Daar sta je dan. Je hebt een relatie, en dan gebeurt het..

.. Er wandelt een bijzonder persoon in je leven. Iemand waarmee het lijkt te klikken op zoveel fronten, die je aanvult en zinnen voor je afmaakt, op zo'n manier, dat ze ook exact hetzelfde zijn op papier, als wat je zelf dacht en voelde in je hoofd.

Het gaat om een jongen van 25 jaar - laat ik hem even 'X' noemen - die ik een aantal weken geleerde leerde kennen. We hadden beide geen intenties tot meer dan platonische vriendschap, maar van beide kanten - van zijn kant wel een stukje sterker - zijn er dan toch een soort van 'kriebels' ontstaan, nadat we dagen en avonden lang met elkaar hebben gepraat. Variërend van 'koetjes en kalfjes' praat tot diepe, intense gesprekken op relatief hoog niveau.

Ik zit momenteel in een relatie van anderhalf jaar, en ik hou oprecht van mijn vriend, maar het knettert soms ontzettend tussen ons. Ik heb het gevoel dat er een 'kloof' tussen ons is ontstaan door een aantal dingen die in het verleden zijn gebeurt. Ervaringen en gebeurtenissen die er behoorlijk in hebben gehakt. Het gebrek aan communicatie is altijd een groot probleem geweest binnen onze relatie, iets wat ik ontzettend jammer en moeilijk vind, aangezien we dan voor veel dingen vast wel tot een oplossing waren gekomen. Ik lucht mijn hart dan ook bij andere mensen, omdat ik dat helaas niet kan bij mijn huidige vriend.

Een aantal weken geleden is X dus in mijn leven gekomen, en ik probeer echt gepaste afstand te houden, maar ik weet niet voor hoeveel langer ik dat nog volhoud. Het breekt mijn hart dat ik mijn vriend in principe voor lieg, maar X vult me aan, geeft liefde en aandacht, luistert naar mijn gevoelens en gedachten, en probeert me altijd te helpen, daar waar hij kan. Een heel bijzondere gewaarwording is dat voor mij.

X wil heel graag binnenkort met me afspreken, en hij geeft me alle rust, tijd en ruimte die ik nodig heb, om over alles na te denken. Het is een overweldigende chaos in mijn hoofd, en ik krijg het maar niet gestructureerd.

Aan alles hangt een prijskaartje en acties hebben consequenties, daar ben ik me van bewust. En ik romantiseer ook absoluut niets, want ik weet dat ik mezelf ook ga tegenkomen in een eventuele relatie met X. Zo zijn er ook nog een aantal praktische zaken die een eventuele relatie tussen hem en mij zouden vermoeilijken, zoals o.a. de afstand tussen ons, welke ongeveer anderhalf uur rijden is. En ook zijn baan, die veel variatie, uitdaging, potentieel gevaar en ook heel wisselende diensten, terwijl ik iemand ben, die behoefte heeft aan een beetje structuur in haar leven.

Het knaagt allemaal aan mijn geweten. Ik hou van mijn vriend, maar op de vraag of hij de liefde van mijn leven is, kan ik geen positief antwoord op geven. Het botst, het knettert, we begrijpen elkaar vaak compleet niet, kunnen de ander vaak niet geven wat hij of zij zo nodig heeft, en het gebrek aan communicatie vind ik ontzettend moeilijk om te accepteren. Toch hou ik echt van hem, met alles wat ik in me heb. We kunnen heerlijk lachen met elkaar, en de mooie tijden zijn ook echt fantastisch.

Maar steeds vaker rijst de vraag; 'Is het dit?'

Heeft iemand tips of advies?
Wellicht iemand die in hetzelfde schuitje zit of heeft gezeten?