Mevrouw Jigzoz is op pad met vriendinnen, de kinderen liggen op bed. Tijd voor meneer Jigzoz om zich te storten op wat hij mooi vindt: platen draaien en rode wijn drinken. Meneer Jigzoz begint met een slecht verkapte poging tot opscheppen over zijn toch wat schamele platenverzameling.
Eigenlijk is meneer Jigzoz daar vreselijk blij mee, want elke plaat ís iets. Niet zomaar een bestandje, maar een daadwerkelijk aanraakbaar iets. En nog redelijk beperkt beschikbaar ook.
Meneer Jigzoz geilt nogal op zaken die beperkt beschikbaar zijn. Zo heeft meneer Jigzoz ook een kluis vol eerste drukken van bekende Nederlandse dichters, maar omdat dichters niet 'metal' zijn, zou meneer Jigzoz daar eigenlijk hier zijn mond over moeten houden.
Maar waarmee dan te beginnen? Simpel. Met de allerbeste plaat die de afgelopen jaren is uitgebracht: Paracletus van Deathspell Omega.
En nu ga ik serieus worden.
Dit album is zo waanzinnig goed. Ik heb echt nog nooit een album gehoord dat zo grijpt, ontroert en pakt als dit. Het heeft behoorlijk wat luisterbeurten gekost. In het begin dacht ik dat Deathspell Omega een soort black metal-versie van Meshuggah was, maar na nog een paar keer luisteren begon ik het te snappen en na nog heel veel meer luisteren ben ik gaan begrijpen hoe briljant deze plaat is. Dit raakt mij zo enorm. Ja, dit is emotionele black metal.
Even een gewaagde stelling, maar wel een die volgens mij waar is: een plaat als Paracletus bewijst hoe overschat de Beatles zijn.
En nu ga ik nog emotioneler doen: ik denk dat dit het eerste black metal-album is dat ik niet aan leken wil laten horen. Leken gaan dit niet snappen.
Soms is dat niet erg. Als je Immortal tof vindt, dan is het niet erg als andere mensen dat herrie noemen. Hetzelfde geldt voor Impaled Nazarene, Marduk, 1349, Gorgoroth, Dark Funeral en weet ik veel hoeveel bands nog meer. Maar Deathspell Omega... Nee, daar moeten mensen die het niet snappen hun bek over houden.
Maar goed, tijd voor een nieuw glas.