Genderdysforie - deel 28

*zucht*

Nou ja, dat Oerlemans zijn oma voor een paar centen de nek omdraait was natuurlijk al bekend.

quote:

Op vrijdag 23 maart 2012 08:38 schreef Abby79 het volgende:
Gisteren hier op Fok! ook in een ander topic gepost, maar ik wil van jullie wel eens weten: hoe reageer je hierop (of; hoe zou je hierop reageren?)

[..]

Vraag me af hoe interessant ie je post-op nog zou vinden. Indien geen probleem, dan zou ik het denk ik niet zo erg vinden, maar als het echt om dat ene stukje gaat dat het verschil maakt... daarvoor onderga je die transitie natuurlijk niet.

Hebben ho's het niet makkelijker dan he's na hun transitie qua toekomstbeeld? Kinderen krijgen via de natuurlijke weg zit er niet in voor een heteroseksueel paar. Een homoseksueel paar weet al vooraf dat dit er niet in zit met elkaar.

quote:

Op vrijdag 23 maart 2012 15:11 schreef wonderer het volgende:
Vraag me af hoe interessant ie je post-op nog zou vinden. Indien geen probleem, dan zou ik het denk ik niet zo erg vinden, maar als het echt om dat ene stukje gaat dat het verschil maakt... daarvoor onderga je die transitie natuurlijk niet.

Nee, dat heb ik hier ook ooit al gezegd inderdaad, ik wil niet iemand die alleen om die reden mij wil leren kennen. En ik had heeel sterk het idee dat ie na de operatie niet meer geinteresseert zou zijn

quote:

Op vrijdag 23 maart 2012 15:22 schreef Quarant het volgende:
Hebben ho's het niet makkelijker dan he's na hun transitie qua toekomstbeeld? Kinderen krijgen via de natuurlijke weg zit er niet in voor een heteroseksueel paar. Een homoseksueel paar weet al vooraf dat dit er niet in zit met elkaar.

Hmm, geen idee. Als je puur qua aantallen zou kijken, zou het aantal homo's groter zijn dan het aantal hetero's die geen kinderen wil, of welke er via alternatieven voor zou willen gaan? Het ligt denk ik ook heel erg aan de ander of het een groot punt is of niet, net als dat het feit dat we transsexueel zijn voor sommige al meteen een 'nee' oplevert, terwijl de ander daar wel voor openstaat.

Ik denk niet dat je een stelling als de jouwe zomaar zou kunnen maken

quote:

Op vrijdag 23 maart 2012 15:22 schreef Quarant het volgende:
Hebben ho's het niet makkelijker dan he's na hun transitie qua toekomstbeeld? Kinderen krijgen via de natuurlijke weg zit er niet in voor een heteroseksueel paar. Een homoseksueel paar weet al vooraf dat dit er niet in zit met elkaar.

Er zitten zoveel facetten aan een "toekomstbeeld" dat je niet zeggen dat de ene groep het makkelijker heeft dan de andere. Sowieso is het natuurlijk nog maar afwachten of een transpersoon gebruik wil maken van zijn/haar natuurlijke vruchtbaarheid.

Makkelijk is het niet. Ik sta nu voor exact die vraag. Afgelopen vrijdag ben ik bij de endocrinoloog geweest. Daar kreeg ik niet alleen twee doosjes cyproteronacetaat mee, maar ook nog de gewetensvraag of ik ooit kinderen wil. Want dan moet ik nog even wachten met slikken tot ik sperma heb laten invriezen. Ik wil zelf geen kinderen. Ik ben er heel erg zeker van ze ook nooit te willen. Maar ik vind het moeilijk om die deur nu definitief dicht te gooien. Aan de andere kant had ik vrijdag al willen beginnen met die pillen.

Ik lees op je blog dat invriezen van sperma niet onder de Basisverzekering valt, maar weet je dat wel heel zeker? Ik heb me er indertijd ook in verdiept, en kwam tot de conclusie dat er wel degelijk een kans is dat het vergoed wordt. In de voorwaarden van de Basisverzekering van Interpolis staat b.v.:

quote:

U hebt aanspraak op het verzamelen, invriezen en bewaren van sperma als onderdeel van medisch specialistische behandelingen als deze behandelingen onbedoeld infertiliteit tot gevolg kunnen hebben.

Volgens die omschrijving wordt het zeker vergoed. Alleen er staan ook nog wat voorwaarden bij die het wat schimmiger maken:

quote:

De zorg is onderdeel van een medisch specialistisch oncologisch zorgtraject (of niet oncologische
vergelijkbare behandeling) dat het volgende omvat:
- een grote operatie aan/om de geslachtsdelen;
- een chemotherapeutische behandeling en/of een radiotherapeutische behandeling waarbij de
geslachtsdelen in het stralingsgebied vallen.

Een SRS lijkt hier wel onder te vallen. Of alleen hormoontherapie er ook onder valt is niet zo duidelijk.

quote:

Op zaterdag 24 maart 2012 21:46 schreef Fixers het volgende: Ik wil zelf geen kinderen. Ik ben er heel erg zeker van ze ook nooit te willen. Maar ik vind het moeilijk om die deur nu definitief dicht te gooien. Aan de andere kant had ik vrijdag al willen beginnen met die pillen.

Ik heb er toen ik begon ook even over na moeten denken. Ik ben echter wel meteen begonnen met de pilletjes, zonder iets "te bewaren voor de toekomst". Niet omdat ik weet dat ik geen kinderen wil (want die zou ik heel graag wel willen), maar omdat ik geen kinderen durf te maken met mijn genetische achtergrond.

Mijn moeder en zusje hebben een genetische afwijking waardoor ze doof zijn en in redelijk rap tempo zichtsvermogen verliezen (m'n zusje van 17 zit nu op 65% zicht - dat is dus met bril! - en m'n moeder van 58 ziet nog maar 5%). En natuurlijk,doktoren zeggen dat aangezien ik en m'n broers het gelukkig niet hebben, wij het ook niet meer door kunnen geven, maar ja, die onzekerheid daarover blijf ik toch voelen (mijn nichtje van 2 heeft het gelukkig niet, dus de doktoren lijken gelijk te hebben, maar toch...)

Verder heeft m'n vaders kant van de familie een redelijke kans op hartproblemen (mijn opa is gestorven toen mijn vader 11 was, aan hartfalen, en mijn vader heeft enkele jaren terug ook al een bypass gehad).

Daarbij heb ik zelf nog diabetes type 1, en hoewel dat helemaal niet genetisch hoeft te zijn, is ook dat nog onduidelijk.

Tel daarbij nog wat kleinere zaken op (zoals 'aanleg' voor overgewicht, of het feit dat iedereen van onze familie een bril heeft), en dat leid mij tot de conclusie dat ik heel graag kinderen wil, maar dan niet van mijn mogelijk defecte materiaal

quote:

Op zaterdag 24 maart 2012 22:22 schreef Joanne35 het volgende:
Ik lees op je blog dat invriezen van sperma niet onder de Basisverzekering valt, maar weet je dat wel heel zeker? Ik heb me er indertijd ook in verdiept, en kwam tot de conclusie dat er wel degelijk een kans is dat het vergoed wordt. In de voorwaarden van de Basisverzekering van Interpolis staat b.v.:

[..]

Volgens die omschrijving wordt het zeker vergoed. Alleen er staan ook nog wat voorwaarden bij die het wat schimmiger maken:

[..]

Een SRS lijkt hier wel onder te vallen. Of alleen hormoontherapie er ook onder valt is niet zo duidelijk.

Als het voor een SRS wel geld en een hormoonbehandeling niet dan ben ik gewoon voornemens om ook die SRS te doen. Iets wat ik nog niet zeker weet maar wel een steeds grotere voorkeur voor heb.

Ik begreep van Jos dat het niet vergoed wordt vanuit de basis. Enkel als je teelbalkanker hebt, of iets in die hoek. Maar ik heb een behoorlijk uitgebreide aanvullende verzekering waar bijvoorbeeld wel extra vergoedingen voor IVF en mannelijke sterilisatie + hersteloperatie door worden vergoed. Dit past naar mijn idee wel in dat rijtje. Het callcenter van mijn verzekeraar kon me helaas geen uitsluitsel geven. Ik zit in de personeels- & familiepolis, dat betekent dat alleen het management mijn gegevens kan inzien. Die zijn er maandag pas weer.

Overigens deed Jos ook al heel moeilijk over het aanmelden bij het AMC. Dat moest hij persoonlijk doen, want ja daar als man en op de gegevens van het VUmc die ze krijgen staat dat je vrouw bent enzovoort.... Beetje warrig. Ik ben niet op mijn mondje gevallen. Als ik tegen een kapper en schoonheidsspecialist kan zeggen dat ik bezig ben mijn lichaam aan te passen aan mijn gender. Dan kan ik dat tegen zo'n laborant toch ook wel? Ik zal daar vast ook niet de eerste zijn die ze tegenkomen. Ik ben nog prima passabel als man. Al zou ik het wel enorm humor vinden om dan in een jurk daar dan te verschijnen.

Joanne, ik denk niet dat je quotes hier van toepassing zijn, voornamelijk vanwege het woordje 'onbedoeld'. Natuurlijk,voor ons is het onbedoeld, en zouden we het liefst een volledig werkende versie van het andere geslacht hebben, ik gok dat het de meeste verkereringen dat spelen als 'ja, maar daarbij is de infertiliteit een bewust deel van de keus die u maakt'. Geen idee of dit ook zo is hoor, maar dat zou ik een typische verzekeraars redenatie vinden

quote:

Op zaterdag 24 maart 2012 23:28 schreef Fixers het volgende:
Overigens deed Jos ook al heel moeilijk over het aanmelden bij het AMC. Dat moest hij persoonlijk doen, want ja daar als man en op de gegevens van het VUmc die ze krijgen staat dat je vrouw bent enzovoort.... Beetje warrig. Ik ben niet op mijn mondje gevallen. Als ik tegen een kapper en schoonheidsspecialist kan zeggen dat ik bezig ben mijn lichaam aan te passen aan mijn gender. Dan kan ik dat tegen zo'n laborant toch ook wel? Ik zal daar vast ook niet de eerste zijn die ze tegenkomen. Ik ben nog prima passabel als man. Al zou ik het wel enorm humor vinden om dan in een jurk daar dan te verschijnen.

Waarom zou dat warrig zijn? Zoals je zegt, het is niet zo dat we de situatie niet kunnen uitleggen Ik sta volgens mij zelfs bij alle plaatsen nog als man in het systeem - maar dat is omdat het CZ me het advies had gegeven dat nu nog niet te wijzigen - maar dat heeft tot nu toe nog nooit problemen opgeleverd. Afgezien dat ze me bij de huisarts vrijdag als 'meneer' uit de wachtkamer riepen, maar ja, die had ik dan ook al meer als 2 jaar niet gezien (En ook daar sta ik nu nog als man in het systeem, maar met notitie met m'n nieuwe naam en geslacht.)

Ik vind het een heel zwak excuus van Jos
_{Damn, posten om 4 uur... waarom kan ik niet in slaap komen nu!}

Ik denk dat het woordje onbedoeld inderdaad het probleem is. Jos zei dat alleen bij teelbalkanker het invriezen van sperma in de basisverzekering valt. Maandag kan ik informeren bij mijn verzekeraar of het uit het aanvullende pakket kan. Anders denk ik dat ik het alsnog doe.

Een vriendin suggereerde het als een verzekering te zien. Daar hoop je ook nooit gebruik van te maken. Maar het geeft wel gemoedsrust. Als ik toch (als pasen en pinksteren op dezelfde dag vallen) kinderen wil is dat bedrag peanuts. Anders is het gewoon een stuk gemoedsrust dat ik ervoor koop.

Ik vind het een moeilijk dilemma.

De poort naar eigen kinderen sluiten vond ik een vreselijk moeilijk dilemma omdat je dat voor de keuze van 2 vormen geluk staat. Tevens vond ik het moeilijk om een gezond lichaam afhankelijk te maken van medicijnen omdat dat hoe dan ook altijd risico´s met zich meebrengt. Ik ben nog voor de diagnostische fase van start is gegaan begonnen met het nemen van hormonen, maar heb toen ik ze in huis kreeg ze eerst maanden op de plank laten liggen om alle voors en tegens af te wegen voor dat ik er alsnog aan ben begonnen. Gelukkig schiet het al wel op, binnenkort alweer het 4e gesprek!

quote:

Op zondag 25 maart 2012 04:31 schreef Abby79 het volgende:
Joanne, ik denk niet dat je quotes hier van toepassing zijn, voornamelijk vanwege het woordje 'onbedoeld'.

Denk niet dat dat uitmaakt hoor, dan kan je in principe alles wel weigeren als verzekeraar. Behandeling van transseksualiteit is geen keuze. Uit uitspraken van het CvZ blijkt ook wel dat het college het daar mee eens is, en uiteindelijk bepaalt het CvZ of verzekeraars iets wel of niet moeten vergoeden. Dat woordje 'onbedoeld' is alleen toegevoegd om behandelingen van mensen die bewust onvruchtbaar willen worden uit te sluiten.

Zoals ik de basisverzekering interpreteer hoort het wel degelijk vergoed te worden. Ik zou dan ook gewoon bezwaar maken als de verzekeraar het weigert, en het desnoods tot een klacht bij de SKGZ laten aankomen zodat het CvZ zich er over kan gaan buigen (want het SKGZ zal dan waarschijnlijk het CvZ om advies vragen).

Wat je in ieder geval niet moet doen is Jos maar zo geloven, hij zit er wel vaker naast.

Ik ben zelf indertijd ook bij het AMC langs geweest. Jos deed bij mij niet moeilijk, maar hij waarschuwde me wel vooraf dat ik bij het AMC een pasje met de aanduiding 'man' zou krijgen, en dat ik daar niet moeilijk over moest gaan doen. Ik vermoed dat er in het verleden iemand is geweest die dat wel heeft gedaan.

Bij het AMC moet je eerst langs een wachtkamer waar allemaal vrouwen zitten, de ruimte voor de 'mannen' is daarachter. Als je nog niet helemaal om bent kun je gewoon als 'man' gaan, maar zelf leefde ik al meer dan een jaar fulltime en ik ben dus gewoon als mezelf gegaan. Je kunt inderdaad wat vreemde blikken verwachten als je als vrouw doorloopt naar die achterliggende ruimte, en ook de assistent die je daar helpt is misschien niet gewend aan transseksuelen. Die van mij voelde zich er duidelijk wel een beetje ongemakkelijk bij. Maar daar moet je je gewoon niets van aantrekken, want je wordt verder wel gewoon netjes en professioneel geholpen. Ik was overigens wel de enige patiënt daar, dus ik hoefde niet tussen de heren in een wachtkamer te gaan zitten, dat scheelde al weer.

Bij mij hebben ze niets gevonden om in te vriezen, dus ik kan niet bevestigen of je het echt vergoed krijgt van de verzekering. Maar van mijn bezoek aan het AMC heb ik in ieder geval nooit een rekening gezien.

Van mijn verzekering heb ik nog geen duidelijk antwoord gekregen. Ik dien de rekening gewoon in (heb een restitutie polis) en zie wel wat ze doen. Anders gaat 'ie op de grote hoop bij de aftrekposten op mijn belasting aangifte. Geld is niet mijn bezwaar.

De afspraak met het fertiliteitslab is inmiddels gemaakt. Maar ik krijg nu alle informatie onder ogen. Krijg ik ineens twijfels. Al dat gedoe, twee of drie bezoeken aan het AMC. Bloedtesten. Gesprekjes met artsen. Ondertussen liggen die androcur pillen me aan te staren.... gewetensnood...

Ik zou willen dat we je konden helpen met die keus maken Maar daar is het toch echt te persoonlijk voor.

Het is vooral dat ik nog een week moet wachten. Die pillen liggen me iedere morgen voor mijn tv aan te staren. Ze roepen nog net geen "Eat me! Eat me!" naar me. De verleiding is groot. Maar ik wil nu gewoon niet de definitieve keus voor geen eigen kinderen maken. Nog een weekje veel afleiding zoeken om mijn gedachten bezig te houden.

quote:

Op vrijdag 30 maart 2012 08:48 schreef Fixers het volgende:
Het is vooral dat ik nog een week moet wachten. Die pillen liggen me iedere morgen voor mijn tv aan te staren. Ze roepen nog net geen "Eat me! Eat me!" naar me. De verleiding is groot. Maar ik wil nu gewoon niet de definitieve keus voor geen eigen kinderen maken. Nog een weekje veel afleiding zoeken om mijn gedachten bezig te houden.

Gaat het niet wat snel dan, sinds een maand of twee uiterlijk aan gewend en nu al aan de pillen?

quote:

sinds een maand of twee uiterlijk aan gewend

Wat bedoel je hier mee? (Ik snap je vraag namelijk helemaal niet )

quote:

Op vrijdag 30 maart 2012 09:22 schreef Abby79 het volgende:

[..]

Wat bedoel je hier mee? (Ik snap je vraag namelijk helemaal niet )

Als ik het goed heb gevolgd, is F.sinds januari uit de kast als vrouw in het dagelijks leven. Gaat het dan niet wat snel om nu al die hormonen te slikken. De fase waar ze nu in zit is juist bedoeld om te ontdekken of ze een transitie werkelijk wil, toch?

quote:

Op vrijdag 30 maart 2012 09:31 schreef Quarant het volgende:

[..]

Als ik het goed heb gevolgd, is F.sinds januari uit de kast als vrouw in het dagelijks leven. Gaat het dan niet wat snel om nu al die hormonen te slikken. De fase waar ze nu in zit is juist bedoeld om te ontdekken of ze een transitie werkelijk wil, toch?

En hoe kun je ontdekken of je "echt" vrouw wil worden als je gewoon nog steeds als man door het leven moet? Daar horen hormonen toch ook bij?

Tja, Fixers is er al wel langer mee bezig natuurlijk Ik kan niet helemaal voor haar antwoorden, maar wanneer is het snel? De dingen als diagnose bij de psycholoog loopt natuurlijk al langer. Zij en ik hebben geloof ik ongeveer tegelijk de intake gehad in 2010, dus tja...

Bij mij zat er tussen het bekend maken aan vrienden/familie en hormonen wel veel meer tijd, maar dat komt omdat ik de keus had gemaakt die melding al te doen voor de diagnostiek. De tijd tussen het vertellen aan werk en het daarwerkelijk als vrouw leven was ook maar 2 of 3 maanden. En de hormonen waren dan wel weer 2 maanden later, maar dat had meer te maken met wachtlijsten bij de endocrinoloog dan iets anders

Da's protocol in het VU (en volgens mij ook het UMCG). Na de diagnostiche fase krijg je 'groen licht' en begint de RLF en krijg je hormonen voorgeschreven. En wennen is erg persoonlijk en relatief. De één leeft al jaren in het wensgeslacht en de ander part-time voor de RLF. Wordt soms ook door sociale situatie beïnvloedt.

Mijn uit de kast komen is gefaseerd gegaan. Eerst vrienden, toen familie en een maand geleden mijn collega's (een paar wisten het al eerder). Mijn diagnostische gesprekken begonnen een klein jaar geleden. Dus heel erg snel is het niet.

Hormonen doe ik overigens gefaseerd. Begin nu eerst met androcur en na 3 tot 6 maanden komt er oestrogeen bij. Vanaf dat moment gaat de RLF tellen. Ik heb daar bewust voor gekozen. Aan de ene kant omdat ik me er gewoon beter bij voel om het rustig aan te doen. Aan de andere kant ook practisch, dat ik wat voorbereiding en voorsprong heb als de RLF daadwerkelijk begint. Onder andere meer kleding kopen (gut, wat vind ik dat toch naar ) Maar ook een aanvang met gezichtsontharing en logopedie.

Ik heb gisteren een hele hoop gescande foto's moeten "redden" van een gecrashte PC, en daar zat ik net doorheen te bladeren. De oudere foto's, dat ben ik met m'n 2 broertjes en m'n zusje. Maar bij de wat nieuwere, die van 2000 en later, herken ik mezelf opeens niet meer. Ik weet dat ik het was, ik ken de momenten nog waarop de foto's genomen zijn, maar voor mijn gevoel ben ik het niet.

Achteraf klopt dat ook wel, want het was rond die tijd dat m'n "echte ik" veel duidelijker werd voor me, maar ik had nooit verwacht dat zo op deze manier terug te kunnen zien.

Damn, dat is een vreemd gevoel...

Dat lijkt me best bizar om naderhand zo in je foto's terug te bladeren en je veranderingen te zien. Juist daarvoor wil ik van mezelf ook nog wel wat foto's hebben. Om de voortgang te kunnen volgen. En een paar before en after foto's te hebben. Nu heb ik op mijn werk een jaar of twee geleden een foto laten maken, promotie voor de winkel. Grapte onze huisfotograaf dat we er over een jaar nog eentje moeten maken en dan naast elkaar in de etalage hangen.

Voortgang is er ook: ik heb het eerste bezoek bij het fertiliteitscentrum gehad. Dat was best een rare ervaring, heel bevreemdend. Het is ook een hele zakelijke medische handeling in dat kamertje. Wat ze dan een beetje gezellig hebben proberen te maken met een schemerlampje. (foto's op mijn blog ) Volgende week nog een keer en aansluitend een afspraak voor een eerste consult bij een huidtherapeut voor gezichtsontharing.

Update van mij

Ik ben nu al een tijdje thuis aan het herstellen van de operatie; ik was doodnerveus in de weken ervoor, nergens toe in staat, kon maar aan 1 ding denken. Anderen hadden zoiets van: jama, je wil dit toch wel graag?
Ja, ik wil dit, maar dat wil niet automatisch zeggen dat ik geen angst mag hebben om geopereerd te worden? Ik lag daar met knikkende knieën, letterlijk, want ze waren de kalmeringspillen vergeten te geven.... Hatelijk, daar hebben ze zelfs nog behoorlijk heisa over gemaakt in de premedicatieruimte omdat het in driekwart van de gevallen vergeten wordt.

Oh god, wat was ik bang. De dag van de opname was een hel, ik mocht niets eten die ochtend. M'n vriendin was ook compleet van slag van alles en was niet echt een hulp, we waren uiteindelijk minstens de helft vergeten. Niet omkeren, doorgaan, het is een rit van 2 uur vanuit het zuiden naar het VUMC in Amsterdam. Niet omkeren, doorgaan, dat is wat ik mezelf achteraf heb voorgehouden. Linksom of rechtsom wist ik dat ik deze operatie moest doen. Ik was bang, maar moest doorzetten.
Maar de weken ervoor zetten je enorm aan het denken. Enerzijds is het vertrouwd, ik had er toch al 25 jaar mee geleefd, dus waarom zou ik in het arme ding laten snijden? En staand plassen heeft toch ook echt wel zo z'n voordelen. En ik kan misschien geen orgasme meer krijgen hierna, wil ik dat wel?
Ik heb daarbij ook nooit zo'n goed vertrouwen gehad in m'n medemens, dus meteen je leven in handen geven van mensen die je nooit gezien of maar 1 keer vluchtig gesproken hebt. Er gaan mensen in je snijden, bloed, pijn, herstel. Verschrikkelijk.
Nu achteraf denk ik soms nog, omg, waarom heb ik dit gedaan? Niet dat ik spijt heb, maar meer het gedoe eromheen, het dilateren doet elke dag pijn, wondvocht dat soms druppelend in de badkamer ligt, samen met een straaltje bloed van een hechting die (vervroegd) losliet. (na x-weken gaat het weer bloeden.).
Niet omkeren, doorgaan, dat is wat ik wel wist. Ik wist dat er bepaalde risico's aan zitten, nooit meer een orgasme, problemen met plassen, bloedverlies, you name it. Het is een operatie en daar zitten, zoals met zovelen risico's aan vast. Maar ik wist dat ik die risico's moest nemen.

De dag van de operatie en de opname zijn als een roes aan me voorbij gegaan. Gelukkig was m'n vriendin er regelmatig bij. Op de dag van de opname mocht ik 's avonds mee naar het gastenverblijf. Ze mocht ook langer blijven op de dag van de operatie, ze liep mee tot de premedicatieruimte, ik had op het laatste moment een pasfoto van d'r gevraagd die ik kon bekijken en vasthouden in de premedicatie want ik was alleen, heel alleen en dat deed veel meer pijn(ok, geen kalmeringstabletjes hielpen ook niet mee).
Gelukkig kreeg ik een hele lieve assistent anesthesiste. Ze prikte ontzettend goed een infuusje in m'n hand, totaal geen last van gehad. M'n knikkende knieën werden minder zodra ik de premicatie eindelijk via het infuus binnenkreeg. M'n kamergenote was de dag voor mij geopereerd en moest achteraf anderhalf uur wachten op de premedicatieruimte, maar ik was gelukkig binnen 30 minuten richting de OK.
Dan word je de OK binnengereden en ga je op de tafel liggen. Zonder die medicijnen had ik dat nooit kunnen doen, want ik ben allesbehalve een heldin. Het viel me wel op dat iedereen heel aardig en rustig deed. Ben ik achteraf heel blij om. M'n chirurg zei: denk aan het resultaat. Ik vond dat geen goed idee, ik zei: ik ga wel aan de vakantie denken die ik ga doen met m'n vriendinnetje als dit allemaal voorbij is. (het doel is Z-Frankrijk, mijn eerste vakantie in 6 jaar). Zon, zee, strand, m'n vriendin, duiken, water, ontspanning.
De Anesthesist ging lekker wat babbelen om me gerust te stellen en ik ging vrolijk vertellen wat we van plan zijn. Ondertussen kreeg ik zuurstof om mijn saturatie te verhogen. Daarna kreeg ik de verdoving; "Je gaat zometeen een droge keel krijgen." Ik probeerde nog wat te zeggen, maar moest alleen maar hoesten. "Nu krijg je de narcose" en binnen 5 tellen was ik weg.

Ik werd wakker en het eerste wat door me heen schoot; alsof m'n onderbewustzijn even m'n bewustzijn tegenkwam en zei: "Geen spijt".
En toen: "OMG wat een pijn......"
M'n heupkolom deed ook ontzettend veel pijn, ik vroeg of ze iets onder m'n knieën konden leggen, hup links een laken, rechts een laken, dat ging al wat beter. PIJN..... Voorzichtig werd er gevraagd: "Schaal van 1 op 10 hoeveel pijn heb je?".
10
'Ok" zei ze, en ik kreeg een shot dipidolor. Meteen een ontzettend gevoel van misselijkheid, wat ik ook zei, en ik kreeg meteen iets tegen de misselijkheid. 5 uur heb ik op de verkoeverkamer gelegen. Ik werd rond 12 uur 's middags geopereerd. (11.30 naar de premedicatiekamer gereden). Ze kregen m'n pijn gewoon niet onder controle. Langzaamaan werd ik elke keer wakker en werd het toch iets minder. Het was 22.30 's avonds voor ik naar de kamer terug werd gereden, m'n vriendin voorop (tegen de tijd dat ik wegging was ik de eennaarlaatste op de verkoeverkamer, dus was er minder kans op besmetting e.d.). Dolblij was ik, om d'r weer te zien.
Ik werd naar de kamer gereden en viel uiteindelijk in slaap, huilend, dat ik weer afscheid moest nemen van m'n vriendin.
Dan de nacht: 2 keer dipi spuit gekregen, heerlijk, geen pijn. Ik had schijnbaar in de verkoeverkamer bijna de maximale dosis gekregen aan dipidolor. Ze konden gewoon niet meer verder.
Helaas had men niet verteld dat zodra je van de verkoeverkamer weg bent, je de dipi niet meer via het infuus krijgt, maar via een spuit. RAM in je been, zonder waarschuwing, ik vertrok m'n been, omdat ik dus niet besefte wat er gebeurde. Pas na 2 weken is die blauwe plek weggegaan. De 2e spuit ging al wat beter. Jammer dat ze het niet hadden verteld van die spuit, maar qua communicatie scheelt er nogal eens wat. Maargoed, achteraf niks aan te doen.
1 ding was nog vervelender, zodra je de spuit krijgt neemt de verdoving het over, je kunt ook niet meer duidelijk maken dat je er misselijk van wordt. Ze wilden me namelijk nog 2 paracetamol geven, maar ik kon dat niet binnenhouden (Ik kan paracetamol normaal nooit goed binnenhouden). Toen zagen ze dat ik 2 infuusjes had omdat dat handiger was in de verkoeverkamer qua verdoving. Één konden ze mooi gebruiken om paracetamol toe te dienen en de ander voor antibiotica. Daar was ik best blij mee, want de dipi hield het net niet. De Paracetamol gaf net het duwtje in de juiste richting van geen pijn en goed slapen.

De ochtend na de operatie: "eten!", "huh eten?" Ja, eten. Ze hebben sindskort de procedure veranderd. Je hoeft niet meer vloeibaar te eten 5 dagen lang. Het is schijnbaar niet zo goed voor je om 5 dagen vloeibaar te eten en het houdt mensen juist eerder tegen binnen de genezing. Ik probeer m'n ontbijt keurig op te eten.... Wat ik dus dankzij de dipidolor van de nacht niet binnen kan houden. Heel de dag niks gegeten, ik heb nog zelfs geprobeerd een flesje vloeibare voeding op te drinken (de bosvruchten valt mee) daar waren ze stomverbaasd over. Maja, ik giet zoiets vies vrij makkelijk achterover. Meestal is m'n maag er alleen niet blij me (Yeay IBS) En ik móest iets binnen krijgen, want ik verslapte.
Zo rond de middag kwam m'n moeder eindelijk binnenstappen, ze stond eerst bij het AMC, sja voor een simpele ziel uit Brabant is het VUMC net zoiets als het AMC zal ik maar zeggen (grapje mam).
Toen kwam het middageten. Ik weet bengodniet meer wat het was aan eten, maar de verpleger (een of andere fl*kker die z'n negatieve mond niet dicht kan houden over de lotgenoten in dit topic) zei dat ik móest eten; oh, wat was ik ziek, zelfs m'n moeder werd boos op die vent. "Want anders zou ik in m'n ziek zijn blijven." M'n moeder had versgemaakte bouillon meegenomen van huis, die ging m'n vriendin even warm maken. Dát hield ik eindelijk binnen. (En ik word er ook altijd zichtbaar beter van, ook bij griepjes enzo). Kreeg kleur op m'n wangetjes.

De dagen daarna zijn best snel gegaan, 's nachts kon ik voldoen met 1000mg paracetamol per 4 uur; en 3 diclofenac 50mg per dag.
De derde dag mocht je een poging wagen om te gaan lopen. Op dag twee leek me dat nog "a bridge too far" want m'n benen deden het gewoon niet de eerste 2 dagen. Ik voelde ze ook niet, ja, in de verte een beetje getintel, maar meer niet. "Kun je je been omhoog doen?" bij het wassen. "Ik zou wel willen, maar het gaat niet", de verpleegster probeerde het uit en vond het wel apart.
Maargoed, dag drie, je mocht een stukje lopen. En dat lukte. Het helpt ook met je darmen weer op gang te brengen e.d. Vroeger moest je namelijk op de laatste dag een magnesiumdrankje drinken om dat weer te doen. Dankzij het lopen zal het vanzelf gaan. Dag 4 had ik dan ook eindelijk ontlasting. YEAY IBS zei ik al eerder, inderdaad, het is voor mij normalerwijze al moeilijk genoeg met m'n darmen, maar 3,5 dag stilliggen, narcose, etc. Hier was ik dan ook ontzettend blij om dat het vanzelf ging.

Dag 5: was weer een hel.
De prop gaat eruit en de catheter.

Dat is op zich niet eens onprettig, het was onprettiger dat m'n urinebuis dus vol bloed zat. de 1e keer plassen ging zonder problemen, maar voordat je naar huis mag, moet je 2 keer plassen en dat is niet voor niets.
De 2e keer moest ik dus weer gecatheterd worden, is normaal gezien al geen pretje, maar al helemaal niet als de opening van je urinebuis vol bloed en zwelling zit. 1,1 liter aan urine eruitgehaald, m'n blaas deed PIJN.

Goed, paar uur later, 2e keer proberen te plassen.... Het werkte niet, je voelt gewoon je urine tegen een "sluisdeur" aanslaan en daarna stroomt het weer terug je blaas in. Scannen, 640cc, "sja... probeer het nog eens, ik ga even overleggen." En dan is het 18.30 's avonds en heeft een hele aardige vlaamse verpleger me gecatheterd, nóg eens 990cc, uit m'n blaas, via een catheter.
Je zag ook de trombose door de catheterzak vliegen. Geen wonder dat ik niet kon plassen. Achteraf wel blij mee, want het schijnt dat het plassen anders als een blaasontsteking voelt.

En nu.... paar weken verder, het gaat langzaamaan goed. Zoals ik al zei, het dilateren is pijnlijk, want als het wondvocht weg is, gaat het eea weer bloeden, dus iedere keer bij het dilateren wrik je het weer open en bloed het

Tip: Een half uur voor het dilateren doe ik dan ook een paracetamol nemen. Of 2, ligt eraan hoe hoog je pijngrens ligt.

Misschien op sommige plekken warrig neergezet, maar ik wilde het gewoon ergens kwijt, ik hoop dat anderen er iets aan hebben.

Hly shit....

* wonderer nog maar even drie keer nadenkt over snijden onder de gordel...

Maar het ligt nu wel achter je en als het straks allemaal genezen is, ben je vast heel blij

Damn...

Maar, zoals Wonderer al aangeeft, als het straks allemaal genezen is, is het absoluut de moeite waard geweest!

Voor mij is dit overigens helemaal geen reden om te gaan twijfelen. Ik weet dat het pijnlijk, vervelend en lastig gaat zijn, maar ik weet ook dat ik dit gewoon wil! ^{(Ik ben dus alleen bang dat m'n diabetes vervelend doet - vooral na de operatie als ik zelf weer moet gaan eten en spuiten e.d.)}

Ik hoop ook gewoon dat het er beter uit komt te zien dan nu.

Momenteel is het gewoon heel er scheef genezen, links heb ik geen buitenste schaamlip, rechts wel. M'n vagina loopt ook niet precies over het midden, maar scheef naar links dus. (van mij uit bekeken.)
Ik zie ook dat ze met links veel moeite hebben gehad om het recht te breien, er zat namelijk toen een drain in. Urinebuis loopt so far ook niet recht. Ik denk eerlijk gezegd een gevalletje correctie :/

*helpt mee hopen*

Jezus wat heftig blij dat het nu in ieder geval weer goed gaat, en hopen dat er geen extra ingerepen nodig zijn.

Ik vind het ook echt eng om daaraan te denken hoor, die hele operatie.

Als ik er gewoon zo oppervlakkig over nadenk dan is er geen vuiltje aan de lucht, maar juist de dingen die je beschrijft, dat maakt het allemaal zo.. echt en zwaar, word er als ik het lees al nerveus van

quote:

Op maandag 9 april 2012 22:49 schreef Maisnon het volgende:
word er als ik het lees al nerveus van

Ik denk dat we dat allemaal wel hebben

Zoals Noktet maar weer laat zien, het is geen kleine stap die we nemen, en ook absoluut geen makkelijke. Maar wel een die de meeste van ons nemen, wetende dat de operatie en het herstel een verschrikkelijke periode kan/zal zijn. We hopen met z'n allen in ieder geval dat het de moeite waard zal zijn!

^{Offtopic: Hey, je bent blauw? Sinds wanneer ben jij mod? (En waarvan?)}

@NoktetMort

Heel veel sterkte (hoewel je zo te zien het ergste achter de rug hebt) en ik hoop dat het 'uiterlijk' werkelijk en ook voor jouw gevoel nog bijtrekt. Zwellingen kunnen lang aanhouden en kunnen de 'compositie' er geheel anders uit laten zien. Dus ik denk dat je daarvoor een paar maanden moet wachten, totdat alles op haar plaats zakt.

Maar ik hoop vooral dat je weer snel in je oude doen bent, zodat je weer de dingen van voor de operatie kan oppakken. :-)

Wow NoktetMort, ik krijg bij alleen het lezen al knikkende knieën...

Maar ik weet wel dat het is wat ik wil, en ik heb het er ook voor over .

Nog een vraagje aan de dames hier... wat gebruiken wat betreft ontharing? Scheermesjes, wax, ontharingscrème, iets anders?
Ik heb redelijk harige armen en benen en dat is niet echt vrouwelijk natuurlijk .

Ik heb altijd scheermesjes gebruikt. Ooit epilatie geprobeerd, was voor mij niet echt een succes

Sinds dat ik met m'n hormonen ben begonnen, is echter het scheren van armen en benen amper nodig. Ik doe het nog wel - ongeveer 1x in de week - maar het voelt af en toe zelfs als onnodig Voorheen als ik het bijgewerkt wilde houden was het toch zeker 2 en soms zelfs 3x per week nodig.

In Duitsland zien ze SRS nog steeds als cosmetisch

Waxen van armen en benen is denk ik het beste. Komen ze ook dunnner terug en geen stoppels en alles.

Over scheren gesproken, ik was net aan het shoppen naar scheerapparaten (mijn 13 dollar reisapparaatje is toch niet heel geschikt voor dagelijks intensief gebruik nu ik mijn hoofd er ook mee doe). Crisis, gevalletje "door de bomen het bos niet meer zien" .

Ik blijf dit toch een interessant topic vinden heb er echt respect voor hoe open jullie alles hier in dit topic bespreken

Goed zo. Hoe meer buitenstaanders ervan snappen, hoe beter voor ons

Pakweg 1 x in de 2/3 weken grijp ik de epilady. Alleen mijn benen hebben het hormoonverhaal nog niet helemaal begrepen. Het motortje van de epilady kan het nog nèt aan ;-)

Het eerste jaar ziet het er waarschijnlijk niet uit en krijg je vooral "er zit iets op je lip" te horen

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 15:24 schreef wonderer het volgende:
Goed zo. Hoe meer buitenstaanders ervan snappen, hoe beter voor ons

Denk dat veel mensen het gewoonweg niet kunnen begrijpen maar goed ooit een jongen gekend die zich ook in het verkeerde lichaam voelde en ook vaker heel openlijk mee gesproken over haar/zijn problemen.

Was een heel leuk iemand

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 19:39 schreef Sneezeechu het volgende:
Was een heel leuk iemand

Was?

Maar helelaas zijn er nog teveel mensen die reageren op de volgende manier: Miss Universe mag transseksueel zijn

Ach ja, ik ben gewoon maar blij dat ik ze niet ken

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 19:40 schreef Abby79 het volgende:

[..]

Was?

Maar helelaas zijn er nog teveel mensen die reageren op de volgende manier: Miss Universe mag transseksueel zijn

Ach ja, ik ben gewoon maar blij dat ik ze niet ken

Contact verloren op een punt was nog maar een knulletje hij ook en val nou eenmaal op vrouwelijk ingestelde jongens alleen ging het bij hem een stapje verder zelf ook enorm vrouwelijk dus er zat wel een klik mag je stellen

Zie het zo al is het in mindere mate zo nu en dan kun je ook beter zwijgen over het feit dat je homoseksueel bent. Mensen die discrimineren op basis van uiterlijk of seksuele voorkeur hoef ik niet te kennen

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 14:35 schreef Sneezeechu het volgende:
Ik blijf dit toch een interessant topic vinden heb er echt respect voor hoe open jullie alles hier in dit topic bespreken

Dat! Ik lees ook al een tijdje mee en zocht (en zoek nog steeds eigenlijk ) een manier om te zeggen hoe goed ik vind dat jullie bezig zijn. Wat een wilskracht, moed, hoop en doorzettingsvermogen stralen jullie uit.

Ik begrijp wel dat acceptatie misschien wel de grootste uitdaging zal worden. Ik zal, hoe kleinschalig ook op m'n Zeeuwse eilandje, m'n best voor 'jullie' doen. Sterkte, succes, plezier en liefde gewenst met alles wat nog op jullie pad komt!

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 19:40 schreef Abby79 het volgende:

[..]

Was?

Maar helelaas zijn er nog teveel mensen die reageren op de volgende manier: Miss Universe mag transseksueel zijn

Ach ja, ik ben gewoon maar blij dat ik ze niet ken

Je moet het maar zo zien: grote mond op internet, maar als je ze op straat tegenkomt durven ze je nog niet eens aan te spreken of aan te kijken...

Ik zou me er niet al te druk om maken, dit zijn de figuren waar je in het echt niet echt denk ik niet echt last van hebt.

En heel erg bedankt -Spring voor je steun, het doet me toch altijd goed om het soort reacties als die van jou en Sneezeechu te lezen .

Inderdaad, Sneezeechu en -Spring

(En Gibbs, ik maak me ook helemaal niet druk erover Ik begrijp niet dat er mensen zijn met zo weinig begrip voor anderen, maar druk maken om dat soort mensen, echt niet )

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 20:09 schreef Nezhi het volgende:
De fok!frontpage comments is een typische sjonnie en anita plek

Gelukkig komen de meeste niet verder dan de frontpage

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 20:13 schreef Sneezeechu het volgende:
Gelukkig komen de meeste niet verder dan de frontpage

Of ONZ of KLB