Arctic Monkeys #68 - Nieuwe single in april

quote:

Op vrijdag 27 januari 2012 00:41 schreef hallo-daar het volgende:
Excuses voor singel . Hoe pas je dat aan?

Modjes zijn daarvoor .

Showtime in Madrid. Benieuwd of ze het moeten doen met een uitgeklede versie van de grootse productie uit de UK-tournee, of dat de complete mega-lichtshow, special effects en video-schermen zijn meegekomen. De berichten zullen de komende uren wel binnenstromen.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2012 21:56 schreef Aisumasen het volgende:
Showtime in Madrid. Benieuwd of ze het moeten doen met een uitgeklede versie van de grootse productie uit de UK-tournee, of dat de complete mega-lichtshow, special effects en video-schermen zijn meegekomen. De berichten zullen de komende uren wel binnenstromen.

Helaas niet, slechts de helft van de video-schermen, de rest is in Engeland achtergebleven. En...



Geen "Little Illusion Machine" . Wat een ellende.

Flouorescent.

Show is in ieder geval opgenomen, en zal binnenkort worden uitgezonden. Hopelijk hebben ze zich aan deze voorschriften gehouden :



Briljant kijkje in de keuken. Op pagina 3 schijnt te staan: "Jamie Cook (guitar): mix him almost inaudible", maar dat kan ook een gerucht zijn .

OP-update klaar om te kopiëren onder de spoiler

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 2% gewijzigd door Tchock op 28-01-2012 15:15:53 ]

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 03:50 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Helaas niet, slechts de helft van de video-schermen, de rest is in Engeland achtergebleven. En...

[ afbeelding ]

Geen "Little Illusion Machine" . Wat een ellende.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 03:50 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Helaas niet, slechts de helft van de video-schermen, de rest is in Engeland achtergebleven. En...

[ afbeelding ]

Geen "Little Illusion Machine" . Wat een ellende.

In Spanje hebben ze tenminste een concert van de Arctic Monkeys .

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 13:57 schreef febster het volgende:

[..]

In Spanje hebben ze tenminste een concert van de Arctic Monkeys .

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 13:57 schreef febster het volgende:

[..]

In Spanje hebben ze tenminste een concert van de Arctic Monkeys .

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 03:54 schreef Merkie het volgende:
Flouorescent.

Die is nieuw hè? Ik zie dat "Lightening" er nog in zit, evenals "Favor" (USA spelling). Ze hebben gelukkig wel "Brainstorm" eruit gewerkt

Wie maakt die dingen man .

quote:

Op woensdag 25 januari 2012 23:38 schreef Aisumasen het volgende:
[..] Ik doe niet anders, maar kan me simpelweg niet aan de indruk onttrekken dat de tour pas begonnen is bij de setlist-hussel ergens eind vorig jaar. Dat maakte mijn uitgebreide verslag van de UK tournee wel duidelijk, denk ik. [..]

Echt helemaal niemand hè . Ach, tegen de tijd dat ze weer in de buurt komen heb ik dat sappige verslag wel een keer weten op te typen .

Wellicht brengen ze de nieuwe single uit met Recordstore Day. Dat is toch altijd halverwege april?

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 13:57 schreef febster het volgende:

[..]

In Spanje hebben ze tenminste een concert van de Arctic Monkeys .

Ja, dat dus. Daarom vandaag maar langs de FNAC geweest



Heb er zin in

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 19:43 schreef Arn0 het volgende:

[..]

Ja, dat dus. Daarom vandaag maar langs de FNAC geweest

[ afbeelding ]

Heb er zin in

Ik haat jullie

.

En we gaan door alsof er niets aan de hand is:




Matt's basdrum
01:37
Alex's vocalen en 'solo's'

Ik blijf het echt een zeiknummer vinden.

OP-update wordt compleet genegeerd en nu kan de post niet meer geëdit worden

[ Bericht 2% gewijzigd door Tchock op 29-01-2012 02:35:40 ]

quote:

Op zondag 29 januari 2012 00:46 schreef TC03 het volgende:
Ik blijf het echt een zeiknummer vinden.

+1

quote:

Op vrijdag 27 januari 2012 00:49 schreef Merkie het volgende:

[..]

Modjes zijn daarvoor .

Check.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 01:37 schreef Tchock het volgende:
OP-update wordt compleet genegeerd en nu kan de post niet meer geëdit worden

Lijkt me handiger als de OP weer eens zo wordt, dat je niet 12 keer hoeft te scrollen voordat je er doorheen bent. Andere mensen hebben ook gewoon wikipedia, toch?

quote:

Op zondag 29 januari 2012 00:46 schreef TC03 het volgende:
Ik blijf het echt een zeiknummer vinden.

Ik vind het wel tof eigenlijk, niet zo fucked-up als gebruikelijk in elk geval.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 17:18 schreef belsen het volgende:

[..]

Check.

[..]

Lijkt me handiger als de OP weer eens zo wordt, dat je niet 12 keer hoeft te scrollen voordat je er doorheen bent. Andere mensen hebben ook gewoon wikipedia, toch?

Eens, sowieso een puinhoop sinds ik mijn handen er van af heb getrokken.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 17:20 schreef belsen het volgende:

[..]

Ik vind het wel tof eigenlijk, niet zo fucked-up als gebruikelijk in elk geval.

In vergelijking met?

quote:

Op zondag 29 januari 2012 17:25 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Eens, sowieso een puinhoop sinds ik mijn handen er van af heb getrokken.

Een waar slagveld, ik zie het. Sorry dat niemand jouw niveau kan benaderen

Oh jeetje, ik mag hopen dat uit jouw post dezelfde ironie moest spreken als uit die van mij.

Ik denk het wel. Maar even serieus, ik vind de OP wel tof. Alles netjes bij elkaar, overzichtelijker en mooier dan de wiki

Ik heb geen last van het scrollen, spring toch altijd meteen naar de laatste post. Als andere mensen er problemen mee hebben kunnen alle releases bijvoorbeeld in een spoiler, dat scheelt ongeveer 90%.

In elk geval moet ie geüpdatet worden, dit kan ik als autist niet hebben

Suck it and see is door NME genomineerd voor best album artwork

Aisu, heb jij een goede kwaliteit mp3 van die Katy B cover?

quote:

Op maandag 30 januari 2012 20:58 schreef MilanILF het volgende:
Aisu, heb jij een goede kwaliteit mp3 van die Katy B cover?

Het is mijn rip die de ronde doet, dus: neen. Geen FM-rips, geen digitale radio-rips (uit het pakket gegooid hier), dus we moesten het doen met een stream-rip. En dan te bedenken dat ik zelfs nog een semi-verborgen zogenaamde 'HQ'-stream heb gepakt, die stukken beter klinkt, maar alsnog niet boven de 128 kbps. En dat in 2012, waar hoge kwaliteit video de hele wereld over gaat. Dus vingers gekruist dat we deze (in navolging van de vorige twee) binnenkort kunnen terugvinden op de Live Lounge CD-compilatie. (Leuk, m'n shuffle draait nu Miles Kane's uitvoering van "Heaven", die kwam echt een paar weken daarna al uit).

Ik ga jullie de komende dagen volgens traditie achterlaten met een 'wall of text' aan O2 Arena-belevenissen, 3 maanden na dato. Wees voorbereid.

quote:

Op maandag 30 januari 2012 21:17 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Het is mijn rip die de ronde doet, dus: neen. Geen FM-rips, geen digitale radio-rips (uit het pakket gegooid hier), dus we moesten het doen met een stream-rip. En dan te bedenken dat ik zelfs nog een semi-verborgen zogenaamde 'HQ'-stream heb gepakt, die stukken beter klinkt, maar alsnog niet boven de 128 kbps. En dat in 2012, waar hoge kwaliteit video de hele wereld over gaat. Dus vingers gekruist dat we deze (in navolging van de vorige twee) binnenkort kunnen terugvinden op de Live Lounge CD-compilatie. (Leuk, m'n shuffle draait nu Miles Kane's uitvoering van "Heaven", die kwam echt een paar weken daarna al uit).

Ik ga jullie de komende dagen volgens traditie achterlaten met een 'wall of text' aan O2 Arena-belevenissen, 3 maanden na dato. Wees voorbereid.

Ah, helaas. Maar een pm met die rip zou nog steeds mooi zijn

Bring it on! En nog maar 4 dagen

Vinden jullie ook dat Jamie's gitaar in Black Treacle tijdens het refrein te zacht staat? Viel me live pas op hoe tof die party van hem is, op het album hoor je hem haast niet.

29 oktober 2011, O2 Arena, Londen:

Ik moest er in eerste instantie best wel een beetje om lachen dat ik voor arena-gigs in deze era naar Engeland zou vliegen, terwijl ik de tweede Humbug-avond om de hoek in Nederland aan me voorbij liet gaan. 2 avonden een uitverkochte O2 Arena, de oude Millenium Dome, capaciteit 25,000 man. Staanplaatsen waren weg in een flits - nog bedankt, Arn0 - en vele mensen moesten genoegen nemen met een van de duizenden zitplaatsen in de immense hal. Het was een echte happening, 'the hottest ticket in town', en dat werd gelijk duidelijk bij binnenkomst op het mega-terrein. Alsof je onderweg was naar een voetbal-stadion waar een finale gespeeld zal worden. De arena huist zich in een indrukwekkend ogend als ruimteschip gevormd evenemententerrein, waar ook een club, tientallen bars, een museum en zelfs bioscoop te vinden zijn, aangesloten op het metro-netwerk en de veerpont over de Thames. Tussen de reclame en posters van Rihanna, Jessie J, Britney Spears (dag daarvoor daar) ons aller eigen Arctic Monkeys. Buiten een lichtzuil die duidelijk maakte dat het stadion dat weekend van de jongens uit Sheffield was. Te gek om mee te maken. Het complete arsenaal aan vrienden en familie was weer aanwezig in Londen voor dit bijzondere moment, inclusief Matt's nieuwe vriendin.

Ik ben te oud geworden om nog in de rij te gaan liggen of om me er ook maar enigszins druk om te maken waar ik sta in de zaal, want vooraan is toch overgewaardeerd, en leer mij het Engelse publiek kennen. Dat werd dus vanaf de middag 5,50 pond per pint aftikken in de pubs, en ergens in de avond de barre tocht richting de zaal. Duizenden mensen begaven zich richting de entreehal. Van tickethandelaren, of 'touts' in de Engelse volksmond, absoluut geen sprake. Sterker nog, onder mijn ogen werden zelfs tickets geconfisqueerd. Maar je kunt wel raden wat er om de hoek, bij het metro-station, plaatsvond. Ergens in de mierenhoop van mensen was een grote poort met daarachter roltrappen, roltrappen en roltrappen voor de mensen met zitplaatsen. Google maar eens hoe het er uit ziet, echt reusachtig. In de entreehal om de zoveel meter ijsco-karren met merchandise, waar de kinders als vliegen op stroop omheen stonden om de unieke UK tour-kranten te kopen. Op een andere plek de uitgebreide selectie aan exclusieve shirts, buttons, badges, posters en de beruchte kam (die ik later als troostprijs voor Arn0 zou kopen), waar ik het ook op geen moment rustig heb gezien. *kassa-gerinkel

Jullie zullen het leuk vinden om te weten te komen dat de ontwerper van de 'letterlijke' hoezen, de fan die hier zo verguisd wordt, persoonlijk door de band is gevraagd om shirts te ontwerpen voor deze tournee. Helaas worden zulke dingen blijkbaar pas letterlijk 2 weken van tevoren geregeld, was de eerste schets niet wat ze zochten, en hebben ze de veilige weg gekozen met een basic zwart shirt met een wit logo, en de tourdata achterop. "25 pond, alstublieft". Erg lui, en zonde. Goed, na binnen de 'corporate bars' bezocht te hebben (muziekkeuze abominabel) om de tijd te doden totdat de terging wat voorprogramma The Vaccines heet was afgelopen, kwamen we erachter dat de entree tot de staanplaatsen (wat anders?) in nóg een andere hoek was dan waar we al waren. Wat een doolhof. Hoek om, hoek om, hoek om, 10 minuten later stonden we voor de juiste poort. Alsof je voor het eerst van je leven op een vliegveld bent, en er achterkomt dat je gate niet automatisch na de douane is. Wat een evenement. Lange rijen, schoot op. Polsbandje om, sympathieke beveiligers. The lads sip kijkend omdat hun halve liter eight-packs de vuilnisbak in gingen. Eindelijk richting de hal zelf. Geen garderobe, geen toiletten. Je bent nu toch al binnen, dus je zoekt het maar uit. De bekers vlogen door de lucht, dat zal vast en zeker bier zijn geweest.

Eenmaal binnen wordt je automatisch duizelig als je naar boven kijkt. Immens, reusachtig, alle superlatieven heb ik al gebruikt. Je moet er niet aan denken dat je een stoel hebt op iets anders dan de ring het dichtst bij de grond. Ok, ik heb eerder gelogen, door verkeerde timing was het voorprogramma pas net gestart toen we binnenkwamen. Gelukkig waren ze al door het slechtste excuus van een liedje heen, en hoorde ik nog net de volledige 55 seconden uit "Ra Ra Ra", want de grap dat ik denk dat ze "Blitzkrieg Bop" deden heb ik al een keer te vaak gemaakt. Wat volgde waren 6 of 7 dreunende liedjes met hetzelfde akkoord, een terging voor elke aanwezige. De frontman was schor, ongetraind, buiten adem, schreeuwde zich door de liedjes heen, wist niet wat te doen op het podium, en dat ene akkoord galmde maar door het stadion. In mijn herbeleving visualiseer ik dat de bovenste ring aan het eind van de support act leeg was, maar dat strookt mogelijk niet met wat er daadwerkelijk gebeurd is. Hoe dan ook: een van de slechtste bands die ik ooit live heb mogen aanschouwen, en het was niet alsof ik er in Sheffield ook al niet doorheen heb moeten zitten. Plotwending: het leuke aan deze band is het contrast, want de laatste 3 minuten bestonden uit kneiters van hits "If You Wanna" en moderne popklassieker "Norgaard", waar niemand in het publiek stil kon blijven staan, riff-jes die meegezongen werden, en een feestje ontstond in het voorste vak. Een daverend succes, die geef ik ze. Het Engelse tafereel vond plaats, en de eerste mensen werden al afgevoerd her en der.


Toen begon de missie om de stipjes wat de artiesten moesten voorstellen vanaf de achterkant van de zaal uit te vergroten tot waarmee je een vermakelijke avond kan hebben. Piece of cake, onthoud het voor als je ooit in de O2 Arena komt: loop naar de linkerkant van de zaal, daar is een meter of twee vrijgehouden ruimte waar om de zoveel meter een mannetje of vrouwtje van de beveiliging staat, maar zónder hekken. Wat je te doen staat wijst zich vanzelf. Binnen een minuut sta je aan de zijkant, aan de hekken vooraan de zaal. Genoeg ruimte, perfect zicht op het podium en alle bandleden, en niet in de drukte. Het viel me alleen erg mee. De grap was dat het podium eigenlijk relatief laag was, en het overzicht goed was. Fijne zaal. Als je even niet dacht aan de massa om je heen en zeker achter je (!), leek het net alsof je in bijvoorbeeld de HMH stond.

Je moet je voorstellen, The Vaccines speelden in een galmende zaal met erg slecht geluid wat geen enkele impact had. Ze stonden helemaal in het donker, met alleen wat dynamisch neutraal licht op het podium gericht. (Dat hielp natuurlijk ook niet mee voor ze). Na de laatste noot ging het felle zaallicht gelijk weer aan, alsof je na de laatste ronde nog op de dansvloer staat en om je heen de tent al wordt afgebouwd, zo'n sfeer. Toch, diezelfde sfeer zat er gek genoeg alsnog goed in tussen het voorprogramma en de set van de hoofd-act. Zangkoren die ik niet meer gehoord had sinds juni dat jaar ("Yorkshire, Yorkshire!"), en natuurlijk die muziekkeuze van de band zelf die op de achtergrond door het stadion schalde. Obscure 70's rock, de 60's pop/soul-classics, maar ook natuurlijk hun oude liefdes in de vorm van 90's rap. Er klommen van die mannetjes als acrobaten in de lichtmasten boven het podium, wat geen tussentijds vermaak was, maar om de laatste voorbereidingen voor de licht-show te treffen. Gebeurde beide dagen, vraag me altijd af waarom dat ná het voorprogramma moet. Helder zicht op de compleet uitgestalde gitaar-collectie voor deze tour. Mysterieuze keuzes 'on rack', inclusief Alex's gitaren die hij gebruikt op nummers die (later bleek) geschrapt werden, terwijl hij altijd dezelfde back-up gitaar gebruikt, maar exclusief de gitaar die hij tijdens de vorige tournee op bijna alle nummers gebruikte. Dit alles onder het strenge toezicht van gitaar-roadie John Ashton. Vlak voor de show zag hij bekende gezichten, en we kregen een 'thumbs up'. Het enige wat miste aan de opbouw naar showtime was Big Nige. Het was de tweede avond van de tournee, en al had ik er niet eens tijd voor gehad, was ik samen met mijn groepje vastberaden om niet de setlist te spieken. In mijn geval vooral omdat ik deze show op dat moment vijf keer eerder gezien had in de 4 maanden daarvoor, en ik de set uit die tijd wel kon dromen. De weken daarvoor hadden ze in Amerika voor het eerst die tour (en in sommige gevallen voor het eerst in 3 jaar) geëxperimenteerd met bepaalde afwijkende keuzes, dus ik had goede hoop op een flink opgeschudde setlist, met misschien zelfs wel een andere opener en andere verrassingen.


(stukje sfeer)

20:45, geplande begin-tijd. Om 21:05 gingen de lichten uit. Oorverdovend gejoel. Hot Chocolate's "You Sexy Thing" als intro-tape, meegezongen als elke andere song later die avond. En daar waren ze. Jamie, die volledig volgens traditie als ik in Londen ben weer eens een weddenschap had verloren en een vlassnorretje rockte. Matt, in een Miles Kane "Inhaler"-shirt. Nick, met de spoed van een zonnewijzer richting z'n stek. En de onmiddelijke bepaler van de stemming die avond, Alex Turner, dansend op het podium, wijzend naar mensen in het publiek. Hing z'n Les Paul om, en toen… Die riff. Opener "Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair", klikte niet gelijk als eerste single van het album, maar een half jaar later als concert-opener 'up there' met "The View From The Afternoon" en "Sandtrap". Vanaf de eerste slag van Matt leek het alsof er 10 knopjes met 'licht', 'sfeer' en 'geluid' werden aangeklikt van 3 naar 11. In. Your. Face. Het geluid klonk perfect vanaf de eerste noot, met een niet te versmaden bonkende bas. Alex die op 'de 1' na het intro een slag met z'n gitaar maakte, er viel een doek naar beneden waar grote lichten achter stonden, de video-schermen gingen aan, en de zaal trilde door de springende massa. Wat een productie, wat een band. Rete-strak, en indrukwekkende timing. Laatste noot ging door in een volledig nieuwe overgang door Matt, waarin Alex de tijd kreeg om het publiek op te zwepen. Wat is dit? "Millenium Dome! We are the Arctic Monkeys from High Green… Are we going to have some fun tonight?" Hét drum-intro, in één adem door in … "Teddy Picker". Een grote verrassing, en wat een keuze. Leek verdwaald in de set eerder dat jaar, maar als tweede song in de set in overgang met de opener voor het eerst op z'n plek. Met afstand de beste versie die ik ze ooit heb horen spelen. Gekke Alex draait een volledig rondje op z'n plek, en roept "… you!", en ook gelijk door in "Crying Lightning". Een rust-momentje. We zullen nooit vrienden worden, maar ik kan niet ontkennen dat het gedeelte vanaf het tweede couplet live toch wel z'n charme heeft in deze setting. Nog altijd een live-favoriet voor het publiek, bleek. Jamie leek de hele avond erg in zijn element, maar toch ook vaak omkijkend naar Matt wat er gaande was. En ik had ook het idee dat hij steeds schrok als hij naar de zijkant keek en zichzelf in mega-formaat op de schermen zag, en zich snel weer omdraaide.


Gitaar-wissel voor Alex, en daar was "Hellcat" al, wat ook verrassend goed werkte op deze plek. Rood licht, zwart-wit beelden op de grote schermen. Het zat zó goed in elkaar. Al een echte sing-along. En gelijk door in "Black Treacle", die andere instant klassieker van het laatste album, en hun beste single sinds 2007. Was blij dat ze daar voor gekozen hadden, want dat was tot die tour echt geen zekerheidje in de set. Gek dat ze pas na een (klein) half jaar de ultieme setlist te pakken hadden, maar misschien hielden ze het achter voor het moment suprême in Engeland. Het was precies zoals Alex beschreef: "Are you suitably warmed up? Change gear with you then…" Keihard "Brianstorm". Voor velen begon de show nu pas écht. Nou, je mag blij zijn dat ze deze productie niet van het eiland meebrengen, want ik wordt nu nog steeds wel eens wakker van de lichten die ze op ons afvuurden tijdens dat nummer. Lichtflitsen waar de gemiddelde epileptische patiënt na de eerste 5 seconden al voor pampus zou liggen. Groot, groter, grootst. Heel cool hoe Alex tussen de coupletten door effe een slokje water nam, doorgaand met gitaar spelend. Hele strakke versie, "Millenium Domeeeeeee". En daar kwam het eerste stukje nieuwe live-shtick de hoek om kijken. De laatste buigende noot op de laatste slag van het nummer die hij sinds weet-ik-veel-wanneer speelt deed hij niet, om hem daarna - "to get that one right" - demonstratief aan te slaan. En de avond daarna weer. Alex's jasje ging uit, en hij zwaaide hem boven zijn hoofd als een stripper. Wat een legende.


Op z'n dooie akkertje pakte hij z'n nieuwe favoriete gitaar, en waarschuwde ons: "Tonight we're gonna play, for a while… Gonna play some old shit, gonna play some new shit… And this heavily falls into the former of these two categories, tha knoooooo…." De iconische eerste noten van het beste debuutalbum sinds "Definitely Maybe". In al het enthousiasme hier en daar wat in de knoop met de tekst, gitaarwerk foutloos. Deze mogen ze nooit-nooit droppen. Na de break Alex uitdagend in Jamie's aura, een komisch tafereel. "Undone the writer's block tha kno-hooowwsss". Dat was een nieuwe. Been op de monitor, de zaal inkijkend, voor de laatste energie-stoot. Laatste slag liet Matt z'n stokken stuiteren om ze vervolgens…niet te vangen, tot groot genoegen van Alex. De zaal ontplofte al, en toen hadden ze de volgende nog niet eens ingezet: Alex en Matt onderlinge bespreking, die eerste op het drumvlak van die laatste geklommen, haalde z'n kam uit z'n broek, de die-hards weten het: hoge sprong, aftikken, "Dancefloor". Ze zijn echt één, zo feilloos ging dat. Ik zou willen dat ik jullie kon verblijden met 3 alinea's over dat moment, maar ik hou het er op dat de mensen die een optreden zonder hun grootste hit willen zien gek zijn.

Die eerste 8 nummers gingen voorbij in een flits. Zoals Alex altijd doet, door als snelle 'line-check' wat voor te spelen, kon ik al raden welke de volgende was: "Evil Twin". Het bleef een verrassing, leuk dat ze die gehouden hadden na de korte Amerikaanse tournee daarvoor. Track was op dat moment een dag uit, maar werd verrassend goed ontvangen. En wat een beest van een track, die solo van Alex kan zich meten met de energie van het debuut. Opgedragen aan "our hero, Miles Kane". Alex die het publiek aanmoedigt om te klappen in de break. Ik wens jullie alleen zeer binnenkort een setlist toe met in ieder geval deze track. Een van de vele hoogtepunten uit de SIAS-periode. "Make some Millenium Dome noise for mister Matthew Helders on the drumkit, please. Come on… Dome! Love it or hate it London, you're wrong". Eerlijk is eerlijk, het was allemaal lachen en een live-knaller de afgelopen tijd, maar het mag van mij nu wel voorbij zijn. Na de zoveelste keer alle truc-jes (moet ik ze nog opnoemen?) heb ik het wel gehad. Het begint flauw te worden. Next. Maar, ok, je wilt niet weten hoe het publiek er op reageerde. Alsof het een nummer van het debuut was. Het verbaasde me toch enigszins.


Vanaf daar in de set kon ik wel wat bedenken, maar ik had niet echt het gevoel dat ze hierna een van die songs gingen spelen. Het bleef even gissen. Het effect op de gitaar van Alex sprak boekdelen. Hij zal toch niet… Intro "Dance Little Liar". Woah!!! Waar kwam die vandaan? Ik had niet gedacht die zo vroeg terug te horen. Van tevoren zou ik hebben gezegd dat het niet zou werken in deze set, en halfbakken zou overkomen. Maar ik had geen betere aanvulling kunnen bedenken. Ineens zag ik John Ashton daar staan, zingend en op orgel. "Humbug" goes 2011. En toen kwam de climax. Ik zeg dit anders nooit, maar: kippenvel. Ik denk zelfs dat ik dit het beste is wat ik Arctic Monkeys ooit live heb horen spelen. En ineens een nieuwe solo van Jamie, wat deze 8,5 een 9,5 maakte. Die laatste noot die hij speelde over het nieuwe akkoord wat Alex aansloeg: hemels. Vrees dat ik de studio-versie nooit meer kan horen. (Ironisch genoeg haalde Alex de uithaal op beide avonden niet, in tegenstelling tot de anders zwakke vocale Humbug-periode). Nee toch, "This House Is A Circus" nu? Simpelweg perfect. De dag dat ze die droppen zal men uit protest met brandende fakkels richting de zalen komen. Dit konden we niet aan ons voorbij laten gaan, ik tikte Mister ArcticMonkeysFrance op de schouder, en we beukten ons naar voren, wat beleefder ging dan het klinkt. "And the last thing they want is for the feeling to end, tha kno-hoooowsss" Het hield maar niet op.

En standaard door in "Still Take You Home", beter gaat het niet worden. De 'knee-slide', je kent het. Al na 5 minuten helemaal gesloopt en doorweekt, een klein Don Valley Bowl-flashbackje. Ging er flink heftig aan toe, en ik zag dat er kleine groepjes mensen uit het epicentrum wilde, maar steeds werden teruggezogen. Wat er exact gaande was weet ik niet, maar het feit dat Alex Turner de laatste zin van het liedje amper afmaakte om "fucking pack it in there!" te roepen, zegt misschien al wel genoeg. Hij wees naar de kolkende massa, en wist dat zeker een halve minuut vol te houden, na te verklaren: “there’s a girl there, there’s to be no scrappin 'ere, ok?”. Hij ging nog even door met zijn 'dead stare', wat een prachtig gezicht was, en toen het publiek na een minuutje bedaard leek te zijn, stelde hij John Ashton weer voor aan het publiek, waarop "Pretty Visitors" volgde. Ik ging weer weg uit de drukte, terug op de mooie plek aan de zijkant. Een duivelse "ha-haaa" klonk door de microfoon tijdens de instrumentale brug. Sterke versie, maar hierna begon het een beetje in te kakken. "She's Thunderstorms" paste best mooi in de set en is verre van zo erg als ik het er van gemaakt had, plus een luchtdrummende Alex is niet mis, maar het kruit leek nogal verschoten, met een steriele versie van "Fluorescent Adolescent" (tha knows als aankondiging, "Millenium Dooohooohooome" als laatste zin) daarna, en het allang niet meer indrukwekkende "Do Me A Favour" richting het einde voor de toegift. Al die liedjes mogen van mij gelijk geschrapt worden, het is echt een veel te mellow einde van de verder foutloze setlist.

Het publiek dacht daar vanzelfsprekend anders over, laat ik daar duidelijk over zijn. Maar het moet wel gezegd worden. Het deed verder niets af aan de interactie met het publiek. Ik had je voor deze tournee uitgelachen als je me het had verteld, maar Alex fucking Turner deed een spelletje met het publiek wie het hardste geluid kon maken, wat een erg vermakelijk zicht opleverde. Mijn opnames hiervan zijn vereeuwigd als GIF-animatie heel het wijde web afgegaan. Het gewijs hield ook maar niet op, vele meisjes de avond van hun leven. En steeds maar die microfoon-standaard verzetten op elk moment dat hij geen gitaar-verplichtingen had, of z'n kuif niet in vorm hoefde te houden. Verplicht nummertje "When The Sun Goes Down" als afsluiter van de reguliere set, met wederom het 'wedstrijdje geluid maken' met het publiek, met een Astoria 2005-achtige blik. Dat is het grote verschil, Alex kijkt mensen tegenwoordig aan, knikt naar ze en erkent ze, in plaats van over de hoofden heen te scannen. Ons vak won overduidelijk. "Ouch… Ouch! One hole. Thank you very much, everybody, one hole. So who's that girl there…" Beelden zeggen meer dan woorden, en meer van dat:


En jawel, de roeiboot! Ik lieg niet als ik zeg dat als deze avond de publieksreactie op de snelle nummers een 8 was, ze op de singles en "Brick By Brick" een 8.5 waren, en het op "When The Sun Goes Down" een 9.5 was. Het ging er aan toe, overduidelijke favoriet van het publiek die avond, ook opvallend om te zien. Alex als laatste op het podium. Elke hoek van de zaal bedanken. Dat was 2 jaar daarvoor iets anders. Ik wist dat ze alle 'moet-jes' wel gedaan hadden op dat punt, maar ik wist echt niet meer welke we nog zouden krijgen als toegift, behalve de onvermijdelijke afsluiter dan. Ah, natuurlijk, "Suck It And See". Eentje die ze al veel eerder dat jaar standaard hadden moeten spelen, eerste keer sinds de Europese première in Keulen dat ik hem live hoorde. Dit keer een break in het intro. Later die tour zou Alex het nummer elke avond op zeer cryptische wijze aan Alexa Chung opdragen, terwijl hij de naam van z'n nieuwe liefje zou scanderen vlak voor de solo. Meedogenloos. "'cause I'm a fool for…" kreeg later ook een variatie, de naam van de stad of iets heel erg willekeurigs wat me nu ontschoten is. Guitig. Reactie publiek, mwa…

Ik ga niet doen alsof deze helemaal uit het niets voor me kwam, maar daar was hij, hoor: "Mardy Bum", zou ik dat weekend voor de vierde keer dat jaar live mogen aanschouwen. In dezelfde setlist als "Dance Little Liar", wat een tour. Ik wist het zeker toen ik Nick rustig zag weglopen met een biertje in z'n handen. Maar laten we eerlijk zijn, zo'n melancholische zwanenzang-versie van het liedje… 't is het gewoon niet. (Al ben ik gewoon verwend wat Arctic Monkeys live-rariteiten betreft). Ook grappig hoe bij exact dat nummer de chavs lallend uit hun schulp kwamen, het was geen mooi gezicht. MrSecretDoor woedend door de vele handen en dronken meezingende hoofden die voor z'n lens verschenen. Alex was Jamie wederom aan het plagen, door een gedeelte iets te serieus richting z'n bandmaatje te zingen, wat Jamie toch wel kon laten lachen. Gedeelte van het publiek was jong, jong. Veel meisjes van 13, 14, 15, waarvan het waarschijnlijk de eerste kans is dat ze deze band live mochten aanschouwen. Reken maar dat het een succces-nummer was.

De zaal werd voor het laatst donker, en Alex begon aan een uitgebreide aankondiging, wat maar één ding kon betekenen. "It's great to be back in England, in the UK, playing, we haven't really played this new record here, so it's great, and what better Dome, hey?" Hij bleef het maar 'Dome' noemen, de naam van de sponsor 'O2' heeft hij het hele weekend niet in de mond genomen, wat geniaal was. Uit het niets riep hij: "Jimmy Savile, rest in peace", een ode aan de Engelse media-legende die eerder die dag overleed. "Now I don't know whether this was his work or not, but I think he might just fixed one more thing for us all." Jawel, dat was een klare zaak. De held, de man, de mythe, Miles Kane was in het huis. De legende-in-wording die ik een aantal dagen daarna zou vergezellen in de trein richting zijn eigen optreden in Brussel, waarin dit moment nog uitgebreid besproken werd. "Jimmyyy… What I mean by that is… Put your hands together for mister Miles Kane, everybody!" De O2 Arena ging uit z'n dak, beseffende wie op het toneel zou verschijnen. Matt geinde wat, en speelde het drum-patroon van "Come Together" terwijl de speciale gast opkwam. Wat een moment, al had ik die bijzondere combinatie al 3 keer eerder dat jaar mogen aanschouwen. Het werd weer ongemakkelijk, Alex knielde voor de man in zijn rode pak, waarna hij "straight from Butlins" grapte. Miles greep hem vast, fluisterde wat in zijn oor, ze hielden elkaars hand nét iets te lang vast… En jawel, tijdens de climax kwam de kam weer uit de broekzak, waarschijnlijk niet het enige die avond. "505", de afsluiter van de avond.


De kritische noot die ik eerder plaatste, de laatste 5 nummers plus de volledige toegift is echt iets te 'underwhelming', zoals ze dat in Engeland zouden zeggen. Te langzaam, te moody. (De huidige is niet veel beter). Maar desalniettemin, 21 nummers, hun beste set die ik ooit gezien heb, met als bonus Miles Kane. Tot op de na-borrel ver na de laatste noot besefte ik mij niet dat ze "Library Pictures" niet hadden gedaan (niet gemist) en "If You Were There, Beware" definitief hadden gedropt (niet gemerkt). Dat moet veel zeggen. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar deze band, of in ieder geval deze show, is gemaakt voor de stadions. Door de geanimeerde frontman leek het gewoon als een intieme show. Het is erg opvallend wat er sinds deze zomer gaande is. Hoop dat Alex een goede lijn (…..) tussen deze stemming en overleven tot ver na z'n 27ste kan behouden. Louder louder, marching powder, indeed. Als je deze band niet post-haircut live hebt meegemaakt met deze set, heb je ze deze periode nog niet live gezien! De interessantste rock and roll-band van dit moment, met de beste liedjes. Viersterren-reviews in vele kranten die maandag. Er werd nog lang over gesproken.

Nou, en toen moest ik dat natuurlijk de dag daarna weer meemaken. Daar zal ik later nog wat geinige details over oprakelen, en jullie nu sparen. Want nu eerst: richting Lille. Vanavond: Arctic Monkeys en Miles Kane, 2012 tour, live .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Is Antwerpen zo saai?

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 00:35 schreef AMDB het volgende:
Is Antwerpen zo saai?

Nee, maar de treinreis wel lang.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 02:03 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Nee, maar de treinreis wel lang.

Als ik een keer een week een maand vrij heb zal ik je verhaal eens doorlezen

En veel plezier vanavond!

tl;dr

Grapje Ik zal er zo eens voor gaan zitten in een koffiepauze

Ik heb eindelijk een doel gevonden voor I.D.S.T. - ideaal nummer om sprintjes op te trekken bij het hardlopen Die kwam toevallig langs op de shuffle toen ik gisteren aan het hardlopen was. Ik ging gelijk een stukje harder

Ik heb het geheel gelezen, leuk! Lezen dat ze gemaakt zijn voor stadions doet pijn, lezen over die trucjes ook.

Waarom is Big Nige eigenlijk weg? Ik meen dat nieuws hier vernomen te hebben, maar er is volgens mij nooit op ingegaan. En is Paradiso post-haircut?

Het concert van vrijdag zal geheel gestreamed worden op internet

http://www.3fm.nl/nieuws/(...)arijs-live-te-volgen

het is nog niet helemaal top maar met een apparaatje van 80eu en mics van 10eu maak ik nu Despair in the departure lounge by Mat_euj de lyrics zijn soms niet synchroon en de gitaar is niet stereo maar het is een prototype van m'n opnames.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 10:12 schreef Xurk het volgende:
tl;dr

Grapje Ik zal er zo eens voor gaan zitten in een koffiepauze

Ik heb eindelijk een doel gevonden voor I.D.S.T. - ideaal nummer om sprintjes op te trekken bij het hardlopen Die kwam toevallig langs op de shuffle toen ik gisteren aan het hardlopen was. Ik ging gelijk een stukje harder

Blijft de beste b-side van SIAS

Ik lees Wirral Riddler op AMUS...
FUCK YEAH!

En lucky Aisumasen.

Wirral fucking Riddler.

Heb ik waarschijnlijk geluk gehad dat ik dinsdag niet kon en vrijdag wel

Ik wist dat ik dikke maatjes met Miles was, maar "She's Thunderstorms" laten droppen en in de plaats daarvan voor het eerst in Europa onverwachts "Little Illusion Machine" spelen, dat ging wel heel ver!