Mensen die zeggen tegen mij dat geld niet gelukkig maakt, hebben waarschijnlijk nooit met serieuze geldproblemen gekampt. Geld an sich maakt misschien niet gelukkig, maar gebrek aan geld kan een mens dood ongelukkig maken. Continu elk dubbeltje omdraaien, jezelf in elke hoek of bocht wringen om te proberen om van je dubbeltje een daalder te maken en op bepaalde dagen zelfs geen sneetje brood meer in huis te hebben, is een ware marteling. Ik behoor helaas tot de laatste groep mensen.
Ik woon sinds enkele jaren zelfstandig. In het begin van die periode was er geen wolkje aan de lucht. Mijn leven liep op rolletjes, kun je wel stellen.
Totdat ik mijn energieafrekening kreeg gepresenteerd. Ik moest ¤ 2500,00 betalen en een betalingsregeling treffen was geen optie.
Ik was in paniek, hoe was dat mogelijk! Ik woonde in mijn uppie, in een minuscuul appartementje, ik had geen peperdure apparatuur continu aanstaan en ik had ook echt geen wietplantage in mijn appartement!
Ik heb alles gedaan wat in mijn macht lag om het uit te puzzelen hoe het kon dat ik zo'n gigantische energieafrekening op mijn bordje kreeg, maar feit bleef dat ik dat bedrag moest ophoesten. En daarmee was de kous af.
Mijn vader heeft me toen uit de brand geholpen, door dat bedrag over te storten naar mijn rekening, zodat ik in een klap geen schulden meer had. De gedachte achter die 'schenking' was dat ik beter mijn vader zou kunnen aflossen, dan een BKR-registratie aan mijn broek hebben hangen. Daar ben ik mijn vader dan ook nog elke dag ontzettend dankbaar voor.
In die periode die volgde kreeg ik nog een aantal rekeningen gepresenteerd, maar geen onoverkomelijke bedragen.
Ik heb toen in overleg met een team van mensen om me heen, ingestemd met budgetbeheer. Ook om het feit dat ik niet zo heeeeel goed met geld om kon gaan. Ik gaf vaak meer geld uit dan dat er binnen kwam. Budgetbeheer leek een oplossing. Dan ben ik toch 'zelfstandig', kan ik elk moment beslissen om het stop te zetten, maar draagt iemand anders wel zorg voor mij financiële plaatje. Ik dacht dat me dat rust zou geven en dat zaken dan wel binnen aanzienlijke tijd op hun pootjes terecht zouden komen, maar niets was minder waar.
Budgethulp is van een vriend naar een vijand veranderd. Het is van een droom een nachtmerrie geworden. Het voelt als een straf. Althans, dat is mijn gevoel.
Ik zit nu op het punt, dat mijn hele wereld voortdurend om geld draait. Of beter gezegd; gebrek aan geld. Ik associeer mijn hele leven met geld. Geld betekent de wereld voor me, en het heeft me zo erg in zijn greep, dat ik het gevoel heb in een isolement terecht te zijn gekomen. Het is een blok aan mijn been.
Het is een worsteling, een oorlog en op momenten voelt het zelfs als een foltering aan. Ik sta op met geldgebrek aan mijn hoofd en ik ga slapen met geldgebrek aan mijn hoofd. Ik heb geen minuut meer rust in mijn hoofd, het is een grote chaos in mijn hoofd en ik ben een bonk stress en spanning, wat overigens ook zijn tol begint te eisen binnen mijn relatie.
Ik leef van een uitkering, omdat ik ben afgekeurd. Ik heb dus een minimaal budget per maand en ik kan me geen extraatjes meer veroorloven. Al het denkbare behalve eten en drinken, is een 'ver-van-mijn-bed' show geworden. Ik ben nooit meer in de stad te vinden, omdat ik dan met de keiharde realiteit wordt geconfronteerd. Ik word zonder in de stad te zijn ook al met mijn neus op de feiten gedrukt, dus daar pas ik voor.
Ik krijg wekelijks een vastgesteld bedrag, waar ik amper mee rond kan komen. Het is een crime.
Mijn vriend betaalt alle uitstapjes die we samen maken, mijn reiskosten en vaak zelfs eten voor me, als ik weer eens een stuk week overhoud aan het einde van mijn geld.
Ik heb hem nog nooit horen klagen of diep horen zuchten dat hij weer moet betalen, echt nog nooit. Hij zegt dat die lach die op mijn gezicht plakt, als we een keertje samen 'zorgeloos' genieten van een uitstapje, onbetaalbaar is voor hem en dat hij het niet zo erg vindt om voor mij te betalen, ook omdat hij werkt en dus een stuk meer te besteden heeft.
Ik heb zoveel wensen, zoveel dromen, maar het is een 'ver-van-mijn-bed' show, want ik durf geen dromen of plannen meer te maken. Ik hoef geen miljonair te zijn, absoluut niet zelfs, maar ik wil ook nooit meer hoeven voelen hoe het is om gebrek aan geld te hebben en om continu met geldzorgen op te staan en te gaan slapen. Dat is een verschrikkelijk gevoel en dat wens ik echt niemand toe.
Ondanks het feit dat ik afgekeurd ben, solliciteer ik me rot. Vaak meer dan gezond voor me is. Ik ben vastberaden een baan te vinden, zodat ik meer speelruimte krijg en weer kan ademen. Dat is een strohalmpje waar ik me aan vast klamp.
Volgende week ga ik met mijn budgetbeheerder aan tafel zitten, om de mogelijkheden voor bewindvoering te bespreken. Maar ik sta er heel sceptisch tegenover, omdat ik het gevoel heb dat ik dan alle houvast en controle verlies en dat ik nog meer financiële kopzorgen ga krijgen, omdat er een heleboel meer regels aan vasthangen dan aan budgetbeheer.
Ik hou me vast aan de gedachte dat er een dag komt dat ik mijn eigen geld weer kan beheren. Dat ik geen schuld meer heb bij mijn vader - mijn redder - en dat ik kan sparen voor een mooie toekomst die niet meer uitzichtloos lijkt. Dat ik weer durf te dromen en mijn vriend trots kan trakteren op een frietje van de plaatselijke frituur. Dat ik weer kan ademhalen en het gevoel heb dat ik 'leef' en niet alleen 'overleef'. Want dat doe ik, overleven..