Arctic Monkeys à l'OlympiaDit weekend stond al in oktober gepland en zou ik eigenlijk met mijn in Frankrijk wonende vriendin doorbrengen. Helaas was dat sinds december veranderd in een weekend met mijn ex-vriendin. Normaal gesproken is dit natuurlijk een uitermate slecht idee, maar ik had tickets geregeld voor Arctic Monkeys (een band die zij nu ook waardeert door mij
), dus er was geen twijfel of ik wel of niet zou gaan. Maar daar gaan we het niet meer over hebben!
Uiteraard had mijn Thalys weer vertraging, maar gelukkig was ik vroeg genoeg vertrokken om op tijd op mijn bestemming in Parijs te zijn. Nadat ik weer herenigd was met mijn ex en haar ouders even kort gedag had gezegd, gingen we weer terug naar het station en op weg naar de Olympia. De stemming zat er al goed in, ik kon niet wachten. We waren nog op zoek naar een McDonald's of een andere fastfood-keten om snel wat te kunnen eten wat door zou kunnen voor een maaltijd, maar dat vonden we niet. In plaats daarvan kochten we een zak chips en aten we die snel leeg voor de Olympia hal om vervolgens naar binnen te gaan.
Om 19:30 stonden we binnen in de mooie kleine zaal, nog vrij ver vooraan, en begon het wachten op Miles Kane. We deelden samen een halve liter bier en meer konden we niet halen, want je moet natuurlijk je plek houden. Dit was mijn eerste keer dat ik Miles live zou zien en hij stelde niet teleur. Ik zong met bijna elk nummer mee en na zijn set al aan het zweten van het springen. Tenminste, ik dacht dat de set voorbij was. Meneer Kane begon een verhaaltje te vertellen over The Last Shadow Puppets en ik voelde het al aankomen: Alex Turner komt het podium op! Ik heb de Shadow Puppets nooit zien optreden, dus geweldig dat ik de kans kreeg om Standing Next To Me te horen, ook al was het zonder orkest.
Toen begon het lange wachten en na zo'n drie kwartier kwamen dan eindelijk Arctic Monkeys het podium op. DSDCIMYC was een geweldige opener en Teddy Picker blijft ook een lekker nummer.
Macarena AlexMet Cyring Lightning werd het even wat rustiger en zo bleef het ook tijdens Hellcat en de nieuwste single Black Treacle, maar daarna barstte de hel weer los met Brianstorm. Mensen kwamen vanachter door ons heen naar voren gerend en vervolgens werden we alle kanten opgeduwd. Ik vond het op zich niet zo erg, maar mijn metgezel kon het niet zo waarderen, dus gingen we weer een paar meter, die we ondertussen naar voren waren gekropen, terug naar achter. Het bleef chaos tijdens de View From en toen kwam I Bet You Look Good On The Dancefloor. Wat een heerlijk moment was het toen Alex richting het eind stil bleef en de hele zaal "Well I bet that you look good on the dancefloor!" liet schreeuwen. Vervolgens weer 2 nummers van het nieuwe album: Library Pictures en Brick by Brick, waar ik live nog steeds van geniet. Volgens mij legde Alex ons nu door een camera te imiteren uit dat het concert live uitgezonden werd en dat we moesten zwaaien naar de "billions of people" die aan het mee kijken waren. (
) Het bleef nog steeds feest tijdens This House Is A Circus en natuurlijk Still Take You Home met de te verwachten knee slide.
En eindelijk was daar één van de nummers waar ik de hele avond eigenlijk op stond te wachten: Little Illusion Machine! Als één van de weinigen om me heen zong en sprong ik lekker mee met de Death Ramps en de Wirral Riddler. Pretty Visitors kon me eigenlijk niet zo heel veel boeien, maar Suck It And See daarna weer wel. Do Me Favour bracht weer wat rust in de tent, maar die hadden ze van mij ook wel in mogen wisselen voor een ander nummer. Het zogenaamde 'einde' brak toen aan met When The Sun Goes Down en mijn eerst gedachte was: "Waar de fuck is Evil Twin?! Misschien komt 'ie wel in de encore...". Maar we weten allemaal hoe dat is afgelopen (:P). Uiteraard veel gesprongen en geprobeerd mee te zingen tijdens het 'laatste nummer', maar ik was zo uitgedroogd dat er nauwelijks geluid uit m'n keel kwam. Het was kiezen: zingen of springen, dus was ik maar gegaan voor playbacken en op een neer springen.
Tijdens het wachten op de encore werd er een extra microfoon neergezet en ik had al zo'n voorgevoel hierover, maar toen wist het zeker: Richard Hawley komt. Na gefluit, geklap en geschreeuw kwam de band weer terug op het podium. Wat een verassing! Daarna kondigde Alex de echte verassing aan en kwam Hawley het podium op. Echt awesome dat ik dit nummer live gespeeld heb gezien. Ikzelf zong mee wat ik wist en verder hoorde ik alleen een meisje recht achter megepassioneerd meezingen, de rest van de mensen leek het nummer nog nooit gehoord te hebben. (Wat natuurlijk niet vreemd is eigenlijk
) Fluorescent Adolescent volgde en natuurlijk eindigden ze met 505. Alleen dit keer wel mét Miles Kane, voor mij voor het eerst, en dat leverde weer een mooi moment op met Alex die zijn haar kamt op het podium.
Helemaal gesloopt kwamen we uit de zaal en kregen we gratis bekers water, die we hard nodig hadden, bij de bar. Ik vond het echt een geweldige avond en dit was sowieso het beste concert wat ik tot nu toe van ze heb gezien.
Ik miste alleen wel 'Evil Twin'... Hoop dat het een beetje leuk is om te lezen, want ik ben natuurlijk geen Aisumasen
edit: excuses, nu ik het terugzie was Alex op de knieën tijdens Brick By Brick.
[ Bericht 10% gewijzigd door MilanILF op 11-02-2012 17:34:42 ]