Antidepressiva

quote:

Op maandag 28 november 2011 12:48 schreef -Strawberry- het volgende:
Niet denken dat het automatisch je gevoelens uitschakeld, bij lichte depressies werkt het vaak niet, bij zware wel. En bovendien worden je negatieve gevoelens eerst erger dan pas minder erg.

Tegen vermoeidheid gaat het niet helpen vrees ik.

Het is niet per definitie zo he, dat het eerst allemaal erger wordt. Ik had na 2 dagen een hele fijne "fuck you"-rush, waarin ik me uitermate fijn kon afsluiten en me juist heerlijk voelde.

En vermoeidheid is een te groot begrip, maar het kan wel helpen tegen vermoeidheid in de zin dat het je geestelijke druk/wirwar helpt verminderen. Hierdoor kan je ook vaak beter/makkelijker slapen, wat weer zorgt voor meer rust in het lichaam.

Wat wel ook een mogelijke bijwerking is (ook met name in het begin zeggen ze), is slapeloosheid. Hiervoor kreeg ik zelf Zolpidem, alleen ik had het niet nodig en heb de zolpi wel geprobeerd, maar echt fijn is dat spul ook weer niet

quote:

Op maandag 28 november 2011 18:19 schreef Moofasah het volgende:
Voor mij betekend het gewoon dat het licht sowieso voorgoed uit zal gaan, dus dat het ook niet echt uitmaakt of dat vroeg of laat gebeurd.

Het verschil is dat jij er dan niet meer bent, zolang jij er bent kan je dingen doen om het leven jezelf leuker, aangenamer, passender te maken.

quote:

En het stomme is dat die hele cyclus dus ook geen enkele waarde heeft, dit hele leven heeft eigenlijk geen waarde als je het realistisch bekijkt.

Het is leven heeft waarde omdat het er is, die waarde is niet iets wat je moet verantwoorden en moet kunnen taxeren, dat het er is met al die mogelijkheden, dat is de waarde ervan.

Het is er en daarom heeft het waarde, jij bent er en dus heb jij waarde.

quote:

Ik ben juist van kinds af aan altijd positief benaderd thuis. Mij is altijd verteld dat ik inteligent was, en dat ik talenten had, en dat ik knap was. Mijn mening over mezelf is dus ook niet gebasseerd op wat iemand anders vind maar puur op wat ik van mezelf vind.

Ja en jouw mening over jezelf is ook de enige die telt, die bepaalt, niet van jezelf houden is een negatieve mening over jezelf; gevolg een negatief leven. Wat anderen over jou zeggen is extern, bijzaak, het gaat erom hoe jij met jezelf omgaat.

quote:

Ik heb serieus wel eens geprobeerd om ook de zogenaamde goede dingen te zien van wie ik ben, maar ik kan ze gewoon niet met overtuiging benoemen. Je hebt vast gelijk dat je niet gelukkig kunt zijn als je niet van jezelf houd, maar ik kan dat nu eenmaal niet.

Nu kan je dat niet, omdat je dat nu nog niet geleerd hebt maar jij kan je eigen leven waarde geven door jezelf waardevol te gaan vinden.

quote:

Op zondag 27 november 2011 19:50 schreef Moofasah het volgende:
Kan dit spul je helpen je emoties uit te schakelen?

Waarom zou je dat willen?

Oh en zonder emoties kan je net zo goed dood zijn, dus dat moet je niet willen.

quote:

Op maandag 28 november 2011 17:23 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Ik schat vijf jaar geleden aan het begin van mijn pubertijd, rond mijn 14e. Er speelde niet veel bijzonders. Had alleen wat moeite met gezag en ging altijd overal tegenin op school waardoor ik continu in de problemen kwam. Maar toen was het gevoel wel veel kleiner hè, dat was net pas het begin van zo nu en dan sombere gevoelens hebben.

Op wat voor manier nam het toe en wederom, zijn daar bepaalde ervaringen aan te verbinden?

Wat deed je terwijl die gevoelens erger werden, met wie heb je het gedeeld? Is het voor anderen in je omgeving merkbaar (geweest) dat je er last van hebt?

quote:

Op maandag 28 november 2011 23:20 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Ik heb vaak het gevoel alleen te zijn. Ik creeër in mijn gedachte dekbeeldige vrienden en een denkbeeldige relatie. Dat geeft me dan een soort voldoening, maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik die denkbeeldige mensen mis.

Kortom: ik ben gewoon een beetje gestoord dus.

Lijkt me niet gestoord. Zou pas een probleem worden als je begon te denken dat die mensen echt bestaan.

quote:

Mijn fantasieën loslaten is geen optie, want dat houd ik nog geen dag vol. Ik leef eigenlijk de hele dag in een tweede wereld die zich afspeelt in mijn gedachten.

Ik heb wel een paar vrienden en ga veel uit de laatste tijd, maar toich heb ik mijn dagdromen nodig.

Ik hoopte dat antidepressiva mijn verlanges naar bepaalde dingen zou kunnen doden, waardoor ik die dagdromen dus ook niet meer nodig heb. Die dagdromen staan namelijk voor alles waar ik naar verlang maar niet kan hebben.

Kan je uitleggen waarom je deze dingen niet kan hebben? Ben je al op zoek geweest naar de soort vrienden en relatie die je zou willen?

quote:

Op maandag 28 november 2011 18:42 schreef Sandertje23 het volgende:

[..]

Waarom zou je dat willen?

Omdat het leven met emoties toch maar kut is...Wat voor zin heeft het om naar iets te verlangen wat toch onbereikbaar is voor je... Ergens willen bijhoren als je toch keihard word weggeschopt of genegeerd. Is het dan niet beter om dat allemaal maar niet meer te willen? om als een robot door het leven te gaan in je eigen waan dat je gelukkig bent dan telkens maar weer de grond in worden geschopt ? Ik teken voor zo'n pil. Beter dan de gehele fucking dag blije en happy mensjes zien terwijl je zelf doodongelukkig bent.

quote:

Op dinsdag 29 november 2011 13:17 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Omdat de mensen uit mijn fantasie eigenlijk een soort mensen zijn die ik nog nooit eerder heb ontmoet, waar dan ook. Ze zijn uniek, met als het ware een combinatie van karaktereigenschappen die niet snel voor zal komen. Het zijn ook mensen die mij in het normale leven waarschijnlijk totaal niet zouden moeten, maar in mijn fantasie nemen ze me zoals ik ben en heb ik er juist een hele hechte vriendschap mee. Met name met twee van hen. Die anderen zijn een beetje bijpersonen en staan als het ware symbool voor een vriendkring in zijn algemeen. Al met al komt het er dus op neer dat ik vooral aan twee bepaalde mensen denk tijdens mijn dagdromen.

Zou je het erg vinden te beschrijven wat voor soort karaktereigenschappen dat zijn?

quote:

In het dagelijkse leven kan ik ook eigenlijk niet echt geod met mensen omgaan. Zo heb ik bijvoorbeeld altijd de neiging om mensen die ik ken te ontlopen als ik ze dreig tegen te komen. Als ik ga sporten word ik b.v. geregeld door bekenden aangesproken, maar ik vind het gewoon moeilijk om dan met ze te communiceren. Het is niet zo dat ik ze niet mag, maar ik voel me dan gewoon niet op mijn gemak.

Makkelijker met anderen omgaan, is dat iets wat je zou willen? Wat aan zo'n gesprek doet je ongemakkelijk voelen, of misschien anders gezegd, wat vrees je dat er kan gebeuren?

Heb je dezelfde moeite met vreemden? Zoja, dan is dat iig een obstakel om mensen te leren kennen die je wel zou mogen.

quote:

Op dinsdag 29 november 2011 08:41 schreef Kevin24 het volgende:
Omdat het leven met emoties toch maar kut is...Wat voor zin heeft het om naar iets te verlangen wat toch onbereikbaar is voor je... Ergens willen bijhoren als je toch keihard word weggeschopt of genegeerd. Is het dan niet beter om dat allemaal maar niet meer te willen? om als een robot door het leven te gaan in je eigen waan dat je gelukkig bent dan telkens maar weer de grond in worden geschopt ? Ik teken voor zo'n pil. Beter dan de gehele fucking dag blije en happy mensjes zien terwijl je zelf doodongelukkig bent.

Je bent niet ongelukkig omdat je die gevoelens hebt; je hebt die gevoelens omdat je ongelukkig bent.

Het gaat erom dat je een positief en leuk leven voor jezelf wilt, omdat je jezelf waardeert en jezelf dat gunt, wat anderen/doen/vinden staat daar los van; het gaat om jou. Voorwaarde is dan wel dat je echt contact met jezelf maakt en jezelf in de ogen kijkt, dat kan erg eng zijn maar het is wel de manier om letterlijk en figuurlijk tot jezelf te komen.

TS, voor je eigen bestwil en de mensen in je omgeving,

Ga in therapie. Alsjeblieft.

quote:

Er is dus verder helemaal niets met me aan de hand, maar ik voel me gewoon vaak kut. Het maakt me ook eigenlijk totaal niet uit waarom ik dat voel, ik wil alleen dat ik het niet voel. Ik vind het allemaal niet zo belangrijk om mijn gevoelens een plek te geven, mezelf te accepteren en dat soort dingen.

Je spreekt jezelf in de eerste zin tegen. Er is dus wel wat aan de hand, want je voelt je rot. Je vindt het niet belangrijk om je gevoelens een plek te geven, maar je wil er wel wat aan doen (jezelf verdoven met medicatie). Is het niet zo dat je het dan ergens wel de moeite waard vindt om er tegen te vechten?

quote:

Omdat het leven met emoties toch maar kut is...Wat voor zin heeft het om naar iets te verlangen wat toch onbereikbaar is voor je... Ergens willen bijhoren als je toch keihard word weggeschopt of genegeerd. Is het dan niet beter om dat allemaal maar niet meer te willen? om als een robot door het leven te gaan in je eigen waan dat je gelukkig bent dan telkens maar weer de grond in worden geschopt ? Ik teken voor zo'n pil. Beter dan de gehele fucking dag blije en happy mensjes zien terwijl je zelf doodongelukkig bent.

Is het leven met emoties altijd rot? Kun je de tweede zin uitleggen, want ik begrijp niet wat je daarmee bedoelt. Als je ergens wilt bijhoren maar dat steeds niet lukt, is het dan wel de juiste omgeving waar je in zit?

Het zou voor mij vreselijk zijn om verdoofd door het leven te gaan, niets meer voelen, niets meer willen. Wat ben je dan nog? Wat doe je er dan nog toe? Emoties zijn af en toe vreselijke dingen, dat ben ik echt wel met je eens, maar ze hebben wel nut. Ze geven aan dat je leeft. Ze zijn onderdeel van het leven en zijn soms negatief dan wel positief.

Zou het uitmaken als je hier eens met iemand over gaat praten? (hierboven al een aantal keer genoemd.)

Ikzelf heb Paroxetine 20 mg. Deze helpen mij alles wat af te zwakken, het haalt mijn gevoel zeker niet helemaal weg, maar maakt het wat matter. Voorheen had ik emotie-uitbarstingen, deze zijn nu niet meer aanwezig, ik voel me goed en ben zelfs gelukkig.

Qua bijwerkingen heb ik niet veel last gehad. Alleen de eerste 2 weken daarna was het over, alleen als ik het niet neem dan heb ik een paniekerig gevoel in mijn lijf, dat voelt niet lekker. Zodra ik dan weer een dosis neem is dat weg.

Ik ben wel afhankelijk van deze medicijnen en op dit moment zie ik ook geen reden om er van af te stappen. Momenteel werken ze voor mij, zodra ik mijzelf weer beter in mijn vel voel zitten ga ik weer afbouwen. Ik heb ze nu 3 jaar en ik ben er tevreden over.

Maar let er wel mee op wat je besluit te doen. Niet elke AD heeft hetzelfde effect of iedereen. Het kan dus zijn dat je er een aantal moet " proberen" om te kijken welke voor jou het beste werken, dus het kan zo maar zijn dat je een paar weken met bijwerkingen sukkelt.

Ook is het geen medicijn dat je even een paar weken neemt en dan weer stopt, AD gebruik je voor een bepaalde periode, waar je het echt nodig hebt. Pas zodra je weer zonder kan ga je afbouwen, en ook dit proces neemt maanden in beslag.

quote:

Op dinsdag 29 november 2011 08:41 schreef Kevin24 het volgende:

[..]

Omdat het leven met emoties toch maar kut is...

En het leven zonder emoties niet?

In plaats van kiezen tussen twee kwaden zijn er ook andere opties.

quote:

Op dinsdag 29 november 2011 18:04 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Laat ik het zo zeggen; het zijn mensen die in eerste instantie door velen bestempeld zouden worden als vanalles en nog wat, maar eigenlijk zijn ze veel meer dan dat. Het mooie is dat ze zich niets aantrekken van wat iedereen vind en gewoon lekker doen waar zij zin in hebben zonder enige schaamte, omdat ze van zichzelf weten dat ze goed zijn zoals ze zijn. Ze nemen het leven vrij nuchter maar zijn daar niet somber onder.

[..]

Ik stotter niet echt, maar ik haper in mijn zinnen, doordat ik niet echt weet wat ik moet vertellen. Alles komt er voor mijn gevoel heel geforceerd uit, niet vanzelf. Ik kan ook nooit los zijn maar ben altijd heel erg stijfjes in mijn houding.

Nou ik kan in elk geval echt niet op mensen afstappen om een praatje met ze te maken of iets dergelijks. Zo hoor ik wel eens van mensen dat ze in een kroeg gewoon maar mensen aanspreken en op die manier nieuwe contacten maken. Dat is dus iets wat ik onmogelijk zou kunnen doen.

Al die small talk die mensen met elkaar maken, daar kan ik gewoon helemaal niets mee. Ik krijg zo'n gesprek niet op gang, en naar twee zinnen heb ik eigenlijk al niets meer te melden.

In plaats van als een zombie door het leven te gaan dmv medicatie, zouden dat dingen zijn waar je bij jezelf aan kunt werken mits je dat nog niet gedaan hebt, eventueel met begeleiding van een psych. Negatieve emoties onderdrukken is in principe fijn als je veel last hebt van die emoties, maar het is op de lange termijn natuurlijk geen oplossing, tenzij je je leven uit wil zitten tot de dood en verder niks.

quote:

Op woensdag 30 november 2011 18:33 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Ik ben al twee keer naar een psycholoog gegaan en die kunnen mij niet helpen, niemand kan dat. Leven als een zombie klinkt altijd nog beter dan leven met een groot gevoel van weerzin in alles hebben.

Dan zoek je een andere psycholoog, lees ook boeken over narcissme, misschien geeft dat je wel een duwje in de juiste richting.

Een boek wat ik je kan aanraden is ''Trapped In The Mirror''

quote:

In this compelling book, Elan Golomb identifies the crux of the emotional and psychological problems of millions of adults. Simply put, the children of narcissist -- offspring of parents whose interest always towered above the most basic needs of their sons and daughters -- share a common belief: They believe they do not have the right to exist.

The difficulties experienced by adult children of narcissists can manifest themselves in many ways: for examples, physical self-loathing that takes form of overeating, anorexia, or bulimia; a self-destructive streak that causes poor job performance and rocky personal relationships; or a struggle with the self that is perpetuated in the adult's interaction with his or her own children. These dilemmas are both common and correctable, Dr. Golomb tells us.

With an empathic blend of scholarship and case studies, along with her own personal narrative of her fight for self, Dr. Golomb plumbs the depths of this problem, revealing its mysterious hold on the affairs of otherwise bright, aware, motivated, and worthy people. Trapped in the Mirror explores.

quote:

Op woensdag 30 november 2011 18:33 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Ik ben al twee keer naar een psycholoog gegaan en die kunnen mij niet helpen, niemand kan dat. Leven als een zombie klinkt altijd nog beter dan leven met een groot gevoel van weerzin in alles hebben.

Twee afspraken, of twee verschillende psychologen?

Zoiets heeft sowieso tijd nodig. Waarom zou niemand je kunnen helpen? Wat maakt het dat jouw problemen blijkbaar zo onvoorstelbaar zijn dat enkel medicatie het een beetje dragelijk maakt en verder niets helpt?

quote:

Op woensdag 30 november 2011 19:13 schreef Moofasah het volgende:

[..]

Zoals ik al zei, ik ben nooit minderwaardig behandeld thuis, dus dat boek is helemaal niet op mij van toepassing.

[..]

Ik ben bij twee verschillende psygolochen geweest.

Ik zeg niet dat mijn problemen onvoorstelbaar zijn. Mijn problemen gaan helemaal nergens over. Het zijn alleen geen problemen waar ik mijn tijd in wil steken. Inplaats daarvan wil ik me concentreren op anderen dingen, en doordat ik in mijn hoofd met allemaal onzin bezig ben leidt dat mij heel erg af van belangrijke zaken.

Denk je niet dat je daar op de lange termijn toch aan zal moeten geloven, ook als je aan de medicatie zit die je gevoelens onderdrukt?

Ik weet niet waar je prioriteiten liggen, maar als je zelfs medicijnen wil om (al!) je gevoelens te onderdrukken, lijkt het mij toch een belangrijke zaak.