De reden dat ik hier post is omdat ik advies nodig heb. Mensen met dezelfde ervaringen zullen er ook vast wel zijn, dus mocht je hebben meegemaakt (of nog steeds) post hier dan vooral jouw ervaringen aub! Ik zal het proberen kort te houden maar ik kan niet beloven dat dat gaat lukken.
Het zit namelijk zo, ik heb al ongeveer 9 maanden een vriendin, we wonen inmiddels samen. Echter is zij nu we samenwonen niet meer dezelfde persoon (ze is altijd al wel geweest zoals ze nu ook is, echter is het nu een stuk sterker geworden en was ze voorheen veel liever). Ze loopt over me heen, het is dat ze me nog net niet gebruikt, echter denk ik dat wel. Ze is erg kinderachtig in haar reacties en in haar doen en laten. Ik zal zo wat voorbeelden geven. Het punt is eigenlijk vooral, dat ik constant nerveus ben en in angst leef, als ik bij haar ben. Voorheen vond ik het nooit leuk om naar mijn werk te gaan, nu juist wel, omdat ik dan niet meer bang hoef te zijn. Ook is altijd alles mijn schuld, en ik doe nooit wat, en zij doet alles (wat totaal niet waar is, dat zie je zo in mijn voorbeelden).
De reden waarom ik bang ben, is dat ik altijd bang ben voor hoe ze reageert, als ik iets verkeerds zeg of doe. Ze kan namelijk behoorlijk als een puber reageren, en dat is juist niet het soort type waar ik nou op zoek ben geweest in een vriendin. Even nog onze leeftijden, ik ben 26, zij is 28.
Even nog wat voorbeelden ter verbeelding. Zij is zaterdag teruggekomen van een weekje weg, ze komt oorspronkelijk uit het buitenland en daar is ze een week naar terug geweest om nog wat zaken te regelen en op te halen etc. Toen ik haar zaterdag op had gehaald van het vliegveld, was alles ok, méér dan ok zelfs, en ik had eigenlijk na die hele zaterdag weer hoop, en ik was ook niet bang of iets dergelijks. De hele dag was ze lief en leuk etc en reageerde ook normaal. Ook toen ik zei dat ik de afwas van de dag daarvoor nog niet had gedaan, nog niet had gestofzuigd en nog niet de was had gedaan. Dit had ik trouwens wel op die zaterdag allemaal gedaan, ze heeft me verder ook niet geholpen ofzo, hoefde ook niet, het was mijn troep.
De dag erna toen zij opstond (ik was al een uurtje wakker) wilde ik haar een knuffel en een kus geven, echter zij ze dat ze boos op mij was. Maar ze wilde me niet vertellen waarom, het was niet belangrijk. Uiteraard denk ik dan bij mezelf, hou óf je mond gewoon helemaal, óf vertel me het hele verhaal, maar niet zeggen dat je boos bent en dan niet waarom...
Uiteindelijk had ik haar dan zover dat ze het zou vertellen. Ze zei, dat ze thuis kwam en het huis was een bende, en dat zij alles had moeten opruimen etc etc. Hier zijn 2 dingen dus vreemd aan, ten eerste, dat zij totaal niets had gedaan, ik had zelf de afwas gedaan, de keuken gepoetst, gestofzuigd en gedweild, de was gedaan, en de overige troep opgeruimd. Ten tweede vind ik het vreemd dat ze de gehele zaterdag er geen woord over gesproken heeft, maar dat ze nu opeens boos was. Dus ik zei tegen haar, dat dat niet hetgeen was waarover ze boos was. Ze dreigde nog zelfs met "Zou ik mijn spullen maar pakken en teruggaan" (ze bedoeld dus naar haar "eigen" land). Dit heeft ze vaker gedaan. In ieder geval, ik ben gelijk weer naar haar toe gegaan om te praten. Schijnbaar was hetgeen waarover ze boos was toch iets anders, wat dat was doet er nu niet toe.
Dit is 1 van de vele, vele voorbeelden die ik geven kan. Telkens als ik iets verkeerd zeg of doe (lees: in haar ogen) dan word ze kwaad en ze kan behoorlijk fel reageren. Een paar dagen geleden nog, kwamen we thuis met nog spullen voor het huis die ik naar boven wilde dragen. Ze wilde nog een sigaret roken, en toen ik naar boven wilde gaan, reageerde ze kinderachtig "Oh dus ik kan geen peuk meer roken?". Ik zeg, jawel doe je best ik breng dit alleen even eerst naar boven. Maar ze had haar handen vol en ze reageerde weer kinderachtig "Maar ik heb mijn handen vol hoe moet ik nu roken". Dus ik pak het uit haar handen en zet het op de grond neer om vervolgens de doos open te maken en het daarin te stoppen om te kunnen meenemen. Ze schopte daarop toen de spullen over de grond heen en ze was kwaad, waarom was mij een raadsel op dat moment. Anyway, de reactie is kinderachtig.
SAMENVATTING: Ik kan nog tig voorbeelden gaan noemen maar ik denk dat dat weinig zin heeft. Het hele punt hier is, dat ik constant nerveus ben als ik samen ben met mijn vriendin, en dat ik altijd bang ben om iets verkeerds te zeggen of te doen, dat zij dan weer kwaad reageert en kinderachtig gaat doen. Ik wil niet meer over me heen laten lopen. Ik heb zelfs het gevoel dat ik niet meer van haar hou. Het is makkelijk om te zeggen, stop ermee, en diep van binnen weet ik dat ook wel, maar hoe pak ik zoiets aan, hoe vertel ik haar dit op een normale manier zodat ze ook normaal reageert en normaal met mij praat hierover? Iemand met soortgelijke ervaringen?
Heb je vragen, stel ze gerust.
[ Bericht 84% gewijzigd door Daniel1976 op 09-01-2012 16:55:18 ]