Ik ben uitgenodigd voor een interview betreffende een komend congres over behandeling van vrouwen binnen de psychiatrie, de langdurige behandeling wel te verstaan.
Nooit gedacht dat ik zo onderuit zou gaan en een gevaar voor mijn omgeving zou vormen. Maar dat gebeurde dus wel en het leek of er geen houden meer aan was, zo snel ging het.
Bij de eerste klinische opname die ik begon, moest ik mijn zoons achterlaten, voor hen geen hulp dat was een dubbele ABWZ verstrekking. De vader van de jongens was niet meer in beeld, daar was ik al 10 jaar van gescheiden en heeft zich ook nooit als vader gedragen. Wel een collega en familie die hielpen, maar ook zij waren onbekend met de situatie, hadden hun werk en gezin en hadden de ernst van de situatie net als velen niet door.
Dus ik in klinische setting, geen 1op 1 gesprekken, geen begeleiding want die zat een paar gangen verderop in een kantoortje en problemen moest je met de 'groep' bespreken en geen onderzoeken. Geen rust om aan behandeling te beginnen, want ik zat met mijn gedachte thuis.
Als ik toen goed in mekaar had gezeten en bij mijn positieven was geweest, had ik daar nooit mee akkoord gegaan, maar ik was niet in de realiteit en zweefde volgens eigen denken regelmatig 10 centimeter van de grond, zag dingen die er niet waren en had regelmatig woedeaanvallen waarbij het hele servies eraan ging en ik weer bij de Blokker stond om nieuw te kopen.
Zonder gesprek of onderzoek kreeg ik het predikaat Borderline stoornis.
De ene na de andere medicatie gehad, tot ziekwordens toe. Niets hielp.
Ik heb samen met groepsgenoten gezorgd voor een client uit mijn groep die suïcidaal was.
Ik vond de hele situatie eng en kon het helemaal niet aan, vooral ook omdat die suïcidale client een verbondenheid met mij voelde en mij steeds benaderde. Zo stond ze met koffie op een dienblaadje met suiker en melk aan de rand van mijn bed om 4 uur s'ochtends op me neer te staren met van die glazige ogen zonder iets te zeggen. Ik had ernstige paniekaanvallen en wilde me onttrekken aan de zorg voor deze client. In gesprek met een groepsgenoot hierover die het mij zeer kwalijk nam dat ik niet meer mee wilde doen, heeft deze suïcidale client de kans gezien om de keuken in te lopen en heeft zichzelf vervolgens lekgestoken met een aardappelmesje.
Met de groep samen hebben we het bloed staan dweilen..
De psychologe die de leiding had nam geen enkele verantwoording en zei dat deze client niet aan behandelling toe was en dat wij het als groep toch maar heel goed hadden gedaan.
Nee, het ging niet goed, ik ging verder achteruit en na meerdere woedeuitbarstingen die het gevolg waren van paniekaanvallen, ben ik uit de kliniek weggestuurd.
Nou daar komt die diagnose weer...
Bij een vervolgbehandeling zijn ze op zeggen van vorige opname gaan testen op Borderline. Als je gaat zoeken , dan zul je vinden.
Neem een willekeurige Nederlander, toets hem specifiek op Borderline en ja hoor, raak!
Een heel vage diagnose die heel veel kanten op kan gaan, mensen tekort doet en ook nog schade toebrengt; Borderliners worden als onbehandelbaar beschouwd.
Zo ook de schade bij mij want je wordt om die diagnose geweerd van andere behandeling, krijgt bed op recept speciaal voor Borderliners enzovoort.
Je wordt in een hokje geplaatst waar je niet meer uitkomt.
Vele behandelingen verder kwam eruit dat ik een bipolaire stoornis had met psychotische episodes en paniekaanvallen door stress en niet adequaat kunnen reageren op spanning en teleurstellingen die nou eenmaal in het leven voorkomen. Dan zou je toch denken, nu komt het goed. Niet dus!
Bij mijn ontslag las ik de overdracht en wat stond er? Mevrouw heeft Borderline stoornis met narcistische trekken...
Begrijpen jullie het?
Ik niet! Misschien was het wel zo makkelijk om op een diagnose zonder gedegen onderzoek voort te borduren. Misschien was er onderbezetting van het personeel, te weinig tijd om nou eens echt met me in gesprek te gaan. Ik heb wel testen afgelegd aan het bureau van een administratief medewerkster die steeds met haar kind belde omdat die voor het eerst naar muziekles ging, terwijl ik vragen in moest vullen over sexueel misbruik.
Dit is nog maar een tipje van de sluier die opgelicht wordt, het verhaal is te groot om hier uit de doeken te doen, het beslaat een periode van ruim 10 jaar.
Gelukkig zijn er ook heel veel goeie mensen op mijn pad gekomen die wel konden luisteren.
Ik trek nu wel heel erg de zin van diagnoses in twijfel en twijfel over het doel en de zin van Psychologie en psychiatrie.
Hebben zij ons harder nodig dan wij hen?
Dat is natuurlijk onzin, een gemiddelde nederlander zal nooit voldoen aan de extreme kenmerken die een borderlinestoornis met zich meebrengt.quote:Neem een willekeurige Nederlander, toets hem specifiek op Borderline en ja hoor, raak!
Ze heeft wel gelijk dat ze heel makkelijk zijn met het trekken van conclusies, diagnoses, en je alle mogelijke labels opplakken. Laat iemand een vragenlijst invullen.. 'Denk je wel eens aan de dood?' Euh.. nou, ja soms hè, dat is toch normaal? ZOMG JE BENT SUÏCIDAAL HDAFHE8UFYEA!!quote:Op woensdag 14 september 2011 16:39 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Dat is natuurlijk onzin, een gemiddelde nederlander zal nooit voldoen aan de extreme kenmerken die een borderlinestoornis met zich meebrengt.
Is tenminste wel mijn ervaring. Wat ik niet snap alleen is precies het punt van de topic, discussie over dit onderwerp of..?
Ik ook niet, snap niet echt wat je met dit topic wil. Je verhaal kwijt of een discussie starten?quote:Begrijpen jullie het?
Ik niet!
TS vindt dat ze niet op de juiste wijze gediagnosticeerd is en wellicht een label opgeplakt heeft gekregen dat niet klopt.quote:
Niet te lezen man, dit stuk. Doe eens een samenvatting
De zin van de topic is deze: hoeveel waarde heeft nou zo'n diagnose, hoe moet een diagnose gesteld worden, hoe belangrijk is de waarheidsbevinding?quote:
[..]
Ze heeft wel gelijk dat ze heel makkelijk zijn met het trekken van conclusies, diagnoses, en je alle mogelijke labels opplakken. Laat iemand een vragenlijst invullen.. 'Denk je wel eens aan de dood?' Euh.. nou, ja soms hè, dat is toch normaal? ZOMG JE BENT SUÏCIDAAL HDAFHE8UFYEA!!
Is tenminste wel mijn ervaring. Wat ik niet snap alleen is precies het punt van de topic, discussie over dit onderwerp of..?
Gezien de gevolgen van een diagnose die ik heb ondervonden, is de waarde miniem.
Borderline is omstreden en nooit volledig vanwege de complexiteit maar zo'n diagnose kan wel de verder behandeling bepalen.
Ik zeg niet dat het label klopt, maar ik vind het niet zo verwonderlijk dat de meeste borderliners hun label liever ontkennen. Jij bepaalt overigens zelf in hoeverre je waarde hecht aan een label. Als jij problemen ondervindt in je leven, wat boeit het dan of er een label op geplakt wordt of niet? Lijkt me zinvoller om te accepteren dat je zelf iets wil doen om je problemen te verlichten dan je druk maken om de naam van een label.
je hebt gelijk wat betreft het label en hoeveel waarde je er zelf aan hecht. Helaas met een label als Borderline wordt je gewoon weggestuurd, je mag wel langskomen maar pas na 8 uur s 'avonds voor bed op recept. Vervolgbehandeling moet aansluiten op je diagnose en als er dan niet verder gekeken wordt en er zijn geen gesprekken over wat er nou werkelijk aan de hand is, zit je er maar mooi mee!quote:Op woensdag 14 september 2011 17:05 schreef Cactus1 het volgende:
Een van de symptomen van borderline is ook een beperkt zelfinzicht en alles buiten jezelf neerleggen. Jij kan er immers niks aan doen en alles wordt veroorzaakt door de omstandigheden of mensen om je heen.
Ik zeg niet dat het label klopt, maar ik vind het niet zo verwonderlijk dat de meeste borderliners hun label liever ontkennen. Jij bepaalt overigens zelf in hoeverre je waarde hecht aan een label. Als jij problemen ondervindt in je leven, wat boeit het dan of er een label op geplakt wordt of niet? Lijkt me zinvoller om te accepteren dat je zelf iets wil doen om je problemen te verlichten dan je druk maken om de naam van een label.
Beide, ik wilde dit kwijt maar wil ook graag andere ervaringen horen en hoe anderen er tegenaan kijken. Ook van mensen die er niet mee in aanraking zijn gekomen wil ik graag feedbackquote:
[..]
Ik ook niet, snap niet echt wat je met dit topic wil. Je verhaal kwijt of een discussie starten?
1 op de 3 Nederlanders heeft deze stoornis volgens wetenschappelijk onderzoek, het komt pas onder de aandacht als het functioneren ernstig beperkt wordt en daarvoor hulpverlening wordt ingeschakeld.quote:
[..]
Dat is natuurlijk onzin, een gemiddelde nederlander zal nooit voldoen aan de extreme kenmerken die een borderlinestoornis met zich meebrengt.
Als ik dit verhaal zo lees (dat wel wat alinea's kan gebruiken voor de leesbaarheid), zou het me totaal niet verbazen als je een van beide hebt.
Hoe ik het zie is dit: als je nog (redelijk) goed kunt functioneren, word je benadeeld door een label, maar als je veel minder of zelfs helemaal niet meer kunt functioneren, helpt een label je.
Dan weten mensen dat je er echt niks aan kunt doen.
Je wilt geholpen worden, neem ik aan? Als men niet weet waar je mee moet worden geholpen, is het waarschijnlijk minder effectief.
Maar dat neemt niet weg dat sommige behandelaren smijten met van die termen.
Wat nog steeds niet betekent dat alle labeltjes onzin zijn.
Tja, ik moet zeggen dat ik me dat bijna niet kan voorstellen. Ik denk ook vaak na over de dood, maar juist omdat ik er bang voor ben en alles behalve suicidaal om die reden. Ik geloof wel dat er te snel diagnoses worden gesteld, maar zijn psychologen werkelijk zo dom? Ik studeer nu zelf psychologie en altijd als ik dat soort dingen lees schaam ik me gewoon.quote:
[..]
Ze heeft wel gelijk dat ze heel makkelijk zijn met het trekken van conclusies, diagnoses, en je alle mogelijke labels opplakken. Laat iemand een vragenlijst invullen.. 'Denk je wel eens aan de dood?' Euh.. nou, ja soms hè, dat is toch normaal? ZOMG JE BENT SUÏCIDAAL HDAFHE8UFYEA!!
Is tenminste wel mijn ervaring. Wat ik niet snap alleen is precies het punt van de topic, discussie over dit onderwerp of..?
Ik zie het dat wanneer je behandeling nodig hebt (dus idd wanneer je niet goed functioneert is dat meestal) dan helpt een label voor de behandelaren. Of je er zelf wat aan hebt is compleet persoonsafhankelijk. Sommigen gaan het als excuus gebruiken, anderen helpt het om inzicht te krijgen in gedrag en er mee te leren omgaan.quote:Op donderdag 15 september 2011 00:46 schreef Madame_Paon het volgende:
De borderline persoonlijkheidsstoornis en de bipolaire stoornis zijn verwant aan elkaar. Dat is tenminste wat psychiaters tegenwoordig denken.
Als ik dit verhaal zo lees (dat wel wat alinea's kan gebruiken voor de leesbaarheid), zou het me totaal niet verbazen als je een van beide hebt.
Hoe ik het zie is dit: als je nog (redelijk) goed kunt functioneren, word je benadeeld door een label, maar als je veel minder of zelfs helemaal niet meer kunt functioneren, helpt een label je.
Dan weten mensen dat je er echt niks aan kunt doen.
Je wilt geholpen worden, neem ik aan? Als men niet weet waar je mee moet worden geholpen, is het waarschijnlijk minder effectief.
Maar dat neemt niet weg dat sommige behandelaren smijten met van die termen.
Wat nog steeds niet betekent dat alle labeltjes onzin zijn.
dit topique, de laatste pagina's
Bron?quote:
[..]
1 op de 3 Nederlanders heeft deze stoornis volgens wetenschappelijk onderzoek, het komt pas onder de aandacht als het functioneren ernstig beperkt wordt en daarvoor hulpverlening wordt ingeschakeld.
quote:
[..]
Weetje wat het is? Er zijn ook mensen die gewoon echt niet alles op een rijtje hebben en ook echt hulp nodig hebben. Het probleem is dat het een beetje 'hip' begint te worden om bij het eerste de beste signaal van slecht gedrag van de kleine te googlen, op wikipedia terecht te komen en de zelf-diagnose stellen; 'mijn kind is zo autistisch als de pest' vervolgens krijgen ze patsboem het labeltje en krijgt hij trainingen, begeleiding en alles moet anders. De school wordt ingelicht; mijn kind is autistisch maar wel intelligent, bijzonder onderwijs heeft geen plaats voor intelligente kinderen dus willen we hem op regulier onderwijs houden, willen jullie dit tolereren? Wat is hier het gevolg van: het kind krijgt de ruimte. Een beetje slim kind pakt die ruimte en maakt hier misbruik van, zonder te weten dat dit fout is. Hierdoor bevestig je eigenlijk ongewild je onjuiste diagnose en alleen omdat je de ruimte pakt die je krijgt! Je mag ineens te laat komen, je mag ineens zeggen dat je leraar stom is. En als het toegelaten wordt, waarom zou je het niet doen als klein, niet wetend kind?
Het is gewoon een vicieuze cirkel, als je er eenmaal ingeworpen wordt, kom je er gewoon niet uit. En het probleem is dat er niet naar JOU geluisterd wordt wánt je bent namelijk niet goed wijs. Ik heb wel eens verslagen teruggelezen waaruit bleek dat iemand gemiddeld scoorde op alles. Maar omdat hij deze onderzoeker niet zo vaak aankeek en eigenlijk naar huis wou was hij maar autistisch. Het is gewoon een labeltje plakken zodat de ouders gerust zijn dat ze weten wat het kind zou hebben. Het is schandalig.
Bijkomend probleem is de langere wachttijd voor mensen met écht psychologische problemen.
Conclusie; Geestelijke gezondheidszorg is gewoon iets wat levens kapot maakt en zou alleen mogen gebruikt worden op mensen die écht iets hebben en zelf om de hulp vragen.
En als men hun werk goed doet, krijgen mensen niet na twee gesprekken een diagnose.
Daar hoort maanden aan onderzoek aan vooraf te gaan.
Zo is het bij mij wel gegaan.
En medicatie wordt gelukkig ook lang niet altijd meteen voorgeschreven. Ik kreeg pas antidepressiva toen ik al 2 jaar depressief was (al had ik op dat moment niet door dat ik depressief was).
Helaas zijn er ook genoeg therapeuten en instellingen die veel te snel met een diagnose en medicatie komen.
Als je dat topic had gelezen had je gezien dat ik het heb over licht autistische diagnoses die vaak een foute diagnose zijn. Er is natuurlijk altijd een groep die gewoon niet een foute diagnose kan hebben omdat die écht problemen hebben en dat ook zelf weten of anderen gewoon niet omheen kunnen. Foute diagnose is meer dat je weet dat je het níet hebt maar je toch gelabeld wordt.quote:
De geestelijke gezondheidszorg redt anders ook genoeg levens.
En als men hun werk goed doet, krijgen mensen niet na twee gesprekken een diagnose.
Daar hoort maanden aan onderzoek aan vooraf te gaan.
Zo is het bij mij wel gegaan.
En medicatie wordt gelukkig ook lang niet altijd meteen voorgeschreven. Ik kreeg pas antidepressiva toen ik al 2 jaar depressief was (al had ik op dat moment niet door dat ik depressief was).
Helaas zijn er ook genoeg therapeuten en instellingen die veel te snel met een diagnose en medicatie komen.
Snapt u?
Ja, dat snap ik.quote:
[..]
Als je dat topic had gelezen had je gezien dat ik het heb over licht autistische diagnoses die vaak een foute diagnose zijn. Er is natuurlijk altijd een groep die gewoon niet een foute diagnose kan hebben omdat die écht problemen hebben en dat ook zelf weten of anderen gewoon niet omheen kunnen. Foute diagnose is meer dat je weet dat je het níet hebt maar je toch gelabeld wordt.
Snapt u?
Maar als men als hulpverlener iemand al veel te snel een (foutieve) diagnose geeft, doet men zijn werk gewoon niet goed.
Precies, dat label is ervoor om ervoor te zorgen dat je de juiste hulp krijgt. Verder zie ik het probleem niet zo. Als je niet tevreden bent met de diagnose of behandeling, dan ga je toch ergens anders heen?quote:
[..]
Ik zie het dat wanneer je behandeling nodig hebt (dus idd wanneer je niet goed functioneert is dat meestal) dan helpt een label voor de behandelaren. Of je er zelf wat aan hebt is compleet persoonsafhankelijk. Sommigen gaan het als excuus gebruiken, anderen helpt het om inzicht te krijgen in gedrag en er mee te leren omgaan.
Was het maar zo makkelijk. Ten eerste word je tot je 16 gedwongen ivm geen rechten in de zorg. en vanaf mijn 16e moest ik knokken om die diagnose onderuit te halen want het staat in je schoolmap, in de dossier van gezondheidszorg en overal komt het terug. Wie weet met werk zoeken etc? Snapt u. Gewoon labels plakken is een kwalijke zaakquote:
[..]
Precies, dat label is ervoor om ervoor te zorgen dat je de juiste hulp krijgt. Verder zie ik het probleem niet zo. Als je niet tevreden bent met de diagnose of behandeling, dan ga je toch ergens anders heen?
Ik heb het even nagezocht en vrijwel overal lees ik aantallen variërend tussen 100.000 en 200.000 mensen in Nederland. Dat is nog niet eens 1 op de 80 Nederlanders.quote:
[..]
1 op de 3 Nederlanders heeft deze stoornis volgens wetenschappelijk onderzoek, het komt pas onder de aandacht als het functioneren ernstig beperkt wordt en daarvoor hulpverlening wordt ingeschakeld.
Bron?quote:
De borderline persoonlijkheidsstoornis en de bipolaire stoornis zijn verwant aan elkaar. Dat is tenminste wat psychiaters tegenwoordig denken.
Als voor de waarde van een diagnose... Als jij duidelijk borderline hebt, dan is dat toch verdomd handig om te weten, als niet voor jezelf, dan wel voor mensen om je heen. Misschien heb je moodswings en uitspattingen, en heb je dat zelf niet door, maar anderen wel. (kende meisje met borderline bij wie dat zo werkte, weet niet of het universeel is) Een diagnose is noodzakelijk omdat het het behandelplan bepaalt. Maar dan moet er wel een behandelplan volgen natuurlijk. (moet je waarschijnlijk zelf actief achteraan)
Er zijn wel specifieke onderzoeks instellingen, maar die ken ik alleen voor autisme en kinderen.
Ben je nu thuis? of in een behandelsetting? Vraag een second opinion aan, en stap naar de MEE met je vragen.
Het is lastig een goede diagnose te stellen, want dingen lijken nog wel eens op elkaar. bipolaire en borderline willen nog wel eens samen gaan, en veel onderzoekers kijken met oogkleppen op in hun eigen straatje..
Wat je kan doen is dus een nieuw onderzoek aanvragen, eisen van een onafhankelijk bureau, niet om je diagnose vrij te laten krijgen, er is immers wel iets aan de hand, maar om zekerheid te krijgen in je problematiek..
Overigens is er sinds 2 jaar een goede gedragstherapie voor mensen met borderline, werkelijk geen idee hoe dat heet, maar dat zou ik voor je kunnen navragen als blijkt dat je borderline hebt.
jup. ben je minderjarig dan ben je gewoon de klos want dan heb je niets te willenquote:
Als psychiatrische medewerker kan ik je verhaal voor een deel beamen, een diagnose is niet heilige de behandeling daar uit voort vloeiend vaak wel....
Er zijn wel specifieke onderzoeks instellingen, maar die ken ik alleen voor autisme en kinderen.
Ben je nu thuis? of in een behandelsetting? Vraag een second opinion aan, en stap naar de MEE met je vragen.
Het is lastig een goede diagnose te stellen, want dingen lijken nog wel eens op elkaar. bipolaire en borderline willen nog wel eens samen gaan, en veel onderzoekers kijken met oogkleppen op in hun eigen straatje..
Wat je kan doen is dus een nieuw onderzoek aanvragen, eisen van een onafhankelijk bureau, niet om je diagnose vrij te laten krijgen, er is immers wel iets aan de hand, maar om zekerheid te krijgen in je problematiek..
Overigens is er sinds 2 jaar een goede gedragstherapie voor mensen met borderline, werkelijk geen idee hoe dat heet, maar dat zou ik voor je kunnen navragen als blijkt dat je borderline hebt.
tevens on topique; de waarde van diagnose is negatief
Dit dus.quote:Op donderdag 15 september 2011 01:47 schreef Madame_Paon het volgende:
[..]
Ja, dat snap ik.
Maar als men als hulpverlener iemand al veel te snel een (foutieve) diagnose geeft, doet men zijn werk gewoon niet goed.
Bovendien zijn die labeltjes maar tijdelijk (zeg maar zo'n jaar of 10 tot 50) waarna na nieuwe bevindingen het DSM boekje weer opnieuw aangepast wordt.
Het labeltje moet je dan ook niet te letterlijk nemen. Het gaat uiteindelijk om jou en in hoeverre je klachten hebt. Vaak passen die klachten bij een labeltje en iemand met verstand van zaken (dus niet sommige psycho-wannabees zoals hier op fok) kan de juiste diagnose stellen
Nee heeft niks met botheid te maken, het is zoals het is.quote:
Ik snap het probleem niet zo goed, als je daadwerkelijk een gevaar voor jezelf en je omgeving bent dan hoor je toch echt in 'n gesloten inrichting thuis, TS, neem me niet kwalijk dat ik het zo bot stel. Verder is het dan niet zo heel boeiend wat voor labeltje ze erop plakken, naar mijn mening.
Ik was ook gevaarlijk, maar dan wel na 2 jaar over straat met mijn tassie gelopen te hebben, machteloos tussen de instanties heen en weer gestuurd. De ene psychologe zei ;"Mevrouw met u is niks aan de hand , u zou gewoon 2 weken vakantie moeten hebben.
De andere psychologe zei: ga met je hond wandelen, "ja maar die heb ik niet", dan doe je maar alsof.
Vandaar dat ik er niet zo'n hoge pet van op heb.
Ook mijn oudste zoon was depressief, ik heb daar een jaar mee geleurd. Begonnen bij jeugdzorg, daar heb ik geen goed woord voor over. Ze schreven hem uit hun caseload omdat ie zijn afspraken niet nakwam terwijl hij een contactstoornis had en er gewoon niet toe in staat was.
Tegen mij zeiden ze dat ik hem moest loslaten, maar ik zag hem verzuipen en onderwijl was ik zelf ook aan het verzuipen.
Het is gewoon een eindeloze weg voordat je de goede treft, ondertussen je baan kwijt met alle gevolgen vandien.
Ik heb particulier een psycholoog voor hem benaderd maar voor mijzelf kon ik dat niet bekostigen.
Zoiets kan dus zomaar...
Ja ik had ook moeten schrijven de 'persoonlijkheidsstoornis' waaronder de Borderline.quote:
[..]
Ik heb het even nagezocht en vrijwel overal lees ik aantallen variërend tussen 100.000 en 200.000 mensen in Nederland. Dat is nog niet eens 1 op de 80 Nederlanders.
http://ajp.psychiatryonline.org/cgi/content/full/163/7/1126quote:
http://www.medicalnewstoday.com/releases/46236.php
Ze zijn er nog niet helemaal uit.
Ik heb een training gevolgd in Deventer bij de Tender voor Borderliners maar er zijn er heel wat. De meeste zijn afgeleid van de Linehan-training zoals bijvoorbeeld de vers-trainingquote:
Als psychiatrische medewerker kan ik je verhaal voor een deel beamen, een diagnose is niet heilige de behandeling daar uit voort vloeiend vaak wel....
Er zijn wel specifieke onderzoeks instellingen, maar die ken ik alleen voor autisme en kinderen.
Ben je nu thuis? of in een behandelsetting? Vraag een second opinion aan, en stap naar de MEE met je vragen.
Het is lastig een goede diagnose te stellen, want dingen lijken nog wel eens op elkaar. bipolaire en borderline willen nog wel eens samen gaan, en veel onderzoekers kijken met oogkleppen op in hun eigen straatje..
Wat je kan doen is dus een nieuw onderzoek aanvragen, eisen van een onafhankelijk bureau, niet om je diagnose vrij te laten krijgen, er is immers wel iets aan de hand, maar om zekerheid te krijgen in je problematiek..
Overigens is er sinds 2 jaar een goede gedragstherapie voor mensen met borderline, werkelijk geen idee hoe dat heet, maar dat zou ik voor je kunnen navragen als blijkt dat je borderline hebt.
Het vervelende van zo'n label is dat je in een hokje wordt geplaatst dat geen recht doet omdat er vaak zoveel meer aan de hand is.
Als je al een brochure over Borderline leest, gaan je haren rechtop staan!
Het heeft me tot nu toe geen recht gedaan.
Ik ben uitgenodigd voor een interview betreffende een komend congres in oktober wat gaat over geweldadige vrouwen/ de keerzijde van Venus. Ik ga dus niet zelf spreken op dat congres en het is nog niet zeker dat het interview doorgaat omdat ze nog naar de juiste inpassing zoeken.quote:Op donderdag 15 september 2011 08:12 schreef Re het volgende:
Welk congres ben je voor uitgenodigd voor een interview?
Ik was dus zo'n 'geweldadige vrouw' en ben ook terecht uit de maatschappij gehaald. Ik kwam terecht in een kliniek waar voornamelijk mannen waren. De hele behandeling en onderzoeken waren gericht op mannen. Ik ben daar goed uitgekomen en woon nu zelfstandig.
Voor mij was het heel veilig om juist in een mannengroep te functioneren, maar het hield tevens ook in dat ik maar weinig vertelde zeker op emotioneel vlak.
De behandelaren willen bekijken of de behandeling voor vrouwen aangepast moet worden zeker ook omdat er nu meer vrouwen in dit cicuit behandeld worden.
Vaak wordt er gewerkt met casusssen van clienten maar ze willen het ook uit eerste hand horen.
Is dat zo of voel je dat zo?quote:
Het vervelende van zo'n label is dat je in een hokje wordt geplaatst dat geen recht doet omdat er vaak zoveel meer aan de hand is.
Een diagnose is nodig om je problemen te kunnen behandelen. Iemand kan wel tegen je zeggen dat je depressief bent in plaats van dat je borderline hebt, maar dan krijg je een behandeling die helemaal niet bij je aanslaat.
Een goede behandelaar gebruikt de diagnose alleen om te bepalen bij wat voor soort behandeling je het meest kan behalen. Als je eenmaal die behandeling volgt, gaat het niet meer om het label, maar gaat het om jou.
Borderline is trouwens een heel breed begrip. Op zo'n brochure staan kenmerken beschreven die aanwijzingen kunnen zijn of iemand wel of geen borderline heeft. En borderline manifesteert zich bij iedereen op zijn eigen manier. De één heeft last van randpsychoses, de ander heeft dat helemaal niet. De één wordt snel agressief, de ander richt zijn agressie juist op zichzelf door te gaan snijden. All what matters is dat je emotioneel instabiel bent en via therapie een manier moet zien te vinden waardoor je meer grip op je emoties krijgt, zodat je kwaliteit van leven daardoor beter wordt.
En een diagnose geeft aan hoe jouw situatie nu is. Je hoeft er niet persé voor de rest van je leven aan vast te zitten. Voor hetzelfde geldt heb je je emoties over een paar jaar zoveel beter onder controle, dat er geen sprake meer is van borderline.
En dat 1 op de 3 nederlanders borderline zou hebben, is onzin. Wat ik wel kan indenken, is dat 1 op de 3 nederlanders zich kan identificeren met borderline-kenmerken. Dat geeft al aan dat je als borderliner nog zo gek niet bent, omdat de emoties waarmee jij worstelt emoties zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn.
Bij mij was er ook echt wel wat aan de hand, maar dat is met name gaan spelen door het te lang mee doorlopen, een depresssief kind thuis, het in een isolement geraken, mijn werk wat me boven het hoofd groeide en het einedeloos niet gehoord worden als ik voor hulp aanklopte.quote:
Wat betreft jouw schrijven geef ik je gelijk, mij neefje was ook iets drukker dan de andere kinderen in de klas en de juffrouw vond een onderzoek nodig. Ja, daar heb je het weer; als je zoekt , zal je vinden.
Ze wilden hem ook wel een label opplakken.....
Dat is al even niet meer waar hoor.. Zo ie zo kinderen boven de 12 moeten toestemming geven voor behandeling. Wanneer we het niet hebben over OTS met uithuisplaatsing etc..quote:
[..]
jup. ben je minderjarig dan ben je gewoon de klos want dan heb je niets te willen
tevens on topique; de waarde van diagnose is negatief
Daarnaast is het recht van dit kind vertegenwoordigd door ouders, dus helemaal niks in te brengen is niet waar, nadeel is alleen dat die kinderen hun rechten natuurlijk niet kennen. In mijn werk is dat wel iets waar we kinderen continu over informeren. net als de onafhankelijke vertrouwens persoon, dat nummer hebben we groot in de kamer hangen, en de kids weten heel goed dat zie altijd mogen bellen, maar adviseren ze wel het eerst met hun ouders of groepsleiders te proberen op te lossen.
De VERS training etc hebben ook goede resultaten, waar ik het over heb is veel nieuwer en gaat veel dieper is ook wel wat zwaarder dan een training, dit is therapie!quote:
[..]
Ik heb een training gevolgd in Deventer bij de Tender voor Borderliners maar er zijn er heel wat. De meeste zijn afgeleid van de Linehan-training zoals bijvoorbeeld de vers-training
Het vervelende van zo'n label is dat je in een hokje wordt geplaatst dat geen recht doet omdat er vaak zoveel meer aan de hand is.
Als je al een brochure over Borderline leest, gaan je haren rechtop staan!
Het heeft me tot nu toe geen recht gedaan.
Helaas ben ik door die diagnose weggestuurd van klinieken en crisis opname, dat is wat ik bedoel met schade. Alle medicatie is daarop toegespitst en het aanbod van behandeling.quote:
[..]
Is dat zo of voel je dat zo?
Een diagnose is nodig om je problemen te kunnen behandelen. Iemand kan wel tegen je zeggen dat je depressief bent in plaats van dat je borderline hebt, maar dan krijg je een behandeling die helemaal niet bij je aanslaat.
Een goede behandelaar gebruikt de diagnose alleen om te bepalen bij wat voor soort behandeling je het meest kan behalen. Als je eenmaal die behandeling volgt, gaat het niet meer om het label, maar gaat het om jou.
Borderline is trouwens een heel breed begrip. Op zo'n brochure staan kenmerken beschreven die aanwijzingen kunnen zijn of iemand wel of geen borderline heeft. En borderline manifesteert zich bij iedereen op zijn eigen manier. De één heeft last van randpsychoses, de ander heeft dat helemaal niet. De één wordt snel agressief, de ander richt zijn agressie juist op zichzelf door te gaan snijden. All what matters is dat je emotioneel instabiel bent en via therapie een manier moet zien te vinden waardoor je meer grip op je emoties krijgt, zodat je kwaliteit van leven daardoor beter wordt.
En een diagnose geeft aan hoe jouw situatie nu is. Je hoeft er niet persé voor de rest van je leven aan vast te zitten. Voor hetzelfde geldt heb je je emoties over een paar jaar zoveel beter onder controle, dat er geen sprake meer is van borderline.
En dat 1 op de 3 nederlanders borderline zou hebben, is onzin. Wat ik wel kan indenken, is dat 1 op de 3 nederlanders zich kan identificeren met borderline-kenmerken. Dat geeft al aan dat je als borderliner nog zo gek niet bent, omdat de emoties waarmee jij worstelt emoties zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn.
Het kan als zodanig een heel goed uitgangspunt zijn [ je moet toch ergens beginnen] maar er komt zoveel meer bij kijken.
Ik heb in mijn werk een cliënt gehad die van kinds af aan als doof werd gediagnosticeerd en daarbij ook onbehandelbaar.Dit speelde de jaren 50. Ze was achter in de 40 toen men erachter kwam dat ze niet doof was maar autistisch.
De psychiatrie heeft flinke sprongen gemaakt, mensen worden tegenwoordig niet meer aan verwarmingsbuizen vastgeketend als zijnde onbehandelbaar.
Echter er is nog een hoop te ontwikkelen daarin en ik vind het dan ook eng en bedenkelijk dat de psychiatrie zo'n machtig instituut kan zijn.
Ik ben wel benieuwd, heb je meer informatie?quote:
[..]
De VERS training etc hebben ook goede resultaten, waar ik het over heb is veel nieuwer en gaat veel dieper is ook wel wat zwaarder dan een training, dit is therapie!
Dat is een heel ander verhaal, waarbij ik helaas moet zeggen dat het wel klopt.quote:
Helaas ben ik door die diagnose weggestuurd van klinieken en crisis opname, dat is wat ik bedoel met schade. Alle medicatie is daarop toegespitst en het aanbod van behandeling.
Het kan als zodanig een heel goed uitgangspunt zijn [ je moet toch ergens beginnen] maar er komt zoveel meer bij kijken.
Ik heb in mijn werk een cliënt gehad die van kinds af aan als doof werd gediagnosticeerd en daarbij ook onbehandelbaar.Dit speelde de jaren 50. Ze was achter in de 40 toen men erachter kwam dat ze niet doof was maar autistisch.
De psychiatrie heeft flinke sprongen gemaakt, mensen worden tegenwoordig niet meer aan verwarmingsbuizen vastgeketend als zijnde onbehandelbaar.
Echter er is nog een hoop te ontwikkelen daarin en ik vind het dan ook eng en bedenkelijk dat de psychiatrie zo'n machtig instituut kan zijn.
Ik zat een paar jaar geleden ook in een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Er zat bij mij in de groep een meisje met een bipolaire stoornis, maar dat was type 2 of zoiets en betekent dat je wel enigzins grip hebt op je stemmingen. Zij kon daardoor de behandeling volgen. Echter bleek na 5 maanden dat ze toch type 1 had. Ze was manisch, had het niet meer in de hand en kon daardoor de therapie niet meer volgen. Ze moest weg en er werd nauwelijks aandacht besteed aan het zoeken van een andere behandeling: eigenlijk werd ze gewoon weggestuurd met een pot lithium en een verwijsbriefje naar de algemene GGZ. Ze zat daarna maandenlang weer thuis. En zo kan ik nog wel wat voorbeelden bedenken.
Een leuke website met veel info hierover is bijvoorbeeld wrongdiagnosis.com
Zelfs dan niet. Of je moet ook stoornissen als ADD/ADHD en autisme meetellen. Dan kom je er meer in de buurt.quote:
[..]
Ja ik had ook moeten schrijven de 'persoonlijkheidsstoornis' waaronder de Borderline.