Schizofrenie deel 7

Welkom Roos94,
Je kan altijd vragen stellen of we antwoorden weten, kom je vanzelf achter. Ik geef wel antwoord als ik een antwoord weet.

Demon

Ik kwam vandaag pas om 12 uur mijn bed uit, maar ben nu al weer zo moe. Hallucinaties zijn vandaag vrij intens. Ik denk dat ik maar wat ga gamen, schrijven of tekenen, nog geen idee wat.
Heb wel even gewerkt aan mijn puppet. en wil zo eigenlijk beginnen aan een fursuit, maar weet nog niet wat ik ga doen.
In ieder geval naar het nieuwe album van The Red Hot Chili Peppers blijven luisteren :3

quote:

Op zaterdag 3 maart 2012 22:24 schreef Dolshe het volgende:
@ Demon

[..]

Dankjewel voor je reactie Dat zal ik nog wel doen. Ik heb er eigenlijk nooit veel over gepraat met mensen. Ik wist ook niet zo goed wat er met me aan de hand was toen. In het dagelijks leven begrijpen mijn vrienden bepaalde dingen van mij niet. Ze respecteren het wel, maar ze kunnen zich niet inleven. Weten niet hoe het is/voelt. Nu ik hier ben gaan lezen, vind ik het wel fijn om een stukje herkenning te vinden. Dat miste ik altijd wel eigenlijk.

[..]

Dus voor jou was het juist positief in plaats van een extra belasting om verliefd te worden? Dat is wel fijn! Heb je nu nog een relatie of vriendschap met die persoon?

Op dit moment doe ik nog niks, inderdaad gewoon er voor iemand zijn. Maar ik heb het gevoel dat ik het wel van de daken kan schreeuwen dus ik moet me heel erg beheersen. Op dit moment denk ik ook dat ik geduldig moet zijn...het juiste moment moet afwachten.

Ik zag vandaag een clip van de Peppers. Totaal nieuwe look heeft de zanger! Ik moest even wennen Of misschien heeft hij die look al langer...ik weet t niet. Wat voor dingen teken je graag?

Voor mij was het erg positief, maar ik was naast een soort van psychotisch ook nog depresief, ik denk dat dat er wel voor heeft gezorgd dat ik daar weer uit kwam, ik had weer een reden om te leven en mijn best te doen. IK ben nog steeds samen met die persoon, maar ik weet wel dat ik het af en toe lastig vind om een relatie te combineren met een psychotische stoornis. Ik krijg vrij snel het gevoel dat hij beter verdiend dan een wrak zoals mij.
Het is helemaal afhankelijk van de situatie waarin hij zit. Ik zelf ben ook altijd redelijk bij geweest, maar ik weet dat het voor sommige heel serieus kan zijn en dat ze totaal niet zichzelf meer kunnen zijn. In een psychose is het sowieso lastig om met gevoelens om te gaan, dus ik denk persoonlijk dat je beter kan wachten.
In mijn situatie was ik ook de gene die de eerste stappen zette.

Anthony heeft bij het uitbrengen van elk album weer een hele nieuwe look, maar dit is wel de eerste keer met een snor. Heeft wel een frisse uitstraling, vind ik.

Ik ben meer een schrijver dan een tekenaar, maar de laatste tijd teken ik vooral dingen zoals hieronder.

quote:

Op zondag 4 maart 2012 11:05 schreef Tgirl88 het volgende:
Hoe gaan jullie om met hallucinaties en wanen? Ben daar wel benieuwd naar.

Ik wordt heel angstig door die hallucinaties. Heb af en toe ook last van angstaanvallen.

Ik heb eigenlijk niet zo heel veel last van wanen. Hallucinaties leiden vooral af. Ik wordt pas angstig als de hallucinaties komen in combinatie met wanen. Maar ik probeer veel binnen te blijven en niet te veel in stilte te zitten, dus een film of muziek draait hier bijna altijd wel.

Vandaag maar eens verder geschreven aan mijn verhaal Gosuto 12
Verder wel weer leuk dat al mijn vrienden vandaag terug komen in Nederland. Betekend dat ik weer wat minder verlaten/eenzaam ben.

Heb het verhaal offline gehaald, ik wordt er gek van. Ik vind het al tijden niet goed genoeg, maar hoor steeds alleen maar goede commentaren en ben geneigd om door te schrijven.
Ik heb zin om het verhaal door te scheuren en opnieuw te beginnen. Ik vind het niet goed genoeg en ben super geïrriteerd dat mijn pa denkt dat het autobiografisch is.

Zeer frustrerend allemaal.

quote:

Op maandag 5 maart 2012 15:46 schreef Dolshe het volgende:
@Demon
Zou je het dan prettiger vinden om naast alleen complimenten ook een soort van opbouwende kritiek van anderen te horen, zodat je weet wat er nog beter kan aan je verhaal?

Ik kan me zo voorstellen dat wanneer je zelf iets maakt, je heel kritisch wordt op je eigen werk. Dan vind je het zelf niet goed genoeg. Juist goed dat je het anderen laat lezen. Ik ken ook mensen die zo perfectionistisch zijn dat ze hun eigen creaties nooit aan anderen laten zien/horen/lezen en uiteindelijk komen ze dan niet verder, dus gewoon doorgaan met schrijven en het aan anderen laten lezen

En waarom maakt het jou uit of je vader het nou wel of niet autobiografisch vindt? Vindt hij de verhalen niks?

Ik vind het in ieder geval knap dat je zoveel schrijft. Ik wilde gisteren gaan lezen, maar zag dat je het weggehaald had. En het staat er nu gelukkig weer op Ik ga zo wat lezen.

Opbouwende kritiek heb ik tot nu toe pas van 2 mensen gehad, nadat ik daar specifiek om ha gevraagt. Over het algemeen krijg ik berichtjes als "Leuk" "Spannend" "Mooi geschreven", maar daar blijft het dan ook bij. Iets wat ik erg lastig vind, want ik wil wel graag dat het goed is en dat ik beter wordt. En als het dat niet is, wil ik dat ook weten.
Het vervelende aan dat mijn pa denkt dat het auto-biografisch is is dat hij continu lijkt te denken dat ik zwaar psychotisch ben en dat ik mezelf dingen aan doe. Dat is toch op z'n minst hinderlijk te noemen.
IK heb heel vaak dat ik dingen maak en het vervolgens niet wil delen, omdat ik het niet goed genoeg vind. Uiteindelijk als ik het dan laat zien is het meestal wel goed. Ik heb er een tijdje ook gewoon niet meer mijn best op gedaan, omdat iedereen het toch wel goed lijkt te vinden.

Verder:
Laatste paar dagen vreselijk last van mijn rug en mijn slaapritme is totaal verstoord. Ik slaap of een paar uur of meteen meer dan 12 uur.
Herschrijven van verrhaal gaat minder hard dan ik vanplan was, maar dat is eigenlijk wel begrijpenlijk. Aangezien ik maar een paar uurtjes tijd heb gehad. Wil er de komende week wel aan werken.

@Gewas: Succes met de therapie

Hele dag geklooi met het internet hier. Maar goed, ik ben weer online.

Ik herinnerde me vanochtend iets vreemds van gisteravond. Ik denk dat ik gisteravond in de trein nogal vreemd naar mijn spiegelbeeld heb gekeken. Ik heb al wel eerder dingen met spiegels gehad, hallucinaties, maar niet op deze manier. Ik voelde me... niet mezelf. Alsof ik naar iemand anders keek. Ik zag mijn spiegelbeeld ook glimlachen terwijl ik zelf het idee had dat ik juist heel chagrijnig keek.
Heel apart, moeilijk uit te leggen. Ik wist wel dat dat spiegelbeeld mij was, maar ik wilde uiteindelijk niet echt accepteren dat ik echt ben.
Heeft denk ik ook te maken met mijn "vreemde" opvattingen over het bestaan, maar normaal gesproken heb ik dat alleen in een gedachtegoed, niet in een gevoel.

Ik kan het niet echt duidelijk krijgen, maar het kwam er op neer dat ik niet helemaal mezelf was.

Ik heb wel eens gehoord dat bij een psychotisch iemand het kan zijn dat die persoon zichzelf niet meer in de spiegel herkent. Heb zelf dit gevoel al wel eens eerder gehad, maar voor zover ik weet nog nooit zo heftig.

Ik ben afgelopen zaterdag via een smsje gedumpt, na een relatie van bijna een jaar. Geen reden verder dan "Ik hou niet meer van je", totaal onverwachts.
Ik ben spontaan aan het hallucineren geraakt, zo erg dat ik uiteindelijk midden in de nacht mijn spiegel de deur uit heb gedaan, omdat ik niet meer tegen de beelden kon die ik er in zag.
Verder ben ik ook direct gestopt met medicijnen, zie er geen reden meer voor. Daar heb ik nog geen extra effect van gemerkt, buiten dat ik niet meer zo wazig zie om.
Verder voel ik me gewoon zwaar kut en eigenlijk ook gewoon depresief. De psychiater heeft al eerder een depressie bij me vastgesteld, maar eerlijk gezegd voeld dit erger. Voor mij was de relatie het laatste stukje geluk en hoop in mijn leven, nu is dat weg.
Gedachtes over zelfdoding en zelfbeschadiging zijn weer compleet terug. Het lijkt misschien overdreven, maar deze relatie was echt het enige wat ik had.

Enige voordeel is, dit geeft verdomde veel inspiratie:

"Je hebt geen idee hoeveel ik van je hou en hoeveel pijn dit me nu doet. Nee, dit gaat niet zo snel weer over. Met veel tijd misschien, dat weet ik niet. Ik wil me niet beter voelen, ik wil weer dat het wordt zoals het eerder was.
Ik kijk in de spiegel, maar ik zie mijzelf niet. In de spiegel zie ik een jongen wiens ogen rood gekleurd zijn en waar tranen van het gezicht vallen. Nee, dat ben ik niet. Dat wil ik niet zijn. De spiegel veranderd. De jongen begint te grijnzen en zijn ogen kleuren zwart. Nee, dat wil ik ook niet zijn. "

Dank voor alle reacties.

Het eerste wat ik deed was naar een vriendin gaan, maar het was eigenlijk/is nog steeds niet helemaal binnen gekomen. Ik ben de avond erna wel aan het zuipen gegaan en heb toen ook besloten geen medicijnen meer te nemen. Ik zit er sinds de kerst aan en heb nog geen effect gemerkt. Behalve dan dat ik geen moer meer kon zien. Dat ik spontaan hele serieuze hallucinaties kreeg, was voor mij een teken dat de medicijnen geen nut hadden en me alleen maar slechter doen voelen.
De dagen erna me terug getrokken in bed, maar kreeg wel meteen veel aandacht van vrienden en ook mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken. Ik kan overal aankloppen, merkte ik.
Hij maakt het er niet echt beter op aangezien hij mijn 10 A4tjes aan berichtjes vrijwel negeert, omdat hij zegt geen antwoord op mijn vragen te hebben en erger nog een dag na dat het over was vroeg hij "Of ik er al overheen was". Dat deed pijn, dat was een trap na.
Afleiding helpt totaal niet en lijkt alles alleen maar erger te maken. Muziek luisteren leiden tot de verwoesting van mijn kamer en schrijven lijden tot dat ik me iets aan deed/wilde doen.
Mijn dromen zijn nu totale horror. Ik droom over dood en zelfdoding. Ik voel me een vreselijk persoon terwijl mijn vriend zich nog steeds afvraagt waarom ik hem altijd aanbad.
Ik ben misselijk en heb hoofdpijn, continu. Rennie's en paracetamol helpen totaal niet, niets werkt.

Ik haat mezelf, omdat ik niet zonder hem kan. Ik aanbid hem nog erger dan ik al deed. Ik stuur berichten waarin ik hem smeek bij me terug te komen, maar waarom weet ik eigenlijk niet. Hij heeft me laten vallen op een moment dat ik me al extra zwak voelde, want het ging echt niet goed de laatste tijd. De manier waarop is niet te begrijpen. Eigenlijk verdient hij het niet meer, maar toch... .Ik hou van hem en wil hem terug.

@Dolse: Ik ben 17. Ik heb nog niets weten te vinden waarbij ik me echt goed voelde behalve drinken, maar weer elke avond aan de cognac gaan zoals ik eerder deed is ook geen slim plan. Ik ben vanavond naar een vriend geweest, dat gaf me wat afleiding.

Huilbuien worden wat minder, maar waren echt vet erg, ik ben op meerdere plekken in het huis op de grond in elkaar gezakt en heb tijden liggen janken, ik red het nu wel om het alleen in bed te doen, maar echt prettig is het nog niet.
De berg chocolade die mijn vrienden zijn komen brengen kan ik niet aanraken, mijn buik doet te veel pijn. Ik kan zelfs niet meer naar de wc, dat lukt niet meer.

Nu ga ik nog wel met mijn vriend ex-vriend naar een concert volgende week en er dinsdag een film mee kijken, maar dat is een schale troost.
Ik heb eigenlijk ook niet meer geslapen sinds het uit is, een paar keer een paar uur gevuld met nachtmerries. Mijn dag-nachtritme is meteen weer verneukt.

Dit lijkt me wel weer even lang genoeg.

Die heb ik, maar daar heb ik dus geen ene fuck aan. Kom ik daar half jankend aan, vertel ik alles. Gaat ze een taart tekenen en moet ik die in stukjes verdelen om te kijken waar alle problemen kunnen liggen.
Nog iets waar ik achter ben gekomen, therapie is bullshit. Ik vertel dingen veel liever hier, dan kan ik het ten minste nog ontkennen in het echte leven en gewoon doorlopen met mijn pokerface.
Mijn hulpverlener lijkt me al tijden weer terug in een inrichting te willen hebben en dat gaat hij waarschijnlijk ook doen als ik dit alles vertel. Ik wil geen RM aan mijn broek.

Misschien heb je gelijk en gaat dit te ver voor FOK!, maar dan moet ik maar helemaal stoppen me te uiten denk ik.
Ik lijk ook weinig behoefte te hebben aan advies, misschien wel aan steun, maar misschien ben ik ook wel op de verkeerde plek.