Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:19 schreef komrad het volgende:
mijn handen beginnen pijn te doen van het hangen aan die cliff

tsjeees, ik hang al ruim 2 weken aan die cliff

En mijn F5 toets is intussen afgesleten.

De beschrijving van maandag 29 augustus komt eraan. Drukke tijd geweest de afgelopen weken. En deze te beschrijven maandag had alles. Het was de meest zwarte en meest bijzondere dag in al onze avonturen. Vooral dat zwarte maakt het moeilijk te beschrijven.

Ondertussen zit ik nog steeds thuis met een souvenir en een cadeautje voor Fogel van Sharon.

En ik kom voorlopig niet op Schiphol zoals het er nu uit ziet... Maar wie weet moet ik nog een keer heen en weer naar Brussel binnenkort, die trips zijn meestal vrij ad hoc.

De beschrijving van deel 5 van deze sage is zo goed als af. Klein stukje nog schrijven, de foto's nog even bewerken en uploaden en dan kan ik het plaatsen.

En we sliepen net zo lekker

Yeah een nieuw deel is coming

what to say, bijna 2012

Het heeft even geduurd, maar hier is hij dan: Deel 5 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS. En dit was de dag van het diepste dal en de hoogste high van al onze dobbelsteenavonturen. Maar om daar nu al over te vertellen, is op de zaak vooruitlopen. En dat doen we niet.

Maandag 29 augustus: Coeur d'Alene – Cottonwood

De nacht in de Resort City Inn was een prima nacht. En nu is het tijd voor een prima ontbijt. Het mooie meisje van de receptie heeft plaatsgemaakt voor een ietwat gezette jongeman. Die weet vast waar we een goed ontbijt kunnen scoren.

The only way to go, is Jimmy's down the street.
Which street?

De jongeman moet om onbegrijpelijke reden lachen om onze reactie.

This one, six or seven blocks west. You can't miss it.
Thanks! Is it walking distance?
I'd take the car.

Oneven wijst ons ook de auto toe als middel om bij Jimmy's te komen. Aangezien het niet zo ver weg is, laten we het dak dicht. Als we wegrijden, begint er een alarm te piepen. Dat is voor later zorg. Eerst naar Jimmy's. Eenmaal daar begrijpen we het lachen van de receptionist. De volledige naam is Jimmy's Down The Street. Op de parkeerplaats proberen we erachter te komen wat het probleem is. Volgens de handleiding geeft de piep aan dat er iets mis is met het dak. Meer in het bijzonder met de gesloten stand van het dak. We zien alleen niet wat er mis is. Een paar keer doen we het dak open en dicht, maar het piepen blijft. Ach, het is toch mooi weer en met een open dak gaat het alarm niet af. Nu eerst ontbijt. Bij binnenkomst worden we vriendelijk aangesproken door de serveerster van dienst:

You guys like playing with your roof?
Yes we do!
Well now that you're done, would you like some coffee?

Een uitstekende binnenkomer. Jimmy's Down The Street heeft een kenmerkend decor van een typische diner:





En omdat het een typisch Amerikaanse diner is, besluiten we te dobbelen voor één van de typisch Amerikaanse ontbijtjes. Costa dobbelt een Southern Comfort Platter en ik een Logger's Platter. Na de bestelling bespreken we het plan voor deze wederom mooie dag. We moeten naar de surprise-overnachting in het zuiden. Daartoe moeten we om het meer van Coeur d'Alene rondrijden. Oneven (een drie) wijst de oostelijke omgang aan als de te volgen route. Wat volgt zijn twee van de volste borden die ik ooit heb gezien:



Oef! Eggs, bacon, hashbrowns, fried tomatoes, ham, bun & grits, potatoes. Stevig!

We doen onze uiterste best onze bordjes leeg te eten, maar hier is geen beginnen aan. Uiteindelijk geven we het op.

Don't quit on me now you guys!

De serveerster van middelbare leeftijd is nu al onze favoriet. Geen fake zoals de vorige avond, maar gewoon een aardige dame met een oprechtheid in al haar doen en laten.

Sorry ma'am, but this is even too much for us.
Well, you've made a serious effort. That's all that matters.

We rekenen af en stappen in. Op naar Cottonwood via de oostelijke route. Met open dak natuurlijk! Als we Coeur d'Alene uitrijden, slaan we rechtsaf de Lakeview Road op. Dat moet wel goed zijn. Na een paar kilometer blijkt het een doodlopende weg te zijn. Niet goed dus. We rijden terug naar het kruispunt waar we rechtsaf zijn geslagen en volgen de route naar de snelweg. Op de snelweg volgt na een paar kilomet de afslag naar Wolf Lodge: de oostelijke route om het meer heen. Het is een erg mooie route met vele vakantiewoningen met uitzicht op het meer:



Ook hier heeft de crisis toegeslagen. Een groot deel van de woningen staat te koop. Via St. Maries rijden we Heyburn Park in. Een mooie plek om een klein stukje te lopen en wat van het ontbijt te verbranden. Door Heyurn Park loopt een deel van de fietsroute die dwars door het Coeur d'Alene gebied loopt. Onderdeel daarvan is een oude spoorbrug:









Na een uurtje hebben we het wel gezien. Volgens de opties van Frances moeten we nog een sandwich halen in Worley bij de Circling Eagle Golf Club van het casino. Niet dat we honger hebben of zo. Dat is de volgende bestemming. Het casino is in handen van de lokale indianen:



Binnen in het clubhuis nemen we plaats aan een tafeltje. De serveerster brengt ons de kaart en ik doe een greep in m'n tas om de dobbelsteen te pakken. Daar is hij niet. Vreemd. Normaal gesproken heb ik hem altijd daar. Ik loop even naar de auto. Wellicht ligt hij in één van de vakjes. Daar is hij niet. Uhh?

Verward loop ik naar binnen. Costa heeft ook geen idee. We lopen onze stappen na. De laatste keer dat we hem gebruikt hebben, is in Jimmy's Down The Street. Verder weet ik het ook niet. Samen zoeken we de auto nog eens door. Geen dobbelsteen. Paniek maakt zich meester van me. Wat te doen? Een beslissing nemen zonder dobbelsteen? Ik voel me lethargisch!

Er zit niets anders op dan terug te rijden naar Coeur d'Alene. Via de snelweg is het een half uurtje en om 13u59 sta ik voor de deur van Jimmy's. Ze zijn net dicht, maar de serveerster wil wel even open doen.

You were here this morning.
Yes, but now I'm back because I lost my die. It's big and blue with golden eyes.
We found it this morning and we're wondering what it was.
Of wonderful! You have no idea what this means to me. We travel all over the world according to the decisions of the die.
And you left it here? Shame on you!
I'm sorry!

Buiten zit Costa nog in de auto. Ook hij is opgelucht als ik met opgeheven dobbelsteen naar de auto toe loop.

Had ik misschien een aandenken moeten kopen van deze donkere episode?
Eigenlijk wel.
Moment, ben zo terug.

Met een mooie cap van Jimmy's loop ik weer naar de auto. Opeens bedenk ik me, dat ik ook nog een cadeautje voor m'n nichtje zou kopen. De handgemaakte elandspop in de Kerstwinkel! Een geluk bij een ongeluk en voor slechts $14 is het een koopje. Dan rijden we naar Cottonwood. Onderweg schieten we nog een plaatje van Lewiston, de oude hoofdstad van Montana toen dat nog niet opgedeeld was en genoemd naar één helft van de ontdekkingsreizigers Lewis en Clarke (Clarkston bestaat ook).



Op naar de surprise-overnachting. Voor Costa althans. Ik weet het al. Daarom pak ik de camera en film Costa voor de verandering:

[filmpje met de verrassing voor Costa]

Een hond dus. En wat voor één. Een enorme beagle genaamd Sweet Willy:



In het schuurtje ernaast ontmoeten we Frances en de bouwer Dennis:



Dennis is gepensioneerd en in plaats van achter de geraniums te zitten, besloot hij zijn hobby van houtsnijden tot in het extreme door te voeren. Vandaar dat Sweet Willy tot stand kwam. Van de binnenkant heeft hij ook een model gemaakt:



Wat volgt is een leuk gesprek met Frances en Dennis. Kennelijk zijn wij de eerste Nederlanders die in Sweet Willy slapen. En we zijn net op tijd, omdat een paar weken later het tweede Nederlandse stel daar zal logeren. .

Daarnaast hebben we het over Dave Gorman, één van mijn inspiratiebronnen en dankzij wie ik van het bestaan van Sweet Willy weet. Voor geïnteresseerden: bekijk eens de documentaire America Unchained van hem. Of iets van zijn andere ondernemingen. Het is de moeite meer dan waard.

Speciaal voor ons bezoek hebben Frances zich ook verdiept in Nederland. Het verwondert ze hoe zoveel mensen in zo'n klein land kunnen wonen. De county waar zij wonen is net zo groot als Wales, maar heeft slechts 15.000 inwoners. En is verdeeld over twee tijdzones.

Maar genoeg daarover. Hier nog wat foto's van Sweet Willy:


Costa naast Sweet Willy en links van hem een toilet in de brandweerkraan natuurlijk.


Dat is het zeker.


Speciaal voor Yvonne een foto van de badkamer. Niet te zien is het toilet, maar ze zal blij zijn om te weten dat de badkamer zich in het achterste van de hond bevindt.


Costa in de kop waar hij slaapt. We hebben er om gedobbeld. Ik slaap in het grote bed in de romp. .

Qua eten heeft Cottonwood maar één optie: het Country Haus Restaurant:


Reserveringen zijn ondanks de notificatie echt niet nodig. Het eten was gewoon goed en de serveerster minderjarig, waardoor de kok iedere keer uit de keuken moest komen om alcohol aan Costa te serveren. Als hij daar niet mee bezig was, maakte hij een heerlijke Bite Size Steak voor Costa en BBQ Beef Ribs voor mij.

Na het eten nemen Costa en ik plaats op het balkon dat aan de romp van Sweet Willy vastzit en staren naar de sterren. In the middle of nowhere is de melkweg bijzonder goed te zien.

In het volgende verslag: Winding roads, Lola, Internationale Vrede, Costa die een vegetarische maaltijd nuttigt en een Zweedse.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 09-12-2011 12:04:19 ]

Frances en Dennis zien eruit alsof ze een boel lol hebben in het leven

quote:

Op donderdag 8 december 2011 23:02 schreef UIO_AMS het volgende:
[knip]
In het volgende verslag: Winding roads, Lola, Internationale Vrede, Costa die een vegetarische maaltijd nuttigt en een Zweedse.

Wait, what? Costa die een Zweedse nuttigt?

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 09:02 schreef Gaoxing het volgende:
Frances en Dennis zien eruit alsof ze een boel lol hebben in het leven

Dat hebben ze volgens mij ook en het zijn de meest vriendelijke en gastvrije mensen die we zijn tegengekomen tijdens onze dobbelsteenavonturen. En ze zijn ook nog steeds oprecht verbaasd over de belangstelling en aantrekkingskracht van Sweet Willy. Dennis heeft zelfs voor het eerst van zijn leven een computer aangeschaft om met mensen te communiceren nadat een reisjournalist een stuk over Sweet Willy schreef en zei dat dit hun leven zou veranderen.

Wat mij eraan herinnert Frances en Dennis een link naar dit topic te sturen. Ze kunnen waarschijnlijk geen Nederlands lezen, maar dat geeft natuurlijk niet.

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 09:55 schreef Skaai het volgende:
De dobbelsteen vergeten omg! Wel probs dat jullie terug zijn gereden

Even stonden we in dubio. Terugrijden of gewoon een nieuwe dobbelsteen kopen in het casino? Achteraf ben ik heel blij dat we de gok hebben genomen en terug zijn gereden om de dobbelsteen op te halen. In totaal duurde de ophaalactie ongeveer een uur extra, maar daarvoor hebben we wel de geliefde dobbelsteen terug en heb ik een mooie pet van Jimmy's Down The Street.

quote:

Is er overigens nog een reden waarom er in september een kerstboom in het Country Haus restaurant staat? Ik mis de toelichting! .
.

Het was zelfs nog augustus en voor wat betreft de Kerstboom heb ik geen idee. Kennelijk zijn de mensen in Idaho dol op Kerst. Hoe kun je anders de Kerstwinkel in Coeur d'Alene verklaren?

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 10:03 schreef JohnnyKnoxville het volgende:
Wait, what? Costa die een Zweedse nuttigt?

Het was laat toen ik dat schreef.

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 12:01 schreef Skaai het volgende:
Goeie reminder, ik ga mijn kerstboom zo eens opzetten

Wat heet, bedacht me net dat we terug in Coeur d'Alene na het ophalen van de dobbelsteen nog een quick stop hebben gemaakt bij de lokale Kerstwinkel om een handgemaakte elandspop voor m'n nichtje te kopen. Dat heb ik nu ook toegevoegd aan het verslag.

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 12:01 schreef Skaai het volgende:
Goeie reminder, ik ga mijn kerstboom zo eens opzetten

Gisteravond al gedaan

_{Nou ja, laten doen, is vrouwenwerk}

Erg leuk om weer te lezen!

Vers verslag! Willy!
Als je er ook kunt slapen in een kat ga ik ook eens die kant op.

Mooie update weer hondenhotel lijkt mij ook erg gaaf!

Het duurt even, maar dan heb je ook wel wat.

Eindelijk, een verslag

af en toe kom je langs een topic en dan heb je zoiets van: waarom kom ik hier nu pas achter, dit is zo vet!

Dit is zo'n moment

wat een leuke verhalen allemaal

Dank je. In de OP kun je trouwens de links naar onze eerdere avonturen vinden. .

quote:

Op zaterdag 10 december 2011 18:02 schreef UIO_AMS het volgende:
Dank je. In de OP kun je trouwens de links naar onze eerdere avonturen vinden. .

oh dan moet ik daar ook eens kijken

Heb net een handgeschreven Kerstkaart ontvangen van Dennis & Frances:

quote:

Hello Mr Dice Man,
Remembering with appreciation your fun visit this summer. Thanks for sending along your blogs. Good travels ahead & happy holidogs.
Please relay our wishes to Costa, too.
Frances & Dennis

Dat is nog eens top persoonlijke klantenservice!

Leuk gebaar !

Je stuurt wel een kaartje terug neem ik aan

Mr. Dice Man.

Voor degenen die de route willen rijden:



Dan wel inclusief terugkeer naar Coeur d'Alene hè.

De route van dag 6 had ik ook al klaar staan. Kan ik net zo goed nu ook plaatsen. Het verslag komt eraan. .

De vaart zit er nog niet echt in, maar hier is dan: Deel 6 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS, maar de grens komt in zicht!

Dinsdag 30 augustus: Cottonwood – West Glacier

De nacht in Sweet Willy was, zoals verwacht, een geweldige nacht. En in de kitchenette staat een geweldig ontbijt op ons te wachten. Blueberry muffins, fruit, granola, yoghurt, noem maar op. In het achterste van de hond douchen we en dan gaan we op weg. Al was ik liever gebleven. Dit was goed. En eigenlijk had ik wel een houtgesneden hondje willen kopen. Maar we hebben een lange dag in de auto voor de boeg. We willen Glacier National Park bereiken. Canada wacht op ons.

Voor het eerst in twee jaar neem ik plaats achter het stuur. En ook voor het eerst tijdens onze dobbelsteenavonturen. Als excuus voor het niet rijden geef ik altijd het wonen en werken in één stad op. Een auto heb ik niet nodig voor het woon-werk verkeer. Maar in werkelijkheid speelt een ongeluk dat ik een drie jaar terug heb gehad ook mee. Daarna heb ik wel nog een keer gereden, maar dat ging niet van harte. Tijd om het van me af te zetten. Gelukkig heb ik de kalme Costa naast me zitten. Het is even wennen, maar het gaat.

We volgen Highway 12 naar Missoula. Een winding road van 141 mijlen, zoals de waarschuwingsborden ons vertellen. Kennelijk een unicum in de VS. Onderweg stoppen we een paar keer om wat foto's te schieten van de rivier die langs Highway 12 loopt:


Mooi hè?


Costa herleeft een soortgelijk plaatje dat we ooit schoten in Oostenrijk.


Wat wordt m'n haar grijs.

Onderweg stoppen we ook nog even bij Lolo's Pass, de grens met Montana en de tijdzone. Een paar kilometer later rijden we Lolo Hot Springs binnen. Tijd voor een lunch bij één van de twee roadside diners. Even wijst de rechter aan.

Binnen dobbelen we voor de lunch. De serveer(d/st)er (we weten het echt niet) blijkt een Belgische vriendin te hebben. Costa dobbelt een Montanan (double burger with cheese and bacon and fries) en ik een Montana (burger with cheese and bacon and fries). Die van mij is al enorm. Costa toont hoe ver hij zijn mond open moet doen:


En nee dames, dat is niet zijn bijzonder lange tong dwars door zijn broodje, maar een stuk bacon.

Na de lunch vervolgen we Highway 12 tot we bij Lolo linksaf de 93 op moeten. Highway 12 is één van de mooiste routes die we beiden ooit gevolgd hebben in de VS. En vreemd genoeg staat het op de kaart niet aangegeven als een scenic route. Highway 93 die we via Missoula volgen tot West Glacier is dat wel, maar is niet half zo mooi. Er valt ook weinig over te melden. Bij Poison dobbelen we nog of we de westelijke of oostelijke route om Flathead Lake volgen. Het wordt de westelijke route. Dat was wel het meest noemenswaardige.

Dan arriveren we in West Glacier:


De ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Het wordt al wat later en in het park zijn vrijwel geen overnachtingsmogelijkheden tot Waterton in Canada. En volgens de borden is dat nog zeker 3 uur rijden. De enige logische optie is in West Glacier een overnachting boeken. Canada komt morgen wel. De ouderwetse 'dobbel en het zoveelste motel wordt het' manier levert ons een overnachting op in het 4e motel dat we tegenkomen: West Glacier Motel. Een weinig originele naam gegeven het feit dat we in West Glacier zijn en het een motel is. Het uitzicht is wel prima:



In de diner aan de overkant eten we ons avondeten. Costa dobbelt een vegetarische maaltijd: stir fried veggies. Na zijn Montanan had hij toch wel genoeg vlees op. Ik dobbel liver & onions met rijst. Dit is ver weg verwijderd van onze beste maaltijden gedurende de dobbelsteenavonturen, maar dat kan gebeuren als je het lot legt in de uitkomsten van de dobbelsteenworpen.

In de kamer naast ons logeert een Zweedse familie. Daar komen we achter als hun deur open zwaait en ik wat Zweeds hoor, terwijl wij voor onze kamer zitten te genieten van de resterende warmte. In m'n beste Zweeds zeg ik gedag tegen de moeder die buiten nog even een sigaretje komt roken. Kennelijk brengen ze hun dochter naar Calgary, waar ze een half jaar gaat studeren. West Glacier Park doet haar denken aan Scandinavië. En dat vindt ze wel zo prettig.

Terug in de kamer zappen we nog wat langs de vele televisiekanalen. Veel meer valt er niet te doen 's avonds in West Glacier. Zo maken we kennis met geweldige programma's als Extreme Couponing (ja, een programma over vrouwen die coupons sparen om voor duizenden dollars inkopen te doen en uiteindelijk minder dan 100 dollar hoeven te betalen mits ze de juiste combinaties maken; de stress!) en Salvage Wars (over mensen die bieden op storage units waar de huur niet meer voor betaald wordt en van rechtswege verkocht mogen worden aan de hoogste bieders zonder dat zij de storage diepgaand mogen inspecteren om de werkelijke waarde te betalen). Geweldige programma's!

Uiteindelijk kan ik toch mijn ogen niet meer openhouden en wil gaan slapen. Costa besluit nog wat te lezen in zijn speciaal voor dit soort gelegenheden aangeschafte koplamp:



In het volgende verslag: File in de mist, Logan, The Prince of Wales in Canada, verstopte en vallende bizons en een mooie Hollandse.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 22-12-2011 08:59:45 ]

Mooie foto´s hoor, lijkt erg op Bariloche