I'm Still Here (2010, Casey Affleck)
![Im-Still-Here.jpg]()
Joaquin Phoenix stopt met acteren en probeert rapper te worden, faalt daarin constant op tragische wijze, en Casey Affleck documenteert het allemaal.
Veel in opspraak geweest omdat Phoenix de act 2 jaar heeft volgehouden, onder ander met een beschamend interview bij David Letterman en andere absurde publieke vertoningen. Uiteindelijk blijkt godzijdank dat het allemaal fake is en de film dus een zogenaamde mockumentary is.
![im-still-here-08.png]()
Het idee is geinig, en het is knap van Phoenix dat hij de act zolang heeft volgehouden (maar een paar mensen wisten dat het nep was), maar de film was erg irritant. Je zit anderhalf uur te kijken naar een man die zich de helft van de tijd gedraagt als een verwend kind en de andere helft als een apatische lamzak. Er gebeurt amper wat grappigs, en wie hij nou precies op de hak probeert te nemen is ook niet helemaal duidelijk.
5/10 Dune (1984, David Lynch)
![images?q=tbn:ANd9GcQ7yjeyVp58vHt3k6--8UOa2lM-neVXbO76j1sD9puA9NPIDgoo9NLqneup]()
Ik ben gewoonlijk een groot liefhebber van Lynch (o.a. twee van zijn films in mijn top 100) maar dit was echt verschrikkelijk. Het gelijknamige boek uit 1965 geldt toch wel als een klassieker in de sci-fi, en het was duidelijk dat Lynch er een flinke kluif aan zou hebben om het te verfilmen. Te groot, naar mijn mening.
Ik kan niet eens precies navertellen waar het over ging. Twee clans van verschillende planeten strijden om een derde planeet waar het o zo waardevolle 'spice' kan worden gewonnen, en iets met heel erg grote wormen. Ik had vanaf het begin al geen idee wie waarbij hoorde, de kostuums en settings waren interessant maar straalden heel erg hard jaren '80 uit, en de special effects waren zelfs voor die tijd ronduit slecht.
![dune-10.png]()
Hoofdrollen waren onder andere voor Kyle MacLachlan, Sting en Patrick Stewart, die me geen van allen konden bekoren (ondanks MacLachlan's geweldige prestaties in Twin Peaks). De enige acteur die nog enigszins stabiel speelde was Max von Sydow, maar die had niet veel interessants in zijn script staan.
Jammer, toch nog een film van Lynch die ik een dikke onvoldoende geef, en wederom bevestigd dat ik geen sci-fi liefhebber ben.
3/10 If... (1968, Lindsay Anderson)
![215px-If_movieposter.jpg]()
Een satirische blik op de samenleving en vooral de cultuur op jongensscholen in Groot Brittannië in de jaren '60. Malcolm McDowell's debuut (en de reden dat hij werd gekozen om Alex te spelen in A Clockwork Orange), en wát een debuut.
De film gaat over een paar groepjes mensen op een Britse school, met name de nieuwkomers ('Scum'), de laatstejaars ('Whips') die extra privileges hebben en de Scum als hun persoonlijke slaafjes gebruiken, en een groepje rebelse jongens die niet zoveel moeten hebben van deze oubollige hierarchie. In deze laatste groep staat Mick (McDowell) centraal.
![if.jpg]()
In eerste instantie laat de film rustigaan zien hoe het eraan toegaat op zo'n school, maar gedurende de film worden scenes steeds surrealistischer, en begin je door te krijgen dat er een en ander aan fantasie verweven zit door de 'gewone' scenes. Mick en zijn vrienden maken steeds vreemdere dingen mee, en rebelleren steeds harder en bruter tegen de gevestigde orde.
De titel slaat natuurlijk op deze fantasie-scene's, die voornamelijk een mijmering opwekken: 'wat als.. de rebellen dít zouden doen'. Helaas duurde het wel even voor ik dit doorhad, vooral ook omdat ik erg slecht bekend ben met de Britse cultuur in de jaren '60 en ik dus veel moeite had met zien wat werkelijkheid en wat satire was. Pas halverwege de film had ik überhaupt door dat het comedy/satire was en niet compleet realistisch.
Ook het compleet willekeurig gebruik van zwart-wit af en toe was een klein minpuntje.
Vandaar een
7.5/10, maar dat zou na nog een keer kijken prima een 8 kunnen worden.