Er ligt een steen op m'n maag, de kwaadheid die de laatste week weer naar boven komt is zo vreemd, heb me zelden zo raar gevoeld.

Komende dinsdag gaan ze de verkrachting van een goede vriendin behandelen bij Opsporing Verzocht. Er zijn hele duidelijke beelden van de dader en we hopen dat hij nu eindelijk na 4 maanden gepakt word.
We zaten gisteren sinds lange tijd weer eens met de hele vriendengroep bij elkaar, en ook nu weer kwamen de emoties naar boven, de stress voor komende dinsdag, en hoe iedereen anders reageert, maar er toch voor haar, haar vriend, en haar kind wil zijn.
Maar die kwaadheid.. Ik denk dat als ik die klootzak dadelijk op beeld zie, en er is ook maar iets van herkenning (Venlo is een groot dorp, en hij sprak Venloos dialect.) ik in staat ben zijn adres te achterhalen en er met een paar man heen te gaan. Dat zal ik niet doen, ik zal dan gewoon de politie bellen en hun hun werk laten doen. De woede, die intense haat naar een onbekend iemand, ik vind het gewoon eng bij mezelf.

Moest dit ff kwijt...