Mijn grote favoriet is en blijft Ludo Sanders.
Het liefste zie ik hem als hij weer eens iets uithaalt. In de jaren 90 vond ik hem echt op zijn allerbest met als hoogtepunt de wraak op Huib van Groeningen. Hij had Ludo verraden en daarom liet Ludo Huib zijn eigen graf graven.
In deze tijden was ook voor het eerst de "Ludo Tune" te horen, het muziekje dat vaak te horen was wanneer Ludo weer iets uithaalde. Na seizoen 9 werd Ludo steeds meer een familieman die ook aan het hoofd van die familie stond. Na de strijd met Martine Hafkamp werd het helaas wat minder. Ludo had geen waardige vijanden meer en dus bleven Ludo's acties vaak beperkt tot wraak nemen op mensen die hem of zijn familie pijn deden. Helaas is Ludo Sanders de laatste jaren niet meer de man van toen, maar dat ligt aan deze schrijvers. Op dit moment gaat het gelukkig weer wat beter, maar er gaat niets boven de goede oude Ludo.
Tijdens het 20-jarig jubileum van GTST kwam er een lange versie van de Ludo Tune:
De Ludo Tune was hiervoor al een flinke tijd niet meer gebruikt en hij is ook de laatste tijd nog nauwelijks te horen, net zoals zoveel andere vaste muziekjes.
Hoewel Ludo Sanders mijn favoriete personage is, is mijn favoriete scène er niet een met hem erin. De mooiste scènes vond ik namelijk de laatste scènes met Sylvia Merkx. Ze was ongeneeslijk ziek en ze bracht haar laatste dagen door in Griekenland samen met haar man Jef. Hun pleegdochter Kim reisde hen achterna en uiteindelijk namen ze afscheid van Sylvia...
Hartverscheurende scènes die me altijd bij zijn gebleven. Alles klopte gewoon: het verhaal, het acteerwerk, de setting, de muziek...
In de jaren 90 was de serie gewoon echt op zijn best.
Jij moet nog krijgen wat je verdient. Keep the change.