Ikbenkat

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 00:46 schreef Brechtje het volgende:
Die grote zwarte kat is STREEPJE! Mijn kat Die ligt al 9 jaar iedere dag met me in bed... en de vriendjes hadden NIETS te zeggen!

Streepje is heilig.

Ennuhh katjes doen het heeeeel goed!! We zijn ze goed aan het opknappen.. We gaan ze niet allemaal houden hoor Barbaaf, denk ik.. toch yv? Dus mocht iemand er eentje willen overnemen, (nadat ze bij de dierenarts zijn geweest etc) stuur Yvon even een berichtje.

quote:

Hoe, hóe kun je je kind, ja dat is en blijft ze, ook met haar 20 jaar, troosten, zeggen dat alles goedkomt?
Want het komt niet goed.

Haar kat is overleden, en ik hoor het mensen al zeggen
'Och een kat'
'Koop je toch een nieuwe joh'
'Na een week is ze het wel vergeten'

Maar dat gebeurt niet, dat kan ik nu al vertellen.
Sommige mensen hebben het geluk dat ene speciale dier te treffen.
Die ene speciale band, die alleen tussen dier en baasje kan bestaan.
Die waar schrijvers boeken over schrijven.
Zo'n band.

De jaren dat ze het zo verdomde moeilijk had was daar altijd haar kat.
Slapen kon ze niet als hij nog buiten was dus konden we midden in de nacht op zoek gaan naar een kater die van knokken en rondbanjeren hield.
Die kat, tegen ons heel vaak chagrijnig, voor haar een immense bron van troost en liefde.

En juist deze kat werd ziek, bultje op het oog, niet zoveel aan de hand denk je, maar je gaat even naar de dierenarts.
Tsja, tsja, kuurtje en oogzalfje.
Paar dagen later een enorme bult op z'n kop, geen ontsteking, niemand weet wat.
Nog een kuur, bloedafname.
En dan gaat het opeens hard, erg hard.
Maandagavond nog naar het ziekenhuis, nog een bloedtest en hij moet daar blijven.
De gevreesde boodschap is er: katten-aids

Volgende ochtend terug naar het ziekenhuis, we willen hem meenemen, verzorgen kan thuis ook, er is snachts niemand in het ziekenhuis en thuis wel.
De dierenarts is er nog niet, maar m'n man krijgt hem aan de telefoon.
Er is niets meer aan te doen, hij is enorm ziek en heeft pijn.
En dat moet hij tegen De Dochter zeggen, die hem hoopvol aankijkt, want hé, deze kat kan niet en gaat niet dood.
Vader en dochter breken.

We mogen bij de kat en zien zelf ook dat het echt vreselijk slecht gaat met hem.
Hij kan niet meer staan, heeft moeite met alles en heeft duidelijk pijn.
Dit wil ze niet, niet de pijn, en ze moet de beslissing nemen om hem in te laten slapen.
Dan gebeurt er een klein wonder, de kooi waarin hij ligt staat open en zij zit ervoor.
Hij sleept zich met z'n voorpoten vooruit en laat zich uit de kooi glijden op haar schoot.
Kat en mens nog eenmaal verenigd.
Hij krult zich op, spint en maakt z'n eigen mekkergeluidje.

Na het verdovingspuitje mag hij weer op schoot.
Langzaam valt hij in slaap, tot op het laatst spinnen. De arts legt hem op tafel voor het laatste spuitje, maar dat is al niet meer nodig, hij is in haar armen overleden.

Haar kat, mijn meisje, een verdriet dat veel en veel te groot voor haar is.
Er is een stukje van haar mee gestorven, en er is niets dat wij kunnen doen om dit goed te maken.

Op haar werk laten ze haar naar huis gaan, want ze is veel te verdrietig.

Ze is volwassen en heeft verdriet, en dat voel je als ouder in iedere vezel van je lijf.
Wie ooit denkt dat dat ouderschap wel meevalt heeft het mis...