quote:
Het zal zo'n vier jaar geleden zijn. Robin van Persie meldde zich in Hoenderloo bij de selectie van het Nederlands elftal. Hij werd vergezeld door zijn zaakwaarnemer en door een grote, donkere, jonge knul, die met open mond de verzamelende internationals aan gaapte.
En de hele entourage met zijn opvallende, vrolijke ogen in zich op nam. Let op hem, zei Robin, dat wordt een goeie. Toen ik lachte keek de jongen mij grijnzend aan: U gelooft mij niet, mijnheer Kees, maar over een paar jaar meld ik mij hier ook....Hoe heet je, vroeg ik, quasi-geïnteresseerd? Bruno, antwoordde hij, Bruno Martins Indi.
Inmiddels is Bruno Martins Indi nadrukkelijk aanwezig bij het Nederlands A-elftal. In de catacomben van het Ferenc Puskas-stadion, pal voor het duel met de Hongaren, legde hij zijn arm om mijn schouder. Hij plaagde me. Dat had u niet gedacht, toen, toen ik voorspelde dat ik Oranje zou halen.. en u noemt zich toch een kenner? Schaterlachend maakte hij zich op voor zijn tweede WK-kwalificatieinterland. Niet lang daarna scoorde hij koppend voor Oranje (1-2), dat hem prompt suf knuffelde.
Bruno kwam voor velen als een grote verrassing bij de selectie van Louis van Gaal. Voor mij ook. Na Feyenoord-Dynamo Kiev, zo treurig verlopen voor de betere Rotterdammers, onderhield Van Gaal zich met Ronald Koeman en kwam, zo bleek later, ook die Martins Indi ter sprake. Een tijdje later speelde hij in Brussel een helft tegen de Belgen, die met 4-2 wonnen. Bruno gaf twee goeie passes en een hele slechte (over afstand regelrecht in de voeten van een Belg), maar incasseerde toch complimenten van de coach. Tegen de Turken bracht hij Tim Krul in verlegenheid en redde hij hem zelf, via een spectaculaire omhaal pal voor de doellijn. Nederland won en Bruno ook. Hij hobbelde na afloop lachend langs de pers. En daarna dus de wedstrijd tegen de Hongaren. Het maakte Bruno opeens landelijk populair.
In Rotterdam koesterde men hem al, 2 ½ interlands gaven hem opeens alom faam. Bruno is leuk en heel erg zichzelf, Bruno geniet en zegt dat hardop, Bruno is voor niemand bevreesd want kent geen rangen en standen en iedereen vindt Bruno olijk. En goed. Hij is jong, maakt fouten, erkent die ook en krijgt meteen vergiffenis. Ook , natuurlijk, omdat er twee keer gewonnen werd toen het om het echie ging. Het zal ooit wel eens anders zijn, in de nabije toekomst, maar het lijkt me sterk dat hij dan anders zal zijn. Kan-ie niet. Hij moet grijnzen, blij als-ie is dat hij tot de besten van ons land behoort. Al wist hij dat al enige tijd. Een jaar of vier.