[reisverslag] Een jaar Amerika!

quote:

---

Op zaterdag 29 maart 2003 00:18 schreef Cypher- het volgende:
Keep it up!
Ik heb alles net gelezen, moet zeggen dat je leuk schrijft!
Wat ik me afvroeg, hoe zit het met je accent nu? Als je met Amerikanen praat, spreek je dan accentloos (amerikaans)engels, of nog steeds met een accent?
Verder vroeg ik me af, wat voor studie doe je precies? ik doe zelf bedrijfskunde, volgens mij doe jij ook zoiets d8 ik; is het mogelijk om voor bijv een half jaar die studie in de vs te volgen? Ik zit er namelijk al een hele tijd over na te denken, maar ik moet het toch eens doen.
Nog een leuke tijd toegewenst

---

Ondertussen praat ik vloeiend Engels, maar ik heb nog wel een accent. _{maar dat is niet zo heel erg, want die meiden vinden dat hier prachtig}

Want ook wel grappig is is dat ik nu ook gewoon in het Engels denk en zelfs in het Engels droom. De afgelopen week was een vriendin van me hier, en ik had gewoon moeite met Nederlands praten. Best wel vaag eigenlijk.

Ik studeer hier eigenlijk niet echt iets specifieks. Ik ga naar een college in Amerika en kies ieder semester gewoon wat vakken die ik leuk vind. Maar als je wat specifiekers wil kan dat vast ook wel. Succes!

In ieder geval, er komt snel weer een update aan!

Ik kom vrijdagochtend 9 mei op Schiphol aan!! Ook al heb ik het hier nog steeds super naar mijn zin kijk ik er toch wel erg naar uit moet ik zeggen! En ik beloof voor die tijd tenminste nog 1 uitgebreide update te plaatsen

quote:

---

Op donderdag 24 april 2003 20:18 schreef Liejannuh het volgende:
Heej, volgens mij ben ik 4 jaar geleden ook op 9 mei terug gekomen! Vlak voor moederdag iig, want dat was het leukste moederdag kadootje dat ik kon bedenken!

Vind je het jammer dat je weer terug moet en had je nog veel langer willen blijven of vind je het wel ok zo?

---

Maar ik moet zeggen dat ik er wel weer naar uit kijk om weer terug te gaan naar Nederland, hoeveel ik het ook nog naar mijn zin heb hier! Gewoon lekker in Nederland, feesten met mijn vrienden en genieten van de zomer! En ik kom hier vast nog wel eens terug...

quote:

---

Op maandag 28 april 2003 01:28 schreef francia het volgende:
Wat een leuk verslag!!! Ik loop al heel lang met dit idee rond. Vraagje aan de topicstarter of anderen die er meer van weten:
Tot welke leeftijd kun je een jaar highschool/ college doen in Amerika (met EF of andere organisatie) en wat is de beste tijd.
Ik ben 18 en kdoe dit jaar examens. Doen de meesten dit na de middelbare school of kan het ook tussen je bacchelor en je master (zeg maar 3 jaar later..)??

---

Als je 18 bent kan je het best naar een college gaan in plaats van een high school. High school ben je net een beetje te oud voor en is waarschijnlijk ook veels te makkelijk. College is over het algemeen nog steeds erg makkelijk, maar wel iets uitdagender. Daarnaast word je ook wat meer als volwassen beschouwd en heb je dus wat meer vrijheid (maar dat ligt natuurlijk ook van je college af).

In ieder geval, veel succes! Het enige wat ik kan zeggen is: GEWOON DOEN!! Want voor mij is dit echt een van mijn beste jaren geweest!

En als je nog vragen hebt hoor ik het wel

Donderdag 10 april - 19.45 - kamer 258

Veels teveel dingen en veels te weinig tijd. Zo heft mijn leven er de afgelopen weken ongeveer uitgezien. Het aftellen is nu ook echt begonnen. Over een maand ben ik weer terug in Nederland.

Maar laat ik eerst maar even wat herinneringen van de afgelopen maand ophalen.

De laatste keer dat ik wat schreef, waren we nog druk bezig om onze Springbreak naar Mexico te regelen. Want dat moest natuurlijk nog op het laatste moment gebeuren. Uiteindelijk konden we de dag voordat we vertrokken nog een hotel vinden, dus vertrokken we donderdag 13 maart richting Rosarito, Mexico (net over de grens bij San Diego). Een lekkere roadtrip dus weer, want in total zou heen en terug ruim 3500 km zijn.

Maarja, aan dat autrorijden ben ik ondertussen wel gewend en we hadden de auto's superrelaxed ingericht: alle baggage op het dag, de achterbank neergeklapt en daar een matras op met een hoop kussen. Je kon dus heerlijk languit liggen. Daarnaast hadden we ook een voetbal mee, dus bij iedere stop trapte we even een balletje voor een half uurtje. Ondere andere daardoor lukte het ons om achter elkaar door te rijden naar San Diego. 'Ons' is trouwens onze groep van 9 jongens en 2 meiden (allemaal van CMC) verdeeld over drie auto's.

Alhoewel, 'in een keer door'? We zijn nog wel een uurtje of drie gestopt in Las Vegas, baby! Of laat dat 'baby!' er maar achter vandaan, want zo geweldig vond ik het niet. Het is leuk om een keer gezien te hebben, maar dat is dan ook alles. Alles is zoooo verschrikkelijk nep in die stad. De gebouwen, de lichten, de limousines, maar vooral de mensen. Nee, hoe lekker dat all-you-can-eat-buffet-for-only-$4.99 buffet ook was, ik voelde me er niet echt op mijn gemak. Na een paar uurtjes rondlopen, stiekem toch een paar dollar vergokken vonden we het wel weer tijd om tegen een uurtje of 6 's ochtends weer door te rijden naar San Diego (baby!).

Op dat moment hadden de meeste van ons maar een paar uurtjes slap gehad in de laatste 48 uur. En omdat ik wel al lekker had uitgerust achterin, vonden ze dat ik wel even kon rijden. Dus het was wel even geinig om 2 uurtjes over de rustige, brede Amerikaanse snelweg te 'cruisen'. Ondanks dat ik al twee keer gezakt ben voor me rijbewijs, had ik toch wel een beetje het idée dat ik beter rij dan sommige Amerikanen. Tenminste, dat hoop ik wel!

Uiteindelijk kwamen we tegen een uurtje of 11 's ochtends aan in San Diego. Daar kwam ik eindelijk iets tegen wat ik al 8 maanden had gemist, de zee! Het was echt heerlijk om weer eens in de zee te kunnen zwemmen (ook al was het water nog aardig koud) en op het strand te liggen (24 graden is toch stukken beter dan de -35 dat we in Steamboat nog wel eens hebben gehad!).

Donderdag 24 april - 11.00 - library

Oke, waar was ik ook alweer gebleven? Onze eerste dag in San Diego

Na de hele dag op het strand van Mission Beach te hebben gelegen werd het tijd om een camping te zoeken. Mission Beach is overigens echt zo'n Baywatch strand. Overal reddingsbrigade huisjes en een weg naast het strand waar iedereen aan het skaten, fietsen of lopen was in hun zwembroek. En het zonnetje erbij maakte het plaatje natuurlijk helemaal compleet.

Aangezien onze vakantie vooral een low-budget vakantie was, waren we van plan om op het strand te slapen. Helaas hoorden we in San Diego dat dat streng verboden was. Er waren wel een paar strandcamping, maar na een paar uurtjes zoeken bleken die allemaal gesloten te zijn. We besloten dus maar om een goedkoop mottelletje op te zoeken, waar we dan met zijn negenen in een kamer bleven slapen. Zo zou de prijs toch nog een beetje laag zijn (ja, we blijven studenten).

Uiteindelijk was het misschien maar goed ook dat de campings gesloten waren, want toen we 's ochtends wakker werden regende het keihard. Ondanks de regen, besloten Mike, Shun, D2 (d-square)_en ik toch om te gaan surfen. Vanwege de regen konden we aardig goedkope surboards en wetsuits huren. Een nadeel was alleen dat er vanwege de regen (lees storm) er ook verschrikkelijk hoge golven waren, terwijl we allemaal nog nooit gesurfd hadden. Wat wel geinig was, was dat er een stuk of 20 lifeguards die dag in training waren. Iedere keer als we dus ook maar een beetje onder water gingen, kwamen ze met hun jetski of reddingsboard naar ons toe om ons te 'redden'. Maar, na een uurtje surfen kregen we het surfen toch wel een beetje onder de knie. Jammer alleen dat we toen de spullen alweer terug moesten brengen.

De rest van de middag hebben we een beetje de omgeving van Misscion Beach verkend. De regen was inminddels gestopt, dus terwijl de rest op zoeken gingen naar een skatepark gingen Caitlin, Mike, Shun en ik op zoek naar een tennisbaan. We hadden tennisrackets mee en we hadden van verschillende mensen gehoord dat er een paar gratis tennisbanen waren. Erg mooi dus! En tennis vond ik ook wel weer erg leuk om een keer te doen moet ik zeggen, want de laatste keer was alweer in Boston.

Na een paar uurtjes tennissen en in de zon liggen, kwamen we de rest weer tegen en besloten we maar om wat eten te gaan zoeken (wat over het algemeen McDonalds of Burger King betekende. Toen we op een gegeven moment op een kruispunt stonden, begon er opens een auto aan de andere kant van de weg naar ons te toeteren. Waren het Ron, Ryan en Nappie: 3 jongens die ook met ons mee naar Mexico zouden gaan, maar alleen een dagje later uit Steamboat waren vertrokken. Wat een toeval als je beseft hoe groot San Diego is! Na wat met zijn allen gegeten te hebben, zijn we naar hetzelfde hotel gegaan waar die jongens zaten en hebben we daar de hele avond een beetje rondgehangen. Ryan kende nog wat mensen die in San Diego woonden en die kwamen dus ook even langs. Erg gezellig dus!

De volgende dag was het dan zover: Mexico! Vanaf San Diego was het maar een half uurtje naar de grens en daarna maar een uurtje naar Rosarita. Bij de grens was ik best een beetje zenuwachtig, want het was niet echt 100% zeker dat ik zonder problemen Amerika weer kon ikomen. Ik was er zelf wel aardig zeker van dat ik geen problemen zou moeten krijgen, omdat ik gewoon de juiste papieren had. Maar aan de andere kant had ik toch ook weer veel verhalen gehoord van mensen die Amerika niet meer inkwamen omdat ze toch niet de juiste papieren hadden. En EF en CMC hadden natuurlijk al wat fouten gemaakt met de visa en dergelijke. Dat een oorlog met Irak op uitbreken stond zou vast ook niet helpen. Maarja, over het hele visa gebeuren zou ik me pas zorgen maken op de terug weg. Eerst maar even van mijn vakantie genieten!

En dat genieten heb ik zeker gedaan! Rosarita kan je een beejte vergelijken met die feestplaatsen in Spanje. Overal discotheken en barretjes, zon, zee en een hotel vool met een paar honderd feestende jongeren. Je kan je er vast wel wat bij voorstellen heo het was: de hele nacht stappen, 's ochtends toch nog aardig vroeg opstaan om wat ontbijt te halen, de rest van de ochtend/middag op het strand of bij het zwembad liggen en tegen een uurtje of twee een Mexicaans corona'tje drinken. Vakantie dus!

In total waren we 5 dagen in Mexico. De sfeer in onze hele groep was supergezellig, de mensen in Mexico waren aardig er het was geweldig om eindelijk weer eens (legal) naar een club of bar te gaan. En er was zelfs een karaoke bar!!!

Maar na 5 dagen, die veel te snel voorbij gingen, was het weer tijd om naar huis te gaan. We zouden nog 1 dagje in San Diego blijven en daarna via Las Vegas weer naar Steamboat. De ochtend voordat we vertrokken hoorde we dat de oorlog tegen Irak was uitgebroken (de meesten weten wel hoe ik over die oorlog denk, dus ik zal daar verder geen inkt aan verspillen). We verwachtten dus een gigantische vertraging bij de douane, want normal moest je al minstens een uur wachten. Het tegendeel was echter waar, want we hoefden maar 5 minuutjes te wachten. Door de oorlog ging juist bijna niemand naar Amerika. Ook op mijn papieren hadden ze gelukkig (na 5 keer alles zorgvuldig te controleren) niks aan te merken!

Die middag in San Diego was het weer erg gezellig. Langs het strand lopen, Amerikaans eten (want na 5 dagen lang taco's eten heb daar ook wel weer genoeg van), zon en natuurlijk zo snel mogelijk een krant kopen. Daar kwamen we na 30 pagina's 'wartime' ook nog wel een interessant bericht tegen. De regenstorm in San Diego van de week daarvoor was door getrokken richting het oosten en had in Denver gezorgd voor de ergste storm in 90 jaar! In een paar dagen kregen ze rond de 5 en op sommige plaatsten zelfs 10 meter sneeuw! Huizen waren ingestort, electricitiet was er niet meer en het vliegveld en alle snelwegen waren gesloten! Ze moesten zelfs een paar skigebieden rond Denver sluiten omdat er gewoon teveel sneeuw lag (de skiliften waren ingesneeuwd). In Steamboat viel de schade wel mee en wij hadden (helaas) maar een paar centimeter sneeuw gehad. Het enige problem was dater niks meer uit Denver door kwam. Zo had de McDonalds hier na een paar dagen geen hamburgers meer!

Maandag 5 mei - 21.00 - Caitlin's

Die nacht in San Diego hebben we weer in een goedkoop hotel geslapen om de volgende dag pas veel later dan gepland te vertrekken. We wilden namelijk nog voor een laatste keer van het strand genieten.

Uiteindelijk vertrokken we dan tegen het einde van de middag richting Steamboat. Toen we ongeveer een uurtje van Las Vegas waren, kreeg Nicole bijna geen adem meer vanwege haar opgezwollen keel en moest dus naar het ziekenhuis. Aangezien Nicole in de andere auto zat, zouden zij snel naar het eerst volgende ziekenhuis rijden en dan zouden wij ze daar wel tegenkomen. Toen wij uiteindelijk bij het ziekenhuis aankwamen bleek dat Nicole en de rest daar niet was. Na 3 verschillende ziekenhuizen te hebben bezocht besloten we maar te kijken hoeveel ziekenhuizen er eigenlijk waren in Las Vegas: maar liefst 13! Na ze allemaal gebeld te hebben hadden we het juiste ziekenhuis niet gevonden. Dat kwam, zo hoorden we later, omdat Nicole eerst 3,5 uur moest wachten voordat ze haar uberhaubt hadden geregistreerd!

Tegen de tijd dat we onze zoektocht op hadden gegeven was het al weer midden in de nacht en hadden we een verschrikkelijke honger. Op zoek naar een 24-uur buffet dus! Het enige goede dat Las Vegas te bieden had. Tenminste, dat dachten we. Want na ruim een half uur zoeken hadden we er nog steeds geen een gevonden. Toen we uiteindelijk van iemand te horen kregen waar er wel een was, bleek dat die nog ruim 20 minuten verderop te zijn. Maajra, ook dat hadden we nog wel over voor een buffet. Maar nee hoor, het oh zo geweldige Las Vegas werktte weer niet mee. Toen we er uiteindelijk aankwamen bleek het restaurant gesloten te zijn voor renovatie! Na een uur lopen zoeken, en toen nog een half uur terug naar de auto namen we maar genoegen met een McDonalds

Na eindelijk wat te hebben gegeten, besloten we om terug te gaan naar de auto, daarin een paar uurtjes te slapen en 's ochtends vroeg verder te rijden naar Steamboat. Daar zouden we de andere wel weer tegen komen. Na een uur met vier mensen in een auto proberen wat slaap te krijgen, werd er opeens op ons autoraam geklopt. De bewaking die zo vriendelijk was om ons mee te delen dat we niet in de parkeergarage mochten slapen. Op zoek dus naar een 'gewone' parkeerplaats om nog wat meer rust te krijgen. We hadden namelijk nog steeds 12 uur rijden voor de boeg!

Uiteindelijk werd iedereen 's ochtends wakker met een verschrikkelijke nekpijn, maar we waren gelukkig allemaal wel wat meer uitgerust. Hadden we nou maar de anderen in het ziekenhuis tegengekomen, want die hadden voor die nacht een 5-sterren hotel kamer aangeboden gehad van een hoteleigenaar die ze in het ziekenhuis waren tegen gekomen. Nicole heeft die nacht een kleine operatie gehad en moest nog tot het eind van die middag in het ziekenhuis blijven.

Toen wij 's avonds eindelijk in Steamboat terug kwamen (ik had overigens ook nog een paar uurtjes gereden), hebben we al onze spullen in de auto laten liggen en zij we direct naar onze bedjes gegaan om heel wat slaap in te halen. Maar toen ik de volgende middag eindelijk weer eens aan een normaal ontbijt zat, kon ik toch wel terug kijken op een heel erg geweldige vakantie!

Na springbreak begon het gekkenhuis eigenlijk pas, waar ik pas nu een beetje uit kom. Eerst kwam Katinka voor twee hele gezellige weken langs. Maar naast Katinka alle leuke dingen van het Amerikaanse College leven en Steamboat te laten zien, had ik het ook weer erg druk met school, werk en skieen. Want ook het einde van het semester en het skiseizoen zat er aan te komen!

Ondankt dat iedereen er van ballde dat het skiseizoen ten einde was, was het laatste weekend op de piste super gezellig! Het begon allemaal zaterdagmiddag. Nadat ik net terug kwam van drie dagen hiken in de omgeving van Steamboat, besloot ik om meteen de bus naar het skigebied te pakken. Ik had namelijk het vermoeden dat er aardig wat bekenden bij Slopeside (de plaatselijke apres-ski tent) zouden zitten. En jahoor, toen ik daar aankwam bleek vrijwel heel CMC daar te zitten. Bij Slopeside doen ze namelijk meestal niet zo moeilijk over het hele '21' gebeuren. De rest van de middag, tot zonsondergang, onder het genot van een gezellig bandje en heel veel gek aangekleede feestende mensen een biertje gedronken op de memorabele 'powder-days'. Maar, het was nog niet over...

Na Slopeside nog met een groep vrienden wezen bubbelen in een bubbelbad om daarna meteen naar bed te gaan. De volgende ochtend ging mijn wekker namelijk alweer om half 7. Snel douchen, spullen pakken, de eerste bus richting Sheena's huis nemen, naar koffie en pannenkoeken maken, veel zonnebrand opsmeren en daarna door naar de piste om als een van de eersten op de berg te zijn. De sneeuw was niet zo heel goed, maar de sfeer was echter geweldig. Het zonnetje werkte die dag ook wel mee, want het was ruim 25 graden! Die dag op zich niet zo heel veel geskied, maar vooral rondgehangen op de mooiste plekjes van de berg om daar met tientallen andere mensen te genieten van de laatste dag van een geweldig seizoen.

Tegen 3 uur in de middag hebben we onze laatste lift omhoog gepakt, die naar het een-na-hoogste punt van de berg ging. De top was namelijk nog 20 minuten klimmen (met ski's op je nek en je skischoenen aan!) en was een gebied dat eigenlijk al gesloten was voor skieen. Maar, traditiegetrouw, is daar op het eind van het seizoen een groot feest. En dus ook dit jaar...

Toen we eindelijk de top hadden bereikt waren daar al een paar honderd mensen. Er was een grote sprong gebouwd, waar mensen de gekste sprongen van af deden (en nee, zo goed ben ik nog niet!). Maar het was wel heel gaaf om te zien. In totaal hebben we ongeveer 3 uurtjes gefeest bij 'Gate-D' samen met heel veel verschillende bekenden en onbekenden. Totdat het tegen een uurtje of half 7 toch echt tijd werd om onze laatste 'run' van het seizoen te doen. En dat was echt geweldig. Terwijl de zon onderging, skieede wij over hele lege pistes, met zachte sneeuw, voor een laatste keer naar beneden. Heerlijk! Een prachtige afsluiten van het seizoen.

Terwijl ik de volgende dag nog steeds aan het genieten was, had ik ook meteen weer van alles te doen. Aan het eind van de week zou ik namelijk op een 6-daagse kano-tocht gaan. Daarna had ik nog een etentje met de International Club bij Chuck thuis en nog een dagtrip skieen in Araphoe-basin. Die week daarop zouden dan mijn 'examens' beginnen. Maar daar maakte ik me eigenlijk niet al te druk over, want ik had het tot zover erg goed gedaan in mijn tussen toetsen. Ook vond ik mijn hoofdvakken, Western Civilization en voor Fotografie nog steeds erg leuk. Ik was dan ook niet voor niets de afgelopen weken iedere dag wel minstens 1,5 uur bezig in de fotolab.

Maar...ik ging eerst nog een 6 dagen op 'Canyon Orientation'.

Na twee avonden les te hebben gehad over alles wat met de woestijn te maken had, vertrokken we donderdagochtend met 8 mensen richting Green River, Utah. Toch weer ruim 8 uur rijden. IN de middag stopten we nog bij 'National Dinosaur Park' om daar twee uur te hiken en ondertussen, aan de hand van afdrukken van alles te leren over dinosaurussen.

Die avond ons kamp opgezet op een camping naast de Green River. Daar kreeg ik ook een beetje het idee hoe de week eruit zou zien: slapen in een tent of in de open lucht, je eten maken op een klein gasstelletje, 's avonds rond een kampvuur een beetje praten, vroeg naar bed, vroeg opstaan en...alle uitwerpselen van iedereen bewaren in een emmer. Dat pastte allemaal perfect bij het idee dat onze leraar, John, had voor deze trip (en eigenlijk volgens mij voor zijn hele leven): back to basic. Zo mochten we geen electrische apparaten mee (inclusief horloges) en zoude we die week bijna geen spoor van een civilisatie zien omdat we in zo'n afgelegen gebied zaten.

John was overigens echt typisch zo'n natuurman: lang, dun, grijs, een baard en een iets te korte en groene jaren 70 korte broek! Waarschijnlijk was zijn uitdaging om ons, 7 producten van zijn grootste vijand, de consumentenmaatschappij, te bekeren naar zijn idee van 'een zijn met de natuur'.

En ik moet zeggen dat je, als je een week weg bent van Internet, telefoon, televisie en de mensenmassa, je toch wel veel meer bewust wordt van andere dingen. Het was heel erg gaaf om een week lang te leven in een soort Grand Canyon achtig gebied. De groep was dan ook heel gezellig en we hebben ook van alles gezien: duizenden sterren en vogels, herten, vossen, konijnen, maar ook ratelslangen! We stonden 's ochtends vroeg op, om snel ontbijt te maken en daarna tot aan het begin van de middag te kanoeen. Daarna nam John ons meestal mee voor een hike van een paar uur, om daarna weer verder te kanoen tot we echt honger kregen en een mooie campingplaats zagen. Rustig ons kamp opzetten en daarna avond eten maken (wat over het algemeen soep was). Terwijl het langzaam donker en kouder werd (want overdag was het heerlijk wer) maakten we een kampvuurtje of vervolgens onder een heldere sterrenhemel in slaap te vallen.

De hele week was heel erg gaaf, en ondanks dat je geen tijd had vloog die tijd toch razendsnel voorbij. Uiteindelijk hebben we iets meer dan 100 kilometer gekanoed in 4,5 dag! Als je de hele dag in een kano zit heb je ook aardig wat tijd om na te denken. En ik viel bijna uit mijn kano toen ik bedacht dat ik over twee weken weer terug zou zijn in Nederland. En hoeveel ik er ook naar uit kijk om weer terug te gaan, ik ga Steamboat en al mjjn vrienden en bekenden hier toch ook wel erg missen. Af en toe heb ik het idee dat ik hier nog niet helemaal 'klaar' ben. Maarja...dat gevoel zal je wel nooit krijgen zoland je het nog naar je zin hebt.

De laatste week op school was erg druk. Tussen mijn examens door druk bezig geweest met werk en met mijn spullen pakken. In ben blij dat ik besloten heb om na school nog een weekje in Steamboat te blijven, anders zou ik het gewoon niet redden. Om af en toe toch nog een beetje te relaxen hebben Shun, Mike, Caitlin en ik vorige week iedere dag even een uurtje getennist. Was erg leuk, vooral omdat het weer toen aardig lekker was!

In ieder geval, mijn examens gingen allemaal erg goed. Voor mijn fotografie examens moest ik een dia-show en drie van mijn mooiste foto's presenteren. Een van die foto's, was toevallig van een restaurant hier in Steamboat. Na mijn examen heb ik daar een 20 dollar lijst voor gekocht, ben ik naar dat restaurant gegaan, en heb ik mijn aller eerste foto voor 60 dollar verkocht Dat was toch wel heel erg leuk.

Ik was blij dat de examens er op zaten, maar het vervelende gedeelte waar ik ondertussen erg goed in ben geworden was ook weer aangebroken: afscheid nemen. Donderdag ochtend al afscheid genomen Grant, en donderdagavond van mijn meeste betere vrienden op een laatste feestje bij Sheena thuis. Vrijdagochtend dag gezegd tegen Camilla en vrijdagavond op graduation van Yuko en vele anderen.

Het vervelende van afscheid nemen vind ik dat ik vaak niet weet wanneer ik mensen voor het laatst zie. Dat is vooral zo met bekenden, die ik niet al te vaak zie, mensen die altijd in de bookstore komen, leraren en de mensen hier rond school. Maarja...

In ieder geval, op dit moment heb ik nog maar twee over in Steamboat. En ik moet zeggen dat ik me niet kan voorstellendat ik over 3 dagen weer in Nederland ben. Precies hetzelfde eigenlijk zoals 10 maanden geleden, alleen dan omgekeerd.

Nadat ik afgelopen vrijdag de dorms uitmoest, ben ik voor een weekje ingetrokken bij Caitlin. Een vriendin van me, die hier een appartementje heeft in de stad en die zo aardig was om me uit te nodigen.

De laatste dagen ben ik eigenlijk vooral aan het genieten van Steamboat. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik in Steamboat ben zonder bezig te zijn met school of werk. Rustig aan geniet ik dus nog een beetje van dit prachtige, vriendelijke stadje en neem ik ondertussen afscheid van alles. Misschien toch bijna 'klaar' om terug naar Nederland te komen???

Groeten Lex

[Dit bericht is gewijzigd door Nerd op 06-05-2003 21:23]

Van de week nog even een laatste verslagje maken