Mijn vriend steekt geen energie meer in onze relatie.

Mijn vriend en ik zijn anderhalf jaar samen, maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan. We zijn twee mensen met elk hun eigen 'gebruiksaanwijzing', en soms knettert dat ontzettend.

Ik hou van hem, begrijp me niet verkeerd, maar ik zit nu op het punt, dat ik echt niet meer weet wat goed is, en wat niet. Hoeveel moet ik (nog) accepteren, en wat overschrijft de denkbeeldige lijn?

Ik ben heel transparant wat mijn gevoelens en gedachten betreft naar hem toe, maar hij is een gesloten boek, is introvert, en kropt het liefst alles op. Soms heb ik het idee dat ik hem niet helemaal 'ken'. Hij laat niet het achterste van zijn tong zien, dat gevoel heb ik soms.

Daar heb ik het vaak moeilijk mee, maar ik besef ook dat ik zijn persoonlijkheid niet kan veranderen, die intentie heb ik ook absoluut niet. Maar gedrag daarentegen kun je in mijn ogen wél controleren en aanpassen.

Mijn vriend heeft een verschrikkelijk groot ego, het staat echt op knappen! Als ik hem een complimentje geef, kan er werkelijk nooit een 'dankjewel, lieverd' vanaf. Ik krijg dan als antwoord; 'Dat weet ik.' Inclusief een over-the-top arrogante knipoog of de beruchte 'ego-smile' die op zijn gezicht wordt getoverd op zo'n moment.

Dit heeft hij overigens niet alleen bij mij, maar ook bij zijn vrienden.

Mijn vriend en ik zouden in juni dit jaar zijn gaan samenwonen. Het huisje waar we beide verliefd op waren geworden, was al mondeling aan ons toegezegd. Twee weken later zouden we het huurcontract definitief gaan tekenen..

Totdat - na een woordenwisseling - de twijfels bij mijn vriend de kop op staken. Hij vond dat we eerst, afzonderlijk van elkaar, compleet zelfstandig moesten worden, op alle fronten. We moesten beide - apart - onze eigen boontjes kunnen doppen. Hij heeft toen de knoop voor zichzelf - en indirect dus ook voor mij - doorgehakt, en heeft uitgesproken dat hij niet met me wilde gaan samenwonen.

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geslagen. Ik ben er echt weken, maanden 'gebroken' van geweest.

De vraag waarom ik bij iemand zou blijven, als die persoon de keuze maakt om niet met mij te gaan samenwonen, speelde zich steeds vaker in mijn hoofd af. Doe ik mezelf niet gruwelijk tekort door bij hem te blijven, als hij zo'n relatief ingrijpende beslissing maakt, in eerste instantie voor zichzelf, maar indirect ook voor míj, als zijn partner?

Mijn vriend heeft sinds 1 september een eigen huisje, notabene op 50 meter afstand van zijn moeder! Ik vind het bijzonder ironisch en dubieus, gezien zijn verklaring om niet te willen samenwonen met mij.

Hij is er tot nu toe anderhalve maand mee bezig geweest, qua klussen en de zware spullen alvast over verhuizen. Hij is nu klaar met klussen, en binnen twee weken gaat hij definitief verhuizen.

In die periode, heb ik hem niet veel gezien. Het initiatief tot afspreken moet van mijn kant komen, anders zien we elkaar volgens mij gerust anderhalve week niet. Ik ben áltijd degene die aan hem moet vragen; 'Lieverd, wanneer zie ik je weer?' En dan wordt er meestal wat gemompeld in de trant van; 'Dat weet ik niet.'

Ik begrijp natuurlijk ook zelf wel dat als je gaat verhuizen en bezig bent met klussen, dat je dan je tijd voornamelijk in je nieuwe huisje stopt, - ik zit er momenteel zelf ook in - maar ik weiger om een marionette-poppetje te zijn, die hij uit de kast kan halen, wanneer híj daar zin in heeft!

Kom op, zeg. Een relatie is niet vrijblijvend, dan moet je in mijn ogen vrijgezel blijven.

Ik heb sinds deze week ook mijn eigen appartementje, dus ik ben ook druk bezig met klussen. Dat slurpt veel tijd en energie, maar als mijn vriend eens het initiatief zou nemen om af te spreken, juich ik dat alleen maar toe, en maak ik met liefde een plekje in mijn agenda voor hem vrij.

Ik heb hem sinds afgelopen weekend niet meer gezien, terwijl we 20 minuutjes met de trein van elkaar vandaan wonen.

Ik heb al het initiatief bij hem neergelegd, want ik ben het meer dan moe om steeds het gevoel te hebben dat ík de 'kar moet trekken'. Maar er wordt door hem geen initiatief genomen.

Dit weekend heeft hij met een gezamelijke vriend van ons afgesproken, die in dezelfde stad woont, als waar ik woon. Leuk, dus dat kan wel allemaal?

Mijn excuses voor het lange verhaal, maar ik weet even niet meer wat wijsheid is.
Moet ik mijn hart volgen, of mijn verstand?

We hebben de laatste tijd echt nog maar heel weinig seks - we hebben nooit heel veel seks gehad - dus het is hem heus niet alleen daarom te doen. Dat geloof ik niet.

Hij houdt net zoveel van knuffelen.