C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
20-04-2012
Heeft Stonehenge een zusje in Zweden?
Stonehenge heeft een jonger zusje: Ales stenar in Zweden. Wetenschappers zijn er van overtuigd dat het monument een kalender is.
In 1989 werd het stenen monument ontdekt in het Zweedse landschap Skĺne. Nu, 23 jaar later, zeggen wetenschappers Ales stenar te hebben ontcijferd. In een onderzoek schrijven zij dat het monument gebouwd werd als een kalender, net zoals Stonehenge. Beiden lijken gebouwd met dezelfde basale meetkunde in het achterhoofd. De overeenkomsten tussen de monumenten suggereren dat er sprake is van een Engelse invloed in het zuidelijke Scandinavië.
De opbouw van Ales stenar hangt nauw samen met de zonsopkomst en zonsondergang bij de winter- en zomerwende (blauwe pijlen). De 'cup marks' op de twee stenen (nummers acht) hangen samen met de bewegingen van de zon.
Ales stenar
Ales stenar werd volgens de onderzoekers in de late Bronstijd, tussen ongeveer 600 en 800 voor Christus, gebouwd en heeft de vorm van een 69,8 meterlang en 18,8 meter wijd schip. Het bestaat uit 57 rechtopstaande stenen. Het stenen schip is georganiseerd als een kalender die de jaarlijkse en dagelijkse bewegingen van de zon aanwijst. Het bevindt zich boven op een 40 meter hoge morene, een landvorm gevormd door een gletsjer of ijskap. Een aantal stenen zit vol ‘cup marks‘, dit zijn inkervingen die vaak op megalithische stenen werden aangebracht. Dit was erg populair tijdens de Bronstijd, maar ook tijdens de nieuwe steentijd en de vroege ijzertijd. Op twee stenen zijn de ‘cup marks‘ op de top uitgelijnd naar de bewegingen van de zon (zie afbeelding). Een eerste aanwijzing dat Ales stenar in de Bronstijd gebouwd werd, en een kalender is.
Kalender
De onderzoekers fotografeerden een jaar lang de zonsopkomst en zonsondergang op verschillende dagen en tijdstippen. Hieruit blijkt dat een dag 16 stenen telt en dat iedere steen 1,5 uur representeert. Ook ontdekte het team dat de meting van Ales stenar sterk lijkt op de Megalithic Yard. Dit is een bepaalde meting die in heel Engeland werd gebruikt tijdens de Brons- en nieuwe steentijd. Hoewel het monument de vorm van een schip heeft, zien de onderzoekers er ook andere vormen in. Zoals een rechthoek van de vier stenen genaamd nummer 8 in de afbeelding. Maar ook een cirkel door de hoeken van de rechthoek en de stenen die vanaf het midden uitlijnen naar de zonsopkomst bij de zomerwende en de zonsondergang bij de winterwende. Daarnaast is er een uitlijning te zien vanaf de zonsopkomst bij de zomerwende. De drie meetkundige tekenen hebben de wetenschappers gebruikt in hun vergelijking met Stonehenge.
De verschillende stenen lijnen allemaal uit naar een zonsopkomst of zonsondergang in verschillende jaargetijden. De equinoxen moeten de herfst en lente voorstellen.
Stonehenge
En deze vergelijking lijkt goed bewijs te zijn voor het feit dat Stonehenge er een zusje bij heeft. Want Stonehenge heeft exact de drie zelfde eigenschappen als het monument in Zweden. De rechthoek die gevormd wordt door de zogeheten Station stones, de cirkel die ook wel Aubrey Holes wordt genoemd en de lijn van de eerste zonnestralen bij de zomerwende. In de laatste afbeelding zijn twee foto’s van zowel Stonehenge als Ales stenar over elkaar heen gelegd. De cirkels overlappen elkaar perfect en de uitlijning van de eerste zonnestralen bij de zomerwende zijn identiek. “Dit kan nauwelijks toeval zijn. Het suggereert dat beide monumenten volgens de zelfde meetkundige principes zijn gebouwd. Het klinkt misschien wonderbaarlijk vanwege de afstand tussen de twee bouwwerken en het verschil in tijd. Stonehenge werd namelijk gebouwd in de nieuwe steentijd, veel eerder dan Ales stenar. Maar het is mogelijk dat er toch een grotere culturele uitwisseling is geweest tussen Engeland en Scandinavië dan voorheen werd gedacht,” schrijft Nils-Axel Mörner, de auteur van het onderzoek.
De drie meetkundige eigenschappen in Stonehenge kunnen ook gezien worden in Ales stenar.
Hoewel Mörner ervan overtuigd is dat het om een kalender gebouwd in de Bronstijd gaat, twijfelen anderen daaraan, zo meldt Livescience. Zij gebruiken onder andere doorslaggevende koolstofdateringen als argument. Volgens hen zou Ales stenar 1400 jaar geleden gebouwd zijn, aan het einde van de Scandinavische IJzertijd. Volgens Mörner is het echter overduidelijk, Ales stenar werd gebouwd in de Bronstijd als een kalender. “Beide monumenten zijn gebouwd met dezelfde meetkunde en gebruiken de Megalithic Yard als meting,” schrijft hij. “Stonehenge heeft een jonger zusje, maar zij is zo veel mooier.” De wetenschapper vindt dan ook dat Ales stenar moet worden opgenomen in de Werelderfgoedlijst.
(scientias.nl)
Heeft Stonehenge een zusje in Zweden?
Stonehenge heeft een jonger zusje: Ales stenar in Zweden. Wetenschappers zijn er van overtuigd dat het monument een kalender is.
In 1989 werd het stenen monument ontdekt in het Zweedse landschap Skĺne. Nu, 23 jaar later, zeggen wetenschappers Ales stenar te hebben ontcijferd. In een onderzoek schrijven zij dat het monument gebouwd werd als een kalender, net zoals Stonehenge. Beiden lijken gebouwd met dezelfde basale meetkunde in het achterhoofd. De overeenkomsten tussen de monumenten suggereren dat er sprake is van een Engelse invloed in het zuidelijke Scandinavië.
De opbouw van Ales stenar hangt nauw samen met de zonsopkomst en zonsondergang bij de winter- en zomerwende (blauwe pijlen). De 'cup marks' op de twee stenen (nummers acht) hangen samen met de bewegingen van de zon.
Ales stenar
Ales stenar werd volgens de onderzoekers in de late Bronstijd, tussen ongeveer 600 en 800 voor Christus, gebouwd en heeft de vorm van een 69,8 meterlang en 18,8 meter wijd schip. Het bestaat uit 57 rechtopstaande stenen. Het stenen schip is georganiseerd als een kalender die de jaarlijkse en dagelijkse bewegingen van de zon aanwijst. Het bevindt zich boven op een 40 meter hoge morene, een landvorm gevormd door een gletsjer of ijskap. Een aantal stenen zit vol ‘cup marks‘, dit zijn inkervingen die vaak op megalithische stenen werden aangebracht. Dit was erg populair tijdens de Bronstijd, maar ook tijdens de nieuwe steentijd en de vroege ijzertijd. Op twee stenen zijn de ‘cup marks‘ op de top uitgelijnd naar de bewegingen van de zon (zie afbeelding). Een eerste aanwijzing dat Ales stenar in de Bronstijd gebouwd werd, en een kalender is.
Kalender
De onderzoekers fotografeerden een jaar lang de zonsopkomst en zonsondergang op verschillende dagen en tijdstippen. Hieruit blijkt dat een dag 16 stenen telt en dat iedere steen 1,5 uur representeert. Ook ontdekte het team dat de meting van Ales stenar sterk lijkt op de Megalithic Yard. Dit is een bepaalde meting die in heel Engeland werd gebruikt tijdens de Brons- en nieuwe steentijd. Hoewel het monument de vorm van een schip heeft, zien de onderzoekers er ook andere vormen in. Zoals een rechthoek van de vier stenen genaamd nummer 8 in de afbeelding. Maar ook een cirkel door de hoeken van de rechthoek en de stenen die vanaf het midden uitlijnen naar de zonsopkomst bij de zomerwende en de zonsondergang bij de winterwende. Daarnaast is er een uitlijning te zien vanaf de zonsopkomst bij de zomerwende. De drie meetkundige tekenen hebben de wetenschappers gebruikt in hun vergelijking met Stonehenge.
De verschillende stenen lijnen allemaal uit naar een zonsopkomst of zonsondergang in verschillende jaargetijden. De equinoxen moeten de herfst en lente voorstellen.
Stonehenge
En deze vergelijking lijkt goed bewijs te zijn voor het feit dat Stonehenge er een zusje bij heeft. Want Stonehenge heeft exact de drie zelfde eigenschappen als het monument in Zweden. De rechthoek die gevormd wordt door de zogeheten Station stones, de cirkel die ook wel Aubrey Holes wordt genoemd en de lijn van de eerste zonnestralen bij de zomerwende. In de laatste afbeelding zijn twee foto’s van zowel Stonehenge als Ales stenar over elkaar heen gelegd. De cirkels overlappen elkaar perfect en de uitlijning van de eerste zonnestralen bij de zomerwende zijn identiek. “Dit kan nauwelijks toeval zijn. Het suggereert dat beide monumenten volgens de zelfde meetkundige principes zijn gebouwd. Het klinkt misschien wonderbaarlijk vanwege de afstand tussen de twee bouwwerken en het verschil in tijd. Stonehenge werd namelijk gebouwd in de nieuwe steentijd, veel eerder dan Ales stenar. Maar het is mogelijk dat er toch een grotere culturele uitwisseling is geweest tussen Engeland en Scandinavië dan voorheen werd gedacht,” schrijft Nils-Axel Mörner, de auteur van het onderzoek.
De drie meetkundige eigenschappen in Stonehenge kunnen ook gezien worden in Ales stenar.
Hoewel Mörner ervan overtuigd is dat het om een kalender gebouwd in de Bronstijd gaat, twijfelen anderen daaraan, zo meldt Livescience. Zij gebruiken onder andere doorslaggevende koolstofdateringen als argument. Volgens hen zou Ales stenar 1400 jaar geleden gebouwd zijn, aan het einde van de Scandinavische IJzertijd. Volgens Mörner is het echter overduidelijk, Ales stenar werd gebouwd in de Bronstijd als een kalender. “Beide monumenten zijn gebouwd met dezelfde meetkunde en gebruiken de Megalithic Yard als meting,” schrijft hij. “Stonehenge heeft een jonger zusje, maar zij is zo veel mooier.” De wetenschapper vindt dan ook dat Ales stenar moet worden opgenomen in de Werelderfgoedlijst.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-04-2012
Beeld van de tweeling van Cleopatra ontdekt
Eindelijk krijgt de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius een gezicht nu een beeld van het jongetje en meisje is opgedoken.
Een Italiaanse onderzoeker heeft in de collectie van een museum in Caďro een beeld teruggevonden dat de kinderen laat zien. Dat meldt CNR (Consiglio Nazionale delle Ricerche): een Italiaans onderzoeksinstituut.
Kinderen
“Antonius en Cleopatra hadden een tweeling en een zoon genaamd Ptolemaeus Philadelphus,” vertelt Josephine Capirotti, de Italiaanse onderzoeker die het beeld van de tweeling herontdekte. “Van de drie kinderen is slechts één afbeelding bekend en dat is een afbeelding van Cleopatra Selene II, vrouw van koning Juba II.” Haar hoofd pronkt op de achterzijde van een munt en er is een beeld van haar teruggevonden. Maar hoe haar tweelingbroertje Alexander Helios en andere broertje Ptolemaeus Philadelphus er uitzagen? Dat wisten we lang niet. Waarschijnlijk komt dat mede doordat de jongens kort leefden: na de zelfmoord van Cleopatra en Marcus Antonius zijn ze hoogstwaarschijnlijk vermoord.
Het beeld van de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius. Foto: Giuseppina Capriotti.
Beeld
En nu is er dus eindelijk een beeld gevonden waarop de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius te zien is. Het beeld is ongeveer 90 centimeter hoog en laat een jongetje en een meisje zien. De kinderen knuffelen met elkaar en worden vergezeld door twee slangen. Op het hoofd dragen de kinderen een soort schijf. Die van de jongen staat voor de zon, die van het meisje voor de maan. De stijl van het beeld doet denken aan de beelden die we ook van Cleopatra kennen. “De stijl van de figuren, in het bijzonder de hoofden, doet denken aan Grieks-Egyptische beelden,” stelt Capriotti. Het beeld lijkt ook sterk op dat van Pakhom, een Egyptische gouverneur. Waarschijnlijk is het dan ook gemaakt door Egyptische kunstenaars. Het beeld van Pakhom stamt uit de periode tussen 50 en 30 voor Christus, de tijd waarin ook de tweeling ter wereld kwam en opgroeide.
Zon en de maan
Maar hoe weten we nu zeker dat het om de kinderen van Cleopatra gaat? Allereerst vanwege de verwijzing naar de zon en de maan. “De omhelzing van de twee kinderen kan verwijzen naar de nachten met volle maan of naar de zonsverduistering die plaatsvond toen de twee kinderen van Cleopatra door Marcus Antonius als zijn kinderen erkend werden. Daarom kregen de kinderen ook de extra namen ‘Helios’ en ‘Selene’.”
Ook het feit dat het beeld een vermenging van de Griekse en Egyptische cultuur is, wijst erop dat Cleopatra er iets mee van doen heeft. Cleopatra kwam oorspronkelijk namelijk uit Griekenland. “In de Egyptische mythe wordt de maan geassocieerd met mannelijke goden, in de Grieke traditie wordt de maan juist met vrouwen geassocieerd.” Hier zien we hoe het meisje juist met de maan wordt geassocieerd. “Een synthese tussen twee grote tradities.”
(Scientias.nl)
Beeld van de tweeling van Cleopatra ontdekt
Eindelijk krijgt de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius een gezicht nu een beeld van het jongetje en meisje is opgedoken.
Een Italiaanse onderzoeker heeft in de collectie van een museum in Caďro een beeld teruggevonden dat de kinderen laat zien. Dat meldt CNR (Consiglio Nazionale delle Ricerche): een Italiaans onderzoeksinstituut.
Kinderen
“Antonius en Cleopatra hadden een tweeling en een zoon genaamd Ptolemaeus Philadelphus,” vertelt Josephine Capirotti, de Italiaanse onderzoeker die het beeld van de tweeling herontdekte. “Van de drie kinderen is slechts één afbeelding bekend en dat is een afbeelding van Cleopatra Selene II, vrouw van koning Juba II.” Haar hoofd pronkt op de achterzijde van een munt en er is een beeld van haar teruggevonden. Maar hoe haar tweelingbroertje Alexander Helios en andere broertje Ptolemaeus Philadelphus er uitzagen? Dat wisten we lang niet. Waarschijnlijk komt dat mede doordat de jongens kort leefden: na de zelfmoord van Cleopatra en Marcus Antonius zijn ze hoogstwaarschijnlijk vermoord.
Het beeld van de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius. Foto: Giuseppina Capriotti.
Beeld
En nu is er dus eindelijk een beeld gevonden waarop de tweeling van Cleopatra en Marcus Antonius te zien is. Het beeld is ongeveer 90 centimeter hoog en laat een jongetje en een meisje zien. De kinderen knuffelen met elkaar en worden vergezeld door twee slangen. Op het hoofd dragen de kinderen een soort schijf. Die van de jongen staat voor de zon, die van het meisje voor de maan. De stijl van het beeld doet denken aan de beelden die we ook van Cleopatra kennen. “De stijl van de figuren, in het bijzonder de hoofden, doet denken aan Grieks-Egyptische beelden,” stelt Capriotti. Het beeld lijkt ook sterk op dat van Pakhom, een Egyptische gouverneur. Waarschijnlijk is het dan ook gemaakt door Egyptische kunstenaars. Het beeld van Pakhom stamt uit de periode tussen 50 en 30 voor Christus, de tijd waarin ook de tweeling ter wereld kwam en opgroeide.
Zon en de maan
Maar hoe weten we nu zeker dat het om de kinderen van Cleopatra gaat? Allereerst vanwege de verwijzing naar de zon en de maan. “De omhelzing van de twee kinderen kan verwijzen naar de nachten met volle maan of naar de zonsverduistering die plaatsvond toen de twee kinderen van Cleopatra door Marcus Antonius als zijn kinderen erkend werden. Daarom kregen de kinderen ook de extra namen ‘Helios’ en ‘Selene’.”
Ook het feit dat het beeld een vermenging van de Griekse en Egyptische cultuur is, wijst erop dat Cleopatra er iets mee van doen heeft. Cleopatra kwam oorspronkelijk namelijk uit Griekenland. “In de Egyptische mythe wordt de maan geassocieerd met mannelijke goden, in de Grieke traditie wordt de maan juist met vrouwen geassocieerd.” Hier zien we hoe het meisje juist met de maan wordt geassocieerd. “Een synthese tussen twee grote tradities.”
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Herdenking Tiendaagse Veldtocht 1831 met koninklijk tintje
De veldslag van 6 augustus 1831 bij Houthalen is zaterdag in deze Belgisch-Limburgse plaats herdacht. Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Astrid van België, evenals militaire detachementen uit haar land woonden de plechtigheid bij. De Vaandelwacht en een detachement van 42 Pantserinfanteriebataljon Limburgse Jagers vertegenwoordigde de Koninklijke Landmacht.
De Maaskei, een zaterdag onthuld monument op het terrein van een vroeger observatie- en opleidingskamp, herinnert nu weer aan de gebeurtenissen van 1831. Destijds, na de val van Napoleon, werden in 1814 en 1815 de Nederlanden samengevoegd tot een land om een sterkere natie ten noorden van Frankrijk te creëren. Het zuiden scheidt zich na 15 jaar echter af van het Koninkrijk der Nederlanden en de Belgische onafhankelijkheid leidt in augustus 1831 tot een militaire confrontatie: de Tiendaagse Veldtocht.
Cort Heyligers
Tijdens deze tocht van 2 tot 12 augustus 1831 op de as Eindhoven - Hasselt speelt zich op 6 augustus tussen het Belgische Maasleger en de Nederlandse Reservedivisie van Cort Heyligers. een veldslag af bij Houthalen. Vanuit het Observatie- en Opleidingskamp te Zonhoven zorgen Belgische eenheden voor een onderbreking van de Nederlandse opmars. De onaangenaam verraste Nederlandse troepen trekken zich tijdelijke terug om later, sterker en gereorganiseerd, de opmars voort te zetten.
Gedenktekens
Familieleden van de Nederlandse gesneuvelden richtten in Houthalen in september 1831 een inmiddels gerestaureerd grafkruis op. Daarnaast getuigen nu ook 2 gedenkpanelen aan de inzet en de offers die daarbij zijn gebracht door de Belgische en de Nederlandse eenheden. De gedenktekens zijn tevens voor de burgers van Houthalen die bij de gevechten op 6 augustus 1831 het leven lieten.
Na de plechtigheden, die getuigden van verbroedering en vriendschap, kreeg Prinses Astrid een boek met een gedetailleerd beeld van de gebeurtenissen van toen.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)et_koninklijk_tintje
De veldslag van 6 augustus 1831 bij Houthalen is zaterdag in deze Belgisch-Limburgse plaats herdacht. Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Astrid van België, evenals militaire detachementen uit haar land woonden de plechtigheid bij. De Vaandelwacht en een detachement van 42 Pantserinfanteriebataljon Limburgse Jagers vertegenwoordigde de Koninklijke Landmacht.
De Maaskei, een zaterdag onthuld monument op het terrein van een vroeger observatie- en opleidingskamp, herinnert nu weer aan de gebeurtenissen van 1831. Destijds, na de val van Napoleon, werden in 1814 en 1815 de Nederlanden samengevoegd tot een land om een sterkere natie ten noorden van Frankrijk te creëren. Het zuiden scheidt zich na 15 jaar echter af van het Koninkrijk der Nederlanden en de Belgische onafhankelijkheid leidt in augustus 1831 tot een militaire confrontatie: de Tiendaagse Veldtocht.
Cort Heyligers
Tijdens deze tocht van 2 tot 12 augustus 1831 op de as Eindhoven - Hasselt speelt zich op 6 augustus tussen het Belgische Maasleger en de Nederlandse Reservedivisie van Cort Heyligers. een veldslag af bij Houthalen. Vanuit het Observatie- en Opleidingskamp te Zonhoven zorgen Belgische eenheden voor een onderbreking van de Nederlandse opmars. De onaangenaam verraste Nederlandse troepen trekken zich tijdelijke terug om later, sterker en gereorganiseerd, de opmars voort te zetten.
Gedenktekens
Familieleden van de Nederlandse gesneuvelden richtten in Houthalen in september 1831 een inmiddels gerestaureerd grafkruis op. Daarnaast getuigen nu ook 2 gedenkpanelen aan de inzet en de offers die daarbij zijn gebracht door de Belgische en de Nederlandse eenheden. De gedenktekens zijn tevens voor de burgers van Houthalen die bij de gevechten op 6 augustus 1831 het leven lieten.
Na de plechtigheden, die getuigden van verbroedering en vriendschap, kreeg Prinses Astrid een boek met een gedetailleerd beeld van de gebeurtenissen van toen.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)et_koninklijk_tintje
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Comité 4 en 5 mei geschokt door kritiek CIDI
AMSTERDAM - Het Nationaal Comité 4 en 5 mei is verbijsterd door de kritiek van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) op een gedicht dat tijdens de dodenherdenking op de Dam in Amsterdam wordt voorgedragen. Het gedicht van de 15-jarige scholier Auke de Leeuw gaat over de 'foute keuze' van zijn oudoom, die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aansloot bij de Waffen-SS.
Volgens het CIDI wordt de SS'er daarmee op eenzelfde niveau gezet als de echte slachtoffers van het nazibewind, terwijl veel SS'ers bloed aan hun handen hebben. CIDI-directeur Ronny Naftaniel vindt het niet passend om juist tijdens de dodenherdenking de gevolgen van de verkeerde keuze gelijk te stellen aan de dood van verzetshelden, Joden en andere slachtoffers van het naziregime.
Dat is „een belediging naar allen die als daadwerkelijk slachtoffer het leven lieten”, schrijft Naftaniel in een brief aan directeur Nine Nooter van het Natonaal Comité 4 en 5 mei, dat de jaarlijkse dodenherdenking organiseert.
Nooter reageerde woensdagavond verrast en noemde het teleurstellend dat ze de kritiek van het CIDI via de media moest vernemen. Ook is ze geschokt dat het CIDI het gedicht van de jongen „niet goed heeft gelezen en niet goed heeft begrepen”, alsof hij een pleidooi houdt om daders te herdenken. „Hoe fout kun je een kind begrijpen”, zei Nooter. De Leeuw vindt het belangrijk dat mensen de geschiedenis beter kennen. Hij brengt volgens Nooter juist een dilemma onder woorden door te beschrijven hoe er binnen een gezin goede en foute keuzes zijn gemaakt. Vier kinderen in het gezin van de oudoom zaten in het verzet en hebben waarschijnlijk levens gered, één kind trok naar het Oostfront, aldus Nooter.
Vooral de slachtoffers moeten op 4 mei worden herdacht, niet de daders, aldus Naftaniel. Hij waarschuwt voor een hellend vlak waarop het ook mogelijk zal zijn „om Eichmann ooit als slachtoffer te herdenken”. Die opmerking „schokt mij”, zei Nooter. Adolf Eichmann was een van de belangrijkste organisatoren van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Nooter wil met het CIDI in gesprek. Wat haar betreft, leest De Leeuw zijn gedicht gewoon voor op de Dam. Dat is ook de prijs die hij met zijn gedicht heeft gewonnen.
Hieronder de integrale tekst van het gedicht Foute Keuze van de 15-jarige Auke de Leeuw
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar mijn oudoom Dirk Siebe
Een jongen die een verkeerde keuze heeft gemaakt
Koos voor een verkeerd leger
Met verkeerde idealen
Vluchtte voor de armoede
Hoopte op een beter leven
Geen weg meer terug
Als een keuze is gemaakt
Alleen een weg vooruit
Die hij niet ontlopen kan
Vechtend tegen Russen
Angst om zelf dood te gaan
Denkend aan thuis
Waar Dirk z'n toekomst nog beginnen moet
Zijn moeder is verscheurd door de oorlog
Mama van elf kinderen, waarvan vier in het verzet zitten
En een vechtend aan het oostfront
Alle elf had ze even lief
Dirk Siebe kwam nooit meer thuis
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar Dirk Siebe
Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_kritiek_CIDI__.html
AMSTERDAM - Het Nationaal Comité 4 en 5 mei is verbijsterd door de kritiek van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) op een gedicht dat tijdens de dodenherdenking op de Dam in Amsterdam wordt voorgedragen. Het gedicht van de 15-jarige scholier Auke de Leeuw gaat over de 'foute keuze' van zijn oudoom, die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aansloot bij de Waffen-SS.
Volgens het CIDI wordt de SS'er daarmee op eenzelfde niveau gezet als de echte slachtoffers van het nazibewind, terwijl veel SS'ers bloed aan hun handen hebben. CIDI-directeur Ronny Naftaniel vindt het niet passend om juist tijdens de dodenherdenking de gevolgen van de verkeerde keuze gelijk te stellen aan de dood van verzetshelden, Joden en andere slachtoffers van het naziregime.
Dat is „een belediging naar allen die als daadwerkelijk slachtoffer het leven lieten”, schrijft Naftaniel in een brief aan directeur Nine Nooter van het Natonaal Comité 4 en 5 mei, dat de jaarlijkse dodenherdenking organiseert.
Nooter reageerde woensdagavond verrast en noemde het teleurstellend dat ze de kritiek van het CIDI via de media moest vernemen. Ook is ze geschokt dat het CIDI het gedicht van de jongen „niet goed heeft gelezen en niet goed heeft begrepen”, alsof hij een pleidooi houdt om daders te herdenken. „Hoe fout kun je een kind begrijpen”, zei Nooter. De Leeuw vindt het belangrijk dat mensen de geschiedenis beter kennen. Hij brengt volgens Nooter juist een dilemma onder woorden door te beschrijven hoe er binnen een gezin goede en foute keuzes zijn gemaakt. Vier kinderen in het gezin van de oudoom zaten in het verzet en hebben waarschijnlijk levens gered, één kind trok naar het Oostfront, aldus Nooter.
Vooral de slachtoffers moeten op 4 mei worden herdacht, niet de daders, aldus Naftaniel. Hij waarschuwt voor een hellend vlak waarop het ook mogelijk zal zijn „om Eichmann ooit als slachtoffer te herdenken”. Die opmerking „schokt mij”, zei Nooter. Adolf Eichmann was een van de belangrijkste organisatoren van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Nooter wil met het CIDI in gesprek. Wat haar betreft, leest De Leeuw zijn gedicht gewoon voor op de Dam. Dat is ook de prijs die hij met zijn gedicht heeft gewonnen.
Hieronder de integrale tekst van het gedicht Foute Keuze van de 15-jarige Auke de Leeuw
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar mijn oudoom Dirk Siebe
Een jongen die een verkeerde keuze heeft gemaakt
Koos voor een verkeerd leger
Met verkeerde idealen
Vluchtte voor de armoede
Hoopte op een beter leven
Geen weg meer terug
Als een keuze is gemaakt
Alleen een weg vooruit
Die hij niet ontlopen kan
Vechtend tegen Russen
Angst om zelf dood te gaan
Denkend aan thuis
Waar Dirk z'n toekomst nog beginnen moet
Zijn moeder is verscheurd door de oorlog
Mama van elf kinderen, waarvan vier in het verzet zitten
En een vechtend aan het oostfront
Alle elf had ze even lief
Dirk Siebe kwam nooit meer thuis
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar Dirk Siebe
Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_kritiek_CIDI__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://www.omroepzeeland.(...)-wimpel#.T56ND-2Pegwquote:Zeeuws-Vlaanderen was eerste met oranje wimpel
OOST-SOUBURG - De oranje wimpel die mag worden gehesen bij de Nederlandse vlag werd voor het eerst massaal in Zeeland gebruikt. Dat heeft vlaggendeskundige Jos Poels uit Doetinchem uitgezocht.
20-04-2012
Interview: Onzin over de Oudheid
Oudhistoricus Jona Lendering schreef onlangs het boek ’De klad in de klassieken", waarin hij de droevige toestand van de oudheidkunde aan Nederlandse universiteiten aan de kaak stelt. “Dat Archimedes met spiegels Romeinse oorlogsschepen in brand stak, staat niet in de bronnen en is in strijd met de natuurwetten. Dat hoort dus niet in een boek te staan. Punt uit.”
In uw recente boek, De klad in de klassieken, schrijft u dat de academische oudheidkunde een aflopende zaak is, een zinkend schip. Waarom bent u zo somber over uw eigen vakgebied?
“Er zijn twee problemen. De eerste is een grondslagencrisis. De oudheidkunde (dat wil zeggen: archeologie, oude-geschiedenis en oude talen) claimt sinds de vroege negentiende eeuw dat de Grieken, Joden en Romeinen de basis legden voor de westerse cultuur. Dan veronderstel je continuďteiten van twintig eeuwen. De sociale wetenschappen hebben die sterk geproblematiseerd. Je moet bewijzen dat een verschijnsel, dat zich in de loop der eeuwen in veel verschillende vormen heeft gemanifesteerd, een kern heeft die altijd dezelfde is gebleven. Dat is zo makkelijk nog niet maar er zijn nog legio mensen die Griekenland zonder nadenken als onze bakermat claimen.”
Antieke weergave van de heldhaftige Griekse strijder Odysseus tegen zijn vijanden.
.“Ook vergelijkingen tussen toen en nu zijn problematischer dan wel wordt aangenomen. Je kunt niet zomaar de oorlogsvoering van de homerische krijgers van de Ilias, levend in een herderscultuur, vergelijken met oorlogsvoering in de postindustriële samenleving. Men maakt dit soort vergelijkingen echter aan de lopende band.”
“Deze problematiek wordt door oudheidkundigen genegeerd. Logisch ook, want om voor subsidiëring in aanmerking te blijven komen, moet je een of andere relevantie claimen en je gaat dus niet hardop aan jezelf twijfelen. De structuur van het wetenschappelijk bedrijf heeft zo invloed op de onderzoekskeuzes. Maar in feite doe je het verleden geweld aan als je het bestudeert met ergens in je achterhoofd dat de subsidiëring niet op de tocht mag komen staan.”
“Dit werkt het tweede probleem in de hand. Er wordt teveel onwaars verteld over de oude wereld. Nu weet ik wel dat ‘de’ waarheid is geproblematiseerd, maar dat is geen excuus om er niet naar te streven. En los daarvan: sommige zaken zijn, bij elke praktische definitie van waarheid, simpelweg niet waar. Dat de Griekse ingenieur Archimedes met spiegels Romeinse oorlogsschepen in brand heeft gestoken, staat niet in de bronnen en is in strijd met de natuurwetten. Dat hoort dus niet in een boek te staan, punt uit.”
Hoe komt het dat in de Middeleeuwen en Renaissance verzonnen verhalen – zoals Archimedes’ brandspiegels – over de Oudheid nog steeds bij veel mensen als waargebeurd worden gezien?
Volgens een middeleeuwse mythe zou de Griekse uitvinder Archimedes door fel zonlicht via een spiegel te laten weerkaatsen Romeinse oorlogsschepen in brand hebben gestoken.
“Van die spiegels, dat begrijp ik ook niet. Het is in elk geval niet omdat het een onschuldige vergissing zou zijn. Wie de natuurwetten negeert, is een pseudowetenschapper. Toen onlangs in Delft een voorlichter in zijn vrije tijd vertelde te geloven in UFO’s, stelden ze daar een begeleidingscommissie in. De Nederlandse oudhistorici zijn intelligente mensen, die donders goed weten dat het slecht is voor het aanzien van het vak als een collega pseudowetenschap naar buiten brengt. Maar anders dan die Delftenaren, doen ze niets."
“Het lijkt wel of het ze niet interesseert, hoe het vakgebied naar buiten komt. Als ze al iets uitleggen, is het in de trant van ‘dit zijn de feiten, en daarmee moet u het doen’. De methode wordt nooit uitgelegd, zodat menigeen denkt dat iedereen wel een geschiedenisboek kan schrijven. Leg de methode wel uit, zou ik zeggen, en je neemt kwakhistorici als Tom Holland de wind uit de zeilen.”
“En leg vooral uit hoe de methoden hebben bijgedragen aan de Europese cultuur. De Reformatie is een gevolg van het ontstaan van de tekstkritiek; de secularisering van het wereldbeeld volgt op Scaligers studie van de antieke chronologie; we definiëren de verwantschap tussen volken aan de hand van de overeenkomsten tussen hun talen; Darwins evolutietheorie is ondenkbaar zonder de Lachmannmethode voor tekstkritiek; de Arische mythe is ontstaan door slordige lectuur van Tacitus; het liberale vooruitgangsgeloof had geen basis tot de archeologen die legden. Allemaal ondenkbaar zonder doorbraken in de oudheidkunde. Het is dus overduidelijk een relevant vakgebied.”
Het Renaissance-meesterwerk ‘De Atheense School’ van Rafael Santi. Tijdens de Renaissance ontstond er hernieuwde belangstelling voor de klassieke oudheid.
.“Maar de oudheidkundigen zwijgen helaas. Een deel van de verklaring is dat universiteiten weliswaar drie wettelijke plichten hebben – onderzoek, onderwijs, overdracht – maar dat de financiering en het toezicht zich beperken tot de eerste twee. Je krijgt geen geld voor publieksvoorlichting en het wordt ook niet gecontroleerd. En dus wordt de burger de sluitpost op de begroting.”
Wie zou precies wat moeten doen om correcte kennis van de oudheidkunde bij het publiek te verbeteren?
“Uiteindelijk draait alles om de bereidheid van de universiteiten om informatie door te geven. Dat is nu niet het geval. De academische oudheidkunde schittert bijvoorbeeld op het internet door afwezigheid, terwijl iedereen je kan vertellen dat de meeste historische kennis dáár wordt overgedragen. De Vlamingen doen dat beter, kijk maar de website van de Leuvense universiteit over de Olympische Spelen. Wie het internet negeert is alsof je nog met ganzenveer en perkament werkt terwijl de drukpers al is uitgevonden.”
Wat zou u (aankomende) studenten klassieke talen of oude geschiedenis willen meegeven?
Antieke weergave op een amfora van bokswedstrijd tijdens de Olympische Spelen in het oude Griekenland.
“Ai, een gewetensvraag! De oudheidkunde is een machtig mooi vak. Elke student zal een mooie tijd hebben, en dan na vier jaar constateren dat de docenten niet zijn toegekomen aan de wijze waarop de oudheidkundige methode Europa heeft helpen vormen. Dat is onbevredigend, maar zelf zoeken naar de kern van de zaak, betekent dat je aanloopt tegen de langstudeerboete. Dat geldt ook voor andere vakken. Wie vroeger een MO-akte (lerarenopleiding voor het voortgezet onderwijs, red.) Nederlands haalde, kon en wist meer dan een master nu."
“Het zou onterecht zijn als ik verzweeg dat het letterenonderwijs momenteel niet ver genoeg gaat en dat de student die zich wél wil verdiepen, failliet gaat. Misschien hervormt het letterenonderwijs nog, maar op dit moment zou ik iedereen een studie afraden. Ik zeg dat niet met plezier, maar het voor een student eerlijkste advies is weg te blijven.”
Maar is het ondanks dat alles niet ook gewoon een heel mooi vakgebied?
“Jazeker. We moeten alleen eens heel goed gaan nadenken over de vraag of de universiteit nog wel de beste institutionele inbedding is voor de geesteswetenschappen. Vandaar mijn boek."
“De recensies gingen meestal in op bijzaken. Dat de sociale wetenschappen tot conclusies zijn gekomen die haaks staan op de axioma’s van de oudheidkunde, dat er een wolk aan misleidende onzinverhalen rond de oudheidkunde hangt, en dat de overdracht van informatie niet wordt gecontroleerd, lijkt niemand te willen weerleggen. Dat verbaasde me.”
Als de universiteiten niet langer de juiste plaats zijn voor het beoefenen van de oudheidkunde en de geesteswetenschappen in het algemeen, hoe zou u de toekomst van uw vakgebied dan het liefst zien?
De Perzische koning Xeres voerde met zijn legers regelmatig oorlog tegen de Grieken, maar met de wortels van de huidige Europese cultuur heeft dit weinig te maken.
“In de eerste plaats moet de oudheidkunde zich opnieuw als een wetenschap presenteren. Oudheidkundigen moeten niet langer in de pers komen met trivialiteiten als ‘schoonmoedermoppen hadden ze in Athene ook al’. Het moet draaien om de theoretische bijdragen. Dán begrijpen mensen dat oudheidkunde een echte wetenschap is, dat de vaktheorie belangrijk is, dat je zonder die vakkennis geen goed historicus kunt zijn, dat niet iedereen een geschiedenisboek kan schrijven en dat de vakopleidingen ergens toe dienen. Rens Bod heeft met zijn boek De vergeten wetenschappen het werk gedaan dat al dertig jaar geleden had moeten zijn verricht."
“Verder denk ik dat er een financieringsmodel moet komen waarin de overdracht van informatie naar de samenleving – nogmaals: een wettelijke plicht – een belangrijkere plaats krijgt. Zolang in de openbare bibliotheek boeken liggen waarin staat dat het verloop van de Perzische Oorlogen van beslissend belang is geweest voor de Europese cultuur, krijgt de burger geen adequate informatie terug voor zijn belastingafdracht en is de subsidiëring van de oudheidkunde ondoelmatig.”
“En dat is niet nodig, want er valt met adequate overdracht geld te verdienen. Veel geld, want heel veel mensen zijn geďnteresseerd in de Oudheid. Zelf kan ik leven van mijn werk als popularisator. Het geld dat zij nu uitgeven aan de boeken van kwakhistorici kan ook gaan naar onze universiteiten. De investering in boeken en websites die wél goed zijn verdient zich gewoon terug.”
Jona Lendering werkt voor Livius Onderwijs. De Nederlandse onderzoeksschool van classici en oudhistorici, Oikos, onderscheidde hem in 2010 voor zijn werk als popularisator. Hij publiceerde diverse boeken. De klad in de klassieken is zijn meest recente werk.
(Kennislink)
Interview: Onzin over de Oudheid
Oudhistoricus Jona Lendering schreef onlangs het boek ’De klad in de klassieken", waarin hij de droevige toestand van de oudheidkunde aan Nederlandse universiteiten aan de kaak stelt. “Dat Archimedes met spiegels Romeinse oorlogsschepen in brand stak, staat niet in de bronnen en is in strijd met de natuurwetten. Dat hoort dus niet in een boek te staan. Punt uit.”
In uw recente boek, De klad in de klassieken, schrijft u dat de academische oudheidkunde een aflopende zaak is, een zinkend schip. Waarom bent u zo somber over uw eigen vakgebied?
“Er zijn twee problemen. De eerste is een grondslagencrisis. De oudheidkunde (dat wil zeggen: archeologie, oude-geschiedenis en oude talen) claimt sinds de vroege negentiende eeuw dat de Grieken, Joden en Romeinen de basis legden voor de westerse cultuur. Dan veronderstel je continuďteiten van twintig eeuwen. De sociale wetenschappen hebben die sterk geproblematiseerd. Je moet bewijzen dat een verschijnsel, dat zich in de loop der eeuwen in veel verschillende vormen heeft gemanifesteerd, een kern heeft die altijd dezelfde is gebleven. Dat is zo makkelijk nog niet maar er zijn nog legio mensen die Griekenland zonder nadenken als onze bakermat claimen.”
Antieke weergave van de heldhaftige Griekse strijder Odysseus tegen zijn vijanden.
.“Ook vergelijkingen tussen toen en nu zijn problematischer dan wel wordt aangenomen. Je kunt niet zomaar de oorlogsvoering van de homerische krijgers van de Ilias, levend in een herderscultuur, vergelijken met oorlogsvoering in de postindustriële samenleving. Men maakt dit soort vergelijkingen echter aan de lopende band.”
“Deze problematiek wordt door oudheidkundigen genegeerd. Logisch ook, want om voor subsidiëring in aanmerking te blijven komen, moet je een of andere relevantie claimen en je gaat dus niet hardop aan jezelf twijfelen. De structuur van het wetenschappelijk bedrijf heeft zo invloed op de onderzoekskeuzes. Maar in feite doe je het verleden geweld aan als je het bestudeert met ergens in je achterhoofd dat de subsidiëring niet op de tocht mag komen staan.”
“Dit werkt het tweede probleem in de hand. Er wordt teveel onwaars verteld over de oude wereld. Nu weet ik wel dat ‘de’ waarheid is geproblematiseerd, maar dat is geen excuus om er niet naar te streven. En los daarvan: sommige zaken zijn, bij elke praktische definitie van waarheid, simpelweg niet waar. Dat de Griekse ingenieur Archimedes met spiegels Romeinse oorlogsschepen in brand heeft gestoken, staat niet in de bronnen en is in strijd met de natuurwetten. Dat hoort dus niet in een boek te staan, punt uit.”
Hoe komt het dat in de Middeleeuwen en Renaissance verzonnen verhalen – zoals Archimedes’ brandspiegels – over de Oudheid nog steeds bij veel mensen als waargebeurd worden gezien?
Volgens een middeleeuwse mythe zou de Griekse uitvinder Archimedes door fel zonlicht via een spiegel te laten weerkaatsen Romeinse oorlogsschepen in brand hebben gestoken.
“Van die spiegels, dat begrijp ik ook niet. Het is in elk geval niet omdat het een onschuldige vergissing zou zijn. Wie de natuurwetten negeert, is een pseudowetenschapper. Toen onlangs in Delft een voorlichter in zijn vrije tijd vertelde te geloven in UFO’s, stelden ze daar een begeleidingscommissie in. De Nederlandse oudhistorici zijn intelligente mensen, die donders goed weten dat het slecht is voor het aanzien van het vak als een collega pseudowetenschap naar buiten brengt. Maar anders dan die Delftenaren, doen ze niets."
“Het lijkt wel of het ze niet interesseert, hoe het vakgebied naar buiten komt. Als ze al iets uitleggen, is het in de trant van ‘dit zijn de feiten, en daarmee moet u het doen’. De methode wordt nooit uitgelegd, zodat menigeen denkt dat iedereen wel een geschiedenisboek kan schrijven. Leg de methode wel uit, zou ik zeggen, en je neemt kwakhistorici als Tom Holland de wind uit de zeilen.”
“En leg vooral uit hoe de methoden hebben bijgedragen aan de Europese cultuur. De Reformatie is een gevolg van het ontstaan van de tekstkritiek; de secularisering van het wereldbeeld volgt op Scaligers studie van de antieke chronologie; we definiëren de verwantschap tussen volken aan de hand van de overeenkomsten tussen hun talen; Darwins evolutietheorie is ondenkbaar zonder de Lachmannmethode voor tekstkritiek; de Arische mythe is ontstaan door slordige lectuur van Tacitus; het liberale vooruitgangsgeloof had geen basis tot de archeologen die legden. Allemaal ondenkbaar zonder doorbraken in de oudheidkunde. Het is dus overduidelijk een relevant vakgebied.”
Het Renaissance-meesterwerk ‘De Atheense School’ van Rafael Santi. Tijdens de Renaissance ontstond er hernieuwde belangstelling voor de klassieke oudheid.
.“Maar de oudheidkundigen zwijgen helaas. Een deel van de verklaring is dat universiteiten weliswaar drie wettelijke plichten hebben – onderzoek, onderwijs, overdracht – maar dat de financiering en het toezicht zich beperken tot de eerste twee. Je krijgt geen geld voor publieksvoorlichting en het wordt ook niet gecontroleerd. En dus wordt de burger de sluitpost op de begroting.”
Wie zou precies wat moeten doen om correcte kennis van de oudheidkunde bij het publiek te verbeteren?
“Uiteindelijk draait alles om de bereidheid van de universiteiten om informatie door te geven. Dat is nu niet het geval. De academische oudheidkunde schittert bijvoorbeeld op het internet door afwezigheid, terwijl iedereen je kan vertellen dat de meeste historische kennis dáár wordt overgedragen. De Vlamingen doen dat beter, kijk maar de website van de Leuvense universiteit over de Olympische Spelen. Wie het internet negeert is alsof je nog met ganzenveer en perkament werkt terwijl de drukpers al is uitgevonden.”
Wat zou u (aankomende) studenten klassieke talen of oude geschiedenis willen meegeven?
Antieke weergave op een amfora van bokswedstrijd tijdens de Olympische Spelen in het oude Griekenland.
“Ai, een gewetensvraag! De oudheidkunde is een machtig mooi vak. Elke student zal een mooie tijd hebben, en dan na vier jaar constateren dat de docenten niet zijn toegekomen aan de wijze waarop de oudheidkundige methode Europa heeft helpen vormen. Dat is onbevredigend, maar zelf zoeken naar de kern van de zaak, betekent dat je aanloopt tegen de langstudeerboete. Dat geldt ook voor andere vakken. Wie vroeger een MO-akte (lerarenopleiding voor het voortgezet onderwijs, red.) Nederlands haalde, kon en wist meer dan een master nu."
“Het zou onterecht zijn als ik verzweeg dat het letterenonderwijs momenteel niet ver genoeg gaat en dat de student die zich wél wil verdiepen, failliet gaat. Misschien hervormt het letterenonderwijs nog, maar op dit moment zou ik iedereen een studie afraden. Ik zeg dat niet met plezier, maar het voor een student eerlijkste advies is weg te blijven.”
Maar is het ondanks dat alles niet ook gewoon een heel mooi vakgebied?
“Jazeker. We moeten alleen eens heel goed gaan nadenken over de vraag of de universiteit nog wel de beste institutionele inbedding is voor de geesteswetenschappen. Vandaar mijn boek."
“De recensies gingen meestal in op bijzaken. Dat de sociale wetenschappen tot conclusies zijn gekomen die haaks staan op de axioma’s van de oudheidkunde, dat er een wolk aan misleidende onzinverhalen rond de oudheidkunde hangt, en dat de overdracht van informatie niet wordt gecontroleerd, lijkt niemand te willen weerleggen. Dat verbaasde me.”
Als de universiteiten niet langer de juiste plaats zijn voor het beoefenen van de oudheidkunde en de geesteswetenschappen in het algemeen, hoe zou u de toekomst van uw vakgebied dan het liefst zien?
De Perzische koning Xeres voerde met zijn legers regelmatig oorlog tegen de Grieken, maar met de wortels van de huidige Europese cultuur heeft dit weinig te maken.
“In de eerste plaats moet de oudheidkunde zich opnieuw als een wetenschap presenteren. Oudheidkundigen moeten niet langer in de pers komen met trivialiteiten als ‘schoonmoedermoppen hadden ze in Athene ook al’. Het moet draaien om de theoretische bijdragen. Dán begrijpen mensen dat oudheidkunde een echte wetenschap is, dat de vaktheorie belangrijk is, dat je zonder die vakkennis geen goed historicus kunt zijn, dat niet iedereen een geschiedenisboek kan schrijven en dat de vakopleidingen ergens toe dienen. Rens Bod heeft met zijn boek De vergeten wetenschappen het werk gedaan dat al dertig jaar geleden had moeten zijn verricht."
“Verder denk ik dat er een financieringsmodel moet komen waarin de overdracht van informatie naar de samenleving – nogmaals: een wettelijke plicht – een belangrijkere plaats krijgt. Zolang in de openbare bibliotheek boeken liggen waarin staat dat het verloop van de Perzische Oorlogen van beslissend belang is geweest voor de Europese cultuur, krijgt de burger geen adequate informatie terug voor zijn belastingafdracht en is de subsidiëring van de oudheidkunde ondoelmatig.”
“En dat is niet nodig, want er valt met adequate overdracht geld te verdienen. Veel geld, want heel veel mensen zijn geďnteresseerd in de Oudheid. Zelf kan ik leven van mijn werk als popularisator. Het geld dat zij nu uitgeven aan de boeken van kwakhistorici kan ook gaan naar onze universiteiten. De investering in boeken en websites die wél goed zijn verdient zich gewoon terug.”
Jona Lendering werkt voor Livius Onderwijs. De Nederlandse onderzoeksschool van classici en oudhistorici, Oikos, onderscheidde hem in 2010 voor zijn werk als popularisator. Hij publiceerde diverse boeken. De klad in de klassieken is zijn meest recente werk.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-04-2012
Mythologie in de schilderkunst
Weet jij welk verhaal de schilder vertelt?
In de 16e en 17e eeuw maakten kunstenaars veel schilderijen met mythologische onderwerpen. In eerste instantie roept dat vragen op: wat vond de kerk van deze heidense toestanden? En waren de schilderijen alleen voor de klassiek geschoolde elite? Of begreep Jan met de pet ook welk verhaal was uitgebeeld? Het blijkt dat we vandaag de dag minder in aanraking komen met klassieke mythologie dan de mensen in de 17e eeuw. De bekende mythes, die nu voornamelijk op het gymnasium worden onderwezen, kende toen bijna iedereen.
Nazaat van Hektor
Ondanks de kerstening van de heidense bevolking in Europa tijdens de vroege middeleeuwen, verdwenen de verhalen over helden en goden niet helemaal. Geleerde kerkvaders zoals Augustinus vonden het beter om de bruikbare elementen uit deze verhalen aan het nieuwe geloof te passen. Dit gold niet alleen voor Germaanse verhalen maar ook voor Romeinse. Zo kon de ongeletterde bevolking via hun eigen verhalen bekend raken met de nieuwe christelijke mores en gebruiken.
De mythes uit de Klassieke Oudheid die het meest bekend waren gebleven stamden uit de Ilias en de Odyssee van Homerus en uit de Metamorfosen van Ovidius. De teksten van Homerus, die in bewerkte versies bewaard waren gebleven, waren vooral geliefd bij Europese edelen. Hierin stonden de Trojaanse helden, die na de brand van hun vaderland over Europa waren uitgewaaierd om daar vorstenhuizen te stichten. Europese edelen claimden graag afstammelingen te zijn van deze Trojanen om hun status te vergroten. Vooral Trojaan Hektor was erg populair terwijl in oudere teksten juist zijn Griekse tegenstander Achilles de nobele held was.
De Metamorfosen van Ovidius kwam weer in de picture tijdens de Renaissance, een periode waarin weer terug werd gegrepen naar de Klassieke Oudheid. Het vrouwelijk naakt was al 1000 jaar een taboe in de kunst en de richtlijnen, waarnaar de klassieke schilders en beeldhouwers werkten, waren in de vergetelheid geraakt. De vrome kunstenaar Sandro Botticelli bracht daar rond 1486 verandering in met zijn schilderij De geboorte van Venus. De Katholieke kerk was in die tijd de grootste opdrachtgever maar dit schilderij was besteld door, waarschijnlijk, de machtige Toscaanse de’ Medici familie. Totaal buiten de kerkelijke traditie schilderde Botticelli de mooie en gracieuze Venus in volle glorie op het doek.
Geboorte van Venus door Botticelli rond 1486 Afbeelding: Š Wikicommons
.Hij maakte duidelijk gebruik van anatomische studies voor het lichaam van zijn godin. Ook de ideale afmetingen, zoals beschreven in de richtlijnen van klassieke kunstenaars, had hij verwerkt. Het onderwerp van het schilderij was bij nog niet veel mensen bekend en de opdrachtgever zal daarom een liefhebber zijn geweest van de nieuwe stroming. Vanuit Italië, waar schilderijen met naakte godinnen vooral bij de edelen erg populair werden, verspreidde deze mode zich over de rest van Europa. In de Nederlanden was het schilder Jan Gossaert die begin 16e eeuw de mythologische verhalen als onderwerp voor zijn werk ging gebruiken. De schilders verbeeldden de Klassieke Oudheid zoals zij dachten dat het er uit gezien moest hebben. Belangrijk hierbij waren, naast de naakten, de klassieke architectuur met veel zuilen en de kostuums van de figuren.
Ovidius superhip
Maar de echte hype begon na het midden van de 16e eeuw. In de literatuur waren de Metamorfosen erg populair geworden onder het gewone volk. Ze verschenen niet alleen in het Latijn voor de geletterde bevolking maar ook in de volkstaal en geďllustreerd voor de rest. In deze versie van de Metamorfosen zag je een prent met een titel en een kort versje eronder. Deze tekst was geen letterlijke vertaling van Ovidius maar meer een moralistische uitleg bij de prent. De eerste geďllustreerde Metamorfosen in het Nederlands verscheen in 1557. Deze prenten bij de klassieke verhalen waren enorm populair en bij elke herdruk of nieuwe uitgave werden ze weer gebruikt. Hierdoor waren de afbeeldingen zo bekend geworden onder de mensen, dat de latere schilders uit de 17e eeuw de composities van de prenten vaak overnamen. Uitleg over het afgebeelde was dan verder niet nodig. Vandaar dat de composities van schilderijen, die dezelfde mythe uit de klassieke oudheid afbeeldden, vaak op elkaar leken.
Neem het Parisoordeel: het verhaal waarin Paris de Gouden Appel aan de mooiste godin schonk. (Dit verhaal kwam oorspronkelijk uit de Ilias maar werd in de Middeleeuwse versies van de Metamorfosen besproken.) Deze scčne is maar een klein onderdeel van een langer verhaal maar ook nu nog is het bij veel mensen bekend. Dit hebben we te danken aan de schilders uit de 17e eeuw. Zij kozen voor hun schilderij vaak het moment waarbij Venus de appel krijgt of net heeft gekregen van Paris. Precies deze scčne was op de prenten uit de 16e eeuw al weergegeven zodat jong en oud wist wat de schilder wilde vertellen met zijn naakte dame en haar appel. De moraal van het verhaal uiterlijke schoonheid en lust brengt de mens ten val was ook niet nieuw vanwege de tekstuele uitleg bij deze prenten. De toeschouwer wist dat het hier niet om de naakte vrouw ging maar om de les erachter. Tekstuele uitleg mocht dan niet mogelijk zijn bij schilderijen maar vanwege de kennis van de onderschriften bij de prenten was het ook niet nodig.
Venus met de gouden appel van Paris door Jan Saenredam (tussen 1580 en 1607) Afbeelding: Š Wikicommons
.Gewrongen lichamen
In de 16e eeuw komt een stroming op in de schilderkunst die we nu het Maniërisme noemen. Bij deze manier van schilderen stond het lichaam centraal: de schilder gaf de naakte lichamen weer in de meest moeilijke houdingen waardoor spiermassa’s en kronkelende ledematen goed konden worden waargenomen door de toeschouwers. Het schilderen van deze naakte lichamen werd gezien als een staaltje virtuositeit van de schilders. Ze konden door middel van deze stijl aan iedereen laten zien hoe goed ze waren in hun vak. Het genre waarbinnen de schilder zijn ultieme vaardigheden kon tonen wordt de historieschilderkunst genoemd. Schilderijen uit dit genre, de historiestukken, verbeeldden scčnes uit de geschiedenis. De naakte lichamen van de goden in de mythologische verhalen uit de Klassieke Oudheid, maar ook verhalen uit de bijbel, leenden zich daarom goed voor dit genre.
De historieschilderkunst was het belangrijkste genre binnen de schilderkunst van de 17e eeuw. Niet alleen vanwege de virtuoos geschilderde figuren maar ook vanwege de onontbeerlijke kennis van de geschiedenis. De Vlaamse kunstschilder Karel van Mander beschreef het genre al in zijn Schilderboeck in 1604. Hij wilde met zijn boek de schilderkunst van ambacht tot kunst verheffen. En gedegen kennis over de nieuwe en oude theorieën van het schilderen en over onderwerpen uit de Klassieke Oudheid waren daarbij noodzakelijk. Dit stond allemaal in Van Mander’s boek evenals namen van oude meesters uit de Klassieke Oudheid. En omdat de Metamorfosen van Ovidius zo populair waren, had hij de uitleg van de mythologische verhalen als bijlage aan zijn boek toegevoegd.
Mythologische onderwerpen waren dus erg belangrijk in de kunst van de 17e eeuw. De schilder kon hiermee aantonen dat hij kennis bezat over de Klassieke Oudheid en hij kon laten zien hoe goed hij het menselijk naakt kon afbeelden. Nu waren er twee soorten naakt: het erotische naakt en het historische naakt.
Anna du Pire als Granida, door Bartholomeus van der Helst (1660) Afbeelding: Š wikicommons
.In het eerste geval werd de mythologie aangegrepen als excuus om een naakte vrouw te schilderen. Vaak werden deze schilderijen opgehangen in privévertrekken. De eigenaren hadden ze om aan hun vrienden te laten zien of om de sfeer in de slaapkamer wat spannender te maken: er werd zelfs gedacht dat de afbeelding van een naakte vrouw de vruchtbaarheid zou verhogen. Dit soort schilderijen kreeg een jong bruidspaar uit betere kringen nog wel eens cadeau. In sommige gevallen was het echtpaar zelf afgebeeld als klassieke goden of helden. De jonge bruid stond halfnaakt afgebeeld als de liefdesgodin Venus of een andere mythische schone. Deze schilderijen, die nu in volle glorie in musea over de hele wereld hangen, waren in de 17e eeuw niet gemaakt voor andere ogen dan die van de naaste bekenden.
De historische naakten waren minder expliciet en vaak voorzien van een christelijk moraal. De meest afgebeelde scčne in Nederland (maar niet daarbuiten) komt uit het verhaal van Vertumnus, de god van de herfst. Hij bezocht in de gedaante van een oude vrouw Pomona, de godin van tuinen en boomgaarden. Hij wilde met haar trouwen maar omdat ze niets te maken wilde hebben met de liefde of met mannen, moest hij een list verzinnen. Als oude vrouw probeerde hij haar te overtuigen van de voordelen van een huwelijk.
Vertumnus en Pomona door Hendrik Goltzius, 1613 Afbeelding: Š wikicommons
.Het naast elkaar plaatsen van een jonge en oude vrouw was erg populair in de schilderkunst. De schilder kon hiermee laten zien hoe kundig hij alle stadia van de menselijke huid kon uitbeelden. Dit werd gezien als een van de grootste uitdagingen voor een schilder. Daarnaast kwam de moraal om de hoek kijken: alle aardse schoonheid is vergankelijk. Afbeeldingen van deze vergankelijkheid zijn in grote getale en in veel varianten terug te vinden in de 17e eeuw. Maar door het gebruik van een jonge en oude vrouw in één schilderij is de verwijzing heel nadrukkelijk aanwezig.
Rembrandt
Bij Nederlands meest beroemde schilder uit de 17e eeuw, Rembrandt van Rijn, waren schilderijen gemaakt met een klassiek thema heel zeldzaam. Hoewel ook voor hem het historiestuk bovenaan de hiërarchie stond, schilderde hij voornamelijk stukken met een Bijbels thema. De grote uitzondering is De ontvoering van Europa uit 1632. Hij was een meester in het vastleggen van een emotioneel moment, zo ook hier. Europa klampt zich hevig geschrokken vast aan de stier (Zeus) terwijl de andere vrouwen verschrikt achteruit deinzen. .
De roof van Europa door Rembrandt, 1632 Afbeelding: Š Wikicommons
.De Metamorfosen van Ovidius, die bij iedereen, geletterd of niet, bekend waren, leenden zich dus goed voor de historieschilderkunst. Hoogmoed komt ten val, zonde wordt gestraft en deugd beloond: zulke thema’s zaten vaak achter de mythologische schilderijen. Ook de overwinningsthema’s uit de Trojaanse oorlog deden het goed. Zij waren vooral geliefd bij de stadsbesturen die hadden geleden onder het Spaanse juk. Hierdoor waren ook in de stadhuizen mythologisch naakten aan de muren te vinden. Ondanks de protesten vanuit de Protestantse kerk zouden de ‘heidense’ verhalen uit de Klassieke Oudheid erg populair blijven in de 17e eeuw. Onder alle lagen van de bevolking werd genoten van de erotisch getinte naakten maar ook van het moraal erachter.
(Kennislink)
Mythologie in de schilderkunst
Weet jij welk verhaal de schilder vertelt?
In de 16e en 17e eeuw maakten kunstenaars veel schilderijen met mythologische onderwerpen. In eerste instantie roept dat vragen op: wat vond de kerk van deze heidense toestanden? En waren de schilderijen alleen voor de klassiek geschoolde elite? Of begreep Jan met de pet ook welk verhaal was uitgebeeld? Het blijkt dat we vandaag de dag minder in aanraking komen met klassieke mythologie dan de mensen in de 17e eeuw. De bekende mythes, die nu voornamelijk op het gymnasium worden onderwezen, kende toen bijna iedereen.
Nazaat van Hektor
Ondanks de kerstening van de heidense bevolking in Europa tijdens de vroege middeleeuwen, verdwenen de verhalen over helden en goden niet helemaal. Geleerde kerkvaders zoals Augustinus vonden het beter om de bruikbare elementen uit deze verhalen aan het nieuwe geloof te passen. Dit gold niet alleen voor Germaanse verhalen maar ook voor Romeinse. Zo kon de ongeletterde bevolking via hun eigen verhalen bekend raken met de nieuwe christelijke mores en gebruiken.
De mythes uit de Klassieke Oudheid die het meest bekend waren gebleven stamden uit de Ilias en de Odyssee van Homerus en uit de Metamorfosen van Ovidius. De teksten van Homerus, die in bewerkte versies bewaard waren gebleven, waren vooral geliefd bij Europese edelen. Hierin stonden de Trojaanse helden, die na de brand van hun vaderland over Europa waren uitgewaaierd om daar vorstenhuizen te stichten. Europese edelen claimden graag afstammelingen te zijn van deze Trojanen om hun status te vergroten. Vooral Trojaan Hektor was erg populair terwijl in oudere teksten juist zijn Griekse tegenstander Achilles de nobele held was.
De Metamorfosen van Ovidius kwam weer in de picture tijdens de Renaissance, een periode waarin weer terug werd gegrepen naar de Klassieke Oudheid. Het vrouwelijk naakt was al 1000 jaar een taboe in de kunst en de richtlijnen, waarnaar de klassieke schilders en beeldhouwers werkten, waren in de vergetelheid geraakt. De vrome kunstenaar Sandro Botticelli bracht daar rond 1486 verandering in met zijn schilderij De geboorte van Venus. De Katholieke kerk was in die tijd de grootste opdrachtgever maar dit schilderij was besteld door, waarschijnlijk, de machtige Toscaanse de’ Medici familie. Totaal buiten de kerkelijke traditie schilderde Botticelli de mooie en gracieuze Venus in volle glorie op het doek.
Geboorte van Venus door Botticelli rond 1486 Afbeelding: Š Wikicommons
.Hij maakte duidelijk gebruik van anatomische studies voor het lichaam van zijn godin. Ook de ideale afmetingen, zoals beschreven in de richtlijnen van klassieke kunstenaars, had hij verwerkt. Het onderwerp van het schilderij was bij nog niet veel mensen bekend en de opdrachtgever zal daarom een liefhebber zijn geweest van de nieuwe stroming. Vanuit Italië, waar schilderijen met naakte godinnen vooral bij de edelen erg populair werden, verspreidde deze mode zich over de rest van Europa. In de Nederlanden was het schilder Jan Gossaert die begin 16e eeuw de mythologische verhalen als onderwerp voor zijn werk ging gebruiken. De schilders verbeeldden de Klassieke Oudheid zoals zij dachten dat het er uit gezien moest hebben. Belangrijk hierbij waren, naast de naakten, de klassieke architectuur met veel zuilen en de kostuums van de figuren.
Ovidius superhip
Maar de echte hype begon na het midden van de 16e eeuw. In de literatuur waren de Metamorfosen erg populair geworden onder het gewone volk. Ze verschenen niet alleen in het Latijn voor de geletterde bevolking maar ook in de volkstaal en geďllustreerd voor de rest. In deze versie van de Metamorfosen zag je een prent met een titel en een kort versje eronder. Deze tekst was geen letterlijke vertaling van Ovidius maar meer een moralistische uitleg bij de prent. De eerste geďllustreerde Metamorfosen in het Nederlands verscheen in 1557. Deze prenten bij de klassieke verhalen waren enorm populair en bij elke herdruk of nieuwe uitgave werden ze weer gebruikt. Hierdoor waren de afbeeldingen zo bekend geworden onder de mensen, dat de latere schilders uit de 17e eeuw de composities van de prenten vaak overnamen. Uitleg over het afgebeelde was dan verder niet nodig. Vandaar dat de composities van schilderijen, die dezelfde mythe uit de klassieke oudheid afbeeldden, vaak op elkaar leken.
Neem het Parisoordeel: het verhaal waarin Paris de Gouden Appel aan de mooiste godin schonk. (Dit verhaal kwam oorspronkelijk uit de Ilias maar werd in de Middeleeuwse versies van de Metamorfosen besproken.) Deze scčne is maar een klein onderdeel van een langer verhaal maar ook nu nog is het bij veel mensen bekend. Dit hebben we te danken aan de schilders uit de 17e eeuw. Zij kozen voor hun schilderij vaak het moment waarbij Venus de appel krijgt of net heeft gekregen van Paris. Precies deze scčne was op de prenten uit de 16e eeuw al weergegeven zodat jong en oud wist wat de schilder wilde vertellen met zijn naakte dame en haar appel. De moraal van het verhaal uiterlijke schoonheid en lust brengt de mens ten val was ook niet nieuw vanwege de tekstuele uitleg bij deze prenten. De toeschouwer wist dat het hier niet om de naakte vrouw ging maar om de les erachter. Tekstuele uitleg mocht dan niet mogelijk zijn bij schilderijen maar vanwege de kennis van de onderschriften bij de prenten was het ook niet nodig.
Venus met de gouden appel van Paris door Jan Saenredam (tussen 1580 en 1607) Afbeelding: Š Wikicommons
.Gewrongen lichamen
In de 16e eeuw komt een stroming op in de schilderkunst die we nu het Maniërisme noemen. Bij deze manier van schilderen stond het lichaam centraal: de schilder gaf de naakte lichamen weer in de meest moeilijke houdingen waardoor spiermassa’s en kronkelende ledematen goed konden worden waargenomen door de toeschouwers. Het schilderen van deze naakte lichamen werd gezien als een staaltje virtuositeit van de schilders. Ze konden door middel van deze stijl aan iedereen laten zien hoe goed ze waren in hun vak. Het genre waarbinnen de schilder zijn ultieme vaardigheden kon tonen wordt de historieschilderkunst genoemd. Schilderijen uit dit genre, de historiestukken, verbeeldden scčnes uit de geschiedenis. De naakte lichamen van de goden in de mythologische verhalen uit de Klassieke Oudheid, maar ook verhalen uit de bijbel, leenden zich daarom goed voor dit genre.
De historieschilderkunst was het belangrijkste genre binnen de schilderkunst van de 17e eeuw. Niet alleen vanwege de virtuoos geschilderde figuren maar ook vanwege de onontbeerlijke kennis van de geschiedenis. De Vlaamse kunstschilder Karel van Mander beschreef het genre al in zijn Schilderboeck in 1604. Hij wilde met zijn boek de schilderkunst van ambacht tot kunst verheffen. En gedegen kennis over de nieuwe en oude theorieën van het schilderen en over onderwerpen uit de Klassieke Oudheid waren daarbij noodzakelijk. Dit stond allemaal in Van Mander’s boek evenals namen van oude meesters uit de Klassieke Oudheid. En omdat de Metamorfosen van Ovidius zo populair waren, had hij de uitleg van de mythologische verhalen als bijlage aan zijn boek toegevoegd.
Mythologische onderwerpen waren dus erg belangrijk in de kunst van de 17e eeuw. De schilder kon hiermee aantonen dat hij kennis bezat over de Klassieke Oudheid en hij kon laten zien hoe goed hij het menselijk naakt kon afbeelden. Nu waren er twee soorten naakt: het erotische naakt en het historische naakt.
Anna du Pire als Granida, door Bartholomeus van der Helst (1660) Afbeelding: Š wikicommons
.In het eerste geval werd de mythologie aangegrepen als excuus om een naakte vrouw te schilderen. Vaak werden deze schilderijen opgehangen in privévertrekken. De eigenaren hadden ze om aan hun vrienden te laten zien of om de sfeer in de slaapkamer wat spannender te maken: er werd zelfs gedacht dat de afbeelding van een naakte vrouw de vruchtbaarheid zou verhogen. Dit soort schilderijen kreeg een jong bruidspaar uit betere kringen nog wel eens cadeau. In sommige gevallen was het echtpaar zelf afgebeeld als klassieke goden of helden. De jonge bruid stond halfnaakt afgebeeld als de liefdesgodin Venus of een andere mythische schone. Deze schilderijen, die nu in volle glorie in musea over de hele wereld hangen, waren in de 17e eeuw niet gemaakt voor andere ogen dan die van de naaste bekenden.
De historische naakten waren minder expliciet en vaak voorzien van een christelijk moraal. De meest afgebeelde scčne in Nederland (maar niet daarbuiten) komt uit het verhaal van Vertumnus, de god van de herfst. Hij bezocht in de gedaante van een oude vrouw Pomona, de godin van tuinen en boomgaarden. Hij wilde met haar trouwen maar omdat ze niets te maken wilde hebben met de liefde of met mannen, moest hij een list verzinnen. Als oude vrouw probeerde hij haar te overtuigen van de voordelen van een huwelijk.
Vertumnus en Pomona door Hendrik Goltzius, 1613 Afbeelding: Š wikicommons
.Het naast elkaar plaatsen van een jonge en oude vrouw was erg populair in de schilderkunst. De schilder kon hiermee laten zien hoe kundig hij alle stadia van de menselijke huid kon uitbeelden. Dit werd gezien als een van de grootste uitdagingen voor een schilder. Daarnaast kwam de moraal om de hoek kijken: alle aardse schoonheid is vergankelijk. Afbeeldingen van deze vergankelijkheid zijn in grote getale en in veel varianten terug te vinden in de 17e eeuw. Maar door het gebruik van een jonge en oude vrouw in één schilderij is de verwijzing heel nadrukkelijk aanwezig.
Rembrandt
Bij Nederlands meest beroemde schilder uit de 17e eeuw, Rembrandt van Rijn, waren schilderijen gemaakt met een klassiek thema heel zeldzaam. Hoewel ook voor hem het historiestuk bovenaan de hiërarchie stond, schilderde hij voornamelijk stukken met een Bijbels thema. De grote uitzondering is De ontvoering van Europa uit 1632. Hij was een meester in het vastleggen van een emotioneel moment, zo ook hier. Europa klampt zich hevig geschrokken vast aan de stier (Zeus) terwijl de andere vrouwen verschrikt achteruit deinzen. .
De roof van Europa door Rembrandt, 1632 Afbeelding: Š Wikicommons
.De Metamorfosen van Ovidius, die bij iedereen, geletterd of niet, bekend waren, leenden zich dus goed voor de historieschilderkunst. Hoogmoed komt ten val, zonde wordt gestraft en deugd beloond: zulke thema’s zaten vaak achter de mythologische schilderijen. Ook de overwinningsthema’s uit de Trojaanse oorlog deden het goed. Zij waren vooral geliefd bij de stadsbesturen die hadden geleden onder het Spaanse juk. Hierdoor waren ook in de stadhuizen mythologisch naakten aan de muren te vinden. Ondanks de protesten vanuit de Protestantse kerk zouden de ‘heidense’ verhalen uit de Klassieke Oudheid erg populair blijven in de 17e eeuw. Onder alle lagen van de bevolking werd genoten van de erotisch getinte naakten maar ook van het moraal erachter.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-05-2012
Vies boek verraadt egoďstische Middeleeuwer
Viezigheid in boeken verraadt wat onze voorouders in de Middeleeuwen echt bezighield, zo blijkt uit Engels onderzoek.
Stel dat mensen over vijfhonderd jaar uw boekenkast terugvinden. Geven de boeken in die kast dan een goed beeld van wat u bezighield en van wie u was? Waarschijnlijk niet. Want wie zegt dat u die boeken echt heeft gelezen? Dat u ze interessant vond?
Oplossing
Wanneer we het leven van de mensen in de Middeleeuwen proberen te ontcijferen, lopen we tegen hetzelfde probleem aan. Hun boeken zijn bewaard gebleven en laten ons iets zien van de wereld van toen. Maar wat hield de Middeleeuwer echt bezig? Wetenschappers van de St. Andrews University hebben iets bedacht op dat te achterhalen. Ze zoeken in de boeken naar viezigheid. Onderzoeker Kathryn Rudy heeft een techniek ontwikkeld waarmee heel gemakkelijk is vast te stellen welke pagina’s van een boek het smerigst zijn. Men mag ervan uitgaan dat deze vieze bladzijden ook het vaakst gelezen zijn.
Egoďsten
Rudy liet de techniek los op een aantal Middeleeuwse boeken met daarin gebeden. En onze Middeleeuwse voorouders komen er niet zo heel fraai af. Zo blijken de Middeleeuwers vooral met zichzelf bezig te zijn. Gebeden waarin mensen om redding voor zichzelf konden vragen, bleken veel vaker te zijn gelezen dan gebeden waarin om redding voor anderen kon worden gezocht.
Angst
Ook getuigen de boeken van de angst voor de pest. De bladzijden met daarop een gebed aan Sint Sebastiaan waren het meest gelezen. Deze heilige werd aangeroepen in de hoop dat hij kon voorkomen dat de gelovige de pest zou krijgen.
Slaapkoppen
Uit de boeken blijkt ook dat de meeste mensen moeite hadden om het tijdens het bidden wakker te houden. In het boek staan namelijk ook gebeden die in de kleine uurtjes moesten worden uitgesproken. Maar slechts de eerste pagina’s van deze gebeden zijn vies. Blijkbaar vielen de gelovigen na enkele pagina’s al in slaap. Sterker nog: uit Rudy’s onderzoek blijkt dat de meeste mensen op ongeveer hetzelfde punt in het gebed in slaap vielen.
Rudy is ervan overtuigd dat de boeken met daarin gebeden ons een goed beeld kunnen geven van wat de mensen in de Middeleeuwen bezighield. Ze wijst erop dat religie in die tijd onlosmakelijk verbonden was met de gezondheid en relaties van de mensen.” In de eeuw voordat de drukpers kwam, bestelden mensen tienduizenden van deze boeken met deze gebeden, soms hele mooi versierde exemplaren, ook al kostten de boeken ongeveer evenveel als een huis.” De mensen lazen er vervolgens dagelijks in, vandaar dat de boeken ons redelijk goed kunnen vertellen wat mensen in het dagelijks leven bezighield.
(scientias.nl)
Vies boek verraadt egoďstische Middeleeuwer
Viezigheid in boeken verraadt wat onze voorouders in de Middeleeuwen echt bezighield, zo blijkt uit Engels onderzoek.
Stel dat mensen over vijfhonderd jaar uw boekenkast terugvinden. Geven de boeken in die kast dan een goed beeld van wat u bezighield en van wie u was? Waarschijnlijk niet. Want wie zegt dat u die boeken echt heeft gelezen? Dat u ze interessant vond?
Oplossing
Wanneer we het leven van de mensen in de Middeleeuwen proberen te ontcijferen, lopen we tegen hetzelfde probleem aan. Hun boeken zijn bewaard gebleven en laten ons iets zien van de wereld van toen. Maar wat hield de Middeleeuwer echt bezig? Wetenschappers van de St. Andrews University hebben iets bedacht op dat te achterhalen. Ze zoeken in de boeken naar viezigheid. Onderzoeker Kathryn Rudy heeft een techniek ontwikkeld waarmee heel gemakkelijk is vast te stellen welke pagina’s van een boek het smerigst zijn. Men mag ervan uitgaan dat deze vieze bladzijden ook het vaakst gelezen zijn.
Egoďsten
Rudy liet de techniek los op een aantal Middeleeuwse boeken met daarin gebeden. En onze Middeleeuwse voorouders komen er niet zo heel fraai af. Zo blijken de Middeleeuwers vooral met zichzelf bezig te zijn. Gebeden waarin mensen om redding voor zichzelf konden vragen, bleken veel vaker te zijn gelezen dan gebeden waarin om redding voor anderen kon worden gezocht.
Angst
Ook getuigen de boeken van de angst voor de pest. De bladzijden met daarop een gebed aan Sint Sebastiaan waren het meest gelezen. Deze heilige werd aangeroepen in de hoop dat hij kon voorkomen dat de gelovige de pest zou krijgen.
Slaapkoppen
Uit de boeken blijkt ook dat de meeste mensen moeite hadden om het tijdens het bidden wakker te houden. In het boek staan namelijk ook gebeden die in de kleine uurtjes moesten worden uitgesproken. Maar slechts de eerste pagina’s van deze gebeden zijn vies. Blijkbaar vielen de gelovigen na enkele pagina’s al in slaap. Sterker nog: uit Rudy’s onderzoek blijkt dat de meeste mensen op ongeveer hetzelfde punt in het gebed in slaap vielen.
Rudy is ervan overtuigd dat de boeken met daarin gebeden ons een goed beeld kunnen geven van wat de mensen in de Middeleeuwen bezighield. Ze wijst erop dat religie in die tijd onlosmakelijk verbonden was met de gezondheid en relaties van de mensen.” In de eeuw voordat de drukpers kwam, bestelden mensen tienduizenden van deze boeken met deze gebeden, soms hele mooi versierde exemplaren, ook al kostten de boeken ongeveer evenveel als een huis.” De mensen lazen er vervolgens dagelijks in, vandaar dat de boeken ons redelijk goed kunnen vertellen wat mensen in het dagelijks leven bezighield.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-05-2012
Italianen financierden Engelse ontdekkingsreizen
Een Italiaanse handelaar financierde de eerste Engelse reis naar Noord-Amerika. Dat schrijft een hoogleraar in het tijdschrift Historical Research.
Giovanni Caboto (John Cabot in het Engels), een handelaar uit Venetië, ontving in April 1496 50 nobels (een gouden Engelse munt) van de Italiaanse Compagnia dei Bardi-bank, gevestigd in Londen. Hij gebruikte dit geld om zijn expedities te financieren. Deze avonturier ging op zoek gaan naar het nieuwe land, zo schrijft Dr. Francesco Guidi-Bruscoli in zijn artikel. Tijdens de zomers van 1496 en 1497 leidde Cabot – met steun van koning Hendrik VII – meerdere expedities vanuit Bristol, waarvan de tweede wereldberoemd werd. Deze expeditie resulteerde namelijk in de Europese ontdekking van Noord-Amerika.
Zoektocht
Guidi-Bruscoli vond de financiële documenten na een telefoontje van twee van zijn mede-onderzoekers. Zij waren al jaren op zoek naar onderzoeksresultaten van een overleden historicus, Dr. Alwyn Ruddock. Ruddock had een aantal bijzondere ontdekkingen gedaan over de reizen van Cabot, maar al haar aantekeningen werden vernietigd na haar dood in 2005. Zij beweerde dat Cabot werd gefinancierd door een Italiaanse bank, maar weigerde haar bron van informatie vrij te geven. Bij een bezoek aan haar huis in 2010 werd deze dan toch gevonden: in de vorm van een plaklabel op een oude schoenenkast met de woorden ‘The Bardi firm of London‘. Guidi-Bruscoli slaagde er uiteindelijk in om de locatie van het archief te achterhalen.
Giovanni Caboto (John Cabot) financierde de eerste reis naar Noord-Amerika. Bron: wikimedia commons
Het nieuwe land
Opvallend is dat in de documenten wordt gesproken over ‘het nieuwe land’. Dit suggereert dat Cabot het geld ontving om een land, waar men het bestaan al van wist, te vinden. Er kan zelfs worden gezegd dat handelaren uit Bristol Noord-Amerika al hadden ontdekt voordat Columbus dat deed. Maar Guidi-Bruscoli is voorzichtig: “Het document suggereert dat de mensen van de Bardi-bank in een eerdere ontdekking geloofden, maar we kunnen er niet zomaar van uitgaan dat deze ontdekking ook heeft plaatsgevonden”. Het is volgens hem aannemelijk dat er werd verwezen naar het mythische eiland Brasil. “Mariniers uit Bristol claimden dit eiland in het verleden gevonden te hebben. Of dit verhaal met een echte ontdekking vergeleken kan worden, is erg onzeker”. Het zou volgens Guidi-Bruscoli wel geweldig zijn om er achter te komen of de mariniers Noord-Amerika eerder ontdekten dan Columbus.
Guido-Bruscoli is erg blij met de ontdekking. Banken van Italiaanse handelaars hebben vroeger namelijk heel wat ontdekkingsreizen gefinancierd. Zo was al bekend dat zij de sleutel waren tot het succes van expedities door Portugal en Spanje. Engeland leek echter geen hulp van de Italianen te krijgen. Ook het feit dat Cabot politieke steun van de koning kreeg was bekend, maar de identiteit en motivaties van diegenen die zijn reizen financierden waren vooralsnog onbekend. Met de vondst van de documenten is er weer wat meer bekend over de ontdekkingsreizen van vroeger.
(Scientias.nl)
Italianen financierden Engelse ontdekkingsreizen
Een Italiaanse handelaar financierde de eerste Engelse reis naar Noord-Amerika. Dat schrijft een hoogleraar in het tijdschrift Historical Research.
Giovanni Caboto (John Cabot in het Engels), een handelaar uit Venetië, ontving in April 1496 50 nobels (een gouden Engelse munt) van de Italiaanse Compagnia dei Bardi-bank, gevestigd in Londen. Hij gebruikte dit geld om zijn expedities te financieren. Deze avonturier ging op zoek gaan naar het nieuwe land, zo schrijft Dr. Francesco Guidi-Bruscoli in zijn artikel. Tijdens de zomers van 1496 en 1497 leidde Cabot – met steun van koning Hendrik VII – meerdere expedities vanuit Bristol, waarvan de tweede wereldberoemd werd. Deze expeditie resulteerde namelijk in de Europese ontdekking van Noord-Amerika.
Zoektocht
Guidi-Bruscoli vond de financiële documenten na een telefoontje van twee van zijn mede-onderzoekers. Zij waren al jaren op zoek naar onderzoeksresultaten van een overleden historicus, Dr. Alwyn Ruddock. Ruddock had een aantal bijzondere ontdekkingen gedaan over de reizen van Cabot, maar al haar aantekeningen werden vernietigd na haar dood in 2005. Zij beweerde dat Cabot werd gefinancierd door een Italiaanse bank, maar weigerde haar bron van informatie vrij te geven. Bij een bezoek aan haar huis in 2010 werd deze dan toch gevonden: in de vorm van een plaklabel op een oude schoenenkast met de woorden ‘The Bardi firm of London‘. Guidi-Bruscoli slaagde er uiteindelijk in om de locatie van het archief te achterhalen.
Giovanni Caboto (John Cabot) financierde de eerste reis naar Noord-Amerika. Bron: wikimedia commons
Het nieuwe land
Opvallend is dat in de documenten wordt gesproken over ‘het nieuwe land’. Dit suggereert dat Cabot het geld ontving om een land, waar men het bestaan al van wist, te vinden. Er kan zelfs worden gezegd dat handelaren uit Bristol Noord-Amerika al hadden ontdekt voordat Columbus dat deed. Maar Guidi-Bruscoli is voorzichtig: “Het document suggereert dat de mensen van de Bardi-bank in een eerdere ontdekking geloofden, maar we kunnen er niet zomaar van uitgaan dat deze ontdekking ook heeft plaatsgevonden”. Het is volgens hem aannemelijk dat er werd verwezen naar het mythische eiland Brasil. “Mariniers uit Bristol claimden dit eiland in het verleden gevonden te hebben. Of dit verhaal met een echte ontdekking vergeleken kan worden, is erg onzeker”. Het zou volgens Guidi-Bruscoli wel geweldig zijn om er achter te komen of de mariniers Noord-Amerika eerder ontdekten dan Columbus.
Guido-Bruscoli is erg blij met de ontdekking. Banken van Italiaanse handelaars hebben vroeger namelijk heel wat ontdekkingsreizen gefinancierd. Zo was al bekend dat zij de sleutel waren tot het succes van expedities door Portugal en Spanje. Engeland leek echter geen hulp van de Italianen te krijgen. Ook het feit dat Cabot politieke steun van de koning kreeg was bekend, maar de identiteit en motivaties van diegenen die zijn reizen financierden waren vooralsnog onbekend. Met de vondst van de documenten is er weer wat meer bekend over de ontdekkingsreizen van vroeger.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-05-2012
Jan Frans Willems krijgt 166 jaar na zijn dood eerste biografie
Literatuurhistoricus Ludo Stynen heeft een lijvige biografie klaar van Jan Frans Willems. Deze negentiende eeuwse Vlaamse auteur speelde een belangrijke maar onderbelicht gebleven rol in het ontstaan van de Vlaamse beweging. Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans en Vlaams minister-president Kris Peeters kregen het eerste exemplaar overhandigd.
Ludo Stynen Š belga.
Jan Frans Willems (1793 - 1846) Š Wikipedia. Willems werd geboren in 1793 in Boechout, op de eerste dag van de eerste Franse bezetting van België. Op zijn veertiende verloor zijn vader zijn job bij de gemeente Boechout omdat zijn kennis van het Frans ontoereikend was. Willems zou zijn verdere leven lang wijden aan de verdediging en het eerherstel van het Nederlands, de taal van zijn vader.
Jan Frans Willems, naar wie het latere (liberale) Willemsfonds is vernoemd, was een overtuigd orangist, die korte tijd na de onafhankelijkheid van België in onmin leefde met de Belgische overheid, wat hem een "verbanning" naar Eeklo kostte. Toch volgde na enkele jaren een verzoening.
Taalrechten
Willems zal een aanhanger worden van een op taalrechten gericht Vlaams nationalisme binnen een Belgische staat. Tekenend daarvoor is zijn bewerking in die tijd van het middeleeuwse Reinaertsepos. Willems laat zijn Belgische vaderlandsliefde blijken door dat middeleeuwse werk als Belgisch te bestempelen, wat hem belangrijke ambten en kennissen zal opleveren. Het voorwoord van datzelfde werk leest echter als een Vlaams manifest.
De "overwinning" van Willems volgt later. In 1844 wordt de "Willems-spelling" erkend als eenheidsspelling. De verscheidenheid in dialecten bemoeilijkte de strijd voor taalrechten serieus.
De bekendheid van Willems in Vlaanderen nam in de anderhalve eeuw na zijn dood sterk af. "Men zegt van Conscience dat hij zijn volk leerde lezen, maar de verdienste van Jan Frans Willems is veel groter", besluit biograaf Ludo Stynen.
"Jan Frans Willems. Vader van de Vlaamse beweging" van Ludo Stynen telt 507 pagina's en is uitgegeven bij De Bezige Bij.
(HLN)
Jan Frans Willems krijgt 166 jaar na zijn dood eerste biografie
Literatuurhistoricus Ludo Stynen heeft een lijvige biografie klaar van Jan Frans Willems. Deze negentiende eeuwse Vlaamse auteur speelde een belangrijke maar onderbelicht gebleven rol in het ontstaan van de Vlaamse beweging. Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans en Vlaams minister-president Kris Peeters kregen het eerste exemplaar overhandigd.
Ludo Stynen Š belga.
Jan Frans Willems (1793 - 1846) Š Wikipedia. Willems werd geboren in 1793 in Boechout, op de eerste dag van de eerste Franse bezetting van België. Op zijn veertiende verloor zijn vader zijn job bij de gemeente Boechout omdat zijn kennis van het Frans ontoereikend was. Willems zou zijn verdere leven lang wijden aan de verdediging en het eerherstel van het Nederlands, de taal van zijn vader.
Jan Frans Willems, naar wie het latere (liberale) Willemsfonds is vernoemd, was een overtuigd orangist, die korte tijd na de onafhankelijkheid van België in onmin leefde met de Belgische overheid, wat hem een "verbanning" naar Eeklo kostte. Toch volgde na enkele jaren een verzoening.
Taalrechten
Willems zal een aanhanger worden van een op taalrechten gericht Vlaams nationalisme binnen een Belgische staat. Tekenend daarvoor is zijn bewerking in die tijd van het middeleeuwse Reinaertsepos. Willems laat zijn Belgische vaderlandsliefde blijken door dat middeleeuwse werk als Belgisch te bestempelen, wat hem belangrijke ambten en kennissen zal opleveren. Het voorwoord van datzelfde werk leest echter als een Vlaams manifest.
De "overwinning" van Willems volgt later. In 1844 wordt de "Willems-spelling" erkend als eenheidsspelling. De verscheidenheid in dialecten bemoeilijkte de strijd voor taalrechten serieus.
De bekendheid van Willems in Vlaanderen nam in de anderhalve eeuw na zijn dood sterk af. "Men zegt van Conscience dat hij zijn volk leerde lezen, maar de verdienste van Jan Frans Willems is veel groter", besluit biograaf Ludo Stynen.
"Jan Frans Willems. Vader van de Vlaamse beweging" van Ludo Stynen telt 507 pagina's en is uitgegeven bij De Bezige Bij.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-05-2012
Wond Ötzi bevat oudste bloed ooit gevonden
Wetenschappers hebben in wonden van Ötzi de oudste rode bloedcellen ooit ontdekt. Een heel bijzondere vondst.
Ötzi is de laatste jaren aan heel wat grondige onderzoeken onderworpen. Maar bloed: dat konden de wetenschappers maar niet vinden. Zo bestudeerden ze bijvoorbeeld de aorta van Ötzi, zonder resultaat. Met behulp van nanotechnologie is het nu echter toch gelukt om sporen van bloed te vinden en wel in de wonden van de bekende IJsman.
Wond
“Tot op heden was er altijd onzekerheid over hoe lang bloed kon overleven,” vertelt onderzoeker Albert Zink. “Laat staan dat we wisten hoe bloedcellen uit de kopertijd er uit zouden zien.” De onderzoekers gebruikten een bijzondere microscoop om weefsel uit de wond van Ötzi te onderzoeken. De wond had de ijsman opgelopen nadat hij door een pijl was geraakt. De microscoop maakte een 3D-beeld van het oppervlak en de onderzoekers zagen plots een afbeelding van rode bloedcellen ontstaan. De cellen hadden de vorm van een donut en zagen er dus precies hetzelfde uit als de bloedcellen die u vandaag de dag in uw lichaam heeft.
Oudste
Om er zeker van te zijn dat het echt een rode bloedcel was, bestudeerden de onderzoekers de moleculen waaruit de bloedcel was opgebouwd. Na dat onderzoek was er geen twijfel meer mogelijk: dit was bloed. En dat maakt de vondst wel heel bijzonder. De bloedcellen zijn zeker 5300 jaar oud en het bloed is dan ook veruit het oudste bloed dat wetenschappers ooit hebben teruggevonden.
Niet direct dood
En aan de hand van het bloed konden de wetenschappers zelfs een klein mysterie dat Ötzi omringt, oplossen. Ze ontdekten namelijk fibrine, een eiwit dat ervoor zorgt dat bloed stolt. “Omdat fibrine voorkomt in nieuwe wonden en daarna weer verdwijnt, kan de theorie dat Ötzi direct nadat hij door de pijl werd verwond, stierf, niet overeind blijven.”
Het onderzoek van de wetenschappers is niet alleen interessant voor historici. Ook in de huidige tijd kunnen we er ons voordeel mee doen. Zo is het tot op heden heel lastig gebleken om vast te stellen hoe lang bloed al op een plaats delict ligt. Met de techniek die de wetenschappers op Ötzi hebben losgelaten, is het wellicht mogelijk om dat toch te achterhalen.
(scientias.nl)
Wond Ötzi bevat oudste bloed ooit gevonden
Wetenschappers hebben in wonden van Ötzi de oudste rode bloedcellen ooit ontdekt. Een heel bijzondere vondst.
Ötzi is de laatste jaren aan heel wat grondige onderzoeken onderworpen. Maar bloed: dat konden de wetenschappers maar niet vinden. Zo bestudeerden ze bijvoorbeeld de aorta van Ötzi, zonder resultaat. Met behulp van nanotechnologie is het nu echter toch gelukt om sporen van bloed te vinden en wel in de wonden van de bekende IJsman.
Wond
“Tot op heden was er altijd onzekerheid over hoe lang bloed kon overleven,” vertelt onderzoeker Albert Zink. “Laat staan dat we wisten hoe bloedcellen uit de kopertijd er uit zouden zien.” De onderzoekers gebruikten een bijzondere microscoop om weefsel uit de wond van Ötzi te onderzoeken. De wond had de ijsman opgelopen nadat hij door een pijl was geraakt. De microscoop maakte een 3D-beeld van het oppervlak en de onderzoekers zagen plots een afbeelding van rode bloedcellen ontstaan. De cellen hadden de vorm van een donut en zagen er dus precies hetzelfde uit als de bloedcellen die u vandaag de dag in uw lichaam heeft.
Oudste
Om er zeker van te zijn dat het echt een rode bloedcel was, bestudeerden de onderzoekers de moleculen waaruit de bloedcel was opgebouwd. Na dat onderzoek was er geen twijfel meer mogelijk: dit was bloed. En dat maakt de vondst wel heel bijzonder. De bloedcellen zijn zeker 5300 jaar oud en het bloed is dan ook veruit het oudste bloed dat wetenschappers ooit hebben teruggevonden.
Niet direct dood
En aan de hand van het bloed konden de wetenschappers zelfs een klein mysterie dat Ötzi omringt, oplossen. Ze ontdekten namelijk fibrine, een eiwit dat ervoor zorgt dat bloed stolt. “Omdat fibrine voorkomt in nieuwe wonden en daarna weer verdwijnt, kan de theorie dat Ötzi direct nadat hij door de pijl werd verwond, stierf, niet overeind blijven.”
Het onderzoek van de wetenschappers is niet alleen interessant voor historici. Ook in de huidige tijd kunnen we er ons voordeel mee doen. Zo is het tot op heden heel lastig gebleken om vast te stellen hoe lang bloed al op een plaats delict ligt. Met de techniek die de wetenschappers op Ötzi hebben losgelaten, is het wellicht mogelijk om dat toch te achterhalen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zoektocht naar onderzeeboot in Noordzee
Van de 6 Nederlandse onderzeeboten die tijdens patrouilles in de Tweede Wereldoorlog verloren gingen, werd alleen Hr. Ms. O-13 nooit gelokaliseerd. Nog altijd wordt gezocht naar dit vaartuig met 34-koppige bemanning.
De Koninklijke Marine en het Comité Nabestaanden Onderzeeboten 1940-1945 hopen dat gebruikers van de Noordzee alert zijn op het vinden van de O-13. Zo ontdekten sportvissers vorig jaar de eveneens vermiste onderzeeboot K XVI in de Zuid-Chinese Zee.
Operatiegebied
De O-13 vetrok op 12 juni 1940 vanuit Dundee in Schotland voor een oorlogspatrouille nabij Scandinavië, maar keerde nooit terug. Vanwege het opgedragen operatiegebied verging de O-13 waarschijnlijk in het segment dat zich bevindt tussen 56⁰25’ N en 57⁰20’ N. De Schotse kustlijn, tussen Dundee en Aberdeen, begrenst het gebied aan westzijde; aan de oostzijde ligt de grens op 006⁰ E. Hierbinnen is het gebied tussen 003⁰00’ E en 005⁰20’ E belangrijk vanwege diverse mijnenvelden.
Theorieën
Voor de ondergang van de O-13 bestaan verschillende, onbewezen, theorieën. Zo zou ze zijn vergaan op een Duits mijnenveld of door een Poolse onderzeeboot zijn overvaren omdat die haar aanzag voor Duits. Ook een technisch mankement of losdrijvende mijn kunnen de oorzaak zijn.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)rzeeboot_in_Noordzee
Van de 6 Nederlandse onderzeeboten die tijdens patrouilles in de Tweede Wereldoorlog verloren gingen, werd alleen Hr. Ms. O-13 nooit gelokaliseerd. Nog altijd wordt gezocht naar dit vaartuig met 34-koppige bemanning.
De Koninklijke Marine en het Comité Nabestaanden Onderzeeboten 1940-1945 hopen dat gebruikers van de Noordzee alert zijn op het vinden van de O-13. Zo ontdekten sportvissers vorig jaar de eveneens vermiste onderzeeboot K XVI in de Zuid-Chinese Zee.
Operatiegebied
De O-13 vetrok op 12 juni 1940 vanuit Dundee in Schotland voor een oorlogspatrouille nabij Scandinavië, maar keerde nooit terug. Vanwege het opgedragen operatiegebied verging de O-13 waarschijnlijk in het segment dat zich bevindt tussen 56⁰25’ N en 57⁰20’ N. De Schotse kustlijn, tussen Dundee en Aberdeen, begrenst het gebied aan westzijde; aan de oostzijde ligt de grens op 006⁰ E. Hierbinnen is het gebied tussen 003⁰00’ E en 005⁰20’ E belangrijk vanwege diverse mijnenvelden.
Theorieën
Voor de ondergang van de O-13 bestaan verschillende, onbewezen, theorieën. Zo zou ze zijn vergaan op een Duits mijnenveld of door een Poolse onderzeeboot zijn overvaren omdat die haar aanzag voor Duits. Ook een technisch mankement of losdrijvende mijn kunnen de oorzaak zijn.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)rzeeboot_in_Noordzee
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Nu op 538 een live uitzending uit Auschwitz-Birkenau.
quote:Ruuddewild.nl over Auschwitz
Omdat we nooit mogen vergeten wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog in Auschwitz gebeurde, doet Ruud de Wild op donderdag 3 mei (een dag voor dodenherdenking) een live uitzending in en over Auschwitz. Dit wordt uiteraard geen uitzending zoals je van Ruud gewend bent.
Ruud krijgt er een rondleiding van Bob Cohen. Bob heeft 27 maanden in verschillende kampen overleefd. Hij zat 11 maanden in vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz was het grootste van alle concentratiekampen. Er werden ongeveer 1,3 miljoen mensen naartoe gedeporteerd, waarvan er ongeveer 1,1 miljoen zijn vermoord.
Er wordt uit respect geen muziek gedraaid in het kamp, de studio staat daarom buiten het concentratiekamp.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
04-05-2012
"Paranoďde Hitler had messiascomplex"
Š getty.
Adolf Hitler had een 'messiascomplex' en raakte naarmate de oorlog vorderde steeds meer geobsedeerd door de vermeende 'Joodse vijand'. Dat staat in een rapport over de dictator dat al in 1942 werd gemaakt door Britse experts op het gebied van propaganda en psychologische oorlogvoering.
Het onlangs herontdekte document is nu onthuld door de Universiteit van Cambridge. Het werd gemaakt in de tijd dat nazi-Duitsland de eerste militaire tegenslagen op land te verwerken kreeg. "Als reactie op tegenslagen, begon Hitler zijn aandacht te verleggen naar het thuisfront," aldus onderzoeker Scott Anthony.
De experts analyseerden destijds een radiotoespraak die Hitler had gegeven op 26 april 1942, en leidden daar vanalles uit af over diens mentale toestand. Zo zou Hitler de neiging hebben gehad de moed te verliezen als zijn ambities mislukten. De dictator zou er toen al serieus rekening hebben gehouden dat hij de oorlog zou verliezen.
Messiascomplex
Een andere conclusie was dat Hitler leed aan paranoia. Dat kwam volgens de analisten tot uiting door een zogeheten messiascomplex. Hitler dacht dat hij een uitverkoren volk leidde, dat aan een kruistocht bezig was tegen het vleesgeworden kwaad: de Joden.
Inmiddels is bekend dat nazikopstukken enkele weken voor de speech plannen maakten voor de 'Endlösung', de poging van de nazi's om alle Joden te vermoorden.
Na de oorlog is nog veel geschreven over de mentale conditie van Hitler. Tijdens de oorlog was een dergelijke analyse vrij nieuw.
(HLN)
"Paranoďde Hitler had messiascomplex"
Š getty.
Adolf Hitler had een 'messiascomplex' en raakte naarmate de oorlog vorderde steeds meer geobsedeerd door de vermeende 'Joodse vijand'. Dat staat in een rapport over de dictator dat al in 1942 werd gemaakt door Britse experts op het gebied van propaganda en psychologische oorlogvoering.
Het onlangs herontdekte document is nu onthuld door de Universiteit van Cambridge. Het werd gemaakt in de tijd dat nazi-Duitsland de eerste militaire tegenslagen op land te verwerken kreeg. "Als reactie op tegenslagen, begon Hitler zijn aandacht te verleggen naar het thuisfront," aldus onderzoeker Scott Anthony.
De experts analyseerden destijds een radiotoespraak die Hitler had gegeven op 26 april 1942, en leidden daar vanalles uit af over diens mentale toestand. Zo zou Hitler de neiging hebben gehad de moed te verliezen als zijn ambities mislukten. De dictator zou er toen al serieus rekening hebben gehouden dat hij de oorlog zou verliezen.
Messiascomplex
Een andere conclusie was dat Hitler leed aan paranoia. Dat kwam volgens de analisten tot uiting door een zogeheten messiascomplex. Hitler dacht dat hij een uitverkoren volk leidde, dat aan een kruistocht bezig was tegen het vleesgeworden kwaad: de Joden.
Inmiddels is bekend dat nazikopstukken enkele weken voor de speech plannen maakten voor de 'Endlösung', de poging van de nazi's om alle Joden te vermoorden.
Na de oorlog is nog veel geschreven over de mentale conditie van Hitler. Tijdens de oorlog was een dergelijke analyse vrij nieuw.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-05-2012
Stonehenge was ooit een perfect auditorium
Hoe klonk geluid in Stonehenge in de hoogtijdagen van het bouwwerk? Engelse wetenschappers denken eruit te zijn.
Wie het oude Stonehenge binnenstapt, zal niet direct onder de indruk zijn van de akoestiek van het bouwwerk. De echo’s zijn zwak en van een galm is eigenlijk geen sprake. Maar het is zeer twijfelachtig of onze waarnemingen nu een goed beeld geven van hoe het ooit was, want Stonehenge is niet meer compleet. Er mist het één en ander en dat heeft invloed op de akoestiek. Om het echte geluid van Stonehenge te achterhalen, bestudeerden wetenschappers dan ook niet Stonehenge, maar een replica ervan die in Maryhill (Verenigde Staten) terug te vinden is.
Maryhill. Foto: Beth Watson (cc via Flickr.com).
Echo’s
In de replica deden de onderzoekers tal van metingen om te achterhalen hoe het zat met onder meer echo’s en galm. In het verleden zijn dergelijke onderzoeken ook in Griekse en Romeinse theaters uitgevoerd en daar was het effect zo groot dat de onderzoekers wel moesten concluderen dat ze met de akoestiek in het achterhoofd waren gebouwd. Het is onmogelijk om hetzelfde over Stonehenge te zeggen: het akoestische effect is namelijk niet zo heel groot. Maar het effect is wel zo groot dat de mensen uit die tijd het opgemerkt moeten hebben.
Galm
Zo blijkt de galm ongeveer één seconde in het bouwwerk te blijven hangen. En een ieder die de cirkel binnenstapte, moet die galm hebben opgemerkt. “De galm is overduidelijk merkbaar en werd (in die tijd, red.) mogelijk enkel op natuurlijke geologische plaatsen zoals grotten aangetroffen,” zo schrijven de onderzoekers. “Opvallend genoeg is één seconde een typische, optimale duur van de galm voor een auditorium,” zo voegen ze eraan toe. Als de galm één seconde duurt dan blijven de woorden die iemand in de cirkel uitspreekt, verstaanbaar. Duurt de galm korter of langer, dan verandert dat al. “Spraak was duidelijk hoorbaar ongeacht de positie van de spreker of de luisteraar. Dat komt ongetwijfeld door de weerkaatsende oppervlakken waar ze door omringd werden, maar ook doordat geluid in grote mate verspreid werd door de ruimtes tussen de stenen. Zo werd een al te sterke weerkaatsing voorkomen en werd de galm niet hinderlijk.”
De onderzoekers bedrijven ‘akoestische archeologie‘: een tak van wetenschap die momenteel enorm in opkomst is. Lang keken wetenschappers alleen maar naar oude bouwwerken om er meer over te weten te komen, maar verrassend genoeg blijkt geluid soms een hele nieuwe dimensie bloot te leggen
(scientias.nl)
Stonehenge was ooit een perfect auditorium
Hoe klonk geluid in Stonehenge in de hoogtijdagen van het bouwwerk? Engelse wetenschappers denken eruit te zijn.
Wie het oude Stonehenge binnenstapt, zal niet direct onder de indruk zijn van de akoestiek van het bouwwerk. De echo’s zijn zwak en van een galm is eigenlijk geen sprake. Maar het is zeer twijfelachtig of onze waarnemingen nu een goed beeld geven van hoe het ooit was, want Stonehenge is niet meer compleet. Er mist het één en ander en dat heeft invloed op de akoestiek. Om het echte geluid van Stonehenge te achterhalen, bestudeerden wetenschappers dan ook niet Stonehenge, maar een replica ervan die in Maryhill (Verenigde Staten) terug te vinden is.
Maryhill. Foto: Beth Watson (cc via Flickr.com).
Echo’s
In de replica deden de onderzoekers tal van metingen om te achterhalen hoe het zat met onder meer echo’s en galm. In het verleden zijn dergelijke onderzoeken ook in Griekse en Romeinse theaters uitgevoerd en daar was het effect zo groot dat de onderzoekers wel moesten concluderen dat ze met de akoestiek in het achterhoofd waren gebouwd. Het is onmogelijk om hetzelfde over Stonehenge te zeggen: het akoestische effect is namelijk niet zo heel groot. Maar het effect is wel zo groot dat de mensen uit die tijd het opgemerkt moeten hebben.
Galm
Zo blijkt de galm ongeveer één seconde in het bouwwerk te blijven hangen. En een ieder die de cirkel binnenstapte, moet die galm hebben opgemerkt. “De galm is overduidelijk merkbaar en werd (in die tijd, red.) mogelijk enkel op natuurlijke geologische plaatsen zoals grotten aangetroffen,” zo schrijven de onderzoekers. “Opvallend genoeg is één seconde een typische, optimale duur van de galm voor een auditorium,” zo voegen ze eraan toe. Als de galm één seconde duurt dan blijven de woorden die iemand in de cirkel uitspreekt, verstaanbaar. Duurt de galm korter of langer, dan verandert dat al. “Spraak was duidelijk hoorbaar ongeacht de positie van de spreker of de luisteraar. Dat komt ongetwijfeld door de weerkaatsende oppervlakken waar ze door omringd werden, maar ook doordat geluid in grote mate verspreid werd door de ruimtes tussen de stenen. Zo werd een al te sterke weerkaatsing voorkomen en werd de galm niet hinderlijk.”
De onderzoekers bedrijven ‘akoestische archeologie‘: een tak van wetenschap die momenteel enorm in opkomst is. Lang keken wetenschappers alleen maar naar oude bouwwerken om er meer over te weten te komen, maar verrassend genoeg blijkt geluid soms een hele nieuwe dimensie bloot te leggen
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.theglobalist.com/storyid.aspx?StoryId=9522quote:A Brief History of Supply Chains by Sanjeev Sanyal - The Globalist
In ancient times, transportation technology was basic and the cost of moving goods was an important determinant of the production and distribution of a product. Thus, goods were put together close to the source of raw materials. Then, these products made their way in a largely linear chain to their end consumer.
Ancient trade routes like the Silk Road through Central Asia and the Spice Route over the Indian Ocean were mostly linear chains that took a finished product to its ultimate destination. Moreover, given the high costs, long-distance trade was limited to high-value items such as spices, weapons and luxury goods.
The production and consumption of most items was local. This meant that producer and consumer could directly communicate with each other, and the customer could specify exactly what he or she wanted. This was the world of the village weaver, potter, blacksmith and cobbler. The bulk of pre-industrial artisan manufacturing, therefore, was customized to the needs of the end consumer.
It was only in the 18th century that shipping technology improved enough to allow the large-scale functioning of an international production network. Interestingly, the first product to be put together with a truly global supply network was rum. Slave labor was imported from West Africa to the Caribbean in order to grow sugarcane (a plant originally from India). Sugarcane molasses were then shipped to New England where distilleries in Massachusetts, Rhode Island and Staten Island turned it into rum.
Some of the drink was consumed locally, but much of it was then sold in bottles and barrels in Europe and all over the Atlantic. It is said that the distillation of rum was the single biggest industry in colonial America — although its importance is now all but forgotten except in popular tales about pirates.
Shipping to the world
As the Industrial Revolution took shape in the late 18th century, production networks took on a totally different scale. The cotton industry was the center of this shift. Prior to the technological innovations of the Industrial Revolution, India was the cotton manufacturing center of the world and exported its textiles all over the world. Competition from imported cotton was a major cause of resentment for the traditional wool industry in Britain.
We have records of heated debates in Parliament in the 1600s and early 1700s about how to restrict the use of cotton. A law passed in 1699 stipulated that "all magistrates, judges, students of the universities, and all professors of the common and civil law… [must] wear gowns made of woolen manufacture." There were even laws that stipulated that corpses had to be buried wearing sheep's wool.
By the end of the 18th century, however, technological shifts dramatically changed the cotton industry. The spinning jenny patented by James Hargreaves in 1770 increased the amount of yarn spun by a worker by several orders of magnitude even as the flying shuttle revolutionized the speed of weaving the yarn into cloth. Meanwhile, the American inventor Eli Whitney invented the cotton gin that mechanized the process of separating cotton wool from the seeds.
All these changes were complimented by improvements in ship design and, by the mid-19th century, the introduction of steamships. As a result of all these innovations, a global supply network emerged that involved shipping cotton grown in the southern United States (often using slave labor) to the cotton mills in England. The finished cloth was then shipped out to the rest of the world.
Over the next century, transportation technology witnessed major breakthroughs that included the railways, trams, bicycles and the Suez Canal. By the time of World War I, we also had the Panama Canal, automobiles and even early airplanes. As a result, the cost of transporting goods dropped sharply. Ocean freight rates, for instance, fell 70% between 1840 and 1910.
The improvements in transportation also improved communications — steamships and railways could also carry letters — but there were few independent improvements in communications with the single exception of the telegraph. In other words, communications was the poor cousin of transportation until World War I.
A world with good transportation, but relatively underdeveloped communications, strongly influenced the industrial structure and supply networks of the early 20th century. Production was centralized at major transportation hubs, and Fordist production lines were used to mass manufacture goods. Vertically integrated industrial structures were needed to minimize communication gaps between various segments of the production process.
As mass manufacturing was ramped up, it was no longer possible for individual customers to specify requirements. The supply chain responded by standardizing products. Ultimately, even downstream distribution networks succumbed to standardization. This shift is best summarized by Henry Ford's famous comment, "Any customer can have a car painted any color that he wants so long as it is black." Retailing shifted in favor of large department stores that could house a large selection of standardized products, with price and variety substituting for customization.
Postwar technological changes
The Second World War witnessed the pinnacle of the Fordist production system. By 1950s, a new generation of technological changes began to alter the structure of global supply networks.
As a break from the past, communications began to influence developments independently of transportation. The telephone was patented by Alexander Graham Bell in 1876, but it would be well into the 1920s before phones were commonplace in the United States. The first transatlantic call between London and New York took place in 1926, and another two decades would pass before long-distance telephony was common in the rest of the world.
Meanwhile, transportation also went through another major innovation — containerization. Most people tend to ignore the importance of this innovation, but it was a radical idea. Until the 1950s, ships had to be manually loaded piece-by-piece. Industrial cables had to be carefully stacked next to boxes of delicate porcelain and perhaps a basket containing fruit.
This was not just time consuming, it was also very expensive. The cost of port handling accounted for almost half the transportation cost of shipping a truckload of medicine from Chicago to Nancy, France. Moreover, the system was prone to breakage and theft. It was not uncommon that the shipment got lost — and it was very difficult to trace it.
In the 1950s, entrepreneurs like Malcolm McLean began to revolutionize shipping — and logistics in general — by introducing standardized containers that could not merely be sealed and loaded into ships, but also could be seamlessly passed on to the truck and rail network. Both ships and ports were redesigned to handle containers.
Ships purchased in the early 1970s could carry four times the cargo capacity of traditional ships. Their faster speeds and turnaround time in port allowed them to make six round trips a year between Europe and the Far East, compared to three-and-a-half for the older ships.
Interestingly, western countries persisted with building old style ports well into the 1970s. They already had large existing fleets and other infrastructure from the pre-container age and could not easily adopt full containerization. Bureaucratic persistence and political pressure from port workers' unions also slowed the shift.
Thus, it was Asia that wholeheartedly adopted containerization and built large new facilities. Hong Kong and Singapore asserted themselves as major ports and clearinghouses for containerized shipping. These two ports had established themselves as the world's largest container ports by 1990 — and Asian ports continue to dominate to this day.
Communications revolution
The combination of containerization and telephones (and related technologies like the fax) caused the next shift in supply networks. Improved communications meant that it was possible to exactly specify components and products. Containerization meant that these components could be transported cheaply and be delivered "just-in-time."
In turn, this allowed the production process to be neatly modularized and contracted out. Ironically, one of the first companies to take advantage of this was the U.S.-based toy manufacturer Mattel, which used it to produce the Barbie. Despite Barbie's All-American image, the doll was produced abroad from its very inception in 1959. The earliest Barbie factories were in Japan and Taiwan, and today it is put together by a complex network spanning the world.
Although the technologies and practices related to the new supply chains originated in the United States, it was Japan that leveraged them to fundamentally change production systems. Dubbed "lean production," the Japanese production system was both more flexible as well as able to sharply reduce the need to carry inventory. It made the vertically-integrated Fordist assembly line obsolete.
Many of the elements of the new system evolved originally in the automobile industry, but they were soon being applied in other sectors too. The electronics industry turned out to be especially well-suited to the decentralized production process.
By the late 1980s, the whole world was trying to copy the Japanese system. Nonetheless, it was East Asia that best internalized the network-based production system. There were many reasons for this. First, much of the infrastructure in the region was new. In many cases, the infrastructure was specifically created to support supply chains for Japanese companies. Second, geography helped since most of the key economic hubs could be linked by sea. This was a key advantage since transportation by ship is much cheaper than by rail or road.
Third, East Asia had a very heterogeneous mix of skills and wages. This meant that different countries could specialize into different parts of the modular production chain. The addition of Southeast Asia and China's special economic zones to the supply chain meant that the production network could remain within the region even after wages began to rise in Japan, Hong Kong, Singapore, Taiwan and South Korea.
By the 1990s, much of the world's manufacturing had shifted to the new system, but the decade will be remembered for what is best described as the "Communications Revolution." Within a few short years, technologies such as mobile telephony and the internet went from being barely known to being ubiquitous. The efficiency of transportation networks also improved but, in a role reversal, these gains were now driven mostly by improvements in communications technology.
The cost of real-time international communications had been prohibitive in the 1930s and barely affordable in the 1960s, but became irrelevant by the end of the 1990s. This not only made lean manufacturing ever more efficient, but allowed the creation of international production networks in a completely new area — services.
Around 1993, the management of American Express noticed that the cost of running their credit card operations in India was significantly lower than that for comparable businesses elsewhere. So when the bank decided a year later to consolidate their finance functions in three locations around the world, India was chosen to anchor the Asia-Pacific operations. Very soon companies like British Airways and GE Capital were setting up large outsourcing units in India. Thus was born the global services outsourcing business.
Meanwhile, the efficiency gains of "just-in-time" and lean production were making their way downstream and being applied to distribution networks. One of the results of this change was the rise of hyper-markets like Walmart and Carrefour. By leveraging scale, logistics and lean inventories, they were able to bring down retail prices as well as provide consumers with unprecedented choice.
Into the cloud
The lean production model was the result of innovations in containerization and fixed-line telephony. Although production was decentralized, we are still dealing with a pyramid of rigid industrial relationships (such as the Japanese keiretsu). The communications revolution fundamentally changed this environment by making it possible for everyone to contact everyone, specify a requirement and negotiate a price. This model retained most of the advantages of lean production, but was far more flexible and adaptable. The supply chain was no longer a chain but a cloud — an evolving ecosystem where economic agents could collaborate in one sphere and complete in another.
The production of Apple's iPhone and iPad are good examples of this new production network. The iPhone is made up of inputs sourced from around the world that are then assembled together by Foxconn in China. The product never passes through an Apple facility during its production. Yet, Apple receives 66% of the price of an iPhone while Foxconn, the final assembler, receives a paltry 2.5%. Moreover, it is also worth noting that Samsung is a major supplier of the iPhone's components, even though it completes directly with Apple in the mobile phone and tablet markets.
Now watch as the distribution end of the chain also dissolves into a cloud.
Schilderij op meelzak uit oorlog
door Pieter Buss
VOLENDAM - De 69-jarige Kees de Boer uit Volendam deed onlangs een opzienbarende ontdekking: Het doek een olieverfschilderij van een Volendammer visser blijkt een meelzak te zijn die tijdens de bevrijding van ons land werd gebruikt voor voedseldroppings.
Foto: Emiel van Lint
Op het oog is het een doorsnee schilderij. Geen topstuk qua waarde en de maker, D.H. Melck, is ook al geen grootmeester. Maar het verhaal dat er letterlijk en figuurlijk achter schuil gaat, vindt kunstliefhebber De Boer van grote historische waarde. Nooit had de Volendammer kunnen bevroeden dat het werk dat hij ooit op een veiling kocht, een bijzondere link kent met de Tweede Wereldoorlog.
De verbazing begon al toen hij het slordige en kreukelige schilderij mooier wilde maken. ,,Aan de achterkant zat een stuk karton. Dat is natuurlijk al een beetje vreemd.'' Veel maffer werd het toen hij het karton weghaalde om het doek strakker te trekken. ,,Er zat een stuk meelzak onder met het logo van een meelfabriek in Australië. 50 Kilo of Roller Flour (flour is meel of bloem, red.) staat erop.'' De Boer, die in 1943 is geboren, maar zich logischerwijs niets meer van de oorlog kan herinneren, dook er samen met zijn zoon meteen in. Onderzoek op internet leverde interessante resultaten op. ,,We kwamen erachter dat die specifieke meelzakken zijn gebruikt bij de bevrijding van ons land in 1945. Waar ze zijn gedropt weten we niet. Misschien in het Gooi. De schilder, Melck, kwam bijvoorbeeld ook uit Hilversum. Hij kon niet rond komen van het schilderen, en maakte gebruik van de meelzak in plaats van een echt linnendoek.''
Nu hij de geschiedenis van het schilderij kent, twijfelt de Boer: ,,Moet ik nu de voor- of de achterkant laten zien? De achterkant is immers minstens zo interessant!'' En wat gaat hij er nu mee doen, da's ook al zo'n dilemma. Verkopen is in ieder geval geen optie. ,,Voorlopig laat ik het nog even thuis hangen, maar het past wellicht mooi in het Volendams Museum, waar ik al regelmatig werkzaamheden verricht. Het is toch een interessant verhaal om door te vertellen.''
Bij Veilinghuis Van Zadelhoff in Hilversum ging onlangs een werk van Melck- het schilderij De Erfgooiers- voor zo'n duizend euro onder de hamer. Veilingmeester en taxateur Ronald van Zadelhoff kijkt op van het verhaal: ,,Veel kunstenaars hebben in het verleden oude jute zakken gebruikt om op te schilderen. Dat is een normaal iets. Veel is er niet over Melck bekend. Wel dat hij reclametekenaar was en hobbyschilder, ver vóór 1927 is geboren en tijdens de oorlog fanatiek schilderde. Zo'n meelzak uit de oorlogstijd moet dan een toevalstreffer zijn geweest.''
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ak_uit_oorlog__.html
door Pieter Buss
VOLENDAM - De 69-jarige Kees de Boer uit Volendam deed onlangs een opzienbarende ontdekking: Het doek een olieverfschilderij van een Volendammer visser blijkt een meelzak te zijn die tijdens de bevrijding van ons land werd gebruikt voor voedseldroppings.
Foto: Emiel van Lint
Op het oog is het een doorsnee schilderij. Geen topstuk qua waarde en de maker, D.H. Melck, is ook al geen grootmeester. Maar het verhaal dat er letterlijk en figuurlijk achter schuil gaat, vindt kunstliefhebber De Boer van grote historische waarde. Nooit had de Volendammer kunnen bevroeden dat het werk dat hij ooit op een veiling kocht, een bijzondere link kent met de Tweede Wereldoorlog.
De verbazing begon al toen hij het slordige en kreukelige schilderij mooier wilde maken. ,,Aan de achterkant zat een stuk karton. Dat is natuurlijk al een beetje vreemd.'' Veel maffer werd het toen hij het karton weghaalde om het doek strakker te trekken. ,,Er zat een stuk meelzak onder met het logo van een meelfabriek in Australië. 50 Kilo of Roller Flour (flour is meel of bloem, red.) staat erop.'' De Boer, die in 1943 is geboren, maar zich logischerwijs niets meer van de oorlog kan herinneren, dook er samen met zijn zoon meteen in. Onderzoek op internet leverde interessante resultaten op. ,,We kwamen erachter dat die specifieke meelzakken zijn gebruikt bij de bevrijding van ons land in 1945. Waar ze zijn gedropt weten we niet. Misschien in het Gooi. De schilder, Melck, kwam bijvoorbeeld ook uit Hilversum. Hij kon niet rond komen van het schilderen, en maakte gebruik van de meelzak in plaats van een echt linnendoek.''
Nu hij de geschiedenis van het schilderij kent, twijfelt de Boer: ,,Moet ik nu de voor- of de achterkant laten zien? De achterkant is immers minstens zo interessant!'' En wat gaat hij er nu mee doen, da's ook al zo'n dilemma. Verkopen is in ieder geval geen optie. ,,Voorlopig laat ik het nog even thuis hangen, maar het past wellicht mooi in het Volendams Museum, waar ik al regelmatig werkzaamheden verricht. Het is toch een interessant verhaal om door te vertellen.''
Bij Veilinghuis Van Zadelhoff in Hilversum ging onlangs een werk van Melck- het schilderij De Erfgooiers- voor zo'n duizend euro onder de hamer. Veilingmeester en taxateur Ronald van Zadelhoff kijkt op van het verhaal: ,,Veel kunstenaars hebben in het verleden oude jute zakken gebruikt om op te schilderen. Dat is een normaal iets. Veel is er niet over Melck bekend. Wel dat hij reclametekenaar was en hobbyschilder, ver vóór 1927 is geboren en tijdens de oorlog fanatiek schilderde. Zo'n meelzak uit de oorlogstijd moet dan een toevalstreffer zijn geweest.''
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ak_uit_oorlog__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
07-05-2012
Hitler gebruikte cocaďne op doktersrecept
En hij gebruikte libidoverhogende middelen. Dat en meer blijkt uit medische documenten die later deze week onder de hamer gaan.
De documenten zijn opgesteld door de dokters van Hitler. Het eerste document dat komende week wordt geveild, bevat een complete beschrijving van zijn fysieke en psychische gesteldheid. Ook zijn er röntgenfoto’s bijgesloten.
Een röntgenfoto van Adolf Hitler. Foto: via Alexander Autographs.
Extract
In het document staan tal van interessante gegevens. Zo schrijft dokter Theodore Morell dat Hitler hoogstwaarschijnlijk gemeenschap had met Eva Braun. Hij baseert die conclusie op het feit dat de Führer extracten uit de testikels van stieren ingespoten kreeg: een middel dat zijn libido moest verhogen. Ook schrijft de dokter dat Hitler last had van winderigheid en dat het probleem bijna niet onder controle te krijgen was.
Na de aanslag
Het tweede document bevat de bevindingen van dokter Erwin Giesing. Hij was ook één van Hitlers dokters en schreef dit rapport toen hij door de Amerikanen gevangen genomen was. Het rapport begint met een beschrijving van de gebeurtenissen op 20 juli 1944 toen Claus von Stauffenberg een aanslag op Hitler pleegde. Giesing beschrijft wat er daarna gebeurde. Hij werd bij Hitler geroepen om deze te verzorgen. Hitler had onder meer een bloedend rechteroor. Giesing bleef de Führer verzorgen, ook later in de bunkers.
Pilletjes
Uit zijn rapport blijkt dat Hitler aan heel wat kwaaltjes leed en ook flink wat medicijnen slikte. Zo gebruikte hij onder meer cocaďne om sinussen vrij te houden. Ook had hij last van winderigheid, waar hij pilletjes voor slikte. Van die pilletjes kreeg hij het weer aan zijn lever en maag. Uit het rapport wordt ook duidelijk dat Hitler last had van waanbeelden: hij verloor de realiteit uit het oog. Het tweede document gaat vergezeld door tekeningen van de bunker van Hitler.
Zoals gezegd worden de documenten later deze week geveild. Naar verwachting leveren ze elk tussen de 1500 en 2000 dollar op.
(scientias.nl)
Hitler gebruikte cocaďne op doktersrecept
En hij gebruikte libidoverhogende middelen. Dat en meer blijkt uit medische documenten die later deze week onder de hamer gaan.
De documenten zijn opgesteld door de dokters van Hitler. Het eerste document dat komende week wordt geveild, bevat een complete beschrijving van zijn fysieke en psychische gesteldheid. Ook zijn er röntgenfoto’s bijgesloten.
Een röntgenfoto van Adolf Hitler. Foto: via Alexander Autographs.
Extract
In het document staan tal van interessante gegevens. Zo schrijft dokter Theodore Morell dat Hitler hoogstwaarschijnlijk gemeenschap had met Eva Braun. Hij baseert die conclusie op het feit dat de Führer extracten uit de testikels van stieren ingespoten kreeg: een middel dat zijn libido moest verhogen. Ook schrijft de dokter dat Hitler last had van winderigheid en dat het probleem bijna niet onder controle te krijgen was.
Na de aanslag
Het tweede document bevat de bevindingen van dokter Erwin Giesing. Hij was ook één van Hitlers dokters en schreef dit rapport toen hij door de Amerikanen gevangen genomen was. Het rapport begint met een beschrijving van de gebeurtenissen op 20 juli 1944 toen Claus von Stauffenberg een aanslag op Hitler pleegde. Giesing beschrijft wat er daarna gebeurde. Hij werd bij Hitler geroepen om deze te verzorgen. Hitler had onder meer een bloedend rechteroor. Giesing bleef de Führer verzorgen, ook later in de bunkers.
Pilletjes
Uit zijn rapport blijkt dat Hitler aan heel wat kwaaltjes leed en ook flink wat medicijnen slikte. Zo gebruikte hij onder meer cocaďne om sinussen vrij te houden. Ook had hij last van winderigheid, waar hij pilletjes voor slikte. Van die pilletjes kreeg hij het weer aan zijn lever en maag. Uit het rapport wordt ook duidelijk dat Hitler last had van waanbeelden: hij verloor de realiteit uit het oog. Het tweede document gaat vergezeld door tekeningen van de bunker van Hitler.
Zoals gezegd worden de documenten later deze week geveild. Naar verwachting leveren ze elk tussen de 1500 en 2000 dollar op.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.omroepzeeland.(...)afstaan#.T6qbLu2Pegwquote:Gezocht: Vlissingers die DNA willen afstaan
VLISSINGEN - De Walcherse Archeologische Dienst zoekt tussen de 100 en 200 mannen van binnen en buiten Vlissingen die hun DNA willen afstaan voor onderzoek naar hun verre voorouders, de zogenoemde Oer-Vlissingers.
Ik vind dit toch wel het meest interessante. Wat schreef de dokter hierover.quote:Op dinsdag 8 mei 2012 08:27 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
07-05-2012
Uit het rapport wordt ook duidelijk dat Hitler last had van waanbeelden: hij verloor de realiteit uit het oog.
Vaak wordt Hitler voor gek en voor psychopatisch verklaard. Kan de dokter dat bevestigen ?
Je zult moeten afwachten tot die documenten ooit eens gepubliceerd worden (als ze dat niet al zijn). Zal helaas wel in eoa collectie verdwijnen.quote:
[..]
Ik vind dit toch wel het meest interessante. Wat schreef de dokter hierover.
Vaak wordt Hitler voor gek en voor psychopatisch verklaard. Kan de dokter dat bevestigen ?
09-05-2012
Opgraving kan bestaan koning David bewijzen
In Israël hebben archeologen een schat aan voorwerpen ontdekt die mogelijk bewijst dat koning David echt heeft bestaan.
Zo zijn er verschillende soorten potten gevonden, gereedschap van metaal en steen en vele kunst- en rituele voorwerpen van zo’n 3000 jaar oud. Hiertoe behoren ook drie grote kamers, die deel uitmaken van een groter complex. De architectuur komt nauw overeen met die van beschrijvingen in de Bijbel van een cultus in de tijd van koning David. “Ook geven ze ons een beeld van hoe de Tempel van Salomo eruit kan hebben gezien, omdat de kamers 30 tot 40 jaar voor de bouw van de tempel tot stand kwamen,” vertelt Yosef Garfinkel, één van de archeologen in een interview met Scientias.nl.
commons.wikimedia.org
Khirbet Queiyafa
De vondst werd gedaan in Khirbet Qeiyafa, een oude stad op 30 kilometer afstand van Jeruzalem in de Elah-vallei. Vijf jaar geleden, in 2007, ontdekten archeologen de ruďnes van de stad, waarvan wordt gedacht dat het een grensstad uit de tijd van het koninkrijk Juda is. Sinds de ontdekking heeft er veel onderzoek plaatsgevonden, waarvan Yedioth Ahronoth nu de resultaten publiceert in een boek genaamd ‘Footsteps of King David in the Valley of Elah’. Volgens Garfinkel is het de eerste keer dat archeologen een stad vinden met daaromheen een stadsmuur uit de tijd van koning David. “Zelfs in Jeruzalem hebben we geen duidelijk voorbeeld van een stad uit die tijd.”
Bijbel
Volgens de Bijbelse traditie onderscheidde het volk van Israël zich van andere naties door een monopolistisch geloof te voeren en afbeeldingen van menselijke en dierlijke figuren te verbieden. De drie gevonden kamers, die werden gebruikt voor het uitvoeren van rituelen, tonen ook geen dergelijke figuren. Daarnaast maken de kamers deel uit van grotere complexen, dit maakt de ruimten anders dan die van de Filistijnse en Kanaänitische bevolking. Zij voerden hun rituelen uit in aparte gebouwen. De Bijbel beschrijft het gebruik van deze kamers in de tijd van koning David. In 2 Samuël 6 is namelijk te lezen hoe David de ark van God uit een woning in Kyriat Yearim haalde en deze naar Jeruzalem bracht. Daarnaast laat de vondst een zeer gedetailleerde architecturale stijl zien, die zich al rond de tijd van koning David had ontwikkeld. De constructie is typisch voor een koninklijke levensstijl en indiceert daarom de vestiging van een elite. De vondst versterkt de geloofwaardigheid van de Bijbel en de beschrijving van het paleis en de tempel van Salomo.
De twee gevonden schrijnen. Foto gemaakt door Yosef Garfinkel.
Schrijnen
Ook op de gevonden voorwerpen zijn geen afgebeelde mensen of dieren te zien. In totaal vonden de archeologen vijf rechtopstaande stenen, twee altaren, twee vazen en twee schrijnen; kistjes waar men kostbare spullen in opbergt. Het ene kistje is gemaakt van steen en het andere van aardewerk. De kistjes hebben de vorm van een tempel en konden gesloten worden door middel van een deur. Ook zijn zij prachtig versierd. Zo is de schrijn van aardewerk versierd met een gedetailleerde voorgevel, twee pilaren, een deur, een gordijn en drie vogels op het dak. Twee van de elementen, de twee pilaren (Yachin en Boaz) en het gordijn (Parochet) komen ook voor in de beschrijving van Salomo’s tempel. De stenen schrijn is gemaakt van kalksteen en rood geverfd. Het dak bevat een triglief: een met twee hele en twee halve verticale sleuven versierde stenen plaat als onderdeel van een Dorisch fries. Een element dat veel gezien wordt bij Griekse tempels, zoals het Parthenon in Athene. Bijzonder is dat de in steen gegraveerde triglief op het kistje het vroegst bekende voorbeeld is. Volgens Garfinkel een landmerk in de wereldarchitectuur. Een ander element op het stenen kistje is de driedubbele verschuifbare deur, een teken van vorstelijkheid en goddelijkheid in die tijd.
Bewijs
Sommige mensen geloven dat koning David een mythisch figuur was of slechts een leider van een kleine stam. Volgens Garfinkel is er nu bewijs om aan te tonen dat dit niet waar is. “Op de plek van Khirbet Queiyafa hebben wij door de jaren heen duizenden dierenbotten gevonden. Deze botten kwamen van schapen, geiten en rundvee, maar geen varkens. De voorwerpen die we hebben ontdekt, tonen ook geen menselijke of dierlijke figuren. Dit suggereert dat de bevolking van de oude stad geen varkensvlees at en ook een verbod naleefde voor het maken van gesneden beelden van mensen of dieren. Deze mensen bestudeerden dus een andere cultus dan bijvoorbeeld de Filistijnse en de Kanaänitische bevolking.”
De vondst helpt onderzoekers ook Bijbelse termen beter te begrijpen zoals de beschrijvingen van Salomo’s paleis. In de tekst staat de term Slaot, waarvan men eerst dacht dat hier de pilaren mee werden bedoeld. Nu blijkt de term eigenlijk triglief te betekenen. Ook de betekenis van het woord Sequfim is nu bekend: een driedubbele verschuifbare deur. Garfinkel is blij met de ontdekking: “Het is de eerste keer in de geschiedenis dat wij werkelijk voorwerpen hebben uit de tijd van David, die gerelateerd kunnen worden aan teksten uit de Bijbel”. In de maanden juni en juli zal het team van archeologen verder graven in Khirbet Queiyafa.
(scientias.nl)
Opgraving kan bestaan koning David bewijzen
In Israël hebben archeologen een schat aan voorwerpen ontdekt die mogelijk bewijst dat koning David echt heeft bestaan.
Zo zijn er verschillende soorten potten gevonden, gereedschap van metaal en steen en vele kunst- en rituele voorwerpen van zo’n 3000 jaar oud. Hiertoe behoren ook drie grote kamers, die deel uitmaken van een groter complex. De architectuur komt nauw overeen met die van beschrijvingen in de Bijbel van een cultus in de tijd van koning David. “Ook geven ze ons een beeld van hoe de Tempel van Salomo eruit kan hebben gezien, omdat de kamers 30 tot 40 jaar voor de bouw van de tempel tot stand kwamen,” vertelt Yosef Garfinkel, één van de archeologen in een interview met Scientias.nl.
commons.wikimedia.org
Khirbet Queiyafa
De vondst werd gedaan in Khirbet Qeiyafa, een oude stad op 30 kilometer afstand van Jeruzalem in de Elah-vallei. Vijf jaar geleden, in 2007, ontdekten archeologen de ruďnes van de stad, waarvan wordt gedacht dat het een grensstad uit de tijd van het koninkrijk Juda is. Sinds de ontdekking heeft er veel onderzoek plaatsgevonden, waarvan Yedioth Ahronoth nu de resultaten publiceert in een boek genaamd ‘Footsteps of King David in the Valley of Elah’. Volgens Garfinkel is het de eerste keer dat archeologen een stad vinden met daaromheen een stadsmuur uit de tijd van koning David. “Zelfs in Jeruzalem hebben we geen duidelijk voorbeeld van een stad uit die tijd.”
Bijbel
Volgens de Bijbelse traditie onderscheidde het volk van Israël zich van andere naties door een monopolistisch geloof te voeren en afbeeldingen van menselijke en dierlijke figuren te verbieden. De drie gevonden kamers, die werden gebruikt voor het uitvoeren van rituelen, tonen ook geen dergelijke figuren. Daarnaast maken de kamers deel uit van grotere complexen, dit maakt de ruimten anders dan die van de Filistijnse en Kanaänitische bevolking. Zij voerden hun rituelen uit in aparte gebouwen. De Bijbel beschrijft het gebruik van deze kamers in de tijd van koning David. In 2 Samuël 6 is namelijk te lezen hoe David de ark van God uit een woning in Kyriat Yearim haalde en deze naar Jeruzalem bracht. Daarnaast laat de vondst een zeer gedetailleerde architecturale stijl zien, die zich al rond de tijd van koning David had ontwikkeld. De constructie is typisch voor een koninklijke levensstijl en indiceert daarom de vestiging van een elite. De vondst versterkt de geloofwaardigheid van de Bijbel en de beschrijving van het paleis en de tempel van Salomo.
De twee gevonden schrijnen. Foto gemaakt door Yosef Garfinkel.
Schrijnen
Ook op de gevonden voorwerpen zijn geen afgebeelde mensen of dieren te zien. In totaal vonden de archeologen vijf rechtopstaande stenen, twee altaren, twee vazen en twee schrijnen; kistjes waar men kostbare spullen in opbergt. Het ene kistje is gemaakt van steen en het andere van aardewerk. De kistjes hebben de vorm van een tempel en konden gesloten worden door middel van een deur. Ook zijn zij prachtig versierd. Zo is de schrijn van aardewerk versierd met een gedetailleerde voorgevel, twee pilaren, een deur, een gordijn en drie vogels op het dak. Twee van de elementen, de twee pilaren (Yachin en Boaz) en het gordijn (Parochet) komen ook voor in de beschrijving van Salomo’s tempel. De stenen schrijn is gemaakt van kalksteen en rood geverfd. Het dak bevat een triglief: een met twee hele en twee halve verticale sleuven versierde stenen plaat als onderdeel van een Dorisch fries. Een element dat veel gezien wordt bij Griekse tempels, zoals het Parthenon in Athene. Bijzonder is dat de in steen gegraveerde triglief op het kistje het vroegst bekende voorbeeld is. Volgens Garfinkel een landmerk in de wereldarchitectuur. Een ander element op het stenen kistje is de driedubbele verschuifbare deur, een teken van vorstelijkheid en goddelijkheid in die tijd.
Bewijs
Sommige mensen geloven dat koning David een mythisch figuur was of slechts een leider van een kleine stam. Volgens Garfinkel is er nu bewijs om aan te tonen dat dit niet waar is. “Op de plek van Khirbet Queiyafa hebben wij door de jaren heen duizenden dierenbotten gevonden. Deze botten kwamen van schapen, geiten en rundvee, maar geen varkens. De voorwerpen die we hebben ontdekt, tonen ook geen menselijke of dierlijke figuren. Dit suggereert dat de bevolking van de oude stad geen varkensvlees at en ook een verbod naleefde voor het maken van gesneden beelden van mensen of dieren. Deze mensen bestudeerden dus een andere cultus dan bijvoorbeeld de Filistijnse en de Kanaänitische bevolking.”
De vondst helpt onderzoekers ook Bijbelse termen beter te begrijpen zoals de beschrijvingen van Salomo’s paleis. In de tekst staat de term Slaot, waarvan men eerst dacht dat hier de pilaren mee werden bedoeld. Nu blijkt de term eigenlijk triglief te betekenen. Ook de betekenis van het woord Sequfim is nu bekend: een driedubbele verschuifbare deur. Garfinkel is blij met de ontdekking: “Het is de eerste keer in de geschiedenis dat wij werkelijk voorwerpen hebben uit de tijd van David, die gerelateerd kunnen worden aan teksten uit de Bijbel”. In de maanden juni en juli zal het team van archeologen verder graven in Khirbet Queiyafa.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bunker Seyss-Inquart wordt monument
AMSTERDAM - De Wassenaarse bunker van Arthur Seyss-Inquart wordt een monument. Volgens de gemeente Wassenaar is de procedure in gang gezet om er een rijksmonument van te maken.
Dat schrijft het Leidsch Dagblad donderdag. De bunker werd gebouwd als schuilkelder van Seyss-Inquart, die namens nazi-Duitsland rijkscommissaris was in Nederland in de Tweede Wereldoorlog.
Hij woonde in een huis op landgoed Clingendael en in geval van gevaar kon hij in de bunker schuilen. De bunker is gecamoufleerd als boerderij. Op de betonnen wanden zijn bakstenen geschilderd.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ordt_monument__.html
AMSTERDAM - De Wassenaarse bunker van Arthur Seyss-Inquart wordt een monument. Volgens de gemeente Wassenaar is de procedure in gang gezet om er een rijksmonument van te maken.
Dat schrijft het Leidsch Dagblad donderdag. De bunker werd gebouwd als schuilkelder van Seyss-Inquart, die namens nazi-Duitsland rijkscommissaris was in Nederland in de Tweede Wereldoorlog.
Hij woonde in een huis op landgoed Clingendael en in geval van gevaar kon hij in de bunker schuilen. De bunker is gecamoufleerd als boerderij. Op de betonnen wanden zijn bakstenen geschilderd.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ordt_monument__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
11-05-2012
Unieke muurtekeningen van de Maya’s ontdekt
De tekeningen en calculaties bewijzen dat de Maya’s echt niet dachten dat de wereld aan het eind van 2012 zou vergaan.
Archeologen troffen de tekeningen op de muren van een huis aan. En dat is bijzonder. Het is voor het eerst dat muurtekeningen en calculaties van de Maya’s op de muren van een huis worden teruggevonden. Het huis bevindt zich in Guatemala, in een gebied waar veel archeologische opgravingen zijn gedaan: Xultún. Het huis behoorde mogelijk toe aan de secretaris van het dorp. Op de muren staan tekeningen, maar ook honderden gekrabbelde cijfers. De meeste cijfers vormen berekeningen die nauw samenhangen met de Maya-kalender. De onderzoekers beschrijven hun vondst in het blad Science.
Cycli
Ook wordt er op de muur middels hiëroglyfen naar de verschillende cycli van de Maya’s verwezen. Bijvoorbeeld de ceremoniële kalender die 260 dagen telde of de zonne-kalender die net als de onze 365 dagen telde. Dat meldt National Geographic in een persbericht. De archeologische opgravingen werden mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van de National Geographic Society. De vondst zal in het komende nummer van National Geographic groots worden uitgelicht. Onderzoeker William Saturno van de universiteit van Boston leidde de expeditie en kan zijn geluk niet op. Het is voor het eerst dat de aantekeningen van een secretaris worden teruggevonden. “Het lijkt wel een aflevering van de Big Bang Theory (een populaire tv-serie over vier nerds en hun buurvrouw, red.) waarin ze met een wiskundig probleem zitten en op de muur schrijven. Zij (de Maya’s, red.) lijken de muur als een soort schoolbord te gebruiken.”
Oostelijke muur
Op de oostelijke muur van het complex zijn menselijke figuren te zien. Maar de cijfers beheersen de muur. Ze beschrijven de verschillende fasen waar de maan doorheen gaat en ook de gang van de zon komt aan bod. De cijfers zijn met zwart geschreven. Ook zijn er rode cijfers teruggevonden: dit zijn correcties van de zwarte cijfers. Het lijkt er sterk op dat de Maya’s hun berekeningen eerst op muren maakten en pas later in boeken onderbrachten. De oostelijke muur brengt goed nieuws voor al die mensen die nog steeds bang zijn dat de aarde aan het eind van 2012 vergaat. De vondst bewijst maar weer eens dat die voorspelling – die al jaren ten onrechte aan de Maya’s wordt toegeschreven – niet klopt. “De oude Maya’s voorspelden dat de wereld door zou gaan en dat alles ook over 7000 jaar nog hetzelfde zou zijn,” vertelt Saturno in het persbericht. “Wij blijven zoeken naar het einde. De Maya’s zochten naar een garantie dat niets zou veranderen. Dat is een heel andere manier van denken.
Noordelijke muur
Op de noordelijke muur van het huis zijn afbeeldingen van een koning gevonden. Ook is er een man te zien die een pen vasthoudt. Bij zijn gezicht zijn de woorden ‘Jongere broer Obsidian’ teruggevonden. Het is niet ondenkbaar dat dit de jongere broer van de koning was en als secretaris in dit huis de muren vol krabbelde. Ook zijn er op deze muren cijfers terug te vinden waarmee de schrijver alle astronomische cycli samenbracht. Hier komen ook data voor die nog in de toekomst liggen. En ver ook: zo’n 7000 jaar in de toekomst. Ook de datum 813 na Christus komt terug. Een belangrijke datum voor de Maya’s: toen begon hun rijk af te brokkelen. Op de westelijke muur zijn ook tekeningen van mensen teruggevonden.
Dieven
De onderzoekers ontdekten de bijzondere geschriften en tekeningen op de muur dankzij dieven. De dieven zoeken – niet zelden met meer succes dan archeologen – oude gebouwen op en halen eruit wat van waarde is. Een onderzoeker volgde de sporen die zij achterlieten en belandde zo uiteindelijk in dit huis. Wat vervolgens volgde, was een race tegen de klok. Het warme, vochtige weer in dit gebied laat de krabbels op de wal snel verdwijnen. De onderzoekers benadrukken dan ook dat het eigenlijk een wonder is dat de tekeningen überhaupt bewaard zijn gebleven.
Actueel
Hoewel de beschaving van de oude Maya’s al honderden jaren is verdwenen, is het volk momenteel actueler dan ooit. Dat komt door een mythe die de afgelopen jaren is ontstaan. Volgens deze mythe voorspelden de Maya’s dat de aarde in 2012 zou vergaan. De mythe is gebaseerd op een Maya-kalender die ophoudt. Deskundigen stelden al vlot vast dat daar niets van klopte: de Maya’s geloofden in cycli. Een kalender die ophield, begon in hun visie gewoon weer opnieuw. Deze vondst onderschrijft dat dus.
In de negende eeuw begon de grote beschaving van de Maya’s af te brokkelen. Wat uiteindelijk de ondergang van de Maya’s veroorzaakte, is nog altijd onduidelijk. Waarschijnlijk een combinatie van droogte en sociale onrust. Nog regelmatig worden sporen van de Maya’s terug gevonden. En inmiddels zijn ze niet alleen beroemd vanwege hun kalender, maar ook vanwege hun indrukwekkende astronomische kennis, hun kunst (met een hoofdrol voor het Maya-blauw), hun bijzondere cijfersysteem en hun vele goden.
(scientias.nl)
Unieke muurtekeningen van de Maya’s ontdekt
De tekeningen en calculaties bewijzen dat de Maya’s echt niet dachten dat de wereld aan het eind van 2012 zou vergaan.
Archeologen troffen de tekeningen op de muren van een huis aan. En dat is bijzonder. Het is voor het eerst dat muurtekeningen en calculaties van de Maya’s op de muren van een huis worden teruggevonden. Het huis bevindt zich in Guatemala, in een gebied waar veel archeologische opgravingen zijn gedaan: Xultún. Het huis behoorde mogelijk toe aan de secretaris van het dorp. Op de muren staan tekeningen, maar ook honderden gekrabbelde cijfers. De meeste cijfers vormen berekeningen die nauw samenhangen met de Maya-kalender. De onderzoekers beschrijven hun vondst in het blad Science.
Cycli
Ook wordt er op de muur middels hiëroglyfen naar de verschillende cycli van de Maya’s verwezen. Bijvoorbeeld de ceremoniële kalender die 260 dagen telde of de zonne-kalender die net als de onze 365 dagen telde. Dat meldt National Geographic in een persbericht. De archeologische opgravingen werden mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van de National Geographic Society. De vondst zal in het komende nummer van National Geographic groots worden uitgelicht. Onderzoeker William Saturno van de universiteit van Boston leidde de expeditie en kan zijn geluk niet op. Het is voor het eerst dat de aantekeningen van een secretaris worden teruggevonden. “Het lijkt wel een aflevering van de Big Bang Theory (een populaire tv-serie over vier nerds en hun buurvrouw, red.) waarin ze met een wiskundig probleem zitten en op de muur schrijven. Zij (de Maya’s, red.) lijken de muur als een soort schoolbord te gebruiken.”
Oostelijke muur
Op de oostelijke muur van het complex zijn menselijke figuren te zien. Maar de cijfers beheersen de muur. Ze beschrijven de verschillende fasen waar de maan doorheen gaat en ook de gang van de zon komt aan bod. De cijfers zijn met zwart geschreven. Ook zijn er rode cijfers teruggevonden: dit zijn correcties van de zwarte cijfers. Het lijkt er sterk op dat de Maya’s hun berekeningen eerst op muren maakten en pas later in boeken onderbrachten. De oostelijke muur brengt goed nieuws voor al die mensen die nog steeds bang zijn dat de aarde aan het eind van 2012 vergaat. De vondst bewijst maar weer eens dat die voorspelling – die al jaren ten onrechte aan de Maya’s wordt toegeschreven – niet klopt. “De oude Maya’s voorspelden dat de wereld door zou gaan en dat alles ook over 7000 jaar nog hetzelfde zou zijn,” vertelt Saturno in het persbericht. “Wij blijven zoeken naar het einde. De Maya’s zochten naar een garantie dat niets zou veranderen. Dat is een heel andere manier van denken.
Noordelijke muur
Op de noordelijke muur van het huis zijn afbeeldingen van een koning gevonden. Ook is er een man te zien die een pen vasthoudt. Bij zijn gezicht zijn de woorden ‘Jongere broer Obsidian’ teruggevonden. Het is niet ondenkbaar dat dit de jongere broer van de koning was en als secretaris in dit huis de muren vol krabbelde. Ook zijn er op deze muren cijfers terug te vinden waarmee de schrijver alle astronomische cycli samenbracht. Hier komen ook data voor die nog in de toekomst liggen. En ver ook: zo’n 7000 jaar in de toekomst. Ook de datum 813 na Christus komt terug. Een belangrijke datum voor de Maya’s: toen begon hun rijk af te brokkelen. Op de westelijke muur zijn ook tekeningen van mensen teruggevonden.
Dieven
De onderzoekers ontdekten de bijzondere geschriften en tekeningen op de muur dankzij dieven. De dieven zoeken – niet zelden met meer succes dan archeologen – oude gebouwen op en halen eruit wat van waarde is. Een onderzoeker volgde de sporen die zij achterlieten en belandde zo uiteindelijk in dit huis. Wat vervolgens volgde, was een race tegen de klok. Het warme, vochtige weer in dit gebied laat de krabbels op de wal snel verdwijnen. De onderzoekers benadrukken dan ook dat het eigenlijk een wonder is dat de tekeningen überhaupt bewaard zijn gebleven.
Actueel
Hoewel de beschaving van de oude Maya’s al honderden jaren is verdwenen, is het volk momenteel actueler dan ooit. Dat komt door een mythe die de afgelopen jaren is ontstaan. Volgens deze mythe voorspelden de Maya’s dat de aarde in 2012 zou vergaan. De mythe is gebaseerd op een Maya-kalender die ophoudt. Deskundigen stelden al vlot vast dat daar niets van klopte: de Maya’s geloofden in cycli. Een kalender die ophield, begon in hun visie gewoon weer opnieuw. Deze vondst onderschrijft dat dus.
In de negende eeuw begon de grote beschaving van de Maya’s af te brokkelen. Wat uiteindelijk de ondergang van de Maya’s veroorzaakte, is nog altijd onduidelijk. Waarschijnlijk een combinatie van droogte en sociale onrust. Nog regelmatig worden sporen van de Maya’s terug gevonden. En inmiddels zijn ze niet alleen beroemd vanwege hun kalender, maar ook vanwege hun indrukwekkende astronomische kennis, hun kunst (met een hoofdrol voor het Maya-blauw), hun bijzondere cijfersysteem en hun vele goden.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-05-2012
Oudste muurtekeningen van Europa ontdekt
Wetenschappers hebben in het zuiden van Frankrijk één van de eerste vormen van muurtekeningen ontdekt.
De muurtekeningen zijn ongeveer 37.000 jaar oud en het werk van de Aurignacien-cultuur. “De eerste Aurignacien-mensen functioneerden min of meer net zo als de mensen vandaag de dag,” vertelt onderzoeker Randall White in een persbericht. “Ze hadden relatief complexe sociale identiteiten die ze communiceerden door persoonlijke versieringen en ze maakten beelden en afbeeldingen.”
Kalksteen
De gevonden kunst bevindt zich op een kalkstenen blok. Dat blok werd in 2007 al in een grot waar de Aurignacien-mensen leefden, teruggevonden. Het blok vormde ooit het plafond van de grot en bevond zich zeker op zo’n twee meter hoogte. Het is versierd met afbeeldingen van onder meer dieren.
Enkele fragmenten van de tekeningen. Foto: Raphaëlle Bourrillon (via NYU.edu).
Dagelijks leven
Niet alleen de ouderdom van deze vondst, maar ook de plaats ervan is heel bijzonder. De mensen leefden in deze grot en de kunst maakte blijkbaar deel uit van dat dagelijkse leven. “De kunst lijkt ietsje ouder te zijn dan de beroemde schilderingen in de Grotte Chauvet in het zuidoosten van Frankrijk, maar in tegenstellingen tot de Chauvet-schilderingen en etsen die zich diep onder de grond en ver van de woonplaats bevinden, worden deze (nieuwe, red.) schilderingen geassocieerd met het alledaagse leven.” De schilderingen bevinden zich dicht bij het vuur dat de mensen ooit maakten, hun gereedschappen en de plaats waar ze die gereedschappen vervaardigden.
De muurtekeningen zijn voor zover nu bekend waarschijnlijk de oudste muurtekeningen van Europa. Eerder zijn wel muurtekeningen uit ongeveer dezelfde periode in Italië, Duitsland en een ander deel van Frankrijk aangetroffen. De oude muurtekeningen kunnen ons dan ook veel meer vertellen over het leven van de mensen die tienduizenden jaren geleden in Europa leefden. Het volledige onderzoek naar de tekeningen is verschenen in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences.
(scientias.nl)
Oudste muurtekeningen van Europa ontdekt
Wetenschappers hebben in het zuiden van Frankrijk één van de eerste vormen van muurtekeningen ontdekt.
De muurtekeningen zijn ongeveer 37.000 jaar oud en het werk van de Aurignacien-cultuur. “De eerste Aurignacien-mensen functioneerden min of meer net zo als de mensen vandaag de dag,” vertelt onderzoeker Randall White in een persbericht. “Ze hadden relatief complexe sociale identiteiten die ze communiceerden door persoonlijke versieringen en ze maakten beelden en afbeeldingen.”
Kalksteen
De gevonden kunst bevindt zich op een kalkstenen blok. Dat blok werd in 2007 al in een grot waar de Aurignacien-mensen leefden, teruggevonden. Het blok vormde ooit het plafond van de grot en bevond zich zeker op zo’n twee meter hoogte. Het is versierd met afbeeldingen van onder meer dieren.
Enkele fragmenten van de tekeningen. Foto: Raphaëlle Bourrillon (via NYU.edu).
Dagelijks leven
Niet alleen de ouderdom van deze vondst, maar ook de plaats ervan is heel bijzonder. De mensen leefden in deze grot en de kunst maakte blijkbaar deel uit van dat dagelijkse leven. “De kunst lijkt ietsje ouder te zijn dan de beroemde schilderingen in de Grotte Chauvet in het zuidoosten van Frankrijk, maar in tegenstellingen tot de Chauvet-schilderingen en etsen die zich diep onder de grond en ver van de woonplaats bevinden, worden deze (nieuwe, red.) schilderingen geassocieerd met het alledaagse leven.” De schilderingen bevinden zich dicht bij het vuur dat de mensen ooit maakten, hun gereedschappen en de plaats waar ze die gereedschappen vervaardigden.
De muurtekeningen zijn voor zover nu bekend waarschijnlijk de oudste muurtekeningen van Europa. Eerder zijn wel muurtekeningen uit ongeveer dezelfde periode in Italië, Duitsland en een ander deel van Frankrijk aangetroffen. De oude muurtekeningen kunnen ons dan ook veel meer vertellen over het leven van de mensen die tienduizenden jaren geleden in Europa leefden. Het volledige onderzoek naar de tekeningen is verschenen in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.knack.be/nieuw(...)le-4000096920504.htmquote:5 beschamende wetenschappelijke experimenten
woensdag 16 mei 2012 om 10u18
De wetenschap kende in haar lange geschiedenis heel wat gloriemomenten, maar net zoals de mens is ook zij niet perfect. Een overzicht van de 5 meest schandelijke wetenschappelijke proeven volgens het blad ‘Scientific American’.
16-05-2012
Middeleeuws kladbriefje ontdekt in Leiden
In de universiteitsbibliotheek in Leiden zijn de aantekeningen van een Middeleeuwse student teruggevonden. Een primeur!
Nog nooit zijn in Nederland aantekeningen van een Middeleeuwse student teruggevonden. En ook in het buitenland zijn ze schaars. Dat is ergens logisch: vaak werden de kladbriefjes door de studenten weggegooid.
Lesje aantekeningen maken
Aantekeningen maken tijdens de les: pas in de Middeleeuwen werd dat gangbaar. In 1230 kwam de tekst ‘De disciplina scholarum‘ uit. Hierin werd beschreven hoe studenten dienden te studeren. Als tip werd gesteld dat het verstandig was om tijdens de les op strookjes papier aantekeningen te maken en deze dan later thuis over te schrijven. Vaak werden de aantekeningen op restjes papier gemaakt en later thuis op perkament overgezet. De kladpapiertjes werden weggegooid.
WIST U DAT…
…eerder uit een onderzoek van Kwakkel al bleek dat de Middeleeuwers afval recycleden?Bewaard
De student die dit kladpapiertje maakte, bewaarde het om wat voor reden dan ook. Erik Kwakkel ontdekte het in een boek: het zat tegen de binnenkant van een boekband geplakt. Mogelijk is het daar bij het herbinden van het boek terecht gekomen. Doordat het tegen de boekband zit aangeplakt, is onduidelijk of zich ook op de achterkant van het blaadje nog informatie bevindt. Maar daar komen de onderzoekers mogelijk snel achter: een restaurator gaat het kladbriefje voorzichtig verwijderen.
Het kladje is 10 centimeter breed en zo’n 5 centimeter hoog. Het laat zien dat er flink wat overeenkomsten zijn tussen de manier waarop studenten toen en nu aantekeningen maakten. Zo had de student duidelijk haast toen hij het neerpende: er zijn veel afkortingen gebruikt en ook uit het cursieve schrift blijkt dat er vlug geschreven moest worden. Waarschijnlijk studeerde de student theologie. Op het kladpapiertje komen namelijk zonde, maar ook de vrije wil en de naam Anselmus van Canterbury (een theoloog en monnik) aan bod.
(HLN)
Middeleeuws kladbriefje ontdekt in Leiden
In de universiteitsbibliotheek in Leiden zijn de aantekeningen van een Middeleeuwse student teruggevonden. Een primeur!
Nog nooit zijn in Nederland aantekeningen van een Middeleeuwse student teruggevonden. En ook in het buitenland zijn ze schaars. Dat is ergens logisch: vaak werden de kladbriefjes door de studenten weggegooid.
Lesje aantekeningen maken
Aantekeningen maken tijdens de les: pas in de Middeleeuwen werd dat gangbaar. In 1230 kwam de tekst ‘De disciplina scholarum‘ uit. Hierin werd beschreven hoe studenten dienden te studeren. Als tip werd gesteld dat het verstandig was om tijdens de les op strookjes papier aantekeningen te maken en deze dan later thuis over te schrijven. Vaak werden de aantekeningen op restjes papier gemaakt en later thuis op perkament overgezet. De kladpapiertjes werden weggegooid.
WIST U DAT…
…eerder uit een onderzoek van Kwakkel al bleek dat de Middeleeuwers afval recycleden?Bewaard
De student die dit kladpapiertje maakte, bewaarde het om wat voor reden dan ook. Erik Kwakkel ontdekte het in een boek: het zat tegen de binnenkant van een boekband geplakt. Mogelijk is het daar bij het herbinden van het boek terecht gekomen. Doordat het tegen de boekband zit aangeplakt, is onduidelijk of zich ook op de achterkant van het blaadje nog informatie bevindt. Maar daar komen de onderzoekers mogelijk snel achter: een restaurator gaat het kladbriefje voorzichtig verwijderen.
Het kladje is 10 centimeter breed en zo’n 5 centimeter hoog. Het laat zien dat er flink wat overeenkomsten zijn tussen de manier waarop studenten toen en nu aantekeningen maakten. Zo had de student duidelijk haast toen hij het neerpende: er zijn veel afkortingen gebruikt en ook uit het cursieve schrift blijkt dat er vlug geschreven moest worden. Waarschijnlijk studeerde de student theologie. Op het kladpapiertje komen namelijk zonde, maar ook de vrije wil en de naam Anselmus van Canterbury (een theoloog en monnik) aan bod.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.pzc.nl/regio/b(...)g-Bergen-op-Zoom.ecequote:Maquette uit 1751 naar jarig Bergen op Zoom
vrijdag 18 mei 2012 | 07:10 | Laatst bijgewerkt op: vrijdag 18 mei 2012 | 11:48
BERGEN OP ZOOM - In het kader van het 800-jarig bestaan, haalt Bergen op Zoom een maquette van 65 vierkante meter naar het koetshuis van het Markiezenhof.
De maquette is in het bezit van een maquettemuseum in Parijs en toont Bergen op Zoom tijdens een belegering door Franse soldaten in 1747. Dat het antieke gevaarte door de Fransen is gemaakt, wordt verklaard door het feit dat de Fransen wonnen.
Dit jaar zal ook een spektakelstuk worden opgevoerd: Diederick, dat zich afspeelt in de tijd van het beleg. De maquette is in het koetshuis van 1 juli tot 31 oktober.
19-05-2012
Paleontologen ontdekken voorouder Utahraptor
Utahraptor. Š Thinkstock.
De gefossiliseerde botten van een nieuw soort raptor zijn ontdekt in de Amerikaanse staat Utah. De dinosaurus maakte naar schatting 120 tot 130 miljoen jaar geleden het gebied onveilig en was ongeveer zo groot als een coyote. Dat hebben wetenschappers bekend gemaakt.
De raptor is waarschijnlijk een voorouder van de veel grotere en bekendere Utahraptor, die in de jaren negentig wereldfaam verwierf dankzij de avonturenfilm Jurassic Park.
Paleontologen vonden naast de overblijfselen van het roofdier ook de botten van twee andere vermoedelijk onbekende soorten dinosauriërs.
(HLN)
Paleontologen ontdekken voorouder Utahraptor
Utahraptor. Š Thinkstock.
De gefossiliseerde botten van een nieuw soort raptor zijn ontdekt in de Amerikaanse staat Utah. De dinosaurus maakte naar schatting 120 tot 130 miljoen jaar geleden het gebied onveilig en was ongeveer zo groot als een coyote. Dat hebben wetenschappers bekend gemaakt.
De raptor is waarschijnlijk een voorouder van de veel grotere en bekendere Utahraptor, die in de jaren negentig wereldfaam verwierf dankzij de avonturenfilm Jurassic Park.
Paleontologen vonden naast de overblijfselen van het roofdier ook de botten van twee andere vermoedelijk onbekende soorten dinosauriërs.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
'Zweedse diplomaat en Jodenredder Raoul Wallenberg verdween met kilo's goud'
De Zweedse diplomaat en Jodenredder Raoul Wallenberg had bij zijn mysterieuze verdwijning in januari 1945 15 kilo goud en sieraden van Joden bij zich. Zijn biograaf Bengt Jangfeldt zegt daarvoor bewijzen te hebben gevonden, meldde de krant Svenska Dagbladet vrijdag.
Wallenberg redde tijdens de Tweede Wereldoorlog als diplomaat bij de Zweedse ambassade in Boedapest tienduizenden Hongaarse Joden door hun Zweedse papieren te geven. Na de verovering van Boedapest door het Rode Leger namen de Sovjets hem gevangen. Zij lieten in 1957 weten dat hij op 17 juli in een gevangenis in Moskou aan een hartinfarct was gestorven, maar volgens een Russisch rapport uit 2000 is hij geëxecuteerd.
Een van de raadsels rond zijn verdwijning is de reden voor zijn aanhouding. Jangfeldt zegt in de krant dat de Russen er waarschijnlijk van uitgingen dat Wallenberg het goud voor hen wilde verbergen. 'De verklaring voor zijn arrestatie kan dus tamelijk banaal zijn.' De diplomaat zou het goud en de sieraden per auto naar Zweden hebben willen vervoeren. Jangfeldts biografie komt binnenkort uit.
Wallenberg zou in augustus 100 jaar zijn geworden. Zweden heeft daarom een Wallenbergjaar uitgeroepen met exposities en andere activiteiten.
Bron: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)et-kilo-s-goud.dhtml
De Zweedse diplomaat en Jodenredder Raoul Wallenberg had bij zijn mysterieuze verdwijning in januari 1945 15 kilo goud en sieraden van Joden bij zich. Zijn biograaf Bengt Jangfeldt zegt daarvoor bewijzen te hebben gevonden, meldde de krant Svenska Dagbladet vrijdag.
Wallenberg redde tijdens de Tweede Wereldoorlog als diplomaat bij de Zweedse ambassade in Boedapest tienduizenden Hongaarse Joden door hun Zweedse papieren te geven. Na de verovering van Boedapest door het Rode Leger namen de Sovjets hem gevangen. Zij lieten in 1957 weten dat hij op 17 juli in een gevangenis in Moskou aan een hartinfarct was gestorven, maar volgens een Russisch rapport uit 2000 is hij geëxecuteerd.
Een van de raadsels rond zijn verdwijning is de reden voor zijn aanhouding. Jangfeldt zegt in de krant dat de Russen er waarschijnlijk van uitgingen dat Wallenberg het goud voor hen wilde verbergen. 'De verklaring voor zijn arrestatie kan dus tamelijk banaal zijn.' De diplomaat zou het goud en de sieraden per auto naar Zweden hebben willen vervoeren. Jangfeldts biografie komt binnenkort uit.
Wallenberg zou in augustus 100 jaar zijn geworden. Zweden heeft daarom een Wallenbergjaar uitgeroepen met exposities en andere activiteiten.
Bron: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)et-kilo-s-goud.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
20-05-2012
Myanmar wil "spoorweg des doods" heropenen
Myanmar wil de beruchte spoorweg met Thailand heropenen die beroemd is gemaakt door de film "Brug over de Rivier Kwaď", zo heeft minister van Spoorwegen Aung Min vandaag bekendgemaakt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog liet de Japanse bezetter een 424 km lange spoorlijn aanleggen tussen Nong Pladuk ten westen van Bangkok en Thanbyuzayat ten zuiden van de Myanmarese haven Moulmein. Het aanleggen van de brug zou normaal vijf jaar duren, maar op 25 december 1943 was de verbinding na 16 maanden al klaar. Die bouw heeft het leven gekost aan meer dan 100.000 geallieerde krijgsgevangenen en Aziatische slaven.
Geallieerde bombardementen vernietigden in 1945 de spoorweg.
Myanmar (het vroegere Birma) bestudeert nu een heropening en wil de heropbouw na het regenseizoen opstarten, met internationale hulp.
Er waren sinds 1992 al plannen voor een renovering van de spoorlijn, maar die bleven in de lade liggen. Het in maart 2011 aan de macht gekomen bewind voerde al omvangrijke politieke en economische hervormingen door, waardoor het dossier nu wel eens zou kunnen afgerond worden.
De heropening zou ook een ontsluiting betekenen van het verarmde grensgebied van de Karen.
(HLN)
Myanmar wil "spoorweg des doods" heropenen
Myanmar wil de beruchte spoorweg met Thailand heropenen die beroemd is gemaakt door de film "Brug over de Rivier Kwaď", zo heeft minister van Spoorwegen Aung Min vandaag bekendgemaakt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog liet de Japanse bezetter een 424 km lange spoorlijn aanleggen tussen Nong Pladuk ten westen van Bangkok en Thanbyuzayat ten zuiden van de Myanmarese haven Moulmein. Het aanleggen van de brug zou normaal vijf jaar duren, maar op 25 december 1943 was de verbinding na 16 maanden al klaar. Die bouw heeft het leven gekost aan meer dan 100.000 geallieerde krijgsgevangenen en Aziatische slaven.
Geallieerde bombardementen vernietigden in 1945 de spoorweg.
Myanmar (het vroegere Birma) bestudeert nu een heropening en wil de heropbouw na het regenseizoen opstarten, met internationale hulp.
Er waren sinds 1992 al plannen voor een renovering van de spoorlijn, maar die bleven in de lade liggen. Het in maart 2011 aan de macht gekomen bewind voerde al omvangrijke politieke en economische hervormingen door, waardoor het dossier nu wel eens zou kunnen afgerond worden.
De heropening zou ook een ontsluiting betekenen van het verarmde grensgebied van de Karen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-05-2012
Belgische archeologen ontdekken massagraf van duizend jaar in Peru
(Illustratie) De archeologen ontdekten in het graf meer dan tachtig overledenen, skeletten en mummies.
Een team van het Centre de recherches archéologiques (CreA) van de Université libre de Bruxelles (ULB) heeft een uitzonderlijk graf met meer dan tachtig overledenen van verschillende leeftijden blootgelegd in Pachacamac, in Peru. De ontdekking is voorlopig gedateerd omstreeks het jaar 1000, zo meldt CreA vandaag in een persbericht.
Pachacamac, aan de kust van de Stille Zuidzee op enkele kilometers van Lima, is een van de grootste precolumbiaanse sites in Zuid-Amerika. Professor Peter Eeckhout van de ULB doet er al bijna twintig jaar opgravingen.
Offergaven
Tijdens de expeditie 2012 verkende het team ook een necropolis tegenover de tempel van Pachacamac. Daar vonden de onderzoekers een intacte grafkamer van 20 vierkante meter die gespaard is gebleven van plunderaars. Volgens CreA gaat het om de grootste ontdekking ooit op de site.
In het graf lagen meer dan tachtig overledenen, skeletten en mummies, met een groot aantal offergaven, zoals vazen van keramiek, honden en cavia's, juwelen van koper en goudlegeringen.
Laboratorium
Eeckhout en zijn medewerkers trekken nu naar het laboratorium om antwoorden te vinden op de vragen die de ontdekking doet rijzen. Ze vragen zich onder meer af of er kinderen werden geofferd en of de overledenen tegelijk werden begraven of op verschillende tijdstippen.
(allesoversterrenkunde)
Belgische archeologen ontdekken massagraf van duizend jaar in Peru
(Illustratie) De archeologen ontdekten in het graf meer dan tachtig overledenen, skeletten en mummies.
Een team van het Centre de recherches archéologiques (CreA) van de Université libre de Bruxelles (ULB) heeft een uitzonderlijk graf met meer dan tachtig overledenen van verschillende leeftijden blootgelegd in Pachacamac, in Peru. De ontdekking is voorlopig gedateerd omstreeks het jaar 1000, zo meldt CreA vandaag in een persbericht.
Pachacamac, aan de kust van de Stille Zuidzee op enkele kilometers van Lima, is een van de grootste precolumbiaanse sites in Zuid-Amerika. Professor Peter Eeckhout van de ULB doet er al bijna twintig jaar opgravingen.
Offergaven
Tijdens de expeditie 2012 verkende het team ook een necropolis tegenover de tempel van Pachacamac. Daar vonden de onderzoekers een intacte grafkamer van 20 vierkante meter die gespaard is gebleven van plunderaars. Volgens CreA gaat het om de grootste ontdekking ooit op de site.
In het graf lagen meer dan tachtig overledenen, skeletten en mummies, met een groot aantal offergaven, zoals vazen van keramiek, honden en cavia's, juwelen van koper en goudlegeringen.
Laboratorium
Eeckhout en zijn medewerkers trekken nu naar het laboratorium om antwoorden te vinden op de vragen die de ontdekking doet rijzen. Ze vragen zich onder meer af of er kinderen werden geofferd en of de overledenen tegelijk werden begraven of op verschillende tijdstippen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-05-2012
Duizenden jaren oude sieraden ontdekt in Israël
Onder de sieraden bevindt zich onder meer een gouden oorring met wilde geiten erop. De sieraden zijn zeker 3000 jaar oud en sommige sieraden komen waarschijnlijk uit Egypte.
Onderzoekers van de universiteit van Tel Aviv vonden de sieraden in het noorden van Israël. In 2010 werd in dit gebied een soort vaas ontdekt. Onlangs maakten wetenschappers de vaas schoon en ontdekten er vervolgens diverse sieraden in. Ze troffen onder meer een ring en oorbellen aan. De sieraden waren in doeken gewikkeld. Dat de sieraden in een vaas zitten, is opmerkelijk, maar de onderzoekers denken het wel te kunnen verklaren. “Het is duidelijk dat mensen de collectie probeerden te verstoppen en om wat voor reden dan ook konden ze niet terugkomen om deze weer op te halen,” vertelt onderzoeker David Ussishkin.
Sieraden uit de vaas. Foto: Universiteit van Tel Aviv.
Kanaän
De vaas bevond zich in een Kanaänitisch huis en de sieraden behoorden waarschijnlijk toe aan de vrouw die hier ooit woonde. Een deel van de sieraden is overduidelijk van Kanaänitsche oorsprong, maar er zijn er ook die uit Egypte afkomstig lijken. Deze sieraden zijn gemaakt van carneool: een materiaal dat zo’n 1100 voor Christus veelvuldig in Egypte werd gebruikt. De sieraden komen dan ook mogelijk uit Egypte of zijn in ieder geval op Egyptische sieraden geďnspireerd. En dat is niet zo heel vreemd: in die tijd hadden mensen uit Egypte en mensen in dit deel van het huidige Israël regelmatig contact met elkaar.
Egypte
De onderzoekers hopen nog vast te kunnen stellen of de sieraden echt uit Egypte komen. Dat doen ze door de samenstelling ervan te bestuderen. Als de sieraden uit puur goud en niet uit een mix van goud en zilver bestaan, is het aannemelijk dat ze uit Egypte komen. De oude Egyptenaren beschikten namelijk wel over veel goud, maar over weinig zilver.
Uniek
Natuurlijk zijn alle gevonden sieraden alleen al vanwege hun leeftijd heel bijzonder. Maar één exemplaar springt er toch echt uit. Het gaat om een gouden oorbel met daarop wilde geiten. Zoiets hadden de onderzoekers nog nooit gezien. “In het geval van unieke objecten dan zoeken we naar vergelijkbare objecten om deze tegen de juiste culturele en chronologische achtergrond te plaatsen, maar in dit geval hebben we nog niets vergelijkbaars kunnen vinden.”
Het onderzoek naar de sieraden is zoals gezegd nog niet ten einde. De onderzoekers gaan niet alleen de samenstelling van de sieraden nog verder onderzoeken, maar verdiepen zich ook nog in de doeken waar de sieraden in gewikkeld waren.
(scientias.nl)
Duizenden jaren oude sieraden ontdekt in Israël
Onder de sieraden bevindt zich onder meer een gouden oorring met wilde geiten erop. De sieraden zijn zeker 3000 jaar oud en sommige sieraden komen waarschijnlijk uit Egypte.
Onderzoekers van de universiteit van Tel Aviv vonden de sieraden in het noorden van Israël. In 2010 werd in dit gebied een soort vaas ontdekt. Onlangs maakten wetenschappers de vaas schoon en ontdekten er vervolgens diverse sieraden in. Ze troffen onder meer een ring en oorbellen aan. De sieraden waren in doeken gewikkeld. Dat de sieraden in een vaas zitten, is opmerkelijk, maar de onderzoekers denken het wel te kunnen verklaren. “Het is duidelijk dat mensen de collectie probeerden te verstoppen en om wat voor reden dan ook konden ze niet terugkomen om deze weer op te halen,” vertelt onderzoeker David Ussishkin.
Sieraden uit de vaas. Foto: Universiteit van Tel Aviv.
Kanaän
De vaas bevond zich in een Kanaänitisch huis en de sieraden behoorden waarschijnlijk toe aan de vrouw die hier ooit woonde. Een deel van de sieraden is overduidelijk van Kanaänitsche oorsprong, maar er zijn er ook die uit Egypte afkomstig lijken. Deze sieraden zijn gemaakt van carneool: een materiaal dat zo’n 1100 voor Christus veelvuldig in Egypte werd gebruikt. De sieraden komen dan ook mogelijk uit Egypte of zijn in ieder geval op Egyptische sieraden geďnspireerd. En dat is niet zo heel vreemd: in die tijd hadden mensen uit Egypte en mensen in dit deel van het huidige Israël regelmatig contact met elkaar.
Egypte
De onderzoekers hopen nog vast te kunnen stellen of de sieraden echt uit Egypte komen. Dat doen ze door de samenstelling ervan te bestuderen. Als de sieraden uit puur goud en niet uit een mix van goud en zilver bestaan, is het aannemelijk dat ze uit Egypte komen. De oude Egyptenaren beschikten namelijk wel over veel goud, maar over weinig zilver.
Uniek
Natuurlijk zijn alle gevonden sieraden alleen al vanwege hun leeftijd heel bijzonder. Maar één exemplaar springt er toch echt uit. Het gaat om een gouden oorbel met daarop wilde geiten. Zoiets hadden de onderzoekers nog nooit gezien. “In het geval van unieke objecten dan zoeken we naar vergelijkbare objecten om deze tegen de juiste culturele en chronologische achtergrond te plaatsen, maar in dit geval hebben we nog niets vergelijkbaars kunnen vinden.”
Het onderzoek naar de sieraden is zoals gezegd nog niet ten einde. De onderzoekers gaan niet alleen de samenstelling van de sieraden nog verder onderzoeken, maar verdiepen zich ook nog in de doeken waar de sieraden in gewikkeld waren.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Voor wie zich afvraagt waarom die mummie op de foto een christelijk kruis vasthoudt: dat is het lichaam van een 18e-eeuwse Oostenrijker dat bewaard wordt in het dorp St. Thomas am Blasenstein.quote:
Zie http://de.wikipedia.org/wiki/Luftg%E2%80%99selchter_Pfarrer
goed opgemerkt beste Iblardiquote:
[..]
Voor wie zich afvraagt waarom die mummie op de foto een christelijk kruis vasthoudt: dat is het lichaam van een 18e-eeuwse Oostenrijker dat bewaard wordt in het dorp St. Thomas am Blasenstein.
Zie http://de.wikipedia.org/wiki/Luftg%E2%80%99selchter_Pfarrer
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-05-2012
Archeologen vinden 3.000 jaar oud zegel van Bethlehem
Š afp.
Israëlische archeologen hebben een bijna 3.000 jaar oud zegel met het woord 'Bethlehem' erop uitgegraven. Dat is het oudst bekende bewijs buiten de Bijbel voor het bestaan van de latere geboortestad van Jezus, zei archeoloog Eli Shukron. Het zegel is gemaakt uit klei en heeft een doorsnee van 1,5 centimeter. Het dateert uit de zevende of achtste eeuw van voor onze tijdrekening en daarmee uit de periode van de eerste joodse tempels in Jeruzalem.
Š reuters.
Het zegel werd gevonden tijdens opgravingen op een belangrijke archeologische site net buiten de oude stadswallen van Jeruzalem. Aangenomen wordt dat koning David er zijn paleis bouwde en zijn hoofdstad er vestigde. Vermoedelijk werd het zegel, een zogenaamde "bulla", gebruikt om voorwerpen of documenten te verzegelen.
Vermoedelijk verzegelde het een koffer belastingen die vanuit Bethlehem naar de koning in Jeruzalem werd gestuurd. Bij dit soort taksen kon het gaan om zilver of ook natuurproducten zoals wijn of graan. Een deel van de inscriptie verwijst naar het zevende jaar van een regentschap. Het is evenwel niet duidelijk om welke joodse koning het gaat.
Š reuters.
Š reuters.
(HLN)
Archeologen vinden 3.000 jaar oud zegel van Bethlehem
Š afp.
Israëlische archeologen hebben een bijna 3.000 jaar oud zegel met het woord 'Bethlehem' erop uitgegraven. Dat is het oudst bekende bewijs buiten de Bijbel voor het bestaan van de latere geboortestad van Jezus, zei archeoloog Eli Shukron. Het zegel is gemaakt uit klei en heeft een doorsnee van 1,5 centimeter. Het dateert uit de zevende of achtste eeuw van voor onze tijdrekening en daarmee uit de periode van de eerste joodse tempels in Jeruzalem.
Š reuters.
Het zegel werd gevonden tijdens opgravingen op een belangrijke archeologische site net buiten de oude stadswallen van Jeruzalem. Aangenomen wordt dat koning David er zijn paleis bouwde en zijn hoofdstad er vestigde. Vermoedelijk werd het zegel, een zogenaamde "bulla", gebruikt om voorwerpen of documenten te verzegelen.
Vermoedelijk verzegelde het een koffer belastingen die vanuit Bethlehem naar de koning in Jeruzalem werd gestuurd. Bij dit soort taksen kon het gaan om zilver of ook natuurproducten zoals wijn of graan. Een deel van de inscriptie verwijst naar het zevende jaar van een regentschap. Het is evenwel niet duidelijk om welke joodse koning het gaat.
Š reuters.
Š reuters.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-05-2012
Eerste Europeanen speelden 40.000 jaar geleden al op de fluit
40.000 jaar oude fluiten en kunst in een grot in Duitsland bewijzen dat de eerste Europeanen veel vroeger dan gedacht al echte creatievelingen waren.
Wetenschappers van de universiteit van Tübingen en Oxford bestudeerden een grot in het zuidwesten van Duitsland. In deze grot zijn in het verleden verschillende kunstwerken teruggevonden. Onder meer mythische afbeeldingen, beeldjes, fluitinstrumenten en diverse innovaties. De onderzoekers stelden de leeftijd van deze objecten vast en moesten concluderen dat ze zeker 40.000 en mogelijk zelfs 43.000 jaar oud zijn. Daarmee zijn het de oudste technologische en artistieke innovaties uit het Aurignacien: een cultuur die iets meer dan 40.000 jaar geleden tot stand kwam.
Fluiten, gemaakt van ivoor. Foto: Universiteit van Tübingen.
Vroeg
Uit de datering blijkt dat mensen nog voordat een extreem koude periode aanbrak het gebied boven de Donau al betrokken. Eerder dachten wetenschappers dat de moderne mensen het gebied pas na de koude periode binnentrokken. Nu lijkt het erop dat moderne mensen tijdens een mildere periode in deze IJstijd het zuidwesten van Duitsland gingen bewonen. “Deze resultaten zijn in lijn met de hypothese die we verschillende jaren geleden opstelden, namelijk dat het gebied rondom de Donau tussen de 40.000 en 45.000 jaar geleden een belangrijke doorgang vormde voor mensen en technologische innovaties, op weg naar het midden van Europa,” stelt onderzoeker Nick Conard.
Neanderthaler
Waarschijnlijk stuitten de moderne mensen daarbij op Neanderthalers. Of de twee groepen ook culturele eigenschappen hebben uitgewisseld, is onduidelijk. De onderzoekers hopen dat nog te achterhalen.
Hoe?
Hoe de innovaties precies tot stand kwamen, weten de onderzoekers ook niet. Mogelijk was het de competitie met de Neanderthalers of het zware klimaat dat leidde tot de vindingrijkheid van deze mensen.
Deze kunstwerken en sieraden zijn zeker zo'n 40.000 jaar oud. Foto's: Württembergisches Landesmuseum Stuttgart.
De onderzoekers benadrukken dat hun werk heel belangrijk is. Door objecten die oude mensen hebben achtergelaten te dateren, krijgen we een beter beeld van de wijze waarop ze zich door Europa verspreidden. En daarmee begrijpen we ook andere processen – zoals de opkomst van kunst en muziek en het uitsterven van de Neanderthalers – beter.
(scientias.nl)
Eerste Europeanen speelden 40.000 jaar geleden al op de fluit
40.000 jaar oude fluiten en kunst in een grot in Duitsland bewijzen dat de eerste Europeanen veel vroeger dan gedacht al echte creatievelingen waren.
Wetenschappers van de universiteit van Tübingen en Oxford bestudeerden een grot in het zuidwesten van Duitsland. In deze grot zijn in het verleden verschillende kunstwerken teruggevonden. Onder meer mythische afbeeldingen, beeldjes, fluitinstrumenten en diverse innovaties. De onderzoekers stelden de leeftijd van deze objecten vast en moesten concluderen dat ze zeker 40.000 en mogelijk zelfs 43.000 jaar oud zijn. Daarmee zijn het de oudste technologische en artistieke innovaties uit het Aurignacien: een cultuur die iets meer dan 40.000 jaar geleden tot stand kwam.
Fluiten, gemaakt van ivoor. Foto: Universiteit van Tübingen.
Vroeg
Uit de datering blijkt dat mensen nog voordat een extreem koude periode aanbrak het gebied boven de Donau al betrokken. Eerder dachten wetenschappers dat de moderne mensen het gebied pas na de koude periode binnentrokken. Nu lijkt het erop dat moderne mensen tijdens een mildere periode in deze IJstijd het zuidwesten van Duitsland gingen bewonen. “Deze resultaten zijn in lijn met de hypothese die we verschillende jaren geleden opstelden, namelijk dat het gebied rondom de Donau tussen de 40.000 en 45.000 jaar geleden een belangrijke doorgang vormde voor mensen en technologische innovaties, op weg naar het midden van Europa,” stelt onderzoeker Nick Conard.
Neanderthaler
Waarschijnlijk stuitten de moderne mensen daarbij op Neanderthalers. Of de twee groepen ook culturele eigenschappen hebben uitgewisseld, is onduidelijk. De onderzoekers hopen dat nog te achterhalen.
Hoe?
Hoe de innovaties precies tot stand kwamen, weten de onderzoekers ook niet. Mogelijk was het de competitie met de Neanderthalers of het zware klimaat dat leidde tot de vindingrijkheid van deze mensen.
Deze kunstwerken en sieraden zijn zeker zo'n 40.000 jaar oud. Foto's: Württembergisches Landesmuseum Stuttgart.
De onderzoekers benadrukken dat hun werk heel belangrijk is. Door objecten die oude mensen hebben achtergelaten te dateren, krijgen we een beter beeld van de wijze waarop ze zich door Europa verspreidden. En daarmee begrijpen we ook andere processen – zoals de opkomst van kunst en muziek en het uitsterven van de Neanderthalers – beter.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-05-2012
Oneerlijke verdeling van rijkdom begon al in de Steentijd
Wetenschappers hebben het oudste bewijs van een oneerlijke verdeling van rijkdom ontdekt. Ze vonden het in graven die zeker 7000 jaar oud zijn.
De onderzoekers bestudeerden 300 graven in het midden van Europa. Ze achterhaalden waar de overledenen vandaan kwamen door naar de isotopen in de stoffelijke resten te kijken. De verhouding van deze isotopen wordt bepaald door het eten en drinken dat mensen (vooral als kind) binnenkrijgen en kan verraden op welke grond of in welk gebied een persoon opgroeide. Ook bestudeerden ze eventuele gereedschappen die in het graf waren achtergelaten.
Vrouwen
Uit het onderzoek blijkt ook dat vrouwen vaak ver van de plaats waar ze opgroeiden, werden begraven. Dat wijst erop dat de mannen in hun geboorteplaats bleven en de vrouw zich bij haar man voegde.Dissels
Zo ontdekten de onderzoekers dat de mannen die met gereedschappen begraven werden, op betere grond opgroeiden. “De mannen die begraven werden met dissels (gereedschappen voor houtbewerking, red.) leefden van voedsel dat in löss-gebieden werd gekweekt,” vertelt onderzoeker Alex Bentley. Löss-gebieden hadden de voorkeur van de oude boeren: ze waren vruchtbaar en leverden veel gewassen op. Blijkbaar hadden de mannen die met gereedschappen werden begraven dus toegang tot betere grond dan de mannen die zonder gereedschappen werden begraven.
Ouder
En daarmee is de oneerlijke verdeling van rijkdom nog veel ouder dan gedacht. Deze ontstond blijkbaar niet in de late prehistorie, maar reeds in de Steentijd. “Het lijkt erop dat het Neolithicum het erfelijke eigendom (zoals land en vee) naar Europa bracht en dat de ongelijkheid zo ontstond.” En daar hebben wij tot op de dag van vandaag mee te maken. “Daarna was er geen weg terug: gedurende de Bronstijd, de IJzertijd en de Industriële tijd nam de ongelijkheid toe.” De zaden van die ongelijkheid werden echter in de Steentijd gezaaid.
Links een rijke man. Foto: BDA – Neugebauer. Rechts een dissel. Foto: Britta Ramminger.
Het volledige onderzoek is terug te vinden in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences en is actueler dan ooit. Occupy-bewegingen kaartten eerder dit jaar de oneerlijke verdeling van de rijkdom aan
(Scientias.nl)
Oneerlijke verdeling van rijkdom begon al in de Steentijd
Wetenschappers hebben het oudste bewijs van een oneerlijke verdeling van rijkdom ontdekt. Ze vonden het in graven die zeker 7000 jaar oud zijn.
De onderzoekers bestudeerden 300 graven in het midden van Europa. Ze achterhaalden waar de overledenen vandaan kwamen door naar de isotopen in de stoffelijke resten te kijken. De verhouding van deze isotopen wordt bepaald door het eten en drinken dat mensen (vooral als kind) binnenkrijgen en kan verraden op welke grond of in welk gebied een persoon opgroeide. Ook bestudeerden ze eventuele gereedschappen die in het graf waren achtergelaten.
Vrouwen
Uit het onderzoek blijkt ook dat vrouwen vaak ver van de plaats waar ze opgroeiden, werden begraven. Dat wijst erop dat de mannen in hun geboorteplaats bleven en de vrouw zich bij haar man voegde.Dissels
Zo ontdekten de onderzoekers dat de mannen die met gereedschappen begraven werden, op betere grond opgroeiden. “De mannen die begraven werden met dissels (gereedschappen voor houtbewerking, red.) leefden van voedsel dat in löss-gebieden werd gekweekt,” vertelt onderzoeker Alex Bentley. Löss-gebieden hadden de voorkeur van de oude boeren: ze waren vruchtbaar en leverden veel gewassen op. Blijkbaar hadden de mannen die met gereedschappen werden begraven dus toegang tot betere grond dan de mannen die zonder gereedschappen werden begraven.
Ouder
En daarmee is de oneerlijke verdeling van rijkdom nog veel ouder dan gedacht. Deze ontstond blijkbaar niet in de late prehistorie, maar reeds in de Steentijd. “Het lijkt erop dat het Neolithicum het erfelijke eigendom (zoals land en vee) naar Europa bracht en dat de ongelijkheid zo ontstond.” En daar hebben wij tot op de dag van vandaag mee te maken. “Daarna was er geen weg terug: gedurende de Bronstijd, de IJzertijd en de Industriële tijd nam de ongelijkheid toe.” De zaden van die ongelijkheid werden echter in de Steentijd gezaaid.
Links een rijke man. Foto: BDA – Neugebauer. Rechts een dissel. Foto: Britta Ramminger.
Het volledige onderzoek is terug te vinden in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences en is actueler dan ooit. Occupy-bewegingen kaartten eerder dit jaar de oneerlijke verdeling van de rijkdom aan
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-05-2012
‘De Tudor-dynastie heeft eigenlijk nooit bestaan’
De term ‘Tudor’ werd nauwelijks gebruikt in de zestiende eeuw, dat stelt een historicus van de University of Oxford. Het veelvuldig hedendaags gebruik door historici en schrijvers zou ons een verkeerde indruk van die periode geven.
Volgens Cliff Davies werd de naam tot in de laatste jaren van Elizabeth’s regeerperiode nauwelijks gebruikt als term om de monarchie mee aan te duiden. En zelfs tijdens die laatste periode van de Tudor-dynastie gebeurde dat zelden. Davies onderzocht allerlei officiële papieren, kronieken, gedichten, toneelstukken en pamfletten uit de tijd dat de familie Tudor over Engeland heerste. Zo ontdekte hij dat van alle geschreven gedichten over de dood van Elizabeth en de troonsbestijging van James I in 1603 slechts één iemand sprak van een verandering van familie: van ‘Tudor’ naar ‘Stuart’. Daarnaast denkt hij dat termen als ‘Tudor England’ en ‘Tudor monarchy’ ons een valse indruk geven van de ‘glamour’ en eenheid van Engeland in de 16de eeuw.
De Tudor roos. Eigendom van Sodacan (cc via commons.wikimedia.org)
Tudor-dynastie
In 1485 kwamen de Tudors aan de macht: Hendrik VII werd koning van Engeland en Wales. In 1509, na zijn dood, nam Hendrik VIII de troon over van zijn zoon. U kent hem vast wel als de koning met de zes vrouwen. Uit drie van zijn huwelijken kwamen kinderen voort. De jongste, Eduard VI, Hendriks enige overlevende wettige zoon die hij samen met zijn derde vrouw Jane Seymour ter wereld bracht, werd in 1547 koning nadat zijn vader overleed. Zijn koningschap was echter niet van lange duur, want zes jaar later overleed hij, vermoedelijk aan een longontsteking. Zijn oudere zus, Maria I uit Hendrik VIII’s eerste huwelijk met Catharina van Aragorn nam de troon over. Zij staat ook wel bekend als ‘Bloody Mary’ vanwege haar bloedige optreden tegen de protestanten tijdens haar regeerperiode. Toen zij in 1558 overleed, nam Elizabeth I het over: de dochter uit Hendriks tweede huwelijk met Anne Boleyn. Zij werd één van de meest invloedrijke vorsten en wordt beschouwd als één van de grootste staatshoofden aller tijden. Ze kreeg de bijnaam ‘Virgin Queen’ (maagdelijke koningin) omdat zij ongehuwd en dus kinderloos bleef tot haar dood. Na haar overlijden in 1603 kwam om die reden een einde aan de Tudor-dynastie.
Belediging
De Tudors zijn een populair onderwerp in de geschiedenis. De term wordt volgens Davies obsessief gebruikt door historici om de periode (Engeland in de 16de eeuw) aan te duiden in hun werk, terwijl het in die tijd niet eens bestond. “De naam Tudor was befaamd in de Welshe literatuur maar werd als een belediging beschouwd in Engeland.” Owen Tudor (ca. 1400-1461), de stamvader van de familie, was een Welshe soldaat die hofmeester en later echtgenoot werd van Catherine van Valois, weduwe van Koning Hendrik V van Engeland. Toen zijn kleinzoon Hendrik VII in opstand kwam tegen koning Richard III van Engeland en deze laatste uiteindelijk sneuvelde in de slag bij Bosworth, werd Hendrik gekroond tot koning en hij niet. Dit zorgde voor een breuk tussen de twee. De ‘Tudor’ vorsten waren dan ook niet trots op hun Welshe voorvader.
Vele geaccepteerde inzichten die wij hebben van de Tudor-dynastie moeten worden herzien, suggereert Davies. “Het concept van ‘Tudor monarchy’ is een misverstand. De regeerperioden van Hendrik VII, Hendrik VIII en Elizabeth I hebben maar weinig met elkaar overeen. En dan hebben we het nog niet eens over de korte koningsschappen van Eduard VI en Maria I.” Ook het feit dat wij gewone burgers uit die tijd zien als ‘Tudor’-mannen of ‘Tudor’-vrouwen is misleidend. “De term suggereert dat alle onderdanen zich identificeerden met hun vorst, wat niet altijd zo was,” voegt Davies toe. Perioden zijn kunstmatige constructies gemaakt door historici, zo vindt hij. “Wat het concept van de ‘Tudor-periode’ zo verleidelijk maakt, is dat we geloven dat het actueel was in die tijd maar dit was niet het geval. We moeten onze concepten dus herzien.”
(scientias.nl)
‘De Tudor-dynastie heeft eigenlijk nooit bestaan’
De term ‘Tudor’ werd nauwelijks gebruikt in de zestiende eeuw, dat stelt een historicus van de University of Oxford. Het veelvuldig hedendaags gebruik door historici en schrijvers zou ons een verkeerde indruk van die periode geven.
Volgens Cliff Davies werd de naam tot in de laatste jaren van Elizabeth’s regeerperiode nauwelijks gebruikt als term om de monarchie mee aan te duiden. En zelfs tijdens die laatste periode van de Tudor-dynastie gebeurde dat zelden. Davies onderzocht allerlei officiële papieren, kronieken, gedichten, toneelstukken en pamfletten uit de tijd dat de familie Tudor over Engeland heerste. Zo ontdekte hij dat van alle geschreven gedichten over de dood van Elizabeth en de troonsbestijging van James I in 1603 slechts één iemand sprak van een verandering van familie: van ‘Tudor’ naar ‘Stuart’. Daarnaast denkt hij dat termen als ‘Tudor England’ en ‘Tudor monarchy’ ons een valse indruk geven van de ‘glamour’ en eenheid van Engeland in de 16de eeuw.
De Tudor roos. Eigendom van Sodacan (cc via commons.wikimedia.org)
Tudor-dynastie
In 1485 kwamen de Tudors aan de macht: Hendrik VII werd koning van Engeland en Wales. In 1509, na zijn dood, nam Hendrik VIII de troon over van zijn zoon. U kent hem vast wel als de koning met de zes vrouwen. Uit drie van zijn huwelijken kwamen kinderen voort. De jongste, Eduard VI, Hendriks enige overlevende wettige zoon die hij samen met zijn derde vrouw Jane Seymour ter wereld bracht, werd in 1547 koning nadat zijn vader overleed. Zijn koningschap was echter niet van lange duur, want zes jaar later overleed hij, vermoedelijk aan een longontsteking. Zijn oudere zus, Maria I uit Hendrik VIII’s eerste huwelijk met Catharina van Aragorn nam de troon over. Zij staat ook wel bekend als ‘Bloody Mary’ vanwege haar bloedige optreden tegen de protestanten tijdens haar regeerperiode. Toen zij in 1558 overleed, nam Elizabeth I het over: de dochter uit Hendriks tweede huwelijk met Anne Boleyn. Zij werd één van de meest invloedrijke vorsten en wordt beschouwd als één van de grootste staatshoofden aller tijden. Ze kreeg de bijnaam ‘Virgin Queen’ (maagdelijke koningin) omdat zij ongehuwd en dus kinderloos bleef tot haar dood. Na haar overlijden in 1603 kwam om die reden een einde aan de Tudor-dynastie.
Belediging
De Tudors zijn een populair onderwerp in de geschiedenis. De term wordt volgens Davies obsessief gebruikt door historici om de periode (Engeland in de 16de eeuw) aan te duiden in hun werk, terwijl het in die tijd niet eens bestond. “De naam Tudor was befaamd in de Welshe literatuur maar werd als een belediging beschouwd in Engeland.” Owen Tudor (ca. 1400-1461), de stamvader van de familie, was een Welshe soldaat die hofmeester en later echtgenoot werd van Catherine van Valois, weduwe van Koning Hendrik V van Engeland. Toen zijn kleinzoon Hendrik VII in opstand kwam tegen koning Richard III van Engeland en deze laatste uiteindelijk sneuvelde in de slag bij Bosworth, werd Hendrik gekroond tot koning en hij niet. Dit zorgde voor een breuk tussen de twee. De ‘Tudor’ vorsten waren dan ook niet trots op hun Welshe voorvader.
Vele geaccepteerde inzichten die wij hebben van de Tudor-dynastie moeten worden herzien, suggereert Davies. “Het concept van ‘Tudor monarchy’ is een misverstand. De regeerperioden van Hendrik VII, Hendrik VIII en Elizabeth I hebben maar weinig met elkaar overeen. En dan hebben we het nog niet eens over de korte koningsschappen van Eduard VI en Maria I.” Ook het feit dat wij gewone burgers uit die tijd zien als ‘Tudor’-mannen of ‘Tudor’-vrouwen is misleidend. “De term suggereert dat alle onderdanen zich identificeerden met hun vorst, wat niet altijd zo was,” voegt Davies toe. Perioden zijn kunstmatige constructies gemaakt door historici, zo vindt hij. “Wat het concept van de ‘Tudor-periode’ zo verleidelijk maakt, is dat we geloven dat het actueel was in die tijd maar dit was niet het geval. We moeten onze concepten dus herzien.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-05-2012
18.000 antieke voorwerpen van illegale opgravingen onderschept bij Rome
(archieffoto) Š thinkstock.
De Italiaanse politie heeft 18.000 antieke voorwerpen in beslag genomen die illegaal zijn opgegraven op archeologische locaties in de buurt van Rome. Er zijn nog geen arrestaties verricht, maar justitie heeft wel vijf verdachten.
De politie startte een onderzoek nadat agenten een illegale opgraving hadden ontdekt. Op de locatie stond een marmeren sarcofaag die was uitgegraven en vervolgens achtergelaten.
Het spoor leidde naar de woningen van een aantal verdachten. Daar trof de politie antieke voorwerpen aan en aantekeningen die de opsporingsautoriteiten verder op weg hielpen.
(HLN)
18.000 antieke voorwerpen van illegale opgravingen onderschept bij Rome
(archieffoto) Š thinkstock.
De Italiaanse politie heeft 18.000 antieke voorwerpen in beslag genomen die illegaal zijn opgegraven op archeologische locaties in de buurt van Rome. Er zijn nog geen arrestaties verricht, maar justitie heeft wel vijf verdachten.
De politie startte een onderzoek nadat agenten een illegale opgraving hadden ontdekt. Op de locatie stond een marmeren sarcofaag die was uitgegraven en vervolgens achtergelaten.
Het spoor leidde naar de woningen van een aantal verdachten. Daar trof de politie antieke voorwerpen aan en aantekeningen die de opsporingsautoriteiten verder op weg hielpen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-05-2012
Prehistorische Drentse nederzetting per ongeluk ontdekt
Medewerkers van de Drentse gemeente Borger-Odoorn hebben per ongeluk een veld afgegraven en daarbij een vijfduizend jaar oude nederzetting gevonden.
Archeologen hebben naast een hunebed honderden vondsten gedaan
Dat meldt RTV Drenthe.
Door een fout van de gemeente is te diep gegraven bij een veld naast een hunebed. Eigenlijk moet in dergelijk historisch gebied heel voorzichtig worden omgesprongen met de grond.
Potscherven
In de omgeving wordt het landschap opnieuw ingericht, maar het desbetreffende veld had niet afgegraven moeten worden. Doordat dit wel is gedaan, kwamen allerlei potscherven en dergelijke bloot te liggen.
Archeologiestudenten van de Rijksuniversiteit Groningen doen nu onderzoek in het veld. Zij denken op een nederzetting uit de IJzertijd te zijn gestuit. De sporen zijn waarschijnlijk van de hunebedbouwers die 3.400 jaar voor Christus leefden.
De studenten hebben misschien zelfs een prehistorisch boerderijtje gevonden. De komende weken zal er nog onderzoek worden gedaan. De archeologen hebben al meer dan zeshonderd historische vondsten in het veld gedaan.
Door Marlou Visser
(Elsevier)
Prehistorische Drentse nederzetting per ongeluk ontdekt
Medewerkers van de Drentse gemeente Borger-Odoorn hebben per ongeluk een veld afgegraven en daarbij een vijfduizend jaar oude nederzetting gevonden.
Archeologen hebben naast een hunebed honderden vondsten gedaan
Dat meldt RTV Drenthe.
Door een fout van de gemeente is te diep gegraven bij een veld naast een hunebed. Eigenlijk moet in dergelijk historisch gebied heel voorzichtig worden omgesprongen met de grond.
Potscherven
In de omgeving wordt het landschap opnieuw ingericht, maar het desbetreffende veld had niet afgegraven moeten worden. Doordat dit wel is gedaan, kwamen allerlei potscherven en dergelijke bloot te liggen.
Archeologiestudenten van de Rijksuniversiteit Groningen doen nu onderzoek in het veld. Zij denken op een nederzetting uit de IJzertijd te zijn gestuit. De sporen zijn waarschijnlijk van de hunebedbouwers die 3.400 jaar voor Christus leefden.
De studenten hebben misschien zelfs een prehistorisch boerderijtje gevonden. De komende weken zal er nog onderzoek worden gedaan. De archeologen hebben al meer dan zeshonderd historische vondsten in het veld gedaan.
Door Marlou Visser
(Elsevier)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-05-2012
Klimaatverandering deed Indusbeschaving de das om
Het ineenstorten van de hoogontwikkelde Indusbeschaving in de oudheid (ca. 3300-1300 v.Chr.) was een gevolg van klimaatverandering. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van The Woods Hole Oceanographic Institution.
Ooit was het samen met Mesopotamië en het Oude Egypte de grootste, maar weinig bekende hoogontwikkelde beschaving ter wereld: de Indus, ook wel bekend als de Harappabeschaving. Hun grondgebied strekte zich uit langs de Indus- en Ghaggar-Hakra rivier: het hedendaagse Noordwest-India, Oost-Afghanistan en een deel van Pakistan. Ook al begonnen Mesopotamië en Egypte eerder met het bouwen van steden, het volk had daarentegen wel het grootste verspreidingsgebied. Om in hun levensonderhoud te voorzien, woonden zij voornamelijk naast de rivieren, hier was de grond vruchtbaar. Maar toch ging er iets mis met dit ver ontwikkelde volk: het verdween en wetenschappers weten nu waarom. Klimaatverandering zou de beschaving namelijk de das om hebben gedaan.
Het uitgestrekte leefgebied van de Indusbeschaving. Klik voor een vergroting. Bron: Liviu Giosan, Woods Hole Oceanographic Institution; Stefan Constantinescu, University of Bucharest; James P.M. Syvitski, University of Colorado.
Reconstructie
Om uiteindelijk tot deze conclusie te komen, reconstrueerden de onderzoekers het landschap waar de Indusbeschaving zich 5200 jaar geleden ontwikkelde. Zij bouwden hun steden na en lieten het rijk langzaam uiteenvallen. Volgens de onderzoekers werd het hoog tijd dat wetenschappers het lot van dit volk eindelijk eens zouden ontrafelden. Want in tegenstelling tot Egypte en Mesopotamië is de mensheid deze mooie en complexe cultuur die ooit 10 procent van de wereldbevolking bevatte compleet vergeten. In hun paper, gepubliceerd in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences schrijven de onderzoekers dat vele overblijfselen van de nederzettingen zich tegenwoordig in een woestijnachtig gebied bevinden, ver weg van de stromende rivier. De reconstructie geeft een beeld van een 10.000 jaar lang veranderend landschap. Voordat de Indusbeschaving zich vestigde in het gebied, liet de krachtige Indusrivier hoge stukken land achter tussen haar zijrivieren. De moesson zorgde ervoor dat een groot gebied werd bedekt met sediment. De onderzoekers identificeerden daarnaast een heuvelachtige vlakte van tien tot twintig meter hoog en 100 kilometer wijd. Ze noemen het de Indus mega-richel omdat deze maar liefst 1000 kilometer langs de Indusrivier loopt. “Op deze schaal is er nog nooit een vergelijkbaar iets beschreven in de geomorfologische literatuur,” zegt Liviu Giosan, één van de auteurs. “De mega-richel is een verrassende indicatie van de stabiliteit van de Indus-vlakte over de afgelopen vier millennia. De overblijfselen van Indus-nederzettingen bevinden zich nog steeds aan de oppervlakte van de richel, in plaats van dat zij zijn begraven onder de grond”.
Moesson
Waarschijnlijk leidde de mindering van regenbuien tijdens de moessontijd tot een zwakkere dynamiek van de rivieren. Iets waar het volk in het begin van profiteerde, maar wat uiteindelijk hun ondergang werd. Doordat de moesson zwakker werd, had de vlakte waar de Indus zich vestigde niet meer te kampen met desastreuze overstromingen. Het land was echter nog steeds vruchtbaar vanwege de hevige regenbuien voor die tijd en daarmee perfect voor agricultuur. Maar deze luxe positie hield na 2.000 jaar op en betekende het einde van de Indusbeschaving.
Bron: Peter D. Clift, School of Geosciences, University of Aberdeen, UK
Sarasvati
De onderzoekers hebben nog een andere grote ontdekking gedaan: zij denken het lot van de mythische rivier Sarasvati te hebben ontrafeld. Deze rivier wordt beschreven als de machtigste rivier die in zee uitmondt. Aan de oevers zouden vele koninkrijken gevestigd zijn. Door de reconstructie denkt het team dat de Ghaggar-Hakra mogelijk de Sarasvati is. De rivier zou gevoed zijn door hevige moessonregen en niet door de Himalaya, zoals andere rivieren in de buurt. En laat de Ghaggar-Hakra nu ook een rivier zijn die alleen stroomt tijdens sterke moessontijden.
Toen de rivieren opdroogden 3900 jaar geleden, hadden de Indus een vluchtroute: namelijk naar het oosten richting het Ganges bassin. Hier bleven de moessonregenbuien betrouwbaar. Maar dit zou betekend hebben dat de Indusbeschaving in kleinere gemeenschappen moest gaan leven en dat had niet de voorkeur. De Indus leefden namelijk in een stedencultuur. Volgens Giosan is er een hoop archeologisch onderzoek gedaan de afgelopen decennia maar is het onderzoek naar de beschaving nooit gekoppeld aan de evolutie van landschappen. “We zien nu hoe de dynamiek van een landschap een cruciale link vormt tussen klimaatverandering en mensen,” zegt Giosan. “Vandaag de dag voedt een systeem, vergelijkbaar met dat van de Indus, het grootste irrigatieplan ter wereld. Als de moesson zou toenemen in een warmere wereld, zal een catastrofale waterstand het huidige irrigatiesysteem, gemaakt voor een tamme rivier, verouderen.”
(scientias.nl)
Klimaatverandering deed Indusbeschaving de das om
Het ineenstorten van de hoogontwikkelde Indusbeschaving in de oudheid (ca. 3300-1300 v.Chr.) was een gevolg van klimaatverandering. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van The Woods Hole Oceanographic Institution.
Ooit was het samen met Mesopotamië en het Oude Egypte de grootste, maar weinig bekende hoogontwikkelde beschaving ter wereld: de Indus, ook wel bekend als de Harappabeschaving. Hun grondgebied strekte zich uit langs de Indus- en Ghaggar-Hakra rivier: het hedendaagse Noordwest-India, Oost-Afghanistan en een deel van Pakistan. Ook al begonnen Mesopotamië en Egypte eerder met het bouwen van steden, het volk had daarentegen wel het grootste verspreidingsgebied. Om in hun levensonderhoud te voorzien, woonden zij voornamelijk naast de rivieren, hier was de grond vruchtbaar. Maar toch ging er iets mis met dit ver ontwikkelde volk: het verdween en wetenschappers weten nu waarom. Klimaatverandering zou de beschaving namelijk de das om hebben gedaan.
Het uitgestrekte leefgebied van de Indusbeschaving. Klik voor een vergroting. Bron: Liviu Giosan, Woods Hole Oceanographic Institution; Stefan Constantinescu, University of Bucharest; James P.M. Syvitski, University of Colorado.
Reconstructie
Om uiteindelijk tot deze conclusie te komen, reconstrueerden de onderzoekers het landschap waar de Indusbeschaving zich 5200 jaar geleden ontwikkelde. Zij bouwden hun steden na en lieten het rijk langzaam uiteenvallen. Volgens de onderzoekers werd het hoog tijd dat wetenschappers het lot van dit volk eindelijk eens zouden ontrafelden. Want in tegenstelling tot Egypte en Mesopotamië is de mensheid deze mooie en complexe cultuur die ooit 10 procent van de wereldbevolking bevatte compleet vergeten. In hun paper, gepubliceerd in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences schrijven de onderzoekers dat vele overblijfselen van de nederzettingen zich tegenwoordig in een woestijnachtig gebied bevinden, ver weg van de stromende rivier. De reconstructie geeft een beeld van een 10.000 jaar lang veranderend landschap. Voordat de Indusbeschaving zich vestigde in het gebied, liet de krachtige Indusrivier hoge stukken land achter tussen haar zijrivieren. De moesson zorgde ervoor dat een groot gebied werd bedekt met sediment. De onderzoekers identificeerden daarnaast een heuvelachtige vlakte van tien tot twintig meter hoog en 100 kilometer wijd. Ze noemen het de Indus mega-richel omdat deze maar liefst 1000 kilometer langs de Indusrivier loopt. “Op deze schaal is er nog nooit een vergelijkbaar iets beschreven in de geomorfologische literatuur,” zegt Liviu Giosan, één van de auteurs. “De mega-richel is een verrassende indicatie van de stabiliteit van de Indus-vlakte over de afgelopen vier millennia. De overblijfselen van Indus-nederzettingen bevinden zich nog steeds aan de oppervlakte van de richel, in plaats van dat zij zijn begraven onder de grond”.
Moesson
Waarschijnlijk leidde de mindering van regenbuien tijdens de moessontijd tot een zwakkere dynamiek van de rivieren. Iets waar het volk in het begin van profiteerde, maar wat uiteindelijk hun ondergang werd. Doordat de moesson zwakker werd, had de vlakte waar de Indus zich vestigde niet meer te kampen met desastreuze overstromingen. Het land was echter nog steeds vruchtbaar vanwege de hevige regenbuien voor die tijd en daarmee perfect voor agricultuur. Maar deze luxe positie hield na 2.000 jaar op en betekende het einde van de Indusbeschaving.
Bron: Peter D. Clift, School of Geosciences, University of Aberdeen, UK
Sarasvati
De onderzoekers hebben nog een andere grote ontdekking gedaan: zij denken het lot van de mythische rivier Sarasvati te hebben ontrafeld. Deze rivier wordt beschreven als de machtigste rivier die in zee uitmondt. Aan de oevers zouden vele koninkrijken gevestigd zijn. Door de reconstructie denkt het team dat de Ghaggar-Hakra mogelijk de Sarasvati is. De rivier zou gevoed zijn door hevige moessonregen en niet door de Himalaya, zoals andere rivieren in de buurt. En laat de Ghaggar-Hakra nu ook een rivier zijn die alleen stroomt tijdens sterke moessontijden.
Toen de rivieren opdroogden 3900 jaar geleden, hadden de Indus een vluchtroute: namelijk naar het oosten richting het Ganges bassin. Hier bleven de moessonregenbuien betrouwbaar. Maar dit zou betekend hebben dat de Indusbeschaving in kleinere gemeenschappen moest gaan leven en dat had niet de voorkeur. De Indus leefden namelijk in een stedencultuur. Volgens Giosan is er een hoop archeologisch onderzoek gedaan de afgelopen decennia maar is het onderzoek naar de beschaving nooit gekoppeld aan de evolutie van landschappen. “We zien nu hoe de dynamiek van een landschap een cruciale link vormt tussen klimaatverandering en mensen,” zegt Giosan. “Vandaag de dag voedt een systeem, vergelijkbaar met dat van de Indus, het grootste irrigatieplan ter wereld. Als de moesson zou toenemen in een warmere wereld, zal een catastrofale waterstand het huidige irrigatiesysteem, gemaakt voor een tamme rivier, verouderen.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-05-2012
Duivelsster baarde Egyptenaren 3000 jaar geleden al zorgen
Een oude kalender wijst erop dat de Egyptenaren Algol, ook wel de duivelsster genoemd, zo’n 3000 jaar geleden al kenden en het ritme ervan zelfs al konden achterhalen.
De ster Algol bevindt zich in het sterrenbeeld Perseus. Het lijkt een heel veranderlijke ster. Dat komt doordat Algol en een tweede ster rond elkaar heen draaien. Soms bedekken de sterren elkaar daarbij. Soms staan ze naast elkaar. Hierdoor verandert de helderheid voortdurend. Als de sterren naast elkaar staan, zijn ze superhelder. Als de minder heldere ster voor de helderste ster staat, neemt de helderheid af. Aan dat veranderlijke karakter heeft de ster ook zijn bijnaam te danken: duivelsster.
Goodricke
In 1783 verklaarde de amateur-astronoom John Goodricke het veranderlijke karakter van Algol. Hij stelde – zoals nu blijkt: terecht – vast dat het om een dubbelster ging. Ook achterhaalde hij dat de helderheid om de 2,867 dagen afneemt. Maar nieuw onderzoek van de universiteit van Helsinki wijst erop dat de Egyptenaren Goodricke al een millenium of drie voor waren.
WIST U DAT…
…onlangs een ster met mogelijk negen planeten is ontdekt?Kalender
De onderzoekers bestudeerden een Egyptische kalender en denken daarin de oudste bewaard gebleven verwijzing naar een met het blote oog waargenomen dubbelster te hebben teruggevonden. In de kalender wordt elke dag van het Egyptische jaar opgedeeld in drie dagdelen en voor elk dagdeel wordt een goede of slechte prognose afgegeven. In de kalender ontdekten de onderzoekers patronen. Bijvoorbeeld een patroon dat elke 29,6 dagen terugkwam. Dat verwijst naar de cyclus van de maan. Ook stuitten de onderzoekers op een patroon dat elke 2,850 dagen terugkwam. Die periode komt sterk overeen met de ‘cyclus’ van Algol: om de 2,867 dagen bedekt de minder heldere ster de heldere ster deels.
Oog van Horus
De Egyptenaren zagen de ster als het oog van Horus dat de ene keer helderder was dan de andere keer. Dat blijkt uit de kalender. Wanneer het oog helder was, was Horus boos en werd onheil voorspeld. “Er bestaat een legende waarin het boze oog van Horus bijna de hele mensheid vernietigde,” zo schrijven de onderzoekers in hun paper. “Waarschijnlijk brachten de schrijvers (van de kalender, red.) het vreemde gedrag van Algol met deze prominente legende in verband.”
De Egyptenaren namen de ster dus waar en voorspelden direct het gedrag ervan (om de 2,850 dagen minder helder). Indrukwekkend. Maar toch lijken ze er een klein beetje naast te zitten. Tegenwoordig neemt de helderheid namelijk elke 2,867 dagen af. Toch is het goed mogelijk dat de ster in de tijd van de Egyptenaren om de 2,850 dagen in helderheid afnam. “De toename in tijd (tussen de afnames in helderheid, red.) kan wel eens veroorzaakt zijn door een overdracht van massa tussen de twee sterren,” stelt onderzoeker Lauri Jetsu. Hierdoor verandert de baan van de sterren iets en doen ze er ook iets langer dan vroeger over om rond elkaar heen te draaien. “Het lijkt erop dat de eerste waarnemingen van een veranderlijke ster 3000 jaar eerder zijn gedaan dan gedacht,” concludeert Jetsu.
(scientias.nl)
Duivelsster baarde Egyptenaren 3000 jaar geleden al zorgen
Een oude kalender wijst erop dat de Egyptenaren Algol, ook wel de duivelsster genoemd, zo’n 3000 jaar geleden al kenden en het ritme ervan zelfs al konden achterhalen.
De ster Algol bevindt zich in het sterrenbeeld Perseus. Het lijkt een heel veranderlijke ster. Dat komt doordat Algol en een tweede ster rond elkaar heen draaien. Soms bedekken de sterren elkaar daarbij. Soms staan ze naast elkaar. Hierdoor verandert de helderheid voortdurend. Als de sterren naast elkaar staan, zijn ze superhelder. Als de minder heldere ster voor de helderste ster staat, neemt de helderheid af. Aan dat veranderlijke karakter heeft de ster ook zijn bijnaam te danken: duivelsster.
Goodricke
In 1783 verklaarde de amateur-astronoom John Goodricke het veranderlijke karakter van Algol. Hij stelde – zoals nu blijkt: terecht – vast dat het om een dubbelster ging. Ook achterhaalde hij dat de helderheid om de 2,867 dagen afneemt. Maar nieuw onderzoek van de universiteit van Helsinki wijst erop dat de Egyptenaren Goodricke al een millenium of drie voor waren.
WIST U DAT…
…onlangs een ster met mogelijk negen planeten is ontdekt?Kalender
De onderzoekers bestudeerden een Egyptische kalender en denken daarin de oudste bewaard gebleven verwijzing naar een met het blote oog waargenomen dubbelster te hebben teruggevonden. In de kalender wordt elke dag van het Egyptische jaar opgedeeld in drie dagdelen en voor elk dagdeel wordt een goede of slechte prognose afgegeven. In de kalender ontdekten de onderzoekers patronen. Bijvoorbeeld een patroon dat elke 29,6 dagen terugkwam. Dat verwijst naar de cyclus van de maan. Ook stuitten de onderzoekers op een patroon dat elke 2,850 dagen terugkwam. Die periode komt sterk overeen met de ‘cyclus’ van Algol: om de 2,867 dagen bedekt de minder heldere ster de heldere ster deels.
Oog van Horus
De Egyptenaren zagen de ster als het oog van Horus dat de ene keer helderder was dan de andere keer. Dat blijkt uit de kalender. Wanneer het oog helder was, was Horus boos en werd onheil voorspeld. “Er bestaat een legende waarin het boze oog van Horus bijna de hele mensheid vernietigde,” zo schrijven de onderzoekers in hun paper. “Waarschijnlijk brachten de schrijvers (van de kalender, red.) het vreemde gedrag van Algol met deze prominente legende in verband.”
De Egyptenaren namen de ster dus waar en voorspelden direct het gedrag ervan (om de 2,850 dagen minder helder). Indrukwekkend. Maar toch lijken ze er een klein beetje naast te zitten. Tegenwoordig neemt de helderheid namelijk elke 2,867 dagen af. Toch is het goed mogelijk dat de ster in de tijd van de Egyptenaren om de 2,850 dagen in helderheid afnam. “De toename in tijd (tussen de afnames in helderheid, red.) kan wel eens veroorzaakt zijn door een overdracht van massa tussen de twee sterren,” stelt onderzoeker Lauri Jetsu. Hierdoor verandert de baan van de sterren iets en doen ze er ook iets langer dan vroeger over om rond elkaar heen te draaien. “Het lijkt erop dat de eerste waarnemingen van een veranderlijke ster 3000 jaar eerder zijn gedaan dan gedacht,” concludeert Jetsu.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-06-2012
Julius Caesar stal grote hoeveelheden goud uit ons land
Julias Caesar maakte zich tijdens zijn veroveringscampagnes schuldig aan het het roven van grote hoeveelheden goud. Dat blijkt uit een onderzoek van de VU naar recent gevonden Keltische goudschatten uit de Lage Landen.
Afbeelding 1: Locatie van de gevonden muntschatten en hun vermoedelijke datering.
Afbeelding 2: Plattegrond van de nederzetting van de Aduatuci bij Thuin met daarop aangegeven de locaties van de gevonden goudschatten (nummers 1-3) en de plekken (kruisjes) waar loden Romeinse slingerkogels zijn ontdekt. Bron: Roymans/Scheers en Vrije Universiteit Amsterdam
De gevonden schatten bestaan in totaal uit ruim 500 munten en verschillende gouden sieraden. De meeste munten zijn geslagen door volksstammen als de Eburonen en de Nerviërs. Door de vondst hebben archeologen veel meer inzicht gekregen in de Keltische periode in ons land en België ten tijde van de Romeinse verovering door Julias Caesar tussen 57 en 51 voor Christus. Zo was de omvang van de Keltische muntcirculatie erg groot: er zouden zeker enkele honderdduizenden gouden munten zijn geslagen. De onderzoekers hebben ook een door Caesar vermelde versterkte nederzetting (ook wel oppidum genoemd) geďdentificeerd. Dit stadje was van de Aduatuci, een volk dat in Midden-België woonde. Toen het werd belegerd en veroverd door Caesar in 57 voor Christus, werd de gehele bevolking van 53.000 mensen in slavernij afgevoerd.
Nederzetting
De nederzetting lag in het ‘Bois du Grand Bon Dieu’ in Thuin: een historische vestingstad ten zuidwesten van Charleroi in België. Volgens de onderzoekers komt de topografie van het fort precies overeen met de beschrijving die Caesar over de stad van de Aduatuci heeft gegeven. In de nederzetting werden daarnaast loden Romeinse slingerkogels ontdekt, deze bewijzen dat de stad daadwerkelijk belegerd is geweest door het Romeinse leger. Ook werd hier een deel van de gouden munten gevonden. Maar dit is volgens de archeologen slechts een fractie van de hoeveelheden goud die zich eerst in het oppidum bevonden. De rest werd hoogstwaarschijnlijk door Caesar gestolen.
Goudroof
Een Romeinse biograaf genaamd Suetonius beschuldigde Caesar al eerder van het op grote schaal plunderen van oppida en heiligdommen in Gallië. Volgens hem roofde hij voornamelijk veel goud: ‘Als gevolg hiervan had hij zoveel goud dat hij niet wist wat hij er mee moest doen, en bood het door heel Italië te koop aan voor 3000 sestertiën per pond.’ Hiermee veroorzaakte Caesar een enorme inflatie op de Italiaanse goudmarkt want de normale prijs voor goud bedroeg 4000 sestertiën.
De archeologen hebben een schat ten tijde van de Romeinse verovering door Julius Caesar in de Lage Landen tussen 57 en 51 v.Chr. ontdekt. De schat bevat onder andere dit gouden sieraad: een armbad met uiteinden in de vorm van dierenkoppen. In een nederzetting van de stam Aduatuci werden Romeinse slingerkogels ontdekt, zij bewijzen dat de stad wel degelijk door het Romeinse leger werd belegerd. Bron: Roymans/Scheers en Vrije Universiteit Amsterdam.
Het onderzoek is gepubliceerd in een boek genaamd Late Iron Age gold hoards from the Low Countries and the Caesarian conquest of Northern Gaul, geschreven door N. Roymans, G. Creemers en S. Scheers
(scientias.nl)
Julius Caesar stal grote hoeveelheden goud uit ons land
Julias Caesar maakte zich tijdens zijn veroveringscampagnes schuldig aan het het roven van grote hoeveelheden goud. Dat blijkt uit een onderzoek van de VU naar recent gevonden Keltische goudschatten uit de Lage Landen.
Afbeelding 1: Locatie van de gevonden muntschatten en hun vermoedelijke datering.
Afbeelding 2: Plattegrond van de nederzetting van de Aduatuci bij Thuin met daarop aangegeven de locaties van de gevonden goudschatten (nummers 1-3) en de plekken (kruisjes) waar loden Romeinse slingerkogels zijn ontdekt. Bron: Roymans/Scheers en Vrije Universiteit Amsterdam
De gevonden schatten bestaan in totaal uit ruim 500 munten en verschillende gouden sieraden. De meeste munten zijn geslagen door volksstammen als de Eburonen en de Nerviërs. Door de vondst hebben archeologen veel meer inzicht gekregen in de Keltische periode in ons land en België ten tijde van de Romeinse verovering door Julias Caesar tussen 57 en 51 voor Christus. Zo was de omvang van de Keltische muntcirculatie erg groot: er zouden zeker enkele honderdduizenden gouden munten zijn geslagen. De onderzoekers hebben ook een door Caesar vermelde versterkte nederzetting (ook wel oppidum genoemd) geďdentificeerd. Dit stadje was van de Aduatuci, een volk dat in Midden-België woonde. Toen het werd belegerd en veroverd door Caesar in 57 voor Christus, werd de gehele bevolking van 53.000 mensen in slavernij afgevoerd.
Nederzetting
De nederzetting lag in het ‘Bois du Grand Bon Dieu’ in Thuin: een historische vestingstad ten zuidwesten van Charleroi in België. Volgens de onderzoekers komt de topografie van het fort precies overeen met de beschrijving die Caesar over de stad van de Aduatuci heeft gegeven. In de nederzetting werden daarnaast loden Romeinse slingerkogels ontdekt, deze bewijzen dat de stad daadwerkelijk belegerd is geweest door het Romeinse leger. Ook werd hier een deel van de gouden munten gevonden. Maar dit is volgens de archeologen slechts een fractie van de hoeveelheden goud die zich eerst in het oppidum bevonden. De rest werd hoogstwaarschijnlijk door Caesar gestolen.
Goudroof
Een Romeinse biograaf genaamd Suetonius beschuldigde Caesar al eerder van het op grote schaal plunderen van oppida en heiligdommen in Gallië. Volgens hem roofde hij voornamelijk veel goud: ‘Als gevolg hiervan had hij zoveel goud dat hij niet wist wat hij er mee moest doen, en bood het door heel Italië te koop aan voor 3000 sestertiën per pond.’ Hiermee veroorzaakte Caesar een enorme inflatie op de Italiaanse goudmarkt want de normale prijs voor goud bedroeg 4000 sestertiën.
De archeologen hebben een schat ten tijde van de Romeinse verovering door Julius Caesar in de Lage Landen tussen 57 en 51 v.Chr. ontdekt. De schat bevat onder andere dit gouden sieraad: een armbad met uiteinden in de vorm van dierenkoppen. In een nederzetting van de stam Aduatuci werden Romeinse slingerkogels ontdekt, zij bewijzen dat de stad wel degelijk door het Romeinse leger werd belegerd. Bron: Roymans/Scheers en Vrije Universiteit Amsterdam.
Het onderzoek is gepubliceerd in een boek genaamd Late Iron Age gold hoards from the Low Countries and the Caesarian conquest of Northern Gaul, geschreven door N. Roymans, G. Creemers en S. Scheers
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Romeinen even terug in Nijmegen
NIJMEGEN - Honderden Romeinse mannen en vrouwen bevolken met hun paarden, karren en huisraad het Kops Plateau in Nijmegen dit weekeinde. Zij geven acte de présence op het landelijke Romeinenfestival, dat elke 2 jaar in Nijmegen wordt gehouden.
Op het Kops Plateau woonden 2000 jaar geleden ook Romeinen. Nijmegen was toen de grootste noordelijke vesting van de Romeinen en herbergt nog zeer veel resten uit die tijd. Wie denkt een archeologische vondst te hebben gedaan, kan dat laten taxeren tijdens het festival.
Op het festivalterrein hebben onder andere ruiterspelen en gevechten tussen gladiatoren plaats. Kinderen kunnen een training volgen om zelf legionair te worden. Ook is het mogelijk om Romeins te leren schrijven.
Een groep Romeinen is met paarden en karren vorige week uit Katwijk aan Zee vertrokken voor een voetreis naar Nijmegen. Zij volgden de Limes, de noordelijke grens van het veroverde gebied. De Limesgroep vertelt op het festival over de reiservaringen, onder meer met een replica van een Romeins schip in Woerden.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)g_in_Nijmegen__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
02-06-2012
Nieuwe zoektocht naar vliegtuig Amelia Earhart
Š ap.
Er is nieuwe hoop om het vliegtuig van de legendarische Amerikaanse pilote Amelia Earhart terug te vinden. Ze verdween 75 jaar geleden tijdens een poging om als eerste rond de wereld te vliegen. De hoop wordt gevestigd op radiosignalen, die eerst genegeerd werden maar nu toch signalen van het vliegtuig zouden kunnen geweest zijn. Dat meldt de zender Fox.
Op 2 juli 1937 om 08.43 uur plaatselijke tijd verstuurde Earhart een laatste boodschap over de radio, op weg naar haar landingsplaats, het eiland Howland in de Stille Oceaan. Nadien werd niets meer van haar en haar navigator Fred Noonan vernomen. De officiële zoektocht eindigde op 18 juli.
Na de laatste radioboodschap zijn er voor zover bekend nog 120 signalen opgevangen. Die werden allemaal als vals onder de mat geveegd na het einde van de zoektocht.
Moderne technieken
Maar een onderzoek met moderne technieken van die 120 signalen kwam The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) tot de bevinding dat zeker 57 van de 120 signalen van Earhart zouden kunnen zijn. Meer nog, ze suggereren dat het toestel meerdere dagen na de verdwijning en een geslaagde landing op zijn wielen aan land stond.
De groep meent zelfs te weten waar: atoll Nikumaroro in het huidige Kiribati is. Het vliegtuig zou uiteindelijk in zee zijn verzwolgen. Earhart en Noonan zouden als "schipbreukelingen" zijn overleden.
TIGHAR wil in juli een nieuw onderwateronderzoek doen met hoogtechnologische middelen.
(HLN)
Nieuwe zoektocht naar vliegtuig Amelia Earhart
Š ap.
Er is nieuwe hoop om het vliegtuig van de legendarische Amerikaanse pilote Amelia Earhart terug te vinden. Ze verdween 75 jaar geleden tijdens een poging om als eerste rond de wereld te vliegen. De hoop wordt gevestigd op radiosignalen, die eerst genegeerd werden maar nu toch signalen van het vliegtuig zouden kunnen geweest zijn. Dat meldt de zender Fox.
Op 2 juli 1937 om 08.43 uur plaatselijke tijd verstuurde Earhart een laatste boodschap over de radio, op weg naar haar landingsplaats, het eiland Howland in de Stille Oceaan. Nadien werd niets meer van haar en haar navigator Fred Noonan vernomen. De officiële zoektocht eindigde op 18 juli.
Na de laatste radioboodschap zijn er voor zover bekend nog 120 signalen opgevangen. Die werden allemaal als vals onder de mat geveegd na het einde van de zoektocht.
Moderne technieken
Maar een onderzoek met moderne technieken van die 120 signalen kwam The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) tot de bevinding dat zeker 57 van de 120 signalen van Earhart zouden kunnen zijn. Meer nog, ze suggereren dat het toestel meerdere dagen na de verdwijning en een geslaagde landing op zijn wielen aan land stond.
De groep meent zelfs te weten waar: atoll Nikumaroro in het huidige Kiribati is. Het vliegtuig zou uiteindelijk in zee zijn verzwolgen. Earhart en Noonan zouden als "schipbreukelingen" zijn overleden.
TIGHAR wil in juli een nieuw onderwateronderzoek doen met hoogtechnologische middelen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-06-2012
Leuvense archeologen ontdekken 4.000 jaar oud graf in Egypte
Een team van Leuvense Egyptologen onder leiding van professor Harco Willems heeft in Dayr al-Barsha de graftombe van Ahanakht I blootgelegd. Ahanakht was een gouverneur uit de Hare provincie in het Oude Egypte.
De tombe dateert uit circa 2040 voor Christus werd in al 1891 ontdekt door een Amerikaanse archeoloog. Hij ging er echter van uit dat het graf reeds beroofd was en besloot daarom de opgraving voortijdig te stoppen. Hierdoor bleven een aantal grafkamers in hun oorspronkelijke staat bewaard.
Nieuw licht op rituelen
De Leuvense archeologen vonden in deze kamers een doodkist. Aan de hand van inscripties kon worden opgemaakt dat het gaat om de vader van Ahanakht I. Verder werden heel wat voorwerpen in hun oorspronkelijke positie aangetroffen. De vondst werpt volgens de onderzoekers een nieuw licht op de volgorde waarin de begrafenisrituelen in het Oude Egypte werden uitgevoerd.
(HLN)
Leuvense archeologen ontdekken 4.000 jaar oud graf in Egypte
Een team van Leuvense Egyptologen onder leiding van professor Harco Willems heeft in Dayr al-Barsha de graftombe van Ahanakht I blootgelegd. Ahanakht was een gouverneur uit de Hare provincie in het Oude Egypte.
De tombe dateert uit circa 2040 voor Christus werd in al 1891 ontdekt door een Amerikaanse archeoloog. Hij ging er echter van uit dat het graf reeds beroofd was en besloot daarom de opgraving voortijdig te stoppen. Hierdoor bleven een aantal grafkamers in hun oorspronkelijke staat bewaard.
Nieuw licht op rituelen
De Leuvense archeologen vonden in deze kamers een doodkist. Aan de hand van inscripties kon worden opgemaakt dat het gaat om de vader van Ahanakht I. Verder werden heel wat voorwerpen in hun oorspronkelijke positie aangetroffen. De vondst werpt volgens de onderzoekers een nieuw licht op de volgorde waarin de begrafenisrituelen in het Oude Egypte werden uitgevoerd.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-06-2012
Koreaanse mummie met hepatitis B gevonden
Archeologen hebben een gemummificeerd kind met een unieke variant van het hepatitis B virus gevonden. De mummie stamt uit de zestiende eeuw.
Doordat de organen van de jongen goed bewaard zijn gebleven, waren de wetenschappers in staat om een leverbiopsie uit te voeren. Dit resulteerde in de vondst van het virus. Vanwege het goed bewaarde DNA konden de onderzoekers vervolgens het gehele genoom van het oude hepatitis B virus reconstrueren. Dat kan leiden tot nieuwe inzichten omtrent het virus. De reconstructie is nu het oudste virale genoom dat beschreven staat in de wetenschappelijke literatuur. Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Hepatology.
Hepatitis B
Het hepatitis B virus wordt overgedragen door contact met geďnfecteerde lichaamsvloeistoffen. Dit kan bijvoorbeeld door borstvoeding, seksueel contact of bloedtransfusie. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zijn er meer dan 400 miljoen dragers van het virus wereldwijd en dan met name in de delen Afrika, China en Zuid-Korea. Hepatitis B veroorzaakt een leverontsteking en kan worden voorkomen door vaccinatie. Chronische hepatitis B kan leiden tot levercirrose en leverkanker.
Uit nader onderzoek van de kleding van de jongen blijkt dat hij ergens in de 16de eeuw leefde, tijdens de Koreaanse Joseondynastie (1392-1897). Deze dynastie, die een periode van ruim 500 jaar bestrijkt, is de langst durende uit de wereldgeschiedenis en is zeer bepalend geweest voor alles dat we nu kennen als Koreaans. Het gevonden virus werd door de onderzoekers vergeleken met andere virale genomen uit die tijd en onthulde duidelijke verschillen. De veranderingen in de genetische code zouden het resultaat zijn van spontane mutaties en mogelijke milieudruk tijdens het evolutionaire proces van het virus. Volgens de analyse zou het DNA van het hepatitis B-virus dat de jongen bezat ergens tussen de 3.000 en 100.000 jaar geleden zijn ontstaan.
Verdere analyse van het DNA kan mogelijk gebruikt worden voor een onderzoek naar de evolutie van chronische hepatitis B. Ook zou het wetenschappers meer inzicht kunnen geven in de verspreiding van het virus.
(scientias.nl)
Koreaanse mummie met hepatitis B gevonden
Archeologen hebben een gemummificeerd kind met een unieke variant van het hepatitis B virus gevonden. De mummie stamt uit de zestiende eeuw.
Doordat de organen van de jongen goed bewaard zijn gebleven, waren de wetenschappers in staat om een leverbiopsie uit te voeren. Dit resulteerde in de vondst van het virus. Vanwege het goed bewaarde DNA konden de onderzoekers vervolgens het gehele genoom van het oude hepatitis B virus reconstrueren. Dat kan leiden tot nieuwe inzichten omtrent het virus. De reconstructie is nu het oudste virale genoom dat beschreven staat in de wetenschappelijke literatuur. Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Hepatology.
Hepatitis B
Het hepatitis B virus wordt overgedragen door contact met geďnfecteerde lichaamsvloeistoffen. Dit kan bijvoorbeeld door borstvoeding, seksueel contact of bloedtransfusie. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zijn er meer dan 400 miljoen dragers van het virus wereldwijd en dan met name in de delen Afrika, China en Zuid-Korea. Hepatitis B veroorzaakt een leverontsteking en kan worden voorkomen door vaccinatie. Chronische hepatitis B kan leiden tot levercirrose en leverkanker.
Uit nader onderzoek van de kleding van de jongen blijkt dat hij ergens in de 16de eeuw leefde, tijdens de Koreaanse Joseondynastie (1392-1897). Deze dynastie, die een periode van ruim 500 jaar bestrijkt, is de langst durende uit de wereldgeschiedenis en is zeer bepalend geweest voor alles dat we nu kennen als Koreaans. Het gevonden virus werd door de onderzoekers vergeleken met andere virale genomen uit die tijd en onthulde duidelijke verschillen. De veranderingen in de genetische code zouden het resultaat zijn van spontane mutaties en mogelijke milieudruk tijdens het evolutionaire proces van het virus. Volgens de analyse zou het DNA van het hepatitis B-virus dat de jongen bezat ergens tussen de 3.000 en 100.000 jaar geleden zijn ontstaan.
Verdere analyse van het DNA kan mogelijk gebruikt worden voor een onderzoek naar de evolutie van chronische hepatitis B. Ook zou het wetenschappers meer inzicht kunnen geven in de verspreiding van het virus.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wagnerconcert in Israël gaat niet door
Het eerste Wagnerconcert in 74 jaar in Israël is afgelast. Dat meldde de Israëlische krant Haaretz vandaag. De Universiteit van Tel Aviv, waar het concert op 18 juni zou plaatsvinden, zwichtte voor de druk van overlevenden van de Holocaust. De muziek van de Duitse componist Richard Wagner (1813-1883) ligt uiterst gevoelig in Israël, omdat deze in nazi-Duitsland erg geliefd was.
Het universiteitsbestuur informeerde het Israëlische Wagnergenootschap, dat het concert organiseert, schriftelijk van haar beslissing. De voorzitter van het genootschap, Jonathan Livny, liet weten 'op dit moment naar een oplossing te zoeken'. Hij wil de universiteit desnoods via de rechtbank dwingen om het concert door te laten gaan.
Sinds 1938 wordt muziek van Wagner in Israël, toen nog het sterk door Joden bevolkte Palestina, geboycot.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)gaat-niet-door.dhtml
Het eerste Wagnerconcert in 74 jaar in Israël is afgelast. Dat meldde de Israëlische krant Haaretz vandaag. De Universiteit van Tel Aviv, waar het concert op 18 juni zou plaatsvinden, zwichtte voor de druk van overlevenden van de Holocaust. De muziek van de Duitse componist Richard Wagner (1813-1883) ligt uiterst gevoelig in Israël, omdat deze in nazi-Duitsland erg geliefd was.
Het universiteitsbestuur informeerde het Israëlische Wagnergenootschap, dat het concert organiseert, schriftelijk van haar beslissing. De voorzitter van het genootschap, Jonathan Livny, liet weten 'op dit moment naar een oplossing te zoeken'. Hij wil de universiteit desnoods via de rechtbank dwingen om het concert door te laten gaan.
Sinds 1938 wordt muziek van Wagner in Israël, toen nog het sterk door Joden bevolkte Palestina, geboycot.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)gaat-niet-door.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Unieke briefwisseling over leven in krijgsgevangenschap
Kriegsgefangenenpost 1943-1945 uit Stanislai en Neubrandenburg
Door: A.K. Horlings
De gedocumenteerde ‘Kriegsgefangenenpost‘ in 1943-1945 van een Nederlandse officier in een Duits krijgsgevangenenkamp, met zijn kersverse bruid en zijn ouders in Amsterdam, ontrukt een vergeten episode in de Nederlandse oorlogsgeschiedenis aan de vergetelheid. De website Bruidegom achter prikkeldraad – Uitzichtloze briefwisseling met een krijgsgevangene in Stanislau en Neubrandenburg, 1943-1945 vindt zijn oorsprong in een koffer op zolder. Het was een koffer met een brisante inhoud. Een koffer uit ‘de oorlog’. En ‘de oorlog’ had thuis altijd tot spanningen geleid. Daarom werd er thuis maar heel weinig over gesproken..
De dochter wist dat haar vader, Henk de Pater, tweede luitenant, in de loopgraven had gelegen toen de Duitsers ons land binnendrongen, op 10 mei 1940. Waar, wist ze niet. Dat onderwerp kwam nooit ter sprake. Maar elke week bezocht hij de erebegraafplaats op de Grebbeberg. En bij thuiskomst hulde hij zich in stilzwijgen.
Haar vader, wist ze wel, had in Duitsland in krijgsgevangenkampen gezeten. Toen hij de oproep kreeg om zich te melden waren haar ouders getrouwd; vier dagen voor zijn vertrek met onbekende bestemming. Na ruim twee jaar was de oorlog afgelopen, maar toen had het nog lang geduurd voordat hij weer thuis kwam. En een paar jaar later moest hij weer weg, naar Nederlands-Indië.
Liefdesbrieven
Haar ouders zijn intussen overleden; hij in 1986, zij in 1998. En sindsdien lag daar op zolder die onaangeroerde koffer. Ze hadden hem wel eens bekeken; zij en haar zus. Er zaten liefdesbrieven in, prentbriefkaarten, foto’s en prullaria, kennelijk afkomstig uit de kampen. Met hun moeder hadden ze afgesproken dat ze de brieven mochten lezen als zij dood was. Maar het duurde lang voordat ze zich daartoe hadden kunnen zetten.
Totdat de brieven werden geopend, gelezen en de inhoud door huisgenoot Rob Hirdes uitgetikt. Het resultaat was een uniek en compleet ooggetuigeverslag van het verblijf in de krijgsgevangenkampen Stanislau en Neubrandenburg en van het dagelijks leven in Amsterdam; mededelingen die over en weer werden verzonden en er soms maanden over deden voordat ze arriveerden. Geschreven binnen de beperkingen die golden voor ‘Kriegsgefangenenpost’ en in de wetenschap dat de censuur van de inhoud kennis zou nemen.
De brieven schetsen afwisselend zowel hoop als wanhoop, nare familieberichten, het verlangen naar elkaar en de groeiende vertwijfeling elkaar ooit nog terug te zien. Hoe langer de vrede uitblijft, hoe meer hun optimisme verandert in pessimisme.
Bij elkaar vormen de gebundelde kaarten, brieven en illustraties als document een - postuum - eerbetoon aan al die naamloze soldaten en officieren, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in krijgsgevangenschap verbleven. Maar hoe kon de inhoud worden gedeeld met (nabestaanden van) lotgenoten, geďnteresserden en eventueel historici?
Internet
Misschien zijn er mogelijkheden op internet, suggereerde oud-collega André Horlings, net als Hirdes oud-journalist. Zo was er bijvoorbeeld de site Stanislau 1942-1945, met links naar tientallen andere plaatsen op het web, waar talrijke details te vinden zijn over de krijgsgevangenenkampen. Het is een kerstboom van documentatie met soms zeer verrassende vondsten.
Het voornemen om de oorlogsbrieven van Henk en Coby de Pater en zijn ouders ook op internet te zetten groeide uit tot een project, waarbij veel meer documentatie over frontervaringen en krijgsgevangenschap van Henk de Pater werd betrokken. Daarbij werden belangrijke bronnen aangeboord, die tot nu toe vrijwel onbekend waren gebleven.
Onbekende bronnen
Zo bleek David Jan Smit in 1997 te zijn afgestudeerd op eenscriptie, getiteld Onder de vlaggen van Zweden en het Rode Kruis, waarin hij een uitvoerig overzicht geeft van de inspectiereizen die 'neutrale' Zweedse artsen en het Rode Kruis uitvoerden in Duitse krijgsgevangenenkampen. Stanislau en Neubrandenburg komen uitgebreid aan bod. En mr. P.L.J.M.A. Müller uit Venlo, die in verschillende Duitse krijgsgevangenkampen verkeerde, hield een dagboek bij. Op 17 februari 1945 werd hij overgeplaatst naar Neubrandenburg, zodat er tot zijn thuiskomst in Venlo op 6 juni 1945 een gedetailleerd beeld bestaat van het leven in het kamp, van de feestvreugde die ontstond als gevolg van de bevrijding door het Rode Leger en van de gebrekkige organisatie van de repatriëring.
Tegelijk leidt de studie tot de conclusie dat het standaardwerk van dr. L. de Jong, Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog in de vergetelheid dreigt te verdwijnen, omdat het niet online staat.
Het resultaat is een website waarin, aan de hand van de oorlogscorrespondentie van Henk de Pater en familie, het onbekende verhaal wordt verteld van de krijgsgevangenschap van Nederlandse officieren. Dat is tot nu toe onderbelicht gebleven, omdat ze nauwelijks heldendaden verrichtten maar zich integendeel vooral machteloos verveelden. Het hoofdstuk Bronnen biedt tal van aanknopingspunten voor verdere studie.
Bron
Kriegsgefangenenpost 1943-1945 uit Stanislai en Neubrandenburg
Door: A.K. Horlings
De gedocumenteerde ‘Kriegsgefangenenpost‘ in 1943-1945 van een Nederlandse officier in een Duits krijgsgevangenenkamp, met zijn kersverse bruid en zijn ouders in Amsterdam, ontrukt een vergeten episode in de Nederlandse oorlogsgeschiedenis aan de vergetelheid. De website Bruidegom achter prikkeldraad – Uitzichtloze briefwisseling met een krijgsgevangene in Stanislau en Neubrandenburg, 1943-1945 vindt zijn oorsprong in een koffer op zolder. Het was een koffer met een brisante inhoud. Een koffer uit ‘de oorlog’. En ‘de oorlog’ had thuis altijd tot spanningen geleid. Daarom werd er thuis maar heel weinig over gesproken..
De dochter wist dat haar vader, Henk de Pater, tweede luitenant, in de loopgraven had gelegen toen de Duitsers ons land binnendrongen, op 10 mei 1940. Waar, wist ze niet. Dat onderwerp kwam nooit ter sprake. Maar elke week bezocht hij de erebegraafplaats op de Grebbeberg. En bij thuiskomst hulde hij zich in stilzwijgen.
Haar vader, wist ze wel, had in Duitsland in krijgsgevangenkampen gezeten. Toen hij de oproep kreeg om zich te melden waren haar ouders getrouwd; vier dagen voor zijn vertrek met onbekende bestemming. Na ruim twee jaar was de oorlog afgelopen, maar toen had het nog lang geduurd voordat hij weer thuis kwam. En een paar jaar later moest hij weer weg, naar Nederlands-Indië.
Liefdesbrieven
Haar ouders zijn intussen overleden; hij in 1986, zij in 1998. En sindsdien lag daar op zolder die onaangeroerde koffer. Ze hadden hem wel eens bekeken; zij en haar zus. Er zaten liefdesbrieven in, prentbriefkaarten, foto’s en prullaria, kennelijk afkomstig uit de kampen. Met hun moeder hadden ze afgesproken dat ze de brieven mochten lezen als zij dood was. Maar het duurde lang voordat ze zich daartoe hadden kunnen zetten.
Totdat de brieven werden geopend, gelezen en de inhoud door huisgenoot Rob Hirdes uitgetikt. Het resultaat was een uniek en compleet ooggetuigeverslag van het verblijf in de krijgsgevangenkampen Stanislau en Neubrandenburg en van het dagelijks leven in Amsterdam; mededelingen die over en weer werden verzonden en er soms maanden over deden voordat ze arriveerden. Geschreven binnen de beperkingen die golden voor ‘Kriegsgefangenenpost’ en in de wetenschap dat de censuur van de inhoud kennis zou nemen.
De brieven schetsen afwisselend zowel hoop als wanhoop, nare familieberichten, het verlangen naar elkaar en de groeiende vertwijfeling elkaar ooit nog terug te zien. Hoe langer de vrede uitblijft, hoe meer hun optimisme verandert in pessimisme.
Bij elkaar vormen de gebundelde kaarten, brieven en illustraties als document een - postuum - eerbetoon aan al die naamloze soldaten en officieren, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in krijgsgevangenschap verbleven. Maar hoe kon de inhoud worden gedeeld met (nabestaanden van) lotgenoten, geďnteresserden en eventueel historici?
Internet
Misschien zijn er mogelijkheden op internet, suggereerde oud-collega André Horlings, net als Hirdes oud-journalist. Zo was er bijvoorbeeld de site Stanislau 1942-1945, met links naar tientallen andere plaatsen op het web, waar talrijke details te vinden zijn over de krijgsgevangenenkampen. Het is een kerstboom van documentatie met soms zeer verrassende vondsten.
Het voornemen om de oorlogsbrieven van Henk en Coby de Pater en zijn ouders ook op internet te zetten groeide uit tot een project, waarbij veel meer documentatie over frontervaringen en krijgsgevangenschap van Henk de Pater werd betrokken. Daarbij werden belangrijke bronnen aangeboord, die tot nu toe vrijwel onbekend waren gebleven.
Onbekende bronnen
Zo bleek David Jan Smit in 1997 te zijn afgestudeerd op eenscriptie, getiteld Onder de vlaggen van Zweden en het Rode Kruis, waarin hij een uitvoerig overzicht geeft van de inspectiereizen die 'neutrale' Zweedse artsen en het Rode Kruis uitvoerden in Duitse krijgsgevangenenkampen. Stanislau en Neubrandenburg komen uitgebreid aan bod. En mr. P.L.J.M.A. Müller uit Venlo, die in verschillende Duitse krijgsgevangenkampen verkeerde, hield een dagboek bij. Op 17 februari 1945 werd hij overgeplaatst naar Neubrandenburg, zodat er tot zijn thuiskomst in Venlo op 6 juni 1945 een gedetailleerd beeld bestaat van het leven in het kamp, van de feestvreugde die ontstond als gevolg van de bevrijding door het Rode Leger en van de gebrekkige organisatie van de repatriëring.
Tegelijk leidt de studie tot de conclusie dat het standaardwerk van dr. L. de Jong, Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog in de vergetelheid dreigt te verdwijnen, omdat het niet online staat.
Het resultaat is een website waarin, aan de hand van de oorlogscorrespondentie van Henk de Pater en familie, het onbekende verhaal wordt verteld van de krijgsgevangenschap van Nederlandse officieren. Dat is tot nu toe onderbelicht gebleven, omdat ze nauwelijks heldendaden verrichtten maar zich integendeel vooral machteloos verveelden. Het hoofdstuk Bronnen biedt tal van aanknopingspunten voor verdere studie.
Bron
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Zwaarste dino's blijken stuk lichter
PARIJS - Een van de zwaarste dinosaurussen ooit op aarde kan heel wat lichter zijn geweest. In plaats van de gedachte 80.000 kilo woog de Brachiosaurus volgens een nieuwe berekening 'slechts' 23.000 kilo. Het verschil komt overeen met zes bussen.
„Onze bevindingen duiden erop dat alle dinosaurussen te zwaar zijn ingeschat”, zei onderzoeker Bill Sellers van de Universiteit van Manchester dinsdag. Voor de meeste soorten is het verschil echter niet zo groot als voor de Brachiosaurus.
Het team biologen maakte nieuwe berekeningen aan de hand van de lichaamsmassa van dieren als de bizon, olifant, kameel, ijsbeer en neushoorn. „Zoogdieren zijn maar enigszins verwant met de dino's, maar de manier waarop ze staan en bewegen is vrijwel hetzelfde, zodat we denken dat ze best als model kunnen dienen.”
In het verleden werd de massa van de uitgestorven zwaargewichten op nogal artistieke manier geschat. „We zochten een objectievere methode”, zei Sellers. „Het gewicht van een dier is het belangrijkste gegeven voor een bioloog. Alle andere eigenschappen worden daarvan afgeleid.”
De zogeheten Berlijnse Brachiosaurus, ofwel de Giraffatitan brancai, was gekozen als rekenvoorbeeld omdat hiervan een van de compleetste fossielen bestaat. Het dier leefde volgens wetenschappers circa 200 tot 145 miljoen jaar geleden. Het was ongeveer 25 meter lang van neus tot staart.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_stuk_lichter__.html
PARIJS - Een van de zwaarste dinosaurussen ooit op aarde kan heel wat lichter zijn geweest. In plaats van de gedachte 80.000 kilo woog de Brachiosaurus volgens een nieuwe berekening 'slechts' 23.000 kilo. Het verschil komt overeen met zes bussen.
„Onze bevindingen duiden erop dat alle dinosaurussen te zwaar zijn ingeschat”, zei onderzoeker Bill Sellers van de Universiteit van Manchester dinsdag. Voor de meeste soorten is het verschil echter niet zo groot als voor de Brachiosaurus.
Het team biologen maakte nieuwe berekeningen aan de hand van de lichaamsmassa van dieren als de bizon, olifant, kameel, ijsbeer en neushoorn. „Zoogdieren zijn maar enigszins verwant met de dino's, maar de manier waarop ze staan en bewegen is vrijwel hetzelfde, zodat we denken dat ze best als model kunnen dienen.”
In het verleden werd de massa van de uitgestorven zwaargewichten op nogal artistieke manier geschat. „We zochten een objectievere methode”, zei Sellers. „Het gewicht van een dier is het belangrijkste gegeven voor een bioloog. Alle andere eigenschappen worden daarvan afgeleid.”
De zogeheten Berlijnse Brachiosaurus, ofwel de Giraffatitan brancai, was gekozen als rekenvoorbeeld omdat hiervan een van de compleetste fossielen bestaat. Het dier leefde volgens wetenschappers circa 200 tot 145 miljoen jaar geleden. Het was ongeveer 25 meter lang van neus tot staart.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_stuk_lichter__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
05-06-2012
Geraamtes van mogelijke vampieren ontdekt in Bulgarije
In de Bulgaarse stad Sozopol aan de Zwarte Zee zijn onlangs twee geraamtes daterend uit de Middeleeuwen ontdekt, doorboord met ijzeren staven opdat ze zich niet zouden transformeren tot vampieren. Dat heeft directeur Bojidar Dimitrov van het Nationaal Historisch Instituut vandaag bekendgemaakt.
"Die twee met ijzeren staven doorboorde skeletten geven een voorbeeld van de praktijken die in bepaalde Bulgaarse dorpen werden uitgeoefend tot het eerste decennium van de twintigste eeuw", verklaarde hij.
Volgens een heidens geloof werd het hart van de doden, die tijdens hun leven werden beschouwd als "slecht", op de avond van hun begrafenis doorboord met een houten of ijzeren staaf. Zo waren ze vastgenageld aan hun kist waardoor ze er om middernacht, veranderd in een vampier, niet meer uit konden.
Volgens Bojidar Dimitrov werden de afgelopen jaren al een honderdtal dergelijke geraamtes teruggevonden in Bulgarije.
(HLN)
Geraamtes van mogelijke vampieren ontdekt in Bulgarije
In de Bulgaarse stad Sozopol aan de Zwarte Zee zijn onlangs twee geraamtes daterend uit de Middeleeuwen ontdekt, doorboord met ijzeren staven opdat ze zich niet zouden transformeren tot vampieren. Dat heeft directeur Bojidar Dimitrov van het Nationaal Historisch Instituut vandaag bekendgemaakt.
"Die twee met ijzeren staven doorboorde skeletten geven een voorbeeld van de praktijken die in bepaalde Bulgaarse dorpen werden uitgeoefend tot het eerste decennium van de twintigste eeuw", verklaarde hij.
Volgens een heidens geloof werd het hart van de doden, die tijdens hun leven werden beschouwd als "slecht", op de avond van hun begrafenis doorboord met een houten of ijzeren staaf. Zo waren ze vastgenageld aan hun kist waardoor ze er om middernacht, veranderd in een vampier, niet meer uit konden.
Volgens Bojidar Dimitrov werden de afgelopen jaren al een honderdtal dergelijke geraamtes teruggevonden in Bulgarije.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Resten theater Shakespeare gevonden
LONDEN - Archeologen hebben in Londen de resten ontdekt van een theater waar enkele toneelstukken van William Shakespeare voor het eerst werden opgevoerd.
Het gaat om het Curtain Theater in Shoreditch, net buiten het Londense financiële district, de City. Het theater ging in 1577 open en in 1597 vond het gezelschap van Shakespeare, de Lord Chamberlain's Men, er onderdak.
Na twee jaar verhuisde het gezelschap naar het pas geopende Globe Theater, aan de andere kant van de Theems. 'Henry V' en mogelijk 'Romeo en Julia' zouden in het Curtain Theater in premičre zijn gegaan. In de proloog van 'Henry V' wordt aan het theater gerefereerd als 'deze houten O'.
De resten van het theater zijn gevonden achter een pub, op een terrein waar nieuwbouw staat gepland. Shakespeare en zijn gezelschap verhuisden naar het Curtain Theater na ruzie te hebben gekregen met de eigenaar van hun eerdere onderkomen, simpelweg The Theater geheten. Resten van dat theater werden in 2008 blootgelegd, vlakbij het Curtain Theater.
Zwaardvechten
Volgens Patrick Spottiswoode, hoofd educatie bij Shakespeare's Globe, het herbouwde Globe Theater, hadden de Lord Chamberlain's Men het niet erg naar hun zin in de Curtain.
Het publiek kwam er niet in de eerste plaats voor toneel, maar vooral voor zwaardgevechten, acrobaten en berengevechten, vertelt hij. De Curtain bleef zeker tot in de jaren twintig van de zeventiende eeuw bestaan. In die tijd hielden niet veel theaters het zo lang uit.
The Theater en de Curtain waren de eerste succesvolle schouwburgen van Londen. Eerder werden toneelstukken bijvoorbeeld opgevoerd op binnenplaatsen van herbergen.
Tot nu toe zijn een binnenplaats en enkele muren van de Curtain blootgelegd, maar de opgravingen, door archeologen van het Museum of London, gaan door. Het vastgoedbedrijf dat plannen met het terrein heeft liet weten de resten van het theater te zullen behouden.
Bron: http://www.nu.nl/buitenla(...)speare-gevonden.html
LONDEN - Archeologen hebben in Londen de resten ontdekt van een theater waar enkele toneelstukken van William Shakespeare voor het eerst werden opgevoerd.
Het gaat om het Curtain Theater in Shoreditch, net buiten het Londense financiële district, de City. Het theater ging in 1577 open en in 1597 vond het gezelschap van Shakespeare, de Lord Chamberlain's Men, er onderdak.
Na twee jaar verhuisde het gezelschap naar het pas geopende Globe Theater, aan de andere kant van de Theems. 'Henry V' en mogelijk 'Romeo en Julia' zouden in het Curtain Theater in premičre zijn gegaan. In de proloog van 'Henry V' wordt aan het theater gerefereerd als 'deze houten O'.
De resten van het theater zijn gevonden achter een pub, op een terrein waar nieuwbouw staat gepland. Shakespeare en zijn gezelschap verhuisden naar het Curtain Theater na ruzie te hebben gekregen met de eigenaar van hun eerdere onderkomen, simpelweg The Theater geheten. Resten van dat theater werden in 2008 blootgelegd, vlakbij het Curtain Theater.
Zwaardvechten
Volgens Patrick Spottiswoode, hoofd educatie bij Shakespeare's Globe, het herbouwde Globe Theater, hadden de Lord Chamberlain's Men het niet erg naar hun zin in de Curtain.
Het publiek kwam er niet in de eerste plaats voor toneel, maar vooral voor zwaardgevechten, acrobaten en berengevechten, vertelt hij. De Curtain bleef zeker tot in de jaren twintig van de zeventiende eeuw bestaan. In die tijd hielden niet veel theaters het zo lang uit.
The Theater en de Curtain waren de eerste succesvolle schouwburgen van Londen. Eerder werden toneelstukken bijvoorbeeld opgevoerd op binnenplaatsen van herbergen.
Tot nu toe zijn een binnenplaats en enkele muren van de Curtain blootgelegd, maar de opgravingen, door archeologen van het Museum of London, gaan door. Het vastgoedbedrijf dat plannen met het terrein heeft liet weten de resten van het theater te zullen behouden.
Bron: http://www.nu.nl/buitenla(...)speare-gevonden.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
07-06-2012
‘s Werelds oudste vissenval ontdekt in de Oostzee
Zweedse duikers hebben een vissenval van 9000 jaar oud in de Oostzee gevonden. Hiermee is het ‘s werelds oudste vondst op het gebied van de visserij.
Dat meldt de Södertörn Universiteit in Zweden in een Zweeds persbericht. Duikers stuitten op het voorwerp tijdens een archeologische expeditie naar een ondergedompeld rivierdal in de zuidelijke Oostzee. Dit dal bevat resten van drie boomstronken en rivierbodems van 11.000 jaar oud. Hier doen wetenschappers onderzoek naar gezonken landschappen uit het vroege Holoceen in een project genaamd Lost Landscapes. “Vanwege snelle veranderingen in het zeeniveau werden grote gebieden overspoeld tijdens twee perioden in de geschiedenis: 11.000 jaar geleden en 9000 jaar geleden. Dit is de reden dat Zweden nederzettingen en bossen onder de hedendaagse kustlijn heeft” vertelt Björn Nilsson, werkzaam aan het Maritiem Archeologisch Research Instituut (MARIS) in een interview aan Scientias.nl.
De onderzoekers denken dat de val er ongeveer zo uit heeft moeten zien. Bron: B. K. Goss (cc via commons.wikimedia.org)
Fuik
De oude val uit de middensteentijd is gemaakt van het hout van een hazelnotenboom, stokjes en palen. Volgens Nilsson gaat het om een soort van fuik. “We hebben beide binnenkanten van de val gevonden, die naar een soort mand leiden. Ook hebben we het robuuste hekwerk gevonden dat de mond van de rivier sloot. De val werd in de rivier geplaatst, in het stromende water om zo zalm en forel te vangen.”
Omdat het water van de Oostzee weinig zout bevat, ligt de bodem bezaaid met schatten die nog volledig intact zijn. Zo ligt er een compleet Hollands fluitschip waar Scientias.nl al eerder over berichtte. Volgens Nilsson zijn er al eerder vissenvallen in de Baltische zee gevonden, deze waren 1000 tot 1500 jaar jonger. “De gevonden vissenval is de oudste die bekend is bij de mensheid. Dit betekent natuurlijk niet dat wij denken dat mensen rond die tijd vissenvallen gingen gebruiken. Maar tot nu toe hebben we nog geen bewijs van oudere vallen,” aldus Nilsson.
Onderzoekers hebben s' werelds oudste vissen in de Oostzee ontdekt. Foto gemaakt door Arne Sjöström.
(scieitias.nl)
‘s Werelds oudste vissenval ontdekt in de Oostzee
Zweedse duikers hebben een vissenval van 9000 jaar oud in de Oostzee gevonden. Hiermee is het ‘s werelds oudste vondst op het gebied van de visserij.
Dat meldt de Södertörn Universiteit in Zweden in een Zweeds persbericht. Duikers stuitten op het voorwerp tijdens een archeologische expeditie naar een ondergedompeld rivierdal in de zuidelijke Oostzee. Dit dal bevat resten van drie boomstronken en rivierbodems van 11.000 jaar oud. Hier doen wetenschappers onderzoek naar gezonken landschappen uit het vroege Holoceen in een project genaamd Lost Landscapes. “Vanwege snelle veranderingen in het zeeniveau werden grote gebieden overspoeld tijdens twee perioden in de geschiedenis: 11.000 jaar geleden en 9000 jaar geleden. Dit is de reden dat Zweden nederzettingen en bossen onder de hedendaagse kustlijn heeft” vertelt Björn Nilsson, werkzaam aan het Maritiem Archeologisch Research Instituut (MARIS) in een interview aan Scientias.nl.
De onderzoekers denken dat de val er ongeveer zo uit heeft moeten zien. Bron: B. K. Goss (cc via commons.wikimedia.org)
Fuik
De oude val uit de middensteentijd is gemaakt van het hout van een hazelnotenboom, stokjes en palen. Volgens Nilsson gaat het om een soort van fuik. “We hebben beide binnenkanten van de val gevonden, die naar een soort mand leiden. Ook hebben we het robuuste hekwerk gevonden dat de mond van de rivier sloot. De val werd in de rivier geplaatst, in het stromende water om zo zalm en forel te vangen.”
Omdat het water van de Oostzee weinig zout bevat, ligt de bodem bezaaid met schatten die nog volledig intact zijn. Zo ligt er een compleet Hollands fluitschip waar Scientias.nl al eerder over berichtte. Volgens Nilsson zijn er al eerder vissenvallen in de Baltische zee gevonden, deze waren 1000 tot 1500 jaar jonger. “De gevonden vissenval is de oudste die bekend is bij de mensheid. Dit betekent natuurlijk niet dat wij denken dat mensen rond die tijd vissenvallen gingen gebruiken. Maar tot nu toe hebben we nog geen bewijs van oudere vallen,” aldus Nilsson.
Onderzoekers hebben s' werelds oudste vissen in de Oostzee ontdekt. Foto gemaakt door Arne Sjöström.
(scieitias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Archeologen leggen Duitse loopgraven bloot in Mesen.
In Mesen in West-Vlaanderen hebben archeologen een Duits loopgravenstelsel en een bunker blootgelegd.
Op zich is het niet verwonderlijk dat in Mesen, waar het front tijdens de Eerste Wereldoorlog een tijdlang was vastgelopen, loopgraven gevonden worden. Maar de zone is omgewoeld door honderden bommenkraters, waardoor de vondst van intacte loopgraven toch opmerkelijk is.
De Duitsers hadden in Mesen de best uitgeruste loopgraven. Ze probeerden het gebied er drie jaar lang te verdedigen en legden verbindingsloopgraven en commmunicatiekabels aan.
In een van de loopgraven herkennen de archeologen twee fases: een uit de periode 1914-1915 en een volgende fase uit de periode 1915-1917. "Die tweede fase was beter uitgewerkt, omdat toen al duidelijk was dat de oorlog volledig was vastgelopen", vertelt Jan Decorte van Archeo7.
In Mesen zijn ook Britse loopgraven uit 1917 gevonden, maar die zijn veel minder goed uitgewerkt.
Wie wil, kan de loopgraven en de bunker morgennamiddag gaan bezoeken van 14 tot 18 uur.
Bron: http://www.deredactie.be/(...)uitseLoopgraaf_Mesen
[ Bericht 5% gewijzigd door Cobra4 op 11-06-2012 09:14:09 (Bron toegevoegd) ]
In Mesen in West-Vlaanderen hebben archeologen een Duits loopgravenstelsel en een bunker blootgelegd.
Op zich is het niet verwonderlijk dat in Mesen, waar het front tijdens de Eerste Wereldoorlog een tijdlang was vastgelopen, loopgraven gevonden worden. Maar de zone is omgewoeld door honderden bommenkraters, waardoor de vondst van intacte loopgraven toch opmerkelijk is.
De Duitsers hadden in Mesen de best uitgeruste loopgraven. Ze probeerden het gebied er drie jaar lang te verdedigen en legden verbindingsloopgraven en commmunicatiekabels aan.
In een van de loopgraven herkennen de archeologen twee fases: een uit de periode 1914-1915 en een volgende fase uit de periode 1915-1917. "Die tweede fase was beter uitgewerkt, omdat toen al duidelijk was dat de oorlog volledig was vastgelopen", vertelt Jan Decorte van Archeo7.
In Mesen zijn ook Britse loopgraven uit 1917 gevonden, maar die zijn veel minder goed uitgewerkt.
Wie wil, kan de loopgraven en de bunker morgennamiddag gaan bezoeken van 14 tot 18 uur.
Bron: http://www.deredactie.be/(...)uitseLoopgraaf_Mesen
[ Bericht 5% gewijzigd door Cobra4 op 11-06-2012 09:14:09 (Bron toegevoegd) ]
Ура для россии
11-06-2012
Prehistorische ‘animatiefilms’ ontdekt in Franse grotten
Er is niets nieuws onder de zon, zo blijkt maar weer eens. Reeds in de oude Steentijd deden mensen al – absoluut niet onverdienstelijk – een poging om ‘animatiefilms’ te maken.
Dat schrijven onderzoekers Marc Azéma en Florent Rivčre in het blad Antiquity. Ze baseren die conclusie op een onderzoek naar rotstekeningen in de Grotte Chauvet Pont d’Arc en Grotte de Labaume-Latrone.
Meerdere keren
In deze grotten zijn eerder al opvallende tekeningen teruggevonden. Op de tekeningen zijn dieren te zien, maar soms staan hun hoofden of poten meerdere keren afgebeeld. Dat is bijvoorbeeld goed op onderstaande afbeelding te zien.
Animatiefilmpje uit de oude Steentijd? Afbeelding: Antiquity.
Beweging
En die meerdere lichaamsdelen zijn zeker geen foutje, zo betogen Azéma en Rivčre. Het is een poging om bewegingen van de dieren weer te geven. De kunstenaars uit de oude Steentijd deelden de bewegingen van de dieren als het ware op in stukjes en gaven die stukjes weer om de beweging te kunnen afbeelden. De dieren met meerdere koppen zijn dan ook eigenlijk de bijzonder oude tegenhanger van de animatiefilm.
Thaumatroop
En het blijft niet bij rotstekeningen op muren. De onderzoekers denken een nog dynamischere vorm van animatie in de grotten te hebben teruggevonden. Het gaat om schijven met gaten in het midden, met op beide zijden een afbeelding: vaak hetzelfde dier in verschillende posities. Lang werd gedacht dat het knopen waren. Maar Azéma en Rivčre denken dat ook met deze schijven beweging werd gesimuleerd. Het zouden voorlopers van de thaumatroop zijn. Misschien kent u het nog wel: zo’n papiertje dat aan beiden zijden bedrukt is en waaraan de zijkanten touwtjes of elastiekjes zijn bevestigd. Wanneer u de touwtjes of elastiekjes heel snel tussen uw vingers heen en weer rolt, krijgt u razendsnel achter elkaar beide zijden te zien. Door die snelheid lijkt het of beide afbeeldingen in elkaar overlopen en dus lijkt het net of de afbeelding beweegt.
Dieren
De onderzoekers denken nu mogelijk de oudste thaumatroop ontdekt te hebben. Eén van de schijven laat namelijk aan de ene kant een liggend en aan de andere kant een staand dier zien. Door de zijden van de schijf snel achter elkaar te laten zien, lijkt het of het dier opstaat (of gaat liggen). En de twee gaatjes in de schijf maken het mogelijk om deze met touwtjes heel snel heen en weer te bewegen.
De onderzoekers zijn overtuigd: in de oude Steentijd werd – zeker niet onverdienstelijk – gepoogd om middels verschillende technieken de suggestie te wekken dat statische tekeningen bewogen. De onderzoekers stellen dan ook dat deze beelden mogelijk de oorsprong van de film vormen.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 12-06-2012 08:26:23 ]
Prehistorische ‘animatiefilms’ ontdekt in Franse grotten
Er is niets nieuws onder de zon, zo blijkt maar weer eens. Reeds in de oude Steentijd deden mensen al – absoluut niet onverdienstelijk – een poging om ‘animatiefilms’ te maken.
Dat schrijven onderzoekers Marc Azéma en Florent Rivčre in het blad Antiquity. Ze baseren die conclusie op een onderzoek naar rotstekeningen in de Grotte Chauvet Pont d’Arc en Grotte de Labaume-Latrone.
Meerdere keren
In deze grotten zijn eerder al opvallende tekeningen teruggevonden. Op de tekeningen zijn dieren te zien, maar soms staan hun hoofden of poten meerdere keren afgebeeld. Dat is bijvoorbeeld goed op onderstaande afbeelding te zien.
Animatiefilmpje uit de oude Steentijd? Afbeelding: Antiquity.
Beweging
En die meerdere lichaamsdelen zijn zeker geen foutje, zo betogen Azéma en Rivčre. Het is een poging om bewegingen van de dieren weer te geven. De kunstenaars uit de oude Steentijd deelden de bewegingen van de dieren als het ware op in stukjes en gaven die stukjes weer om de beweging te kunnen afbeelden. De dieren met meerdere koppen zijn dan ook eigenlijk de bijzonder oude tegenhanger van de animatiefilm.
Thaumatroop
En het blijft niet bij rotstekeningen op muren. De onderzoekers denken een nog dynamischere vorm van animatie in de grotten te hebben teruggevonden. Het gaat om schijven met gaten in het midden, met op beide zijden een afbeelding: vaak hetzelfde dier in verschillende posities. Lang werd gedacht dat het knopen waren. Maar Azéma en Rivčre denken dat ook met deze schijven beweging werd gesimuleerd. Het zouden voorlopers van de thaumatroop zijn. Misschien kent u het nog wel: zo’n papiertje dat aan beiden zijden bedrukt is en waaraan de zijkanten touwtjes of elastiekjes zijn bevestigd. Wanneer u de touwtjes of elastiekjes heel snel tussen uw vingers heen en weer rolt, krijgt u razendsnel achter elkaar beide zijden te zien. Door die snelheid lijkt het of beide afbeeldingen in elkaar overlopen en dus lijkt het net of de afbeelding beweegt.
Dieren
De onderzoekers denken nu mogelijk de oudste thaumatroop ontdekt te hebben. Eén van de schijven laat namelijk aan de ene kant een liggend en aan de andere kant een staand dier zien. Door de zijden van de schijf snel achter elkaar te laten zien, lijkt het of het dier opstaat (of gaat liggen). En de twee gaatjes in de schijf maken het mogelijk om deze met touwtjes heel snel heen en weer te bewegen.
De onderzoekers zijn overtuigd: in de oude Steentijd werd – zeker niet onverdienstelijk – gepoogd om middels verschillende technieken de suggestie te wekken dat statische tekeningen bewogen. De onderzoekers stellen dan ook dat deze beelden mogelijk de oorsprong van de film vormen.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 12-06-2012 08:26:23 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Brief van Napoleon brengt 325.000 euro op
Een brief van Napoleon Bonaparte uit 1816 heeft gisteren op een veiling in Parijs 325.000 euro opgebracht. Dat heeft het veilinghuis Osenat laten weten. Het ging om een brief van één pagina die de vroegere Franse keizer tijdens zijn verbanning op het eiland Sint Helena schreef aan de graaf Emmanuel de Las Cases. De graaf vergezelde Napoleon enige tijd tijdens zijn verblijf op het eiland.
Napoleon begon te corresponderen met de edelman om zijn Engels te oefenen. Het schrijven werd gekocht door een privémuseum in de Franse hoofdstad. De Las Cases schreef een boek over zijn verblijf met Napoleon op het eiland. De opbrengst lag ver boven de richtprijs van 60.000 tot 80.000 euro.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)25-000-euro-op.dhtml
Een brief van Napoleon Bonaparte uit 1816 heeft gisteren op een veiling in Parijs 325.000 euro opgebracht. Dat heeft het veilinghuis Osenat laten weten. Het ging om een brief van één pagina die de vroegere Franse keizer tijdens zijn verbanning op het eiland Sint Helena schreef aan de graaf Emmanuel de Las Cases. De graaf vergezelde Napoleon enige tijd tijdens zijn verblijf op het eiland.
Napoleon begon te corresponderen met de edelman om zijn Engels te oefenen. Het schrijven werd gekocht door een privémuseum in de Franse hoofdstad. De Las Cases schreef een boek over zijn verblijf met Napoleon op het eiland. De opbrengst lag ver boven de richtprijs van 60.000 tot 80.000 euro.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)25-000-euro-op.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
11-06-2012
Bijna tweehonderd jaar oud lijk van soldaat ontdekt in Waterloo
Op de site van het slagveld van Waterloo is vorige week dinsdag het lichaam ontdekt van een soldaat die op 18 juni 1815 tijdens de Slag bij Waterloo sneuvelde. Dat melden de kranten van de groep L'Avenir op hun website.
De ontdekking gebeurde tijdens de werken die een maand geleden werden opgestart om de site herin te richten. Het lijk van de man zou nog volledig zijn en er werden ook delen van zijn uitrusting teruggevonden, zo meldt de website.
(HLN)
Bijna tweehonderd jaar oud lijk van soldaat ontdekt in Waterloo
Op de site van het slagveld van Waterloo is vorige week dinsdag het lichaam ontdekt van een soldaat die op 18 juni 1815 tijdens de Slag bij Waterloo sneuvelde. Dat melden de kranten van de groep L'Avenir op hun website.
De ontdekking gebeurde tijdens de werken die een maand geleden werden opgestart om de site herin te richten. Het lijk van de man zou nog volledig zijn en er werden ook delen van zijn uitrusting teruggevonden, zo meldt de website.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-06-2012
Beroemd Chinees terracottaleger aangegroeid
Š photo news.
Chinese archeologen hebben 110 nieuwe strijders van het beroemde terracottaleger aangetroffen dat begraven was nabij het mausoleum van keizer Qin Shihuang in het noorden van het Aziatische land, zo heeft een functionaris bekendgemaakt.
Opgravingen op een site met een oppervlakte van 200 vierkante meter hebben in totaal 110 personages in terracotta naar boven gebracht, zei Shen Maosheng, adjunct-directeur van het departement voor archeologie van het ter plaatse opgetrokken museum nabij de stad Xian.
"Het meest belangrijke nu is dat deze overbijfselen goed bewaard zijn gevonden, in kleuren beschilderd", zei de man. De opgravingen leverden ook wapens en delen van karren op.
Er zijn nog elf soldaten van terracotta, bijna ter grootte van een volwassen man, naar boven te brengen.
Het beroemde leger, bestaande uit duizenden soldaten uit terracotta en hun paarden, zijn in 1974 gevonden door boeren die putten graafden nabij de begraafplaats van Qin Shihuang, de eerste keizer van China. De acheologische vondst was één van de belangrijkste van de twintigste eeuw en de vindplaats is logischerwijze één van de grootste toeristische trekpleisters van het land.
(HLN)
Beroemd Chinees terracottaleger aangegroeid
Š photo news.
Chinese archeologen hebben 110 nieuwe strijders van het beroemde terracottaleger aangetroffen dat begraven was nabij het mausoleum van keizer Qin Shihuang in het noorden van het Aziatische land, zo heeft een functionaris bekendgemaakt.
Opgravingen op een site met een oppervlakte van 200 vierkante meter hebben in totaal 110 personages in terracotta naar boven gebracht, zei Shen Maosheng, adjunct-directeur van het departement voor archeologie van het ter plaatse opgetrokken museum nabij de stad Xian.
"Het meest belangrijke nu is dat deze overbijfselen goed bewaard zijn gevonden, in kleuren beschilderd", zei de man. De opgravingen leverden ook wapens en delen van karren op.
Er zijn nog elf soldaten van terracotta, bijna ter grootte van een volwassen man, naar boven te brengen.
Het beroemde leger, bestaande uit duizenden soldaten uit terracotta en hun paarden, zijn in 1974 gevonden door boeren die putten graafden nabij de begraafplaats van Qin Shihuang, de eerste keizer van China. De acheologische vondst was één van de belangrijkste van de twintigste eeuw en de vindplaats is logischerwijze één van de grootste toeristische trekpleisters van het land.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-06-2012
Het verven van kleding begon al in de IJzertijd
In het begin van de ijzertijd vond een belangrijke verandering plaats: men begon kleding te verven en ook patronen te gebruiken. Dat stellen Deense onderzoekers aan de hand van nieuwe analyses van 180 textielmonsters.
Veenlijken
Over het algemeen neemt men aan dat veenlijken zijn geofferd. Meestal hebben zij een koord om hun nek wat duidt op ophanging of verstikking en gebroken wervels. Na het offeren werden ze in moerassen begraven. Ook in Nederland zijn veenlijken gevonden: het meisje van Yde en het paar van Weerdinge. Doordat ze nog in zo’n goede staat verkeren na vele jaren, kunnen wetenschappers veel te weten komen over hoe mensen vroeger leefden. Zo laten de geconserveerde darmen van een veenlijk zien wat die persoon at.
De monsters komen van lichamen gevonden in het Huldremose-moeras, zogeheten veenlijken. Een veenlijk is meestal nog in goede staat door de conserverende werking van het veen. Dit heeft een laag zuurstofgehalte en door de zure omgeving wordt het lijk gemummificeerd.
De onderzoekers vonden met name één lijk erg interessant: de vrouw van Huldremose, die op 19 mei 1879 werd gevonden in Jutland en ergens tussen 160 voor Christus en 340 voor Christus leefde. Haar kleding; twee jassen gemaakt van schapenhuid, een rok en een sjaal zijn nog in zeer goede staat. Nu blijkt dat haar kleding was geverfd, namelijk in de kleur rood. Ook was haar kledij van hoge kwaliteit: de jassen werden gemaakt van de huiden van 14 schapen. En dit is bijzonder volgens de onderzoekers, want de kleur rood kwam niet vaak voor in die tijd en suggereert dat de vrouw een hoge status genoot. Maar waarom zou een vrouw met zo’n status geofferd en begraven worden aan de goden in een moeras? Die vraag stelden de onderzoekers zich ook maar een duidelijk antwoord hebben ze niet. De vrouw heeft een wond op haar rechter bovenarm wat kan duiden op mishandeling. Maar wetenschappers denken dat zij de wond later opliep, namelijk na haar dood toen mensen haar opgroeven. Een meer aannemelijke mogelijkheid is dat ze gewurgd is met het touw dat om haar nek is gebonden. De meeste veenlijken zijn namelijk zo aan hun einde gekomen. Alleen zijn er op de vrouw geen sporen van wurging op haar nek gevonden.
De analyses van de textielmonsters laat zien dat mensen in de ijzertijd hun kleding geel, blauw en rood konden verven. In kostuums uit de Bronstijd werden geen kleuren of patronen gevonden. De onderzoekers denken dat de mens in de vroege ijzertijd een aantal technieken ontwikkelden die leidden tot de mogelijkheid om kleding in verschillende kleuren te ontwerpen.
(scientias.nl)
Het verven van kleding begon al in de IJzertijd
In het begin van de ijzertijd vond een belangrijke verandering plaats: men begon kleding te verven en ook patronen te gebruiken. Dat stellen Deense onderzoekers aan de hand van nieuwe analyses van 180 textielmonsters.
Veenlijken
Over het algemeen neemt men aan dat veenlijken zijn geofferd. Meestal hebben zij een koord om hun nek wat duidt op ophanging of verstikking en gebroken wervels. Na het offeren werden ze in moerassen begraven. Ook in Nederland zijn veenlijken gevonden: het meisje van Yde en het paar van Weerdinge. Doordat ze nog in zo’n goede staat verkeren na vele jaren, kunnen wetenschappers veel te weten komen over hoe mensen vroeger leefden. Zo laten de geconserveerde darmen van een veenlijk zien wat die persoon at.
De monsters komen van lichamen gevonden in het Huldremose-moeras, zogeheten veenlijken. Een veenlijk is meestal nog in goede staat door de conserverende werking van het veen. Dit heeft een laag zuurstofgehalte en door de zure omgeving wordt het lijk gemummificeerd.
De onderzoekers vonden met name één lijk erg interessant: de vrouw van Huldremose, die op 19 mei 1879 werd gevonden in Jutland en ergens tussen 160 voor Christus en 340 voor Christus leefde. Haar kleding; twee jassen gemaakt van schapenhuid, een rok en een sjaal zijn nog in zeer goede staat. Nu blijkt dat haar kleding was geverfd, namelijk in de kleur rood. Ook was haar kledij van hoge kwaliteit: de jassen werden gemaakt van de huiden van 14 schapen. En dit is bijzonder volgens de onderzoekers, want de kleur rood kwam niet vaak voor in die tijd en suggereert dat de vrouw een hoge status genoot. Maar waarom zou een vrouw met zo’n status geofferd en begraven worden aan de goden in een moeras? Die vraag stelden de onderzoekers zich ook maar een duidelijk antwoord hebben ze niet. De vrouw heeft een wond op haar rechter bovenarm wat kan duiden op mishandeling. Maar wetenschappers denken dat zij de wond later opliep, namelijk na haar dood toen mensen haar opgroeven. Een meer aannemelijke mogelijkheid is dat ze gewurgd is met het touw dat om haar nek is gebonden. De meeste veenlijken zijn namelijk zo aan hun einde gekomen. Alleen zijn er op de vrouw geen sporen van wurging op haar nek gevonden.
De analyses van de textielmonsters laat zien dat mensen in de ijzertijd hun kleding geel, blauw en rood konden verven. In kostuums uit de Bronstijd werden geen kleuren of patronen gevonden. De onderzoekers denken dat de mens in de vroege ijzertijd een aantal technieken ontwikkelden die leidden tot de mogelijkheid om kleding in verschillende kleuren te ontwerpen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Spaanse grotschilderingen behoren tot de oudste ter wereld
Uit nieuw onderzoek is gebleken dat grotschilderingen in elf grotten in Spanje tot de oudste ter wereld behoren. Een aantal tekeningen is zelfs zo oud, dat het nog maar de vraag is of ze door de moderne mens gemaakt zijn. Sommige wetenschappers denken dat ze gemaakt zijn door Neanderthalers, maar anderen hebben hier nog hun twijfels bij.
Wetenschappers hebben de schilderingen, die ontdekt werden aan het eind van de negentiende eeuw, onderzocht en geconstateerd dat een ervan ten minste 40.800 jaar oud is. Daarmee is de schildering vijftienduizend jaar ouder dan gedacht en ouder dan de grottekeningen in de Chauvet-grot in Frankrijk, die voorheen als oudste te boek stonden.
Koolstofdatering
Het onderzoek naar de ouderdom van de schilderingen werd uitgevoerd door het verval van uraniumatomen te meten en niet door de traditionele koolstofdatering toe te passen. De resultaten van het onderzoek verschenen donderdag in het wetenschappelijke tijdschrift Science.
Een grotschildering is volgens een van onderzoekers 'een van de meest uitgelezen voorbeelden van symbolisch gedrag van mensen'. 'En dat, juist dat maakt ons menselijk', aldus Joao Zilhao, antropoloog aan de Universiteit van Barcelona.
El Castello
De oudste schildering is een rode bol in een grot die El Castello wordt genoemd. In een andere grot werden ongeveer 25 schilderingen onderzocht. Die waren allemaal minstens 37.300 jaar oud. De ouderdom van de grotschilderingen is van groot belang. Ze stammen uit de tijd dat de moderne mens voor het eerst van Afrika naar Europa trok.
Volgens de onderzoekers zijn de schilderingen mogelijk van deze moderne mens die zijn nieuwe grot versierde. Ze kunnen echter ook het werk zijn van Neanderthalers, de bonkige, sterke jagers die 250 duizend tot 35 duizend jaar geleden in Europa en het westen van Azië leefden. Zij werden ongeveer 41 tot 45 duizend jaar geleden door de moderne mens verdreven.
Neanderthalers
'Er bestaat een grote kans dat uit deze resultaten kan worden afgeleid dat de schilderingen door Neanderthalers zijn gemaakt', aldus Zilhao. 'Maar ik zeg niet dat we het hiermee bewezen hebben, want dat kunnen we niet.' Volgens Zilhao hebben Neanderthalers hun werktuigen en hun lichamen versierd. Het is dan ook niet ondenkbaar dat ze ook grottekeningen hebben gemaakt.
Er is in de wetenschappelijke gemeenschap echter discussie over Neanderthalers. Sommige antropologen stellen dat Zilhao een minderheid van wetenschappers vertegenwoordigt die menen dat Neanderthalers complexere vaardigheden bezaten.
Moderne mens
'Er zijn geen fossielen of heldere bewijzen van schilderijen die in verband worden gebracht met de werktuigen van de Neanderthalers, dus een dergelijk bewijs zou verrassend zijn', zei Eric Delson, paleoantropoloog van het American Museum of Natural History in New York. Een andere wetenschapper meent dat het waarschijnlijker is dat de schilderingen het werk zijn van de moderne mens. 'De mensen die naar Europa kwamen leken erg op ons. Ze maakten kunst en gebruikten symbolen. Ze leken niet op Fred Flintstone en Barney Rubble', aldus John Shea van de Stony Brooks Universiteit in New York.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)ste-ter-wereld.dhtml
Uit nieuw onderzoek is gebleken dat grotschilderingen in elf grotten in Spanje tot de oudste ter wereld behoren. Een aantal tekeningen is zelfs zo oud, dat het nog maar de vraag is of ze door de moderne mens gemaakt zijn. Sommige wetenschappers denken dat ze gemaakt zijn door Neanderthalers, maar anderen hebben hier nog hun twijfels bij.
Wetenschappers hebben de schilderingen, die ontdekt werden aan het eind van de negentiende eeuw, onderzocht en geconstateerd dat een ervan ten minste 40.800 jaar oud is. Daarmee is de schildering vijftienduizend jaar ouder dan gedacht en ouder dan de grottekeningen in de Chauvet-grot in Frankrijk, die voorheen als oudste te boek stonden.
Koolstofdatering
Het onderzoek naar de ouderdom van de schilderingen werd uitgevoerd door het verval van uraniumatomen te meten en niet door de traditionele koolstofdatering toe te passen. De resultaten van het onderzoek verschenen donderdag in het wetenschappelijke tijdschrift Science.
Een grotschildering is volgens een van onderzoekers 'een van de meest uitgelezen voorbeelden van symbolisch gedrag van mensen'. 'En dat, juist dat maakt ons menselijk', aldus Joao Zilhao, antropoloog aan de Universiteit van Barcelona.
El Castello
De oudste schildering is een rode bol in een grot die El Castello wordt genoemd. In een andere grot werden ongeveer 25 schilderingen onderzocht. Die waren allemaal minstens 37.300 jaar oud. De ouderdom van de grotschilderingen is van groot belang. Ze stammen uit de tijd dat de moderne mens voor het eerst van Afrika naar Europa trok.
Volgens de onderzoekers zijn de schilderingen mogelijk van deze moderne mens die zijn nieuwe grot versierde. Ze kunnen echter ook het werk zijn van Neanderthalers, de bonkige, sterke jagers die 250 duizend tot 35 duizend jaar geleden in Europa en het westen van Azië leefden. Zij werden ongeveer 41 tot 45 duizend jaar geleden door de moderne mens verdreven.
Neanderthalers
'Er bestaat een grote kans dat uit deze resultaten kan worden afgeleid dat de schilderingen door Neanderthalers zijn gemaakt', aldus Zilhao. 'Maar ik zeg niet dat we het hiermee bewezen hebben, want dat kunnen we niet.' Volgens Zilhao hebben Neanderthalers hun werktuigen en hun lichamen versierd. Het is dan ook niet ondenkbaar dat ze ook grottekeningen hebben gemaakt.
Er is in de wetenschappelijke gemeenschap echter discussie over Neanderthalers. Sommige antropologen stellen dat Zilhao een minderheid van wetenschappers vertegenwoordigt die menen dat Neanderthalers complexere vaardigheden bezaten.
Moderne mens
'Er zijn geen fossielen of heldere bewijzen van schilderijen die in verband worden gebracht met de werktuigen van de Neanderthalers, dus een dergelijk bewijs zou verrassend zijn', zei Eric Delson, paleoantropoloog van het American Museum of Natural History in New York. Een andere wetenschapper meent dat het waarschijnlijker is dat de schilderingen het werk zijn van de moderne mens. 'De mensen die naar Europa kwamen leken erg op ons. Ze maakten kunst en gebruikten symbolen. Ze leken niet op Fred Flintstone en Barney Rubble', aldus John Shea van de Stony Brooks Universiteit in New York.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)ste-ter-wereld.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
14-06-2012
Antieke wiskunde
Oude Egyptenaren konden makkelijker handel drijven dan gedacht
Archeologen en wiskundigen hebben een relatie ontdekt tussen omtrek en inhoud van kruiken uit het Oude Egypte. Niet gebaseerd op de kubus, maar op de bolvorm.
Het Oude Egypte kende al ver voor onze jaartelling een bloeiende cultuur met kunst, een schrift en wiskunde.
Napoleon voerde tijdens zijn bewind overal in Europa standaardmaten in: de kilo, liter en meter. Hij gaf wetenschappers de opdracht om een simpel meetsysteem te bedenken. Dit is ons metrieke stelsel, waarin 1000 kubieke centimeter gelijk is aan een liter. Zo'n systeem is erg handig, bijvoorbeeld om snel hoeveelheden handelswaar te kunnen bepalen.
Oude maatstaven
In oude beschavingen ontstonden maten van lengte en inhoud vaak onafhankelijk van elkaar, zonder een simpele relatie ertussen. De Egyptenaren gebruikten een inhoudsmaat, de hekat, van ongeveer 4.8 liter. Hun lengtemaat was de koninklijke el, ongeveer 52 centimeter. Uit oude geschriften blijkt dat ze wel wisten dat er 30 hekat in een kubieke el ging. Deze kennis leek alleen van weinig nut bij de handel, omdat de handelswaar werd opgeslagen in eivormige kruiken. Lang dacht men daarom dat de Egyptenaren de inhoud van hun kruiken alleen maar konden schatten.
Omtrek en inhoud
Archeologen en wiskundigen hebben nu bewezen dat dit waarschijnlijk niet waar is. Dat schrijven ze in het tijdschrift PLoSONE. Zij bekeken honderden Egyptische kruiken, of wat daar nog van over was. Met 3D-modellen bepaalden ze de inhoud en omtrek van de kruiken. Wat bleek: de omtrek was steeds ongeveer een el, de inhoud een halve hekat.
Dit deed de onderzoekers vermoeden dat de Egyptenaren ook een simpele relatie tussen lengte en inhoud hadden. Niet op basis van de kubus, zoal bij ons, maar op basis van de bol. En inderdaad, een eenvoudige wiskundesom leert dat een bol met een omtrek van een el, een inhoud van een halve hekat heeft.
Het is opvallend dat de Egyptenaren waarschijnlijk al gebruik maakten van de relatie tussen de omtrek van een bol en zijn inhoud. Het zou namelijk nog duizend jaar duren voor Archimedes deze relatie wiskundig zou opstellen. Het getal pi moest daarvoor bijvoorbeeld nog uitgevonden worden. Kenden de Egyptenaren deze wiskunde al? Of was het slechts een afspraak? Schriftelijke bronnen over deze relatie tussen el en hekat ontbreken.
Š PLoSONE
Phoenicische kruik
Organisatie
De onderzoekers bekeken ook kruiken van Phoeniciers, een buurvolk dat veel handel dreef met de Egyptenaren. Hun kruiken waren bolvormig, maar ook deze kruiken hadden weer een omtrek van één el, en een inhoud van een halve hekat. Dit laat zien dat de maatstaven in antieke tijden veel uniformer waren dan altijd werd gedacht. Het doorvoeren van standaardmaten vereist een sterke organisatie van bovenaf, schrijven de onderzoekers. Het wijdverspreide gebruik ervan laat bovendien zien hoe groot de macht van Egypte was.
Waarschijnlijk is de kennis door de eeuwen heen verloren gegaan toen de macht van de Egyptenaren steeds verder afnam.
(wetenschap24.nl)
Antieke wiskunde
Oude Egyptenaren konden makkelijker handel drijven dan gedacht
Archeologen en wiskundigen hebben een relatie ontdekt tussen omtrek en inhoud van kruiken uit het Oude Egypte. Niet gebaseerd op de kubus, maar op de bolvorm.
Het Oude Egypte kende al ver voor onze jaartelling een bloeiende cultuur met kunst, een schrift en wiskunde.
Napoleon voerde tijdens zijn bewind overal in Europa standaardmaten in: de kilo, liter en meter. Hij gaf wetenschappers de opdracht om een simpel meetsysteem te bedenken. Dit is ons metrieke stelsel, waarin 1000 kubieke centimeter gelijk is aan een liter. Zo'n systeem is erg handig, bijvoorbeeld om snel hoeveelheden handelswaar te kunnen bepalen.
Oude maatstaven
In oude beschavingen ontstonden maten van lengte en inhoud vaak onafhankelijk van elkaar, zonder een simpele relatie ertussen. De Egyptenaren gebruikten een inhoudsmaat, de hekat, van ongeveer 4.8 liter. Hun lengtemaat was de koninklijke el, ongeveer 52 centimeter. Uit oude geschriften blijkt dat ze wel wisten dat er 30 hekat in een kubieke el ging. Deze kennis leek alleen van weinig nut bij de handel, omdat de handelswaar werd opgeslagen in eivormige kruiken. Lang dacht men daarom dat de Egyptenaren de inhoud van hun kruiken alleen maar konden schatten.
Omtrek en inhoud
Archeologen en wiskundigen hebben nu bewezen dat dit waarschijnlijk niet waar is. Dat schrijven ze in het tijdschrift PLoSONE. Zij bekeken honderden Egyptische kruiken, of wat daar nog van over was. Met 3D-modellen bepaalden ze de inhoud en omtrek van de kruiken. Wat bleek: de omtrek was steeds ongeveer een el, de inhoud een halve hekat.
Dit deed de onderzoekers vermoeden dat de Egyptenaren ook een simpele relatie tussen lengte en inhoud hadden. Niet op basis van de kubus, zoal bij ons, maar op basis van de bol. En inderdaad, een eenvoudige wiskundesom leert dat een bol met een omtrek van een el, een inhoud van een halve hekat heeft.
Het is opvallend dat de Egyptenaren waarschijnlijk al gebruik maakten van de relatie tussen de omtrek van een bol en zijn inhoud. Het zou namelijk nog duizend jaar duren voor Archimedes deze relatie wiskundig zou opstellen. Het getal pi moest daarvoor bijvoorbeeld nog uitgevonden worden. Kenden de Egyptenaren deze wiskunde al? Of was het slechts een afspraak? Schriftelijke bronnen over deze relatie tussen el en hekat ontbreken.
Š PLoSONE
Phoenicische kruik
Organisatie
De onderzoekers bekeken ook kruiken van Phoeniciers, een buurvolk dat veel handel dreef met de Egyptenaren. Hun kruiken waren bolvormig, maar ook deze kruiken hadden weer een omtrek van één el, en een inhoud van een halve hekat. Dit laat zien dat de maatstaven in antieke tijden veel uniformer waren dan altijd werd gedacht. Het doorvoeren van standaardmaten vereist een sterke organisatie van bovenaf, schrijven de onderzoekers. Het wijdverspreide gebruik ervan laat bovendien zien hoe groot de macht van Egypte was.
Waarschijnlijk is de kennis door de eeuwen heen verloren gegaan toen de macht van de Egyptenaren steeds verder afnam.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste huis van Amsterdam ontdekt
AMSTERDAM - Amsterdam heeft een nieuw oudste huis. Het pand aan de Warmoesstraat nummer 90 stamt uit 1485 en is daarmee 527 jaar oud.
De gemeente maakte de ontdekking zaterdag bekend.
Tot op heden gold het houten huis uit 1530 aan het Begijnhof als het oudste pand van Amsterdam. Dat de ontdekking van de het oude huis aan de Warmoesstraat zo lang op zich liet wachten is niet zo vreemd. Het huis, met houtskelet, gaat schuil achter een voorgevel van rond 1800.
De ouderdom kwam aan het licht nadat het in 2010 zware schade had opgelopen door een brand. Het was toen in gebruik als hotel. Een inspecteur van de gemeente ontdekte daarna tot zijn verbazing details in het huis die wezen op hoge ouderdom.
Holle boor
Met een holle boor zijn monsters genomen van het houtskelet. Een laboratorium in Berlijn stelde vast dat het hout uit ongeveer 1485 komt. Rond die tijd werd het pand aan de Warmoesstraat ook in gebruik genomen als woonhuis.
Een bouwhistoricus van de gemeente: ''De gotische profilering van de korbelen en de roosjes die erin zijn gesneden laten zien hoe er in de late middeleeuwen werd gebouwd."
Opgetogen
De gemeente is opgetogen over de ontdekking. ''Dit is precies het mooie van de monumentale binnenstad. Dit soort vondsten zijn als het ware een tijdmachine", aldus Boudewijn Oranje van stadsdeel Centrum.
Het pand staat nog niet op de monumentenlijst, maar als het aan het stadsdeel ligt, gebeurt dit zo snel mogelijk. De Warmoesstraat is een van de oudste straten van Amsterdam.
Bron: http://www.nu.nl/binnenla(...)sterdam-ontdekt.html
AMSTERDAM - Amsterdam heeft een nieuw oudste huis. Het pand aan de Warmoesstraat nummer 90 stamt uit 1485 en is daarmee 527 jaar oud.
De gemeente maakte de ontdekking zaterdag bekend.
Tot op heden gold het houten huis uit 1530 aan het Begijnhof als het oudste pand van Amsterdam. Dat de ontdekking van de het oude huis aan de Warmoesstraat zo lang op zich liet wachten is niet zo vreemd. Het huis, met houtskelet, gaat schuil achter een voorgevel van rond 1800.
De ouderdom kwam aan het licht nadat het in 2010 zware schade had opgelopen door een brand. Het was toen in gebruik als hotel. Een inspecteur van de gemeente ontdekte daarna tot zijn verbazing details in het huis die wezen op hoge ouderdom.
Holle boor
Met een holle boor zijn monsters genomen van het houtskelet. Een laboratorium in Berlijn stelde vast dat het hout uit ongeveer 1485 komt. Rond die tijd werd het pand aan de Warmoesstraat ook in gebruik genomen als woonhuis.
Een bouwhistoricus van de gemeente: ''De gotische profilering van de korbelen en de roosjes die erin zijn gesneden laten zien hoe er in de late middeleeuwen werd gebouwd."
Opgetogen
De gemeente is opgetogen over de ontdekking. ''Dit is precies het mooie van de monumentale binnenstad. Dit soort vondsten zijn als het ware een tijdmachine", aldus Boudewijn Oranje van stadsdeel Centrum.
Het pand staat nog niet op de monumentenlijst, maar als het aan het stadsdeel ligt, gebeurt dit zo snel mogelijk. De Warmoesstraat is een van de oudste straten van Amsterdam.
Bron: http://www.nu.nl/binnenla(...)sterdam-ontdekt.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Britten en Amerikanen zien zich als winnaar oorlog om Canada in 1812
Als Amerika de Oorlog van 1812 niet was begonnen, had het nu wellicht Canada in bezit gehad. Twee eeuwen geleden brak er in het gebied een oorlog uit waarvoor geen van de strijdende partijen klaar was, die door geen van beide werd gewonnen en die toch door beide als een overwinning wordt beschouwd.
Tijdens en vooral na de Amerikaanse Revolutie (1775-1783) vluchtten zo’n 50.000 Britse loyalisten van de Verenigde Staten naar Canada. Zij dreigden alsnog onder Amerikaanse heerschappij te komen toen er in 1812 een oorlog uitbrak tussen Engeland en de VS.
In 1807, na een geschil over het enteren van een schip, vuurde het Britse oorlogsschip Leopard op het Amerikaanse vaartuig Chesapeake. Volgens de Amerikanen kregen ze daarmee van de Britten de boodschap dat ze alleen in naam onafhankelijk waren.
In Europa woedde een hevige oorlog die een eind moest maken aan Napoleons heerschappij. Daar wilde de Amerikaanse president, Thomas Jefferson, zich buiten houden: onder zijn bewind werd het grondgebied van de VS verdubbeld, en de Amerikanen wilden zich wijden aan de opbouw van hun jonge natie. Groot-Brittannië wilde echter niets horen van dit neutraliteitsrecht. Als reactie daarop kondigde Jefferson een handelsembargo af.
Motieven
Napoleon begon op 22 juni 1812 een veldtocht naar Rusland. Vier dagen eerder verklaarde Amerika Engeland de oorlog. President Jefferson was inmiddels opgevolgd door James Madison. In zijn boodschap aan het Congres, het Amerikaanse parlement, noemde de nieuwe president als redenen voor de oorlogsverklaring dat de Britten Amerikaanse zeelieden ontvoerden –die gedwongen werden om op de Britse vloot te dienen–, de vrede en rechten van de Verenigde Staten verstoorden, Amerikaanse havens blokkeerden, handel van neutrale landen zoals Amerika met Europese landen verboden en de „wilden” (indianen) tot geweld tegen de Amerikanen aanzetten. Daar kwam bij dat de Britten in het westen van Noord-Amerika land koloniseerden en daarmee de VS voor de voeten liepen.
Madison wilde de indiaans-Britse coalitie breken en heel Canada veroveren of, zoals de Amerikanen het zagen, van de Britse heerschappij bevrijden. Daarom noemden ze de strijd de Tweede Onafhankelijkheidsoorlog.
Lang niet alle Amerikanen waren het eens met de oorlogsverklaring. De Senaat had die slechts met een meerderheid van negentien tegen dertien stemmen goedgekeurd. Vooral in het noordoosten, in New England, was de bevolking tegen een strijd met het moederland, en men weigerde troepen en geld beschikbaar te stellen.
Generaal Brock
De oorlog kwam langzaam op gang. Amerika had er eigenlijk geen geld voor, want het land was mede tot stand gekomen uit een antibelastingsentiment. Buitenlandse regeringen stonden niet te trappelen om het land een lening te verschaffen. De VS hadden ongeveer 22 schepen ter beschikking en het leger was sterk verwaarloosd. De Britten hadden 97 schepen, maar die waren nog nodig voor de strijd in Europa.
De Amerikanen dachten gemakkelijk te kunnen winnen, omdat Engeland door de Europese oorlog aan handen en voeten gebonden was. „We kunnen Canada veroveren zonder soldaten; stuur alleen officieren”, zei de minister van Defensie.
Herhaalde pogingen om de grensrivier de Niagara over te steken werden echter geblokkeerd door de gouverneur van Upper Canada (Ontario), generaal Isaäc Brock. Zijn leger bestond grotendeels uit lokale milities en indianen. Van de 1600 Amerikanen die wisten over te steken, werden er in de slag op Queenston Heights 1250 gedood, verwond of krijgsgevangen gemaakt. Aan Canadese zijde vielen slechts veertien doden, onder wie generaal Brock, naar wie in die omgeving later de universiteit van St. Catharines werd vernoemd.
Witte Huis plat
De Amerikanen kampten ook met logistieke problemen, en hun leiders waren niet allemaal bekwaam. Uiteindelijk drongen ze Canada binnen. Op 27 april 1813 brandden ze York plat. Dit was het latere Toronto, destijds het bestuurscentrum van Canada.
De Amerikanen wonnen ook de slag om het Eriemeer en verkregen daarmee de controle over de Grote Meren. Ook voor de Amerikaanse kust werd gevochten: toen Napoleons macht was gefnuikt, kon Engeland een groot deel van de vloot naar Noord-Amerika sturen. De Britten waren er niet op uit de VS terug te veroveren, maar ze wilden Canada niet kwijt en waren ook beducht voor prestigeverlies.
Een deel van de Canadese bevolking steunde de invasie, maar dat gold niet voor de loyalisten en de Franstaligen. Daarmee kregen de Amerikanen minder steun onder de bevolking dan ze hoopten.
Het Britse leger was kleiner dan het Amerikaanse, ongeveer 5000 man inclusief Canadezen, maar het was veel beter getraind. De Britten drongen tot diep in de VS door. In de nacht van 24 op 25 augustus 1814 bezetten ze Washington en brandden verschillende publieke gebouwen, waaronder het Witte Huis, plat.
Star-Spangled Banner
De Britten trokken verder en wilden havenstad Baltimore innemen. Een aanval vanuit zee mislukte, onder meer doordat de Amerikanen bij de ingang van de haven standhielden in Fort McHenry. De verdediging van het fort inspireerde Francis Scott Key tot een gedicht dat later op muziek werd gezet onder de titel ”The Star-Spangled Banner”. Het werd het volkslied van de Verenigde Staten.
In december 1814 en januari 1815 verdedigden de Amerikanen de stad New Orleans tegen een Britse aanval. Op 24 december 1814 werd de Vrede van Gent gesloten, maar dat nieuws bereikte New Orleans niet op tijd: op 8 januari raakten de troepen slaags. De Amerikanen wonnen de slag.
De slag bij New Orleans op 8 januari 1815, die werd uitgevochten omdat het nieuws van de vrede de troepen nog niet had bereikt. De Amerikanen wonnen de strijd. Foto Library of Congress
Op 17 februari ondertekenden de VS het verdrag. De Britten staakten het steunen van hun indiaanse bondgenoten, zodat de Amerikanen de kolonisering van het westen konden doorzetten. Andersom beloofden de VS Canada niet meer aan te vallen. En dat hebben ze ook nooit meer gedaan.
De oorlog resulteerde voor Amerika in 2260 gesneuvelden en 4505 gewonden, terwijl nog zo’n 15.000 mensen buiten het slagveld het leven verloren. De Britten betreurden 1600 doden door de strijd en 3321 door ziekten, terwijl er 3679 gewonden waren.
In militair opzicht had de oorlog geen winnaar. En in politiek opzicht ook niet: Amerika bekrachtigde met de oorlog zijn onafhankelijkheid en ontdeed zich definitief van de Britten, maar in Canada wordt de oorlog gezien als een bevestiging van zijn zelfstandig bestaan, los van de Verenigde Staten. Beide landen zien zich dus als winnaar, en in beide landen werd het nationaal gevoel erdoor aangewakkerd.
Canada verenigd
Zonder deze oorlog was Canada op den duur wellicht toch Amerikaans geworden, doordat er veel meer Amerikaanse kolonisten zouden zijn gekomen en doordat de bevolking sterk verdeeld was en weinig verwantschap met Engeland voelde. De oorlog verenigde de Franse en de Engelse kolonisten echter. Het nieuwe nationalistische gevoel leidde uiteindelijk tot de oprichting van de Canadese Confederatie, een Brits dominion.
Door de oorlog was er onder de Canadezen een diepgeworteld wantrouwen tegenover Amerikanen, die graag spraken over vrijheid en zelfbeschikking maar toch hadden geprobeerd Canada in handen te krijgen.
Voor de Amerikanen werd het afzijdig blijven van andermans oorlogen de politieke koers, vervat in de Monroedoctrine. Een eeuw later duurde het na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog dan ook even voordat de Verenigde Staten erbij betrokken raakten.
Bron: http://www.refdag.nl/acht(...)ada_in_1812_1_651274
[ Bericht 2% gewijzigd door Cobra4 op 18-06-2012 07:08:44 ]
Als Amerika de Oorlog van 1812 niet was begonnen, had het nu wellicht Canada in bezit gehad. Twee eeuwen geleden brak er in het gebied een oorlog uit waarvoor geen van de strijdende partijen klaar was, die door geen van beide werd gewonnen en die toch door beide als een overwinning wordt beschouwd.
Tijdens en vooral na de Amerikaanse Revolutie (1775-1783) vluchtten zo’n 50.000 Britse loyalisten van de Verenigde Staten naar Canada. Zij dreigden alsnog onder Amerikaanse heerschappij te komen toen er in 1812 een oorlog uitbrak tussen Engeland en de VS.
In 1807, na een geschil over het enteren van een schip, vuurde het Britse oorlogsschip Leopard op het Amerikaanse vaartuig Chesapeake. Volgens de Amerikanen kregen ze daarmee van de Britten de boodschap dat ze alleen in naam onafhankelijk waren.
In Europa woedde een hevige oorlog die een eind moest maken aan Napoleons heerschappij. Daar wilde de Amerikaanse president, Thomas Jefferson, zich buiten houden: onder zijn bewind werd het grondgebied van de VS verdubbeld, en de Amerikanen wilden zich wijden aan de opbouw van hun jonge natie. Groot-Brittannië wilde echter niets horen van dit neutraliteitsrecht. Als reactie daarop kondigde Jefferson een handelsembargo af.
Motieven
Napoleon begon op 22 juni 1812 een veldtocht naar Rusland. Vier dagen eerder verklaarde Amerika Engeland de oorlog. President Jefferson was inmiddels opgevolgd door James Madison. In zijn boodschap aan het Congres, het Amerikaanse parlement, noemde de nieuwe president als redenen voor de oorlogsverklaring dat de Britten Amerikaanse zeelieden ontvoerden –die gedwongen werden om op de Britse vloot te dienen–, de vrede en rechten van de Verenigde Staten verstoorden, Amerikaanse havens blokkeerden, handel van neutrale landen zoals Amerika met Europese landen verboden en de „wilden” (indianen) tot geweld tegen de Amerikanen aanzetten. Daar kwam bij dat de Britten in het westen van Noord-Amerika land koloniseerden en daarmee de VS voor de voeten liepen.
Madison wilde de indiaans-Britse coalitie breken en heel Canada veroveren of, zoals de Amerikanen het zagen, van de Britse heerschappij bevrijden. Daarom noemden ze de strijd de Tweede Onafhankelijkheidsoorlog.
Lang niet alle Amerikanen waren het eens met de oorlogsverklaring. De Senaat had die slechts met een meerderheid van negentien tegen dertien stemmen goedgekeurd. Vooral in het noordoosten, in New England, was de bevolking tegen een strijd met het moederland, en men weigerde troepen en geld beschikbaar te stellen.
Generaal Brock
De oorlog kwam langzaam op gang. Amerika had er eigenlijk geen geld voor, want het land was mede tot stand gekomen uit een antibelastingsentiment. Buitenlandse regeringen stonden niet te trappelen om het land een lening te verschaffen. De VS hadden ongeveer 22 schepen ter beschikking en het leger was sterk verwaarloosd. De Britten hadden 97 schepen, maar die waren nog nodig voor de strijd in Europa.
De Amerikanen dachten gemakkelijk te kunnen winnen, omdat Engeland door de Europese oorlog aan handen en voeten gebonden was. „We kunnen Canada veroveren zonder soldaten; stuur alleen officieren”, zei de minister van Defensie.
Herhaalde pogingen om de grensrivier de Niagara over te steken werden echter geblokkeerd door de gouverneur van Upper Canada (Ontario), generaal Isaäc Brock. Zijn leger bestond grotendeels uit lokale milities en indianen. Van de 1600 Amerikanen die wisten over te steken, werden er in de slag op Queenston Heights 1250 gedood, verwond of krijgsgevangen gemaakt. Aan Canadese zijde vielen slechts veertien doden, onder wie generaal Brock, naar wie in die omgeving later de universiteit van St. Catharines werd vernoemd.
Witte Huis plat
De Amerikanen kampten ook met logistieke problemen, en hun leiders waren niet allemaal bekwaam. Uiteindelijk drongen ze Canada binnen. Op 27 april 1813 brandden ze York plat. Dit was het latere Toronto, destijds het bestuurscentrum van Canada.
De Amerikanen wonnen ook de slag om het Eriemeer en verkregen daarmee de controle over de Grote Meren. Ook voor de Amerikaanse kust werd gevochten: toen Napoleons macht was gefnuikt, kon Engeland een groot deel van de vloot naar Noord-Amerika sturen. De Britten waren er niet op uit de VS terug te veroveren, maar ze wilden Canada niet kwijt en waren ook beducht voor prestigeverlies.
Een deel van de Canadese bevolking steunde de invasie, maar dat gold niet voor de loyalisten en de Franstaligen. Daarmee kregen de Amerikanen minder steun onder de bevolking dan ze hoopten.
Het Britse leger was kleiner dan het Amerikaanse, ongeveer 5000 man inclusief Canadezen, maar het was veel beter getraind. De Britten drongen tot diep in de VS door. In de nacht van 24 op 25 augustus 1814 bezetten ze Washington en brandden verschillende publieke gebouwen, waaronder het Witte Huis, plat.
Star-Spangled Banner
De Britten trokken verder en wilden havenstad Baltimore innemen. Een aanval vanuit zee mislukte, onder meer doordat de Amerikanen bij de ingang van de haven standhielden in Fort McHenry. De verdediging van het fort inspireerde Francis Scott Key tot een gedicht dat later op muziek werd gezet onder de titel ”The Star-Spangled Banner”. Het werd het volkslied van de Verenigde Staten.
In december 1814 en januari 1815 verdedigden de Amerikanen de stad New Orleans tegen een Britse aanval. Op 24 december 1814 werd de Vrede van Gent gesloten, maar dat nieuws bereikte New Orleans niet op tijd: op 8 januari raakten de troepen slaags. De Amerikanen wonnen de slag.
De slag bij New Orleans op 8 januari 1815, die werd uitgevochten omdat het nieuws van de vrede de troepen nog niet had bereikt. De Amerikanen wonnen de strijd. Foto Library of Congress
Op 17 februari ondertekenden de VS het verdrag. De Britten staakten het steunen van hun indiaanse bondgenoten, zodat de Amerikanen de kolonisering van het westen konden doorzetten. Andersom beloofden de VS Canada niet meer aan te vallen. En dat hebben ze ook nooit meer gedaan.
De oorlog resulteerde voor Amerika in 2260 gesneuvelden en 4505 gewonden, terwijl nog zo’n 15.000 mensen buiten het slagveld het leven verloren. De Britten betreurden 1600 doden door de strijd en 3321 door ziekten, terwijl er 3679 gewonden waren.
In militair opzicht had de oorlog geen winnaar. En in politiek opzicht ook niet: Amerika bekrachtigde met de oorlog zijn onafhankelijkheid en ontdeed zich definitief van de Britten, maar in Canada wordt de oorlog gezien als een bevestiging van zijn zelfstandig bestaan, los van de Verenigde Staten. Beide landen zien zich dus als winnaar, en in beide landen werd het nationaal gevoel erdoor aangewakkerd.
Canada verenigd
Zonder deze oorlog was Canada op den duur wellicht toch Amerikaans geworden, doordat er veel meer Amerikaanse kolonisten zouden zijn gekomen en doordat de bevolking sterk verdeeld was en weinig verwantschap met Engeland voelde. De oorlog verenigde de Franse en de Engelse kolonisten echter. Het nieuwe nationalistische gevoel leidde uiteindelijk tot de oprichting van de Canadese Confederatie, een Brits dominion.
Door de oorlog was er onder de Canadezen een diepgeworteld wantrouwen tegenover Amerikanen, die graag spraken over vrijheid en zelfbeschikking maar toch hadden geprobeerd Canada in handen te krijgen.
Voor de Amerikanen werd het afzijdig blijven van andermans oorlogen de politieke koers, vervat in de Monroedoctrine. Een eeuw later duurde het na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog dan ook even voordat de Verenigde Staten erbij betrokken raakten.
Bron: http://www.refdag.nl/acht(...)ada_in_1812_1_651274
[ Bericht 2% gewijzigd door Cobra4 op 18-06-2012 07:08:44 ]
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Vierhonderd jaar grachtengordel: Stinkende maagd in Amsterdam
„Een meesterwerk van menselijk genie”, vindt Unesco de grachtengordel, die al 400 jaar rond het oude centrum van Amsterdam ligt. Maar in de eerste jaren waren de onwelriekende kanalen nog niet zo populair. „De schone maagd Amsterdam stinkt uit haar mond.”
Het is nooit ruim geweest langs de Amsterdamse grachten, maar het uitdijende wagenpark van de hoofdstad maakt het er steeds krapper. Voetgangers manoeuvreren rond bouwsteigers, bestelbusjes wachten op langsfietsende gezinnen –met fietshelm– en cabrio’s zoeken eindeloos naar een parkeerplaats. Dat is de grachtengordel van nu: voor Jaguar en bakfiets.
Het 400 jaar oude gebied sleepte in 2010 de hoogste gebiedsonderscheiding ter wereld binnen: de Unescowerelderfgoedlijst. Financieel gewin geeft dat niet, eerder nieuwe verplichtingen. Werelderfgoed laat je tenslotte niet zomaar verslommeren of ten prooi vallen aan gretige projectontwikkelaars.
Architectuurhistoricus Erik Mattie is een van de hoeders van de grachtengordel, werkzaam bij de afdeling ruimelijk beleid van het Amsterdamse stadsdeel Centrum. Samen met Bureau Monumentenzorg Amsterdam (BMA) waken deze ambtenaren over de authenticiteit van de grachtengordel.
En dat is nodig ook. Een paar duizend panden staan er in dit gebied, waarvan alle eigenaren zo hun wensen hebben. En niet iedereen blijkt veel op te hebben met de geschiedenis achter al dat oude steen.
Ter illustratie laat Mattie een serie panden aan het eind van de Herengracht zien. De rij bestaat uit vier oude, van elkaar verschillende gevels. Erachter is echter alles weggebroken. „Je ziet mensen zo achter de ramen van het ene gebouw in het andere lopen. Dat is niet zoals we het graag zien.”
Maar het kwaad is al geschied, dus moet ook het stadsdeel praktisch meedenken. Het enorme pand dat achter de vier gevels huist, vroeger een bank, mag nu een hotel worden. Met vijf sterren, zoals dat op de Herengracht –de chicste van de drie grachten– hoort.
Hout is goud
De geschiedenis van de gordel gaat terug naar de zestiende eeuw, als Amsterdam door een samenloop van omstandigheden in trek raakt als handelsplaats. Niet het minst door het oorlogsgeweld in de Zuidelijke Nederlanden, nu België, tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Veel rijke kooplieden uit Antwerpen trekken naar de nederzetting aan de Amstel, die veilig achter de Hollandse Waterlinie ligt.
Daar brengt de handel op Oost-Indië, maar ook de wereldwijde houthandel veel geld in het laatje: ”Hout is goud”, luidt het gezegde. De stad kraakt al snel in zijn voegen, in dit geval: de Singel.
En dus besluit het stadsbestuur begin zeventiende eeuw tot de zogeheten ”derde en vierde uitleg”: twee fases waarin Amsterdam zijn omvang meer dan verdubbelt – binnen nieuwe, veilige vestingwallen. Het werk start in 1612 tijdens het Twaalfjarig Bestand, en eindigt ruim vijftig jaar later.
Een halvemaan van grachten ligt dan rond het centrum gedrapeerd. Een ongekend groot project voor de stad „gebouwd op palen.”
Rozengeur
Steden groeiden in die tijd op twee manieren, legt Mattie uit: „Als de welvaart en de bevolking toenamen, ontstond er rond de kern soms een organische uitbreiding. Op die manier kwamen de eerste woningen van de Amsterdamse Jordaan, ten westen van het oude centrum, tot stand. Langs de poldersloten waren allerlei bouwsels, tuinen en bedrijfjes gevestigd.”
De grachtengordel is een typisch voorbeeld van een tekentafelontwerp, wat vooral op oude kaarten goed te zien is: de halvemaan wordt met regelmaat doorkruist door radiaalwegen, zoals de Vijzelstraat, die vanuit het centrum naar buiten leiden. Die toegangswegen waren vooral voor de ambachten en de winkels.
Een supermoderne stad dus, zegt Mattie. „Er gold zelfs het park-and-rideprincipe: achter de poorten van de stad moesten vrachtkoetsen op pleinen parkeren. Hun lading werd daar overgeladen op grote sledes.”
Hoe modern ook, het was geen rozengeur en maneschijn rondom de grachten. Alle riolering kwam op het grachtwater uit en dat rook je, zegt Mattie: „Zeker in de warme zomertijd. Het gezegde ging dan ook: „Amsterdam is een schone maagd, maar ze stinkt wel uit haar mond.””
Mattie: „Daar was toen overigens niemand verwonderd over. Een stad was niet zozeer een plek waar het groen en schoon was. Er moest vooral geld worden verdiend. Havens en bedrijventerreinen werden ingepland, parken niet.”
Wat weer niet wil zeggen dat het groen totaal ontbrak: langs de grachten werden stelselmatig lindebomen geplant –inmiddels vervangen door iepen–, voor die tijd tamelijk vernieuwend. Berlijn nam het later over, langs Unter den Linden.
Ook de kerken kregen een belangrijk plaats binnen de grachtengordel. „De Westerkerk, Noorderkerk, Amstelkerk en Oosterkerk staan allemaal langs dezelfde concentrische route, gemakkelijk te bereiken via de Kerkstraat.”
Pimpen
De opvattingen over wat mooi en goed is voor de grachtengordel variëren al 400 jaar. Mattie wijst op een 17e-eeuws gebouw met rijke ornamenten. „Men vond dat in die tijd maar niets. Alleen een parvenu deed dat: zo’n nieuwe rijke van die tijd.”
Maar nu? Een pand vernielen mag niet, maar al te veel pimpen is ook weer niet de bedoeling. Mensen die een ‘gewoon’ pand alsnog een statige look willen geven, dat vindt Mattie ook maar niets: „Volksverlakkerij.”
Stadsdeel Centrum stelt ook strenge regels aan nieuwe hotels in de grachtengordel. „Er mogen zeker geen nieuwe backpackersplaatsen bijkomen, hooguit nog soms een vijfsterrenhotel.”
Een –in meer dan één opzicht– conservatieve baan als die van Mattie levert ook nogal wat tegengas op. Met name van degenen die graag meer vrijheid willen om hun projecten in dit stuk centrum te ontplooien. Werelderfgoed is leuk, klinkt het dan, „maar de binnenstad moet geen museum worden.”
Maar Mattie vindt niet dat zijn werk als hinderlijk moet worden gezien. „Wat wij doen is geen koeioneren, het heeft zijn basis in de geschiedenis van wet en regelgeving. Aan de andere kant: musea hebben ook geen statische collecties meer, het zijn dynamische instituten geworden. Zo proberen we Amsterdam ook te zien.”
Heren gaan voor
De binnenste gracht werd in de zestiende eeuw als de belangrijkste gezien, en die kreeg dan ook de naam Herengracht. Daarna pas volgden Keizersgracht en Prinsengracht. „Hiermee wilden de ontwerpers iets aangeven”, zegt architectuurhistoricus Erik Mattie. „De heren, de rijke burgers van Amsterdam, stonden in eigen ogen ver boven de prinsen en keizers, die in Amsterdam geen enkele rol van betekenis hadden.” Het geeft iets aan van de onafhankelijke positie die de stad op dat moment inneemt binnen het land en in de wereldhandel. „Overigens was er ooit sprake van dat alleen Heren- en Prinsengracht zouden worden gegraven. De Keizersgracht is er als het ware later tussengeschoven.”
Bron: http://www.refdag.nl/acht(...)n_amsterdam_1_651567
„Een meesterwerk van menselijk genie”, vindt Unesco de grachtengordel, die al 400 jaar rond het oude centrum van Amsterdam ligt. Maar in de eerste jaren waren de onwelriekende kanalen nog niet zo populair. „De schone maagd Amsterdam stinkt uit haar mond.”
Het is nooit ruim geweest langs de Amsterdamse grachten, maar het uitdijende wagenpark van de hoofdstad maakt het er steeds krapper. Voetgangers manoeuvreren rond bouwsteigers, bestelbusjes wachten op langsfietsende gezinnen –met fietshelm– en cabrio’s zoeken eindeloos naar een parkeerplaats. Dat is de grachtengordel van nu: voor Jaguar en bakfiets.
Het 400 jaar oude gebied sleepte in 2010 de hoogste gebiedsonderscheiding ter wereld binnen: de Unescowerelderfgoedlijst. Financieel gewin geeft dat niet, eerder nieuwe verplichtingen. Werelderfgoed laat je tenslotte niet zomaar verslommeren of ten prooi vallen aan gretige projectontwikkelaars.
Architectuurhistoricus Erik Mattie is een van de hoeders van de grachtengordel, werkzaam bij de afdeling ruimelijk beleid van het Amsterdamse stadsdeel Centrum. Samen met Bureau Monumentenzorg Amsterdam (BMA) waken deze ambtenaren over de authenticiteit van de grachtengordel.
En dat is nodig ook. Een paar duizend panden staan er in dit gebied, waarvan alle eigenaren zo hun wensen hebben. En niet iedereen blijkt veel op te hebben met de geschiedenis achter al dat oude steen.
Ter illustratie laat Mattie een serie panden aan het eind van de Herengracht zien. De rij bestaat uit vier oude, van elkaar verschillende gevels. Erachter is echter alles weggebroken. „Je ziet mensen zo achter de ramen van het ene gebouw in het andere lopen. Dat is niet zoals we het graag zien.”
Maar het kwaad is al geschied, dus moet ook het stadsdeel praktisch meedenken. Het enorme pand dat achter de vier gevels huist, vroeger een bank, mag nu een hotel worden. Met vijf sterren, zoals dat op de Herengracht –de chicste van de drie grachten– hoort.
Hout is goud
De geschiedenis van de gordel gaat terug naar de zestiende eeuw, als Amsterdam door een samenloop van omstandigheden in trek raakt als handelsplaats. Niet het minst door het oorlogsgeweld in de Zuidelijke Nederlanden, nu België, tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Veel rijke kooplieden uit Antwerpen trekken naar de nederzetting aan de Amstel, die veilig achter de Hollandse Waterlinie ligt.
Daar brengt de handel op Oost-Indië, maar ook de wereldwijde houthandel veel geld in het laatje: ”Hout is goud”, luidt het gezegde. De stad kraakt al snel in zijn voegen, in dit geval: de Singel.
En dus besluit het stadsbestuur begin zeventiende eeuw tot de zogeheten ”derde en vierde uitleg”: twee fases waarin Amsterdam zijn omvang meer dan verdubbelt – binnen nieuwe, veilige vestingwallen. Het werk start in 1612 tijdens het Twaalfjarig Bestand, en eindigt ruim vijftig jaar later.
Een halvemaan van grachten ligt dan rond het centrum gedrapeerd. Een ongekend groot project voor de stad „gebouwd op palen.”
Rozengeur
Steden groeiden in die tijd op twee manieren, legt Mattie uit: „Als de welvaart en de bevolking toenamen, ontstond er rond de kern soms een organische uitbreiding. Op die manier kwamen de eerste woningen van de Amsterdamse Jordaan, ten westen van het oude centrum, tot stand. Langs de poldersloten waren allerlei bouwsels, tuinen en bedrijfjes gevestigd.”
De grachtengordel is een typisch voorbeeld van een tekentafelontwerp, wat vooral op oude kaarten goed te zien is: de halvemaan wordt met regelmaat doorkruist door radiaalwegen, zoals de Vijzelstraat, die vanuit het centrum naar buiten leiden. Die toegangswegen waren vooral voor de ambachten en de winkels.
Een supermoderne stad dus, zegt Mattie. „Er gold zelfs het park-and-rideprincipe: achter de poorten van de stad moesten vrachtkoetsen op pleinen parkeren. Hun lading werd daar overgeladen op grote sledes.”
Hoe modern ook, het was geen rozengeur en maneschijn rondom de grachten. Alle riolering kwam op het grachtwater uit en dat rook je, zegt Mattie: „Zeker in de warme zomertijd. Het gezegde ging dan ook: „Amsterdam is een schone maagd, maar ze stinkt wel uit haar mond.””
Mattie: „Daar was toen overigens niemand verwonderd over. Een stad was niet zozeer een plek waar het groen en schoon was. Er moest vooral geld worden verdiend. Havens en bedrijventerreinen werden ingepland, parken niet.”
Wat weer niet wil zeggen dat het groen totaal ontbrak: langs de grachten werden stelselmatig lindebomen geplant –inmiddels vervangen door iepen–, voor die tijd tamelijk vernieuwend. Berlijn nam het later over, langs Unter den Linden.
Ook de kerken kregen een belangrijk plaats binnen de grachtengordel. „De Westerkerk, Noorderkerk, Amstelkerk en Oosterkerk staan allemaal langs dezelfde concentrische route, gemakkelijk te bereiken via de Kerkstraat.”
Pimpen
De opvattingen over wat mooi en goed is voor de grachtengordel variëren al 400 jaar. Mattie wijst op een 17e-eeuws gebouw met rijke ornamenten. „Men vond dat in die tijd maar niets. Alleen een parvenu deed dat: zo’n nieuwe rijke van die tijd.”
Maar nu? Een pand vernielen mag niet, maar al te veel pimpen is ook weer niet de bedoeling. Mensen die een ‘gewoon’ pand alsnog een statige look willen geven, dat vindt Mattie ook maar niets: „Volksverlakkerij.”
Stadsdeel Centrum stelt ook strenge regels aan nieuwe hotels in de grachtengordel. „Er mogen zeker geen nieuwe backpackersplaatsen bijkomen, hooguit nog soms een vijfsterrenhotel.”
Een –in meer dan één opzicht– conservatieve baan als die van Mattie levert ook nogal wat tegengas op. Met name van degenen die graag meer vrijheid willen om hun projecten in dit stuk centrum te ontplooien. Werelderfgoed is leuk, klinkt het dan, „maar de binnenstad moet geen museum worden.”
Maar Mattie vindt niet dat zijn werk als hinderlijk moet worden gezien. „Wat wij doen is geen koeioneren, het heeft zijn basis in de geschiedenis van wet en regelgeving. Aan de andere kant: musea hebben ook geen statische collecties meer, het zijn dynamische instituten geworden. Zo proberen we Amsterdam ook te zien.”
Heren gaan voor
De binnenste gracht werd in de zestiende eeuw als de belangrijkste gezien, en die kreeg dan ook de naam Herengracht. Daarna pas volgden Keizersgracht en Prinsengracht. „Hiermee wilden de ontwerpers iets aangeven”, zegt architectuurhistoricus Erik Mattie. „De heren, de rijke burgers van Amsterdam, stonden in eigen ogen ver boven de prinsen en keizers, die in Amsterdam geen enkele rol van betekenis hadden.” Het geeft iets aan van de onafhankelijke positie die de stad op dat moment inneemt binnen het land en in de wereldhandel. „Overigens was er ooit sprake van dat alleen Heren- en Prinsengracht zouden worden gegraven. De Keizersgracht is er als het ware later tussengeschoven.”
Bron: http://www.refdag.nl/acht(...)n_amsterdam_1_651567
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Australische Aboriginalkunst is 28.000 jaar oud
Kunst op gesteente van de Aboriginals dat in een verlaten gebied van Australië is gevonden, is volgens deskundigen zeker 28.000 jaar oud.
Archeologen vonden de 'steenkunst' in een ontoegankelijk gebied in Arnhem Land in het noorden van het land en hebben met behulp van koolstofdatering vastgesteld dat het om een van de oudste kunstuitingen ter wereld gaat.
'Wat onder meer uniek aan dit fragment is, is dat het met houtskool is getekend, waardoor we het meteen konden dateren", zegt archeoloog en hoogleraar Bryce Barker.
De grottekeningen in het Franse Chauvet zijn ouder dan 30.000 jaar en die in het noorden van Spanje 40.000 jaar. 'We zijn ervan overtuigd dat we nog oudere tekeningen zullen vinden, want we weten dat de Aboriginals deze plek 45.000 jaar geleden in gebruik namen.'
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)8-000-jaar-oud.dhtml
Kunst op gesteente van de Aboriginals dat in een verlaten gebied van Australië is gevonden, is volgens deskundigen zeker 28.000 jaar oud.
Archeologen vonden de 'steenkunst' in een ontoegankelijk gebied in Arnhem Land in het noorden van het land en hebben met behulp van koolstofdatering vastgesteld dat het om een van de oudste kunstuitingen ter wereld gaat.
'Wat onder meer uniek aan dit fragment is, is dat het met houtskool is getekend, waardoor we het meteen konden dateren", zegt archeoloog en hoogleraar Bryce Barker.
De grottekeningen in het Franse Chauvet zijn ouder dan 30.000 jaar en die in het noorden van Spanje 40.000 jaar. 'We zijn ervan overtuigd dat we nog oudere tekeningen zullen vinden, want we weten dat de Aboriginals deze plek 45.000 jaar geleden in gebruik namen.'
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)8-000-jaar-oud.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
18-06-2012
Botje van Johannes de Doper’ stamt inderdaad uit eerste eeuw
Wetenschappers hebben een bot dat ooit deel uit zou hebben gemaakt van het lichaam van Johannes de Doper gedateerd. En het blijkt inderdaad uit de eerste eeuw te stammen.
Het bot werd – samen met andere botten – in 2010 in Bulgarije teruggevonden. Het bevond zich onder een oude kerk die weer op het eilandje Sveti Ivan stond. Sveti Ivan betekent Heilige Johannes. Bij de resten werd ook een doosje aangetroffen met daarop een tekst in oud Grieks. In die tekst wordt de naam Johannes de Doper genoemd. Ook wordt er gesproken over een feestdag en wordt God in de tekst gevraagd om hulp voor de dienaar Thomas.
Johannes de Doper
En zo ontstond het idee dat de botten wellicht van Johannes de Doper zijn en dat deze door Thomas naar het eiland zijn gebracht. Het doosje lijkt gemaakt te zijn in Kappadocië, een gebied in het hedendaagse Turkije. Waarschijnlijk kwamen de botten uit de oude Turkse stad Antioch, waar de rechterhand van Johannes tot de tiende eeuw lag opgeslagen.
Wie was Johannes de Doper?
Johannes de Doper was volgens de Bijbel de zoon van Elisabeth en Zacharias. Hij werd kort voor Jezus geboren en kreeg van God de taak om de wereld als een profeet voor te bereiden op de komst van Jezus. Johannes de Doper en Jezus ontmoetten elkaar regelmatig: zo was het Johannes die Jezus doopte. Johannes de Doper werd volgens de Bijbel door Herodus onthoofd.
Leeftijd
Het is heel lastig om vast te stellen of de botten echt aan Johannes de Doper hebben toebehoord. Maar door de leeftijd van de botten vast te stellen, kon wel worden bepaald of ze uit de juiste tijd stamden. Onderzoekers van de universiteit van Oxford probeerden de botten te dateren. Drie van de vier bleken daarvoor ongeschikt. En dus werd uiteindelijk alleen een botje uit de hand gedateerd.
Verrassend
En dat botje bleek uit de eerste eeuw te stammen. Oftewel: uit de eeuw waarin Johannes de Doper leefde. “We waren verbaasd toen de koolstofdatering deze leeftijd opleverde,” vertelt onderzoeker Thomas Higham. “We hadden verwacht dat de botten minder oud zouden zijn: misschien uit de derde of vierde eeuw.”
DNA
Wetenschappers van de universiteit van Kopenhagen brachten ook het mitochandriaal DNA in kaart. Daarbij stuitten ze op een groep genen die het meest voorkomt in het nabije oosten, oftewel de regio waar Johannes de Doper vandaan kwam. Ook stellen ze op basis van het DNA vast dat de botten hoogstwaarschijnlijk aan een man toebehoorden. “Natuurlijk bewijst dit niet dat dit de resten van Johannes de Doper zijn, maar het weerspreekt die theorie ook niet,” benadrukt onderzoeker Hannes Schroeder.
Het is twijfelachtig of we ooit nog in staat zullen zijn om met zekerheid te stellen dat deze resten aan Johannes de Doper toebehoorden. Heel misschien in de toekomst als er nieuw bewijs opduikt. Bijvoorbeeld historische documenten waarin de overdracht van de relieken aan de Bulgaarse kerk beschreven staat.
(scientias.nl)
Botje van Johannes de Doper’ stamt inderdaad uit eerste eeuw
Wetenschappers hebben een bot dat ooit deel uit zou hebben gemaakt van het lichaam van Johannes de Doper gedateerd. En het blijkt inderdaad uit de eerste eeuw te stammen.
Het bot werd – samen met andere botten – in 2010 in Bulgarije teruggevonden. Het bevond zich onder een oude kerk die weer op het eilandje Sveti Ivan stond. Sveti Ivan betekent Heilige Johannes. Bij de resten werd ook een doosje aangetroffen met daarop een tekst in oud Grieks. In die tekst wordt de naam Johannes de Doper genoemd. Ook wordt er gesproken over een feestdag en wordt God in de tekst gevraagd om hulp voor de dienaar Thomas.
Johannes de Doper
En zo ontstond het idee dat de botten wellicht van Johannes de Doper zijn en dat deze door Thomas naar het eiland zijn gebracht. Het doosje lijkt gemaakt te zijn in Kappadocië, een gebied in het hedendaagse Turkije. Waarschijnlijk kwamen de botten uit de oude Turkse stad Antioch, waar de rechterhand van Johannes tot de tiende eeuw lag opgeslagen.
Wie was Johannes de Doper?
Johannes de Doper was volgens de Bijbel de zoon van Elisabeth en Zacharias. Hij werd kort voor Jezus geboren en kreeg van God de taak om de wereld als een profeet voor te bereiden op de komst van Jezus. Johannes de Doper en Jezus ontmoetten elkaar regelmatig: zo was het Johannes die Jezus doopte. Johannes de Doper werd volgens de Bijbel door Herodus onthoofd.
Leeftijd
Het is heel lastig om vast te stellen of de botten echt aan Johannes de Doper hebben toebehoord. Maar door de leeftijd van de botten vast te stellen, kon wel worden bepaald of ze uit de juiste tijd stamden. Onderzoekers van de universiteit van Oxford probeerden de botten te dateren. Drie van de vier bleken daarvoor ongeschikt. En dus werd uiteindelijk alleen een botje uit de hand gedateerd.
Verrassend
En dat botje bleek uit de eerste eeuw te stammen. Oftewel: uit de eeuw waarin Johannes de Doper leefde. “We waren verbaasd toen de koolstofdatering deze leeftijd opleverde,” vertelt onderzoeker Thomas Higham. “We hadden verwacht dat de botten minder oud zouden zijn: misschien uit de derde of vierde eeuw.”
DNA
Wetenschappers van de universiteit van Kopenhagen brachten ook het mitochandriaal DNA in kaart. Daarbij stuitten ze op een groep genen die het meest voorkomt in het nabije oosten, oftewel de regio waar Johannes de Doper vandaan kwam. Ook stellen ze op basis van het DNA vast dat de botten hoogstwaarschijnlijk aan een man toebehoorden. “Natuurlijk bewijst dit niet dat dit de resten van Johannes de Doper zijn, maar het weerspreekt die theorie ook niet,” benadrukt onderzoeker Hannes Schroeder.
Het is twijfelachtig of we ooit nog in staat zullen zijn om met zekerheid te stellen dat deze resten aan Johannes de Doper toebehoorden. Heel misschien in de toekomst als er nieuw bewijs opduikt. Bijvoorbeeld historische documenten waarin de overdracht van de relieken aan de Bulgaarse kerk beschreven staat.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-06-2012
Zeldzaam portret van Louis XI in Parijs te zien
Een portret van Lodewijk XI, voor zover bekend het enige dat van hem geschilderd werd terwijl hij in leven was, wordt tot woensdagavond bij Sotheby's in Parijs tentoongesteld, voordat het op 4 juli in Londen geveild wordt, zo heeft het veilinghuis gemeld. Het schilderij, dat tussen 500.000 en 750.000 euro geschat wordt, werd in 1470 gemaakt.
Lodewijk XI, bijgenaamd de Voorzichtige, heerste tussen 1461 en 1483 over Frankrijk. De koning staat op het schilderij in profiel afgebeeld en draagt de halsketting van de Orde van Sint-Michiel.
Het olieverfschilderij, dat door een anonieme Franse kunstenaar werd geschilderd, heeft een opschrift dat blijkbaar in de 19de eeuw werd toegevoegd en preciseert dat Lodewijk XI het portret aan zijn kamerheer en ambassadeur schonk, Rigaud d'Aureille, baron van Villaneuve (1455-1517).
Volgens Sotheby's is het schilderij van buitengewoon historisch belang en bleef het tot de 19de eeuw in de collecties van het kasteel van Villaneuve-Lembron.
(HLN)
Zeldzaam portret van Louis XI in Parijs te zien
Een portret van Lodewijk XI, voor zover bekend het enige dat van hem geschilderd werd terwijl hij in leven was, wordt tot woensdagavond bij Sotheby's in Parijs tentoongesteld, voordat het op 4 juli in Londen geveild wordt, zo heeft het veilinghuis gemeld. Het schilderij, dat tussen 500.000 en 750.000 euro geschat wordt, werd in 1470 gemaakt.
Lodewijk XI, bijgenaamd de Voorzichtige, heerste tussen 1461 en 1483 over Frankrijk. De koning staat op het schilderij in profiel afgebeeld en draagt de halsketting van de Orde van Sint-Michiel.
Het olieverfschilderij, dat door een anonieme Franse kunstenaar werd geschilderd, heeft een opschrift dat blijkbaar in de 19de eeuw werd toegevoegd en preciseert dat Lodewijk XI het portret aan zijn kamerheer en ambassadeur schonk, Rigaud d'Aureille, baron van Villaneuve (1455-1517).
Volgens Sotheby's is het schilderij van buitengewoon historisch belang en bleef het tot de 19de eeuw in de collecties van het kasteel van Villaneuve-Lembron.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Fossielen van parende schildpadden gevonden
Duitse paleontologen hebben negen fossielen van parende schildpadden gevonden. Ze zijn 47 miljoen jaar geleden tijdens de daad waarschijnlijk in giftige wateren terechtgekomen en doodgegaan.
Dat schrijven de onderzoekers in de nieuwste editie van het wetenschapsblad Biology Letters van de Britse Royal Society.
De versteende overblijfselen werden gevonden bij Darmstadt, ten zuiden van Frankfurt, in de vermaarde Messel-afgraving, waar al veel meer belangrijke paleontologische ontdekkingen zijn gedaan.
'De kans dat beide partners tegelijk sterven is erg klein, dat beide partners daarna bewaard blijven is nog onwaarschijnlijker', zegt wetenschapper Walter Joyce.
Het gaat om fossielen van de uitgestorven schildpadsoort Allaeochelys crassesculpta. Zijn nauwste nog levende verwant is vermoedelijk de Carettochelys insculpta, een aanmerkelijk grotere soort die rondom noord-Australië en Papoea Nieuw-Guinea wordt aangetroffen.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)adden-gevonden.dhtml
Duitse paleontologen hebben negen fossielen van parende schildpadden gevonden. Ze zijn 47 miljoen jaar geleden tijdens de daad waarschijnlijk in giftige wateren terechtgekomen en doodgegaan.
Dat schrijven de onderzoekers in de nieuwste editie van het wetenschapsblad Biology Letters van de Britse Royal Society.
De versteende overblijfselen werden gevonden bij Darmstadt, ten zuiden van Frankfurt, in de vermaarde Messel-afgraving, waar al veel meer belangrijke paleontologische ontdekkingen zijn gedaan.
'De kans dat beide partners tegelijk sterven is erg klein, dat beide partners daarna bewaard blijven is nog onwaarschijnlijker', zegt wetenschapper Walter Joyce.
Het gaat om fossielen van de uitgestorven schildpadsoort Allaeochelys crassesculpta. Zijn nauwste nog levende verwant is vermoedelijk de Carettochelys insculpta, een aanmerkelijk grotere soort die rondom noord-Australië en Papoea Nieuw-Guinea wordt aangetroffen.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)adden-gevonden.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Servië in greep van mammoetkoorts
Mammoetengekte in Servië: het land zou opeens eigenaar zijn van een heuse 'mammoetenvallei'. Zeker twintig mammoeten had men er gevonden, zo zong het gisteren wereldwijd rond; het eerste 'mammoetenkerkhof' ter wereld.
De werkelijkheid is wat bescheidener: na zware regenval kwamen er vijf plekken bloot te liggen met daarin grote botten die vermoedelijk van mammoeten zijn. Nog steeds een 'spectaculaire vondst', zegt mammoetenkenner Dick Mol. 'Van dit soort vondsten kennen we er maar weinig. Het meeste materiaal komt onder de zeespiegel vandaan.'
De resten kwamen aan het licht in een bruinkoolgroeve in Kostolac, zo'n 90 kilometer ten oosten van Belgrado. In 2009 werd in dezelfde groeve een zeer goed bewaard gebleven mammoetenskelet gevonden. 'Door de knieën gezakt. Echt nog in de doodspositie', vertelt Mol, die het fossiel in een vakblad beschreef.
En nu dus vijf stuks tegelijk. Mammoeten worden vaker gezamenlijk gevonden, doorgaans op plekken waar een kudde door een natuurramp werd overrompeld. Hoe dat zit bij Kostolac is minder duidelijk, zegt Mol. 'Het lijkt erop dat deze dieren van recenter datum zijn dan de vorige mammoet, omdat ze in een hogere aardlaag zitten.' Dat zou betekenen dat de dieren niet in één keer zijn gestorven, maar verspreid over misschien wel honderdduizenden jaren.
Evolutie
Als er in Kostolac echt vijf mammoeten uit de grond steken, kan dat licht werpen op hoe de mammoet zich verspreidde over de wereld en, misschien, hoe het dier evolueerde. 'Als dit bijvoorbeeld wolharige mammoeten zijn, kan dat erop duiden dat de evolutie van de mammoet zich ook op de Balkan heeft afgespeeld,' zegt Mol.
En de opwinding over een 'vallei der mammoeten'? Mol houdt het maar op het enthousiasme van archeoloog Miomir Korac, die in de buurt werkt aan een Romeinse opgraving en daardoor toevallig bij de ontdekking betrokken raakte. Van de mammoet uit 2009 dacht Korac dat het om ging om een zuidelijke vrouwtjesmammoet van vijf miljoen jaar oud. 'Daarin heb ik hem toch een beetje moeten teleurstellen', zegt Mol. Het bleek te gaan om een mannetje, een andere soort, en van veel recenter datum bovendien.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)-mammoetkoorts.dhtml
Mammoetengekte in Servië: het land zou opeens eigenaar zijn van een heuse 'mammoetenvallei'. Zeker twintig mammoeten had men er gevonden, zo zong het gisteren wereldwijd rond; het eerste 'mammoetenkerkhof' ter wereld.
De werkelijkheid is wat bescheidener: na zware regenval kwamen er vijf plekken bloot te liggen met daarin grote botten die vermoedelijk van mammoeten zijn. Nog steeds een 'spectaculaire vondst', zegt mammoetenkenner Dick Mol. 'Van dit soort vondsten kennen we er maar weinig. Het meeste materiaal komt onder de zeespiegel vandaan.'
De resten kwamen aan het licht in een bruinkoolgroeve in Kostolac, zo'n 90 kilometer ten oosten van Belgrado. In 2009 werd in dezelfde groeve een zeer goed bewaard gebleven mammoetenskelet gevonden. 'Door de knieën gezakt. Echt nog in de doodspositie', vertelt Mol, die het fossiel in een vakblad beschreef.
En nu dus vijf stuks tegelijk. Mammoeten worden vaker gezamenlijk gevonden, doorgaans op plekken waar een kudde door een natuurramp werd overrompeld. Hoe dat zit bij Kostolac is minder duidelijk, zegt Mol. 'Het lijkt erop dat deze dieren van recenter datum zijn dan de vorige mammoet, omdat ze in een hogere aardlaag zitten.' Dat zou betekenen dat de dieren niet in één keer zijn gestorven, maar verspreid over misschien wel honderdduizenden jaren.
Evolutie
Als er in Kostolac echt vijf mammoeten uit de grond steken, kan dat licht werpen op hoe de mammoet zich verspreidde over de wereld en, misschien, hoe het dier evolueerde. 'Als dit bijvoorbeeld wolharige mammoeten zijn, kan dat erop duiden dat de evolutie van de mammoet zich ook op de Balkan heeft afgespeeld,' zegt Mol.
En de opwinding over een 'vallei der mammoeten'? Mol houdt het maar op het enthousiasme van archeoloog Miomir Korac, die in de buurt werkt aan een Romeinse opgraving en daardoor toevallig bij de ontdekking betrokken raakte. Van de mammoet uit 2009 dacht Korac dat het om ging om een zuidelijke vrouwtjesmammoet van vijf miljoen jaar oud. 'Daarin heb ik hem toch een beetje moeten teleurstellen', zegt Mol. Het bleek te gaan om een mannetje, een andere soort, en van veel recenter datum bovendien.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)-mammoetkoorts.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
19-06-2012
Dodelijke seks
Eerste fossielen van parende schildpadden
Lekker de liefde bedrijven in het water en dan naar de bodem zinken; dat doen schildpadden graag. Maar in een vulkanisch meertje kun je dat beter niet doen, laten fossielen van copulerende schildpadden zien.
Š Senckenberg Naturmuseum Frankfurt
Caught in the act.
Fossielen openbaren meestal maar weinig over het gedrag van dieren, al was het maar omdat ze over het algemeen niet sterven tijdens het uitvoeren van dagelijkse routines. Er zijn wel fossielen van een anaconda die is gestikt in een te grote krokodil, en van dieren die stierven terwijl ze aan het vechten of broeden waren, maar dat blijven uitzonderingen.
Geen wonder dus dat paleontologen in Biology Letters enthousiast rapporteren over de ‘spectaculaire vondst’ van negen paartjes copulerende schildpadden in de Groeve Messel. Deze groeve, gelegen bij het Duitse Darmstadt, is de rijkste fossielenvindplaats met overblijfselen uit het Eoceen, het geologische tijdperk dat duurde van 55,8 tot 33,9 miljoen jaar geleden.
Š Senckenberg Naturmuseum Frankfurt
Š Senckenberg Naturmuseum Frankfurt
Twee van de negen gevonden fossielen van copulerende schildpadden in het Groeve Messel.
Het gaat om paartjes van de soort Allaeochelys crassesculpta en het zijn de eerste fossielen die directe aanwijzingen bevatten over het paringsgedrag van gewervelde dieren. Het gaat overigens om een bijzondere schildpaddensoort, die nagenoeg geheel zonder schild moest stellen. In plaats daarvan deed hun huid dienst als een soort ademend membraan, waarmee ze zuurstof uit het water konden halen en langdurig onder water konden verblijven.
Schildpadden paren in het water en blijven tijdens de bevruchting vaak een tijdje bewegingloos aan elkaar gekoppeld. In open water kunnen ze daardoor tot flinke diepte wegzinken. Geen probleem, dankzij dat ademende membraan. Behalve als je een vulkanisch meer uitzoekt om je voort te planten. Die meren zijn dicht bij het wateroppervlak vaak prima bewoonbaar, maar kunnen op grotere diepte behoorlijk giftig zijn. De copulatie begon dus in het leefbare oppervlaktewater, maar tijdens het afzinken drongen giftige stoffen door in de huid van de dieren, met fatale gevolgen.
Dat is althans de hypothese van de onderzoekers. Ze nemen daarmee expliciet stelling in het debat over de fossielenrijkdom in de Groeve Messel. Die rijkdom is namelijk op twee manieren verklaarbaar. Het zou kunnen dat periodiek giftige gassen ontsnapten uit het vulkaanmeer, waardoor de dieren in en rond het meer stierven. Maar het is ook mogelijk dat de giftige cyanobacterie zich in de zomermaanden in het meer verspreidde, waardoor het drinken van het oppervlaktewater dodelijk was.
Dat laatste scenario is moeilijk te rijmen met de fossielen van de copulerende schildpadden. Die zouden dan eerst moeten hebben geleefd, gegeten en geflirt in het giftige water, en pas het loodje hebben gelegd tijdens het paren. Of ze zouden het giftige water alleen hebben ingenomen tijdens het paren. Logischer is dat het oppervlaktewater prima leefbaar was en het gevaar zich op grotere diepte bevond.
Walter Joyce e.a., ‘Caught in the act: the first record of copulating fossil vertebrates’, in Biology Letters, 20 juni 2012.
(wetenschap24.nl)
Dodelijke seks
Eerste fossielen van parende schildpadden
Lekker de liefde bedrijven in het water en dan naar de bodem zinken; dat doen schildpadden graag. Maar in een vulkanisch meertje kun je dat beter niet doen, laten fossielen van copulerende schildpadden zien.
Š Senckenberg Naturmuseum Frankfurt
Caught in the act.
Fossielen openbaren meestal maar weinig over het gedrag van dieren, al was het maar omdat ze over het algemeen niet sterven tijdens het uitvoeren van dagelijkse routines. Er zijn wel fossielen van een anaconda die is gestikt in een te grote krokodil, en van dieren die stierven terwijl ze aan het vechten of broeden waren, maar dat blijven uitzonderingen.
Geen wonder dus dat paleontologen in Biology Letters enthousiast rapporteren over de ‘spectaculaire vondst’ van negen paartjes copulerende schildpadden in de Groeve Messel. Deze groeve, gelegen bij het Duitse Darmstadt, is de rijkste fossielenvindplaats met overblijfselen uit het Eoceen, het geologische tijdperk dat duurde van 55,8 tot 33,9 miljoen jaar geleden.
Š Senckenberg Naturmuseum Frankfurt
Š Senckenberg Naturmuseum Frankfurt
Twee van de negen gevonden fossielen van copulerende schildpadden in het Groeve Messel.
Het gaat om paartjes van de soort Allaeochelys crassesculpta en het zijn de eerste fossielen die directe aanwijzingen bevatten over het paringsgedrag van gewervelde dieren. Het gaat overigens om een bijzondere schildpaddensoort, die nagenoeg geheel zonder schild moest stellen. In plaats daarvan deed hun huid dienst als een soort ademend membraan, waarmee ze zuurstof uit het water konden halen en langdurig onder water konden verblijven.
Schildpadden paren in het water en blijven tijdens de bevruchting vaak een tijdje bewegingloos aan elkaar gekoppeld. In open water kunnen ze daardoor tot flinke diepte wegzinken. Geen probleem, dankzij dat ademende membraan. Behalve als je een vulkanisch meer uitzoekt om je voort te planten. Die meren zijn dicht bij het wateroppervlak vaak prima bewoonbaar, maar kunnen op grotere diepte behoorlijk giftig zijn. De copulatie begon dus in het leefbare oppervlaktewater, maar tijdens het afzinken drongen giftige stoffen door in de huid van de dieren, met fatale gevolgen.
Dat is althans de hypothese van de onderzoekers. Ze nemen daarmee expliciet stelling in het debat over de fossielenrijkdom in de Groeve Messel. Die rijkdom is namelijk op twee manieren verklaarbaar. Het zou kunnen dat periodiek giftige gassen ontsnapten uit het vulkaanmeer, waardoor de dieren in en rond het meer stierven. Maar het is ook mogelijk dat de giftige cyanobacterie zich in de zomermaanden in het meer verspreidde, waardoor het drinken van het oppervlaktewater dodelijk was.
Dat laatste scenario is moeilijk te rijmen met de fossielen van de copulerende schildpadden. Die zouden dan eerst moeten hebben geleefd, gegeten en geflirt in het giftige water, en pas het loodje hebben gelegd tijdens het paren. Of ze zouden het giftige water alleen hebben ingenomen tijdens het paren. Logischer is dat het oppervlaktewater prima leefbaar was en het gevaar zich op grotere diepte bevond.
Walter Joyce e.a., ‘Caught in the act: the first record of copulating fossil vertebrates’, in Biology Letters, 20 juni 2012.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste bot van Vlaanderen gevonden
In het Oost-Vlaamse Kruibeke is het oudste menselijk bot uit Vlaanderen gevonden: een stukje sleutelbeen van iemand die tussen 4720 en 4565 vóór onze jaartelling het leven liet. Dit werd vrijdag na koolstofdatering op de website van het Vlaams Instituut voor Onroerend Erfgoed (VIOE) bekendgemaakt.
Tot nu toe gingen Vlaamse bewaarde mensenresten hoogstens tot zowat tweeduizend jaar vóór onze jaartelling terug. Volgens het VIOE gaat het zeker om het bot van een volwassene en gezien de robuustheid misschien van een man.
Het sleutelbeenbot werd met allerlei andere botten, vuursteen en aardewerk gevonden op een prehistorische vindplaats onder metersdikke lagen sediment van de Schelde.
De vindplaats bracht informatie aan het licht uit de overgang van het jagers-verzamelaarsbestaan naar een levenswijze waarin ook akkerbouw en veeteelt onderdeel van de voedselvoorziening van de mens werden.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)deren-gevonden.dhtml
In het Oost-Vlaamse Kruibeke is het oudste menselijk bot uit Vlaanderen gevonden: een stukje sleutelbeen van iemand die tussen 4720 en 4565 vóór onze jaartelling het leven liet. Dit werd vrijdag na koolstofdatering op de website van het Vlaams Instituut voor Onroerend Erfgoed (VIOE) bekendgemaakt.
Tot nu toe gingen Vlaamse bewaarde mensenresten hoogstens tot zowat tweeduizend jaar vóór onze jaartelling terug. Volgens het VIOE gaat het zeker om het bot van een volwassene en gezien de robuustheid misschien van een man.
Het sleutelbeenbot werd met allerlei andere botten, vuursteen en aardewerk gevonden op een prehistorische vindplaats onder metersdikke lagen sediment van de Schelde.
De vindplaats bracht informatie aan het licht uit de overgang van het jagers-verzamelaarsbestaan naar een levenswijze waarin ook akkerbouw en veeteelt onderdeel van de voedselvoorziening van de mens werden.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)deren-gevonden.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Glazen juweel uit Romeinse tijd ontdekt in Japan
Japanse archeologen hebben bekendgemaakt dat ze in een grafheuvel vlakbij de stad Kyoto, de vroegere hoofdstad van het keizerrijk, een glazen juweel hebben ontdekt dat waarschijnlijk vervaardigd werd in het Romeinse Rijk.
Het artefact werd opgegraven uit de tumulus 'Utsukushi', een begraafplaats van Nagaoka uit de vijfde eeuw na Christus. Het aangetroffen voorwerp zou volgens de wetenschappers stammen uit de eerste tot vierde eeuw van onze tijdsrekening.
Het juweel bestaat uit drie gele parels van glas, met een diameter van vijf millimeter, waarop een vergulde versiering werd aangebracht. Onderzoekers hebben ook natron aangetroffen, een natuurlijke chemische stof die in het Romeinse Rijk gebruikt werd door de ambachtslui die met glas werkten. Ook de gebruikte techniek blijkt overeen te stemmen met de toenmalige manier van werken.
Het Romeinse Rijk beheerste het gebied rond de Middellandse Zee ('Mare Nostrum') tussen 27 vóór en 476 na Christus. Volgens historici dreven de Romeinen toen al handel met het Verre Oosten, voornamelijk met China.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)tdekt-in-Japan.dhtml
Japanse archeologen hebben bekendgemaakt dat ze in een grafheuvel vlakbij de stad Kyoto, de vroegere hoofdstad van het keizerrijk, een glazen juweel hebben ontdekt dat waarschijnlijk vervaardigd werd in het Romeinse Rijk.
Het artefact werd opgegraven uit de tumulus 'Utsukushi', een begraafplaats van Nagaoka uit de vijfde eeuw na Christus. Het aangetroffen voorwerp zou volgens de wetenschappers stammen uit de eerste tot vierde eeuw van onze tijdsrekening.
Het juweel bestaat uit drie gele parels van glas, met een diameter van vijf millimeter, waarop een vergulde versiering werd aangebracht. Onderzoekers hebben ook natron aangetroffen, een natuurlijke chemische stof die in het Romeinse Rijk gebruikt werd door de ambachtslui die met glas werkten. Ook de gebruikte techniek blijkt overeen te stemmen met de toenmalige manier van werken.
Het Romeinse Rijk beheerste het gebied rond de Middellandse Zee ('Mare Nostrum') tussen 27 vóór en 476 na Christus. Volgens historici dreven de Romeinen toen al handel met het Verre Oosten, voornamelijk met China.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)tdekt-in-Japan.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://www.canvas.be/programmas/de-laatste-koning
Op tv (op Canvas, van de Vlaamse openbare omroep)
Dinsdag 26-06-2012 om 15u00
Dinsdag 26-06-2012 om 21u15 (herhaling)
Duur : 52 minutenquote:Documentaire over de zoektocht naar het graf en de resten van de laatste koning van Burundi, Ntare V, die in 1972 werd vermoord. Robin Ramaekers volgt daarbij het spoor van het Belgische Disaster Victim Identification team en Jean-Jacques Cassiman, de wereldberoemde Vlaamse geneticus en DNA-specialist.
Op tv (op Canvas, van de Vlaamse openbare omroep)
Dinsdag 26-06-2012 om 15u00
Dinsdag 26-06-2012 om 21u15 (herhaling)
21-06-2012
Rubens keert na bijna 240 jaar terug naar Carolus Borromeus
Š belga.
In de Antwerpse St.-Carolus Borromeuskerk is vandaag het doek "De Terugkeer van de Heilige familie uit Egypte" officieel opnieuw verwelkomd. Het werk van Rubens hing oorspronkelijk in de destijds volledig door hem gedecoreerde kerk, maar werd na het opheffen van de Jezuďetenorde in 1773 net als alle andere aanwezige schilderijen van Rubens weggehaald.
Š belga.
Het kwam tijdens de volgende eeuwen onder meer in het New Yorkse Metropolitan Museum terecht. Het is de eerste Rubens die opnieuw in Carolus Borromeus komt te hangen.
Dat het schilderij niet door een privé-verzamelaar werd gekocht, heeft vermoedelijk te maken met het feit dat het in 1718 zwaar beschadigd raakte door een brand, die er ook alle plafondschilderijen verwoestte. Een groot deel van het werk is allicht overschilderd.
Toch zijn er nog een aantal elementen die volgens experts duidelijk op de hand van de meester zelf wijzen, zoals de figuur van de Heilige Vader bovenaan. Onder meer dankzij een aanzienlijk bedrag dat onlangs werd verkregen via een erfenis, kon de kerkfabriek tot de aankoop overgaan. Hoeveel men precies heeft moeten bieden, wordt niet bekendgemaakt.
"De Terugkeer van de Heilige familie uit Egypte" zou pas vanaf 2014, exact 400 jaar na de eerste steenlegging van de kerk, op zijn oorspronkelijke plek in de Sint-Jozefkapel terechtkomen. Eerst dringt een grondige restauratie zich op, voor zo ver die financieel haalbaar is. Ook de kerk zelf moet overigens nog verdere herstellingswerken ondergaan, na een nieuwe brand in 2009.
(HLN)
Rubens keert na bijna 240 jaar terug naar Carolus Borromeus
Š belga.
In de Antwerpse St.-Carolus Borromeuskerk is vandaag het doek "De Terugkeer van de Heilige familie uit Egypte" officieel opnieuw verwelkomd. Het werk van Rubens hing oorspronkelijk in de destijds volledig door hem gedecoreerde kerk, maar werd na het opheffen van de Jezuďetenorde in 1773 net als alle andere aanwezige schilderijen van Rubens weggehaald.
Š belga.
Het kwam tijdens de volgende eeuwen onder meer in het New Yorkse Metropolitan Museum terecht. Het is de eerste Rubens die opnieuw in Carolus Borromeus komt te hangen.
Dat het schilderij niet door een privé-verzamelaar werd gekocht, heeft vermoedelijk te maken met het feit dat het in 1718 zwaar beschadigd raakte door een brand, die er ook alle plafondschilderijen verwoestte. Een groot deel van het werk is allicht overschilderd.
Toch zijn er nog een aantal elementen die volgens experts duidelijk op de hand van de meester zelf wijzen, zoals de figuur van de Heilige Vader bovenaan. Onder meer dankzij een aanzienlijk bedrag dat onlangs werd verkregen via een erfenis, kon de kerkfabriek tot de aankoop overgaan. Hoeveel men precies heeft moeten bieden, wordt niet bekendgemaakt.
"De Terugkeer van de Heilige familie uit Egypte" zou pas vanaf 2014, exact 400 jaar na de eerste steenlegging van de kerk, op zijn oorspronkelijke plek in de Sint-Jozefkapel terechtkomen. Eerst dringt een grondige restauratie zich op, voor zo ver die financieel haalbaar is. Ook de kerk zelf moet overigens nog verdere herstellingswerken ondergaan, na een nieuwe brand in 2009.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-06-2012
Libiërs consumeerden melkproducten terwijl ze er officieel niet tegen konden
Chemische analyse van potscherven bewijst dat ze in Libië al melk dronken vóórdat ze lactose konden verteren. Wellicht maakten ze er daarom eerst yoghurt van, suggereren Britse onderzoekers in Nature.
Libische grotschildering.
Die scherven zijn afkomstig uit de Takarkori-grotten in de Sahara. Ze dateren van 5200 tot 3000 voor Christus. In die tijd was het landschap ter plekke nog een stuk groener dan nu, en grotschilderingen bewijzen dat er koeien, schapen en geiten werden gehouden. En niet alleen om het vlees, want er zijn ook plaatjes bij waarop de dieren worden gemolken.
Het gekke is alleen dat de genen die mensen in staat stellen om lactose te verteren, in 5200 voor Christus nog niet bestonden. Ze zijn pas kort daarna geëvolueerd. En dat was in Europa; in Noord-Afrika doken ze nog later op en zijn ze heden ten dage nog steeds vrij zeldzaam.
De Britten hebben nu 81 potscherven ontdaan van achtergebleven restjes vet, en geprobeerd om met gaschromatografie en massaspectrometrie de herkomst van de vetzuren te achterhalen. Die herkomst kun je immers ruwweg afleiden uit de lengte van de vetzuurketens en het aantal vertakkingen.
Er bleken allerlei plantencomponenten tussen te zitten, maar op 29 potscherven werd vet aangetroffen dat rijk was aan palmitine- en stearinezuur en dus waarschijnlijk van dierlijke oorsprong was.
Het vet van die 29 scherven werd nader geanalyseerd met gaschromatografie gevolgd door verbranding en isotoopverhouding-massaspectrometrie (GC-C-IRMS) om het gehalte aan koolstof-13 te bepalen. Eerder onderzoek heeft uitgewezen dat dat percentage in melkvet anders is dan in lichaamsvet.
Er kwam uit dat in zo’n beetje de helft van de potten melkproducten moeten hebben gezeten.
Dat van die yoghurt is speculeren. Tijdens de fermentatie van melk tot yoghurt breken bacteriën een deel van de lactose af, zodat je dat als mens niet meer zelf hoeft te doen. En het zou tevens verklaren waarom de Libische herders hun melk überhaupt in zulke potten bewaarden.
bron: Nature
(c2w)
Libiërs consumeerden melkproducten terwijl ze er officieel niet tegen konden
Chemische analyse van potscherven bewijst dat ze in Libië al melk dronken vóórdat ze lactose konden verteren. Wellicht maakten ze er daarom eerst yoghurt van, suggereren Britse onderzoekers in Nature.
Libische grotschildering.
Die scherven zijn afkomstig uit de Takarkori-grotten in de Sahara. Ze dateren van 5200 tot 3000 voor Christus. In die tijd was het landschap ter plekke nog een stuk groener dan nu, en grotschilderingen bewijzen dat er koeien, schapen en geiten werden gehouden. En niet alleen om het vlees, want er zijn ook plaatjes bij waarop de dieren worden gemolken.
Het gekke is alleen dat de genen die mensen in staat stellen om lactose te verteren, in 5200 voor Christus nog niet bestonden. Ze zijn pas kort daarna geëvolueerd. En dat was in Europa; in Noord-Afrika doken ze nog later op en zijn ze heden ten dage nog steeds vrij zeldzaam.
De Britten hebben nu 81 potscherven ontdaan van achtergebleven restjes vet, en geprobeerd om met gaschromatografie en massaspectrometrie de herkomst van de vetzuren te achterhalen. Die herkomst kun je immers ruwweg afleiden uit de lengte van de vetzuurketens en het aantal vertakkingen.
Er bleken allerlei plantencomponenten tussen te zitten, maar op 29 potscherven werd vet aangetroffen dat rijk was aan palmitine- en stearinezuur en dus waarschijnlijk van dierlijke oorsprong was.
Het vet van die 29 scherven werd nader geanalyseerd met gaschromatografie gevolgd door verbranding en isotoopverhouding-massaspectrometrie (GC-C-IRMS) om het gehalte aan koolstof-13 te bepalen. Eerder onderzoek heeft uitgewezen dat dat percentage in melkvet anders is dan in lichaamsvet.
Er kwam uit dat in zo’n beetje de helft van de potten melkproducten moeten hebben gezeten.
Dat van die yoghurt is speculeren. Tijdens de fermentatie van melk tot yoghurt breken bacteriën een deel van de lactose af, zodat je dat als mens niet meer zelf hoeft te doen. En het zou tevens verklaren waarom de Libische herders hun melk überhaupt in zulke potten bewaarden.
bron: Nature
(c2w)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-06-2012
Stonehenge blijkt monument ter ere van eenwording
De mensen die Stonehenge bouwden, zagen het als een monument ter ere van de eenwording van het prehistorische Groot-Brittannië. Die conclusie trekken archeologen na tien jaar onderzoek.
Voor de bouw van Stonehenge zijn stenen uit het zuiden van Engeland, maar ook stenen uit het westen van Wales gebruikt, zo stellen de onderzoekers. Waarschijnlijk symboliseerden de stenen de voorouders van verschillende groepen op het prehistorische Groot-Brittannië.
Eén cultuur
De onderzoekers bestudeerden niet alleen Stonehenge zelf, maar ook de omgeving en de sociale en economische omstandigheden uit de tijd van de bouw van Stonehenge (3000 tot 2500 jaar voor Christus). “Toen Stonehenge gebouwd werd, ontstond er een eilandbrede cultuur: dezelfde stijl huizen, aardewerk en andere materialen werden van Orkney tot aan de zuidelijke kust gebruikt,” vertelt onderzoeker Mike Parker Pearson. En dat staak haaks op de situatie in de eeuwen daarvoor, toen er heel regionale culturen waren en die verschillende culturen onderling ook wel eens conflicten hadden. “De bouw van Stonehenge was een enorme onderneming waar duizenden mensen aan bijdroegen en waarbij stenen zelfs helemaal uit het westen van Wales werden gehaald, bewerkt en opgericht.” De bouw van Stonehenge was op zichzelf dan ook al een daad van eenwording.
Waarom daar?
Maar waarom kwam dat monument als symbool van de eenheid juist nabij Ambesbury te staan? De onderzoekers vermoeden dat de locatie van Stonehenge al voor de bouw ervan van grote betekenis was voor de prehistorische Britten. Op de plaats waar Stonehenge zich bevindt, zijn namelijk een aantal natuurlijke structuren terug te vinden. En die structuren liggen op de lijn die de locatie van zonsopkomst op de dag van de zomerwende en de locatie van de zonsondergang op de dag van de winterwende met elkaar verbindt.
Winterwende
Uit het onderzoek leiden de onderzoekers ook af dat de winterwende voor de prehistorische mensen waarschijnlijk belangrijker was dan de zomerwende. Ze baseren die conclusie op de tanden van varkens die in het gebied zijn teruggevonden. Hieruit blijkt dat er omstreeks de winterwende meer varkens werden gegeten nabij Durrington Walls (een plaatsje nabij Stonehenge) dan tijdens de zomerwende. Ook liggen de meeste monumenten in de omgeving van Stonehenge op één lijn met de zonsopkomst en zonsondergang op de dag van de winterwende.
Speculaties
Na tien jaar onderzoek kunnen de wetenschappers ook een aantal wilde speculaties over Stonehenge ontkrachtigen. Zo is de bouwstijl niet ontleend aan de Egyptenaren of aan buitenaardse wezens. “Alle architecturale invloeden die we bij Stonehenge zien, kunnen worden teruggevonden binnen oudere monumenten en gebouwen in Groot-Brittannië. Britse Neolithische mensen waren eeuwenlang van de rest van Europa afgezonderd. Brittannië mag dan één zijn geworden, er was geen interesse in contact met mensen aan de andere kant van Het Kanaal. Stonehenge lijkt de laatste stuiptrekking van deze cultuur uit de Steentijd, die nog afgezonderd was van Europa en van nieuwe technologieën zoals metalen gereedschappen en het wiel.”
Geen tempel
En daarmee is eindelijk duidelijk welke functie Stonehenge had. En daarmee zijn ook heel wat vermoedens van tafel geveegd. Het was geen observatorium, geen zonnetempel en ook geen tempel voor oude druďden of een plaats waar mensen werden genezen.
Tien jaar deden wetenschappers uitgebreid onderzoek naar Stonehenge en de omgeving eromheen. Ze ontdekten de functie van het bouwwerk, maar daar bleef het niet bij. Ook werd er in de omgeving een flink dorp en meerdere huizen teruggevonden. En de locatie van een nog oudere cirkel met stenen: Bluestonehenge. Een kijkje nemen bij Stonehenge en de monumenten eromheen? Dat kan hier ook gewoon vanuit uw luie stoel.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 27-06-2012 08:46:52 ]
Stonehenge blijkt monument ter ere van eenwording
De mensen die Stonehenge bouwden, zagen het als een monument ter ere van de eenwording van het prehistorische Groot-Brittannië. Die conclusie trekken archeologen na tien jaar onderzoek.
Voor de bouw van Stonehenge zijn stenen uit het zuiden van Engeland, maar ook stenen uit het westen van Wales gebruikt, zo stellen de onderzoekers. Waarschijnlijk symboliseerden de stenen de voorouders van verschillende groepen op het prehistorische Groot-Brittannië.
Eén cultuur
De onderzoekers bestudeerden niet alleen Stonehenge zelf, maar ook de omgeving en de sociale en economische omstandigheden uit de tijd van de bouw van Stonehenge (3000 tot 2500 jaar voor Christus). “Toen Stonehenge gebouwd werd, ontstond er een eilandbrede cultuur: dezelfde stijl huizen, aardewerk en andere materialen werden van Orkney tot aan de zuidelijke kust gebruikt,” vertelt onderzoeker Mike Parker Pearson. En dat staak haaks op de situatie in de eeuwen daarvoor, toen er heel regionale culturen waren en die verschillende culturen onderling ook wel eens conflicten hadden. “De bouw van Stonehenge was een enorme onderneming waar duizenden mensen aan bijdroegen en waarbij stenen zelfs helemaal uit het westen van Wales werden gehaald, bewerkt en opgericht.” De bouw van Stonehenge was op zichzelf dan ook al een daad van eenwording.
Waarom daar?
Maar waarom kwam dat monument als symbool van de eenheid juist nabij Ambesbury te staan? De onderzoekers vermoeden dat de locatie van Stonehenge al voor de bouw ervan van grote betekenis was voor de prehistorische Britten. Op de plaats waar Stonehenge zich bevindt, zijn namelijk een aantal natuurlijke structuren terug te vinden. En die structuren liggen op de lijn die de locatie van zonsopkomst op de dag van de zomerwende en de locatie van de zonsondergang op de dag van de winterwende met elkaar verbindt.
Winterwende
Uit het onderzoek leiden de onderzoekers ook af dat de winterwende voor de prehistorische mensen waarschijnlijk belangrijker was dan de zomerwende. Ze baseren die conclusie op de tanden van varkens die in het gebied zijn teruggevonden. Hieruit blijkt dat er omstreeks de winterwende meer varkens werden gegeten nabij Durrington Walls (een plaatsje nabij Stonehenge) dan tijdens de zomerwende. Ook liggen de meeste monumenten in de omgeving van Stonehenge op één lijn met de zonsopkomst en zonsondergang op de dag van de winterwende.
Speculaties
Na tien jaar onderzoek kunnen de wetenschappers ook een aantal wilde speculaties over Stonehenge ontkrachtigen. Zo is de bouwstijl niet ontleend aan de Egyptenaren of aan buitenaardse wezens. “Alle architecturale invloeden die we bij Stonehenge zien, kunnen worden teruggevonden binnen oudere monumenten en gebouwen in Groot-Brittannië. Britse Neolithische mensen waren eeuwenlang van de rest van Europa afgezonderd. Brittannië mag dan één zijn geworden, er was geen interesse in contact met mensen aan de andere kant van Het Kanaal. Stonehenge lijkt de laatste stuiptrekking van deze cultuur uit de Steentijd, die nog afgezonderd was van Europa en van nieuwe technologieën zoals metalen gereedschappen en het wiel.”
Geen tempel
En daarmee is eindelijk duidelijk welke functie Stonehenge had. En daarmee zijn ook heel wat vermoedens van tafel geveegd. Het was geen observatorium, geen zonnetempel en ook geen tempel voor oude druďden of een plaats waar mensen werden genezen.
Tien jaar deden wetenschappers uitgebreid onderzoek naar Stonehenge en de omgeving eromheen. Ze ontdekten de functie van het bouwwerk, maar daar bleef het niet bij. Ook werd er in de omgeving een flink dorp en meerdere huizen teruggevonden. En de locatie van een nog oudere cirkel met stenen: Bluestonehenge. Een kijkje nemen bij Stonehenge en de monumenten eromheen? Dat kan hier ook gewoon vanuit uw luie stoel.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 27-06-2012 08:46:52 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-06-2012
Archeologen doen miljoenenvondst op Jersey
Archeologen hebben op het Britse eiland Jersey een grote verzameling waardevolle Romeinse en Keltische munten opgegraven. Volgens kenners hebben de muntstukken een waarde die kan oplopen tot meer dan 12 miljoen euro. Dat meldt de Britse omroep BBC.
Het precieze aantal munten is niet bekend, maar archeologen zeggen dat de munten samen ongeveer driekwart ton wegen. Dat zou gelijk staan aan ongeveer 50.000 geldstukken, die volgens experts allemaal tussen de 125 euro en 250 euro waard zouden zijn.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 27-06-2012 08:46:39 ]
Archeologen doen miljoenenvondst op Jersey
Archeologen hebben op het Britse eiland Jersey een grote verzameling waardevolle Romeinse en Keltische munten opgegraven. Volgens kenners hebben de muntstukken een waarde die kan oplopen tot meer dan 12 miljoen euro. Dat meldt de Britse omroep BBC.
Het precieze aantal munten is niet bekend, maar archeologen zeggen dat de munten samen ongeveer driekwart ton wegen. Dat zou gelijk staan aan ongeveer 50.000 geldstukken, die volgens experts allemaal tussen de 125 euro en 250 euro waard zouden zijn.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 27-06-2012 08:46:39 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-06-2012
Antieke weg opgegraven in Thessaloniki
Archeologen hebben in de Griekse stad Thessaloniki een zeventig meter lang deel van een oude Romeinse weg blootgelegd.
Foto: ANP
De opgraving werd maandag voor het eerst aan het publiek getoond.
De met marmeren platen bestrate weg was bijna tweeduizend jaar geleden de belangrijkste verkeersader van de stad. Opvallend is dat het moderne stratenpatroon opmerkelijke overeenkomsten vertoont.
Overblijfselen
Onder het wegdek werden overblijfselen gevonden van een nog vijfhonderd jaar oudere weg. Bij graafwerkzaamheden voor een nieuwe metrolijn in Thessaloniki werd de weg ontdekt.
De aanleg van de metrolijn is een buitenkansje voor archeologen, die de mogelijkheid aangrijpen voor uitvoerig onderzoek in het ondergrondse. In 2008 werden al duizend graven gevonden, soms met juwelen, munten of andere kunstvoorwerpen.
Door: Novum .
(nu.nl)
Antieke weg opgegraven in Thessaloniki
Archeologen hebben in de Griekse stad Thessaloniki een zeventig meter lang deel van een oude Romeinse weg blootgelegd.
Foto: ANP
De opgraving werd maandag voor het eerst aan het publiek getoond.
De met marmeren platen bestrate weg was bijna tweeduizend jaar geleden de belangrijkste verkeersader van de stad. Opvallend is dat het moderne stratenpatroon opmerkelijke overeenkomsten vertoont.
Overblijfselen
Onder het wegdek werden overblijfselen gevonden van een nog vijfhonderd jaar oudere weg. Bij graafwerkzaamheden voor een nieuwe metrolijn in Thessaloniki werd de weg ontdekt.
De aanleg van de metrolijn is een buitenkansje voor archeologen, die de mogelijkheid aangrijpen voor uitvoerig onderzoek in het ondergrondse. In 2008 werden al duizend graven gevonden, soms met juwelen, munten of andere kunstvoorwerpen.
Door: Novum .
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-06-2012
Oudste nog te beluisteren grammofoonopname ontdekt
Onderzoeker Patrick Feaster heeft in een bibliotheek een grammofoonopname uit 1889 teruggevonden. Het is waarschijnlijk de oudste grammofoonopname die tot op de dag van vandaag kan worden afgespeeld.
Feaster vond de bijzondere opname in de Bloomington’s Herman B Wells Library. “Ik zocht een afbeelding van de eerste opnamestudio,” vertelt Feaster. Hij trok een boek uit het rek en vond in de inhoudsopgave een artikel over de grammofoon. “Ik dacht: oh, dat is een bonus. Dus ik bladerde door en vond een papieren print van een opname.”
Der Handschuh
Feaster vond dus geen grammofoonplaat, maar een afdruk ervan. In het verleden was hij er al eerder in geslaagd om zo’n afbeelding om te zetten in muziek. Dus die uitdaging ging hij opnieuw aan. En wiens stem schalt er even later door de speakers? Die van Emile Berliner, de vader van de grammofoon (u ziet hem hierboven met zijn opname-apparatuur). Hij reciteert het gedicht ‘Der Handschuh‘ van Friedrich Schiller:
Vor seinem Löwengarten
Das Kampfspiel zu erwarten
Saß König Franz
Und um ihn die Großen der Krone
Und rings auf hohem Balkone
Die Damen in schönem Kranz
Berliner
Zoals gezegd was het niet de eerste keer dat Feaster een afbeelding omzette in muziek. Hij had dat eerder ook al een keer met een opname van Berlinder gedaan. Deze opname stamde eveneens uit 1889. Uit de opname bleek dat Berliner aan een bezoeker – Louis Rosenthal – liet horen hoe hij met de grammofoon stemmen kon opnemen. “In die opname vertelt Berliner ons dat hij een opname maakt waar Rosenthal mee kan experimenteren. Hij vertelt dat ze in een bepaald gebouw in Hannover zijn en reciteert wat poëzie, zingt een liedje en telt in verschillende talen tot twintig.” De opname die Feaster nu heeft gevonden, lijkt bij deze gebeurtenis te horen. Dat blijkt uit de tekst die bij de afbeelding stond. Het gaat om een opname die Berliner tegelijkertijd met de opname die Feaster eerder had ontdekt, aan Rosenthal meegaf. “Na het bewijs te hebben bestudeerd, concluderen mijn collega’s en ik dat Berliner het opnameproces aan Rosenthal liet zien en hem dan met een opname die ze samen maakten en enkele opnames die Berliner voor hun ontmoeting maakte, naar huis stuurde.”
Oudste
“Als dat klopt, betekent dat dat ‘Der Handschuh’ de oudste van de twee opnames is en dat maakt het de oudste grammofoonopname die we vandaag de dag nog kunnen afluisteren.” Het is in ieder geval de oudste opname van een volledig literair Duits werk.
‘Der Handschuh‘ is wellicht de oudste grammofoonopname, maar zeker niet de oudste opname. Die stamt namelijk uit 1888. De opname kon afgespeeld worden op een fonograaf: de voorloper van de grammofoon
(scientias.nl)
Oudste nog te beluisteren grammofoonopname ontdekt
Onderzoeker Patrick Feaster heeft in een bibliotheek een grammofoonopname uit 1889 teruggevonden. Het is waarschijnlijk de oudste grammofoonopname die tot op de dag van vandaag kan worden afgespeeld.
Feaster vond de bijzondere opname in de Bloomington’s Herman B Wells Library. “Ik zocht een afbeelding van de eerste opnamestudio,” vertelt Feaster. Hij trok een boek uit het rek en vond in de inhoudsopgave een artikel over de grammofoon. “Ik dacht: oh, dat is een bonus. Dus ik bladerde door en vond een papieren print van een opname.”
Der Handschuh
Feaster vond dus geen grammofoonplaat, maar een afdruk ervan. In het verleden was hij er al eerder in geslaagd om zo’n afbeelding om te zetten in muziek. Dus die uitdaging ging hij opnieuw aan. En wiens stem schalt er even later door de speakers? Die van Emile Berliner, de vader van de grammofoon (u ziet hem hierboven met zijn opname-apparatuur). Hij reciteert het gedicht ‘Der Handschuh‘ van Friedrich Schiller:
Vor seinem Löwengarten
Das Kampfspiel zu erwarten
Saß König Franz
Und um ihn die Großen der Krone
Und rings auf hohem Balkone
Die Damen in schönem Kranz
Berliner
Zoals gezegd was het niet de eerste keer dat Feaster een afbeelding omzette in muziek. Hij had dat eerder ook al een keer met een opname van Berlinder gedaan. Deze opname stamde eveneens uit 1889. Uit de opname bleek dat Berliner aan een bezoeker – Louis Rosenthal – liet horen hoe hij met de grammofoon stemmen kon opnemen. “In die opname vertelt Berliner ons dat hij een opname maakt waar Rosenthal mee kan experimenteren. Hij vertelt dat ze in een bepaald gebouw in Hannover zijn en reciteert wat poëzie, zingt een liedje en telt in verschillende talen tot twintig.” De opname die Feaster nu heeft gevonden, lijkt bij deze gebeurtenis te horen. Dat blijkt uit de tekst die bij de afbeelding stond. Het gaat om een opname die Berliner tegelijkertijd met de opname die Feaster eerder had ontdekt, aan Rosenthal meegaf. “Na het bewijs te hebben bestudeerd, concluderen mijn collega’s en ik dat Berliner het opnameproces aan Rosenthal liet zien en hem dan met een opname die ze samen maakten en enkele opnames die Berliner voor hun ontmoeting maakte, naar huis stuurde.”
Oudste
“Als dat klopt, betekent dat dat ‘Der Handschuh’ de oudste van de twee opnames is en dat maakt het de oudste grammofoonopname die we vandaag de dag nog kunnen afluisteren.” Het is in ieder geval de oudste opname van een volledig literair Duits werk.
‘Der Handschuh‘ is wellicht de oudste grammofoonopname, maar zeker niet de oudste opname. Die stamt namelijk uit 1888. De opname kon afgespeeld worden op een fonograaf: de voorloper van de grammofoon
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.hln.be/hln/nl/(...)rs-op-het-menu.dhtmlquote:Het menu van de vroege voorouders van de mens was veel gevarieerder dan tot nu toe gedacht. Zo heeft de Australopithecus sediba, een mensachtige, zich ondermeer met boomschorsen gevoed. Dat hebben wetenschapper van het Max Planck Instituut voor evolutionaire antropologie in Leipzig ontdekt. Hun bevindingen verschenen in het Britse vakblad 'Nature'.
De wetenschappers voerden hun onderzoek uit op fossiele resten die amper enkele jaren geleden ontdekt werden in het Zuid-Afrikaanse Malapa. De twee miljoen jaar oude tanden van een oudere vrouw en een jongere man van de mensachtige soort werden onder de loep genomen.
Tot hun eigen verbazing kwamen de vorsers tot de vaststelling dat de eetgewoonten van de Australopithecus sediba verschillen met die van de andere soortgelijke Afrikaanse mensachtigen.
De twee onderzochte menselijke voorouders werden een paar miljoen jaar geleden bij een aardverschuiving begraven onder een hard gesteente. Wetenschappers spreken van een unieke fossiele vondst.
Ура для россии
Eén van de oudste steden ter wereld, Mohenjo Daro (2600 voor Christus) in Zuid-Pakistan, zou over 20 jaar gewoon verdwenen kunnen zijn. De cultuur behoorde tot de Indusvalleibeschaving, nog voor de komst van de Indo-Europese Ariërs. Sinds de herontdekking in 1922 gaat de site erg achteruit:
http://www.bbc.co.uk/news/magazine-18491900
http://www.bbc.co.uk/news/magazine-18491900
Dat er nu pas een monument voor deze mannen is gemaakt....quote:Bomber Command Memorial moves veterans
Hundreds of RAF Bomber Command veterans have been getting a first look at the new memorial in London's Green Park honouring the sacrifice of 55,573 of their comrades during World War II.
http://www.bbc.co.uk/news/uk-18633791
"Academics, people who know the word for coal in seventeen languages but gape and stammer when asked to lay a fire."
01-07-2012
Holocaustmonument past tekst aan over Pius XII
Het beeld van Pius XII in het museum. Š ap.
UPDATE Yad Vashem, het museum en monument voor de Holocaust in Jeruzalem, heeft de tekst over de rol van paus Pius XII in de Tweede Wereldoorlog aangepast. Het Vaticaan had grote bezwaren tegen een bord waarop stond dat Pius niet heeft geprotesteerd tegen de vervolging van de Joden en een concordaat (verdrag) met nazi-Duitsland tekende om de kerk te beschermen.
Op het nieuwe bord staat dat niet Pius XII, maar zijn voorganger Pius XI het concordaat tekende. Al was Eugenio Pacelli, die in 1939 tot paus Pius XII werd gekozen, wel zeer nauw betrokken bij de totstandkoming ervan. Onder Pius XI werkte de latere Pius XII als kardinaal-staatssecretaris, de tweede man van het Vaticaan.
Ook staan er nu argumenten voor en tegen het beleid van de paus.
Op het oude bord stond onder meer dat Pius XII actief streefde naar een verdrag met nazi-Duitsland om de rechten van de kerk te beschermen "zelfs als dat inhield dat het racistische naziregime werd erkend". Ook stond er dat hij een brief tegenhield waarin racisme en antisemitisme werden veroordeeld en dat hij niet in het openbaar tegen de moord op de Joden protesteerde.
Op het nieuwe bord staat onder meer dat Pius in 1942 in een radiorede de dood van honderden mensen veroordeelde, zonder dat hij de Joden noemde.
Lees ook
Holocaustmuseum Yad Vashem beklad door ultraorthodoxe joden
79-jarige verkozen tot 'Miss Holocaust'
Joodse familie moet kunst teruggeven aan Duits museum
In een verklaring spreekt Yad Vashem tegen dat het voor druk van het Vaticaan is gezwicht. "De tekst is aangepast om recht te doen aan onderzoeksresultaten in de afgelopen jaren. Het optreden van Pius is minder eenduidig te interpreteren dan in de eerdere tekst werd gesuggereerd", aldus Yad Vashem.
De instelling hield er tot nu toe aan vast dat ze de tekst alleen zou wijzigen, als het Vaticaan zijn archieven zou openstellen voor wetenschappelijk onderzoek en daaruit zou blijken dat het beleid van de paus verkeerd was begrepen.
De leiding van de Rooms-Katholieke Kerk heeft aan die eis nog niet voldaan, al zijn er wel sommige documenten vrijgegeven. Volgens Yad Vashem heeft nieuw onderzoek echter "bepaalde kwesties verhelderd, al blijven nog vele vragen open".
(HLN)
Holocaustmonument past tekst aan over Pius XII
Het beeld van Pius XII in het museum. Š ap.
UPDATE Yad Vashem, het museum en monument voor de Holocaust in Jeruzalem, heeft de tekst over de rol van paus Pius XII in de Tweede Wereldoorlog aangepast. Het Vaticaan had grote bezwaren tegen een bord waarop stond dat Pius niet heeft geprotesteerd tegen de vervolging van de Joden en een concordaat (verdrag) met nazi-Duitsland tekende om de kerk te beschermen.
Op het nieuwe bord staat dat niet Pius XII, maar zijn voorganger Pius XI het concordaat tekende. Al was Eugenio Pacelli, die in 1939 tot paus Pius XII werd gekozen, wel zeer nauw betrokken bij de totstandkoming ervan. Onder Pius XI werkte de latere Pius XII als kardinaal-staatssecretaris, de tweede man van het Vaticaan.
Ook staan er nu argumenten voor en tegen het beleid van de paus.
Op het oude bord stond onder meer dat Pius XII actief streefde naar een verdrag met nazi-Duitsland om de rechten van de kerk te beschermen "zelfs als dat inhield dat het racistische naziregime werd erkend". Ook stond er dat hij een brief tegenhield waarin racisme en antisemitisme werden veroordeeld en dat hij niet in het openbaar tegen de moord op de Joden protesteerde.
Op het nieuwe bord staat onder meer dat Pius in 1942 in een radiorede de dood van honderden mensen veroordeelde, zonder dat hij de Joden noemde.
Lees ook
Holocaustmuseum Yad Vashem beklad door ultraorthodoxe joden
79-jarige verkozen tot 'Miss Holocaust'
Joodse familie moet kunst teruggeven aan Duits museum
In een verklaring spreekt Yad Vashem tegen dat het voor druk van het Vaticaan is gezwicht. "De tekst is aangepast om recht te doen aan onderzoeksresultaten in de afgelopen jaren. Het optreden van Pius is minder eenduidig te interpreteren dan in de eerdere tekst werd gesuggereerd", aldus Yad Vashem.
De instelling hield er tot nu toe aan vast dat ze de tekst alleen zou wijzigen, als het Vaticaan zijn archieven zou openstellen voor wetenschappelijk onderzoek en daaruit zou blijken dat het beleid van de paus verkeerd was begrepen.
De leiding van de Rooms-Katholieke Kerk heeft aan die eis nog niet voldaan, al zijn er wel sommige documenten vrijgegeven. Volgens Yad Vashem heeft nieuw onderzoek echter "bepaalde kwesties verhelderd, al blijven nog vele vragen open".
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2012
Tekst ontdekt waarin Maya’s einde van de kalender bevestigen
Wetenschappers hebben een 1300 jaar oude tekst gevonden waarin de Maya’s opnieuw stellen dat de kalender op 21 december 2012 afloopt. Een bijzondere vondst: hiervoor was slechts één tekst bekend waarin de Maya’s het einde van de kalender bespraken.
De onderzoekers kwamen de tekst dankzij plunderaars op het spoor. “Vorig jaar ontdekten we dat plunderaars een aantal stenen hadden weggeworpen, omdat ze te geërodeerd waren om op de zwarte markt te verkopen,” vertelt onderzoeker Tomás Barrientos. “Dus we wisten dat ze iets interessants gevonden hadden, maar we dachten ook dat ze (de plunderaars, red.) misschien iets gemist hadden.” En dat was inderdaad het geval. De stenen blijken namelijk een verwijzing naar het einde van de kalender van de Maya’s te bevatten. En daarmee zijn ze van onschatbare waarde.
Trap
De stenen maakten deel uit van een trap. En op de treden van die trap hadden de Maya’s een enorme tekst achtergelaten. Het is de langste tekst van de Maya’s die ooit in Guatemala is teruggevonden. In de tekst wordt de geschiedenis van de Maya’s in dit gebied beschreven. De tekst beslaat zo’n 200 jaar aan gebeurtenissen. Zo wordt bijvoorbeeld een bezoek van Yuknoom Yick’aak K’ahk van Calakmul beschreven. Deze machtige leider van de Maya’s bezocht het betreffende gebied in het jaar 696. Hij had enkele maanden daarvoor een flinke nederlaag geleden: hij was verslagen door zijn rivaal Tikal. Wetenschappers dachten altijd dat Yuknoom Yick’aak K’ahk van Calakmul in die strijd gesneuveld was, maar het tegendeel blijkt waar. Hij overleefde de nederlaag en ging enkele maanden daarna al bij verschillende bondgenoten op bezoek om hun angsten die na de nederlaag van hun grote leider waren ontstaan, weg te nemen.
Marcello A. Canuto is bezig met het blootleggen van de belangrijke hiëroglyfen. Foto: Tulane University.
Geschiedenis
In de tekst wordt ook melding gemaakt van het einde van de Maya-kalender. En dat hangt nauw samen met het verhaal van Yuknoom Yick’aak K’ahk van Calakmul. In de periode waarin deze tekst geschreven werd, was er veel onrust in deze regio. “En deze koning voelde zich genoodzaakt te verwijzen naar een grotere tijdcyclus die in 2012 tot een einde zou komen,” vertelt Stuart. “In tijden van crisis gebruikten de oude Maya’s hun kalender om continuďteit en stabiliteit te promoten,” stelt onderzoeker Marcello A. Canunto.
Geen profetie
En daarmee is ook direct overtuigend bewijs gevonden dat de Maya’s met het einde van hun kalender niet het einde van de wereld voorspelden. De verwijzing naar 2012 was enkel bedoeld om de problemen en prestaties van de mensen uit die tijd in een groter kosmologisch raamwerk te plaatsen. “Deze tekst spreekt over een oude politieke geschiedenis en niet over een profetie.”
De vondst is desalniettemin heel bijzonder. Eerder was slechts één tekst bekend waarin de Maya’s melding maken van het einde van hun kalender. Die tekst zorgde de afgelopen jaren al voor heel wat doemdenkerij: velen zijn ervan overtuigd dat de Maya’s het einde van de wereld voorspelden. Experts ontkrachten dat echter keer op keer: de Maya’s zagen alles in cycli. Dus als de kalender afloopt, dan begint deze simpelweg weer opnieuw. Dat laatste werd in mei van dit jaar nog overduidelijk: toen werden berekeningen van de Maya’s teruggevonden die spreken over tijden na het jaar 2012. Overduidelijk bewijs dat de Maya’s echt niet dachten dat de aarde in 2012 zou vergaan.
(scientias.nl)
Tekst ontdekt waarin Maya’s einde van de kalender bevestigen
Wetenschappers hebben een 1300 jaar oude tekst gevonden waarin de Maya’s opnieuw stellen dat de kalender op 21 december 2012 afloopt. Een bijzondere vondst: hiervoor was slechts één tekst bekend waarin de Maya’s het einde van de kalender bespraken.
De onderzoekers kwamen de tekst dankzij plunderaars op het spoor. “Vorig jaar ontdekten we dat plunderaars een aantal stenen hadden weggeworpen, omdat ze te geërodeerd waren om op de zwarte markt te verkopen,” vertelt onderzoeker Tomás Barrientos. “Dus we wisten dat ze iets interessants gevonden hadden, maar we dachten ook dat ze (de plunderaars, red.) misschien iets gemist hadden.” En dat was inderdaad het geval. De stenen blijken namelijk een verwijzing naar het einde van de kalender van de Maya’s te bevatten. En daarmee zijn ze van onschatbare waarde.
Trap
De stenen maakten deel uit van een trap. En op de treden van die trap hadden de Maya’s een enorme tekst achtergelaten. Het is de langste tekst van de Maya’s die ooit in Guatemala is teruggevonden. In de tekst wordt de geschiedenis van de Maya’s in dit gebied beschreven. De tekst beslaat zo’n 200 jaar aan gebeurtenissen. Zo wordt bijvoorbeeld een bezoek van Yuknoom Yick’aak K’ahk van Calakmul beschreven. Deze machtige leider van de Maya’s bezocht het betreffende gebied in het jaar 696. Hij had enkele maanden daarvoor een flinke nederlaag geleden: hij was verslagen door zijn rivaal Tikal. Wetenschappers dachten altijd dat Yuknoom Yick’aak K’ahk van Calakmul in die strijd gesneuveld was, maar het tegendeel blijkt waar. Hij overleefde de nederlaag en ging enkele maanden daarna al bij verschillende bondgenoten op bezoek om hun angsten die na de nederlaag van hun grote leider waren ontstaan, weg te nemen.
Marcello A. Canuto is bezig met het blootleggen van de belangrijke hiëroglyfen. Foto: Tulane University.
Geschiedenis
In de tekst wordt ook melding gemaakt van het einde van de Maya-kalender. En dat hangt nauw samen met het verhaal van Yuknoom Yick’aak K’ahk van Calakmul. In de periode waarin deze tekst geschreven werd, was er veel onrust in deze regio. “En deze koning voelde zich genoodzaakt te verwijzen naar een grotere tijdcyclus die in 2012 tot een einde zou komen,” vertelt Stuart. “In tijden van crisis gebruikten de oude Maya’s hun kalender om continuďteit en stabiliteit te promoten,” stelt onderzoeker Marcello A. Canunto.
Geen profetie
En daarmee is ook direct overtuigend bewijs gevonden dat de Maya’s met het einde van hun kalender niet het einde van de wereld voorspelden. De verwijzing naar 2012 was enkel bedoeld om de problemen en prestaties van de mensen uit die tijd in een groter kosmologisch raamwerk te plaatsen. “Deze tekst spreekt over een oude politieke geschiedenis en niet over een profetie.”
De vondst is desalniettemin heel bijzonder. Eerder was slechts één tekst bekend waarin de Maya’s melding maken van het einde van hun kalender. Die tekst zorgde de afgelopen jaren al voor heel wat doemdenkerij: velen zijn ervan overtuigd dat de Maya’s het einde van de wereld voorspelden. Experts ontkrachten dat echter keer op keer: de Maya’s zagen alles in cycli. Dus als de kalender afloopt, dan begint deze simpelweg weer opnieuw. Dat laatste werd in mei van dit jaar nog overduidelijk: toen werden berekeningen van de Maya’s teruggevonden die spreken over tijden na het jaar 2012. Overduidelijk bewijs dat de Maya’s echt niet dachten dat de aarde in 2012 zou vergaan.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2012
2000 jaar oude drinkplaats voor vee ontdekt in Friesland
Het Groninger Instituut voor Archeologie heeft in Friesland een heel bijzondere vondst gedaan: archeologen ontdekten er een zeker 2000 jaar oude ‘dobbe’: een drinkplaats voor vee.
In de periode waaruit deze dobbe stamt, zag het noorden van Nederland – en dus ook Friesland – er heel anders uit. Er waren nog geen zeeweringen, want die kwamen pas in de twaalfde eeuw tot stand. Om toch in dit gebied dat regelmatig met hoog water te maken had, te kunnen overleven, bouwden mensen terpen. Heuvels waarop ze ook bij hoog water droge voeten hielden.
Drinkwater
Maar hoog en droog zitten, is natuurlijk niet voldoende om te overleven. Er moet ook wel voldoende drinkwater zijn. De mensen legden voor zichzelf waterputten aan. Voor de dieren werden dobbes gegraven: flinke putten waar het regenwater in opgevangen werd..
Oud
De archeologen hebben nu zo’n dobbe teruggevonden. Ze troffen deze ten zuiden van Dronrijp in Friesland aan. De dobbe kwam rond het begin van de jaartelling tot stand en is daarmee de oudste dobbe die ooit in Noord-Nederland is aangetroffen. De dobbe is met een doorsnede van 25 meter en een diepte van 3 meter best flink. Nog nooit werd in het kustgebied zo’n grote dobbe aangetroffen.
In de dobbe vonden de onderzoekers ook nog aardewerk en botten van dieren terug. Zo zijn er bijvoorbeeld botten van walvissen aangetroffen. Waarschijnlijk verzamelden mensen deze langs de kust en brachten ze deze naar hun woonplaats om er van alles van te maken.
(scientias.nl)
2000 jaar oude drinkplaats voor vee ontdekt in Friesland
Het Groninger Instituut voor Archeologie heeft in Friesland een heel bijzondere vondst gedaan: archeologen ontdekten er een zeker 2000 jaar oude ‘dobbe’: een drinkplaats voor vee.
In de periode waaruit deze dobbe stamt, zag het noorden van Nederland – en dus ook Friesland – er heel anders uit. Er waren nog geen zeeweringen, want die kwamen pas in de twaalfde eeuw tot stand. Om toch in dit gebied dat regelmatig met hoog water te maken had, te kunnen overleven, bouwden mensen terpen. Heuvels waarop ze ook bij hoog water droge voeten hielden.
Drinkwater
Maar hoog en droog zitten, is natuurlijk niet voldoende om te overleven. Er moet ook wel voldoende drinkwater zijn. De mensen legden voor zichzelf waterputten aan. Voor de dieren werden dobbes gegraven: flinke putten waar het regenwater in opgevangen werd..
Oud
De archeologen hebben nu zo’n dobbe teruggevonden. Ze troffen deze ten zuiden van Dronrijp in Friesland aan. De dobbe kwam rond het begin van de jaartelling tot stand en is daarmee de oudste dobbe die ooit in Noord-Nederland is aangetroffen. De dobbe is met een doorsnede van 25 meter en een diepte van 3 meter best flink. Nog nooit werd in het kustgebied zo’n grote dobbe aangetroffen.
In de dobbe vonden de onderzoekers ook nog aardewerk en botten van dieren terug. Zo zijn er bijvoorbeeld botten van walvissen aangetroffen. Waarschijnlijk verzamelden mensen deze langs de kust en brachten ze deze naar hun woonplaats om er van alles van te maken.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2012
Pottenbakken nog ouder dan gedacht
Pottenbakkers in het prehistorische China waren er nog eerder bij dan we al wisten. In een grot zijn potscherven aangetroffen die maar liefst 20.000 jaar oud zijn. Dat is meer dan 10.000 jaar voor de ontdekking van de landbouw. Maar waar diende dit prehistorische serviesgoed voor?
Nog niet zo lang geleden dachten wetenschappers dat de kunst van het bakken van keramische potten zich min of meer tegelijk ontwikkelde met de ontdekking van de landbouw, die in Oost-Azië tussen 10.000 en 8000 jaar geleden begon. Afsluitbare potten zijn immers zeer geschikt om granen en zaden droog en veilig te bewaren. Dat idee ging enkele jaren geleden al overboord toen archeologen in China potten aantroffen die zeker 17.000 jaar oud bleken te zijn.
Fragment van een prehistorische pot, gevonden in de Xianrendong grot Afbeelding: Š Image courtesy of Science/AAAS
Nu zijn nog oudere potscherven gevonden in de Xianrendong-grot, in het oosten van China. Dat schrijven Chinese archeologen onder leiding van Xiaohong We deze week in Science. Tussen 29.000 en 12.000 jaar geleden was deze grot regelmatig in gebruik als schuilplaats.
De scherven, die dus rond de 20.000 jaar oud blijken te zijn, stammen uit het hoogtepunt van de laatste IJstijd. Deze periode staat bekend als het Laatste Glaciale Maximum, toen wereldwijd het meeste water in ijsvorm was opgeslagen.
Wat de functie van de eeuwenoude potten was, blijft volgens de wetenschappers nog onduidelijk. Vaak werd dit soort prehistorisch serviesgoed gebruikt om in te koken. Het koken van vlees en zetmeelrijke producten zorgde dat dit voedsel beter te eten was en bovendien voedzamer werd – geen overbodige luxe tijdens het hoogtepunt van een ijstijd. Op de oudste potscherven werden echter geen sporen van zetmeel of van verhitting gevonden. In de buurt vonden archeologen wel sporen van verbrijzelde botten. Het zou kunnen dat grotbewoners het aardewerk gebruikten om botten te vergruizen om er beenmerg en dierlijk vet uit te kunnen halen.
Bittere noodzaak?
Volgens Gideon Shelach, gespecialiseerd in de archeologie van het prehistorische China, die een commentaarstuk bij de publicatie in Science schreef, wordt vaak gedacht dat technische vooruitgang – waaronder de techniek om aardewerk te maken – zorgde dat de vroege mens zijn dagelijkse menu kon uitbreiden, een bittere noodzaak tijdens de koude ijstijd. Harde voedingsmiddelen als gierst en wilde rijst moeten eerst gekookt of gemalen worden voor ze gegeten kunnen worden, en daarvoor was aardewerk en gereedschappen nodig. Dit zou uiteindelijk tot de ontwikkeling van landbouw hebben geleid.
Voor- en achterkant van het fragment van de prehistorische pot. Afbeelding: Š Image courtesy of Science/AAAS
Maar Shelach wijst er ook op dat uit archeologische vondsten blijkt dat instrumenten als vijzels en maalstenen – een sterke aanwijzing voor een uitgebreidere menukaart – pas vanaf 13.000 jaar geleden op grote schaal werden gebruikt. Het gevonden aardewerk zou dus heel goed een veel beperktere functie kunnen hebben gehad. Bijvoorbeeld het fijnmalen van besjes of voor het maken van pigment voor grottekeningen. Het is, met andere woorden, ook heel goed mogelijk dat dit oude aardewerk helemaal niets met de opmaat naar de landbouwrevolutie te maken heeft gehad.
Er bestaat nog volop discussie over wat de kunst van het pottenbakken precies heeft bijgedragen aan de belangrijke overgang van een cultuur van jagers-verzamelaars naar de eerste boeren. Ook de vraag waarom de oude Chinezen de techniek al zo’n 10.000 jaar voor de landbouwrevolutie kenden en toepasten, terwijl deze zich in de rest van de wereld pas tijdens deze overgang ontwikkelde is nog onbeantwoord.
Bron:
X. Wu e.a., Early Pottery at 20,000 Years Ago in Xianrendong Cave, China, Science (28 juni 2012). DOI: 10.1126/science.1218643
(kennislink)
Pottenbakken nog ouder dan gedacht
Pottenbakkers in het prehistorische China waren er nog eerder bij dan we al wisten. In een grot zijn potscherven aangetroffen die maar liefst 20.000 jaar oud zijn. Dat is meer dan 10.000 jaar voor de ontdekking van de landbouw. Maar waar diende dit prehistorische serviesgoed voor?
Nog niet zo lang geleden dachten wetenschappers dat de kunst van het bakken van keramische potten zich min of meer tegelijk ontwikkelde met de ontdekking van de landbouw, die in Oost-Azië tussen 10.000 en 8000 jaar geleden begon. Afsluitbare potten zijn immers zeer geschikt om granen en zaden droog en veilig te bewaren. Dat idee ging enkele jaren geleden al overboord toen archeologen in China potten aantroffen die zeker 17.000 jaar oud bleken te zijn.
Fragment van een prehistorische pot, gevonden in de Xianrendong grot Afbeelding: Š Image courtesy of Science/AAAS
Nu zijn nog oudere potscherven gevonden in de Xianrendong-grot, in het oosten van China. Dat schrijven Chinese archeologen onder leiding van Xiaohong We deze week in Science. Tussen 29.000 en 12.000 jaar geleden was deze grot regelmatig in gebruik als schuilplaats.
De scherven, die dus rond de 20.000 jaar oud blijken te zijn, stammen uit het hoogtepunt van de laatste IJstijd. Deze periode staat bekend als het Laatste Glaciale Maximum, toen wereldwijd het meeste water in ijsvorm was opgeslagen.
Wat de functie van de eeuwenoude potten was, blijft volgens de wetenschappers nog onduidelijk. Vaak werd dit soort prehistorisch serviesgoed gebruikt om in te koken. Het koken van vlees en zetmeelrijke producten zorgde dat dit voedsel beter te eten was en bovendien voedzamer werd – geen overbodige luxe tijdens het hoogtepunt van een ijstijd. Op de oudste potscherven werden echter geen sporen van zetmeel of van verhitting gevonden. In de buurt vonden archeologen wel sporen van verbrijzelde botten. Het zou kunnen dat grotbewoners het aardewerk gebruikten om botten te vergruizen om er beenmerg en dierlijk vet uit te kunnen halen.
Bittere noodzaak?
Volgens Gideon Shelach, gespecialiseerd in de archeologie van het prehistorische China, die een commentaarstuk bij de publicatie in Science schreef, wordt vaak gedacht dat technische vooruitgang – waaronder de techniek om aardewerk te maken – zorgde dat de vroege mens zijn dagelijkse menu kon uitbreiden, een bittere noodzaak tijdens de koude ijstijd. Harde voedingsmiddelen als gierst en wilde rijst moeten eerst gekookt of gemalen worden voor ze gegeten kunnen worden, en daarvoor was aardewerk en gereedschappen nodig. Dit zou uiteindelijk tot de ontwikkeling van landbouw hebben geleid.
Voor- en achterkant van het fragment van de prehistorische pot. Afbeelding: Š Image courtesy of Science/AAAS
Maar Shelach wijst er ook op dat uit archeologische vondsten blijkt dat instrumenten als vijzels en maalstenen – een sterke aanwijzing voor een uitgebreidere menukaart – pas vanaf 13.000 jaar geleden op grote schaal werden gebruikt. Het gevonden aardewerk zou dus heel goed een veel beperktere functie kunnen hebben gehad. Bijvoorbeeld het fijnmalen van besjes of voor het maken van pigment voor grottekeningen. Het is, met andere woorden, ook heel goed mogelijk dat dit oude aardewerk helemaal niets met de opmaat naar de landbouwrevolutie te maken heeft gehad.
Er bestaat nog volop discussie over wat de kunst van het pottenbakken precies heeft bijgedragen aan de belangrijke overgang van een cultuur van jagers-verzamelaars naar de eerste boeren. Ook de vraag waarom de oude Chinezen de techniek al zo’n 10.000 jaar voor de landbouwrevolutie kenden en toepasten, terwijl deze zich in de rest van de wereld pas tijdens deze overgang ontwikkelde is nog onbeantwoord.
Bron:
X. Wu e.a., Early Pottery at 20,000 Years Ago in Xianrendong Cave, China, Science (28 juni 2012). DOI: 10.1126/science.1218643
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Meer skeletten in Westfriese Omringdijk
OOSTERLEEK - In de Westfriese Omringdijk bij Oosterleek zijn tot nog toe 11 skeletten gevonden. Die zijn een stuk ouder dan gedacht, en wel uit de 13e en 14e eeuw. Dat heeft het hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier dinsdag bekendgemaakt.
Bij werkzaamheden aan de dijkversterking van de Noord-Hollandse dijk (tussen Enkhuizen en Hoorn) kwam onlangs een skelet tevoorschijn. De vreemde ligging van het hoofd, bij het bekken, riep vraagtekens op, en ook werden meer skeletten aangetroffen. Onderzoekers hebben geprobeerd uit te vinden of die wellicht van een galgenveld kwamen, of van een begraafplaats voor drenkelingen.
Dorpsbewoners meldden dat op die plek in de Tweede Wereldoorlog landverraders waren begraven, maar omdat er ook een kind is gevonden, sloten de onderzoekers die optie uit.
Archeologisch onderzoek wijst nu uit dat de plek ooit een binnendijkse begraafplaats was, een restant van het voormalige kerkhof van Oosterleek, voordat het oude dorp in de 15e eeuw door de zee werd verzwolgen. Het onderzoek is deze week afgerond. De dijk moet in september klaar zijn.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)etten_in_dijk__.html
OOSTERLEEK - In de Westfriese Omringdijk bij Oosterleek zijn tot nog toe 11 skeletten gevonden. Die zijn een stuk ouder dan gedacht, en wel uit de 13e en 14e eeuw. Dat heeft het hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier dinsdag bekendgemaakt.
Bij werkzaamheden aan de dijkversterking van de Noord-Hollandse dijk (tussen Enkhuizen en Hoorn) kwam onlangs een skelet tevoorschijn. De vreemde ligging van het hoofd, bij het bekken, riep vraagtekens op, en ook werden meer skeletten aangetroffen. Onderzoekers hebben geprobeerd uit te vinden of die wellicht van een galgenveld kwamen, of van een begraafplaats voor drenkelingen.
Dorpsbewoners meldden dat op die plek in de Tweede Wereldoorlog landverraders waren begraven, maar omdat er ook een kind is gevonden, sloten de onderzoekers die optie uit.
Archeologisch onderzoek wijst nu uit dat de plek ooit een binnendijkse begraafplaats was, een restant van het voormalige kerkhof van Oosterleek, voordat het oude dorp in de 15e eeuw door de zee werd verzwolgen. Het onderzoek is deze week afgerond. De dijk moet in september klaar zijn.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)etten_in_dijk__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
03-07-2012
Nieuw exemplaar eerste kaart van Amerika teruggevonden in München
Š reuters.
Een nieuw exemplaar van de eerste kaart waarop de naam Amerika vermeld staat, is per toeval teruggevonden in de universiteitsbibliotheek van München. De kaart is 500 jaar oud en van de hand van de Duitse cartograaf en monnik Martin Waldseemüller.
De bibliotheek noemt de ontdekking "sensationeel". De vondst brengt het aantal bekend exemplaren van die kaart op vijf. Het originele exemplaar van die kaart, vaak de geboorteakte van Amerika genoemd, heeft sinds 2007 een prominente plaats in de Library of Congress, in Washington.
De kaart die in München is teruggevonden is kleiner dan het origineel (2,32 op 1,20 meter) en is per toeval teruggevonden in twee geometrische werken die in de 19e eeuw verkeerdelijk werden samengebonden.
(HLN)
Nieuw exemplaar eerste kaart Amerika ontdekt in München
[ Bericht 5% gewijzigd door Cobra4 op 05-07-2012 01:14:52 ]
Nieuw exemplaar eerste kaart van Amerika teruggevonden in München
Š reuters.
Een nieuw exemplaar van de eerste kaart waarop de naam Amerika vermeld staat, is per toeval teruggevonden in de universiteitsbibliotheek van München. De kaart is 500 jaar oud en van de hand van de Duitse cartograaf en monnik Martin Waldseemüller.
De bibliotheek noemt de ontdekking "sensationeel". De vondst brengt het aantal bekend exemplaren van die kaart op vijf. Het originele exemplaar van die kaart, vaak de geboorteakte van Amerika genoemd, heeft sinds 2007 een prominente plaats in de Library of Congress, in Washington.
De kaart die in München is teruggevonden is kleiner dan het origineel (2,32 op 1,20 meter) en is per toeval teruggevonden in twee geometrische werken die in de 19e eeuw verkeerdelijk werden samengebonden.
(HLN)
Nieuw exemplaar eerste kaart Amerika ontdekt in München
[ Bericht 5% gewijzigd door Cobra4 op 05-07-2012 01:14:52 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-07-2012
Negen oude skeletten gevonden in Westfriese Omringdijk
In de Westfriese Omringdijk in het Noord-Hollandse Oosterleek zijn tot nog toe negen skeletten van volwassen mensen en kinderen gevonden uit vermoedelijk de veertiende eeuw.
Foto: ANP
Het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier (HHNK) spreekt dinsdag over een spectaculaire archeologische vondst.
De vondsten werden gedaan nadat tijdens afrondende dijkversterkingswerkzaamheden vorige week muren van huizen uit de zeventiende en achttiende eeuw werden gevonden.
.Bij daaropvolgend archeologisch onderzoek werd een skelet aangetroffen. Volgens het hoogheemraadschap zorgde vooral de vreemde ligging van het hoofd, dat bij het bekken lag, voor gefronste wenkbrauwen van de archeologen.
Houten huizen
Vermoedelijk lag er echter op de vindplaats een binnendijkse begraafplaats van Oosterleek. Daarop duidt althans de vondst van resten van houten huizen uit de twaalfde of dertiende eeuw. "Het gaat om systematische christelijke begravingen, de doden liggen namelijk met het gezicht naar het oosten", aldus het hoogheemraadschap.
Ook is een muur van grote bakstenen die in de middeleeuwen werden gebruikt gevonden. De muur hoorde mogelijk bij een oud gebouw.
Verzwolgen
Het oude dorp werd in de vijftiende eeuw door de zee verzwolgen. De dijk is destijds weliswaar verplaatst, maar het binnendijkse deel van het kerkhof bleef gewijde grond, aldus het HHNK. Tot in de zeventiende eeuw werden er de doden begraven.
Het onderzoek naar de huizen en skeletten wordt deze week afgerond
(nu.nl)
Negen oude skeletten gevonden in Westfriese Omringdijk
In de Westfriese Omringdijk in het Noord-Hollandse Oosterleek zijn tot nog toe negen skeletten van volwassen mensen en kinderen gevonden uit vermoedelijk de veertiende eeuw.
Foto: ANP
Het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier (HHNK) spreekt dinsdag over een spectaculaire archeologische vondst.
De vondsten werden gedaan nadat tijdens afrondende dijkversterkingswerkzaamheden vorige week muren van huizen uit de zeventiende en achttiende eeuw werden gevonden.
.Bij daaropvolgend archeologisch onderzoek werd een skelet aangetroffen. Volgens het hoogheemraadschap zorgde vooral de vreemde ligging van het hoofd, dat bij het bekken lag, voor gefronste wenkbrauwen van de archeologen.
Houten huizen
Vermoedelijk lag er echter op de vindplaats een binnendijkse begraafplaats van Oosterleek. Daarop duidt althans de vondst van resten van houten huizen uit de twaalfde of dertiende eeuw. "Het gaat om systematische christelijke begravingen, de doden liggen namelijk met het gezicht naar het oosten", aldus het hoogheemraadschap.
Ook is een muur van grote bakstenen die in de middeleeuwen werden gebruikt gevonden. De muur hoorde mogelijk bij een oud gebouw.
Verzwolgen
Het oude dorp werd in de vijftiende eeuw door de zee verzwolgen. De dijk is destijds weliswaar verplaatst, maar het binnendijkse deel van het kerkhof bleef gewijde grond, aldus het HHNK. Tot in de zeventiende eeuw werden er de doden begraven.
Het onderzoek naar de huizen en skeletten wordt deze week afgerond
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste boerderij West-Europa in Best
AMSTERDAM - De oudste nog in gebruik zijnde boerderij van West-Europa staat in het Brabantse Best. Het hout waaruit de boerderij is opgebouwd stamt uit de 13e eeuw, zo blijkt uit onderzoek.
De oudste boerderij van West-Europa. Nu verkeert de stal nog in vervallen staat, maar daar moet volgens de Pronvincie en het Rijk verandering in komen.
De boerderij zou al sinds 1263 bestaan is nog steeds in gebruik. Er worden kalveren gehuisvest.
Het Rijk wil van de stal, die in vervallen staat verkeert, een rijksmonument maken. Zowel de provincie Noord-Brabant als het Rijk stellen een ton beschikbaar om het gebouw te renoveren. Dat meldt Omroep Brabant vrijdag.
Best wil zelf ook bijdragen, maar de gemeenteraad moet daar eerst nog goedkeuring voor geven.
Boer Piet Scheepers wilde zes jaar terug eigenlijk de stal laten slopen. Tegen de regionale nieuwszender zegt dat hij nooit had geweten dat de boerderij zo oud was. "Wij dachten altijd een jaar of driehonderd."
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)rderij_Europa__.html
AMSTERDAM - De oudste nog in gebruik zijnde boerderij van West-Europa staat in het Brabantse Best. Het hout waaruit de boerderij is opgebouwd stamt uit de 13e eeuw, zo blijkt uit onderzoek.
De oudste boerderij van West-Europa. Nu verkeert de stal nog in vervallen staat, maar daar moet volgens de Pronvincie en het Rijk verandering in komen.
De boerderij zou al sinds 1263 bestaan is nog steeds in gebruik. Er worden kalveren gehuisvest.
Het Rijk wil van de stal, die in vervallen staat verkeert, een rijksmonument maken. Zowel de provincie Noord-Brabant als het Rijk stellen een ton beschikbaar om het gebouw te renoveren. Dat meldt Omroep Brabant vrijdag.
Best wil zelf ook bijdragen, maar de gemeenteraad moet daar eerst nog goedkeuring voor geven.
Boer Piet Scheepers wilde zes jaar terug eigenlijk de stal laten slopen. Tegen de regionale nieuwszender zegt dat hij nooit had geweten dat de boerderij zo oud was. "Wij dachten altijd een jaar of driehonderd."
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)rderij_Europa__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Marine zoekt gezonken vlaggenschip voor de kust bij Vlissingen
Medewerkers van de Koninklijke Marine en de Defensie Duikgroep gaan maandag en dinsdag op zoek naar sporen van het historische schip de Walcheren. Dit vlaggenschip – dat aan tal van grote zeeslagen meedeed –, verging in 1689 in het zicht van de haven van Vlissingen. Hierbij kwamen 24 opvarenden om het leven.
Het onderzoek vindt plaats in de Scheldemonding, vlak voor de rede van Vlissingen, en wordt uitgevoerd op verzoek van de provincie Zeeland. Waarschijnlijk zonk het zeventiende-eeuwse schip na een botsing met het Westerhoofd van de Koopmanshaven van Vlissingen.
Het vlaggenschip Walcheren werd in 1665 in Vlissingen gebouwd. Het zogenaamde linieschip was 155 voet lang en 40 voet breed. Het had een capaciteit van 380 man en 70 kanonnen.
n 1666 kreeg Cornelis Evertsen de Jonge als luitenant-admiraal het commando over de Walcheren. Het schip nam vervolgens deel aan een verschillende grote zeeslagen, waaronder de Vierdaagse Zeeslag (juni 1666), de Tweedaagse Zeeslag (augustus 1666), de beroemde Tocht naar Chatham (augustus 1667), de Slag bij Solebay (juni 1672) en de Slag bij Kijkduin.
Het schip maakte ook deel uit van de vloot waarmee stadhouder Willem III in 1688 naar Engeland voer om daar koning te worden, de zogenaamde Glorieuze Revolutie. De Walcheren voer in de voorlinie en de overtocht verliep voorspoedig. Dat kon echter niet gezegd worden van de terugtocht in 1689. Het admiraalsschip voer vlak voor de kust van Vlissingen om zich goed te tonen aan de bevolking. Door een windvlaag en sterke stroming stootte de Walcheren waarschijnlijk tegen het Westerhoofd. Er werd een gat geslagen in de romp en het schip zonk voor het oog van duizenden inwoners van Vlissingen.
Het scheepswrak belemmerde lange de tijd de doorgang waardoor er vroeger verschillende pogingen werden ondernomen om het schip te ruimen. Uiteindelijk werd het scheepswrak met buskruit vernietigd, om de vaarroute naar de zogenaamde Koopmanshaven open te houden.
Zoektocht
Medewerkers van de Koninklijke Marine en de Defensie Duikgroep gaan bij Vlissingen nu dus op zoek naar restanten van het schip. Er wordt onder meer gewerkt met een onderwaterrobot en sonar-apparatuur. Wat zich nog op de bodem bevindt is niet duidelijk. De restanten zijn namelijk al eeuwen onderhevig aan de sterke stroming in de Westerschelde en erosie. De stroming en het slechte zicht onderwater maken het onderzoek volgens Defensie extra complex.
Mochten er restanten van het schip gevonden worden, dan zal de Marine in overleg met de provincie, gemeente Vlissingen en verschillende culturele instellingen besluiten of er objecten geborgen kunnen worden.
Bron: http://historiek.net/nieu(...)laggenschip-uit-1689
Medewerkers van de Koninklijke Marine en de Defensie Duikgroep gaan maandag en dinsdag op zoek naar sporen van het historische schip de Walcheren. Dit vlaggenschip – dat aan tal van grote zeeslagen meedeed –, verging in 1689 in het zicht van de haven van Vlissingen. Hierbij kwamen 24 opvarenden om het leven.
Het onderzoek vindt plaats in de Scheldemonding, vlak voor de rede van Vlissingen, en wordt uitgevoerd op verzoek van de provincie Zeeland. Waarschijnlijk zonk het zeventiende-eeuwse schip na een botsing met het Westerhoofd van de Koopmanshaven van Vlissingen.
Het vlaggenschip Walcheren werd in 1665 in Vlissingen gebouwd. Het zogenaamde linieschip was 155 voet lang en 40 voet breed. Het had een capaciteit van 380 man en 70 kanonnen.
n 1666 kreeg Cornelis Evertsen de Jonge als luitenant-admiraal het commando over de Walcheren. Het schip nam vervolgens deel aan een verschillende grote zeeslagen, waaronder de Vierdaagse Zeeslag (juni 1666), de Tweedaagse Zeeslag (augustus 1666), de beroemde Tocht naar Chatham (augustus 1667), de Slag bij Solebay (juni 1672) en de Slag bij Kijkduin.
Het schip maakte ook deel uit van de vloot waarmee stadhouder Willem III in 1688 naar Engeland voer om daar koning te worden, de zogenaamde Glorieuze Revolutie. De Walcheren voer in de voorlinie en de overtocht verliep voorspoedig. Dat kon echter niet gezegd worden van de terugtocht in 1689. Het admiraalsschip voer vlak voor de kust van Vlissingen om zich goed te tonen aan de bevolking. Door een windvlaag en sterke stroming stootte de Walcheren waarschijnlijk tegen het Westerhoofd. Er werd een gat geslagen in de romp en het schip zonk voor het oog van duizenden inwoners van Vlissingen.
Het scheepswrak belemmerde lange de tijd de doorgang waardoor er vroeger verschillende pogingen werden ondernomen om het schip te ruimen. Uiteindelijk werd het scheepswrak met buskruit vernietigd, om de vaarroute naar de zogenaamde Koopmanshaven open te houden.
Zoektocht
Medewerkers van de Koninklijke Marine en de Defensie Duikgroep gaan bij Vlissingen nu dus op zoek naar restanten van het schip. Er wordt onder meer gewerkt met een onderwaterrobot en sonar-apparatuur. Wat zich nog op de bodem bevindt is niet duidelijk. De restanten zijn namelijk al eeuwen onderhevig aan de sterke stroming in de Westerschelde en erosie. De stroming en het slechte zicht onderwater maken het onderzoek volgens Defensie extra complex.
Mochten er restanten van het schip gevonden worden, dan zal de Marine in overleg met de provincie, gemeente Vlissingen en verschillende culturele instellingen besluiten of er objecten geborgen kunnen worden.
Bron: http://historiek.net/nieu(...)laggenschip-uit-1689
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Oorlogsmonument bij Assen vernield
ASSEN - Onbekenden hebben vorige week een oorlogsmonument bij Assen, dat herinnert aan een neergestorte Britse bommenwerper in de Tweede Wereldoorlog, zwaar beschadigd. Het vliegtuig met de gebroken vleugel, een belangrijk bestanddeel van het monument, is met bruut geweld van de rest van het monument gescheiden.
Dat meldde de gemeente Assen maandag. Het monument is een eerbetoon aan de zeven bemanningsleden van de Royal Air Force, die om het leven kwamen toen hun toestel in oktober 1943 even buiten Assen neerstortte.
De gemeente heeft direct opdracht gegeven het monument te herstellen.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ssen_vernield__.html
ASSEN - Onbekenden hebben vorige week een oorlogsmonument bij Assen, dat herinnert aan een neergestorte Britse bommenwerper in de Tweede Wereldoorlog, zwaar beschadigd. Het vliegtuig met de gebroken vleugel, een belangrijk bestanddeel van het monument, is met bruut geweld van de rest van het monument gescheiden.
Dat meldde de gemeente Assen maandag. Het monument is een eerbetoon aan de zeven bemanningsleden van de Royal Air Force, die om het leven kwamen toen hun toestel in oktober 1943 even buiten Assen neerstortte.
De gemeente heeft direct opdracht gegeven het monument te herstellen.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ssen_vernield__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://www.nieuwsblad.be/(...)leid=DMF20120709_081
quote:LEUVEN - De Leuvense burgemeester Tobback is nog steeds boos om de opgravingen op het herdoopte Rector De Somerplein, vlakbij zijn stadhuis. Er werden 28.000 scherven bovengehaald maar zelfs het Leuvense museum M is voorlopig niet geďnteresseerd.
Dat Louis Tobback niet meteen warm liep voor de archeologische opgravingen vlakbij zijn stadhuis, was bekend. Die opgravingen hebben de heraanleg van het Fochplein (nu het De Somerplein) vertraagd en 650.000 euro gekost, aldus Tobback.
Wat de archeologen hebben ontdekt, overtuigt de Leuvense burgemeester niet, zo zegt hij in De Morgen.
'Een zootje scherven, meer niet', klinkt het.
De archeologen ontdekten dat het plein sinds het jaar 1000 na Christus permanent bewoond werd - in de Middeleeuwen en ook later door de welstellende burgerij. Ze haalden 28.000 vondsten naar boven: dierlijke beenderen, glas, steenstalen en aardewerk.
Het ontgoochelende is dat die vondsten nu in een honderdtal verhuisdozen klaar staan om naar het Leuvense museum M te verhuizen. Maar dat museum is niet zinnens er gauw iets mee te doen. Wegens tijds- en personeelsgebrek, luidt het.
Op langere termijn wil het museum wel enkele zalen aan archeologie wijden, maar die plannen zijn nog vaag, zo luidt het nog in De Morgen.
'De handelszaken hier zijn geruďneerd en er zijn mensen ontslagen in sommige broodjeszaken aan het plein,' zegt Tobback die duidelijk niet vindt dat de opgravingen dat leed waard waren.
En gevondenquote:
Marine zoekt gezonken vlaggenschip voor de kust bij Vlissingen
http://www.nu.nl/wetensch(...)ten-scheepswrak.html
quote:Marine duikt resten scheepswrak op
AMSTERDAM - Marineduikers hebben mogelijke restanten van het historische schip Walcheren opgedoken.
Ze hebben scheepsbalken van twee en acht meter met metalen pennen aangetroffen en een bakstenen muurtje dat mogelijk deel was van de broodbakoven van het vlaggenschip. Dat laat het ministerie van Defensie dinsdag weten.
De Walcheren, die bij diverse grote zeeslagen was betrokken, verging in 1689 voor de haven van Vlissingen. Hierbij kwamen 24 opvarenden om.
De provincie Zeeland had de marine gevraagd onderzoek te verrichten in de Scheldemonding bij Vlissingen.
Botsing
Onderzoek had uitgewezen dat de Walcheren vermoedelijk in botsing was gekomen met het Westerhoofd van de Koopmanshaven en tot zinken kwam bij de voormalige ingang van de Nieuwe Haven.
Sonar- en magnetisch onderzoek toonden hier veel verstoringen in de bodem. De marine ging maandag en dinsdag op onderzoek uit met een onderwaterrobot, sonar en duikers.
De sterke stroming en het zeer slechte zicht onder water maakten de zoektocht complex. De gevonden voorwerpen worden in overleg met de provincie, de gemeente Vlissingen en culturele instellingen aan nader onderzoek onderworpen.
stupidity has become as common as common sense was before
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Travel Is Fatal To Prejudice, Bigotry and Narrow-Mindedness
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Travel Is Fatal To Prejudice, Bigotry and Narrow-Mindedness
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://www.theglobalist.com/storyid.aspx?StoryId=9633quote:A Brief History of Global Anchor Currencies by Sanjeev Sanyal - The Globalist
By Sanjeev Sanyal | Thursday, May 24, 2012
Throughout history, the global system of trade and finance has only ever been in "balance" by lucky coincidence — or when a hegemonic power has imposed its will in order to make the system work. In addition to setting the rules, these powers also supplied crucial liquidity to facilitate the flow of trade between countries. Sanjeev Sanyal explains.
One of the common characteristics of international monetary systems throughout history is the willingness of a major economy — usually the pre-eminent power of its time — to trade its credibility to provide the world with a monetary anchor.
This leads to a symbiotic relationship between the anchor country and the rest of the world: The anchor country gets cheap financing and the rest of the world gets the monetary liquidity needed to lubricate economic activity.
During the Roman times, for instance, the world economic system was underpinned by booming trade between the Roman Empire and India, the export champion of the ancient world. Merchant ships sailed down the Red Sea or the Persian Gulf and then took advantage of the monsoon winds to cross the Arabian Sea to India.
The problem with Indo-Roman trade, however, was that India ran a large trade surplus with the empire. As Pliny (23-79 AD) wrote: "Not a year passed in which India did not take fifty million sesterces away from Rome."
The trade deficit meant that there was a continuous drain in gold and silver coins that, in turn, created shortages of these metals in Rome. Expressed in modern terms, this meant that the Romans were constantly facing a monetary squeeze.
Matters were made worse by the fact that the empire frequently ran fiscal deficits due to external and internal wars. Roman emperors tried to deal with the twin deficits in various ways. Emperor Vespasian tried unsuccessfully to impose restrictions on imports from India in the 1st century AD.
However, the more common response to the problem was the debasement of imperial coins by reducing the gold/silver content (the ancient equivalent of printing money). Not surprisingly, the real value of the coins declined and the Romans experienced inflation.
It is estimated that the price of a military uniform rose 166 times between 138 and 301 AD. The price of wheat rose more than 200-fold during this period. This should dispel another common belief that inflation is a modern invention.
The Romans tried many things to stabilize prices, including Emperor Diocletian's famous edict to fix prices. None of these efforts worked in the face of a continuous trade deficit with India, persistent fiscal deficits and the consequent debasement of coinage. (Interestingly, the Indians continued to accept the debased coins for centuries, although probably at a steadily falling exchange rate).
Ultimately, inflation led to serious distortions in the economy. It is said that soldiers' pay was so diminished in real worth that a full year's pay could barely buy eight week's worth of bread. This was one of the pressures that eventually eroded Roman credibility even as the empire went into terminal decline.
Pieces of eight
For a thousand years after the decline of Rome, Europe played a relatively small role in the global economy even as trade boomed between the Arabs, Indians, Chinese and the kingdoms of South East Asia.
Columbus' discovery of the Americas and Vasco da Gama's discovery of the sea route to India changed this. Spain now became a superpower and its financial strength was bolstered by its access to silver from New World.
Between 1501 and 1600, 17 million kilograms of pure silver and 181,000 kilograms of pure gold flowed to Spain. However, Spain spent its wealth on expensive wars in the Netherlands and elsewhere.
As a result, it constantly ran trade deficits with the rest of Europe and paid for it in silver coins. This injection of monetary liquidity, in turn, caused an economic boom in the rest of Europe and helped spread the spirit of the Renaissance.
Nonetheless, the increase in the supply of precious metals also caused a sustained bout of inflation. Prices rose at least four-fold in Spain over the course of the 16th century. Despite its access to New World silver, Spain became increasingly unable to service its war debts.
Spain's supplies of gold and silver were often pledged years in advance to Genoese bankers. Eventually, Spain repeatedly defaulted on sovereign debts (in 1607, 1627 and 1649) and went into geopolitical decline. Many bankers, such as Germany's Fuggers dynasty, were ruined by the defaults.
The political and economic center of gravity now shifted north to Holland, France and Britain. They would by turns come to dominate world trade in the 17th, 18th and 19th centuries.
Despite this shift, Spanish silver coins (known as "pieces of eight" or Spanish dollars) continued to be the key currency used in world trade right up to the American Revolutionary War. In fact, they remained legal tender in the United States till 1857 — long after Spain itself had ceased to be a major power.
The opium trade
It was only in the 19th century, following the defeat of Napoleon, that Britain was finally able to impose a system that affirmed its role as the world's anchor economy.
This system is known to historians as "triangular trade" between Britain, India and China. Under this arrangement, the British sold manufactured goods to the Indians and purchased raw cotton and opium. The opium was then sold to the Chinese in exchange for goods such as tea and porcelain. These were then sold back in Europe to fund the manufacture of exports to India.
In this way, Britain did not bleed gold in order to keep the system flowing. Note that this global trade system functioned because the East India Company was militarily able to impose its will. The imports of British-made industrial goods devastated India's large artisan-based manufacturing sector.
At the same time, Chinese attempts to close down the opium trade resulted in the Opium Wars of 1839-42 and 1856-60. In other words, war, colonization and drug-running were key ingredients in managing the international monetary system.
By the middle of the 19th century, the world was functioning on a bimetallic system based on gold and silver. However, following the British example, most major countries shifted to a gold standard by the 1870s.
The Bank of England stood ready to convert a pound sterling into an ounce of (11/122 fine) gold on demand. The U.S. Treasury was similarly committed to convert an ounce of gold at $4.86. This, in turn, locked the dollar-pound exchange rate.
This underlying monetary system anchored a great age of expansion in global trade and economic activity. Nevertheless, its success was underpinned by a lucky coincidence — a succession of gold discoveries in California, Australia and South Africa that allowed the world's gold supplies to expand roughly in line with economic activity. It helped that many of these discoveries were conveniently in British control.
Even then, it was not an age without problems. There were periods of inflation as well as periods of deflation. A succession of "panics" affected the global financial system. There were worries that excessive gold supplies would lead to sustained inflation.
The system was finally disrupted by World War I, but by this time Britain had long ceased to be the world's most powerful economy. Britain was overtaken by the United States around 1890 and then by Germany in the 1900s.
After the war, harsh terms were imposed on Germany by the victorious allies. With no other resources available, the German authorities resorted to printing ever greater amounts of paper money till the process spiraled out of control.
By November 1923, a kilogram of bread cost 428 billion marks, a kilogram of butter 5,600 billion marks, a newspaper 200 billion marks and a tram ticket 150 billion marks. This experience with hyperinflation remains imprinted in German memory.
Meanwhile, the British tried to reestablish the pre-war global order by going back to a gold standard in 1925. There were also attempts to create a mercantile system of "Imperial Preference" within the British Empire that would have served the same purpose as had triangular trade in the19th century.
The world had changed, however, and Britain's position was no longer credible. With the Great Depression taking hold, the Bank of England was forced to choose between providing liquidity to the banks and honoring the gold peg. It opted for the former on September 20, 1931.
The economics of persistent imbalance
The current economic crisis, variously named the "Great Contraction" or the "Great Recession," is often interpreted as a crisis of the world monetary system triggered by indebtedness and a loss of credibility.
Many experts have argued for "reform" of the global monetary system. There have been many suggestions ranging from a return to gold, a greater role for the IMF's Statutory Drawings Rights (SDR) or a completely new world currency.
What most people are little aware of is how old a problem this really is. Ancient Indians were willing to accept debased Roman coins just as modern central banks and economic participants are willing to hold U.S. dollars — despite its private and public indebtedness, its political wrangling and even a sovereign ratings downgrade.
Then as now, this is not because nations cannot see the problem of an asymmetric arrangement, but due to their willingness to pay a price for keeping the world economic system liquid.
