Bevallingsverhalen deel 14

Wat heerlijk klinkt dat DF! Een relaxte kraamtijd.... daar hoop ik ook op!

Beetje lang verhaal geworden, dus ik heb het deel voor de datum van de inleiding tussen spoilers gezet. Edit: en ik zie dat het dan nog steeds een enorm lang verhaal is.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Vrijdag 13 januari! Om 8 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. We installeren ons in de verloskamer met magazines en een laptop. Na de ervaring met de gyn heb ik een bevalplan geschreven, maar dat vergeet ik helemaal. De verloskundige doet weer een inwendig onderzoek en ik zit op 3 cm! Die heb ik mooi cadeau gekregen. Even later krijgt de baby een plakkertje op z’n hoofd voor de hartslag en m’n vliezen worden gebroken. Nu is het eerst afwachten of m’n lichaam zelf aan de slag gaat, maar m’n lichaam doet amper iets.

Rond half 11 wordt er een infuus ingebracht om de weeën op te wekken. Elk half uur komt de verloskundige om te controleren en het wat hoger te zetten. Helemaal prima. M’n man post op Fok! en om kwart voor 12 krijg ik de laptop. Ik post nog dat ik me verveel en we grappen dat we wel een potje worms kunnen doen. Maar dan om kwart over 12 gaat posten echt niet meer. Het infuus wordt hoger gezet, en nog een keer hoger en ik puf me suf. Aan de grafiek is alleen niet veel te zien, wat kleine heuveltjes. Hoe moet dit in hemelsnaam!? M’n man krijgt naar z’n hoofd dat hij z’n mond moet houden, omdat ik me probeer te concentreren. Uiteindelijk blijken de banden niet goed te zitten en de verloskundige sjort wat en zet het infuus nog hoger! Op de grafiek zie ik heel hoge heuvels verschijnen, precies zoals ik ze ook voel. Zie je wel, ik heb wel weeën! En dat infuus is ook nog eens hoger gezet.

Op een gegeven ogenblik weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Overal snoertjes en ik wil opstaan en ergens overheen hangen. Ik ga op de rand van het bed zitten en hang tegen m’n man aan. Hij houdt de machine in de gaten, zodat hij weet wanneer hij stil moet zijn. En vanaf dat moment weet ik echt niet meer wat er allemaal gebeurd is en in welke volgorde. Ik heb geroepen dat ik dit nooit meer doe, dat we op de weg terug wel een extra baby meegrissen, zodat we direct klaar zijn. Ik heb m’n man om hulp gesmeekt, ik heb geroepen dat hij z’n mond moest houden, hem in z’n buik gebeten, enz, enz. De grafiek laat niks meer zien, omdat ik de banden verschoven heb. Ik roep dat dat ding me gestolen kan worden, omdat ik de weeën heus wel voel. Er zit geen pauze tussen en ik voel ze ook in m’n rug. Het gaat echt veel te hard om bij te houden en ik krijg het niet voor elkaar me te ontspannen.

Er wordt gevraagd of een stagiaire mee mag kijken en ook onderzoek mag doen. ’t Kan me echt niks meer schelen, al maken ze er een livestream van. De verloskundige doet weer een inwendig onderzoek en… nog steeds op 3 cm! Op dat moment is de paniek echt heel groot, wat als dit nog 7 uur gaat duren? Ik denk aan de post van Kyara, dat de ruggeprik een verademing was en piep: ‘hoe zat het nou met die ruggeprik?’. Ik krijg een formulier met de risico’s om door te nemen en ga bijna onmiddellijk akkoord. Een op de zoveel duizend kans op dit en dat, wat kan mij het schelen..

Eenmaal terug op de kamer is het allemaal heel goed te doen. Alleen de toppen van de weeën moet ik wegzuchten. M’n man pakt er een extra stoel bij en onderuitgezakt kijken we samen op de laptop criminal minds. Rond 17.45 uur komt de verloskundige weer controleren. Ik zit dan op 8 cm en ben een beetje in paniek. Ik moet poepen en waar alles me eerder niks meer kon schelen ben ik me nu weer bewust van alles. Ze stelt me gerust en zegt dat ik wel een beetje mee mag doen met de weeën, omdat de baby nog ver naar achter ligt (ofzo) en er geen randje meer is. Ze gaat weer weg met de opmerking dat ze over een half uur wel weer komt kijken. M’n man brengt z’n dienblad met eten weg en zodra hij terug komt lig ik weer heel erg moeilijk te kijken en probeer ik de weeën weg te puffen.

Ik vraag hem te kijken, omdat ik opeens bedenk dat de drang die ik heb om er een drol uit te persen, waarschijnlijk de baby is. Hij kijkt en roept in paniek: ‘ik zie het hoofdje!’ In m’n hoofd flitst de opmerking van de verloskundige over de haren en ik roep: ‘heeft ie echt haartjes?!’ Ondertussen zie ik m’n man 30 keer het noodknopje indrukken en hij roept naar mij dat de baby haar heeft. De kraam komt vrolijk binnen wandelen met de vraag of ze wat te drinken in kan schenken voor ons. Op hetzelfde moment ziet ze wat er aan de hand is en ze roept met spoed de verloskundige. Ook zij komt rustig binnen, maar rent vervolgens direct naar de kraan en handschoenen. Ze roept nog iets van: ‘ik was hier een paar minuten geleden nog?!’ Twee persweeën later is Mattís er, om 18.08 uur. Naast me zie ik m’n man huilen, zo blij en ik kan alleen maar lachen en denken: 'wat klein!' En vooral; 'wat is ie paars!'

Mooi verhaal Soempie! Heftig zeg. Ik herken het ook heel erg dat met zo'n infuus de weeen ineens bijna ondraaglijk worden. Gelukkig hielp de ruggeprik goed en kreeg je daarna wel ontsluiting . Nogmaals gefeliciteerd met jullie mooie mannetje! _{En ik had het nog niet gezegd, maar wat ik de hele tijd bij zijn foto denk: zijn naam past echt helemaal bij hem! Ik heb niet zo vaak dat ik dat denk, maar bij hem dus wel!}

Oh, Fee, wat lief wat je zegt over de naam.

En over het inleiden. Hier zei de verloskundige later dat ze me er echt doorheen hebben gejaagd met dat infuus. Je leest het ook zo vaak he, dat het te hard gaat. Ik heb trouwens ook nog aan jou gedacht tijdens die weeen, aan wat je schreef over het ademhalen en dergelijke. Ik kreeg het alleen echt niet voor elkaar op dat moment. Maar als een bevalling vanzelf begint denk ik dat het wel een stuk beter gaat, natuurlijk. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het bij jou zal gaan of je wat je geleerd hebt over hypnobirthing ook goed kunt gebruiken.

Heftig Soemp!! Wat zonde eigenlijk dat ze het infuus zo hoog hebben gezet en ook nog verhoogd hebben toen je al sky-high weeën had!.. hier is hij eigenlijk niet hoger dan de eerste stand geweest en zelfs nog een tijdje 'uit'...

En dat einde dat het zo vlot ging! Hoe kijk je terug op je bevalling, nu? Heb je al een nagesprek gehad bij de gyn?

Ja bij mij waren ze ook continu aan t verhogen, Soemp. En ik kan je nu al vertellen dat ik in zo'n geval ook niet rustig zou kunnen blijven hoor, ook niet met hypnobirthing. Het is gewoon echt veel te heftig. Dus ik snap het helemaal als je niet 'netjes' kon blijven ademen enzo, ik lag ook te puffen als een gek toen. Dat is ook een van de redenen dat ik geen inleiding meer wil. En zelfs in het hypnobirthing boek zeggen ze dat het maar heel weinig moeders lukt om bij een inleiding kalm en ontspannen te blijven.

Dus ja, ik ben ook benieuwd hoe het mij nu zal vergaan . Altijd als ik hoor dat er bij een normaal verloop van de bevalling steeds een paar minuutjes tussen de weeen zitten, lijkt dat me al de hemel . Maarja, dan moet ie wel ff uit zichzelf gaan komen....

Soempie kun je er goed op terug kijken? Je hebt het mooi beschreven vind ik!

Wat mooi Soemp! Sommige dingen zijn heel herkenbaar in je verhaal. En wat is het snel gegaan op het laatst! Dat zal echt wel even flink schrikken zijn geweest!

Jeetje Soempie, heftig! Mooie naam heeft je mannetje zeg

Wat ik me afvraag is of het inleiden zo anders gaat dan een aantal (in mijn geval bijna 11) jaar geleden. Ik lees tegenwoordig geloof ik altijd dat ze vliezen breken en er een infuus ingooien.
Bij mij werd er met gel gewerkt (moest ook 3 keer ingebracht worden voor het wat ging doen) en ik kreeg uiteindelijk ook een infuus maar pas tijdens het persen toen de weeén niet krachtig genoeg bleken (nee duh, ik had ze anderhalf uur in moeten houden omdat ze de dienst aan het overdragen waren )
Ik zie in verhalen zoals het jouwe vaak zoveel heftigheid; dat er uiteindelijk een ruggeprik aan te pas moet komen, wat ik me trouwens ontzettend goed kan voorstellen, omdat het gewoon bijna niet te doen is. Het komt me zo over alsof je zelf geen zeggenschap meer hebt over je bevalling. Dat klinkt misschien een beetje raar want je weet in principe natuurlijk nooit hoe je bevalling gaat verlopen, maar op deze wijze lijkt het wat meer lopende band werk.

Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.

En ik had inderdaad heel erg het gevoel dat mijn bevalling niet meer van mij was. Ik voelde mijn lichaam totaal niet meer aan, het werd duidelijk gestuurd door die hormonen. En de vk bepaalde steeds van 'standje hoger.... nee toch weer een standje lager'. En dat onderging ik dan maar. Heel jammer achteraf. Ook dat ik zo slecht was ingelicht van tevoren en dat ik zelf niet mondiger ben geweest. Maarja ik was zo overrompeld door alles en uiteindelijk alleen nog bezig met overleven, dus ik neem het mezelf niet echt kwalijk.

Wat ernstig dat jij zo lang je weeen moest inhouden!!

Soempie ik lees net in het babytopic dat je je moet inhouden om het hele verhaal niet aan alle kraamvisite te vertellen. Zo herkenbaar! . Had ik precies hetzelfde, hihi. Maar ik realiseerde me gelukkig ook dat niet iedereen daar behoefte aan heeft .

Soempie, ik kan je bevallingsverhaal bijna 1 op 1 overnemen

Komt ie dan:

Na 2 keer zonder resultaat gestript te zijn met 2 cm ontsluiting besluit ik in overleg met de verloskundige/gynaecoloog om de bevalling in te laten leiden. Ik heb dan al wekenlang flinke voorweeën 's nachts en kan geen kant meer op met mijn pijnlijke bekken. Beebje wordt al flink groot ingeschat dus de gyn wil me ook niet langer door laten lopen dan noodzakelijk, ook met het oog op de actieve dreumes die ook veel energie vraagt.

31 december om 7 uur 's ochtends staan we voor een dichte deur bij de afdeling verloskunde. We worden na een belletje naar binnen gelaten en na 15 minuten lig ik aan de CTG. Die laat zien wat we al verwacht hadden: baby doet het prima, mama heeft sporadisch een voorwee.
Zoals afgesproken breekt de verloskundige de vliezen en dan wachten we af of mijn lichaam het signaal oppikt, maar de weeën komen niet. Een uurtje na het breken van de vliezen word ik dan toch maar aan de oxitocine gehangen om de boel te kickstarten.
De weeën komen snel op gang en worden al snel pittig. Na een uur besluit ik dat ik een ruggenprik wil als er weinig vordering in ontsluiting is. Na een toucher blijk ik nog altijd op 2 cm te zitten en het huilen staat me nader dan het lachen. Die heftige weeën hebben dus NIETS gedaan
Helaas blijkt de anesthesist net op weg te zijn naar een keizersnee en gaat het dus nog zeker een uur duren voordat de ruggenprik gezet kan worden. De verloskundige verteld ook nog even dat het bizar druk is met bevallingen in het ziekenhuis en dat ze hun best doen om z.s.m. bij ons te zijn als we iets nodig hebben. Geweldig
De vlos stelt voor dat ik tot de ruggenprik zolang aan het remifentanil pompje kan. Als ze dan zegt dat dit misschien zelfs wel genoeg voor me is kijk ik haar ongelovig aan. De vorige bevalling werd remifentanil me immers afgeraden omdat het effect na verloop van tijd af neemt. Maar ik grijp uiteraard alles aan om de weeën een beetje te verlichten dus een kwartier later heb ik een slangetje in mijn infuus erbij en een groene knop in mijn hand.

Ondertussen worden de weeënopwekkers nog wat hoger gezet en volgen de weeën elkaar erg snel op. Op mijn zij probeer ik de weeën op te vangen, en daarna hangend over het bed, verstrikt in de wirwar van infuusslangetjes, het elektrodekabeltje op het hoofdje van de beeb en de CTG kabels. Het (heldere) vruchtwater gutst bij elke wee in golfjes over de vloer. De halve kamer staat blank. De verloskundige en stagiaire komen binnen om te checken en gaan eerst even dweilen en bedmatjes verwisselen. Godzijdank heb ik mijn crocs-slippers aan
De weeën zijn echt heel heftig, zelfs met de remifentanil. Ik concentreer me op de knop in mijn hand. Zodra die groen is en ik een wee voel opkomen wordt die meteen ingedrukt. De diensten zijn inmiddels gewisseld en er komt een andere verloskundige binnen. Ik ben inmiddels helemaal kapot en half in paniek bij de gedachte dat ik zo misschien nog wel uren door moet. Ik smeek om de ruggenprik.

De verloskundige doet een toucher en vraagt me wat ik denk dat de stand is. Ik durf niets te hopen dus ik zeg 5 centimeter. Het blijkt 8 te zijn. Ik ben dus in 2 uur van 2 cm naar 8 cm gegaan. De remifentanil heeft dus toch zijn werk heel goed gedaan!

De verloskundige zegt dat ze even naar een andere kamer moet en dat ze z.s.m. weer terug is. Nog geen 10 seconden nadat ze de deur uit is krijg ik persweeën. Geen twijfel mogelijk. Ik schreeuw het uit! Ik kan het niet tegenhouden, mijn lichaam lijkt te ontploffen.
Gelukkig komt de andere verloskundige met de stagiaire snel binnen. Ze hadden van hun collega al een seintje gehad dat het eraan zat te komen.

En dan het persen. Een miljoen keer heftiger dan bij mijn eerste bevalling. Mijn benen in de steunen (zoals ik in mijn bevalplan had aangegeven) en ik begin op volle kracht. Al snel gaat mijn hele lijf trillen van de inspanning en verlies ik even de moed. Ik kan het niet bijhouden, ik heb geen ruimte om op adem te komen. Bij Hannah zat ik tussen de persweeën door grapjes te maken (begonnen met de ruggenprik nog aan). Nu was ik aan het vloeken en jammeren.
Ik MOET schreeuwen, maar het mag niet van de verloskundige. Ik moet al mijn energie steken in het persen en niet in het maken van geluid. "Bitch " denk ik dan nog. Laat me lekker schreeuwen! De verloskundige spreekt me vermanend toe als ik een halfslachtige perswee wegpuf, maar ik moet heel even rusten.
Op een gegeven moment roept het mens dat ze een knip gaat zetten als het de volgende wee niet lukt. Het doet me niet zoveel. Achteraf vertelde ze me dat ze daarmee alleen maar dreigde zodat ik nog even alle zeilen bij ging zetten. Het heeft geen indruk gemaakt, een knip kon me niet schelen.
Dan staat bij de perswee ineens het hoofdje (en voel ik het naar achteren en voren uitscheuren ). Op de een of andere manier geeft het me moed en ik geef alles wat ik heb. Na de volgende wee wordt me verteld dat het hoofdje er een stukje uit is en dat ik zelf even kan aaien. Ik geloof het niet, maar als ik dan toch even voel...een koppie...met haartjes!
De stagiaire grijp het fototoestel uit S. zijn handen en maakt een serie foto's van de geboorte van het hoofdje bij de volgende wee. Ik moet even inhouden omdat de vlos de schoudertjes even moet checken. Die blijken goed te liggen, en bij de volgende wee floept de beeb eruit en wordt op mijn buik gelegd. Ik heb dan 23 minuten geperst.

Mia! Wat is ze mooi! En wat een bol snoetje! Een heel verschil met Hannah. Die was bij de geboorte 3236 gram en Mia was 3965 gram.

13.06 uur is ze geboren, dus ik heb er vanaf het breken van de vliezen ongeveer 5 uur over gedaan (een uur korter als je rekent vanaf de eerste weeën).
De navelstreng wordt geknipt, de placenta pers ik er en passant ook nog even uit en de dames verloskundigen excuseren zich. Ze zijn even ergens anders nodig en komen later nog terug voor het hechten. Het kan me niet schelen, ik heb mijn meisje op mijn borst. Mia gaat meteen op zoek naar mijn tepel en hapt zich als een pitbull vast als ze hem gevonden heeft.
Een halfuur later word ik dan alsnog gehecht. Naar achteren is geen probleem. Het stukje gescheurde schaamlip is verschrikkelijk. Ik zit bijna tegen het plafond als ze het probeert te verdoven en een verdieping hoger als ze er met de naald doorheen gaat. Het is erg moeilijk te verdoven en ik moet even hartgrondig vloeken. Sjees, wat is dat afschuwelijk!

Na een paar uur word ik dan eindelijk gedouched en aangekleed en komen mijn ouders met mijn grote dochter. Die heb ik 3 dagen moeten missen! Na veel geknuffel mogen we naar huis en daar vieren we dan nog een gezellig oud en nieuw met oliebollen en champagne en veel vuurwerk.

Mooi beschreven Octo! (bij het stukje over dat hechten knijp ik letterlijk mijn knieen tegen elkaar aan )

Octo ook al zo'n heftige! En dat inscheuren en hechten idd . Ik hoop dat je er al snel weinig last meer van had.

Octo dat was een hele korte, heeeele krachtige bevalling! En nu zo'n prachtig meisje erbij

Octo, jouw bevalling was veel heftiger. Knap vind ik het, zonder ruggeprik. Het persen was erg heftig en dan ook nog het scheuren en hechten. Die delen zijn zeker niet te vergelijken met mijn bevalling. Ik dacht dat ik aan flarden zou liggen, omdat het zo snel was gegaan, maar ik kwam weg met een schaafwondje.

En ik weet niet hoe ik terug kijk op de bevalling. Het is allemaal veel te dubbel. Ik vraag me vooral af hoe een bevalling gaat als het uit zichzelf begint. Zit er dan echt wat tijd tussen de weeën? En hoe voelt het persen dan? Is dat te doen zonder ruggeprik? Ik voel me nog steeds een beetje een aansteller, terwijl ik rationeel gezien wel weet dat het niet normaal was.

En het eind moet ik eigenlijk alleen maar om lachen. Als m'n man wat langer in de rij had gestaan bij het wegbrengen van z'n dienblad, was hij er niet eens bij geweest. En ik krijg ook nog steeds te horen: 'het hoofdje was er half uit en jij maakt je druk over of er wel haar op zit of niet?!'. Ik maakte me inderdaad helemaal niet druk, had alleen zoiets van: kijk even, want volgens mij voel ik de baby? En daarna zag ik de rest allemaal in paniek rondrennen.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 22:11 schreef Fee-nix het volgende:
Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.

Klopt, dat is ook wat ze mij hebben verteld voor ze het inwendig onderzoek deden.

Fee, ik las in Z&G dat je er even helemaal doorheen zat gister. Ik duim voor je dat het uit zichzelf begint en dat je kunt bevallen zoals je het graag wilt. En dan wil ik heel graag je verhaal hier lezen, natuurlijk.

Soempie, t is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. Dat je je afvraagt hoe weeen bij een 'normale' bevalling voelen en of er dan tijd tussen zit. En dat je je een mietje voelt, maar ook weet dat dit niet normaal was. Precies al die gevoelens heb ik ook gehad. En soms nog steeds. Maar we zijn echt geen mietjes hoor! Ik ken vrouwen die uit zichzelf begonnen waren en op het eind stimulatie van de weeen nodig hadden en stuk voor stuk zeggen ze dat de infuus-weeen hels waren. Dus daar hou ik me nu ook maar aan vast.

Dank voor je lieve woorden . Ik ga zeker tzt mijn verhaal hier opschrijven! Vond het vorige keer ook heel goed voor de verwerking om alles op te schrijven.

Soempie, ik had een weeënstorm, en mijn weeën waren niet regelmatig, er zat max 45 seconden en minimaal 5 seconden tussen 2 weeën. Het vervelende was dat als er meer tijd tussen de weeën zat deze ook heeeeeel heftig waren.
Bevallen is heel persoonlijk en ikzelf heb voor mn bevalling destijds geroepen dat als ik ingeleid zou worden dat ze me meteen een ruggeprik mochten geven, ingeleide bevallingen schijnen erger te zijn dan natuurlijk opgewekte bevallingen, mede doordat het psychische aspect ("elk half uur komt er iemand binnen die het erger maakt") ervoor zou zorgen dat je slecht tot rust komt.

Soempie en octo wat een heftige bevallingen..

Soemp, jammer dat ze niet eerst even gecheckt hebben of die banden wel goed zaten.. Had je misschien iets ellende gescheelt. Maar misschien ook wel weer meer tijd gekost?
Ik had ook een weeenstorm op natuur.. Had amper tijd om op adem te komen, zat misschien 15 seconden max tussen. En soms net 2 keer ademhalen... Maar dan had ik misschien wat meer profijt van de natuurlijke hormonen om het gevoel te verzachten?

Octo, dat hechten
Herken het zo. Door mijn 1e bevalling was er nogal wat litteken weefsel en daar konden ze gewoon niet goed verdoven. Dat was echt naar pijnlijk, vergeleken met de bevalling.. Dat laatste had nog nut tenminste..

quote:

Op zondag 29 januari 2012 22:11 schreef Fee-nix het volgende:
Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.

Oké, dat klinkt logisch. Ik had inderdaad nog geen centimeter ontsluiting. Ondanks voorweeën vanaf de 36e week (en ik was voorbij de ud)

quote:

En ik had inderdaad heel erg het gevoel dat mijn bevalling niet meer van mij was. Ik voelde mijn lichaam totaal niet meer aan, het werd duidelijk gestuurd door die hormonen. En de vk bepaalde steeds van 'standje hoger.... nee toch weer een standje lager'. En dat onderging ik dan maar. Heel jammer achteraf. Ook dat ik zo slecht was ingelicht van tevoren en dat ik zelf niet mondiger ben geweest. Maarja ik was zo overrompeld door alles en uiteindelijk alleen nog bezig met overleven, dus ik neem het mezelf niet echt kwalijk.

Nou dat je niet mondiger was begrijp ik hoor! Je was gewoon aan de vk overgeleverd. En ik weet niet of het je eerste was maar dan weet je al sowieso niet wat je allemaal overkomt. Je moet toch eerst dit mee hebben gemaakt om te kunnen weten hoe je het een volgende keer niet meer wilt. Niks om jezelf kwalijk te nemen inderdaad!

quote:

Wat ernstig dat jij zo lang je weeen moest inhouden!!

Vanaf dat ik mijn tweede kind kreeg, heb ik me echt nooit meer voor kunnen stellen dat het me gelukt is. Zij en de twee erna zijn tien minuten na het begin van de persweeën geboren, de laatste zelfs voordat de vk er was; zo hard ging het.
Het was echt heel jammer want het inhouden heeft me zoveel van mijn krachten gekost, dat de pomp er uiteindelijk aan te pas moest komen. Ik kreeg hem er niet meer zelf uit. Maar goed, dat heb ik daarna dus nog drie keer beter kunnen doen

Ja klopt Lovechild, ik denk ook dat je het eerst eens meegemaakt moet hebben voor je precies kunt weten wat je wel en niet wilt. En inlezen over een inleiding heb ik toen expres niet gedaan, omdat ik niet al angstig heen wilde gaan. Ik wilde een 'open mind' houden en gewoon kijken wat mijn ervaring was. Terwijl ik normaal gesproken dus wel veel meer van t voorbereiden ben. Maarja, geen ervaring, dus je weet inderdaad niet wat je kunt verwachten en wat je eventueel niet zou willen.

Haha, blij dat het de drie volgende keren beter ging . Vier kids! Toemaar!

Zaterdag 17 september. Heel vroeg in de ochtend. Ik word wakker van lichte kramp. Omdat het vandaag mijn do day is ga ik er niet vanuit dat het echt wat is. Want 2 keer op de uitgetelde dag bevallen is wel heel toevallig. Toch maak ik lief wakker met de mededeling dat hij waarschijnlijk snel vakantie heeft.
In de loop van de dag zetten de weeen goed door. Ook onder de douche komen ze geregeld. De kinderen spelen lekker buiten dus ik kan in alle rust de bevalling op me af laten komen. Ik wil eigelijk al de vlos bellen want vind het toch allemaal wel heel heftig. Dit is niet wat ik herken van de bevalling van Leander. Net als we op het punt staan om te bellen zie ik Leander in de speeltuin van de glijbaan vallen. Een behoorlijke klap van zo'n 2 meter naar beneden. Mijn hart slaat een paar keer over en lief vliegt naar buiten. Leander is echt even helemaal weg. Net als mijn weeen. Snel de hap bellen, lief mag langs komen met Leander. Ik zit thuis te wachten, weeen weg, kind weg en lief weg.
Als na een uurtje lief en Leander weer thuis komen is bij mij nog alles rustig. Met Leander is gelukkig alles ok. Beetje moe van alles maar dat is gelukkig alles.
's Avonds gaan we maar op tijd naar bed. Ik hoop dat de weeen weer wat op gang gaan komen als ik tot rust kom. En inderdaad helpt het. Tegen 00:00 spring ik maar weer onder de douche. Ik moet weer spugen en daardoor weet ik net als de vorige keren dat het snel gaat. Ook verlies ik bloed en slijm, ik roep lief uit bed om de vlos te bellen. Ik vind het ondertussen niet leuk meer en het doet heel erg pijn. Alles is veel erger dan met Leander toen. Ik moet mezelf even toespreken dat ik niet moet gaan vergelijken. De vlos kan nog niet meteen komen want ze is net bij iemand anders. Als ze daar klaar is komt ze meteen onze kant op. Tegen half 3 is ze er. Ze ziet meteen dat het goed op gang is en wil de vliezen breken. Eigenlijk wil ik dat niet want ben bang dat we naar het ziekenhuis moeten. Ik wil zo graag deze laatste keer thuis bevallen. Uiteindelijk ga ik toch overstag. Ze moet veel moeite doen want de vliezen zijn behoorlijk stug. Als het toch lukt voel ik het al. Lijkt wel modder wat eruit komt zo dik. Dus ik vraag: Poep zeker he? Moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Daar gaat mijn thuisbevalling. Mijn vlos is meer van doorzetten dan ik ben: "Wat als het weer zo mis gaat als met Leander? Wil je dan thuis zijn of in het ziekenhuis?" Beng terug op aarde. We hebben geen keus, zelfs niet stiekum. Spullen pakken en op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen word de vlos gebeld door het vrouwtje waar ze voor me was. De weeen komen nu wel heel snel of ze aub wilde komen. Eigelijk wil ik dat niet maar ze gaat toch. De vlos van het ziekenhuis neemt het over. Als ik goed op en wel op de kamer lig en aangesloten ben gaat ze weg, dan is het bijna 3 uur. De vlos van het ziekenhuis komt kennismaken. Ik heb er allemaal ruk aan. Ik heb pijn en wil de bevalling zo snel mogelijk achter de rug hebben. De vlos gaat weer even weg en de zuster blijft. De deur valt dicht en ik voel dat er iets aankomt. Ik roep dat de kleine eraan komt en de zuster belt snel de vlos. Die komt binnen doet der handschoenen aan. Ik kan nog net iets moppelen van sorry maar ik doe niks als daar onze derde zoon is. Tis echt weer een jongentje. Onze derde zoon. Matthias!! Het is kwart over 3. Hij had zijn navelstreng 4 keer om zijn enkels en 2 handjes naast zijn hoofd. Hij kwam bungeejumpend de wereld in. Dat beloofd nog wat. Onze waaghals. Gelukkig doet ie het meteen goed en mag ie lekker bij me blijven. Wat is ie vreemd, zo niet zijn broer. Ik had echt een kloon verwacht, maar niks is waar. Ik herken hem niet en voel me een beetje schuldig. Dan kijkt ie me aan, meteen krijgt ie een lachstuipje. Ja dat is onze zoon. Ik hou van hem, zal hem altijd beschermen. Mijn kleinste.
Ik hoef niet gehecht te worden. Geen scheurtje helemaal niks. Daar komen we mooi makkelijk vanaf. De vlos en zuster laten ons lekker met zijn drieen. Als ik wil douchen enzo moet ik maar bellen. Tegen 05:00 ben ik er klaar mee. Heb het koud, voel me vies en wil het liefst naar huis. Dus lekker onder de douche en toch vragen of je niet naar huis mag. Ik mag wel maar Matthias moet blijven. Ja logisch dat ik dan ook blijf. Over een paar uur komt de ka Matthias na kijken en als het goed is mag ie mee naar huis. De rest van de nacht lig ik met Matthias op mijn buik te genieten en te kijken of ie echt niet op zijn broer lijkt. Slapen lukt niet, mijn buurvrouw is ook nogal luidruchtig. Maar ja dat halen we thuis wel weer in.
Tegen 09:00 is mijn lief er weer. Ik heb net te horen gekregen dat de ka pas tegen 11:00 komt. Het is zondag en dan zijn ze er nooit om 09:00. Ik baal enorm. Ik wil naar huis, naar mijn andere 2. Die moeten hun broertje ook zien. Maar gelukkig komt om 09:05 de ka binnen en ze neemt meteen Matthias mee. 10 Minuten later haalt ze mijn lief dat ze hem mag aankleden en dat we naar huis mogen. Eindelijk...

Mooi verhaal MeNicole2! En wat bijzonder hoe je lijf dan in tijden van stress gewoon stopt met bevallen, he. En t dan weer mooi oppakt.

Hier ook eindelijk mijn verhaal op papier gekregen. Het is nogal een lap tekst geworden. Maar goed, de bevalling duurde dan ook 28 uur.

Wat er aan vooraf ging:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dinsdag 10 januari, 3 dagen na mijn uitgerekende datum, begint zoals de voorgaande dagen. Ik word wakker en merk teleurgesteld op dat er weer niets is gebeurd vannacht (bevallingen beginnen immers vooral ’s nachts heb ik me laten vertellen). Bij het uit bed stappen check ik of er al vruchtwater lekt. Maar nee, mijn vliezen zijn nog steeds intact. Op het toilet begint het broekloeren, slijmprop al verloren? Ook al niet. Ik verwacht een dag zoals de voorgaande. Niets is minder waar….

Rond half 2 begin ik iets te voelen, heftige krampen. Zouden dit weeën zijn? Ik bedenk me dat er gezegd wordt dat als je echt weeën hebt, je het zeker weet. Ik twijfel, dus zijn het dan geen weeën? (en bedankt Bitterend….) Op Fok krijg ik de tip om onder de douche te gaan, als het daarna afzwakt, zijn het oefenweeën, blijft het zo dan is het het echte werk. Goed idee, dus onder de douche. Daarna lijkt het even weg te zakken maar vervolgens komt het terug. Geen twijfel over mogelijk, dit zijn weeën. Om 15.15 uur sms ik Argento dat hij toch maar naar huis moet komen. Ik probeer te timen en merk dat de weeën al om de 6 minuten komen en toch wel zo'n 45 seconden aanhouden. Dat gaat de goede kant op! De weeën zijn redelijk sterk en ik moet ze toch wel wegzuchten. Ik besluit om maar weer onder de douche te gaan, dit keer met een stoel zodat ik kan zitten en er dus wat langer onder kan blijven. Om 17.00 uur is Argento thuis. Hij neemt het timen over en al snel blijkt dat de weeën om de 5 minuten komen en een minuut aanhouden. Tijd om het ziekenhuis te bellen dus. We bellen de verloskamers en we mogen komen. We pakken nog wat laatste spulletjes in, nemen de maxicosi mee en om half 7 gaan we op weg naar het ziekenhuis. Ik kijk nog een laatste keer om en denk "de volgende keer als ik hier weer ben, zijn we met zijn drietjes en dragen we onze zoon over de drempel".

Rond 19.00 uur zijn we in het ziekenhuis. Ik wil geen rolstoel dus we lopen –nou ja, strompelen en af en toe stoppen om een wee weg te puffen) naar de verloskamers op de 1e verdieping. We krijgen verloskamer 1 toegewezen. In deze kamer gaat het dus gebeuren, hier wordt onze zoon geboren. Ik overhandig mijn bevalplan. Volgens de verloskundige staan hier geen dingen in die niet geregeld kunnen worden.

De weeën worden heviger. Ik installeer me op bed. Mijn bloeddruk wordt opgemeten en ik word aan de ctg gehangen. Rond 20.00 uur komt de dienstdoende verloskundige kennismaken. Ze toucheert en ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben. Dat komt overeen met wat ik had verwacht. Daarna weer onder de douche maar na een half uurtje heb ik dat ook wel gezien. Daarna probeer ik allerlei houdingen om de (rug)weeën op te vangen. Uiteindelijk beland ik toch weer op bed maar eigenlijk werkt geen enkele houding. De weeën zijn inmiddels behoorlijk heftig. Om 22.00 uur komt de verloskundige weer, en wat een tegenvaller, nog steeds 2 cm ontsluiting. Ik begin me af te vragen of ik dit wel vol ga houden in dit tempo. De verloskundige is ook niet blij met de vorderingen en overlegt met de gynaecoloog. Ze komt terug met 2 opties: de eerste optie is met een sterk slaapmiddel slapen en hopen dat het morgen beter gaat, de andere optie is een ruggeprik en daarna aan de weeopwekkers en doorpakken. Optie 1 wordt afgeraden omdat de weeën te sterk zijn om met een slaapmiddel te bestrijden en zelf willen we ook graag door. De verloskundige wijst me er wel op dat ik met een ruggeprik niet kan bevallen op een baarkruk zoals in mijn bevalplan staat maar op dat moment kan dat hele plan me gestolen worden.

Rond 22.30 uur worden mijn vliezen gebroken en wordt een inwendige ctg geinstalleerd door middel van een een draadje op het hoofd van de baby. De slijmprop is volgens de verloskundige behoorlijk taai. Daarna wordt alles gereed gemaakt voor de ruggeprik en wordt het infuus aangelegd. We moeten echter wachten want de anesthesist is nog bij een keizersnede van een tweeling aanwezig. De weeën zijn nu bijna ondraaglijk en ik heb het echt zwaar. Argento coacht me goed en herinnert me er regelmatig aan dat ik moet blijven ademen. Ondertussen vindt de overdracht plaats en hebben we een nieuwe verloskundige en verpleegkundige. Rond 00.30 uur krijgen we bericht dat we door mogen. Met bed en al word ik naar de ruimte gereden waar de ruggeprik gezet zal worden. Ondanks de pijn vind ik het heel eng. Uit angst dat er iets verkeerd gaat hang ik muisstil in Argento’s armen. De anesthesist is hier wel blij mee. Tussen de weeën door wordt de ruggeprik gezet en ik voel meteen verlichting. Het neemt de weeën niet weg maar de scherpe randjes zijn er absoluut vanaf. Wat een opluchting! Ik blijf de rest van de nacht helemaal lyrisch over de ruggeprik. Om 01:30 uur zijn we weer terug in de verloskamer krijg ik een blaaskatheter en wordt het oxytocine-infuus aangesloten. De dosering zal elke 20 minuten worden opgehoogd. Mijn bloeddruk wordt om de 5 minuten opgemeten. De verpleegkundige hoopt dat de baby voor 7 uur wordt geboren zodat zij het nog mee kan maken. Dit hopen wij ook! Ontsluiting is rond 3 uur 4 cm te zijn.

Rond 03:30 is er wat paniek, de hartslag van de baby dipt door een wee die blijft hangen. De monitor wordt blijkaar ook buiten de verloskamer goed in de gaten gehouden want al snel komen verloskundige en verpleegkundige binnen spoeden. Ik moet op mijn zij gaan liggen en krijg extra zuurstof. Gelukkig klimt zijn hartslag snel weer op naar de normale waarden.

De rest van de nacht verloopt rustig, het infuus wordt steeds hoger gezet en soms een stapje terug als het te hard gaat. We proberen wat te slapen maar dat lukt niet echt doordat er voortdurende in- en uitgelopen wordt om het infuus bij te stellen en mijn bloeddruk steeds automatisch wordt opgemeten. Voor 7 uur bevallen hebben we inmiddels opgegeven, we hopen nu op 9 uur. De ochtendploeg arriveert en komt zich voorstellen. Mijn ruggeprik begint te piepen: het infuus is bijna leeg. Ik raak bijna in paniek maar gelukkig wordt er snel een nieuwe aangesloten.

Rond 10 uur wordt er weer getoucheert: de ontsluiting schiet nog steeds niet op. Het is nu 5 centimeter. Ik begin het zat te worden. Ik kan bijna geen houding meer vinden door het vele liggen en ik ben zo ontzettend moe. Ook komt de vraag bij me op waar dit eindigt. Hoe lang moet het nog duren? Ik zie het eigenlijk niet meer zo zitten. Het is nog steeds wachten op voldoende ontsluiting maar ik denk inmiddels “haal hem maar”.

Rond de dienstwisseling van 15.00 uur is de ontsluiting bijna 7 centimeter. Dit begint ergens op te lijken. Ik begin ook al wat persdrang te voelen. Er wordt een echo gemaakt om te kijken hoe de baby ligt. Eigenlijk gaat dit nogal langs me heen.

Ik lijk persweeën te hebben maar de ontsluiting is nog niet helemaal volledig, 9 centimeter en er zitten nog randjes. Ik moet op mijn zij gaan liggen in de hoop dat de randjes weg gaan. Rond 16.00 wordt de beslissing genomen: we gaan om 16.45 proberen te persen ondanks de nog niet volledige ontsluiting. Als dat niet lukt dan wordt het een keizersnede. De OK wordt op de hoogte gebracht, mijn bloedgroep wordt gecheckt zodat er reservebloed klaargelegd kan worden. De ph waarde van de baby wordt ook gecheckt om te kijken of hij het allemaal nog aan kan. Dit gebeurt door bloed af te nemen uit het hoofdje. Gelukkig is dit helemaal in orde. Jammergenoeg moet de ruggeprik uit.

Om 16:45 wordt voeteneinde van het bed neergeklapt en komen de beugels. Met alle kracht die ik nog in me heb, begin ik mee te persen onder aanmoediging van de aanwezigen, 3 keer persen in elke wee. Ik sluit mijn ogen en trek me terug in mezelf, ik ben te moe om mijn ogen open te houden en heb al mijn energie nodig. Maar het gaat goed! We kunnen door. De verloskundige meldt dat het hoofdje zichtbaar is en dat hij veel haar heeft! Inmiddels is duidelijk geworden dat de baby niet helemaal goed ligt waardoor de vacuümpomp er aan te pas moet komen. De gynaecoloog en arts-assitent komen erbij. De gyneacoloog maakt me duidelijk dat de pomp slechts ter sturing is, ik moet hem er echt zelf uitpersen. Argento en de gynaecoloog houden allebei een been vast en het persen gaat verder. Dan is het tijd voor de verdoving voor de knip, dat doet zeer! En het is niet 1 prikje, het zijn er meerdere. Ik pak de hand van Argento om hem fijn te knijpen maar het blijkt de hand van de verloskundige te zijn. Oeps, sorry. Ondertussen gaat ook nog mijn mobiel die nog op het nachtkastje ligt en die ik niet uitgezet heb. Briljante timing. Dan is het tijd voor de knip, in 1 wee geef ik alles wat ik in me heb. De knip wordt gezet, wat een pijn! Er komen geluiden uit mijn mond die ik nu niet meer kan produceren. Een kruising tussen een grom, een kreun en een schreeuw geloof ik. Dan hoor ik de verloskundige zeggen: “Kyara, kijk eens wie daar aan komt?” Ik doe mijn ogen open en daar wordt een prachtige baby in mijn armen gelegd. Luid krijsend, bloederig en glibberig maar het is het mooiste jongetje wat ik ooit heb gezien. Ik had in de pijn niet eens gevoeld dat hij er al helemaal uit was! Het is 11 januari 2012, 18:02 uur en Midas Robin is geboren, onze zoon. Ik ben mama en Argento is papa! Wat is hij groot! En wat een boel haar! Zijn naam hardop uitspreken tegen andere mensen voelt nog vreemd. Argento sprint snel de kamer door om de camera te pakken en maakt de eerste foto’s. Ondanks dat hij het niet van plan was, knipt hij toch de navelstreng door. De gynaecoloog maakt de foto’s.

Dan moet de placenta en nog uit. Ik krijg een spuit met hormonen in mijn infuus en er wordt flink op mijn buik gedrukt. De placenta blijft zitten. Dit betekent dat deze manueel verwijderd moet worden in de OK. Ik heb hier al over gelezen en zie meteen de positieve kant: gehecht worden onder narcose. Ik word snel klaargemaakt voor de OK en moet afscheid nemen van man en kind. In de OK krijg ik weer een ruggeprik, al is deze veel sterker, en een slaapmiddel. Tijdens de ingreep verlies ik veel bloed, 2x zoveel als normaal (fluxus). In de tussentijd wordt Midas gewassen, gewogen, gemeten en aangekleed. Argento krijgt beschuit met muisjes en brengt tijd met zijn zoon door in afwachting tot ik uit de OK ben. In de verkoeverkamer worden we weer herenigd. Al ben ik nog redelijk van de wereld. Om 21:30 uur worden we naar de kraamafdeling gebracht en kunnen we de familie op de hoogte brengen.

Helaas heeft Midas tijdens de bevalling een infectie opgelopen. Op vrijdag 13 januari wordt hij opgenomen op de mediumcare van neonatologie voor een ab kuur. Ik breng mijn kraambed dus ook in het ziekenhuis door. Helaas word ik wel eerder ontslagen waardoor ik letterlijk met lege handen in een mooi versierd huis thuis kom. Op 20 januari mogen we Midas ophalen en zijnwe eindelijk compleet.