Ouderschap en psychische klachten

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 09:19 schreef Tinkepink het volgende:
Depressies op zich hoeven geen probleem te zijn als je samen met je partner een stabiele en liefdevolle thuisbasis kan bieden. En mits jij op een normale en gezonde manier met je depressies om kan gaan, verder volwassen genoeg bent, weet hoe je een opkomende depressie tegen kunt houden, liefde, structuur en regelmaat kunt bieden etc.

Een kind dwingt je tot rust en regelmaat, wat een postieve uitwerking op een depressie kan hebben. Maar, tegelijkertijd is het heel lastig om "ziek" te zijn en om heel eerlijk te zijn gaan een depressie en een liefdevolle en stabiele omgang met je kind niet goed samen.

Hier sluit ik me bij aan.

Ik ben opgegroeid met een moeder met een dissociatieve identiteitsstoornis. Behalve dat het soms verwarrnd was dat ze op hele verschillende manieren kon reageren, heb ik van haar psychische klachten of opnames. Wat ik wel moeilijk vond, is dat ze een jaar lang een alcoholprobleem had. Maar ik heb nooit gewenst dat ze mijn moeder niet was, omdat haar intentie altijd goed is geweest. Ze is liefdevol enstaat altijd voor me klaar en dat is wat ik voelde. Dat mijn vader een stabiele factor was, hielp natuurlijk ook enorm.

Maar de beleving zal per kind verschillen. Het belangrijkste is dat je een manier vindt om ook tijdens de depressies in beweging te blijven.

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 10:52 schreef bitterend het volgende:
Dat een partner kan inspringen of je omgeving is niet dezelfde als elke dag je moeder in bed zien liggen lijden aan haar depressie.
Sommige depressies zijn niet te "genezen" die zitten in je hersenen en zelfs met medicijnen zijn ze niet te behandelen. De symptomen kunnen worden onderdrukt maar de gevaren voor terugval zullen altijd blijven.

Eens, maar ook depressieve moeders kunnen met therapie leren om dus wel goed op hun kindje te reageren. Daar zijn zelfs programma's voor. Het is iets waar TS zelf heel goed over na moet denken en daar is ze mee begonnen, hartstikke positief dus.

Mijn moeder is opgenomen toen ik 11 werd en ook nooit meer thuis gekomen. Ik heb echt wel last gehad van haar psychische problemen, maar toch heb ik ook vooral (!) heel mooie en goede herinneringen aan haar en aan de opvoeding. De dingen die ik Mattís ook mee wil geven komen grotendeels bij haar vandaan.

Ik wil alleen zeggen dat het hebben van psychische problemen niet direct betekent dat je ook maar beter geen kinderen kunt krijgen. Als die kinderwens er is, dan kun je er ook voor kiezen er keihard voor te werken en je omgeving zo in te richten dat en/ of de kans op terugval klein is en het opvangen goed gebeurt.

Kun je niet een aantal jaren wachten, Sylvana?

Wie weet ben je over een aantal jaren niet meer ziek en dan kun je er nog eens over nadenken. Nu ben je nog ziek, lig je veel in bed, word je zelfs weleens opgenomen in een inrichting.

Blijkbaar past een kind op dit moment totaal niet in je leven.

Ik krijg eigenlijk niet het gevoel dat ze binnen nu en het komende jaar een kindje wil

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 12:10 schreef Troel het volgende:
Ik krijg eigenlijk niet het gevoel dat ze binnen nu en het komende jaar een kindje wil

Oh, dat idee kreeg ik eigenlijk wel. Want waarom zou ze zich anders afvragen of ze er verstandig aan doet om tijdens haar depressie een kind te nemen, terwijl die depressie net zo goed verdwenen kan zijn over 5 jaar, zodat ze het tegen die tijd nog eens kan overwegen?

sommige opmerkingen vind ik wel erg hard en kort door de bocht hoor. tis toch juist goed dat ts ruim de tijd en aandacht geeft aan vooraf bedenken of een kind wel verstandig is. dat duidt in mijn ogen toch ook op een goed gefundeerd verantwoordelijkheidsgevoel. nog buiten dat; ts doet het niet in haar eentje; er is ook een partner he! maar ts; dagen of wekenlang je bed niet uitkomen zit er domweg niet in wanneer je een kind hebt.

ongeacht hoe je je op een willekeurige dag voelt, je zal gewoon je dagelijkse routine (hoe die ook moge zijn) met je kind(eren) moeten doen.

Sylvana, het is heel duidelijk dat jij het beste wil voor je mogelijke toekomstige kind. Wat mij betreft is dat het enige wat echt telt. En dat jij jezelf in de spiegel kan kijken en dat mogelijke toekomstige kind uit kan leggen, waarom je met deze belasting, toch voor kinderen hebt gekozen, omdat jij denkt dat je er liefdevol en goed genoeg voor kon zorgen, wat wil je dan nog meer?

De meeste mensen die bewust nadenken over hun kinderwens willen het beste voor een kind. Je wil perfect zijn, niet de verkeerde genen meegeven en ze alles meegeven wat ze verdienen. Dat kan gewoon niet. Nooit. Iedereen heeft wel wat.

Een mogelijk toekomstig kind kan misschien 0,0% last hebben van jouw depressies, maar wel van het feit dat haar vader op jonge leeftijd overlijdt. Of van pestgedrag in de klas. Of van allerlei andere dingen waar we geen invloed op hebben.

Ik ben een tijdlang heel boos geweest op mijn ouders toen ik een puber was, aangezien ik een redelijke genetische belasting heb meegekregen. Ik snapte niet dat ze voor kinderen hebben gekozen omdat ik jaren van chronische lichamelijke ziekte heb meegemaakt. Inmiddels ben ik milder (ouder, wijzer en minder ziek) en sta ik binnenkort voor die keuze. Ik weet nog niet waar ik voor zou kiezen, maar anders is adoptie ook een goede optie voor mij.

Succes met je beslissing!

Een vroegere vriendin van mij had een manisch depressie moeder. Ze was vaker depressief dan manisch. En dat was echt heel moeilijk. Ze at vaak en sliep vaak bij ons, eindigde later om voor haar broertje te moeten zorgen, kookte toen ze 10 was voor haar en haar broertje, omdat haar moeder niet uit bed kwam.

En natuurlijk kun je later ook een depressie krijgen, of kunnen er allerlei dingen gebeuren, maar jij WEET al dat je zeer waarschijnlijk in een depressie gaat raken.

Ik vind het goed dat je er over nadenk. Maar je bent nog jong, doe niets overhaast en kijk het eens allemaal aan.

kahlie, ik was net onderweg naar huis en bedacht in de auto precies wat jij ook beschrijft.

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 12:46 schreef Silmarwen het volgende:
En natuurlijk kun je later ook een depressie krijgen, of kunnen er allerlei dingen gebeuren, maar jij WEET al dat je zeer waarschijnlijk in een depressie gaat raken.

Nee, ze weet alleen dat de mogelijkheid bestaat dat de depressie terugkomt (zeer waarschijnlijk hoeft niet) en zij weet niet wanneer (als het mogelijke kind 25 is of 5?), hoe lang (3 maanden of 3 jaar) en ook niet hoe erg (in bed willen liggen of gewoon nog door kunnen gaan). En ook niet hoe erg haar mogelijke kind daar last van zou hebben. Vandaar dat het belangrijk is om te bekijken of je kan verantwoorden naar jezelf en je mogelijke toekomstige kind of je dit wel of niet aan denkt te kunnen.

Ik heb respect voor vrouwen die na een postnatale depressie nooit meer voor eigen kinderen kiezen, omdat ze denken dat niet aan te kunnen als het terugkomt. Maar ook voor vrouwen die zeggen dat ze hebben geleerd, het eerder zouden herkennen en vinden dat ze er sterker uitgekomen zijn en wel voor een eigen tweede kind gaan. Zo zijn er nog meer keuzes waarvan je weet dat je mogelijk niet de beste keuze is (zoals bijv. bewust alleenstaand ouderschap), maar waar je denkt dat het wel voldoende is.

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 12:57 schreef Soempie het volgende:
kahlie, ik was net onderweg naar huis en bedacht in de auto precies wat jij ook beschrijft.

Thanks

[ Bericht 11% gewijzigd door kahlie op 08-03-2012 13:24:02 ]

hoe je reageert op depressie met kinderen is domweg niet te voorspellen. de afgelopen 2 jaar heb ik zat tijden gehad dat ik me echt naar voelde. ik denk dat als ik de kinderen niet had gehad, ik die 2 jaar amper mijn bed uitgekomen zou zijn.

Ik ben jarenlang depressief en labiel geweest, en toch raakte ik zwanger en nu is een kind geen redmiddel maar in mijn geval was het het beste wat mij kon overkomen!
Ik heb een depressie gehad tijdens afgelopen zwangerschap doordat ik zo enorm ziek was , maar buiten dat geen meer gehad en toch een turbulente tijd achter de rug.

Ook ben ik een zogenoemd koppkind, en het niet makkelijk gehad .. Maar nu zoals het nu is vind ik moeilijker ( bi-polair en jong-dement) zelf vind ik de manische periodes erger/naarder dan de depressies van haar trouwens .

Ik zou ook eens aan je omgeving/psych etc. Eens advies inwinnen zij kennen jou situatie en kunnen daar beter over oordelen. Want geen enkel persoon os hetzelfde en de verschillende vormen van depressie maken ook wel degelijk verschil.

Sylvana, je hebt nog wel een jaar of 5-10 om goed aan jezelf te werken. Om symptomen te leren herkennen. Om gedrag om te leren buigen. Ik hoop van harte dat je een goede therapeut hebt/vindt die je daarbij kan helpen.

[knip!]

Nog één puntje. Het is erg fijn als je partner dingen kan opvangen in moeilijke tijden. Maar je weet niet hoe een relatie verloopt. Ik heb de keuze voor een kind pas durven maken, toen ik ervan overtuigd was dat ik het ook alleen zou kunnen, als dat zou moeten.

Succes, en neem je tijd.

[ Bericht 36% gewijzigd door Moonah op 09-03-2012 18:02:46 (Persoonlijk stukje weer weggehaald.) ]

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 18:16 schreef Sylvana het volgende:
Fijn dat er ook positieve verhalen gepost zijn nu

Er is een psychiater die veel kennis heeft over dit dilemma, dus daar maar eens een afspraak mee maken

Heb je er ook al over nagedacht hoe groot de kans is dat je je kindje erfelijk zal belasten?

Sylvana, ik heb geen ervaring of kennis over dit onderwerp maar ik vind het wel goed dat je er zo goed overnadenkt en alle aspecten mee laat wegen. Succes met je verder zoektocht om tot een beslissing te komen. Gelukkig heb je nog even de tijd.

Ik sluit me aan bij Kyara. Succes met het nadenken over moeilijke beslissingen als deze!

quote:

Op donderdag 8 maart 2012 18:37 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Heb je er ook al over nagedacht hoe groot de kans is dat je je kindje erfelijk zal belasten?

Dat vroeg ik me ook nog af.

Verder moet je er inderdaad heel goed over nadenken en zou ik er pas aan beginnen als het dagelijks ritme een paar jaar goed gaat en je jezelf uit bed kan krijgen.
Je moet echt niet onderschatten wat voor een effect een depressieve moeder op een kind heeft.

Het eerste wat er in mijn hart gaat roepen is NEEE! doe het een kind niet aan, Maar dat komt omdat ik van dichtbij heb gezien wat de gevolgen zijn als een kind opgroeit met een regelmatig depressieve ouder (mijn vriend nu 29, erfelijk belast, heeft nog steeds nachtmerries van het gedrag van zijn moeder, Het heeft heel veel kapot gemaakt tussen die 2,

Aan de andere kant, weet ik ook hoe groot een kinderwens kan zijn, en weet niemand hoe jij er over 3 jaar aan toe bent, Misschien ben je dan stabiel, en kun je een eventuele volgende depressieve periode veel beter aan, De keuze om aan kinderen te beginnen is er geen 1 die je van de een op de andere dag maakt, en daar heb jij ook goed over nagedacht TOP! Niemand weet wat de toekomst brengt, Mijn partner er ik willen ook graag kinderen, We hebben allebei ervaringen met depressie, en toch sta ik inmiddels weer zo sterk in mijn schoenen, dat ik weet dat ik een stabiele factor kan zijn in het leven van een kind!
Neem de tijd, en bedenk vooral waarom je een kind een verrijking vind, Een kind mag nooit en te nimmer dienen als redmiddel voor je gezondheid, of een relatie! Maar dat besef je zelf gelukkig ook!

Nee

Ik weet nog hoe het was om tussen de middag alleen naar huis te gaan en om bij thuiskomst met moeite mijn mama wakker kon krijgen.. Of om half 4 precies hetzelfde verhaal..
Ze was er niet wanneer ik haar nodig had.
En ik kijk niet vrolijk terug op mijn opvoeding echt verre van.
Ik weet hoe mijn moeder was voor haar depressie en dat was heerlijk wat had ik graag die moeder gehad ALTIJD.

Ja, maar...

Ik heb heel lang niet aan kinderen durven beginnen vanwege mijn winterdepressie. Ook al kon ik daar best goed mee omgaan. Maar toen ik mijn huidige partner leerde kennen, dat duidelijk goed zat en ik zelfverzekerder werd zijn we aan kinderen begonnen.

Na de geboorte van de tweede ben ik in een depressie geraakt vanwege een plotselinge en inoperabele visuele beperking. Daar heb ik een tijdje medicijnen voor geslikt, maar inmiddels ben ik overgestapt op psychotherapeutische behandeling.

Mijn partner is enorm belangrijk voor de stabiliteit in ons gezin. Ik hou veel van de kinderen, maar het gezin drijft op mijn partner en hij stelt me in staat om het (groeiende) beetje energie dat ik heb op de kinderen te kunnen richten. Mijn dochters vinden me de liefste mama van de wereld, en ze zijn voor mij het meest geweldige dat er bestaat.

Wat mij geholpen heeft om mijn onmacht niet op de kinderen te verhalen is een cursus Geweldloze Communicatie, ik heb nu woorden om me ook als het slecht gaat duidelijk te uiten tegenover ze en weet wanneer ik me terug moet trekken ipv dat ik ga schreeuwen. Maar zonder mijn partner zou het echt niet gaan.

Depressie is voor mij de reden om zelf geen kinderen te nemen (ik ben nu 25). Maar dit is niet omdat ik denk dat ik niet voor ze zou kunnen zorgen. Ik heb, waarschijnlijk net als jij, het leven zo afschuwelijk gevonden dat ik het een kind niet zou willen aandoen. Ook al gaat het nu goed, dat idee is blijven hangen. Ik ben dus ook bang om een kind mijn genen te geven.

Adoptie voelt voor mij wel goed. Ik hou van kinderen en zou er graag voor een of meerdere willen zorgen.

Hiernaast ken ik een gezin met vier kinderen. Ik heb gezien hoe moeilijk het voor die vier was dat hun moeder niets kon. Zij is voor de trein gesprongen toen ze allevier nog minderjarig waren.

Als je toch een kind wil is dat het belangrijkst. Zoals sommigen hier ook al zeggen, het is belangrijk dat je gewenst bent en je ouders om je geven (dit moet je wel kunnen laten zien ten allen tijde). Misschien kun je je proberen voor te stellen hoe het was geweest als je een peuter rond had lopen toen je ziek op bed lag? Hoe ging je in die tijd met je vriend om? Kon je nog laten zien dat je van hem hield?