact heeft die je NOOIT van tevoren kan inschatten.
.
Dat zette ik erbij om het verhaal te nuanceren. Een baby krijgen hoeft niet per definitie slecht te zijn, maar kan ook positieve gevolgen hebben. Ik laat mijn geluk er echter niet volledig van afhangenquote:
"Een kind kan ook voor positieve gevoelens zorgen" lijkt me niet het juiste uitgangspunt..je legt een veel te zware verantwoordelijkheid bij je evt. kind.
Ik heb zelf geen last van depressies en heb een lief en makkelijk kind en een partner, en ik vind het zelfs al pittig af en toe, besef dat een kind een impact heeft die je NOOIT van tevoren kan inschatten.
.
En ook wat hierboven gezegd wordt: bedenk ook wat het met het kind doet en vooral: is het een erfelijke kwestie? Want dan zadel je je kind wellicht dubbel ermee op?
En daarvoor hoeft het niet genetisch gezien erfelijk te zijn, ook door aangeleerd gedrag kun je het overbrengen.quote:Op donderdag 8 maart 2012 07:38 schreef Troel het volgende:
En ook wat hierboven gezegd wordt: bedenk ook wat het met het kind doet en vooral: is het een erfelijke kwestie? Want dan zadel je je kind wellicht dubbel ermee op?
Daar heb ik geen verstand van, dus goed dat je het noemt, want het is zeker iets om voor uit te kijken!quote:
[..]
En daarvoor hoeft het niet genetisch gezien erfelijk te zijn, ook door aangeleerd gedrag kun je het overbrengen.
Serieus, ik vind dat dus gewoon zielig voor een kindje... Als je weet dat je geestelijk ziek bent en dat je daar de rest van je leven in mindere of meerdere mate last van hebt, dan kun je net zo goed verstandig het besluit nemen om daar geen kind bij te betrekken.
Daar neig ook wel een beetje naar, maar ik vind dat wel snoeihard ergens, want een kinderwens kan wel heel sterk zijn.quote:Op donderdag 8 maart 2012 08:33 schreef Ticootje het volgende:
Niet doen...
Serieus, ik vind dat dus gewoon zielig voor een kindje... Als je weet dat je geestelijk ziek bent en dat je daar de rest van je leven in mindere of meerdere mate last van hebt, dan kun je net zo goed verstandig het besluit nemen om daar geen kind bij te betrekken.
Ik zou in het geval van TS toch wel idioot hard aan mezelf gaan werken en het uberhaupt pas overwegen als ik een half jaar tot een jaar helemaal geen klachten meer had en alleen minimale ondersteuning nodig had.
Vergeet niet dat je lijf door de hormonen totaal op zijn kop gezet wordt. Is er ook gesproken over de evt. risico's van een postnatale depressie? Zou die groter zijn, als in 'ben je er vatbaarder voor'?
ja.quote:
[..]
Daar neig ook wel een beetje naar, maar ik vind dat wel snoeihard ergens, want een kinderwens kan wel heel sterk zijn.
Ik zou in het geval van TS toch wel idioot hard aan mezelf gaan werken en het uberhaupt pas overwegen als ik een half jaar tot een jaar helemaal geen klachten meer had en alleen minimale ondersteuning nodig had.
Vergeet niet dat je lijf door de hormonen totaal op zijn kop gezet wordt. Is er ook gesproken over de evt. risico's van een postnatale depressie? Zou die groter zijn, als in 'ben je er vatbaarder voor'?
Waar heb je het dan precies moeilijk mee gehad als ik vragen mag?quote:
Naast of je het zelf aankunt of niet: Vlak ook het effect van een depressieve ouder op een kind niet uit, ik heb het daar als kind erg moeilijk mee gehad.
Verder bedankt voor de reacties. Had wel verwacht dat de meesten het niet verstandig zouden vinden. Maar het is gewoon erg moeilijk omdat we wel een kinderwens hebben.
Ik zou zeggen denk er echt erg goed over na want de impact op je kinderen zal wel erg groot zijn.
Een kind dwingt je tot rust en regelmaat, wat een postieve uitwerking op een depressie kan hebben. Maar, tegelijkertijd is het heel lastig om "ziek" te zijn en om heel eerlijk te zijn gaan een depressie en een liefdevolle en stabiele omgang met je kind niet goed samen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tinkepink op 08-03-2012 09:50:36 ]
Hier ben ik het mee eens, maar daarbij moet ik dus wel opmerken dat ik het idee heb dat ik niet zo snel meer terug zal vallen. Zelf heb ik tijdens depressieve perioden mezelf ook altijd gedwongen hulp te zoeken, uit bed te komen en elke dag op te schrijven waar ik die dag blij mee was (al was het maar: op tijd uit bed gekomenquote:
Depressies op zich hoeven geen probleem te zijn als je samen met je partner een stabiele en liefdevolle thuisbasis kan bieden. En mits jij op een normale en gezonde manier met je depressies om kan gaan, verder volwassen genoeg bent, weet hoe je een opkomende depressie tegen kunt houden, liefde, structuur en regelmaat kunt bieden etc.
). Daarbij waren er bepaalde omstandigheden die maakten dat ik depressief werd, deze omstandigheden heb ik verwerkt, aangepakt en/ of veranderd. Daarnaast heb ik heel veel gehad aan cognitieve therapie. Dat alles maakt dat ik wel het vertrouwen heb dat ik een goede moeder zal zijn voor ons kindje. En mocht er iets gebeuren, waardoor ik een terugval krijg, dan weet ik dat m'n omgeving eventueel in kan springen. En de 'gevaren' zijn me bekend, waardoor ik er rekening mee kan houden (bijvoorbeeld dat depressieve moeders minder reageren met hun gezichtsuitdrukking en stem en dus minder die sociale interactie hebben met hun kindje, waardoor er problemen kunnen ontstaan. Zulke dingen kun je dan jezelf dwingen wel te doen.).
Zelf zou ik dus adviseren om eerst die depressie aan te pakken en de rest van je leven zo vorm te geven dat je of niet snel terug valt of zo dat je omgeving in kan springen. En mocht je dan wel depressief worden, dan kun je daar hopelijk rekening mee houden.
Sommige depressies zijn niet te "genezen" die zitten in je hersenen en zelfs met medicijnen zijn ze niet te behandelen. De symptomen kunnen worden onderdrukt maar de gevaren voor terugval zullen altijd blijven.
Hier sluit ik me bij aan.quote:
Depressies op zich hoeven geen probleem te zijn als je samen met je partner een stabiele en liefdevolle thuisbasis kan bieden. En mits jij op een normale en gezonde manier met je depressies om kan gaan, verder volwassen genoeg bent, weet hoe je een opkomende depressie tegen kunt houden, liefde, structuur en regelmaat kunt bieden etc.
Een kind dwingt je tot rust en regelmaat, wat een postieve uitwerking op een depressie kan hebben. Maar, tegelijkertijd is het heel lastig om "ziek" te zijn en om heel eerlijk te zijn gaan een depressie en een liefdevolle en stabiele omgang met je kind niet goed samen.
Ik ben opgegroeid met een moeder met een dissociatieve identiteitsstoornis. Behalve dat het soms verwarrnd was dat ze op hele verschillende manieren kon reageren, heb ik van haar psychische klachten of opnames. Wat ik wel moeilijk vond, is dat ze een jaar lang een alcoholprobleem had. Maar ik heb nooit gewenst dat ze mijn moeder niet was, omdat haar intentie altijd goed is geweest. Ze is liefdevol enstaat altijd voor me klaar en dat is wat ik voelde. Dat mijn vader een stabiele factor was, hielp natuurlijk ook enorm.
Maar de beleving zal per kind verschillen. Het belangrijkste is dat je een manier vindt om ook tijdens de depressies in beweging te blijven.
Eens, maar ook depressieve moeders kunnen met therapie leren om dus wel goed op hun kindje te reageren. Daar zijn zelfs programma's voor. Het is iets waar TS zelf heel goed over na moet denken en daar is ze mee begonnen, hartstikke positief dus.quote:
Dat een partner kan inspringen of je omgeving is niet dezelfde als elke dag je moeder in bed zien liggen lijden aan haar depressie.
Sommige depressies zijn niet te "genezen" die zitten in je hersenen en zelfs met medicijnen zijn ze niet te behandelen. De symptomen kunnen worden onderdrukt maar de gevaren voor terugval zullen altijd blijven.
Mijn moeder is opgenomen toen ik 11 werd en ook nooit meer thuis gekomen. Ik heb echt wel last gehad van haar psychische problemen, maar toch heb ik ook vooral (!) heel mooie en goede herinneringen aan haar en aan de opvoeding. De dingen die ik Mattís ook mee wil geven komen grotendeels bij haar vandaan.
Ik wil alleen zeggen dat het hebben van psychische problemen niet direct betekent dat je ook maar beter geen kinderen kunt krijgen. Als die kinderwens er is, dan kun je er ook voor kiezen er keihard voor te werken en je omgeving zo in te richten dat en/ of de kans op terugval klein is en het opvangen goed gebeurt.
Wie weet ben je over een aantal jaren niet meer ziek en dan kun je er nog eens over nadenken. Nu ben je nog ziek, lig je veel in bed, word je zelfs weleens opgenomen in een inrichting.
Blijkbaar past een kind op dit moment totaal niet in je leven.
Oh, dat idee kreeg ik eigenlijk wel. Want waarom zou ze zich anders afvragen of ze er verstandig aan doet om tijdens haar depressie een kind te nemen, terwijl die depressie net zo goed verdwenen kan zijn over 5 jaar, zodat ze het tegen die tijd nog eens kan overwegen?quote:
Ik krijg eigenlijk niet het gevoel dat ze binnen nu en het komende jaar een kindje wil
Nee ik wil niet binnen nu en een jaar al een kind hoor. Maar ben gewoon aan het denken gezet door die voorlichting. Deze depressie gaat wel weer over, maar omdat ik dus een recidiverende depressie heb krijg ik er in de toekomst wel weer mee te maken. En dat maakt me wel angstig/ verdrietig dat het misschien niet voor me weggelegd is, terwijl ik het wel erg graag wil...quote:
[..]
Oh, dat idee kreeg ik eigenlijk wel. Want waarom zou ze zich anders afvragen of ze er verstandig aan doet om tijdens haar depressie een kind te nemen, terwijl die depressie net zo goed verdwenen kan zijn over 5 jaar, zodat ze het tegen die tijd nog eens kan overwegen?
ongeacht hoe je je op een willekeurige dag voelt, je zal gewoon je dagelijkse routine (hoe die ook moge zijn) met je kind(eren) moeten doen.
De meeste mensen die bewust nadenken over hun kinderwens willen het beste voor een kind. Je wil perfect zijn, niet de verkeerde genen meegeven en ze alles meegeven wat ze verdienen. Dat kan gewoon niet. Nooit. Iedereen heeft wel wat.
Een mogelijk toekomstig kind kan misschien 0,0% last hebben van jouw depressies, maar wel van het feit dat haar vader op jonge leeftijd overlijdt. Of van pestgedrag in de klas. Of van allerlei andere dingen waar we geen invloed op hebben.
Ik ben een tijdlang heel boos geweest op mijn ouders toen ik een puber was, aangezien ik een redelijke genetische belasting heb meegekregen. Ik snapte niet dat ze voor kinderen hebben gekozen omdat ik jaren van chronische lichamelijke ziekte heb meegemaakt. Inmiddels ben ik milder (ouder, wijzer en minder ziek) en sta ik binnenkort voor die keuze. Ik weet nog niet waar ik voor zou kiezen, maar anders is adoptie ook een goede optie voor mij.
Succes met je beslissing!
En natuurlijk kun je later ook een depressie krijgen, of kunnen er allerlei dingen gebeuren, maar jij WEET al dat je zeer waarschijnlijk in een depressie gaat raken.
Ik vind het goed dat je er over nadenk. Maar je bent nog jong, doe niets overhaast en kijk het eens allemaal aan.
Nee, ze weet alleen dat de mogelijkheid bestaat dat de depressie terugkomt (zeer waarschijnlijk hoeft niet) en zij weet niet wanneer (als het mogelijke kind 25 is of 5?), hoe lang (3 maanden of 3 jaar) en ook niet hoe erg (in bed willen liggen of gewoon nog door kunnen gaan). En ook niet hoe erg haar mogelijke kind daar last van zou hebben. Vandaar dat het belangrijk is om te bekijken of je kan verantwoorden naar jezelf en je mogelijke toekomstige kind of je dit wel of niet aan denkt te kunnen.quote:
En natuurlijk kun je later ook een depressie krijgen, of kunnen er allerlei dingen gebeuren, maar jij WEET al dat je zeer waarschijnlijk in een depressie gaat raken.
Ik heb respect voor vrouwen die na een postnatale depressie nooit meer voor eigen kinderen kiezen, omdat ze denken dat niet aan te kunnen als het terugkomt. Maar ook voor vrouwen die zeggen dat ze hebben geleerd, het eerder zouden herkennen en vinden dat ze er sterker uitgekomen zijn en wel voor een eigen tweede kind gaan. Zo zijn er nog meer keuzes waarvan je weet dat je mogelijk niet de beste keuze is (zoals bijv. bewust alleenstaand ouderschap), maar waar je denkt dat het wel voldoende is.
Thanksquote:
kahlie, ik was net onderweg naar huis en bedacht in de auto precies wat jij ook beschrijft.
[ Bericht 11% gewijzigd door kahlie op 08-03-2012 13:24:02 ]
Ik heb een depressie gehad tijdens afgelopen zwangerschap doordat ik zo enorm ziek was , maar buiten dat geen meer gehad en toch een turbulente tijd achter de rug.
Ook ben ik een zogenoemd koppkind, en het niet makkelijk gehad .. Maar nu zoals het nu is vind ik moeilijker ( bi-polair en jong-dement) zelf vind ik de manische periodes erger/naarder dan de depressies van haar trouwens .
Ik zou ook eens aan je omgeving/psych etc. Eens advies inwinnen zij kennen jou situatie en kunnen daar beter over oordelen. Want geen enkel persoon os hetzelfde en de verschillende vormen van depressie maken ook wel degelijk verschil.
Er is een psychiater die veel kennis heeft over dit dilemma, dus daar maar eens een afspraak mee maken
[knip!]
Nog één puntje. Het is erg fijn als je partner dingen kan opvangen in moeilijke tijden. Maar je weet niet hoe een relatie verloopt. Ik heb de keuze voor een kind pas durven maken, toen ik ervan overtuigd was dat ik het ook alleen zou kunnen, als dat zou moeten.
Succes, en neem je tijd.
[ Bericht 36% gewijzigd door Moonah op 09-03-2012 18:02:46 (Persoonlijk stukje weer weggehaald.) ]
Heb je er ook al over nagedacht hoe groot de kans is dat je je kindje erfelijk zal belasten?quote:
Fijn dat er ook positieve verhalen gepost zijn nu
Er is een psychiater die veel kennis heeft over dit dilemma, dus daar maar eens een afspraak mee maken
Dat vroeg ik me ook nog af.quote:
[..]
Heb je er ook al over nagedacht hoe groot de kans is dat je je kindje erfelijk zal belasten?
Verder moet je er inderdaad heel goed over nadenken en zou ik er pas aan beginnen als het dagelijks ritme een paar jaar goed gaat en je jezelf uit bed kan krijgen.
Je moet echt niet onderschatten wat voor een effect een depressieve moeder op een kind heeft.
Aan de andere kant, weet ik ook hoe groot een kinderwens kan zijn, en weet niemand hoe jij er over 3 jaar aan toe bent, Misschien ben je dan stabiel, en kun je een eventuele volgende depressieve periode veel beter aan, De keuze om aan kinderen te beginnen is er geen 1 die je van de een op de andere dag maakt, en daar heb jij ook goed over nagedacht TOP! Niemand weet wat de toekomst brengt, Mijn partner er ik willen ook graag kinderen, We hebben allebei ervaringen met depressie, en toch sta ik inmiddels weer zo sterk in mijn schoenen, dat ik weet dat ik een stabiele factor kan zijn in het leven van een kind!
Neem de tijd, en bedenk vooral waarom je een kind een verrijking vind, Een kind mag nooit en te nimmer dienen als redmiddel voor je gezondheid, of een relatie! Maar dat besef je zelf gelukkig ook!
Ik weet nog hoe het was om tussen de middag alleen naar huis te gaan en om bij thuiskomst met moeite mijn mama wakker kon krijgen.. Of om half 4 precies hetzelfde verhaal..
Ze was er niet wanneer ik haar nodig had.
En ik kijk niet vrolijk terug op mijn opvoeding echt verre van.
Ik weet hoe mijn moeder was voor haar depressie en dat was heerlijk wat had ik graag die moeder gehad ALTIJD.
Ik heb heel lang niet aan kinderen durven beginnen vanwege mijn winterdepressie. Ook al kon ik daar best goed mee omgaan. Maar toen ik mijn huidige partner leerde kennen, dat duidelijk goed zat en ik zelfverzekerder werd zijn we aan kinderen begonnen.
Na de geboorte van de tweede ben ik in een depressie geraakt vanwege een plotselinge en inoperabele visuele beperking. Daar heb ik een tijdje medicijnen voor geslikt, maar inmiddels ben ik overgestapt op psychotherapeutische behandeling.
Mijn partner is enorm belangrijk voor de stabiliteit in ons gezin. Ik hou veel van de kinderen, maar het gezin drijft op mijn partner en hij stelt me in staat om het (groeiende) beetje energie dat ik heb op de kinderen te kunnen richten. Mijn dochters vinden me de liefste mama van de wereld, en ze zijn voor mij het meest geweldige dat er bestaat.
Wat mij geholpen heeft om mijn onmacht niet op de kinderen te verhalen is een cursus Geweldloze Communicatie, ik heb nu woorden om me ook als het slecht gaat duidelijk te uiten tegenover ze en weet wanneer ik me terug moet trekken ipv dat ik ga schreeuwen. Maar zonder mijn partner zou het echt niet gaan.
Adoptie voelt voor mij wel goed. Ik hou van kinderen en zou er graag voor een of meerdere willen zorgen.
Hiernaast ken ik een gezin met vier kinderen. Ik heb gezien hoe moeilijk het voor die vier was dat hun moeder niets kon. Zij is voor de trein gesprongen toen ze allevier nog minderjarig waren.
Als je toch een kind wil is dat het belangrijkst. Zoals sommigen hier ook al zeggen, het is belangrijk dat je gewenst bent en je ouders om je geven (dit moet je wel kunnen laten zien ten allen tijde). Misschien kun je je proberen voor te stellen hoe het was geweest als je een peuter rond had lopen toen je ziek op bed lag? Hoe ging je in die tijd met je vriend om? Kon je nog laten zien dat je van hem hield?
Maar van mezelf houden is een stuk moeilijker.Mijn zoon is 4. Hij was niet gepland, ik ben de eerste 2,5 jaar alleenstaand geweest, en ik heb een postnatale depressie doorgemaakt toen hij een half jaar oud was. Dat was een heftige periode, maar ik heb enorm snel aan de bel getrokken bij werkgever én hulpverlener, en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kind geen dag van zijn leven last heeft gehad van die depressie.
Ik vind het heel goed dat je er zo bewust over nadenkt, maar als ik lees hoe anderen het hele idee afschieten puur op grond van een mogelijke depressie, nee, daar kan ik het niet mee eens zijn. Jij bent mij niet, en ik kan niet beoordelen of jij jezelf tzt goed genoeg onder handen kan nemen als het nodig is om je kind te geven wat het verdient, maar ik vind mezelf een fantastische moeder met een dolgelukkig kind: het kan ook gewoon heel erg goed gaan dus.
Goede zaak om hier goed over na te denken... De tijd te nemen, te kijken of je stabieler kan worden en idd ervaringen vragen.
Ik wil hier niet mijn persoonlijke mening verder neerzetten, geen idee wie er meeleest, maar sylvana, je mag me pm-en als je het wilt weten...