quote:
quote:
Het blijft koffiedikkijken natuurlijk, maar had Frans Verhoeven niet opnieuw minuten verloren doordat er onderdelen van zijn motor vielen, dan had hij de vierde etappe van de Dakar wellicht kunnen winnen. Het werd een derde plaats: ook een heel mooie prestatie, die Verhoeven naar de zevende plaats in het klassement bracht. ,,Ik heb gereden als de brandweer.’’
Op 130 kilometer in de proef van de etappe San Juan naar Chilechito brak het achterspatbord van de motor af. Daardoor ging ook het kabeltje van het achterlicht kapot en dat veroorzaakte kortsluiting. ,,Alles ineens stil. Ik schrok me rot. Ik wist meteen dat het niet aan het motorblok lag: dat klinkt en voelt anders,’’ vertelde Verhoeven. ,,Het was op 6 kilometer van CP1 waar ook de tankstop was. Ik kon ‘m zien liggen. Ik ben gaan zoeken wat het was, maar kon het niet vinden. Toen zag ik dat de zekering eruit lag en wist ik dat het in de elektronica zat. Ik heb er een nieuwe zekering ingezet, maar hij sloeg meteen weer door.’’
Het euvel eenmaal gevonden kon Verhoeven doorrijden naar de tankstop waar hij de boel verder kon repareren met een ijzerdraadje, tape en een nieuwe zekering. Het kabeltje van het achterlicht nam hij mee, voor de zekerheid. ,,Je weet nooit waar je het nog eens voor nodig kunt hebben.’’
Samen met Marc Coma, de winnaar van afgelopen jaar, reed hij de tankstop weer uit. ,,Ik kon het tempo van Marc makkelijk bijhouden. Hij rijdt heel regelmatig en stabiel. Ik heb hem een stukje laten gaan om uit het stof te blijven. Marc reed het gat naar Helder Rodriguez dicht en toen heb ik ook weer aangezet. De rest van het stuk zijn we samen opgereden.’’
‘De rest van het stuk’ betekende opnieuw een rivierbedding met stenen, modderstromen en vrij veel water. Het heeft de afgelopen weken relatief veel geregend in de regio La Rioja. ,,Ik was een beetje bang voor het water, vanwege mijn provisorische elektra. Ik kon niet nog een keer kortsluiting gebruiken, want ik was door de zekeringen heen. In de rivierbedding moesten we op kompas de juiste vertakkingen zoeken. Dat is mijn terrein, dus daar gaf ik vooral de route aan. Even later kwam er een stuk met zandwallen – de Oirschotse hei ligt hier echt overal. Daar is Marc weer beter, dus daar nam hij de leiding. We hebben goed samengewerkt. Het laatste stuk zijn we flink aan het poken geweest. Het is fijn om te merken dat ik conditioneel en qua rijden met de besten meekan. Het is alleen jammer dat mijn niveau momenteel hoger ligt dan dat van mijn motor.’’
http://www.fransverhoeven.com/2009/