R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Tja, daar ga ik dan....
Ik ben uitgenodigd voor een interview betreffende een komend congres over behandeling van vrouwen binnen de psychiatrie, de langdurige behandeling wel te verstaan.
Nooit gedacht dat ik zo onderuit zou gaan en een gevaar voor mijn omgeving zou vormen. Maar dat gebeurde dus wel en het leek of er geen houden meer aan was, zo snel ging het.
Bij de eerste klinische opname die ik begon, moest ik mijn zoons achterlaten, voor hen geen hulp dat was een dubbele ABWZ verstrekking. De vader van de jongens was niet meer in beeld, daar was ik al 10 jaar van gescheiden en heeft zich ook nooit als vader gedragen. Wel een collega en familie die hielpen, maar ook zij waren onbekend met de situatie, hadden hun werk en gezin en hadden de ernst van de situatie net als velen niet door.
Dus ik in klinische setting, geen 1op 1 gesprekken, geen begeleiding want die zat een paar gangen verderop in een kantoortje en problemen moest je met de 'groep' bespreken en geen onderzoeken. Geen rust om aan behandeling te beginnen, want ik zat met mijn gedachte thuis.
Als ik toen goed in mekaar had gezeten en bij mijn positieven was geweest, had ik daar nooit mee akkoord gegaan, maar ik was niet in de realiteit en zweefde volgens eigen denken regelmatig 10 centimeter van de grond, zag dingen die er niet waren en had regelmatig woedeaanvallen waarbij het hele servies eraan ging en ik weer bij de Blokker stond om nieuw te kopen.
Zonder gesprek of onderzoek kreeg ik het predikaat Borderline stoornis.
De ene na de andere medicatie gehad, tot ziekwordens toe. Niets hielp.
Ik heb samen met groepsgenoten gezorgd voor een client uit mijn groep die suïcidaal was.
Ik vond de hele situatie eng en kon het helemaal niet aan, vooral ook omdat die suïcidale client een verbondenheid met mij voelde en mij steeds benaderde. Zo stond ze met koffie op een dienblaadje met suiker en melk aan de rand van mijn bed om 4 uur s'ochtends op me neer te staren met van die glazige ogen zonder iets te zeggen. Ik had ernstige paniekaanvallen en wilde me onttrekken aan de zorg voor deze client. In gesprek met een groepsgenoot hierover die het mij zeer kwalijk nam dat ik niet meer mee wilde doen, heeft deze suïcidale client de kans gezien om de keuken in te lopen en heeft zichzelf vervolgens lekgestoken met een aardappelmesje.
Met de groep samen hebben we het bloed staan dweilen..
De psychologe die de leiding had nam geen enkele verantwoording en zei dat deze client niet aan behandelling toe was en dat wij het als groep toch maar heel goed hadden gedaan.
Nee, het ging niet goed, ik ging verder achteruit en na meerdere woedeuitbarstingen die het gevolg waren van paniekaanvallen, ben ik uit de kliniek weggestuurd.
Nou daar komt die diagnose weer...
Bij een vervolgbehandeling zijn ze op zeggen van vorige opname gaan testen op Borderline. Als je gaat zoeken , dan zul je vinden.
Neem een willekeurige Nederlander, toets hem specifiek op Borderline en ja hoor, raak!
Een heel vage diagnose die heel veel kanten op kan gaan, mensen tekort doet en ook nog schade toebrengt; Borderliners worden als onbehandelbaar beschouwd.
Zo ook de schade bij mij want je wordt om die diagnose geweerd van andere behandeling, krijgt bed op recept speciaal voor Borderliners enzovoort.
Je wordt in een hokje geplaatst waar je niet meer uitkomt.
Vele behandelingen verder kwam eruit dat ik een bipolaire stoornis had met psychotische episodes en paniekaanvallen door stress en niet adequaat kunnen reageren op spanning en teleurstellingen die nou eenmaal in het leven voorkomen. Dan zou je toch denken, nu komt het goed. Niet dus!
Bij mijn ontslag las ik de overdracht en wat stond er? Mevrouw heeft Borderline stoornis met narcistische trekken...
Begrijpen jullie het?
Ik niet! Misschien was het wel zo makkelijk om op een diagnose zonder gedegen onderzoek voort te borduren. Misschien was er onderbezetting van het personeel, te weinig tijd om nou eens echt met me in gesprek te gaan. Ik heb wel testen afgelegd aan het bureau van een administratief medewerkster die steeds met haar kind belde omdat die voor het eerst naar muziekles ging, terwijl ik vragen in moest vullen over sexueel misbruik.
Dit is nog maar een tipje van de sluier die opgelicht wordt, het verhaal is te groot om hier uit de doeken te doen, het beslaat een periode van ruim 10 jaar.
Gelukkig zijn er ook heel veel goeie mensen op mijn pad gekomen die wel konden luisteren.
Ik trek nu wel heel erg de zin van diagnoses in twijfel en twijfel over het doel en de zin van Psychologie en psychiatrie.
Hebben zij ons harder nodig dan wij hen?
Ik ben uitgenodigd voor een interview betreffende een komend congres over behandeling van vrouwen binnen de psychiatrie, de langdurige behandeling wel te verstaan.
Nooit gedacht dat ik zo onderuit zou gaan en een gevaar voor mijn omgeving zou vormen. Maar dat gebeurde dus wel en het leek of er geen houden meer aan was, zo snel ging het.
Bij de eerste klinische opname die ik begon, moest ik mijn zoons achterlaten, voor hen geen hulp dat was een dubbele ABWZ verstrekking. De vader van de jongens was niet meer in beeld, daar was ik al 10 jaar van gescheiden en heeft zich ook nooit als vader gedragen. Wel een collega en familie die hielpen, maar ook zij waren onbekend met de situatie, hadden hun werk en gezin en hadden de ernst van de situatie net als velen niet door.
Dus ik in klinische setting, geen 1op 1 gesprekken, geen begeleiding want die zat een paar gangen verderop in een kantoortje en problemen moest je met de 'groep' bespreken en geen onderzoeken. Geen rust om aan behandeling te beginnen, want ik zat met mijn gedachte thuis.
Als ik toen goed in mekaar had gezeten en bij mijn positieven was geweest, had ik daar nooit mee akkoord gegaan, maar ik was niet in de realiteit en zweefde volgens eigen denken regelmatig 10 centimeter van de grond, zag dingen die er niet waren en had regelmatig woedeaanvallen waarbij het hele servies eraan ging en ik weer bij de Blokker stond om nieuw te kopen.
Zonder gesprek of onderzoek kreeg ik het predikaat Borderline stoornis.
De ene na de andere medicatie gehad, tot ziekwordens toe. Niets hielp.
Ik heb samen met groepsgenoten gezorgd voor een client uit mijn groep die suïcidaal was.
Ik vond de hele situatie eng en kon het helemaal niet aan, vooral ook omdat die suïcidale client een verbondenheid met mij voelde en mij steeds benaderde. Zo stond ze met koffie op een dienblaadje met suiker en melk aan de rand van mijn bed om 4 uur s'ochtends op me neer te staren met van die glazige ogen zonder iets te zeggen. Ik had ernstige paniekaanvallen en wilde me onttrekken aan de zorg voor deze client. In gesprek met een groepsgenoot hierover die het mij zeer kwalijk nam dat ik niet meer mee wilde doen, heeft deze suïcidale client de kans gezien om de keuken in te lopen en heeft zichzelf vervolgens lekgestoken met een aardappelmesje.
Met de groep samen hebben we het bloed staan dweilen..
De psychologe die de leiding had nam geen enkele verantwoording en zei dat deze client niet aan behandelling toe was en dat wij het als groep toch maar heel goed hadden gedaan.
Nee, het ging niet goed, ik ging verder achteruit en na meerdere woedeuitbarstingen die het gevolg waren van paniekaanvallen, ben ik uit de kliniek weggestuurd.
Nou daar komt die diagnose weer...
Bij een vervolgbehandeling zijn ze op zeggen van vorige opname gaan testen op Borderline. Als je gaat zoeken , dan zul je vinden.
Neem een willekeurige Nederlander, toets hem specifiek op Borderline en ja hoor, raak!
Een heel vage diagnose die heel veel kanten op kan gaan, mensen tekort doet en ook nog schade toebrengt; Borderliners worden als onbehandelbaar beschouwd.
Zo ook de schade bij mij want je wordt om die diagnose geweerd van andere behandeling, krijgt bed op recept speciaal voor Borderliners enzovoort.
Je wordt in een hokje geplaatst waar je niet meer uitkomt.
Vele behandelingen verder kwam eruit dat ik een bipolaire stoornis had met psychotische episodes en paniekaanvallen door stress en niet adequaat kunnen reageren op spanning en teleurstellingen die nou eenmaal in het leven voorkomen. Dan zou je toch denken, nu komt het goed. Niet dus!
Bij mijn ontslag las ik de overdracht en wat stond er? Mevrouw heeft Borderline stoornis met narcistische trekken...
Begrijpen jullie het?
Ik niet! Misschien was het wel zo makkelijk om op een diagnose zonder gedegen onderzoek voort te borduren. Misschien was er onderbezetting van het personeel, te weinig tijd om nou eens echt met me in gesprek te gaan. Ik heb wel testen afgelegd aan het bureau van een administratief medewerkster die steeds met haar kind belde omdat die voor het eerst naar muziekles ging, terwijl ik vragen in moest vullen over sexueel misbruik.
Dit is nog maar een tipje van de sluier die opgelicht wordt, het verhaal is te groot om hier uit de doeken te doen, het beslaat een periode van ruim 10 jaar.
Gelukkig zijn er ook heel veel goeie mensen op mijn pad gekomen die wel konden luisteren.
Ik trek nu wel heel erg de zin van diagnoses in twijfel en twijfel over het doel en de zin van Psychologie en psychiatrie.
Hebben zij ons harder nodig dan wij hen?
Dat is natuurlijk onzin, een gemiddelde nederlander zal nooit voldoen aan de extreme kenmerken die een borderlinestoornis met zich meebrengt.quote:Neem een willekeurige Nederlander, toets hem specifiek op Borderline en ja hoor, raak!
Ze heeft wel gelijk dat ze heel makkelijk zijn met het trekken van conclusies, diagnoses, en je alle mogelijke labels opplakken. Laat iemand een vragenlijst invullen.. 'Denk je wel eens aan de dood?' Euh.. nou, ja soms hè, dat is toch normaal? ZOMG JE BENT SUÏCIDAAL HDAFHE8UFYEA!!quote:Op woensdag 14 september 2011 16:39 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Dat is natuurlijk onzin, een gemiddelde nederlander zal nooit voldoen aan de extreme kenmerken die een borderlinestoornis met zich meebrengt.
Is tenminste wel mijn ervaring. Wat ik niet snap alleen is precies het punt van de topic, discussie over dit onderwerp of..?
Als je geen borderline had, wat had je dan wel? Tis toch een soort bingo he, tegenwoordig, in die psychiatrie.
Ik ook niet, snap niet echt wat je met dit topic wil. Je verhaal kwijt of een discussie starten?quote:Begrijpen jullie het?
Ik niet!
TS vindt dat ze niet op de juiste wijze gediagnosticeerd is en wellicht een label opgeplakt heeft gekregen dat niet klopt.quote:
Niet te lezen man, dit stuk. Doe eens een samenvatting
De zin van de topic is deze: hoeveel waarde heeft nou zo'n diagnose, hoe moet een diagnose gesteld worden, hoe belangrijk is de waarheidsbevinding?quote:
[..]
Ze heeft wel gelijk dat ze heel makkelijk zijn met het trekken van conclusies, diagnoses, en je alle mogelijke labels opplakken. Laat iemand een vragenlijst invullen.. 'Denk je wel eens aan de dood?' Euh.. nou, ja soms hè, dat is toch normaal? ZOMG JE BENT SUÏCIDAAL HDAFHE8UFYEA!!
Is tenminste wel mijn ervaring. Wat ik niet snap alleen is precies het punt van de topic, discussie over dit onderwerp of..?
Gezien de gevolgen van een diagnose die ik heb ondervonden, is de waarde miniem.
Borderline is omstreden en nooit volledig vanwege de complexiteit maar zo'n diagnose kan wel de verder behandeling bepalen.
Een van de symptomen van borderline is ook een beperkt zelfinzicht en alles buiten jezelf neerleggen. Jij kan er immers niks aan doen en alles wordt veroorzaakt door de omstandigheden of mensen om je heen.
Ik zeg niet dat het label klopt, maar ik vind het niet zo verwonderlijk dat de meeste borderliners hun label liever ontkennen. Jij bepaalt overigens zelf in hoeverre je waarde hecht aan een label. Als jij problemen ondervindt in je leven, wat boeit het dan of er een label op geplakt wordt of niet? Lijkt me zinvoller om te accepteren dat je zelf iets wil doen om je problemen te verlichten dan je druk maken om de naam van een label.
Ik zeg niet dat het label klopt, maar ik vind het niet zo verwonderlijk dat de meeste borderliners hun label liever ontkennen. Jij bepaalt overigens zelf in hoeverre je waarde hecht aan een label. Als jij problemen ondervindt in je leven, wat boeit het dan of er een label op geplakt wordt of niet? Lijkt me zinvoller om te accepteren dat je zelf iets wil doen om je problemen te verlichten dan je druk maken om de naam van een label.
Je kan om een second opinion vragen bij een andere instantie bijvoorbeeld. Dan kan er uitgebreid psychiatrisch onderzoek gedaan worden. Ook kan je bij de patientenvertrouwenspersoon bijvoorbeeld een klacht indienen, dan zullen mensen 'van hogerop' daar naar kijken. Heb wel gehoord dat mensen in de psychiatrie dat vaak doen en dat ze niet zo serieus genomen worden, 'want je hebt het toch allemaal niet op een rijtje', maar je kan het proberen.
je hebt gelijk wat betreft het label en hoeveel waarde je er zelf aan hecht. Helaas met een label als Borderline wordt je gewoon weggestuurd, je mag wel langskomen maar pas na 8 uur s 'avonds voor bed op recept. Vervolgbehandeling moet aansluiten op je diagnose en als er dan niet verder gekeken wordt en er zijn geen gesprekken over wat er nou werkelijk aan de hand is, zit je er maar mooi mee!quote:Op woensdag 14 september 2011 17:05 schreef Cactus1 het volgende:
Een van de symptomen van borderline is ook een beperkt zelfinzicht en alles buiten jezelf neerleggen. Jij kan er immers niks aan doen en alles wordt veroorzaakt door de omstandigheden of mensen om je heen.
Ik zeg niet dat het label klopt, maar ik vind het niet zo verwonderlijk dat de meeste borderliners hun label liever ontkennen. Jij bepaalt overigens zelf in hoeverre je waarde hecht aan een label. Als jij problemen ondervindt in je leven, wat boeit het dan of er een label op geplakt wordt of niet? Lijkt me zinvoller om te accepteren dat je zelf iets wil doen om je problemen te verlichten dan je druk maken om de naam van een label.
Beide, ik wilde dit kwijt maar wil ook graag andere ervaringen horen en hoe anderen er tegenaan kijken. Ook van mensen die er niet mee in aanraking zijn gekomen wil ik graag feedbackquote:
[..]
Ik ook niet, snap niet echt wat je met dit topic wil. Je verhaal kwijt of een discussie starten?
1 op de 3 Nederlanders heeft deze stoornis volgens wetenschappelijk onderzoek, het komt pas onder de aandacht als het functioneren ernstig beperkt wordt en daarvoor hulpverlening wordt ingeschakeld.quote:
[..]
Dat is natuurlijk onzin, een gemiddelde nederlander zal nooit voldoen aan de extreme kenmerken die een borderlinestoornis met zich meebrengt.
Ik snap het probleem niet zo goed, als je daadwerkelijk een gevaar voor jezelf en je omgeving bent dan hoor je toch echt in 'n gesloten inrichting thuis, TS, neem me niet kwalijk dat ik het zo bot stel. Verder is het dan niet zo heel boeiend wat voor labeltje ze erop plakken, naar mijn mening.
Hallon!
De borderline persoonlijkheidsstoornis en de bipolaire stoornis zijn verwant aan elkaar. Dat is tenminste wat psychiaters tegenwoordig denken.
Als ik dit verhaal zo lees (dat wel wat alinea's kan gebruiken voor de leesbaarheid), zou het me totaal niet verbazen als je een van beide hebt.
Hoe ik het zie is dit: als je nog (redelijk) goed kunt functioneren, word je benadeeld door een label, maar als je veel minder of zelfs helemaal niet meer kunt functioneren, helpt een label je.
Dan weten mensen dat je er echt niks aan kunt doen.
Je wilt geholpen worden, neem ik aan? Als men niet weet waar je mee moet worden geholpen, is het waarschijnlijk minder effectief.
Maar dat neemt niet weg dat sommige behandelaren smijten met van die termen.
Wat nog steeds niet betekent dat alle labeltjes onzin zijn.
Als ik dit verhaal zo lees (dat wel wat alinea's kan gebruiken voor de leesbaarheid), zou het me totaal niet verbazen als je een van beide hebt.
Hoe ik het zie is dit: als je nog (redelijk) goed kunt functioneren, word je benadeeld door een label, maar als je veel minder of zelfs helemaal niet meer kunt functioneren, helpt een label je.
Dan weten mensen dat je er echt niks aan kunt doen.
Je wilt geholpen worden, neem ik aan? Als men niet weet waar je mee moet worden geholpen, is het waarschijnlijk minder effectief.
Maar dat neemt niet weg dat sommige behandelaren smijten met van die termen.
Wat nog steeds niet betekent dat alle labeltjes onzin zijn.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Tja, ik moet zeggen dat ik me dat bijna niet kan voorstellen. Ik denk ook vaak na over de dood, maar juist omdat ik er bang voor ben en alles behalve suicidaal om die reden. Ik geloof wel dat er te snel diagnoses worden gesteld, maar zijn psychologen werkelijk zo dom? Ik studeer nu zelf psychologie en altijd als ik dat soort dingen lees schaam ik me gewoon.quote:
[..]
Ze heeft wel gelijk dat ze heel makkelijk zijn met het trekken van conclusies, diagnoses, en je alle mogelijke labels opplakken. Laat iemand een vragenlijst invullen.. 'Denk je wel eens aan de dood?' Euh.. nou, ja soms hè, dat is toch normaal? ZOMG JE BENT SUÏCIDAAL HDAFHE8UFYEA!!
Is tenminste wel mijn ervaring. Wat ik niet snap alleen is precies het punt van de topic, discussie over dit onderwerp of..?
Ik zie het dat wanneer je behandeling nodig hebt (dus idd wanneer je niet goed functioneert is dat meestal) dan helpt een label voor de behandelaren. Of je er zelf wat aan hebt is compleet persoonsafhankelijk. Sommigen gaan het als excuus gebruiken, anderen helpt het om inzicht te krijgen in gedrag en er mee te leren omgaan.quote:Op donderdag 15 september 2011 00:46 schreef Madame_Paon het volgende:
De borderline persoonlijkheidsstoornis en de bipolaire stoornis zijn verwant aan elkaar. Dat is tenminste wat psychiaters tegenwoordig denken.
Als ik dit verhaal zo lees (dat wel wat alinea's kan gebruiken voor de leesbaarheid), zou het me totaal niet verbazen als je een van beide hebt.
Hoe ik het zie is dit: als je nog (redelijk) goed kunt functioneren, word je benadeeld door een label, maar als je veel minder of zelfs helemaal niet meer kunt functioneren, helpt een label je.
Dan weten mensen dat je er echt niks aan kunt doen.
Je wilt geholpen worden, neem ik aan? Als men niet weet waar je mee moet worden geholpen, is het waarschijnlijk minder effectief.
Maar dat neemt niet weg dat sommige behandelaren smijten met van die termen.
Wat nog steeds niet betekent dat alle labeltjes onzin zijn.
Op 8 september 2013 schreef Yreal het volgende: Boterbartje is een kwaliteitsuser
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
Bron?quote:
[..]
1 op de 3 Nederlanders heeft deze stoornis volgens wetenschappelijk onderzoek, het komt pas onder de aandacht als het functioneren ernstig beperkt wordt en daarvoor hulpverlening wordt ingeschakeld.
quote:
[..]
Weetje wat het is? Er zijn ook mensen die gewoon echt niet alles op een rijtje hebben en ook echt hulp nodig hebben. Het probleem is dat het een beetje 'hip' begint te worden om bij het eerste de beste signaal van slecht gedrag van de kleine te googlen, op wikipedia terecht te komen en de zelf-diagnose stellen; 'mijn kind is zo autistisch als de pest' vervolgens krijgen ze patsboem het labeltje en krijgt hij trainingen, begeleiding en alles moet anders. De school wordt ingelicht; mijn kind is autistisch maar wel intelligent, bijzonder onderwijs heeft geen plaats voor intelligente kinderen dus willen we hem op regulier onderwijs houden, willen jullie dit tolereren? Wat is hier het gevolg van: het kind krijgt de ruimte. Een beetje slim kind pakt die ruimte en maakt hier misbruik van, zonder te weten dat dit fout is. Hierdoor bevestig je eigenlijk ongewild je onjuiste diagnose en alleen omdat je de ruimte pakt die je krijgt! Je mag ineens te laat komen, je mag ineens zeggen dat je leraar stom is. En als het toegelaten wordt, waarom zou je het niet doen als klein, niet wetend kind?
Het is gewoon een vicieuze cirkel, als je er eenmaal ingeworpen wordt, kom je er gewoon niet uit. En het probleem is dat er niet naar JOU geluisterd wordt wánt je bent namelijk niet goed wijs. Ik heb wel eens verslagen teruggelezen waaruit bleek dat iemand gemiddeld scoorde op alles. Maar omdat hij deze onderzoeker niet zo vaak aankeek en eigenlijk naar huis wou was hij maar autistisch. Het is gewoon een labeltje plakken zodat de ouders gerust zijn dat ze weten wat het kind zou hebben. Het is schandalig.
Bijkomend probleem is de langere wachttijd voor mensen met écht psychologische problemen.
Conclusie; Geestelijke gezondheidszorg is gewoon iets wat levens kapot maakt en zou alleen mogen gebruikt worden op mensen die écht iets hebben en zelf om de hulp vragen.
Op 8 september 2013 schreef Yreal het volgende: Boterbartje is een kwaliteitsuser
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
De geestelijke gezondheidszorg redt anders ook genoeg levens.
En als men hun werk goed doet, krijgen mensen niet na twee gesprekken een diagnose.
Daar hoort maanden aan onderzoek aan vooraf te gaan.
Zo is het bij mij wel gegaan.
En medicatie wordt gelukkig ook lang niet altijd meteen voorgeschreven. Ik kreeg pas antidepressiva toen ik al 2 jaar depressief was (al had ik op dat moment niet door dat ik depressief was).
Helaas zijn er ook genoeg therapeuten en instellingen die veel te snel met een diagnose en medicatie komen.
En als men hun werk goed doet, krijgen mensen niet na twee gesprekken een diagnose.
Daar hoort maanden aan onderzoek aan vooraf te gaan.
Zo is het bij mij wel gegaan.
En medicatie wordt gelukkig ook lang niet altijd meteen voorgeschreven. Ik kreeg pas antidepressiva toen ik al 2 jaar depressief was (al had ik op dat moment niet door dat ik depressief was).
Helaas zijn er ook genoeg therapeuten en instellingen die veel te snel met een diagnose en medicatie komen.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Als je dat topic had gelezen had je gezien dat ik het heb over licht autistische diagnoses die vaak een foute diagnose zijn. Er is natuurlijk altijd een groep die gewoon niet een foute diagnose kan hebben omdat die écht problemen hebben en dat ook zelf weten of anderen gewoon niet omheen kunnen. Foute diagnose is meer dat je weet dat je het níet hebt maar je toch gelabeld wordt.quote:
De geestelijke gezondheidszorg redt anders ook genoeg levens.
En als men hun werk goed doet, krijgen mensen niet na twee gesprekken een diagnose.
Daar hoort maanden aan onderzoek aan vooraf te gaan.
Zo is het bij mij wel gegaan.
En medicatie wordt gelukkig ook lang niet altijd meteen voorgeschreven. Ik kreeg pas antidepressiva toen ik al 2 jaar depressief was (al had ik op dat moment niet door dat ik depressief was).
Helaas zijn er ook genoeg therapeuten en instellingen die veel te snel met een diagnose en medicatie komen.
Snapt u?
Op 8 september 2013 schreef Yreal het volgende: Boterbartje is een kwaliteitsuser
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
Ja, dat snap ik.quote:
[..]
Als je dat topic had gelezen had je gezien dat ik het heb over licht autistische diagnoses die vaak een foute diagnose zijn. Er is natuurlijk altijd een groep die gewoon niet een foute diagnose kan hebben omdat die écht problemen hebben en dat ook zelf weten of anderen gewoon niet omheen kunnen. Foute diagnose is meer dat je weet dat je het níet hebt maar je toch gelabeld wordt.
Snapt u?
Maar als men als hulpverlener iemand al veel te snel een (foutieve) diagnose geeft, doet men zijn werk gewoon niet goed.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Precies, dat label is ervoor om ervoor te zorgen dat je de juiste hulp krijgt. Verder zie ik het probleem niet zo. Als je niet tevreden bent met de diagnose of behandeling, dan ga je toch ergens anders heen?quote:
[..]
Ik zie het dat wanneer je behandeling nodig hebt (dus idd wanneer je niet goed functioneert is dat meestal) dan helpt een label voor de behandelaren. Of je er zelf wat aan hebt is compleet persoonsafhankelijk. Sommigen gaan het als excuus gebruiken, anderen helpt het om inzicht te krijgen in gedrag en er mee te leren omgaan.
Was het maar zo makkelijk. Ten eerste word je tot je 16 gedwongen ivm geen rechten in de zorg. en vanaf mijn 16e moest ik knokken om die diagnose onderuit te halen want het staat in je schoolmap, in de dossier van gezondheidszorg en overal komt het terug. Wie weet met werk zoeken etc? Snapt u. Gewoon labels plakken is een kwalijke zaakquote:
[..]
Precies, dat label is ervoor om ervoor te zorgen dat je de juiste hulp krijgt. Verder zie ik het probleem niet zo. Als je niet tevreden bent met de diagnose of behandeling, dan ga je toch ergens anders heen?
Op 8 september 2013 schreef Yreal het volgende: Boterbartje is een kwaliteitsuser
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
Op 2 april 2015 17:54 schreef Joosie200 het volgende: The Boterbartje experience™, dat is 100% kwaliteit voor een kleine prijs.
|
|
