Ik denk dat ik mijn verhaal toch het beste hier kwijt kan. Vorig jaar april heb ik voor de laatste keer de prikpil gehaald, dus sinds juli zijn Lief en ik begonnen met voorzichtig aan klussen met de insteek dat het sowieso nog wel een jaar ging duren maar waarschijnlijk ook nog wel langer. Nu heb ik afgelopen maandag te horen gekregen dat ik een zeldzame immuunstoornis heb en dat er 50% kans is dat ik dat doorgeef aan mijn kinderen. Mijn toekomst is (omdat er nog maar erg weinig bekend is over deze ziekte) een beetje een raadsel.
Na een boel informatie gezocht te hebben over dat wat er wel bekend is, heb ik besloten dat ik sowieso niet op 'natuurlijke wijze' zwanger wil raken. De 50% is me een te grote kans om het door te geven, vooral ook omdat er zo weinig nog bekend is. Ik heb sowieso een afspraak met mijn arts weer volgende maand om te kijken of hij inmiddels al wat meer informatie heeft, en ik krijg een oproep voor een gesprek met een klinisch geneticus die ons kan vertellen wat er allemaal mogelijk is. Helaas zal dit wel betekenen dat de 'zwangerschapsmissie' voorlopig on hold komt te staan, ik studeer zelf nog en ik denk dat de heftigheid van een medisch traject niet te combineren is met mijn studie op dit moment.
Mijn Lief wil over dit alles pas gaan praten op het moment dat we het gesprek gehad hebben met mijn arts, hij hoopt dat het uiteindelijk toch nog op natuurlijke wijze kan. Hierdoor kan ik nu mijn angsten niet goed met hem delen, en vandaar dat ik dan toch gekozen heb om het hier te delen. Het is namelijk zo dat ik sinds ik gestopt ben met de prikpil ik steeds extreem lange cyclussen gehad heb (en de kans op een eisprong dan natuurlijk klein is). De kans dat ik nu zwanger ben is dan ook klein, maar met de dag dat het langer duurt dat ik ongesteld wordt de angst dat ik toch zwanger ben ook groter (zit nu precies op 8weken en een dag sinds de eerste dag laatste menstruatie). Want ik heb altijd gezegd dat ik nooit een baby zou laten weghalen, dan 'heeft het zo moeten zijn'. Aan de andere kant kan ik voor mezelf ook de kans dat ik het kindje mijn ziekte meegeef niet verantwoorden.. Ik heb sowieso met mezelf afgesproken dat ik het nog een week afwacht voordat ik weer test (heb vorige week woensdag nog een test gedaan en die was negatief), maar ik wilde toch mijn angsten even van me af typen.
(sorry dat ik hier zo binnen kom vallen met zo'n lang verhaal, was ook niet helemaal de bedoeling.

)